Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.330.2018.2.MP
z 17 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 4 lipca 2018 r. (data wpływu 6 lipca 2018 r.) uzupełnione pismem z dnia 22 sierpnia 2018 r. (data nadania 22 sierpnia 2018 r., data wpływu 24 sierpnia 2018 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 14 sierpnia 2018 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.330.2018.1.JK3 (data nadania 14 sierpnia 2018 r., data doręczenia 17 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania emerytury i odliczenia składek zdrowotnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania emerytury i odliczenia składek zdrowotnych.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 14 sierpnia 2018 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.330.2018.1.JK3 (data nadania 14 sierpnia 2018 r., data doręczenia 17 sierpnia 2018 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 22 sierpnia 2018 r. (data nadania 22 sierpnia 2018 r., data wpływu 24 sierpnia 2018 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła braki formalne wniosku w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Dnia 16 września 2015 r. Wnioskodawczyni złożyła wniosek do ZUS o przyznanie emerytury za lata przepracowane w Polsce (ponad 40 lat pracy). ZUS wydał stosowną decyzję w dniu 4 listopada 2015 r. o wysokości Jej emerytury. Do Anglii Wnioskodawczyni wyjechała dnia 21 października 2015 r. nie znając jeszcze wcześniej decyzji. Wnioskodawczyni wyjechała do córki, która mieszka w UK, opiekować się wnukiem, ulżyć w obowiązkach domowych zapracowanym rodzicom oraz samej sobie, gdyż Wnioskodawczyni nie wiedziała jeszcze jak wysoką będzie miała emeryturę. Wnioskodawczyni było ciężko (i jest nadal), gdyż spłaca ratę kredytu oraz ciążyło na Wnioskodawczyni widmo zajęcia komorniczego. Ograniczone środki do życia spowodowały tylko przyśpieszenie wyjazdu. W UK Wnioskodawczyni nigdzie nie dorabiała, nie pracowała i nie korzystała z żadnych świadczeń przysługujących angielskim emerytom, a nawet ze służby zdrowia. Nie posiadała też angielskiego numeru identyfikacji podatkowej, o którym to informowała polski ZUS, jak również uaktualniła swoje dane na druku ZUS ER ZAS-68, który to przesłała w kwietniu 2016 r., po upłynięciu 180 dniu pobytu w UK, celem aktualizacji danych w Polsce. W grudniu 2016 r. Wnioskodawczyni dostała z ZUS-u informację na angielski adres, że Jej polska emerytura będzie wpływała na polskie konto w zmienionej kwocie, bo nie będzie potrącana zaliczka na podatek dochodowy zgodnie z obowiązującymi przepisami, ale ZUS potrącał nadal składkę na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 180,95 zł, co stanowi 9% podstawy emerytury Wnioskodawczyni, nie wykazał jednak tych składek w pełnej wysokości za cały 2016 r. w PIT-11A, tylko ograniczył je do momentu kiedy były odprowadzane zaliczki na podatek dochodowy. Sporządzając zeznanie roczne za 2016 r. Wnioskodawczyni przepisała dane z PIT-11A na PIT-37 i wyszło jej z wyliczenia, że ma do zapłacenia 2525 zł podatku dochodowego. Nie dysponując tak wysoką kwotą pieniędzy Wnioskodawczyni wystąpiła do US z wnioskiem o rozłożenie na raty i o nie naliczane odsetek karnych od tej kwoty, gdyż nie była w stanie zapłacić tak wysokiej należności. Urząd Skarbowy pozytywnie ustosunkował się do prośby Wnioskodawczyni i uzyskała zgodę na rozłożenie na raty ww. zaległości. Minął kolejny rok podatkowy, czyli 2017 i trzeba było ponownie rozliczyć się z fiskusem, co też Wnioskodawczyni uczyniła. Wnioskodawczyni uszczuplała jak mogła swoje wydatki i zebrała kwotę potrzebną na zapłacenie podatku dochodowego za 2017 r., ale nie dawał Jej spokoju fakt, że ponownie musi zapłacić spora kwotę, mimo że przebywała już w kraju od 23 stycznia 2017 r. i zaliczki na podatek były potrącane i składki zdrowotne też. Wnioskodawczyni złożyła PIT-37, zapłaciła podatek, ale nie była w stanie spłacić ostatniej raty zobowiązania za 2016 r. Wnioskodawczyni wystąpiła więc ponownie z wnioskiem do Urzędu Skarbowego o rozłożenie na 24 raty tej ostatniej (12-tej) raty za 2016 r. Wnioskodawczyni sprawdziła oba PIT-y 11A z ZUS i po przeliczeniu wyszło jej, że nie wykazano w nich wszystkich składek zdrowotnych. Zwróciła się do ZUS, aby skorygował ww. PIT-y. Otrzymała odpowiedź, że wszystko zostało prawidłowo wykazane. Nie zgadzając się z tym pismem, Wnioskodawczyni ponownie reklamowała nieścisłości. W internecie trafiła na podobny przypadek, dlatego też postanowiła skorzystać z możliwości (formy) odliczenia składek zdrowotnych, poprzez korektę PIT-37 za 2016 i 2017 rok, co sprawi, ze bardzo szybko upora się ze spłatą zobowiązania podatkowego względem Urzędu Skarbowego.

