Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-3.4012.171.2018.2.IP
z 27 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2018 r. (data wpływu 16 kwietnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 1 czerwca 2018 r. (data wpływu 7 czerwca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku odprowadzenia podatku VAT należnego w związku z planowaną sprzedażą egzekucyjną nieruchomości w części przypadającej na jednego współwłaściciela – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku odprowadzenia podatku VAT należnego w związku z planowaną sprzedażą egzekucyjną nieruchomości w części przypadającej na jednego współwłaściciela. Wniosek uzupełniono w dniu 7 czerwca 2018 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz wyjaśnienie omyłki pisarskiej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest Kancelarią Komorniczą prowadzącą egzekucję z nieruchomości: nieruchomość gruntowa – zabudowana domem jednorodzinnym – działka nr 1873/24, o pow. 700 m². Właścicielami nieruchomości są dłużnicy, dwie osoby fizyczne (małżonkowie), którzy zakupili wskazaną nieruchomość w okresie lat 1995-1996. Zakup tejże nieruchomości dokonany był na osoby prywatne (nie na firmę) – nie podlegał odliczeniu przy zakupie podatek naliczony VAT.

Nieruchomość ta nigdy nie była wniesiona do firmy jako środek trwały.

W 2003 r. jeden z właścicieli nieruchomości (żona) zarejestrował działalność gospodarczą na swoje nazwisko (jednoosobowa działalność gospodarcza), którą wykonuje do dnia dzisiejszego. We wskazanej nieruchomości zgłoszony jest adres głównego miejsca wykonywania tej działalności gospodarczej. Nieruchomość od dnia zakupu do dnia dzisiejszego służy właścicielom do celów mieszkaniowych (pierwsze zasiedlenie nastąpiło w roku zakupu i trwa w sposób ciągły do dziś). Działalność gospodarcza prowadzona jednoosobowo przez jednego ze współwłaścicieli (żonę) wykonuje czynności opodatkowane VAT – jednak wskazana nieruchomość nigdy nie była środkiem trwałym w tejże działalności gospodarczej – służyła jako adres prowadzenia działalności gospodarczej, a zarazem służyła celom mieszkaniowym właścicielom. W działalności gospodarczej współwłaścicielki (żony) były dokonywane zakupy inwestycyjne związane ze wskazaną nieruchomością w latach 2003-2010 r., z których podlegał odliczeniu podatek VAT – zakupy te nie przekraczały 30% wartości początkowej nieruchomości.

Do dnia dzisiejszego nieruchomość wskazana nie jest środkiem trwałym firmy, a właścicielami są osoby prywatne – małżeństwo, będące jednocześnie dłużnikami – w związku z czym prowadzona jest egzekucja z nieruchomości. Współwłaścicielka (żona, która prowadzi działalność gospodarczą od 2003 r. do dnia dzisiejszego) została wykreślona z rejestru podatników VAT w dniu 23 lutego 2017 r. – na podstawie art. 96 ust. 9a pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Drugi współwłaściciel (mąż) nie prowadzi działalności gospodarczej.

W piśmie z dnia 1 czerwca 2018 r. – stanowiącym uzupełnienie wniosku – Wnioskodawca wskazał, że:

1. Na cele działalności gospodarczej dłużnika, wg oświadczenia dłużnika, wykorzystywana jest część powierzchni domu obejmująca parter budynku o powierzchni około 60 m².
2. Wg oświadczenia dłużnika, budynek był wykorzystywany na siedzibę Funduszu w latach 1998-2014 do czasu likwidacji spółki. Z tego tytułu nie pobierano opłat.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z planowaną sprzedażą egzekucyjną opisanej nieruchomości, Wnioskodawca jako ewentualny płatnik, zgodnie z art. 18 ustawy o podatku od towarów i usług, będzie zobowiązany odprowadzić należny podatek VAT z części nieruchomości przypadającej na jednego współwłaściciela (żonę), która prowadzi działalność gospodarczą, a adres wskazanej nieruchomości wykorzystuje jako adres miejsca wykonywania działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku ze sprzedażą nieruchomości w drodze licytacji, Wnioskodawca nie będzie płatnikiem podatku od towarów i usług – bowiem badana nieruchomość zabudowana nie była nigdy środkiem trwałym firmy, była i jest majątkiem osobistym dłużników – sprzedaż takiej nieruchomości nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT – (jest poza zakresem ustawy o VAT), stanowiąc działanie w ramach sfery prywatnej tego podatnika.

