Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.132.2017.1.AK
z 10 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 sierpnia 2017 r. (data wpływu 25 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• ustalenia wartości początkowej środka trwałego,
• określenia wartości początkowej środka trwałego na podstawie operatu szacunkowego sporządzonego przez rzeczoznawcę majątkowego.
  
  

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Aktem notarialnym z dnia 31 października 2014 r. Wnioskodawca nabył prawo do własności lokalu mieszkalnego (…) w kamienicy, gdzie mieszka wraz z żoną. Jest to kamienica z 1900 r. pięciokondygnacyjna, a mieszkanie Wnioskodawcy znajduje się na pierwszej kondygnacji i zostało zakupione od poprzednich właścicieli w bardzo złym stanie, m.in.: przestarzałe i niebezpieczne instalacje (elektryczna, wodna, kanalizacyjna, gazowa), stare drewniane i przeciekające okna, krzywe sufity i ściany, dziury w ścianach działowych, odpadające tynki, podłogi pokryte płytami pilśniowymi.

Przeprowadzone przez Wnioskodawcę prace w mieszkaniu wymagały uzyskania pozwolenia na budowę i sporządzenia projektu budowlanego przebudowy wnętrza mieszkania w związku ze zmianą funkcji pomieszczeń i przebudową instalacji gazowej wewnętrznej.

Wykonane prace wiązały się z:

• wyburzeniem istniejących ścianek działowych i postawieniem nowych,
• zrobieniem nowych sufitów i podłóg,
• usunięciem starych tynków i zrobieniu nowych,
• demontażem przestarzałych instalacji: elektrycznej, wodnej, kanalizacyjnej, gazowej i wykonaniem nowych,
• wymianą okien i drzwi,
• malowaniem ścian i sufitów,
• wymianą armatury i wyposażenia mieszkania.
  
  

Podsumowując przebudowa mieszkania polegała na całkowitej zmianie jego wnętrza, przystosowując do zamieszkania i bezpiecznego użytkowania, ponieważ nabyte przez Wnioskodawcę ulepszone i remontowane mieszkanie miało służyć pierwotnie wyłącznie jego celom mieszkaniowym, nie gromadził on żadnej dokumentacji potwierdzającej poniesione przez niego koszty ulepszeń i remontów, takich jak faktury czy rachunki. Część prac Wnioskodawca wykonywał ponadto samodzielnie.

Po zakupie mieszkania, wspólnie z innymi właścicielami mieszkań w kamienicy, utworzyli u ich zarządcy miesięczne składki na fundusz remontowy w celu przyszłego remontu elewacji kamienicy i klatki schodowej.

W związku ze zbliżającym się powiększeniem rodziny (żona w dziewiątym miesiącu ciąży), na początku bieżącego roku Wnioskodawca podjął decyzję o zakupie i przeprowadzce do nowego mieszkania, które w czerwcu 2017 r. wspólnie z żoną kupili na kredyt. Nowe mieszkanie znajduje się w dogodniejszej dla Wnioskodawcy i jego żony lokalizacji i bardziej rozwiniętej infrastrukturze dla dziecka (żłobki, przedszkola, place zabaw, park).

Od października 2017 r. w związku z przeprowadzką Wnioskodawcy i jego żony planuje wynająć mieszkanie i rozliczać podatek według skali podatkowej. Do celów obliczenia amortyzacji Wnioskodawca zamierza przyjąć wartość mieszkania obliczoną, poprzez wycenę z uwzględnieniem cen rynkowych środka trwałego z grudnia 2016 r. z uwzględnieniem stanu stopnia zużycia. Cena nabycia mieszkania z aktu notarialnego przed wykonaniem przebudowy, to: 224 000 PLN, orientacyjnie kwotę wydatków poniesionych na ulepszenie mieszkania Wnioskodawca szacuje na około 90 000 PLN (czyli znacznie więcej niż 30% ceny nabycia mieszkania), nie jest w stanie tych kosztów udokumentować, gdyż mieszkanie zostało przez niego zakupione na własne cele mieszkaniowe, mieszkanie nie było wykorzystywane w działalności gospodarczej oraz nie było wynajmowane.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przyjęcie do amortyzacji wartości początkowej mieszkania według wycen rynkowych mieszkań z grudnia 2016 r. z uwzględnieniem stanu stopnia zużycia jest prawidłowe?
2. Jeżeli odpowiedź na pytanie numer 1 jest twierdząca, to czy Wnioskodawca może przyjąć wartość początkową mieszkania z operatu szacunkowego sporządzonego na potrzeby kredytu w dniu 11 maja 2017 r. przez rzeczoznawcę majątkowego (rzeczoznawca był wybierany z listy banku) w celu określenia wartości rynkowej nieruchomości stanowiącej zabezpieczenie wierzytelności kredytowych?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie oznaczone nr 1, tj. w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego. Natomiast w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 2, tj. w zakresie określenia wartości początkowej środka trwałego na podstawie operatu szacunkowego sporządzonego przez rzeczoznawcę majątkowego, zostało wydane postanowienie z 10 października 2017 r. nr 0112-KDIL3-3.4011.171.2017.1.AK.

Zdaniem Wnioskodawcy wartość początkowa środka trwałego określona na podstawie ceny nabycia mieszkania wynikającej z aktu notarialnego zakupu mieszkania jest nieadekwatna w świetle poniesionych przez Wnioskodawcę ogromnych nakładów na jego modernizację. Dopiero suma wydatków poniesionych na nabycie mieszkania oraz jego przebudowę i ulepszenie doprowadziła do powstania środka trwałego/mieszkania nadającego się do zamieszkania i bezpiecznego użytkowania.