Wnioskodawczyni doprecyzowała, że była w kraju (Polsce) w marcu 2016 r. przez 4 dni, celem m.in. rozliczenia się z podatku dochodowego za 2015 r. Jednak przez cały 2016 r. przebywała w UK. W Anglii mieszkała jeszcze do 23 stycznia 2017 r., z której to wróciła do Polski tegoż dnia, gdzie mieszka do tej chwili.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni może odliczyć od naliczonego podatku za 2016 r. i 2017 r. wszystkie potrącone składki zdrowotne, mimo, że nie zostały wykazane w PIT-11A z ZUS za ww. lata?

Zdaniem Wnioskodawczyni, ma prawo do odliczenia składek zdrowotnych za cały rok 2016 i 2017 w pełnej wysokości ich potrącenia z jej emerytury (oczywiście ograniczonych do 7,75% podstawy ich naliczenia). Uważa również, że ZUS jako instytucja zaufania publicznego winien wykazywać wszystkie składki, które odlicza i potrąca od dochodów brutto i wykazywać je w zestawieniach, a nie ograniczać je tylko do okresów, w których potrącane są zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Taki stosunek ZUS zaburza czytelność przepisów ZUS-owskich jak i podatkowych, bo przecież i tak ostatnim ogniwem w rozliczeniu się z podatków jest osoba fizyczna (podatnik), na której ciąży obowiązek ostatecznego rozliczenia się z fiskusem.

