Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4012.223.2018.1.MK
z 2 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 kwietnia 2018 r. (data wpływu 7 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od Wydatków związanych z Pojazdami;
• opodatkowania podatkiem VAT użycia Pojazdów do celów innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy,

– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od Wydatków związanych z Pojazdami oraz opodatkowania podatkiem VAT użycia Pojazdów do celów innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której głównym przedmiotem jest świadczenie usług doradczych w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej przez inne podmioty oraz wynajem nieruchomości. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT, a dokonywana przez nią sprzedaż jest w całości opodatkowana VAT (tj. podlega opodatkowaniu VAT i nie jest zwolniona z VAT).

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka wykorzystuje pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony (dalej: „Pojazdy”). Spółka jest właścicielem Pojazdów lub korzysta z nich na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze.

Pojazdy są użytkowane przez wspólników Spółki na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (np. spotkania z kontrahentami, obsługa nieruchomości wynajmowanej przez Spółkę, wizyty służbowe w organach administracji publicznej), jak również – w pozostałym zakresie – są przez nich użytkowane nieodpłatnie na potrzeby niezwiązane z działalnością gospodarczą.

Sposób wykorzystywania Pojazdów przez Spółkę oraz ustalone przez nią zasady ich używania nie wykluczają użycia Pojazdów do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Również konstrukcja Pojazdów nie wyklucza ich użycia do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą, ani nie powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Spółka nie prowadzi ewidencji przebiegu Pojazdów, ani innej dokumentacji, z której wynikałoby, w jakim dokładnie stopniu Pojazdy są wykorzystywane na potrzeby działalności gospodarczej, a w jakim na potrzeby niezwiązane z działalnością gospodarczą.

W związku z użytkowaniem Pojazdów, Spółka ponosi szereg wydatków, w tym na nabycie Pojazdów lub ich użytkowanie na podstawie stosownej umowy (np. raty leasingowe lub czynsz najmu), a także na nabycie paliwa wykorzystywanego do napędu Pojazdów, usługi naprawy lub konserwacji Pojazdów oraz inne towary i usługi związane z eksploatacją lub używaniem Pojazdów (dalej łącznie: „Wydatki”). Wydatki te są opodatkowane VAT i są dokumentowane fakturami VAT wystawianymi na rzecz Spółki przez poszczególnych dostawców/usługodawców.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w związku z ponoszonymi Wydatkami Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, obliczoną zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy o VAT (tj. 50% kwoty podatku)?
2. Czy użycie Pojazdów do celów innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy podlega opodatkowaniu VAT na gruncie art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. W związku z ponoszonymi Wydatkami Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, obliczoną zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy o VAT (tj. 50% kwoty podatku).
2. Użycie Pojazdów do celów innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy nie podlega opodatkowaniu VAT, na gruncie art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT.
   
   

Uzasadnienie Stanowiska Wnioskodawcy.

Uzasadnienie do pytania nr 1.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego („prawo do odliczenia”).

Stosownie do zasady przedstawionej w art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu (i) nabycia towarów i usług oraz (ii) dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Niemniej jednak, w odniesieniu do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi (w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym, o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony, co wynika z definicji zawartej w art. 2 pkt 34 ustawy o VAT), art. 86a ust. 1 ustawy o VAT wprowadza ogólną zasadę, zgodnie z którą dla takich wydatków, kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku wynikającego z zakupu.

Na gruncie art. 86a ust. 2 ustawy o VAT, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi zalicza się wydatki związane z nabyciem, importem lub wytworzeniem tych pojazdów, części składowych do nich, używaniem tych pojazdów w ramach najmu, dzierżawy, leasingu oraz innych umów o podobnym charakterze związane z tą umową (czynsz, raty lub inne płatności wynikające z takiej umowy), jak również związane z ich eksploatacją i użytkowaniem, w tym nabycie paliw do ich napędu, serwisowaniem, naprawą i konserwacją oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją i użytkowaniem tych pojazdów.

Pełnego odliczenia VAT od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi podatnik może dokonać jedynie w przypadkach i na zasadach określonych w art. 86a ust. 3 i 4 ustawy o VAT, tj. w szczególności, gdy pojazdy są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, co z uwagi na okoliczności przedstawione w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, nie ma zastosowania w sprawie objętej niniejszym wnioskiem.

