Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.334.2018.5.SM
z 23 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 11 kwietnia 2018 r. (data wpływu 13 kwietnia 2018 r.), uzupełnionym pismami z dnia 13 kwietnia 2018 r. (data wpływu 16 kwietnia 2018 r.) oraz z 19 czerwca 2018 r. wg daty nadania (data wpływu 26 czerwca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieopodatkowania sprzedaży bądź wniesienia aportem działek nr … – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 kwietnia 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieopodatkowania sprzedaży bądź wniesienia aportem działek nr … oraz podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 13 kwietnia 2018 r. poprzez przedłożenie potwierdzenia uiszczenia należnej opłaty od wniosku oraz opłaty skarbowej od załączonych pełnomocnictw oraz pismem z dnia 19 czerwca 2018 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
  

Pana Y,

• Zainteresowaną niebędącą stroną postępowania:
  

Panią X,

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Pan Y (dalej jako: „Wnioskodawca 1”) wraz z żoną Panią X (dalej jako: „Wnioskodawca 2”; łącznie zwani dalej jako: „Wnioskodawcy”), na zasadach wspólności ustawowej małżeńskiej są właścicielami m.in. działek nr 59 i nr 60, objętych Kw nr … (dalej jako: „działki 59-60”) oraz działki nr 11/27, objętej Kw nr … (dalej jako: „działka 11/27”, łącznie zwane jako: „Działki”).

Wnioskodawcy nabyli działki nr 59-60 i działkę nr 11/27 nieodpłatnie w ramach przekazania gospodarstwa rolnego na podstawie aktu notarialnego z dnia 11 czerwca 1990 r. Decyzjami z dnia 20 stycznia 2017 r., wydanymi przez Prezydenta Miasta…, działki nr 59-60 i działka nr 11/27, zostały na wniosek Wnioskodawców wyłączone z produkcji rolniczej. Zgodnie z wypisem z rejestru gruntów, według stanu na dzień 12 lipca 2017 r., działki nr 59-60 i nr 11/27 są sklasyfikowane jako grunty orne.

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego osiedla „…”, zatwierdzonym przez Radę Gminy… uchwałą z dnia 24 lutego 1998 r., działki nr 59-60 i nr 11/27 znajdują się w strefie zabudowy mieszkaniowej i usługowej (wypis z obowiązującego planu z dnia 11 grudnia 2017 r.).

W dniu 25 września 2017 r. Prezydent Miasta… wydał dla Wnioskodawcy 1 decyzję zatwierdzającą projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego, z garażem podziemnym na działce 11/27, a w dniu 6 listopada 2017 r. Prezydent Miasta… wydał dla Wnioskodawcy 1 decyzję zatwierdzającą projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę zespołu 9 budynków mieszkalnych wielorodzinnych, z garażami podziemnymi na działkach nr 59-60 (dalej jako: „Pozwolenia na budowę”).

Wnioskodawcy nie występowali z wnioskiem o podział działek na mniejsze i nie wydzielali dróg wewnętrznych. Nie uzbrajali również terenu, ani nie prowadzili działań marketingowych.

Na działkach nr 59-60 znajduje się jedynie od strony północnej i wschodniej ogrodzenie z przęseł stalowych na ciągłej podwalinie żelbetowej. Ogrodzenie to zostało postawione w 2000 r., a jego postawienie miało na celu zabezpieczenie nieruchomości przed osobami trzecimi, nie zaś uatrakcyjnienie nieruchomości dla potencjalnych nabywców.

Wnioskodawca 1 jest wspólnikiem (komandytariuszem) w Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością sp. k. (dalej jako: Spółka). W dniu 7 listopada 2017 r. została zawarta pomiędzy Wnioskodawcami a Spółką umowa dzierżawy działki nr 59-60 oraz nr 11/27. Na podstawie przedmiotowej umowy, Spółka ma prawo za wynagrodzeniem m.in. do dysponowania Działkami na cele budowlane i wykonywania na nich robót budowlanych. Na podstawie przedmiotowej umowy dzierżawy Spółka realizuje na Działkach inwestycję budowlaną (budowa budynków mieszkalnych wielorodzinnych z garażami podziemnymi). Obecnie na działce nr 60 Spółka prowadzi m.in. prace budowlane dotyczące tzw. „stanu zero”, tj. – części podziemnej.

