Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.176.2017.2.BJ
z 13 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 lipca 2017 r. (data wpływu 3 sierpnia 2017 r.) uzupełnionym 14 września 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wskazanych we wniosku wydatków – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wskazanych we wniosku wydatków.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 1 września 2017 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.176.2017.1.BJ wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 14 września 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność w zakresie handlu wyrobami hutniczymi (PKD 46.71.Z) oraz robót związanych ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych (PKD 41.20.Z). Ewidencja księgowa prowadzona jest na podstawie ksiąg rachunkowych. Obecnie Wnioskodawca nie wykonuje robót budowlanych oraz nie świadczy usług budowlanych na zewnątrz. W 2015 roku Wnioskodawca rozpoczął budowę budynku „Dom Spokojnej Starości”. Jest to inwestycja własna, a przewidywany termin przekazania budynku do użytkowania przypada na IV Kwartał 2017. Budynek jest wybudowany i trwają ostatnie roboty wykończeniowe. Obecnie Wnioskodawca ponosi różne koszty pośrednie tj. reklama w radiu i prasie, koszty założenia strony internetowej, opłaty za jej obsługę. Zakupywane są różne materiały na reklamę np. „dzień otwarty” dla przyszłych pensjonariuszy w celu rozreklamowania przyszłej działalności tego domu. Zakupiono również część wyposażenia do kilku pokojów oraz wyposażenie kaplicy i czytelni (krzesła, stoły, stoliki, szafy, obrazy, lampy, inne drobne dekoracje). Wszystkie przedmioty stanowią samodzielne wyposażenie, a ich wartość nie przekracza 3.500 zł. Wnioskodawca uznaje te przedmioty za wyposażenie, a nie za środki trwałe. Zakupu wyposażenia Wnioskodawca dokonał w związku z zaprezentowaniem warunków przyszłym pensjonariuszom. Reklama jak i prezentacja prowadzona jest w celu rozreklamowania domu spokojnej starości i rozeznanie potrzeb i zainteresowania na tego typu usługi. Ponoszone wydatki umożliwią osiągnięcie przychodów w przyszłości, tj. zgodnie z przyjętym planem, jeszcze w roku bieżącym.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 11 września 2017 r. Wnioskodawca wyjaśnił ponadto, że:

„Dzień otwarty” - to dni w których klienci mogą oglądać wnętrze Domu Spokojnej Starości (wystrój pokoi, czytelni, kaplicy, sali rehabilitacyjnej i wszystkich innych dostępnych pomieszczeń). Zasięgają informacji na temat warunków pobytu i ewentualnie mogą deklarować chęć pobytu. Aby mogło dojść do pokazu (prezentacji) czyli „Dnia Otwartego” Domu Spokojnej Starości dokonano zakupów niezbędnego wyposażenia. Oprócz wyposażenia wymienionego we wniosku, zakupiono także łóżka, materace, sprzęt rehabilitacyjny, telewizory, których jednorazowa wartość nie przekracza 3.500 zł.

W odpowiedzi na pytanie: Jakie różne materiały na reklamę np. „dzień otwarty” dla przyszłych pensjonariuszy w celu rozreklamowania przyszłej działalności „Domu Spokojnej Starości” zakupił Wnioskodawca? Wnioskodawca wyjaśnił, że materiały na reklamę tego dnia to foldery, wizytówki, plakaty.

Na ten dzień dla oglądających, zakupiono dystrybutor, wodę do picia, napoje, kawę i herbatę, ciastka, talerzyki, jednorazowe kubki, łyżeczki.

Do pokoi pensjonariuszy oprócz wymienionych wyposażeń, zakupiono firanki, zasłony, kolorową pościel, kołdry, poduszki, przykrycia na łóżka, koce, serwetki, wazoniki, lampki, ramki, doniczki, kwiatki, do łazienek ręczniki inne wyposażenia łazienki jak pojemniki na papier mydło, kosze.

Do czytelni zakupiono: poduszki na kanapy, serwetki, wazoniki, lampy, świece.

Do sal rehabilitacyjnych: wyposażenie i drobny sprzęt do ćwiczeń tj. maty, piłki.

Do jadalni: serwetki, wazoniki, zastawę stołową, patery na owoce.