W ocenie Wnioskodawcy, konstrukcja przywołanych regulacji jednoznacznie wskazuje, że o ile zasadniczo prawo do odliczenia VAT jest proporcjonalne do zakresu wykorzystania towarów i usług do wykonywania czynności opodatkowanych, o tyle w stosunku do wydatków na pojazdy samochodowe używane zarówno na cele opodatkowanej VAT działalności gospodarczej podatnika jak i na inne cele, odliczenie VAT ma charakter ryczałtowy (tj. wynosi 50%) i nie jest uzależnione od stopnia wykorzystania tych pojazdów do celów działalności gospodarczej podatnika.

Zdaniem Spółki, wprowadzone przez ustawodawcę w art. 86a ust. 1 ustawy o VAT rozwiązanie ma charakter uproszczenia, które pozwala podatnikom takim jak Wnioskodawca, którzy użytkują pojazdy samochodowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dopuszczając jednak ich użycie na cele niezwiązane z działalnością gospodarczą, na określenie kwoty VAT podlegającej odliczeniu w sposób uproszczony (tj. w wysokości 50%), bez konieczności dokładnego badania, w jakim stopniu dany pojazd jest użytkowany na cele działalności gospodarczej, a w jakim na cele niezwiązane z działalnością gospodarczą. Wynika to z trudności, które wiązałyby się z takim badaniem.

Powyższy wniosek znajduje potwierdzenie w uzasadnieniu do rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (druk sejmowy nr 2095 z dnia 29 stycznia 2014 r.), która ostatecznie weszła w życie jako Ustawa z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów usług oraz niektórych innych ustaw (dalej: „Ustawa zmieniająca”), a poprzez którą wprowadzono przepisy art. 86a do ustawy VAT.

W uzasadnieniu do projektu Ustawy zmieniającej zawarto m.in. następujące stwierdzenia:

„Problem dotyczący zakresu wykorzystywania przez podatników VAT w ramach prowadzonej działalności gospodarczej samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych (do 3,5 tony) został zidentyfikowany przez większość państw członkowskich Unii Europejskiej. Samochody te są bowiem niezbędne w działalności gospodarczej, równocześnie jednak – jako niezbędne w życiu prywatnym – są także wykorzystywane do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników. Z uwagi na specyfikę tych samochodów polegającą na możliwości równoczesnego wykorzystywania ich do celów „służbowych” i „prywatnych” bardzo trudne jest dokładne określenie zakresu wykorzystywania pojazdów do celów niezwiązanych z prowadzeniem działalności gospodarczej”.

„Wprowadzenie zryczałtowanego ograniczenia prawa do odliczania podatku VAT jest rozwiązaniem mającym na celu zapobieżenie ryzyka omijania opodatkowania, upraszczając jednocześnie procedurę weryfikacji (vide: wyrok TSUE w sprawie C-17/0l, pkt 55-64). Przyjęte ograniczenie w odliczaniu w wysokości 50% jest proporcjonalne do realizowanego celu. Kwota ta odpowiada bowiem przeciętnemu wykorzystaniu dla celów prywatnych. Odpowiada ona również kwocie stosowanej w innych państwach członkowskich, jak również kwocie, przedłożonej przez Komisję w propozycji dyrektywy Rady z dnia 17 czerwca 1998 r., zmieniającej dyrektywę 77/388 w odniesieniu do przepisów, regulujących prawo do odliczenia podatku VAT [(O) 1998 C-219, p. l6). Możliwość przyjęcia tego rodzaju założenia potwierdza również orzecznictwo TSUE (vide: C-17/01 pkt 57-58)”.

Zdaniem Wnioskodawcy, konsekwencją przyjętego przez ustawodawcę w art. 86a ustawy o VAT rozwiązania jest to, że prawo do odliczenia VAT w stosunku do wydatków na pojazdy samochodowe używane zarówno do celów działalności gospodarczej, jak i celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą jest ograniczone do 50% nawet wówczas, gdy pojazdy te są głównie używane do celów działalności gospodarczej, a ich użytek na cele niezwiązane z tą działalnością ma charakter sporadyczny lub nawet wyłącznie potencjalny. Z drugiej jednak strony, prawo do odliczenia VAT w wysokości 50% powinno przysługiwać również wówczas, gdy dany pojazd samochodowy jest w przeważającym stopniu użytkowany do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą, a w mniejszym stopniu do celów działalności gospodarczej. Na tym bowiem polega stosowanie rozwiązania ryczałtowego, które z założenia opiera się na przyjętej przez ustawodawcę wartości uśrednionej, mając na celu zapobieżenie konieczności dokładnego badania zakresu wykorzystywania pojazdu do poszczególnych celów.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym w związku z ponoszonymi Wydatkami Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, obliczoną zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy o VAT (tj. 50% kwoty podatku).

