Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.353.2017.2.AB
z 13 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 6 lipca 2017 r. (data wpływu 11 lipca 2017 r.), uzupełnionym pismem z 19 sierpnia 2017 r. (data wpływu 25 sierpnia 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji zbycia udziału w nieruchomości zabudowanej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lipca 2017 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji zbycia udziału w nieruchomości zabudowanej.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 19 sierpnia 2017 r. (data wpływu 25 sierpnia 2017 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 9 sierpnia 2017 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.353.2017.1.AB.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Dnia 28.03.2009 r. aktem notarialnym, spisanym w Kancelarii Notarialnej, repertorium A, Wnioskodawca nabył na podstawie umowy sprzedaży udział wynoszący 1/6 części we współwłasności nieruchomości położonej w K, dzielnica S, gmina M, powiat Miasto K, województwo, oznaczonej jako działka nr 82 o powierzchni 484 m.kw. w obrębie 13, sklasyfikowana w ewidencji gruntów jako tereny mieszkaniowe ozn. symb. B, zabudowana dwupiętrowym budynkiem mieszkalnym oznaczonym numerem porządkowym 17 przy ulicy B, o powierzchni użytkowej wynoszącej 366,95 m.kw, w którym znajdowało się osiem lokali mieszkalnych zajmowanych przez najemców na podstawie decyzji administracyjnych o przydziale oraz magazyn o pow. 37,2 m.kw.

Dnia 30.07.2014 r. aktem notarialnym, spisanym w Kancelarii Notarialnej przez notariusza, repertorium Wnioskodawca nabył na podstawie umowy sprzedaży kolejny udział wynoszący 1/6 części we współwłasności nieruchomości opisanej powyżej.

Dnia 9.05.2016 r. aktem notarialnym, spisanym w Kancelarii Notarialnej przez notariusza, repertorium Wnioskodawca nabył na podstawie umowy sprzedaży kolejny udział wynoszący 1/3 części we współwłasności nieruchomości opisanej powyżej.

Wyżej wymienionych nabyć Wnioskodawca dokonywał z majątku osobistego, w związku z powyższymi nabyciami nie wystąpiło żadne odliczenie podatku naliczonego VAT. Obecnie udział Wnioskodawcy we współwłasności wyżej opisanej nieruchomości wynosi 4/6.

Nieruchomość składa się z zabudowanej budynkiem działki oznaczonej w ewidencji gruntów nr 82 o pow. 484 m.kw, położona jest w obrębie 13 jednostki ewidencyjnej K przy ul. B, objęta księgą wieczystą K. Działka zabudowana jest podpiwniczonym dwupiętrowym budynkiem, co oznacza, że budynek jest w sposób trwały związany z gruntem. Budynek został wzniesiony w latach 1860 - 1865. Kamienica nie jest wpisana do rejestru zabytków na podstawie indywidualnej decyzji, jednak jest ujęta w ewidencji zabytków ponieważ położona jest na obszarze układu urbanistycznego K wpisanego do rejestru zabytków pod nr A-12.

Teren obejmujący działkę nr 82 nie podlega ustaleniom żadnego obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Według ustaleń miejscowego planu szczegółowego zagospodarowania przestrzennego zespołu zabytkowego K zatwierdzonego Uchwałą nr 157/87 Rady Narodowej z dnia 25.03.1987 r. obowiązującego do dnia 1.01.2003 r., działka nr 82, obręb S znajdowała się w „jednostce mieszkalno-usługowej”. Według Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta z dnia 16.04.2003 r. z późn. zm. W strukturze przestrzennej teren został określony w kategorii terenów o przeważającej funkcji mieszkalno-usługowej (MU).

Decyzją nr 37/12 Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 11.04.2012 r., znak sprawy R współwłaścicieli budynku zobowiązano do wykonania prac budowlanych w celu usunięcia nieprawidłowości stanu technicznego w zakresie bezpiecznego użytkowania budynku oraz zakazano użytkowania wyżej wymienionego budynku do czasu usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości występujących w obiekcie. W związku z powyższym wypowiedziano na podstawie art. 11 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 21.06.2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu Cywilnego umowy najmu najemcom lokali mieszkalnych usytuowanych w przedmiotowym budynku. Do 2015 roku wykwaterowano wszystkich lokatorów z lokali w budynku i pozostaje on niezamieszkany. Zgodnie z ewidencją meldunkową pierwsze zameldowanie miało miejsce w 1941 r. Z informacji uzyskanych od zarządcy przedmiotowej nieruchomości wynika, że wszystkie lokale były przedmiotem najmu a pierwsze umowy najmu datuje się na 1.01.1961 r. Wnioskodawca nie ponosił żadnych nakładów na ulepszenie opisywanego budynku. W styczniu 2018 r. planuje sprzedać udziały w wyżej opisanej nieruchomości.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

Ad. 1.