W uzupełnieniu wniosku wyjaśniono ponadto, że inne wydatki i drobne usługi, o których mowa w stanowisku Wnioskodawcy, to wydatki na zakup środków czystości, usług sprzątania pomieszczeń, usług transportu związanych z dostawą wyposażenia oraz wymienionych wyżej zakupów i materiałów, a także miesięczna opłata za obsługę strony internetowej, gdzie prezentowany jest Dom Spokojnej Starości, oraz opłaty miesięczne za reklamę w radio oraz ogłoszenia w prasie zgodnie z zawartymi umowami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy koszty pośrednie za wymienione usługi, oraz zakup wyposażenia, Wnioskodawca może zaliczać do kosztów jednostki w momencie zakupu i otrzymania faktury, czy należy je odnieść na konto nakładów inwestycyjnych i rozliczyć w momencie uzyskania przychodów z przedmiotowej działalności?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone na reklamę w radiu, prasie, oraz związane z organizacją „dni otwartych”, wykonaniem strony internetowej i jej obsługę, zakup folderów, które nie mogą być zaliczone do wartości budynku, należy zaliczać w koszty uzyskania przychodu w momencie ich ujęcia w księgach, podobnie jak wydatki na zakup wyposażenia, którego wartość jednostkowa nie przekracza kwoty 3.500 zł. Wydatki te będą stanowiły dla spółki koszt uzyskania przychodu w momencie ujęcia w księgach, choć budynek nie został oddany jeszcze do użytkowania, podobnie zakupione wyposażenie, które ustawione zostało w kilku pokojach i służy do ich prezentacji dla przyszłych pensjonariuszy. Wynika to z art. 15 ust. 1 ustawy CIT, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Wymienione koszty oraz wydatki które są ponoszone, w tym wydatki na zakup wyposażenia do domu spokojnej starości, przed oddaniem budynku do użytkowania nie mieszczą się w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodu zawartym w art. 16 ustawy o CIT. Ponadto zdaniem spółki z ustawy o CIT wynika iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, nakierowane na realizację tego celu. Aby więc określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Budynek domu spokojnej starości budowany jest w celu prowadzenia w nim działalności polegającej na opiece nad ludźmi starszymi. Spółka będzie osiągać z tego tytułu przychody za opiekę, więc koszty ponoszone na cele reklamy i zakup wyposażenia winny być ujmowane w koszty w momencie ich zaewidencjonowania w księgach, ponieważ służą one osiągnięciu i zabezpieczenia przyszłych przychodów. Spółka poprzez reklamę i prezentacje ww. domu chce dotrzeć do jak najszerszej rzeszy klientów, aby wcześniej zabezpieczyć i pozyskać klientów na to przedsięwzięcie.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku z 11 września 2017 r., w odniesieniu do wydatków z tytułu zakupu: materiałów na reklamę, folderów, wizytówek, plakatów, dystrybutora, wody do picia, napoi, kawy i herbaty, ciastek, talerzyków, kubków jednorazowych, łyżeczek, firanek, zasłon, kolorowej pościeli, kołder, poduszek, przykryć na łóżka, kocy, serwetek, wazoników, lampek, ramek, doniczek, kwiatków, do łazienek ręczników, pojemników na papier mydło, koszy, poduszek na kanapy, serwetek, wazoników, lampek, świec, wyposażenia i drobnego sprzętu do ćwiczeń tj. mat, piłek, zastawy stołowej, patery na owoce, środków czystości, usług sprzątania pomieszczeń, usług transportu związanych z dostawą wyposażenia, wskazano, że wydatki te są związane z kosztami uzyskania przychodu (winno być: z uzyskaniem przychodu) i należy je zaliczać w koszty uzyskania przychodu w momencie ujęcia w księgach, podobnie jak wydatki na zakup wyposażenia. Wydatki te nie mogą zostać zaliczone w koszty środka trwałego czyli budynku Domu Spokojnej Starości. Wszystkie ponoszone wydatki były niezbędne w celu prezentacji oraz stworzenia dobrej atmosfery i ciepła przedstawionego wnętrza Domu Spokojnej Starości. Prezentacja Domu Spokojnej Starości ma na celu pozyskanie pensjonariuszy.

Wszystkie ponoszone wydatki wymienione we wniosku i w jego uzupełnieniu są niezbędne i umożliwią osiągnięcie przychodu w przyszłości. Aby pozyskać pensjonariuszy cała kampania musi być prowadzona dużo wcześniej, aby nadać rozgłos otwarciu Domu Spokojnej Starości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm., dalej „ustawa CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT), pod warunkiem, że dokona oceny pod kątem celowości i wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub mają na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna uwzględniać:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.
  
