Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-3.4012.286.2017.2.ZD
z 25 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 10 lipca 2017 r. (data wpływu 18 lipca 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 września 2017 r. (data wpływu 27 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• opodatkowania dzierżawy gruntu oraz budynków i budowli na cele rolnicze,
• prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z dzierżawą budynków i budowli na cele rolnicze
  

– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dzierżawy gruntu oraz budynków i budowli na cele rolnicze oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z dzierżawą budynków i budowli na cele rolnicze. Wniosek uzupełniono w dniu 27 września 2017 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz o wskazanie prawidłowego adresu ePUAP pełnomocnika.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania

przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

A Sp. z o.o. oraz B Sp. z o.o. prowadzą działalność w branży rolniczej.

A jest właścicielem i dzierżawcą gruntów rolnych. Część gruntów jest wykorzystywana przez A w ramach prowadzonej działalności rolniczej (hodowla bydła). Pozostała część gruntów jest wydzierżawiana na rzecz innych podmiotów prowadzących działalność rolniczą, w tym na rzecz B.

Działki wydzierżawiane przez A na rzecz B stanowią niezabudowane grunty, wykorzystywane na cele rolnicze, za wyjątkiem części jednej z działek, na której usytuowane są również budynki gospodarcze wykorzystywane na cele produkcji rolnej. Dla potrzeb rozliczania przedmiotowej dzierżawy, Wnioskodawcy określili odrębnie kwotę czynszu za dzierżawę gruntu przeznaczonego na cele rolnicze i odrębnie za prawo do korzystania z budynków i budowli położonych na dzierżawionych gruntach. W celu opodatkowania czynszu za dzierżawę podatkiem VAT, strony przyjmują, że:

• czynsz należny za dzierżawę gruntów przeznaczonych na cele rolnicze podlega zwolnieniu z opodatkowania VAT;
• czynsz należny za prawo do korzystania z budynków i budowli położonych na ww. gruntach podlega opodatkowaniu według podstawowej stawki 23% VAT.
  
  

Pismem z dnia 19 września 2017 r. – stanowiącym uzupełnienie wniosku – wskazano, co następuje:

• B (tj. spółka wskazana jako podmiot zainteresowany we wniosku wspólnym o wydanie interpretacji indywidualnej) jest czynnym podatnikiem podatku VAT.
• Działki wydzierżawiane przez A na rzecz B (zarówno grunty niezabudowane jak i zabudowane budynkami i budowlami), są wykorzystywane przez B do prowadzenia działalności rolniczej opodatkowanej podatkiem VAT.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowy jest przyjęty przez Wnioskodawców sposób rozliczania dzierżawy na gruncie podatku VAT, zgodnie z którym czynsz dzierżawny został rozbity na dwie części:
   1. część dotyczącą dzierżawy gruntów na cele rolnicze, dla której zastosowano zwolnienie z VAT;
   2. część dotyczącą prawa do używania budowli i budynków umiejscowionych na przedmiotowym gruncie, dla której zastosowano podstawową stawkę 23% VAT?
2. W związku z powyższym, czy B (tj. dzierżawcy) przysługuje prawo odliczenia VAT zapłaconego za dzierżawę zabudowanej części gruntów przeznaczanych na cele rolnicze?
   
   

Zdaniem Zainteresowanych:

Ad 1.

Zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Z powyższego przepisu wynika, że dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Dzierżawa jest usługą podlegającą opodatkowaniu VAT. Zgodnie z regulacjami ustawy o podatku od towarów i usług z 11 marca 2004 r. (dalej „ustawa VAT”), podstawowa stawka podatku wynosi 23%. Jednakże zarówno w treści ustawy VAT, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku. W kontekście opodatkowania usług dzierżawy wykonywanych przez A, istotne znaczenie ma § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień, (Dz. U. 2013 r., poz. 1722) (dalej „Rozporządzenie”), zgodnie z którym zwalnia się od podatku dzierżawę gruntów przeznaczonych na cele rolnicze.

Należy zwrócić uwagę, że przepisy ustawy VAT nie definiują pojęcia „cele rolnicze”. W art. 2 pkt 15 ustawy, zdefiniowano jednak pojęcie „działalność rolnicza”, przez którą rozumie się produkcję roślinną i zwierzęcą, w tym również produkcję materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcję warzywniczą, gruntową, szklarniową i pod folią, produkcję roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadowniczą, chów, hodowlę i produkcję materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcję zwierzęcą typu przemysłowego lub fermowego oraz chów i hodowlę ryb i innych organizmów żyjących w wodzie, a także uprawy w szklarniach i ogrzewanych tunelach foliowych, uprawy grzybów i ich grzybni, uprawy roślin „in vitro”, fermową hodowlę i chów drobiu rzeźnego i nieśnego, wylęgarnie drobiu, hodowlę i chów zwierząt futerkowych i laboratoryjnych, chów i hodowlę dżdżownic, entomofagów i jedwabników, prowadzenie pasiek oraz chów i hodowlę innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym oraz sprzedaż produktów gospodarki leśnej i łowieckiej, z wyjątkiem drewna okrągłego z drzew tropikalnych (PKWiU 02.01.13) oraz bambusa (PKWiU 02.01.42-00.11), a także świadczenie usług rolniczych.