Gdyby jednak Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie zgodził się ze stanowiskiem Wnioskodawcy uznając, że nieruchomość w części przypadającej na jednego ze współwłaścicieli (żonę), która wykonuje działalność gospodarczą wykorzystując adres tejże nieruchomości jako adres miejsca prowadzenia działalności (pomimo tego, że nieruchomość nie została wniesiona jako środek trwały do działalności gospodarczej) jest majątkiem związanym z prowadzoną działalnością gospodarczą, to wówczas Wnioskodawca również nie będzie zobowiązany do odprowadzenia podatku VAT należnego jako płatnik – ponieważ w części nieruchomości przypadającej na współwłaściciela prowadzącego działalność gospodarczą (żonę) przysługiwać będzie zwolnienie z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług – bowiem od pierwszego zasiedlenia do dnia dostawy minęło ponad 20 lat, przy zakupie nie przysługiwało dokonującemu dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, dokonujący dostawy ponosił wydatki na ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, ale wydatki te były niższe niż 30% wartości początkowej nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2017 r., poz. 1201, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Z treści powyższego przepisu wynika, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji, w przypadku, gdy wykonuje czynności egzekucyjne. Przez czynność egzekucyjną należy rozumieć każde formalne, oparte na przepisach procesowych, działanie uprawnionego organu egzekucyjnego wywołujące skutek prawny dla prowadzonej egzekucji.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Podatnikiem natomiast, stosownie do treści art. 7 § 1 ww. ustawy, jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Przepis art. 30 § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa stanowi, że płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

W świetle cyt. wyżej przepisów, płatnikami podatku od towarów i usług (czyli podmiotami zobowiązanymi do obliczania, poboru podatku od podatnika i wpłaty podatku na konto organu podatkowego) mogą być organy egzekucyjne oraz komornicy sądowi. Sytuacja taka ma miejsce, gdy w wykonaniu czynności egzekucyjnych organy te dokonują dostawy towarów należących do podatnika lub przez niego posiadanych z naruszeniem przepisów. Sformułowanie „płatnikami” oznacza, że organy te nie stają się z tytułu wykonania powyższych czynności podatnikami podatku od towarów i usług, lecz pełnią jedynie rolę płatnika w odniesieniu do podatku należnego z tytułu sprzedanych (zlicytowanych) towarów należących do podatnika, w stosunku do którego toczy się postępowanie egzekucyjne.

Zaznaczenia wymaga, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika, będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. Natomiast w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Komornik sądowy pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem, a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą dokonaną w ramach egzekucji. Nie bez znaczenia jest także fakt, że podatnik, będący dłużnikiem, zazwyczaj nie otrzymuje kwot uzyskanych przez organ egzekucyjny ze sprzedaży towarów w wykonaniu czynności egzekucyjnych. Prawdopodobne jest zatem, że podatnik nie posiada innych środków finansowych umożliwiających uiszczenie należnego podatku. Ustanowienie organu egzekucyjnego płatnikiem zapewnia odprowadzenie należnego podatku przez organ przeprowadzający dostawę w ramach czynności egzekucyjnych.

Zatem komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, i do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Według art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości, dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Ustawa o podatku od towarów i usług posługuje się w odniesieniu do dostawy towarów sformułowaniem „przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel” (art. 7 ust. 1 ustawy), a towarami w świetle tej ustawy – co do zasady – są rzeczy oraz ich części (art. 2 pkt 6 ustawy). Takie zdefiniowanie konstytutywnego aspektu dostawy towarów, odwołując się do ekonomicznego władztwa nad rzeczą sprawia, że przedmiotem opodatkowania może być nie tylko sprzedaż czy zamiana rzeczy jako fizycznie wyodrębnionych dóbr materialnych, ale również inne transakcje wywierające, z ekonomicznego punktu widzenia, podobne skutki.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

W myśl art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Zgodnie z brzmieniem art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Natomiast w myśl art. 36 § 3 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, przedmiotami majątkowymi służącymi małżonkowi do wykonywania zawodu lub prowadzenia działalności zarobkowej małżonek ten zarządza samodzielnie. W razie przemijającej przeszkody drugi małżonek może dokonywać niezbędnych bieżących czynności.

