Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.379.2017.2.GF
z 30 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 września 2017 r. (data wpływu 13 września 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 16 października 2017 r. (data nadania 19 października 2017 r., data wpływu 23 października 2017 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 6 października 2017 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.379.2017.1.GF (data nadania 9 października 2017 r., data doręczenia 12 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania środków otrzymanych w ramach programu „Mobilność Plus” – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania środków otrzymanych w ramach programu „Mobilność Plus”.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 6 października 2017 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.379.2017.1.GF (data nadania 9 października 2017 r., data doręczenia 12 października 2017 r.) tutejszy Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 16 października 2017 r. (data nadania 19 października 2017 r., data wpływu 23 października 2017 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 15 lipca 2014 r. Wnioskodawca zawarł umowę z N. na uczestnictwo w programie „Mobilność Plus” w zagranicznym ośrodku badawczym. Umowa ta została zawarta z Wnioskodawcą jako pracownikiem (na pełny etat) N. Zawarta umowa była wynikiem umowy zawartej pomiędzy pracodawcą Wnioskodawcy a Ministrem Nauki i Szkolnictwa Wyższego (umowa z dnia 23 stycznia 2014 r.), w ramach której przydzielone zostały pracodawcy Wnioskodawcy środki finansowe na jego udział w programie. Przyznane Wnioskodawcy środki pieniężne w łącznej kwocie 435.600 zł dotyczyły sfinansowania: Wnioskodawcy i Jego rodziny (żona i 1 dziecko ) pobytu w zagranicznym ośrodku badawczym oraz kosztów podróży dla Wnioskodawcy i Jego rodziny w okresie od 1 września 2014 r. do 31 sierpnia 2016 r. Na każdy rok podatkowy, jak wynika z aneksów zawartych do umów przyznawana była określona kwota pieniędzy z podziałem na koszty pobytu i koszty podróży.

W związku z tym, że cały czas Wnioskodawca jest pracownikiem N. przed wyjazdem otrzymał polecenie wyjazdu służbowego, w którym wskazane zostały szacowane koszty pobytu (nocleg i diety) na kwotę 405.600 zł. i koszty przejazdu - 30.000 zł., jednocześnie na okres od 1 września 2014 r. do 31 sierpnia 2016 r. Wnioskodawca otrzymał urlop szkoleniowy od pracodawcy i za ten okres czasu przysługiwało mu wynagrodzenie zgodnie z obowiązującymi zasadami prawa pracy (tak jak za urlop wypoczynkowy).

W otrzymanych od pracodawcy za lata 2014 - 2016 informacjach o dochodach (PIT-11) przyznane Wnioskodawcy kwoty pobytu wykazane zostały w poz. - inne źródła i od kwot tych pobrana została zaliczka na podatek dochodowy, mimo, że wypłacone kwoty w poleceniu wyjazdu służbowego wydanego przez pracodawcę oznaczone zostały jako noclegi, diety i koszty przejazdu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy otrzymane przez Wnioskodawcę środki pieniężne i przeznaczone w latach 2014 -2016 na koszty podróży pomiędzy miejscem zamieszkania a miejscem oddelegowania (na podstawie polecenia wyjazdu służbowego) w celu prowadzenia badań naukowych mogą być całkowicie zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie wskazanych przepisów ?
   
2. Czy otrzymane przez Wnioskodawcę środki finansowe i przeznaczone w latach 2014 -2016 na koszty pobytu poza miejscem zamieszkania (na podstawie polecenia wyjazdu służbowego) w celu prowadzenia badań naukowych podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz/ lub art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, całość otrzymanych przez Niego kwot zarówno z przeznaczeniem na koszty podróży (Wnioskodawcy i Jego rodziny) jak również przeznaczone na koszty pobytu Wnioskodawcy i Jego rodziny winny być zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych. W tym zakresie Wnioskodawca w pełni zgadza się ze stanowiskiem wskazanym w rozstrzygnięciach Naczelnego Sądu Administracyjnego (wyroki w sprawach sygn. akt II FSK 309/11, II FSK 44/14, II FSK 516/14, II FSK 2514/14, II FSK 3073/14) i wnosi o uznanie stanowiska Sądu we wskazanych wyrokach jako swojego stanowiska w niniejszej sprawie. Ponadto Wnioskodawca wskazuje:

1. Środki pieniężne otrzymane zostały przeze Wnioskodawcę w ramach łączącej Wnioskodawcę z N. umowy o pracę.
   