W przyszłości Wnioskodawca 1 przeniesie na Spółkę Pozwolenia na budowę. Po zakończeniu inwestycji Spółka dokona zbycia własności lokali (dalej jako: „Lokale”) wyodrębnionych w tych budynkach wraz ze stosownym udziałem w nieruchomości gruntowej (tj. w Działkach).

Wnioskodawcy planują sprzedać Spółce działki nr 59-60 oraz nr 11/27, ewentualnie Wnioskodawca 1 rozważa za zgodą Wnioskodawcy 2 wniesienie działek nr 59-60 oraz nr 11/27 aportem do Spółki.

Wnioskodawca 1 jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT, jednak nie prowadzi obecnie działalności gospodarczej.

Wnioskodawca 2 nie jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT i nie prowadzi działalności gospodarczej. Wnioskodawcy uzyskują przychody z tytułu działów specjalnych produkcji rolnej oraz z najmu.

Poza wskazanym ogrodzeniem Działki są niezabudowane i nie były ani nie są wykorzystywane przez Wnioskodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej. Przed dniem 7 listopada 2017 r. (zawarcie umowy dzierżawy ze Spółką) Działki nie były przedmiotem najmu lub dzierżawy. W przeszłości Wnioskodawcy nie kupowali, ani nie zbywali nieruchomości. Wnioskodawcy oświadczają, że opisywane czynności nie prowadzą do unikania opodatkowania, a celem Wnioskodawców nie jest unikanie opodatkowania.

W piśmie, stanowiącym uzupełnienie wniosku wskazano, że:

1. Na pytanie Organu o treści: „W związku z opisem sprawy, z którego wynika, iż: „(…) W dniu 07.11.2017 r. została zawarta pomiędzy Wnioskodawcami a Spółką umowa dzierżawy działki nr 59-60 oraz 11/27 (…)”, proszę o jednoznaczne wskazanie: kto będzie stroną umowy dzierżawy ww. działek, tzn. kto będzie zawierał umowę dzierżawy w imieniu małżonków, tj.: Wnioskodawca 1 czy Wnioskodawca 2? Proszę wskazać odrębnie dla każdej działki będącej przedmiotem umowy dzierżawy.”, wskazano, że: „Stroną umowy dzierżawy działki nr 59 jako wydzierżawiający jest Wnioskodawca 1 i Wnioskodawca 2, a jako dzierżawca X spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp. k. (dalej jako: Spółka komandytowa). Stroną umowy dzierżawy działki nr 60 jako Wydzierżawiający jest Wnioskodawca 1 i Wnioskodawca 2, a jako dzierżawca Spółka komandytowa. Stroną umowy dzierżawy działki nr 11/27 jako Wydzierżawiający jest Wnioskodawca 1 i Wnioskodawca 2, a jako dzierżawca Spółka komandytowa”.
2. Na pytanie Organu o treści: „Czy ″ogrodzenie z przęseł stalowych na ciągłej podwalinie żelbetowej″, o którym mowa we wniosku, stanowi budynek, budowle albo urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r., poz. 1332, z późn. zm.)?”, podano, że: „Ogrodzenie z przęseł stalowych na ciągłej podwalinie żelbetowej stanowi, zdaniem Wnioskodawcy, budowlę w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r., poz. 1332, z późn. zm.). Zgodnie z orzecznictwem sądów: „Mając na uwadze definicję zawartą w art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku – Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r., poz. 290, ze zm.), przyjąć należy, że ogrodzenie działki już zabudowanej jest urządzeniem technicznym, związanym z istniejącymi na działce zabudowaniami. Wykonanie natomiast ogrodzenia na działce niezabudowanej powoduje powstanie obiektu, o jakim mowa w art. 3 pkt 3 ustawy” (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 grudnia 2016 r., sygn. II OSK 1463/16; tak też wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 29 stycznia 2015 r. sygn. II SA/Ke 1056/14 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 kwietnia 2012 r. sygn. II OSK 187/11).
3. Na pytanie Organu o treści: „Jaka jest klasyfikacja ww. ogrodzenia według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, według rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych?”, udzielono odpowiedzi, że: „Według rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.), ogrodzenie z przęseł stalowych na ciągłej podwalinie żelbetowej jest sklasyfikowane w dziele 24 PKOB, Grupa 242, Klasa 2420 „Obiekty inżynierii lądowej i wodnej pozostałe, gdzie indziej nie sklasyfikowane”.
4. Na pytanie Organu o treści: „Czy ww. ogrodzenie jest trwale związane z gruntem?” podano, że: „Tak, ogrodzenie z przęseł stalowych na ciągłej podwalinie żelbetowej jest trwale związane z gruntem”.
5. Na pytanie Organu o treści: „Czy ww. ogrodzenie było/jest wykorzystywane przez Wnioskodawców wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT?”, wskazano, że: „Działka nr 59 oraz działka nr 60 jak i ogrodzenie z przęseł stalowych na ciągłej podwalinie żelbetowej znajdujące się na działkach nr 59-60 nie było i nie jest wykorzystywane przez Wnioskodawców na cele działalności gospodarczej, tj. ani opodatkowanej VAT ani zwolnionej z VAT.
6. Nadto, wskazano, że: „Z tytułu wybudowania przez Wnioskodawców ogrodzenia z przęseł stalowych na ciągłej podwalinie żelbetowej na działkach nr 59-60, nie przysługiwało Wnioskodawcom prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.”
7. Wnioskodawcy nie ponosili wydatków na ulepszenie ww. ogrodzenia w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy sprzedaż Działek przez Wnioskodawcę 1 oraz Wnioskodawcę 2 będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
2. Czy wniesienie przez Wnioskodawcę 1 Działek aportem do Spółki będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
   