Ponieważ mieszkanie miało służyć wyłącznie celom mieszkaniowym Wnioskodawcy (część prac zresztą wykonywał samodzielnie) oraz, że nie planował wynajmu, czy prowadzenia działalności gospodarczej z wykorzystaniem tego lokalu, nie posiada i nie widział potrzeby przechowywania dokumentów potwierdzających poniesione wydatki z tytułu przebudowy.

Opisany stan faktyczny spełnia, zdaniem Wnioskodawcy, przesłanki art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odnoszącego się do sytuacji, gdy nie można ustalić wartości nabycia środka trwałego, przepis ten nakazuje w takim przypadku ustalić wartość początkową środka trwałego (tu mieszkania) w wysokości wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz z uwzględnieniem stopnia i stanu zużycia. Do ustalenia takiej wartości Wnioskodawca zamierza wykorzystać wycenę dokonaną przez rzeczoznawcę majątkowego.

Wnioskodawca podkreśla, że cena nabycia jest nieadekwatna do obecnej wartości mieszkania i przyjęcie jej wartości początkowej do amortyzacji byłoby krzywdzące i niezgodne z aktualną wartością mieszkania, ponieważ kwota nabycia nie uwzględnia żadnych kosztów poniesionych w ramach przebudowy, której celem było przygotowanie do zamieszkania.

W związku z tym, że sytuacja Wnioskodawcy jest szczególna, ponieważ w wyniku przebudowy doprowadził mieszkanie do stanu, w którym mógł normalnie i bezpiecznie zamieszkać, mieszkanie nie było wykorzystywane w ramach działalności gospodarczej oraz nie było wynajmowane. Wnioskodawca nie posiada dokumentów stwierdzających wartość poniesionych wydatków, które mógłby zsumować i dodać do ceny nabycia. Wnioskodawca uważa, że może jego wartość określić według art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Stosowanie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy: amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki mieszkalne wraz z znajdującymi się na nich dźwigniami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmuje decyzji o ich amortyzowaniu.
   
   

Stosownie do treści art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22f ust. 2 tej ustawy: podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych. Szczegółowe zasady ustalania wartości początkowej zawarte są w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy: za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 omawianej ustawy: za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W myśl powołanego przepisu – co do zasady – na prawidłowe ustalenie wartości początkowej środka trwałego będą miały wpływ kwota należna zbywcy, jak i wszelkie wydatki mające związek z jego przystosowaniem do stanu kompletności i zdatności do użytku w dniu przyjęcia do używania. Zatem wartość początkową ustala się według wydatków faktycznie poniesionych na ich nabycie. Jednocześnie przepisy dają możliwość ustalenia wartości początkowej środków trwałych według ich wartości rynkowej.

Stosowanie do art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14, 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 22g ust. 16 omawianej ustawy).

Zgodnie z art. 19 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Należy jednak zauważyć, że możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez podatnika stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tej wartości według ceny nabycia. Niemożliwość ustalenia wartości początkowej zgodnie z ww. generalną zasadą powinna przy tym mieć charakter obiektywny, a więc dotyczyć tych sytuacji, w których podatnik nie posiada, bo nie musiał posiadać stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego na nabycie środka trwałego i jego przystosowanie do używania wydatków (dotyczy np. nabycia określonego składnika majątku w ramach prywatnego majątku i następnie przekazanie go do działalności gospodarczej, czy w celu jego wynajmu).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że w 2014 r. Wnioskodawca nabył lokal mieszkalny w kamienicy. Mieszkanie to zostało zakupione od poprzednich właścicieli w bardzo złym stanie. Przeprowadzone przez Wnioskodawcę prace w mieszkaniu wymagały uzyskania pozwolenia na budowę i sporządzenia projektu budowlanego przebudowy wnętrza mieszkania w związku ze zmianą funkcji pomieszczeń i przebudową instalacji gazowej wewnętrznej. Wnioskodawca nie gromadził żadnej dokumentacji potwierdzającej poniesione koszty ulepszeń i remontów, takich jak faktury i rachunki. Mieszkanie zostało zakupione przez Wnioskodawcę na własne cele mieszkaniowe. Mieszanie nie było wykorzystywane w działalności gospodarczej oraz nie było wynajmowane. Od października 2017 r. Wnioskodawca planuje wynająć to mieszkanie i rozliczać podatek według skali podatkowej.

Mając na uwadze zaprezentowane zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa, należy stwierdzić, że jeżeli Wnioskodawca nabył wskazany we wniosku lokal mieszkalny i wyremontował z przeznaczeniem dla celów prywatnych, a następnie przeznaczył go na wynajem, to może ustalić wartość początkową ww. lokalu na podstawie art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w drodze wyceny dokonanej przez Wnioskodawcę, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji (tj. z grudnia 2016 r.) oraz stanu i stopnia jego zużycia.

W sytuacji będącej przedmiotem wniosku Wnioskodawcy nie miał co do zasady obowiązku gromadzenia faktur oraz innych dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych wydatków związanych z remontem lokalu mieszkalnego.

Należy zauważyć, że przy dokonywaniu przez podatnika własnej wyceny wartości początkowej środka trwałego zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dopuszczalne jest skorzystanie m.in. z pomocy osób posiadających wiedzę fachową w tym zakresie, w tym biegłych.

Reasumując – Wnioskodawca może przyjąć do amortyzacji wartość początkową mieszkania w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez Wnioskodawcę z uwzględnieniem cen rynkowych mieszkań z grudnia 2016 r. z uwzględnieniem stanu i stopnia ich zużycia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.