Uzasadnienie do pytania nr 2.

Na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym wspólników, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych, uznaje się za odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT.

Odnosząc powyższy przepis do sytuacji Wnioskodawcy należy zauważyć, że Pojazdy są używane do celów osobistych wspólników Wnioskodawcy, co zasadniczo wypełnia przesłanki uznania takiego użycia za odpłatne świadczenie usług.

Zgodnie jednak z art. 8 ust. 5 ustawy o VAT, przepis art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT nie ma zastosowania w przypadku użycia pojazdów samochodowych do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, obliczoną zgodnie z art. 86a ust. 1, z tytułu m.in. nabycia tych pojazdów. Przy tym na gruncie art. 8 ust. 6 ustawy o VAT, za nabycie pojazdów uznaje się również przyjęcie ich w używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze.

Ponieważ, jak wykazano w uzasadnieniu do pytania nr 1, w stosunku do nabycia Pojazdów (lub przyjęcia ich w używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze), Spółce przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego obliczoną zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy o VAT, wskazany przepis art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT nie znajduje zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym użycie Pojazdów do celów innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy nie podlega opodatkowaniu VAT, na gruncie art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w przywołanym wcześniej uzasadnieniu do Ustawy zmieniającej, w którym wskazano, że:

„Zaproponowana konstrukcja ograniczenia do 50% odliczenia podatku w odniesieniu do pojazdów wykorzystywanych do użytku mieszanego powiązana jest z wyłączeniem konieczności opodatkowania ich użytku prywatnego, z uwagi na fakt, że opodatkowanie to zostało skalkulowane w przyjętym ograniczeniu odliczenia. Rozwiązanie to – w powiązaniu z ryczałtowym ograniczeniem odliczenia podatku – zapewnia przedsiębiorcom bardzo proste w stosowaniu zasady odliczania podatku naliczonego od wszystkich wydatków związanych z pojazdami, bez konieczności prowadzenia szczegółowych i przez to czasochłonnych ewidencji dla celów opodatkowania użytku prywatnego”.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do dyspozycji art. 86 ust. 1 ustawy – w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Jak wynika z ww. przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

W tym miejscu wskazać należy, że nowe zasady odliczania podatku VAT od wydatków dotyczących samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony, zostały zdefiniowane ustawą z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 312), zwanej dalej: „ustawą nowelizującą”.

Podstawą wprowadzonych zmian była przede wszystkim decyzja wykonawcza Rady z dnia 17 grudnia 2013 r. upoważniająca Rzeczpospolitą Polską do stosowania środków stanowiących odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a) i art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 353 z 28 grudnia 2013, str. 51).

Zmiany wynikają również z konieczności dostosowania przepisów o podatku od towarów i usług do tez wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawie C-160/11 Bawaria Motors.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

1. wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
2. należnego z tytułu:
   1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
   2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
   3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
3. należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
4. wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.
   
   

Stosownie do art. 86a ust. 2 ustawy – do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.
   
   

Zatem, zgodnie z nowymi regulacjami podatnikowi przysługuje ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku „mieszanego”.

Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie „mieszane” należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością np. do celów prywatnych. Wystarczy przy tym możliwość nawet tylko jednorazowego użycia pojazdu do celów prywatnych, aby uznać, że pojazd może być wykorzystywany w sposób „mieszany”.

Nie jest przy tym istotny moment, w którym użycie to ma miejsce podczas całego okresu użytkowania przez podatnika danego pojazdu, żeby uznać ten pojazd za wykorzystywany do celów „mieszanych”.

Celem zapewnienia właściwego wdrożenia decyzji wykonawczej Rady z dnia 17 grudnia 2013 r. przyjmuje się, że każdy pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony – ze względu na swoje cechy konstrukcyjne – służy co do zasady użytkowi „mieszanemu”, a zatem wszystkie wydatki z nim związane podlegają ograniczeniu w odliczaniu do 50%.

Jednakże od tej zasady występują także wyjątki.

I tak, w myśl art. 86a ust. 3 ustawy – przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

1. w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
   1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
   2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
2. do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.
   
   

Pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne (art. 86a ust. 4 ustawy).
   