   

Zdaniem Zainteresowanych:

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy 1 oraz zdaniem Wnioskodawcy 2 sprzedaż przez Zainteresowanych Działek nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług, jest w świetle ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, dalej jako: ustawa o VAT), łączne spełnienie następujących przesłanek:

• czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu VAT oraz
  

• musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem VAT.
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT). Grunty stanowią towar w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT. Oznacza to, że ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zgodnie z orzecznictwem NSA (por. uchwała 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11) również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi na gruncie przepisów ustawy o VAT odpłatną dostawę towarów.

W świetle przytoczonych powyżej przepisów, dostawa towarów będzie podlegać opodatkowaniu VAT wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest zatem stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wnioskodawcy jedynie wydzierżawili Działki na rzecz Spółki, która zgodnie z umową dzierżawy ma prawo m.in. do dysponowania Działkami na cele budowlane i wykonywania na nich robót budowlanych. Na podstawie przedmiotowej umowy dzierżawy Spółka realizuje na Działkach inwestycję budowlaną (budowa budynków mieszkalnych wielorodzinnych z garażami podziemnymi). Sam fakt wydzierżawienia Działek na rzecz Spółki, która prowadzi na nich inwestycję budowlaną, nie może jednak, zdaniem Wnioskodawców, przesądzać o tym, że zostaną oni uznani za podatnika VAT, w związku z dokonaniem transakcji sprzedaży Działek.

Stanowisko Wnioskodawców znajduje potwierdzenie m.in. w orzecznictwie TSUE. Zgodnie z orzeczeniami TSUE wydanymi w sprawach C-180/10 i C-181/10 za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich. Powołane orzeczenie TSUE znajduje również odzwierciedlenie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkich Sądów Administracyjnych (por. NSA z dnia 26.05.2017 r. sygn. I FSK 1728/15; z dnia 23.01.2014 r., sygn. I FSK 143/13; z dnia 17.12.2013 r., sygn. I FSK 114/13 oraz WSA z dnia 10.10.2013 r. sygn. I SA/Po 379/13; z dnia 14.12.2011 r. sygn. I SA/Po 730/11).

W związku z powyższym, fakt uzyskania przez Wnioskodawcę 1 Pozwoleń na budowę oraz wydzierżawienie przez Wnioskodawców Działek na rzecz Spółki, nie może, zdaniem Wnioskodawców, przesądzać o tym, że Wnioskodawca 1 oraz Wnioskodawca 2 zostaną w związku ze sprzedażą Działek uznani za podatnika VAT, a w konsekwencji sprzedaż przez Zainteresowanych Działek nie powinna zostać uznana za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT. Zgodnie bowiem z przywołanym orzecznictwem TSUE na aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg przykładowo przytoczonych w ww. wyrokach okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarczy bowiem stwierdzić, że mamy do czynienia z dostawą towarów, ale należy również określić podmiot dokonujący dostawy i występujący w związku z tą dostawą jako podatnik VAT. W analizowanym zdarzeniu przyszłym przesłanki te nie zostaną spełnione, bowiem ani Wnioskodawca 1 ani Wnioskodawca 2 nie będą przy sprzedaży Działek działać jako podatnicy VAT. Zaprezentowane przez Wnioskodawców stanowisko znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 29.12.2017 r., sygn. 0112-KDIL2-1.4012.517.2017.2.AS; w dniu 08.01.2018 r., sygn. 0115-KDIT1-3.4012.785.2017.1.JC oraz w dniu 12.01.2018, sygn. 0115-KDIT1-2.4012.788.2017.2.AJ.