2. Jak wynika z dokumentów środki przyznane zostały na konkretny cel związany z wyjazdem służbowym tj. koszty przejazdu, noclegu i wyżywienia. Poza bowiem tymi środkami Wnioskodawca otrzymywał od pracodawcy wynagrodzenie, a dodatkowe środki związane były z czasowym przebywaniem poza miejscem zamieszkania i poza zakładem pracy.
   
3. Otrzymane przez Wnioskodawcę środki pieniężne nie zostały mu przyznane w celach zarobkowych i nie mogły zostać przeze Niego przeznaczone na inny cel niż wskazany w poleceniu wyjazdu służbowego. Wnioskodawca nie mógł za te środki pieniężne dokonać zakupu rzeczy ruchomych lub nieruchomości.
   
4. Otrzymanie przez Wnioskodawcę tych środków pieniężnych uzależnione było od faktycznego wyjazdu przez Wnioskodawcę i jego rodzinę do wskazanego miejsca w określonym czasie. Skrócenie przez niego pobytu (co zostało również określone w umowie) skutkowałoby automatycznie wstrzymaniem finansowania.
   
5. Mając powyższe na uwadze, niezasadnym jest ujmowanie otrzymanej przez Wnioskodawcę kwoty jako inne źródła dochodu co skutkuje obciążeniem tej kwoty podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
   
6. Pobyt za granicą był ściśle związany z pracą jaka jest przez Wnioskodawcę świadczona na rzecz N. i z wykonaniem określonego rodzaju badań.
   
7. Otrzymane przez Wnioskodawcę środki pieniężne nie stanowiły przysporzenia majątkowego, lecz związane były z faktem zwiększonych kosztów pobytu poza miejscem zamieszkania (w ramach wyjazdu służbowego), stanowiły one ekwiwalent na pokrycie tych zwiększonych kosztów.
   
8. Przyznane N. publiczne środki pieniężne nie mogły zostać inaczej spożytkowane jak tylko na finansowanie wyjazdu Wnioskodawcy. W ocenie Wnioskodawcy nie ma znaczenia w jaki sposób pracodawca (prywatny czy państwowy) pozyskuje środki pieniężne dla rozwoju zawodowego swoich pracowników. Fakt, że środki te pochodzą z wydzielonej części budżetu określonego ministra, nie zmienia to sytuacji że są one dedykowane do zatrudnionego w zakładzie pracy pracownika. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie rozróżnia źródeł finansowania, rozróżnia jedynie czy wypłacone pracownikowi środki pieniężne mają charakter stałego wynagrodzenia (co wynika z łączącej pracownika z pracodawcą umowy o pracę), czy też mają za zadanie zrekompensować pracownikowi wydatki związane z pobytem pracownika (w związku z wykonywaną pracą) poza miejscem zamieszkania i miejscem zakładu pracy.
   
9. To czy Wnioskodawca mógł wykorzystać przyznane mu środki pieniężne uzależnione zostało od jego pracodawcy, tj. od tego czy udzieli mu urlopu szkoleniowego oraz czy wyda mu polecenie wyjazdu służbowego. Samo podpisanie umowy z ministrem na dofinansowanie nie gwarantowało jeszcze otrzymania przez Wnioskodawcę tych środków pieniężnych.
   
10. Minister przyznając środki pieniężne określa ich wysokość na podstawie obowiązujących przepisów dotyczących ustalania wysokości diet, kosztów przejazdu i noclegu. Otrzymana bowiem przez Wnioskodawcę kwota nie była przedmiotem negocjacji i o jej wysokości decydował jedynie minister.
    