W odniesieniu do dzierżawy będącej przedmiotem niniejszego wniosku zauważyć należy, że jej przedmiotem nie są wyłącznie grunty przeznaczone na cele rolnicze, ale również budynki i budowle położone na takich gruntach. W opinii Wnioskodawców, w takim przypadku zwolnienie z opodatkowania VAT przewidziane w Rozporządzeniu będzie obejmować tylko dzierżawę gruntów wykorzystywanych na cele rolnicze. Natomiast dzierżawa budynków i budowli umiejscowionych na ww. gruntach powinna podlegać opodatkowaniu według 23% stawki, gdyż żaden przepis ustawy VAT, ani wskazanego Rozporządzenia nie przewiduje dla tej czynności stawki obniżonej lub zwolnienia od podatku.

Na prawidłowość takiego stanowiska wskazują również wydawane w podobnych sprawach interpretacje organów podatkowych. Przykładowo w interpretacji z 1 kwietnia 2011 r. (sygn. IPPP2/443-975/10-4/KOM) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził: „zgodnie z przepisem § 12 ust. 1 pkt 4 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r., ze zwolnienia od podatku korzystać będzie wyłącznie dzierżawa gruntów przeznaczonych na cele rolnicze. Natomiast dzierżawa budynków i budowli na tych gruntach posadowionych podlegać będzie opodatkowaniu zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawką podatku w wysokości 22%, gdyż żaden przepis ustawy ani ww. rozporządzenia nie przewiduje dla tej czynności stawki obniżonej lub zwolnionej z VAT. Tak więc stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku VAT w stosunku do całego dzierżawionego gospodarstwa rolnego, w skład którego wchodzą i grunty rolne i budynki oraz budowle na nim posadowione należy uznać za nieprawidłowe”. Stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej dotyczyło nieobowiązującego już rozporządzenia w sprawie zwolnień w podatku VAT, ale aktualne regulacje zawierają w tym zakresie takie same postanowienia, a tym samym, stanowisko to zachowuje również znaczenie w obowiązującym stanie prawnym. Analogiczne stanowisko przedstawił również Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji wydanej 28 stycznia 2013 r. (sygn. ITPP2/443-1322/12/RS).

Ad 2.

Jak wynika ze stanowiska przedstawionego przez Wnioskodawców w uzasadnieniu do pytania nr 1, dzierżawa budynków i budowli umiejscowionych na gruntach przeznaczonych do prowadzenia działalności rolniczej powinna podlegać opodatkowaniu podstawową, 23% stawką VAT. Zgodnie z ustawą VAT (art. 86 ust. 1), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z perspektywy B wydatki na dzierżawę gruntów i położonych na niej budynków są w sposób nierozerwalny związane z prowadzoną na dzierżawionych gruntach działalnością rolniczą. W konsekwencji, ponieważ B (dzierżawca) będzie wykorzystywał ww. budynki i budowle w prowadzonej działalności rolniczej (tj. w działalności opodatkowanej VAT), uznać należy że spółce przysługuje prawo do odliczenia VAT zapłaconego za dzierżawę zabudowanej części gruntów. W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawców uznać należy za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usługi w rozumieniu art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stawka podatku od towarów i usług, stosownie do treści art. 41 ust. 1 ww. ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

W tym miejscu podkreślenia wymaga, że pojęcia używane do oznaczania zwolnień od podatku winny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ zwolnienia stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Zgodnie § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. z 2015 r., poz. 736, z późn. zm.), zwalnia się od podatku dzierżawę gruntów przeznaczonych na cele rolnicze.

Należy zaznaczyć, że ustawodawca w ustawie o podatku od towarów i usług nie uregulował instytucji umowy dzierżawy.

Kwestia ta została uregulowana art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do użytkowania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Z powyższych przepisów wynika, że co do zasady dzierżawa gruntów stanowi odpłatne świadczenie usług na podstawie art. 5 ust. 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy i czynność ta jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Wyjątek stanowi dzierżawa gruntów przeznaczonych na cele rolnicze, która podlega opodatkowaniu VAT, przy czym – na podstawie § 3 ust. 1 pkt 2 ww. rozporządzenia – korzysta ze zwolnienia od podatku, pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek co do przedmiotu i celu takiej umowy. Podatnik podatku VAT będzie mógł skorzystać ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług omawianej usługi, jeśli zawarta zostanie umowa dzierżawy gruntu, która w swojej treści zawierać będzie m.in. postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dzierżawiony grunt jest przeznaczony wyłącznie na cele rolnicze.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia ,,cele rolnicze”, jednakże w art. 2 pkt 15 ustawy zdefiniowana została działalność rolnicza, przez, którą rozumie się produkcję roślinną i zwierzęcą, w tym również produkcję materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcję warzywniczą, gruntową, szklarniową i pod folią, produkcję roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadowniczą, chów, hodowlę i produkcję materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcję zwierzęcą typu przemysłowego lub fermowego oraz chów i hodowlę ryb i innych organizmów żyjących w wodzie, a także uprawy w szklarniach i ogrzewanych tunelach foliowych, uprawy grzybów i ich grzybni, uprawy roślin „in vitro”, fermową hodowlę i chów drobiu rzeźnego i nieśnego, wylęgarnie drobiu, hodowlę i chów zwierząt futerkowych i laboratoryjnych, chów i hodowlę dżdżownic, entomofagów i jedwabników, prowadzenie pasiek oraz chów i hodowlę innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym oraz sprzedaż produktów gospodarki leśnej i łowieckiej, z wyjątkiem drewna okrągłego z drzew tropikalnych (PKWiU 02.20.13.0) oraz bambusa (PKWiU ex 01.29.30.0), a także świadczenie usług rolniczych.