W świetle powyższego, Wnioskodawcy wnoszą o potwierdzenie zaprezentowanego stanowiska, że sprzedaż przez Wnioskodawcę 1 oraz Wnioskodawcę 2 Działek na rzecz Spółki nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy 1, wniesienie przez niego aportem Działek do Spółki nie będzie opodatkowane podatkiem VAT.

Przepisy ustawy o VAT nie zawierają szczególnych przepisów dotyczących aportów do spółek osobowych czy kapitałowych. Transakcje wniesienia aportu należy więc oceniać w oparciu o ogólne reguły opodatkowania tym podatkiem.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy o VAT).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT). Grunty stanowią towar w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT. Oznacza to, że ich sprzedaż jest traktowana jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Jeżeli przedmiotem aportu są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z odpłatną dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, podlegającą opodatkowaniu tym podatkiem.

Czynność polegająca na wniesieniu wkładu niepieniężnego do spółki może więc stanowić czynność opodatkowaną VAT jako odpłatna dostawa towaru (art. 7 ust. 1, art. 2 pkt 22 ustawy o VAT).

Jednakże aport podobnie jak sprzedaż nieruchomości nie zawsze powoduje powstanie obowiązku podatkowego w VAT i nie zawsze oznacza to obowiązek objęcia go podatkiem VAT.

Jak to zostało już wskazane w Ad. 1 warunkiem opodatkowania danej czynności VAT jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu VAT oraz
  

• musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem VAT.
  
  

Wniesienie aportu nie stanowi zatem czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy jest dokonane przez podmiot niebędący podatnikiem VAT lub przez podmiot, który co prawda jest podatnikiem, lecz nie działa jako podatnik w odniesieniu do tej czynności.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Aby dana czynność została faktycznie opodatkowana VAT konieczne jest zatem, aby wykonał ją podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik VAT. Dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu VAT wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika VAT, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Nie jest podatnikiem VAT ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Nie jest zatem podatnikiem VAT ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12.01.2018 r., sygn. 0115-KDIT1-2.4012.788.2017.2.AJ).

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy dnia 02.07.2010, sygn. ITPP1/443-367/10/BS wedle, której uznanie osoby za podatnika w myśl ustawy o VAT, uzależnione jest od prowadzenia przez nią działalności gospodarczej, bowiem wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego tylko wtedy, gdy czynność ta została wykonana w ramach działalności gospodarczej. Uzasadnionym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników, nawet jeżeli wykonują czynność dostawy towarów, jeśli zbywają część majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży.

Jak to zostało już wskazane w Ad. 1 zgodnie z orzeczeniami TSUE wydanymi w sprawach C-180/10 i C-181/10 za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Reasumując, wniesienie składnika majątku aportem (jako wkładu niepieniężnego) do spółki prawa handlowego stanowi na gruncie ustawy o VAT czynność o charakterze odpłatnym. Czynność ta podlega opodatkowaniu VAT na zasadach ogólnych. Z tym, że każdorazowo w przypadku aportu należy ustalić, czy podmiot wnoszący wkład niepieniężny działa w charakterze podatnika VAT, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Poza zakresem ustawy o VAT pozostaje aport wnoszony przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT. Wnoszone aportem składniki są bowiem wówczas majątkiem prywatnym wnoszącego. W konsekwencji wnoszący aport nie będzie występował w charakterze podatnika VAT w odniesieniu do tej czynności.

W świetle powyższego, wniesienie przez Wnioskodawcę 1 Działek aportem do Spółki nie może być uznane za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, ponieważ Działki pochodzą z majątku prywatnego Wnioskodawcy 1.

Wnioskodawca 1 pragnie również podkreślić, że nabycie Działek, które mają być przedmiotem aportu nastąpiło nieodpłatnie w ramach przekazania gospodarstwa rolnego, celem nabycia nie było zatem zbycie Działek z zyskiem.