Przy nabyciu udziałów w wysokości 1/6 części i 1/3 części budynku mieszkalnego nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę naliczonego.

Nabycia z dnia 28.03.2009 i z dnia 30.07.2017 po 1/6 części budynku mieszkalnego nastąpiły na podstawie umów cywilno-prawnych od osób fizycznych z ich majątku prywatnego. Osoby te nie wystawiły faktur z naliczonym podatkiem od towarów i usług z tytułu tej transakcji.

Nabycie z dnia 09.05.2016 r. 1/3 części budynku Wnioskodawca dokonał od Gminy Miejskiej, która przy sprzedaży zastosowała zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług poparte uzyskaną przez Urząd interpretacją indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach. Ponadto zakup został dokonany do majątku prywatnego Wnioskodawcy niezwiązanego z wykonywaniem czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Ad. 2.

Budynek został wzniesiony w latach 1860-1865. Z uwagi na odległy od daty budowy termin brak jest dokumentów i bieżącej informacji odnośnie tego kiedy (w jakim dniu, miesiącu, roku) oraz dokładnie w jaki sposób wystąpiło pierwsze zajęcie (używanie) budynku, którego udziały nabyłem. Zgodnie z ewidencją meldunkową pierwsze zameldowanie miało miejsce w 1941 r.

Z informacji uzyskanych od zarządcy przedmiotowej nieruchomości wynika, że wszystkie lokale były przedmiotem najmu a pierwsze umowny najmu datuje się na 1.01.1961 r.

Po nabyciu swoich udziałów Wnioskodawca nie zawierał nowych umów najmu lokali. Do 2015 trwały umowy najmu obciążające lokal w momencie nabycia zawarte jeszcze przez wcześniejszych właścicieli. Udział nabyty w 2016 dotyczył już „pustostanów”, ponieważ z budynku po wydaniu decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dnia 11.04.2012r. wykwaterowano wszystkich najemców.

Ad. 3.

Tak, udziały w budynku były wykorzystywane wyłącznic na cele działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług. Do momentu wykwaterowania trwał wynajem lokali mieszkalnych na cele mieszkalne. Z tytułu tych czynności Wnioskodawca nie był zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż udziału w opisanej nieruchomości zabudowanej budynkiem podpiwniczonym, trwale związanym z gruntem położonej w K jest zwolniona od podatku od towarów i usług zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż udziału w opisanej nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym, podpiwniczonym, trwałe związanym z gruntem jest zwolniona z podatku od towarów i usług zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług, ponieważ ten artykuł stanowi iż zwalnia się od podatku od towarów i usług dostawę budynków, budowli łub ich części, z wyjątkiem, gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy dostawa jest dokonywana po upływie dwóch lat od pierwszego zasiedlenia, ponieważ art. 2 pkt 14 ww. ustawy o VAT definiuje pierwsze zasiedlenie jako oddanie do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Sprzedaż będzie dokonana w okresie dłuższym niż dwa lata od pierwszego zasiedlenia, gdyż z informacji uzyskanych od zarządcy przedmiotowej nieruchomości wynika, że wszystkie lokale były przedmiotem najmu a pierwsze umowy najmu datuje się na 1.01.1961 r.

Wynika z tego, że dostawa nieruchomości, spełniających określone w przepisach warunki, może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym znajduje się budynek reguluje art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynku lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków i budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu Jeżeli budynek korzysta ze zwolnienia w VAT to i grunt jest zwolniony z tego podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 2 pkt 6 ww. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm.). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się - jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji - przepisy odnoszące się do własności.

Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Stosownie do treści art. 196 § 1 ww. Kodeksu, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

W ujęciu cywilistycznym istotą umowy sprzedaży jest to, że sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Art. 45 Kodeksu cywilnego definiuje rzeczy jako przedmioty materialne.