    

Mając powyższe na uwadze otrzymana przez Wnioskodawcę kwota na koszty podróży jak również na koszty pobytu Jego i Jego rodziny winna być w całości zwolniona od podatku dochodowego od osób fizycznych w latach 2014 – 2016.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
   
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem
   

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Warunkiem niezbędnym do skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest więc odbycie przez pracownika podróży służbowej.

Pracownik naukowy, uczestnicząc w programie „Mobilność Plus” w zagranicznym ośrodku naukowym nie odbywa podróży służbowej. Kwestie podróży służbowej regulują bowiem przepisy wykonawcze do ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym, natomiast ww. program został utworzony w oparciu o podstawę prawną wynikającą z ustawy o zasadach finansowania nauki.

Program „Mobilność Plus” został ustanowiony Komunikatem Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego o ustanowieniu programu pod nazwą „Mobilność Plus” z dnia 26 kwietnia 2012 r. (M.P. z 2012 r., poz. 254) ogłoszonym na podstawie art. 26 ust. 2 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U. Nr 96, poz. 615).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o zasadach finansowania nauki, Minister przyznaje środki finansowe na zadania określone w art. 5 pkt 4-7 oraz pkt 9-11 i 13 w drodze decyzji, na podstawie wniosków złożonych przez uprawnione podmioty, po zasięgnięciu opinii właściwego zespołu, o którym mowa w art. 52 ust. 1-3.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U. z 2010 r. Nr 96, poz. 615), finansowanie programów lub przedsięwzięć ustanawianych przez Ministra obejmuje działania dotyczące realizacji określonych przez Ministra zadań wynikających z polityki naukowej i naukowo-technicznej państwa.

Minister właściwy do spraw nauki w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" ogłasza komunikaty o ustanowieniu programu i przedsięwzięcia, z zastrzeżeniem ust. 3 (art. 26 ust. 2 ww. ustawy).

Stosownie do art. 26 ust. 3 cyt. ustawy o zasadach finansowania nauki, Minister właściwy do spraw nauki określi, w drodze rozporządzenia, programy lub przedsięwzięcia, w ramach których będzie udzielana pomoc publiczna, w tym:

1. przeznaczenie pomocy,
2. rodzaje kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą,
3. sposób kumulowania pomocy,
4. maksymalne wielkości pomocy - z uwzględnieniem celów polityki naukowej, naukowo-technicznej i innowacyjnej państwa.
   
   

Środki finansowe przeznaczone na finansowanie programów lub przedsięwzięć, o których mowa w ust. 2 i 3, są przekazywane jednostce naukowej lub innemu uprawnionemu podmiotowi na podstawie umowy (art. 26 ust. 4 ww. ustawy).

Celem programu pod nazwą "Mobilność Plus" jest umożliwienie naukowcom, zwanymi dalej "uczestnikami programu", udziału w badaniach naukowych prowadzonych w renomowanych zagranicznych ośrodkach naukowych pod opieką wybitnych naukowców o międzynarodowym autorytecie w danej dziedzinie nauki; program zapewnia finansowanie pobytu uczestnika programu w jednostce naukowej posiadającej siedzibę poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, prowadzącej w sposób ciągły badania naukowe lub prace rozwojowe, zwanej dalej "zagranicznym ośrodkiem" oraz podróży między miejscem zamieszkania a miejscowością, w której znajduje się zagraniczny ośrodek. Program ma pomóc uczestnikom programu w dalszym rozwoju kariery naukowej przez zdobycie doświadczenia i wiedzy dzięki udziałowi w badaniach naukowych lub pracach rozwojowych realizowanych przy wykorzystaniu aparatury i metod niedostępnych w kraju.