Wnioskodawca 1 ani Wnioskodawca 2 w celu dokonania wniesienia aportem Działek do Spółki nie angażowali, ani nie będą angażowali środków podobnych do wykorzystywanych przez handlowca, tj. nie wykazywali aktywności w przedmiocie zbycia Działek porównywalnych do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Nie podejmowali żadnej aktywności zmierzającej do uatrakcyjnienia nieruchomości, czy do doprowadzenia do jej sprzedaży, a ich działania nie przekraczały zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Przedmiotowe Działki stanowią majątek prywatny i nie były wykorzystywane przez Wnioskodawcę 1 ani Wnioskodawcę 2 w działalności gospodarczej.

Okoliczność uzyskania przez Wnioskodawcę 1 Pozwoleń na budowę czy wydzierżawienie przez Wnioskodawców Działek na rzecz Spółki nie może przesądzać o uznaniu, że Wnioskodawca 1 albo Wnioskodawca 2 działa jako podatnik VAT, bowiem przedmiotowe Działki nadal należą do majątku prywatnego Wnioskodawcy 1 oraz Wnioskodawcy 2. Ponadto, zgodnie z przywołanym orzecznictwem TSUE na aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg przykładowo przytoczonych w ww. wyrokach okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W przypadku wniesienia Działek aportem do Spółki Wnioskodawca 1 będzie po prostu korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania majątkiem osobistym. Działanie takie nie może być natomiast uznane za wykonywanie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Skoro czynność wniesienia aportem Działek do Spółki nie może być uznana za prowadzenie przez Wnioskodawcę 1 działalności gospodarczej, to Wnioskodawca 1 nie może zostać uznany w związku z wniesieniem aportu za podatnika VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, a tym samym aport Działek nie może być potraktowany jako dostawa podlegająca opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

W konsekwencji, Wnioskodawca 1 z tytułu wniesienia aportem Działek do Spółki nie będzie występował w charakterze podatnika VAT, a czynność ta nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT. Przedmiotem wkładu niepieniężnego (aportu) do Spółki będzie bowiem majątek prywatny Wnioskodawcy 1.

Zaprezentowane przez Wnioskodawcę 1 stanowisko znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 14.03.2018 r., sygn. 0112-KDIL2-1.4012.21.2018.2.SS; w dniu 28.02.2018 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.673.2017.2.RM oraz w dniu 19.01.2018, sygn. 0115-KDIT1-2.4012.807.2017.2.AGW.

Wnioskodawcy wnoszą zatem o potwierdzenie zaprezentowanego stanowiska, zgodnie z którym wniesienie przez Wnioskodawcę 1 do Spółki aportu w postaci Działek nie będzie podlegać opodatkowaniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 2 pkt 22 cyt. ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pojęcie „dostawa towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, np.: sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

Zatem należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W myśl przepisu art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z powyższych przepisów wynika, że nieruchomość zarówno gruntowa, jak i zabudowana spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Jednocześnie, wskazać należy, że aport to wkład na utworzenie lub powiększenie majątku spółki, który daje prawo do udziału w jej zyskach. Przedmiotem aportu mogą być pieniądze (aport pieniężny), rzeczy lub prawa (aport rzeczowy) oraz umiejętności, kompetencje techniczne czy zawodowe.

Wniesienie aportu rzeczowego do spółki prawa handlowego – w zależności od tego co jest jego przedmiotem – spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług, a tym samym w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy, uznawane jest za sprzedaż.

Towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowaniu wieczystym nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE”, państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

1. określone udziały w nieruchomości,
2. prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,
3. udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.
   
   

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.). Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego).

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

W myśl art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Natomiast zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 ww. Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym (art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego).

Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w oparciu o przepis art. 5 ust. 1 ustawy i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zostanie dokonana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, działającą w takim charakterze.

Przy czym wskazać należy, że ustawa o podatku od towarów i usług nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Należy zauważyć, że żaden z przepisów ustawy nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów należy zatem zauważyć, że status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Przy czym definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Zatem osoby fizyczne dokonujące sprzedaży, przekazania lub darowizny towarów stanowiących część ich majątku osobistego (takiego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej), nie są zaliczane do grona podatników podatku od towarów i usług.

