Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.216.2017.2.GG
z 13 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 lipca 2017 r. (data wpływu 24 lipca 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 września 2017 r. (data wpływu 25 września 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykupieniem polisy ubezpieczeniowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lipca 2017 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w … wpłynął wniosek Wnioskodawcy z dnia 11 lipca 2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykupieniem polisy ubezpieczeniowej.

Przy piśmie z dnia 17 lipca 2017 r., nr …, Naczelnik Urzędu Skarbowego w …, działając na podstawie art. 15 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), przekazał ww. wniosek celem załatwienia wg właściwości Dyrektorowi Krajowej Informacji Skarbowej.

Pismo wraz z ww. wnioskiem wpłynęło do tutejszego Organu w dniu 24 lipca 2017 r.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 12 września 2017 r., nr 0113-KDIPT2 -3.4011.216.2017.1.GG na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 12 września 2017 r. (data doręczenia 18 września 2017 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 22 września 2017 r. (data wpływu 25 września 2017 r.), nadanym w dniu 22 września 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wykupił polisę ubezpieczeniową w zakresie odpowiedzialności cywilnej członków władz Spółki, Rady Nadzorczej i Prokurenta za szkody, które mogą powstać podczas sprawowania przez nich funkcji zarządczych. Zgodnie z zawartą umową, ubezpieczającym jest Wnioskodawca, ubezpieczonym natomiast jest ogół Członków Zarządu, Rady Nadzorczej i Prokurent, bez imiennego ich wymienienia.

Polisa nie wskazuje imiennie osób ubezpieczonych, są to obecni i przyszli Członkowie Zarządu, Rady Nadzorczej i Prokurenci.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że posiada nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i działa w formie spółki prawa handlowego – spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wpisana do Krajowego Rejestru Sądowego, Sąd Rejonowy dla … nr KRS – ….

Prezes Zarządu i Prokurent mają zawartą z Wnioskodawcą umowę – kontrakt menedżerski, natomiast Członkowie Zarządu, Rady Nadzorczej nie posiadają z Wnioskodawcą żadnej umowy. Składka ubezpieczeniowa zapłacona została jednorazowo w stałej kwocie, niezależnie od ilości ubezpieczonych osób. Na dzień zawarcia umowy ubezpieczeniowej odpowiedzialności cywilnej objęte ubezpieczeniem były cztery osoby.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy koszt ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej opłacony przez Wnioskodawcę stanowi przychód danego Członka Zarządu, Rady Nadzorczej i Prokurenta podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2, art. 11 ust. 1 i art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz czy na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika w związku z wykupieniem polisy ubezpieczeniowej?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku świadczeń nieodpłatnych, aby mogły one stanowić przychód do opodatkowania powinny być rzeczywiście otrzymane przez podatnika (art. 11 i art. 12 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych), czyli realne, a nie możliwe do otrzymania – wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia.

O przychodzie można mówić, gdyby skorzystał on z postawionego mu do dyspozycji świadczenia, a nie możliwości skorzystania ze świadczenia i jednocześnie możliwe byłoby ustalenie wysokości tego przychodu dla każdej z tych osób, ponieważ opodatkowany może być jedynie przychód w konkretnie określonej dla danego podatnika wysokości odpowiadającej wartości uzyskanego przez niego nieodpłatnego świadczenia. Wnioskodawca nie ma możliwości dokonania podziału uiszczonej składki przypadającej na każdego z osobna konkretnego ubezpieczonego.

Ponieważ nie można ustalić i przypisać konkretnym osobom wysokości osiągniętego przez nich przychodu to nie może być on uwzględniony w podstawie opodatkowania.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca stwierdził, że nie ma możliwości ustalenia jaka kwota będzie stanowiła przychód podatkowy przypadający na poszczególne osoby objęte ubezpieczeniem. Ustalenie wysokości ewentualnego przychodu osób uniemożliwia fakt zmian składu osobowego organów Spółki oraz rotacje pozostałych pracowników niepozwalający na jednoznaczne określenie długości okresu objęcia ubezpieczeniem poszczególnych osób.

Ponadto doliczenie każdemu z ubezpieczonych przychodu w równej wysokości jest zdaniem Wnioskodawcy niewłaściwe, chociażby ze względu na różny zakres odpowiedzialności, zaangażowania w pracę i procesy decyzyjne poszczególnych osób zasiadających w danym momencie w organach Spółki, czy też Jej kierownictwie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 9 ust. 2 ww. ustawy).

Z przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy, wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jednocześnie, stosownie do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne świadczenie; to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu świadczenie; przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

• jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
  

• jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
  

• jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
  

• w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
  
  

Jak wynika z treści art. 11 ust. 2b ww. ustawy, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustalona według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Źródłami przychodów są m.in.:

• stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta (art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy);
  

• działalność wykonywana osobiście (art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy);
  

• inne źródła (art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy).
  