   

Jak wynika z art. 86a ust. 9 ustawy, do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą:

1. pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
   1. klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
   2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków;
2. pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
3. pojazdy specjalne, które spełniają również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
   1. agregat elektryczny/spawalniczy,
   2. do prac wiertniczych,
   3. koparka, koparko-spycharka,
   4. ładowarka,
   5. podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
   6. żuraw samochodowy
   - jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym.
   
   

Jak stanowi art. 86a ust. 10 ustawy, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 9:

1. pkt 1 i 2 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań;
2. pkt 3 stwierdza się na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.
   
   

W myśl art. 2 pkt 34 ustawy, przez pojazdy samochodowe – rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1260, z późn. zm.), „pojazd samochodowy” to pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Natomiast art. 2 pkt 40 ww. ustawy wskazuje, że „samochodem osobowym” jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w dniu 1 lipca 2015 r. wygasł, wprowadzony art. 12 ust. 1 ustawy nowelizującej, całkowity zakaz odliczania podatku VAT od nabycia paliwa wykorzystywanego do napędu samochodów osobowych oraz niektórych innych pojazdów samochodowych, wykorzystywanych przez podatnika do celów „mieszanych” (czyli pojazdów wykorzystywanych zarówno do działalności gospodarczej i do celów prywatnych).

Oznacza to, ze od dnia 1 lipca 2015 r. podatek VAT z tytułu nabycia paliwa wykorzystywanego do napędu ww. pojazdów jest odliczany tak jak pozostałe wydatki związane z pojazdami samochodowymi wykorzystywanymi do celów mieszanych czyli na zasadach wynikających z art. 86a ust. 1 w zw. z ust. 2 pkt 3 ustawy.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT, a dokonywana przez nią sprzedaż jest w całości opodatkowana VAT (tj. podlega opodatkowaniu VAT i nie jest z zwolniona z VAT). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka wykorzystuje pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony („Pojazdy”). Spółka jest właścicielem Pojazdów lub korzysta z nich na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze. Sposób wykorzystywania Pojazdów przez Spółkę oraz ustalone przez nią zasady ich używania nie wykluczają użycia Pojazdów do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Również konstrukcja Pojazdów nie wyklucza ich użycia do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą ani nie powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne. Spółka nie prowadzi ewidencji przebiegu Pojazdów ani innej dokumentacji, z której wynikałoby, w jakim dokładnie stopniu Pojazdy są wykorzystywane na potrzeby działalności gospodarczej, a w jakim na potrzeby niezwiązane z działalnością gospodarczą. W związku z użytkowaniem Pojazdów, Spółka ponosi szereg wydatków, w tym na nabycie Pojazdów lub ich użytkowanie na podstawie stosownej umowy (np. raty leasingowe lub czynsz najmu), a także na nabycie paliwa wykorzystywanego do napędu Pojazdów, usługi naprawy lub konserwacji Pojazdów oraz inne towary i usługi związane z eksploatacją lub używaniem Pojazdów („Wydatki”). Wydatki te są opodatkowane VAT i są dokumentowane fakturami VAT wystawianymi na rzecz Spółki przez poszczególnych dostawców/usługodawców.

Wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności dotyczą kwestii, czy w związku z ponoszonymi Wydatkami Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, obliczonej zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy (tj. 50% kwoty podatku).

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz elementy stanu sprawy wskazać należy, że Wnioskodawcy przysługuje/przysługiwać będzie prawo do odliczenia podatku od towarów i usług w wysokości określonej w art. 86a ust. 1 ustawy, od Wydatków związanych z Pojazdami, a w szczególności nabycia, użytkowania na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze oraz nabycia paliwa wykorzystywanego do napędu Pojazdów, usług naprawy lub konserwacji Pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem Pojazdów (Wydatki). Uprawnienie powyższe wynika z faktu, że wykorzystywane przez Wnioskodawcę i wspólników Pojazdy służą nie tylko do użytku w ramach działalności gospodarczej, lecz również na potrzeby osobiste/prywatne wspólników Spółki, co przesądza o ograniczonym prawie do odliczenia podatku od towarów i usług na podstawie powołanego wyżej art. 86a ust. 1 ustawy.

Należy nadmienić, że – tak jak w przypadku innych wydatków związanych z pojazdami samochodowymi – warunkiem odliczenia podatku naliczonego od nabycia paliwa jest zgodność tego zakupu ze stanem rzeczywistym, tzn. zasadniczo ilość zakupionego paliwa powinna znaleźć swoje odzwierciedlenie w przebiegu pojazdu „firmowego”.

W konsekwencji, w związku z ponoszonymi Wydatkami, Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, obliczone zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy (tj. 50% kwoty podatku).