Uczestnikiem programu mogą być młodzi naukowcy którzy są:

1. zatrudnionymi w jednostce naukowej na podstawie umowy o pracę lub mianowania:
   1. pracownikami naukowymi lub naukowo-dydaktycznymi w rozumieniu ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2012 r. poz. 572, z późn. zm.), albo
      
   2. pracownikami naukowymi w rozumieniu ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o Polskiej Akademii Nauk (Dz. U. Nr 96, poz. 619, z 2011 r. Nr 84, poz. 455, z 2013 r. poz. 675 oraz z 2014 r. poz. 1198), albo
      
   3. pracownikami naukowymi lub badawczo-technicznymi w rozumieniu ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o instytutach badawczych (Dz. U. Nr 96, poz. 618, z 2011 r. Nr 112, poz. 654 i Nr 185, poz. 1092 oraz z 2014 r. poz. 1198); albo
2. uczestnikami studiów doktoranckich.
   
   
   

W ramach programu jest możliwe finansowanie pobytu w zagranicznym ośrodku oraz podróży między miejscem zamieszkania a miejscowością, w której znajduje się zagraniczny ośrodek, małżonka uczestnika programu oraz jego niepełnoletnich dzieci.

Udział w programie jest finansowany ze środków finansowych na naukę, wyodrębnionych w części budżetu państwa -"Nauka" na finansowanie programów i przedsięwzięć określanych przez ministra właściwego do spraw nauki.

Środki finansowe w ramach programu są przyznawane jednostce naukowej na podstawie decyzji Ministra, z przeznaczeniem dla uczestnika programu.

Środki finansowe są przekazywane jednostce naukowej zatrudniającej uczestnika programu na podstawie umowy o finansowanie uczestnictwa w programie, określającej warunki realizacji, finansowania i rozliczania uczestnictwa w programie.

Środki finansowe są przekazywane uczestnikowi programu na podstawie umowy zawartej między jednostką naukową a uczestnikiem programu.

Środki finansowe w ramach programu są przyznawane w drodze konkursu ogłaszanego przez Ministra.

Poza sporem pozostaje, że art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) nie zawiera definicji podróży służbowej i dlatego należy odwołać się do pojęcia podróży służbowej zawartego w art. 775 Kodeksu pracy, w myśl którego pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Podróż służbowa charakteryzuje się tym, że jest odbywana poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy, na polecenie pracodawcy, w celu wykonania określonego przez pracodawcę zadania (wyrok Sądu Najwyższego z 22 lutego 2008 r. sygn. akt: I PK 208/07, OSNP z 2009 r., Nr 11-12, poz. 134). Wszystkie cechy wystąpić muszą łącznie, a brak jednej z nich wyklucza zakwalifikowanie pracy świadczonej przez pracownika jako podróży służbowej. (...) Nie ulega też wątpliwości, że obowiązek odbycia podróży służbowej wynika z polecenia pracodawcy, nie jest natomiast uzależniony od zgody pracownika.

Wykładni pojęcia „podróży służbowej” dokonał również Sąd Najwyższy w wyroku z 22 stycznia 2004 r. (sygn. I PK 298/03, OSNP 2004/23/399), zgodnie z którą czas pracy pracownika przeznaczony na wykonywanie - w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę - zadań wymagających ponoszenia przez pracownika dodatkowych kosztów, z natury rzeczy kwalifikuje się jako odbywanie pracowniczych zagranicznych podróży służbowych, które wymagają zrekompensowania przez pracodawcę uzasadnionych kosztów poniesionych przez pracownika.

Tut. organ wskazuje, że elementem charakteryzującym podróż służbową jest okoliczność, że pobyt w miejscu wykonywania zadania służbowego jest z założenia tymczasowy, podstawę formalną podróży służbowej stanowi polecenie wyjazdu, zaś sama podróż ma charakter incydentalny w stosunku do pracy wykonywanej zwykle przez pracownika w ramach jego obowiązków wynikających z zawartej umowy o pracę.