  

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadzi działalność w zakresie handlu wyrobami hutniczymi oraz robót związanych ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych. Ewidencja księgowa prowadzona jest na podstawie ksiąg rachunkowych. Obecnie Wnioskodawca nie wykonuje robót budowlanych oraz nie świadczy usług budowlanych na zewnątrz. W 2015 roku Wnioskodawca rozpoczął budowę budynku „Dom Spokojnej Starości”. Jest to inwestycja własna, a przewidywany termin przekazania do użytkowania przypada na IV Kwartał 2017. Budynek jest wybudowany i trwają ostatnie roboty wykończeniowe. Obecnie Wnioskodawca ponosi różne koszty pośrednie: reklama w radiu i prasie, koszty założenia strony internetowej, opłaty za jej obsługę. Zakupowane są różne materiały na reklamę np. „dzień otwarty” dla przyszłych pensjonariuszy w celu rozreklamowania przyszłej działalności tego domu. Zakupiono również część wyposażenia do kilku pokojów oraz wyposażenie kaplicy i czytelni (krzesła, stoły, stoliki, szafy, obrazy, lampy, inne drobne dekoracje). Wszystkie przedmioty stanowią samodzielne wyposażenie, a ich wartość nie przekracza 3.500 zł. Wnioskodawca uznaje te przedmioty za wyposażenie, a nie za środki trwałe. Zakupu wyposażenia Wnioskodawca dokonał w związku z zaprezentowaniem warunków przyszłym pensjonariuszom. Reklama jak i prezentacja prowadzona jest w celu rozreklamowania domu spokojnej starości i rozeznanie potrzeb i zainteresowania na tego typu usługi. Ponoszone wydatki umożliwią osiągnięcie przychodów w przyszłości, tj. zgodnie z przyjętym planem, jeszcze w roku bieżącym. „Dzień otwarty” - to dni w których klienci mogą oglądać wnętrze Domu Spokojnej Starości (wystrój pokoi, czytelni, kaplicy, sali rehabilitacyjnej i wszystkich innych dostępnych pomieszczeń). Zasięgają informacji na temat warunków pobytu i ewentualnie mogą deklarować chęć pobytu. Aby mogło dojść do pokazu (prezentacji) czyli „Dnia Otwartego” Domu Spokojnej Starości dokonano zakupów niezbędnego wyposażenia. Oprócz ww. wyposażenia, zakupiono także łóżka, materace, sprzęt rehabilitacyjny, telewizory, których jednorazowa wartość nie przekracza 3.500 zł.

Wnioskodawca wyjaśnił, że materiały na reklamę tego dnia to foldery, wizytówki, plakaty.

Na ten dzień dla oglądających, zakupiono także dystrybutor, wodę do picia, napoje, kawę i herbatę, ciastka, talerzyki, jednorazowe kubki, łyżeczki.

Do pokoi pensjonariuszy oprócz wymienionych wyposażeń, zakupiono firanki, zasłony, kolorową pościel, kołdry, poduszki, przykrycia na łóżka, koce, serwetki, wazoniki, lampki, ramki, doniczki, kwiatki, do łazienek ręczniki, inne wyposażenia łazienki jak pojemniki na papier mydło, kosze.

Do czytelni zakupiono: poduszki na kanapy, serwetki, wazoniki, lampy, świece.

Do sal rehabilitacyjnych: wyposażenia i drobny sprzęt do ćwiczeń tj. maty, piłki.

Do jadalni: serwetki, wazoniki, zastawę stołową, patery na owoce.

W uzupełnieniu wniosku wskazano ponadto, że poniesiono wydatki na zakup środków czystości, usług sprzątania pomieszczeń, zakup usług transportu związanych z dostawą wyposażeń oraz wymienionych wyżej zakupów i materiałów, a także poniesiono miesięczną opłatę za obsługę strony internetowej, na której prezentowany jest Dom Spokojnej Starości, oraz opłaty miesięczne za reklamę w radio oraz ogłoszenia w prasie zgodnie z zawartymi umowami.