Wnioskodawczyni uważa, że powinno przywrócić się na PIT-11 i 11A kolumny obowiązujące ww. druku z przed zmian przepisów w podatku dochodowym w 2004 r. W PIT-11 np. z 2003 r. były rubryki, w których wykazywano składki zdrowotne pobrane, pobrane i podlegające odliczeniu (ograniczenie do 7,75%) oraz składki faktycznie odliczone. Dane te w prosty sposób pokazywały stan faktyczny i podatnik nie musiał dochodzić, ile i jaką kwotę może odliczyć od podatku, bo w przepisach ogólnych było (i jest zresztą nadal), że ma prawo do odliczenia składki zdrowotnej pobranej z wynagrodzenia, emerytury lub innych dochodów, od których te składki są naliczane. Jak widać, ZUS składki zdrowotne naliczył, potrącił z emerytury, jednak nie miał obowiązku wykazania ich na PIT-11A, co bardzo zagmatwało obraz sytuacji i prawo obywatela do zastosowania przepisów prawa podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie posiadają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Jak z powyższego przepisu wynika, aby można było mówić o podleganiu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (polskiej rezydencji podatkowej) dana osoba musi posiadać na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych lub też czas pobytu danej osoby na terytorium Polski powinien przekroczyć 183 dni w ciągu roku podatkowego. Spełnienie którejkolwiek z tych przesłanek skutkuje uznaniem osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisana w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840) określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się państwie” oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 tego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Umawiających się Państw lub jeżeli nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Wielką Brytanią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Jak wynika ze stanu faktycznego opisanego we wniosku i uzupełnieniu, dnia 16 września 2015 r. Wnioskodawczyni złożyła wniosek do ZUS o przyznanie emerytury za lata przepracowane w Polsce (ponad 40 lat pracy). ZUS wydał stosowną decyzję w dniu 4 listopada 2015 r. o wysokości Jej emerytury. Do Anglii wyjechała dnia 21 października 2015 r. nie znając jeszcze wcześniej decyzji. Tam zamieszkała u córki, opiekowała się wnukiem, nigdzie nie dorabiała, nie pracowała i nie korzystała z żadnych świadczeń przysługujących angielskim emerytom, a nawet ze służby zdrowia. Nie posiadała też angielskiego numeru identyfikacji podatkowej, o którym to informowała polski ZUS, jak również uaktualniła swoje dane na druku ZUS ER ZAS-68, który to przesłała w kwietniu 2016 r., po upłynięciu 180 dniu pobytu w UK, celem aktualizacji danych w Polsce. Wnioskodawczyni była w kraju (Polsce) w marcu 2016 r. przez 4 dni, celem m.in. rozliczenia się z podatku dochodowego za 2015 r. Jednak przez cały 2016 r. przebywała w Anglii. W dniu 23 stycznia 2017 r., Wnioskodawczyni wróciła do Polski, gdzie mieszka do tej chwili. Przez cały okres pobytu Wnioskodawczyni w Anglii ZUS potrącał składkę na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 9% podstawy Jej emerytury. ZUS nie wykazał w PIT-11A tych składek w pełnej wysokości za cały 2016 r., tylko ograniczył je do momentu kiedy były odprowadzane zaliczki na podatek dochodowy. Podobna sytuacja powtórzyła się w 2017 r. Wnioskodawczyni postanowiła skorzystać z możliwości (formy) odliczenia wszystkich odprowadzonych w danym roku podatkowym składek zdrowotnych, poprzez korektę PIT-37 za 2016 i 2017 rok.

W świetle przedstawionych faktów, nie można przyjąć, że centrum interesów życiowych Wnioskodawczyni zostało przeniesione do Wielkiej Brytanii. Z analizy informacji przedstawionych przez Wnioskodawczynię nie wynika, aby wyjazd do Wielkiej Brytanii był związany z przeniesieniem ośrodka interesów życiowych i gospodarczych. Sam fakt przebywania w Wielkiej Brytanii z rodziną nie przesądza o tym, że ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze z tym krajem. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że pobyt za granicą związany był z opieką nad wnukiem, aby ulżyć w obowiązkach domowych zapracowanym rodzicom oraz samej sobie, gdyż Wnioskodawczyni miała trudną sytuację materialną. Ograniczone środki do życia spowodowały tylko przyśpieszenie wyjazdu za granicę. Poza tym Wnioskodawczyni wróciła do Polski w dniu 23 stycznia 2017 r., gdzie mieszka do tej chwili.

Ściślejsze powiązania gospodarcze Wnioskodawczyni posiada z Polską, gdyż tutaj ma wypłacaną emeryturę przez ZUS, natomiast w Wielkiej Brytanii Wnioskodawczyni nie podjęła żadnej pracy, nie korzystała z żadnych świadczeń, a także nie posiadała angielskiego numeru identyfikacji podatkowej.

Zatem w tak przedstawionym stanie faktycznym stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni w latach 2016, 2017 posiadała miejsce zamieszkania dla celów podatkowych tylko w Polsce, tj. miała nieograniczony obowiązek podatkowy, w związku z czym podlegała opodatkowaniu w tych latach, od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Wobec powyższego, emerytura otrzymywana przez Wnioskodawczynię w Polsce podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu jest m.in. emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 7 ww. ustawy, przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwoty emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych, wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych.