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą także kwestii, opodatkowania podatkiem VAT, na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy, użycia Pojazdów do celów innych niż działalność gospodarcza Zainteresowanego.

Z okoliczności sprawy wynika, że Pojazdy są użytkowane przez wspólników Spółki na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (np. spotkania z kontrahentami, obsługa nieruchomości wynajmowanej przez Spółkę, wizyty służbowe w organach administracji publicznej), jak również – w pozostałym zakresie – są przez nich użytkowane nieodpłatnie na potrzeby niezwiązane z działalnością gospodarczą.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 7 ust. 2 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatne przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia.

Z kolei w myśl art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Jak wynika z art. 8 ust. 2 ustawy – za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Zatem interpretując powyższy przepis art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy – należy stwierdzić, że opodatkowaniu podlegać powinno, jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika (w tym w szczególności m.in. do celów osobistych podatnika lub jego pracowników – do ich celów bezpośrednio konsumpcyjnych, które nie mają żadnego związku z działalnością przedsiębiorstwa podatnika), jeżeli przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, w całości lub w części, przy nabyciu, wytworzeniu lub imporcie tych towarów lub ich części składowych.

Tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek umożliwia zastosowanie fikcji prawnej i objęcie zakresem opodatkowania VAT usług świadczonych nieodpłatnie. Jeśli jeden z tych warunków nie jest spełniony nie powinno się opodatkowywać takiego nieodpłatnego świadczenia usług.

Należy zwrócić uwagę, że przepisy ustawy nie definiują pojęcia „potrzeb osobistych”. Za Słownikiem Języka Polskiego uznać należy, że potrzebami „osobistymi” są takie potrzeby, które „dotyczą danej osoby” i które są jej potrzebami „prywatnymi”, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tą osobę działalnością gospodarczą, statusem pracownika czy pełnioną funkcją.

Zatem można przyjąć, że potrzebami osobistymi są te, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy, a więc potrzeby osobiste to te, których zaspokojenie wynika z dobrej woli pracodawcy. Natomiast potrzeby pracownicze to te, których spełnienie nie wynika z autonomii woli stron, ale do zaspokajania których pracodawca jest zobowiązany na podstawie przepisów prawa, np.: przepisów Kodeksu pracy, przepisów innych ustaw regulujących prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, postanowień zbiorowych układów pracy, postanowień porozumień zbiorowych, przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy itp.

Analizując natomiast treść art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy – należy zauważyć, że dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności, jakie w danej sprawie występują. Podkreślić należy przy tym, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega nieodpłatne świadczenie usług (inne niż wskazane w pkt 1) na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika, bez względu na to, czy podatnikowi przysługiwało, czy też nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku.

Nie ma zatem podstaw do opodatkowania usług świadczonych wprawdzie nieodpłatnie, lecz w związku z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem.

Stosownie do art. 8 ust. 5 ustawy – przepis ust. 2 pkt 1 nie ma zastosowania w przypadku użycia pojazdów samochodowych do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, obliczoną zgodnie z art. 86a ust. 1, z tytułu:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów lub
2. nabycia, importu lub wytworzenia części składowych do tych pojazdów, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów podatnikowi nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
   
   

Na podstawie art. 8 ust. 6 ustawy – w przypadku o którym mowa w ust. 2 pkt 1 i ust. 5, za nabycie towarów uznaje się również przyjęcie ich do używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze.

Powyższe przepisy wyłączają konieczność rozliczenia podatku VAT w przypadku wykorzystania przez podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza pojazdów samochodowych objętych 50% ograniczeniem w odliczeniu podatku naliczonego.

W konsekwencji, z uwagi na powołane wyżej regulacje prawne oraz opis sprawy należy stwierdzić, że nieodpłatne udostępnianie wspólnikom pojazdów stanowiących część przedsiębiorstwa Wnioskodawcy do celów osobistych jego wspólników nie stanowi/nie będzie stanowić świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy – i nie podlega/nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jeżeli Wnioskodawcy w części przysługuje/będzie przysługiwać prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia tych samochodów (50%).

Uwzględniając powyższą argumentację oraz elementy sprawy wskazać należy, że użycie przez wspólników Pojazdów do celów innych działalność gospodarcza Wnioskodawcy należy traktować jako niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług ze względu na wyłączenie tego rodzaju czynności z katalogu czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług zawarte w przepisach art. 8 ust. 5 w zw. z art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.