Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.438.2018.1.AKO
z 17 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 lipca 2018 r. (data wpływu 18 lipca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, że otrzymane odszkodowanie nie stanowi wynagrodzenia za świadczenie usług podlegające opodatkowaniu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, że otrzymane odszkodowanie nie stanowi wynagrodzenia za świadczenie usług podlegające opodatkowaniu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Firma X Sp. z o.o. Spółka Komandytowa zamierza zrealizować inwestycję, tj. budowę budynku biurowo-handlowo-usługowego i działkach nr 100 i działka nr 278.

Powyższa inwestycja wpływa negatywnie na planowane przez firmę Y Sp. z o.o i Sp. Sp. Komandytowa oraz Spółki z nią powiązane inwestycje budowlane:

• inwestycja działka nr 106,
  

• inwestycja działka nr 297/1, 297/2,
  

• inwestycja działka nr 402, 404, 406, 407, 305/1,
  

• inwestycja działka nr 123, 125/2, 433/1, 433/2.
  
  
  

Strony zawartego porozumienia tj. Firma X Sp. z o.o. Sp. Komandytowa i Y Sp. z o.o. i Sp. Sp. Komandytowa umówiły się, że grupa firm powiązanych Y nie będzie oprotestowywała czynności administracyjnych prowadzących do uzyskania decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji planowanej przez firmę X Sp. z o.o. Sp. Komandytowa.

Powyższe działanie umniejszy wartość inwestycji firmy grupy Y oraz spowoduje powstanie opóźnień w budowie w związku z koniecznością przeprojektowania inwestycji. W związku z powyższym wzrosną koszty inwestycji.

Jako ekwiwalent powyższego stanu firma X Sp. z o.o. Sp. Komandytowa zobowiązała się do zapłaty odszkodowania w wysokości 1.000.000,00 zł (jeden milion złotych) w dwóch ratach.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z otrzymanym odszkodowaniem w wysokości 1.000.000,00 zł w opisanym stanie faktycznym do wysokości odszkodowania powinien być doliczony podatek VAT, jeśli tak to w jakiej stawce?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Strona porozumienia, tj. firma Y Sp. z o.o. i Sp. Sp. Komandytowa uznaje, że odszkodowanie otrzymane od firmy X Sp. z o.o. Sp. Komandytowa nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ww. odszkodowanie zostanie wypłacone za utracone zyski i wyrównanie szkody, którą Wnioskodawca poniósł w związku koniecznością przeprojektowania swoich inwestycji. Przeprojektowanie polega na zmniejszeniu lukratywnych powierzchni handlowo-usługowych ze względu na powstanie konkurencyjnej inwestycji firmy X Sp. z o.o. Sp. Komandytowa.

W związku z koniecznością przeprojektowania inwestycji Wnioskodawcy dodatkową stratą jest uzyskanie nowych pozwoleń na budowę dla inwestycji Spółki.

Wnioskodawca uważa, że odszkodowanie które otrzyma za doznane straty jest swego rodzaju zadośćuczynieniem dla firmy Wnioskodawcy. Otrzymane odszkodowanie nie będzie związane z żadnym świadczeniem.

Reasumując Spółka uważa, że otrzymane przez firmę odszkodowanie nie stanowi przedmiotu opodatkowania VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 oraz w art. 8 powołanej ustawy.

I tak, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Dostawa towarów i świadczenie usług na terytorium kraju, co do zasady podlegają zatem opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Świadczenie usług na gruncie podatku od towarów i usług ma szersze znaczenie niż świadczenie usług w rozumieniu potocznym. Stosownie do treści powołanych przepisów, każde świadczenie na rzecz osób fizycznych, osób prawnych lub jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, uznawane jest na gruncie tej ustawy za usługę. Zatem pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie.

Opodatkowaniu podlegają tylko takie transakcje, w ramach których występuje możliwy do zidentyfikowania konsument towarów lub usług. W związku z powyższym zaniechanie działania lub tolerowanie czynności lub sytuacji podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywane jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta usługi.

Z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
  

• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  
  

Należy przy tym podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało – jako usługa – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dana usługa podlega więc opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Warto w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, przykładowo w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, TSUE uznał, że określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto gdy odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT.