W wyroku WSA w Warszawie z dnia 24 lutego 2016 r., sygn. akt III SA/Wa 1006/15 Sąd powołując się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2012 r. sygn. akt III UK 54/11 oraz uchwałę siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2008 r. sygn. akt II PZP 11/08 (OSNP 2009, nr 13-14, poz. 166) stwierdził m.in., że ”(…) elementem charakteryzującym podróż służbową jest okoliczność, iż pobyt w miejscu wykonywania zadania służbowego jest z założenia tymczasowy, podstawę formalną podróży służbowej stanowi polecenie wyjazdu, zaś sama podróż ma charakter incydentalny w stosunku do pracy wykonywanej zwykle przez pracownika w ramach jego obowiązków wynikających z zawartej umowy o pracę.

(...) Skoro Skarżąca jako doktorantka, a nie jako pracownik uczelni, otrzymała grant na dofinansowanie udziału w projekcie badawczym prowadzonym w zagranicznym ośrodku naukowym, w związku z czym planowany był dwuletni wyjazd naukowy do Stanów Zjednoczonych na Uniwersytet Stanowy, to nie można było tym samym przyjąć, że planowany pobyt Skarżącej stanowiłby podróż służbową. Po pierwsze, wyjazd ten nie jest realizowany na polecenie pracodawcy. Po drugie, wyjazdu tego nie można było uznać za pobyt incydentalny, tymczasowy, o krótkotrwałym charakterze.(...)”

Tym samym mając na uwadze powyższe wyjaśnienia, wyjazd za granicę uczestnika programu nie jest tożsamy z odbyciem podróży służbowej pracownika a zatem środki otrzymane przez Wnioskodawcę nie mogą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie natomiast do art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy oraz za czas urlopu szkoleniowego.

Użyte w cytowanym powyżej przepisie sformułowanie „odrębne przepisy” obejmuje cały szereg aktów prawnych, z których wynika prawo pracownika do otrzymania od pracodawcy świadczeń w związku z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych.

W niniejszym przypadku do odrębnych przepisów należy zaliczyć ustawę z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz.U. z 2016 r., poz. 1842, z późn. zm.).

Mając na uwadze powyższe, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że uzyskane przez niego środki spełniają przesłanki określone w art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wyjaśnić należy, że przedmiotowe środki nie stanowią środków przyznanych przez pracodawcę zgodnie z odrębnymi przepisami. Jak wskazano powyżej, ustanowienie Programu „Mobilność Plus” oparte zostało na uregulowaniach ustawy o zasadach finansowania nauki, która ma zastosowanie do Wnioskodawcy, jako pracownika naukowego, a nie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym. Ponadto, przyznanie tych środków wiązało się ze złożeniem stosownego wniosku przez pracodawcę Wnioskodawcy i uzależnione było od decyzji Ministra. Dodatkowo wypłacone Wnioskodawcy środki pochodziły z wyodrębnionej części budżetu państwa jaką jest „Nauka”.

Powyższe elementy stanu faktycznego w związku z ww. przepisami determinują stwierdzenie, że uzyskane przez Wnioskodawcę środki pieniężne nie wpisują się w rozumienie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe, wyjazdu i pobytu Wnioskodawcy w zagranicznym ośrodku badawczym w ramach programu „Mobilność Plus” nie można zakwalifikować jako odbycie podróży służbowej przez pracownika, a tym samym środki otrzymane przez Wnioskodawcę nie mogą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) oraz art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie stanowią środków przyznanych przez pracodawcę zgodnie z odrębnymi przepisami.

W odniesieniu do powołanych we wniosku wyroków wskazać należy, że orzeczenia te nie są wiążące dla tutejszego organu, bowiem dotyczą tylko konkretnych indywidualnych spraw, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcie w każde z nich zawarte jest wiążące.

Podnieść należy, że w niniejszej sprawie zostały wydane orzeczenia sądowo-administracyjne odmienne od powołanych przez Wnioskodawcę, np. wyrok WSA z dnia 24 lutego 2016 r., sygn. akt III SA/Wa 1006/15.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.