Na podstawie art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

W myśl art. 47 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, małżonkowie mogą przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego wspólność ustawową rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków (umowa majątkowa). Umowa taka może poprzedzać zawarcie małżeństwa.

Jednak w myśl § 2 ww. przepisu, umowa majątkowa małżeńska może być zmieniona albo rozwiązana. W razie jej rozwiązania w czasie trwania małżeństwa, powstaje między małżonkami wspólność ustawowa, chyba że strony postanowiły inaczej.

Zauważyć należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Tutejszy organ nadmienia, że definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług jest znacznie szersza niż definicja działalności gospodarczej uregulowana w ustawie z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2018 r., poz. 646), czy też w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.). W konsekwencji ocena określonych stanów na gruncie powołanych aktów prawnych może być odmienna.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi egzekucję z nieruchomości: nieruchomość gruntowa – zabudowana domem jednorodzinnym – działka nr 1873/24, o pow. 700 m². Właścicielami nieruchomości są dłużnicy, dwie osoby fizyczne (małżonkowie), którzy zakupili wskazaną nieruchomość w okresie lat 1995-1996. Zakup tejże nieruchomości dokonany był na osoby prywatne (nie na firmę) – nie podlegał odliczeniu przy zakupie podatek naliczony VAT. Nieruchomość ta nigdy nie była wniesiona do firmy jako środek trwały. W 2003 r. jeden z właścicieli nieruchomości (żona) zarejestrował działalność gospodarczą na swoje nazwisko (jednoosobowa działalność gospodarcza), którą wykonuje do dnia dzisiejszego. We wskazanej nieruchomości zgłoszony jest adres głównego miejsca wykonywania tej działalności gospodarczej. Nieruchomość od dnia zakupu do dnia dzisiejszego służy właścicielom do celów mieszkaniowych (pierwsze zasiedlenie nastąpiło w roku zakupu i trwa w sposób ciągły do dziś). Działalność gospodarcza prowadzona jednoosobowo przez jednego z małżonków, który wykonuje czynności opodatkowane VAT – jednak wskazana nieruchomość nigdy nie była środkiem trwałym w tejże działalności gospodarczej – służyła jako adres prowadzenia działalności gospodarczej a zarazem służyła celom mieszkaniowym właścicielom. W działalności gospodarczej współwłaścicielki (żony) były dokonywane zakupy inwestycyjne związane ze wskazaną nieruchomością w latach 2003-2010 r., z których podlegał odliczeniu podatek VAT – zakupy te nie przekraczały 30% wartości początkowej nieruchomości. Do dnia dzisiejszego nieruchomość wskazana nie jest środkiem trwałym firmy, a właścicielami są osoby prywatne – małżeństwo, będące jednocześnie dłużnikami – w związku z czym prowadzona jest egzekucja z nieruchomości. Współwłaścicielka (żona, która prowadzi działalność gospodarczą od 2003 r. do dnia dzisiejszego) została wykreślona z rejestru podatników VAT w dniu 23 lutego 2017 r. – na podstawie art. 96 ust. 9a pkt 3 ustawy. Drugi współwłaściciel (mąż) nie prowadzi działalności gospodarczej. Na cele działalności gospodarczej dłużnika, wg oświadczenia dłużnika, wykorzystywana jest część powierzchni domu obejmująca parter budynku o powierzchni około 60 m2. Według oświadczenia dłużnika, budynek był wykorzystywany na siedzibę Funduszu w latach 1998-2014 do czasu likwidacji spółki, z tego tytułu nie pobierano opłat.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy w związku z planowaną sprzedażą egzekucyjną nieruchomości, jako ewentualny płatnik będzie on zobowiązany odprowadzić należny podatek VAT z części nieruchomości przypadającej na jednego współwłaściciela (żonę), która prowadzi działalność gospodarczą, a adres wskazanej nieruchomości wykorzystuje jako adres miejsca wykonywania działalności gospodarczej.

W celu rozstrzygnięcia powyższych wątpliwości Wnioskodawcy należy w pierwszej kolejności ustalić, kto dla opisanej transakcji występował będzie w roli podatnika, a w konsekwencji, czy przedmiotowa dostawa nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Żaden z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa. W konsekwencji, podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu.