Odnosząc się do możliwości zaliczenia ww. wydatków do kosztów podatkowych, w pierwszej kolejności zauważyć należy, że w myśl art. 15 ust. 6 ustawy CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) (tj. gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 16a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
• maszyny, urządzenia i środki transportu,
• inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 Ustawy o CIT, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wartość początkową środka trwałego - w razie jego wytworzenia we własnym zakresie - zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, ustala się według kosztu wytworzenia, za który jak wynika z treści art. 16g ust. 4 tej ustawy - uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się natomiast: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Cytowana definicja ma charakter otwarty. Ustawodawca obejmuje pojęciem kosztu wytworzenia środka trwałego wszelkie koszty, których poniesienie jest związane bezpośrednio z realizacją inwestycji. Oceniając dany wydatek pod kątem możliwości uznania go za element wartości początkowej wytwarzanego we własnym zakresie środka trwałego, należy zatem zbadać, czy stanowi on element procesu wytwarzania tego składnika majątku podatnika.

W szczególności, do wartości składających się na koszt wytworzenia środka trwałego należą:

• wartość - w cenie nabycia - rzeczowych składników majątku zużytych do wytworzenia środków trwałych, tj. przede wszystkim materiałów, z których został wykonany środek trwały,
• wartość - w cenie nabycia - wykorzystanych usług obcych zużytych do wytworzenia środków trwałych, tj. zarówno usług polegających na samym wytwarzaniu środka trwałego, czyli przede wszystkim jego budowie, jak i innych usług niezbędnych do wytworzenia i uczynienia tego składnika majątku zdatnym do używania, np. kosztów prac geologicznych niezbędnych do uzyskania pozwolenia na budowę, usług projektowych, usług inżynierskich, doradztwa finansowego i prawnego związanego z prowadzoną inwestycją, kosztów sporządzenia dokumentacji przetargowej, kosztów niezbędnych ekspertyz obiektów budowlanych,
• koszty wynagrodzeń wraz z pochodnymi, tj. przede wszystkim koszty wynagrodzeń dla pracowników zatrudnionych przy realizacji inwestycji.
  
  

Użycie przez ustawodawcę zwrotu, że do kosztu wytworzenia środka trwałego zalicza się także „inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych” oznacza, że katalog wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem środka trwałego powiększających jego wartość początkową jest otwarty, co wskazuje na to, że mieszczą się w nim również inne, nie wymienione wprost koszty, które będą miały wpływ na wartość początkową danego składnika majątku. Zatem, powyższy zwrot oznacza wydatki, które są ponoszone w wyniku podjęcia procesu wytwarzania środka trwałego. Wydatkami takimi są koszty, co do których nie ma wątpliwości, że nie wystąpiłyby, gdyby podatnik nie wytwarzał we własnym zakresie środka trwałego.

Z powyższego wynika, że decydujące znaczenie dla zaliczenia określonego wydatku jako kosztu wytworzenia środka trwałego ma możliwość powiązania danego wydatku z konkretnym przedsięwzięciem inwestycyjnym, czyli wytwarzanym środkiem trwałym. Wszelkie wydatki pozostające w związku z wytworzeniem środka trwałego mają wpływ na jego koszt wytworzenia. Koszt ten zarazem stanowi o wartości początkowej środka trwałego, od której dokonuje się następnie odpisów amortyzacyjnych.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że poniesione przez Wnioskodawcę wydatki związane z zakupem niskocennych składników majątku stanowiących meble, sprzęty i elementy wystroju, a więc wyposażenie wybudowanego przez Wnioskodawcę domu spokojnej starości (tj. w szczególności poniesione na zakup: krzeseł, stołów, stolików, szaf, dystrybutora, firanek, zasłon, pościeli, kołder, poduszek, przykryć na łóżka, kocy, wazoników, lampek, ramek, doniczek, ręczników, pojemników na papier, mydło, koszy, poduszek na kanapy, serwetek, wyposażenia i drobnego sprzętu do ćwiczeń, zastawy stołowej, pater na owoce), których jednostkowa cena zakupu nie przekracza kwoty 3.500 zł, nie stanowią wydatków na wytworzenie środka trwałego (budynku - domu spokojnej starości), a w konsekwencji nie stanowią kosztów podatkowych – pośrednio poprzez odpisy amortyzacyjne. Wydatki te, jako wydatki poniesione na zakup wyposażenia do wytworzonego środka trwałego mogą stanowić koszt podatkowy, pod warunkiem należytego ich udokumentowania. Na możliwość zaliczenia tych wydatków do kosztów podatkowych nie ma przy tym wpływu fakt, że budynek w którym to wyposażenie się znajduje nie został jeszcze formalnie oddany do użytkowania.