Jednocześnie należy stwierdzić, że określenie czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuc i Halina Jeziorska-Kuc przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Jak wskazano we wniosku, w dniu 07.11.2017 r. Wnioskodawcy zawarli ze Spółką umowę dzierżawy działek nr 59-60 oraz 11/27. Stronami umowy dzierżawy ww. działek jako wydzierżawiający jest Wnioskodawca 1 i Wnioskodawca 2.

W tym miejscu wskazać należy, że według art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Stosownie do § 2 ww. przepisu, czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego polegającego na oddaniu rzeczy do używania jest świadczenie dzierżawcy polegające na płaceniu umówionego czynszu. Sam charakter stosunku prawnego jaki kształtuje umowa dzierżawy wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.

Istota umowy dzierżawy wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz dzierżawcy. Dzierżawca za oddaną mu w dzierżawę rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

W konsekwencji, dzierżawa nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i świadczona jest w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, tym samym podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Wobec powyższego podmiot świadczący usługę dzierżawy będzie podatnikiem podatku od towarów i usług wówczas, gdy tę dzierżawę będzie wykonywał w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Jeżeli przedmiotem dzierżawy wykonywanej w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy jest rzecz stanowiąca majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług, w okolicznościach wskazanych w art. 15 ustawy, będzie ten małżonek, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu, czyli ten, który wydzierżawia rzecz we własnym imieniu (jest stroną czynności prawnej). Natomiast jeżeli małżonkowie dokonali czynności wspólnie, to każdy z nich z osobna jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane powyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że skoro – jak wskazali Zainteresowani – przedmiotowe działki są dzierżawione zarówno przez Wnioskodawcę 1 jak i Wnioskodawcę 2, to ich sprzedaż – wbrew temu co twierdzą Zainteresowani – nie będzie dokonana jako sprzedaż majątku prywatnego, lecz będzie dokonana przez Zainteresowanych w ramach prowadzonej przez Nich działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Tak więc, Wnioskodawca 1 i Wnioskodawca 2 dokonując sprzedaży udziału we współwłasności działek nr 59 i nr 60 oraz działki nr 11/27, wystąpią w charakterze podatników w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. W konsekwencji, planowana dostawa ½ udziału we współwłasności przedmiotowych działek dokonywana przez Wnioskodawcę 1 oraz planowana dostawa ½ udziału we współwłasności przedmiotowych działek dokonywana przez Wnioskodawcę 2, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, jako odpłatna dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Odnosząc się z kolei do kwestii wniesienia aportem przedmiotowych działek należy stwierdzić, że wniesienie do Spółki aportem 100% udziałów we współwłasności przedmiotowych działek, przez Wnioskodawcę 1 za zgodą Wnioskodawcy 2, będzie służyło działalności gospodarczej, w rozumieniu w art. 15 ust. 2 ustawy, wykonywanej przez Wnioskodawcę 1. Tym samym, w zakresie wniesienia aportem 100% udziałów we współwłasności działek nr 59 i nr 60 oraz działki nr 11/27, podatnikiem podatku od towarów i usług, o którym mowa art. 15 ust. 1 ustawy, będzie Wnioskodawca 1. Natomiast, Wnioskodawca 2 z tytułu tej czynności nie będzie podatnikiem podatku VAT.

W konsekwencji, czynność wniesienia aportem 100% udziałów we współwłasności przedmiotowych działek będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, jako odpłatna dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, przez Wnioskodawcę 1.

Tym samym, stanowisko Zainteresowanych w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży bądź wniesienia aportem przedmiotowych działek gruntu należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanych. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

W kwestii powołanych przez Zainteresowanych wyroków należy zauważyć, iż wyroki są to rozstrzygnięcia odnoszące się do indywidualnych spraw i co do zasady wiążą one strony postępowania w tych konkretnych, indywidualnych sprawach nie rozciągając swojego oddziaływania na inne, choćby podobne lub zbieżne sprawy. Zatem powołane orzeczenia nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego teza rozstrzygnięcia nawet w podobnych stanach faktycznych nie może mieć zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Ponadto, odnosząc się do powołanych przez Zainteresowanych interpretacji, należy wskazać, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach, w których indywidualnie oceniano stan faktyczny/zdarzenie przyszłe i stanowisko wnioskodawcy. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa i tutejszy Organ nie jest nimi związany.

Końcowo wskazać należy, że niniejszą interpretacją załatwiono wniosek dotyczący zdarzenia przyszłego w zakresie podatku od towarów i usług. Natomiast odnośnie wniosku w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 ustawy Ordynacja podatkowa) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.