  

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z kolei, zgodnie z uregulowaniami zawartymi w art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W myśl art. 13 pkt 7 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

Na mocy zaś art. 13 pkt 9 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej – z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zgodnie z treścią art. 805 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Stosownie do art. 808 § 1 Kodeksu cywilnego, ubezpieczający może zawrzeć umowę ubezpieczenia na cudzy rachunek. Ubezpieczony może nie być imiennie wskazany w umowie, chyba że jest to konieczne do określenia przedmiotu ubezpieczenia. Jednocześnie zgodnie z § 2 ww. artykułu, roszczenie o zapłatę składki przysługuje ubezpieczycielowi wyłącznie przeciwko ubezpieczającemu. Zarzut mający wpływ na odpowiedzialność ubezpieczyciela może on podnieść również przeciwko ubezpieczonemu.

Celem umowy ubezpieczenia jest więc udzielenie ubezpieczonemu ochrony na wypadek określonego w umowie ryzyka, w zamian za zapłatę składki. Funkcja ochronna jest istotą każdej umowy ubezpieczenia. W konsekwencji, opłacenie składki przez inną osobę niż ta, w której interesie majątkowym zawierana jest umowa powoduje powstanie przychodu u osoby, na rzecz której zawierana jest umowa. Świadczenie nieodpłatne stanowi bowiem w tym przypadku ochrona ubezpieczeniowa na wypadek zaistnienia zdarzenia określonego w umowie ubezpieczenia.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wykupił polisę ubezpieczeniową od odpowiedzialności cywilnej dla członków władz Spółki, Rady Nadzorczej, Prokurenta za szkody, które mogą powstać podczas pełnienia przez nich funkcji członków zarządczych. Zgodnie z zawartą umową ubezpieczającym jest Wnioskodawca, ubezpieczonym natomiast jest ogół Członków Zarządu, Rady Nadzorczej i Prokurent bez imiennego ich wymienienia. Polisa nie wskazuje imiennie osób ubezpieczonych, są to obecni i przyszli członkowie Zarządu, Rady Nadzorczej i Prokurenci.

Prezes Zarządu i Prokurent mają zawartą z Wnioskodawcą umowę – kontrakt menedżerski, natomiast Członkowie Zarządu, Rady Nadzorczej nie posiadają z Wnioskodawcą żadnej umowy. Składka ubezpieczeniowa została zapłacona jednorazowo w całej kwocie, niezależnie od ilości ubezpieczonych osób. Na dzień zawarcia umowy odpowiedzialności cywilnej objęte ubezpieczeniem były cztery osoby.

W świetle powyższego, w opisanym stanie faktycznym, niewątpliwie korzyścią majątkową dla Członków Zarządu Wnioskodawcy, Rady Nadzorczej i Prokurenta będzie uzyskanie ochrony płynącej z umowy ubezpieczeniowej przy jednoczesnym nieponoszeniu wydatków na uzyskanie tej ochrony, gdyż to Wnioskodawca zawarł umowę ubezpieczenia i opłaca składkę na to ubezpieczenie. W skutek takiego działania u poszczególnych Członków Zarządu, Rady Nadzorczej i Prokurenta dochodzi do przysporzenia majątku, gdyż inny podmiot ponosi za nich koszt finansowy ubezpieczenia, a tym samym nie muszą oni uszczuplać swojego majątku.

Przy tym fakt, że umowa ma charakter bezimienny nie stanowi trwałej przeszkody w ustaleniu wysokości przychodu przypadającego na konkretną osobę w sytuacji, gdy Wnioskodawca zna członków władz z imienia i nazwiska, jak również dokładne okresy, kiedy te osoby pełnią swoje funkcje. Niemniej jednak uznać należy, że skoro krąg osób nią objętych w trakcie trwania okresu ubezpieczenia jest zmienny zarówno co do liczby, jak i ich tożsamości w trakcie trwania polisy w zależności od zachodzących zmian kadrowych (dotyczy obecnych oraz przyszłych Członków Zarządu Wnioskodawcy, Rady Nadzorczej i Prokurenta), grupa objęta ubezpieczeniem staje się niemożliwa do zidentyfikowania, co stanowi okoliczność uniemożliwiającą przypisanie przychodu z tego tytułu konkretnej osobie.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że zapłacone przez Wnioskodawcę składki wynikające z polisy ubezpieczeniowej z tytułu ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej Członka Zarządu, Rady Nadzorczej i Prokurenta, nie będą stanowić dla tych osób przychodu podlegającego opodatkowaniu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 ww. ustawy. Tym samym, Wnioskodawca nie występuje jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, a więc nie jest zobowiązany do obliczenia i pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Końcowo nadmienić należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości opodatkowania przez płatnika przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń związanych z wykupieniem polisy ubezpieczeniowej na rzecz osób wskazanych we wniosku może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa. Dokonując interpretacji indywidualnej organ interpretacyjny przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.