Na uwagę zasługuje także orzeczenie z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie podkreślono, że usługi świadczone są za wynagrodzeniem, wyłącznie jeżeli istnieje stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, na mocy którego występuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez świadczącego usługę stanowi wartość przekazywaną w istocie w zamian za usługę wyświadczoną jej odbiorcy.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że aby uznać dane świadczenie za świadczenie odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a beneficjentem, i w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Zatem pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług należy rozumieć prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). Tym samym, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Wobec powyższej analizy, dostawa towarów lub świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie, oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Z opisu sprawy przedstawionego w złożonym wniosku wynika, że X Sp. z o.o. Spółka Komandytowa zamierza zrealizować inwestycję polegającą na budowie budynku biurowo-handlowo-usługowego. Powyższa inwestycja wpływa negatywnie na planowane przez Y Sp. z o.o. i Sp. Sp. Komandytowa (Wnioskodawcę) oraz Spółki z nią powiązane inwestycje budowlane. Strony zawartego porozumienia tj. X Sp. z o.o. Sp. Komandytowa i Wnioskodawca umówiły się, że grupa firm powiązanych Y nie będzie oprotestowywała czynności administracyjnych prowadzących do uzyskania decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji planowanej przez X Sp. z o.o. Sp. Komandytowa. Powyższe działanie umniejszy wartość inwestycji firmy grupy Y oraz spowoduje powstanie opóźnień w budowie w związku z koniecznością przeprojektowania inwestycji. W związku z powyższym wzrosną koszty inwestycji. Jako ekwiwalent powyższego stanu X Sp. z o.o. Sp. Komandytowa zobowiązała się do zapłaty odszkodowania w wysokości 1.000.000,00 zł (jeden milion złotych) w dwóch ratach.

W odniesieniu do przedstawionego opisu wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą określenia, czy do otrzymanego odszkodowania powinien być doliczony podatek VAT, a jeśli tak to w jakiej stawce.

Przepisy podatkowe nie definiują pojęcia „odszkodowania”. W tym zakresie należy zatem posiłkować się przepisami prawa cywilnego. I tak, zgodnie z art. 361 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025, z późn. zm.), zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie – co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Należy zaznaczyć, że dla ustalenia statusu otrzymywanych środków pieniężnych bez znaczenia pozostaje to jak strony nazywają daną płatność. Istotnym jest natomiast, czy stanowi ona zapłatę za konkretne świadczenie, czy też jest odszkodowaniem w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego. Jeżeli płatności o charakterze odszkodowawczym nie będą miały bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Natomiast treść umowy cywilnoprawnej jest indywidualną sprawą stron, które ją zawierają i zależy od ich uzgodnień. Zasada swobody umów zapisana jest w art. 353¹ Kodeksu cywilnego, w świetle którego strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Strony mogą więc dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane. W ocenie tut. Organu nie można poprzez zawarcie odpowiedniej treści umowy cywilnoprawnej wywodzić korzystnych dla siebie skutków podatkowych w postaci preferencji podatkowych. Niezależnie bowiem od tego, jak strony nazwały wypłacane wynagrodzenie w zawartej umowie (w niniejszym przypadku – w zawartym porozumieniu), to o opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług czynności za którą jest ono faktycznie płacone, decyduje wykonana czynność, a nie ustalenia umowne między podmiotami.

Uwzględniając powyższe w kontekście sytuacji przedstawionej we wniosku należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące wypłaty odszkodowania nie mają zastosowania.

Przepis art. 361 Kodeksu cywilnego dotyczy szkody wyrządzonej na majątku, za którą to należna jest poszkodowanemu rekompensata, z którą nie wiąże się żadne świadczenie ze strony poszkodowanego. Taka sytuacja nie ma natomiast miejsca w opisanym we wniosku zdarzeniu. Wypłacane przez X Sp. z o.o. Spółka Komandytowa na rzecz Wnioskodawcy wynagrodzenie nie jest rekompensatą za szkodę, o której mowa w art. 361 Kodeksu cywilnego, lecz jest płatnością za otrzymane w zamian świadczenie.

W niniejszej sprawie Strony zawarły porozumienie w wyniku którego umówiły się, że grupa firm powiązanych Y nie będzie oprotestowywała czynności administracyjnych prowadzących do uzyskania decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji planowanej przez X Sp. z o.o. Sp. Komandytowa. Działanie takie umniejszy wartość inwestycji firmy grupy Y oraz spowoduje powstanie opóźnień w budowie w związku z koniecznością przeprojektowania inwestycji, a w związku z tym wzrosną koszty inwestycji. Jako ekwiwalent powyższego stanu X Sp. z o.o. Sp. Komandytowa zobowiązała się do zapłaty ww. odszkodowania.