Niemniej jednak autonomiczność prawa podatkowego wyklucza możliwość interpretacji przepisów, która zakładałaby, że stosunki majątkowe między małżonkami, regulowane przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, mogą kształtować zakres praw i obowiązków podatników podatku od towarów i usług. Zatem nie każda czynność, która wywołuje skutki na gruncie prawa cywilnego, będzie takie skutki wywoływała na gruncie prawa podatkowego.

Analiza okoliczności przedstawionych we wniosku w kontekście obowiązujących przepisów prawa prowadzi do wniosku, że, mimo że zakup nieruchomości zabudowanej domem jednorodzinnym dokonany był „na osoby prywatne” (małżeństwo), to jednak w przedmiotowej nieruchomości zgłoszony jest – jak wskazał Wnioskodawca – adres głównego miejsca wykonywania działalności gospodarczej przez jednego ze współwłaścicieli (żonę). Powyższe dotyczy – jak wynika z uzupełnienia wniosku – wykorzystywanej na cele działalności gospodarczej jedynie części powierzchni domu obejmującej parter budynku o powierzchni około 60 m². Prowadzi to do konkluzji, że dłużnik (żona), prowadząc działalność gospodarczą w oparciu o część składników majątku wspólnego, ma nad tym majątkiem kontrolę ekonomiczną. Zatem przedmiotowa nieruchomość (w części obejmującej parter budynku o powierzchni około 60 m²) jest de facto przeznaczona i wykorzystywana przez jednego ze współwłaścicieli (żonę) do prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów zauważyć należy, że status podatnika podatku od towarów i usług, wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy podmiot dokonujący transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą.

Skoro część nieruchomości mającej być przedmiotem sprzedaży egzekucyjnej – parter budynku o powierzchni około 60 m² – była przez jednego z dłużników (żonę) wykorzystywana w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, to współwłaściciel ten (żona) był w sensie ekonomicznym właścicielem całej tej części nieruchomości wykorzystywanej w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej (parteru budynku o powierzchni około 60 m²) i to on dokona w efekcie dostawy tej części nieruchomości – przeniesienia prawa do rozporządzania nią jak właściciel, mimo że przedmiotowa nieruchomość stanowi współwłasność obojga dłużników.

Jak wynika z powołanych przepisów, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze – dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność wykonywana jest przez podmiot, który w jej ramach działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Uwzględniając powyższe w kontekście analizowanej sprawy należy stwierdzić, że tylko jeden ze współwłaścicieli przedmiotowej nieruchomości – żona – jako prowadzący działalność gospodarczą, w związku z planowaną sprzedażą egzekucyjną części nieruchomości w postaci parteru budynku o powierzchni około 60 m2, wypełni przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy. W konsekwencji, planowana dostawa tej części nieruchomości będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatna dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Przedmiotowa transakcja dotyczyć bowiem będzie towaru w rozumieniu ustawy, tj. części nieruchomości – parteru budynku o powierzchni około 60 m2 – stanowiącej składnik majątkowy przedsiębiorstwa jednego ze współwłaścicieli (żony) oraz dokonywana będzie przez podatnika podatku od towarów i usług w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem, dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie – według art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

W myśl art. 2 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rady, opodatkowaniu VAT podlegają następujące transakcje: odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.
   
   

Jak stanowi art. 12 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, do celów ust. 1 lit. a) „budynek” oznacza dowolną konstrukcję trwale związaną z gruntem.

Państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit, a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. W świetle wykładni językowej, jak i celowościowej systemu VAT, w ocenie NSA, należy więc przyjąć, że jeżeli podatnik użytkował dany budynek, budowlę lub ich części i spełnia warunek korzystania z budynku, budowli lub ich części przez wymagany czas, to do sprzedaży prawa własności tego budynku, budowli lub ich części zastosowanie znajdzie fakultatywne zwolnienie przewidziane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług”.

Należy również zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16.