W myśl art. 45 ust. 1 ww. ustawy podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Wątpliwość Wnioskodawczyni budzi kwestia możliwości odliczenia od podatku za lata 2016-2017 wszystkich potrąconych składek zdrowotnych, w sytuacji, gdy organ rentowy nie wykazał tych składek w informacji PIT-11A za te lata.

Zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 29-30f, pobiera się od podstawy jego obliczenia według skali podatkowej. W skali tej podane są obowiązujące w danym roku stawki podatkowe i kwoty progów podatkowych.

W myśl art. 27b ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatek dochodowy, obliczony zgodnie z art. 27 lub art. 30c, w pierwszej kolejności ulega obniżeniu o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1793, 1807, 1860 i 1948); opłaconej w roku podatkowym bezpośrednio przez podatnika zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Obniżenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 66 ust. 1 pkt 16) ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1510, z późn. zm.), obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego podlegają osoby pobierające emeryturę lub rentę, osoby w stanie spoczynku pobierające uposażenie lub uposażenie rodzinne oraz osoby pobierające uposażenie po zwolnieniu ze służby lub świadczenie pieniężne o takim samym charakterze.

Na podstawie art. 81 ust. 8 pkt 2) ww. ustawy, podstawą wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne dla osób, o których mowa w art. 66 ust. 1 pkt 16, jest kwota emerytury, renty pomniejszona o kwotę spłaty nadpłaty świadczenia, z wyłączeniem dodatków, zasiłków, świadczeń pieniężnych i ryczałtu energetycznego, ekwiwalentu pieniężnego z tytułu prawa do bezpłatnego węgla oraz deputatu węglowego albo kwota uposażenia pobieranego w stanie spoczynku lub uposażenia rodzinnego, kwota uposażenia pobieranego po zwolnieniu ze służby lub świadczenia pieniężnego o takim samym charakterze.

Art. 81 ust. 9 powyższej ustawy, w przypadku przyznania ubezpieczonemu prawa do emerytury, renty lub zasiłków z ubezpieczenia społecznego albo świadczeń pieniężnych dla cywilnych ofiar wojny za okres, za który ubezpieczony pobierał świadczenie z innego właściwego organu emerytalnego lub rentowego, zasiłek, dodatek szkoleniowy, stypendium lub inne świadczenie pieniężne z tytułu pozostawania bez pracy albo zasiłek przedemerytalny lub świadczenie przedemerytalne w wysokości uwzględniającej zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych i składkę na ubezpieczenie zdrowotne - Zakład Ubezpieczeń Społecznych przy ustalaniu podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne odejmuje te kwoty od przyznanego świadczenia.

Możliwość odliczenia od podatku składek na ubezpieczenie zdrowotne została wyrażona również bezpośrednio także w ustawie o świadczeniach zdrowotnych finansowych ze środków publicznych.

Zgodnie z art. 95 ust. 1 pkt 1) ww. ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, składka na ubezpieczenie zdrowotne podlega odliczeniu od podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 27b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kwota składki na ubezpieczenie zdrowotne, o którą zmniejsza się podatek, nie może przekroczyć 7,75% podstawy wymiaru tej składki.

Wskazać jednocześnie należy, że zgodnie z art. 27b ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wysokość wydatków na składki na ubezpieczenie zdrowotne ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie.

Zatem składki zdrowotne opłacone z tytułu wypłacanej emerytury w Polsce, do wysokości 7,75% podstawy wymiaru tej składki, mogą zostać odliczone od podatku, pod warunkiem, że podstawy wymiaru tej składki nie stanowi dochód, od którego zaniechano poboru podatku na podstawie Ordynacji podatkowej, bądź jest zwolniony na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając zatem na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny uznać należy, że Wnioskodawczyni ma prawo odliczyć od podatku za 2016 r. i 2017 r. wszystkie potrącone składki zdrowotne, w wysokości 7,75 % podstawy wymiaru tej składki, mimo, że nie zostały wykazane w PIT-11A z ZUS za ww. lata.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.