Wnioskodawca w uzasadnieniu własnego stanowiska w sprawie podnosi, że otrzymane odszkodowanie zostanie wypłacone za utracone zyski i wyrównanie szkody, którą Spółka poniosła w związku z koniecznością przeprojektowania swojej inwestycji (polegającego na zmniejszeniu powierzchni handlowo-usługowych ze względu na powstanie konkurencyjnej inwestycji firmy X Sp. z o.o. Sp. komandytowa).

Okoliczność ta nie zmienia jednak faktu, że w przedstawionym we wniosku zdarzeniu, jak wskazał Wnioskodawca, grupa firm powiązanych Y nie będzie oprotestowywała czynności administracyjnych związanych z inwestycją planowaną przez X Sp. z o.o. Sp. komandytowa, a Spółka dokona przeprojektowania swojej inwestycji. Z kolei, w ramach zawartego porozumienia X Sp. z o.o. Sp. komandytowa zobowiązała się do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy wynagrodzenia nazwanego we wniosku „odszkodowaniem”.

Jak już wskazano, zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

Zatem, w przedstawionych we wniosku okolicznościach działania wynikające z podpisanego porozumienia, na podstawie którego Wnioskodawca zobowiązał się do dokonywania określonych czynności, a X Sp. z o.o. Sp. komandytowa – do zapłaty określonej kwoty, wypełnia wskazaną przesłankę uznania tej czynności za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

W przedstawionej sytuacji, wypłata Wnioskodawcy wynagrodzenia nazwanego przez Strony „odszkodowaniem” jest w istocie wypłatą określonego w pieniądzu wynagrodzenia za zaniechanie działania i tolerowanie czynności lub sytuacji (grupa firm powiązanych Y nie będzie protestować w sprawie czynności administracyjnych prowadzących do uzyskania decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji planowanej przez X Sp. z o.o. Sp. komandytowa oraz przeprojektuje własną inwestycję).

Beneficjentem tej usługi, odnoszącym wymierną korzyść – polegającą na tym, że grupa firm powiązanych Y nie będzie protestować w sprawie czynności administracyjnych prowadzących do uzyskania decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji planowanej przez X Sp. z o.o. Sp. komandytowa, a Wnioskodawca przeprojektuje swoją inwestycję – jest X Sp. z o.o. Sp. komandytowa. Jednocześnie porozumienie łączące Strony ma charakter zobowiązaniowy – Wnioskodawca zobowiązał się bowiem do ww. czynności za odpłatnością. Po stronie Spółki (usługodawcy) istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść, bowiem w zamian za ww. czynności (polegające na tym, że grupa firm powiązanych Y nie będzie protestować w sprawie czynności administracyjnych prowadzących do uzyskania decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji planowanej przez X Sp. z o.o. Sp. komandytowa, a Wnioskodawca przeprojektuje swoją inwestycję) – Spółka otrzymała odszkodowanie. Otrzymywana przez Wnioskodawcę wyrażona w pieniądzu odpłatność za wykonane świadczenie pozostaje więc w bezpośrednim związku z wykonywanymi czynnościami.

W konsekwencji należy stwierdzić, że przedmiotowe wynagrodzenie wypłacane Wnioskodawcy stanowi wynagrodzenie za konkretne świadczenie usługi w postaci zobowiązania do powstrzymania się od dokonania czynności oraz tolerowania czynności, które podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT w zw. z art. 5 ust. 1 tej ustawy.

Podsumowując, w analizowanej sprawie otrzymana przez Wnioskodawcę kwota nie spełnia funkcji odszkodowawczej, lecz stanowi wynagrodzenie za czynności mieszczące się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT jako odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 2 tej ustawy.

Podstawowa stawka podatku – stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o VAT – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23% (art. 146a pkt 1 ww. ustawy). Dla niektórych świadczeń przewidziana została dodatkowo możliwość zastosowania obniżonych stawek bądź zwolnienia od podatku. Jednakże w związku z tym, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi nie zostały wymienione przez ustawodawcę jako korzystające z preferencyjnej stawki podatku ani ze zwolnienia z tego podatku, opodatkować je należy podstawową stawką podatku VAT, tj. 23%.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego stanu faktycznego należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.