Posiłkując się zapisem powyższej definicji uznać należy, że gruntem przeznaczonym na cele rolnicze jest grunt, który wydzierżawiający przekazał na cele działalności, o której mowa w art. 2 pkt 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem gruntów rolnych. Przedmiotowe grunty są wykorzystywane przez niego w ramach prowadzonej działalności rolniczej (hodowla bydła) lub wydzierżawiane na rzecz pozostałych podmiotów prowadzących działalność rolniczą na cele tej działalności. Na jednej z dzierżawionych działek usytuowane są budynki gospodarcze, które są wykorzystywane przez dzierżawcę na cele produkcji rolnej.

Na tle powyższego wątpliwości Zainteresowanych dotyczą m.in. kwestii sposobu opodatkowania dzierżawy gruntu na cele rolnicze wraz z prawem do używania budynków i budowli.

Jak wynika z powołanego przepisu § 3 ust. 1 pkt 2 ww. rozporządzenia, ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta dzierżawa gruntów przeznaczonych na cele rolnicze, pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek co do przedmiotu i celu takiej umowy. Ponadto należy zauważyć, że decydujące znaczenie w kwestii możliwości zastosowania zwolnienia od podatku VAT dzierżawy gruntów jest ich faktyczne przeznaczenie przez dzierżawcę oraz wykorzystanie przez niego na cele rolnicze.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz treść powołanych przepisów w kontekście przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że skoro – jak wskazał Wnioskodawca (wydzierżawiający) – dzierżawca wykorzystuje opisane grunty na cele rolnicze to dzierżawa tych gruntów korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie § 3 ust. 1 pkt 2 cyt. rozporządzenia.

Natomiast dzierżawa budynków i budowli posadowionych na ww. gruncie podlega opodatkowaniu według 23% stawki VAT, gdyż żaden przepis ustawy, ani wskazanego rozporządzenia nie przewiduje dla tej czynności stawki obniżonej lub zwolnienia od podatku.

Podsumowując, dzierżawa opisanych we wniosku gruntów wykorzystywanych na cele rolnicze korzysta/będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie powołanego wyżej przepisu § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia. Natomiast w odniesieniu do prawa do korzystania z budynków i budowli należy stwierdzić, że usługa ta podlega/będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT w wysokości 23%.

W konsekwencji powyższego stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie oceniono jako prawidłowe.

Wątpliwości Zainteresowanych budzi również kwestia prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku ze świadczeniem usługi dzierżawy gruntów przeznaczonych na cele rolnicze w części odnoszącej się do posadowionych na nich budynków i budowli.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług – art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy.

Z powołanych wyżej regulacji wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony są lub będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Zatem warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Jednocześnie, przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Ustawodawca przyznał zatem podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego tzw. przesłanek pozytywnych w postaci wykorzystywania zakupionych towarów lub usług do wykonywania czynności opodatkowanych, oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych określonych w art. 88 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka (dzierżawca) jest czynnym podatnikiem podatku VAT oraz, że wykorzystuje dzierżawione nieruchomości (zarówno grunty niezabudowane jak i zabudowane budynkami i budowlami) do prowadzenia działalności rolniczej opodatkowanej podatkiem VAT. Przy czym jak rozstrzygnięto wyżej, w związku z nabyciem usług dzierżawy ww. nieruchomości tylko w części dotyczącej dzierżawy budynków i budowli zostanie naliczony podatek VAT, natomiast dzierżawa gruntów rolnych korzystać będzie ze zwolnienia od VAT.

Mając zatem na uwadze powołane przepisy należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie warunki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy, są/będą spełnione, ponieważ Spółka (dzierżawca) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, a nabycie usługi dzierżawy budynków i budowli ma związek z wykonywanymi przez nią czynnościami opodatkowanymi, tj. z prowadzoną w dzierżawionych budynkach i budowlach działalnością rolniczą, opodatkowaną podatkiem VAT.

W konsekwencji, mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że Spółce (dzierżawcy) – na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy – przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem na podstawie umowy dzierżawy prawa do korzystania z budynków i budowli.

Zaznaczenia wymaga jednak, że Spółka (dzierżawca) może zrealizować prawo do odliczenia VAT naliczonego pod warunkiem niezaistnienia innych przesłanek negatywnych wymienionych w art. 88 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy również w powyższym zakresie oceniono jako prawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.