Zatem, w zakresie pojęcia towarów jako budynków, budowli i ich części jak również gruntów, mieści się współwłasność jako prawo do rzeczy wspólnej. Wobec powyższego, towarem jest część budynku lub budowli, a także udział w prawie własności nieruchomości.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że właściciel udziału jest równocześnie właścicielem części ułamkowej wspólnego prawa (prawa własności). W przypadku zbycia udziału w nieruchomości, dotychczasowy współwłaściciel przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania tą nieruchomością jak właściciel, w zakresie, w jakim uprawniała go do tego wysokość jego udziału.

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zbycie udziału we współwłasności nieruchomości, dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy. W art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w tych przepisach warunki.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest - co do zasady - zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Definicję pierwszego zasiedlenia zawiera art. 2 pkt 14 ustawy, zgodnie z którym, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających. Zgodnie z art. 12 ust. 2 zdanie drugie ww. Dyrektywy państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”. Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami ww. Dyrektywy oraz w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.

Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku „w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu”. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku.

W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia - rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Należy w tym miejscu zauważyć, że takie rozumienie pojęcia „pierwszego zasiedlenia” odnosi się do art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT tj. do użytkowania przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części po ich wybudowaniu.

Kwestia pierwszego zasiedlenia przedstawia się inaczej, w sytuacji gdy budynek/budowla zostanie ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiłyby co najmniej 30% wartości początkowej obiektu.

W takim bowiem przypadku decydujące znaczenie do rozstrzygnięcia czy nastąpiło pierwsze zasiedlenie, ma kwestia oddania budynku/budowli po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegających opodatkowaniu (np. najem).

W przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom - po spełnieniu określonych warunków - skorzystania ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Warunku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. b, w świetle art. 43 ust. 7a ustawy o VAT, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, stanie się bezzasadne.

Jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy, należy przeanalizować możliwość zastosowania zwolnienia na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów - zarówno nieruchomości, jak i ruchomości - przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych - niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) - wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie danego obiektu. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Należy ponadto wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki, budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków, budowli lub ich części, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny tych obiektów w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca dnia 28.03.2009 r. aktem notarialnym, Wnioskodawca nabył na podstawie umowy sprzedaży udział wynoszący 1/6 części we współwłasności nieruchomości, która zabudowana jest dwupiętrowym budynkiem mieszkalnym oznaczonym numerem porządkowym 17 o powierzchni użytkowej wynoszącej 366,95 m.kw, w którym znajdowało się osiem lokali mieszkalnych zajmowanych przez najemców na podstawie decyzji administracyjnych o przydziale oraz magazyn o pow. 37,2 m.kw. Dnia 30.07.2014 r. aktem notarialnym Wnioskodawca nabył na podstawie umowy sprzedaży kolejny udział wynoszący 1/6 części we współwłasności nieruchomości opisanej powyżej. Dnia 9.05.2016 r. aktem notarialnym Wnioskodawca nabył na podstawie umowy sprzedaży kolejny udział wynoszący 1/3 części we współwłasności nieruchomości opisanej powyżej. Obecnie udział Wnioskodawcy we współwłasności wyżej opisanej nieruchomości wynosi 4/6. Działka zabudowana jest podpiwniczonym dwupiętrowym budynkiem, co oznacza, że budynek jest w sposób trwały związany z gruntem. Budynek został wzniesiony w latach 1860¬-1865 r.

Przy nabyciu udziałów w wysokości 1/6 części i 1/3 części budynku mieszkalnego nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę naliczonego. Wnioskodawca nie ponosił żadnych nakładów na ulepszenie opisywanego budynku. Zgodnie z ewidencją meldunkową pierwsze zameldowanie miało miejsce w 1941 r. Z informacji uzyskanych od zarządcy przedmiotowej nieruchomości wynika, że wszystkie lokale były przedmiotem najmu a pierwsze umowy najmu datuje się na 1.01.1961 r. Wnioskodawca nie ponosił żadnych nakładów na ulepszenie opisywanego budynku. Wnioskodawca w styczniu 2018 r. planuje sprzedać swoje udziały w wyżej opisanej nieruchomości.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii zwolnienia od podatku VAT sprzedaży udziałów w opisanej nieruchomości.

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i opis sprawy należy stwierdzić, że dostawa udziałów w ww. budynku wynoszących 4/6 posadowionym na działce 82 będzie zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy w związku z art. 29a ust. 8 tej ustawy z uwagi na fakt, że pomiędzy pierwszym zajęciem tego budynku, a jego dostawą upłynie okres dłuższy niż dwa lata, zaś Wnioskodawca nie ponosił żadnych nakładów na ulepszenie przedmiotowego budynku.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.