Odnosząc się natomiast do wskazanych we wniosku wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na reklamę (strona internetowa, ogłoszenia w mediach, wydatki związane z organizacją „Dnia Otwartego”), należy wskazać, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje terminu „reklama”. Nie odsyła również do innych przepisów prawa. Z uwagi na brak legalnej definicji tego pojęcia za celowe należy uznać odwołanie się do jego wykładni językowej. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego (www.sjp.pwn.pl) reklama to: „działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług”.

Pod pojęciem „reklamy” należy rozumieć działania podmiotu gospodarczego, mające na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego. Mogą być one realizowane za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, jego cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych czy modnych, a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Można wobec tego wyróżnić reklamę towaru, usługi, a także reklamę firmy (przedsiębiorstwa).

Mając na względzie powyższe, ww. wydatki poniesione przez Spółkę uznać należy za wydatki na reklamę domu spokojnej starości, które jako takie można uznać za koszty uzyskania przychodów Spółki. Wydatki te spełniają bowiem przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – tj. pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami Spółki, gdyż mają na celu pozyskanie klientów tego obiektu, a tym samym zmierzają do uzyskania przychodów, jak również mają na celu zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodów. Ponadto wydatki te nie mieszczą się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W celu ustalenia momentu zaliczenia ww. wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, koniecznym jest rozpoznanie rodzaju powiązania tych kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami,
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji kosztu „bezpośredniego” oraz kosztu „pośredniego” – brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie te same wydatki mogą być w danych warunkach bezpośrednimi, zaś w innych jedynie pośrednimi kosztami uzyskania przychodu. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone. Przy czym, jeżeli określone wydatki można powiązać z osiąganiem konkretnego przychodu, to bez względu na możliwość jednoczesnego wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów ocenić należy w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Podobnie traktować należy wydatki na zakup materiałów i produktów, które można przypisać do konkretnego przychodu, a tym samym dokonać identyfikacji i konkretyzacji przychodu uzyskanego w następstwie poniesienia tego rodzaju wydatku. Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną.

Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów. Kierując się ww. przesłankami, uznać należy, że wskazane we wniosku koszty stanowią tzw. koszty pośrednie.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 4d ustawy CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Przy czym, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, w myśl art. 15 ust. 4e ustawy CIT, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Wobec powyższego, wskazanie w art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, że dniem poniesienia jest dzień, na który ujęto koszt w księgach oznacza, że dla celów podatkowych koszt ten należy rozpoznać na podstawie zapisów w księgach prowadzonych w oparciu o uregulowania ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1047 ze zm.). Zatem ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Koszt podatkowy powstaje zatem w dniu faktycznego zaksięgowania kosztu w księgach rachunkowych, a nie w dniu przeprowadzenia operacji gospodarczej. Podstawą ujęcia takich kosztów jest faktura lub inny dokument. Natomiast data sporządzenia dowodu księgowego (faktury lub innego dokumentu) może się różnić od daty dokonania operacji gospodarczej, którą dokumentuje. W konsekwencji stwierdzić należy, że za „dzień poniesienia kosztu” uznaje się dzień, na który podatnik uwzględnia koszt w prowadzonych przez niego księgach rachunkowych. Dnia poniesienia kosztu nie należy także utożsamiać z dniem faktycznego księgowania kosztów, tj. z dniem technicznego zapisu operacji gospodarczej w księgach rachunkowych, ponieważ data zapisu księgowego jest tylko datą technicznego wprowadzenia informacji do ksiąg rachunkowych. Zatem nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach, tylko jego „ujęcie jako kosztu”, tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt z punktu widzenia przepisów o rachunkowości.

Innymi słowy, przyporządkowanie księgowe danego kosztu do okresu sprawozdawczego zgodnie z przepisami o rachunkowości pozwala na określenie dnia, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Tym samym, ustawodawca przesądził, że „pośrednie” koszty uzyskania przychodów rozpoznawane są nie na zasadzie kasowej (a więc z momentem faktycznego poniesienia danego wydatku przez podatnika skutkującego uszczupleniem jego majątku), lecz na zasadzie memoriałowej (a więc z momentem księgowego poniesienia danego wydatku przez podatnika).

Zatem biorąc pod uwagę powyższe, zauważyć należy, że z treści powołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika podstawowa reguła, że moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym.

Podsumowując, za dzień poniesienia kosztu podatkowego należy rozumieć dzień, na który ujęto wydatek w księgach rachunkowych jako koszt, tj. obciążono tym wydatkiem wynik finansowy podatnika.

W świetle powyższego przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.