Zaznaczenia wymaga, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Przy czym, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Powyższe przepisy wskazują, jakie muszą zostać spełnione warunki aby sprzedaż budynków, budowli lub ich części mogła korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Z przepisów tych wynika, że prawo do zwolnienia przysługuje wówczas, gdy w stosunku do obiektów będących przedmiotem sprzedaży nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, oraz dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ulepszenie tych obiektów, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, chyba że budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat. A zatem, wykorzystywanie obiektu przez okres co najmniej 5 lat do czynności opodatkowanych pozwala podatnikowi na zastosowanie zwolnienia od podatku nawet w sytuacji, gdy ponosił on wydatki nie niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, w związku z którymi to wydatkami miał prawo do odliczenia podatku VAT.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie się bezzasadne.

Należy również zauważyć, że w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.
   
   

Tak więc, ustawodawca daje podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – możliwość zrezygnowania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych. Przy czym podkreślić należy, że niniejsze prawo zostało zawężone tylko do rezygnacji ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 10a ustawy to należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów ,– zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie danego obiektu. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

W tym miejscu należy wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle, rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu, przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony. Powyższy przepis obejmuje swoim zakresem także grunty będące w użytkowaniu wieczystym.

W celu ustalenia, czy w analizowanej sprawie dla dostawy przedmiotowych nieruchomości zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku od towarów i usług w pierwszej kolejności należy rozstrzygnąć, czy w odniesieniu do budynków posadowionych na tych nieruchomościach miało miejsce pierwsze zasiedlenie.

Analizując informacje zawarte w opisie sprawy w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia – zawartej w art. 2 pkt 14 ustawy – należy stwierdzić, że planowana sprzedaż egzekucyjna części nieruchomości (parteru budynku o powierzchni około 60 m²) wykorzystywanej w prowadzonej przez jednego ze współwłaścicieli (żonę) działalności gospodarczej nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim. W przedmiotowej sprawie nastąpiło już pierwsze zasiedlenie, bowiem – jak wynika z wniosku – dłużnicy kupili przedmiotową nieruchomość gruntową zabudowaną domem jednorodzinnym w latach 1995-1996 i od dnia zakupu do dnia dzisiejszego służy ona właścicielom do celów mieszkaniowych – „(pierwsze zasiedlenie nastąpiło w roku zakupu i trwa w sposób ciągły do dziś)”. Ponadto, jak wskazał Wnioskodawca, w 2003 r. jeden ze współwłaścicieli (żona) zarejestrował działalność gospodarczą a we wskazanej nieruchomości został zgłoszony adres głównego miejsca wykonywania tej działalności gospodarczej (na cele działalności wykorzystywana jest część powierzchni domu obejmująca parter budynku o powierzchni około 60 m²). Od pierwszego zasiedlenia nieruchomości do jej dostawy upłynie zatem okres dłuższy niż dwa lata. Co istotne, jak wynika z opisu sprawy, w latach 2003-2010 r. na nieruchomość były dokonywane zakupy inwestycyjne, które podlegały odliczeniu VAT, jednakże zakupy te nie przekraczały 30% wartości początkowej nieruchomości.

Mając zatem na uwadze przywołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku nastąpiło pierwsze zasiedlenie opisanej we wniosku nieruchomości, co więcej pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą części nieruchomości (parteru budynku o powierzchni około 60 m²) wykorzystywanej w prowadzonej przez jednego ze współwłaścicieli (żonę) działalności gospodarczej upłynie okres dłuższy niż dwa lata, a zatem planowana sprzedaż egzekucyjna części nieruchomości (parteru budynku o powierzchni około 60 m²) będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Konsekwentnie – zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy – również sprzedaż gruntu, przypadająca proporcjonalnie do tej części budynku, będzie korzystała ze zwolnienia od opodatkowania VAT.

W związku z tym, że dostawa części nieruchomości w postaci parteru budynku o powierzchni około 60 m² (wykorzystywanej przez jednego ze współwłaścicieli (żonę) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej) korzystać będzie ze zwolnienia w myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, rozpatrywanie zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a oraz art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy stało się bezzasadne.

Z kolei, w odniesieniu do planowanej sprzedaży egzekucyjnej pozostałej części nieruchomości – niewykorzystywanej w działalności gospodarczej jednego z dłużników (żony), gdyż służy ona właścicielom do celów mieszkaniowych – należy zauważyć, że współwłaścicielki (żony) nie można uznać za podatnika podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Powyższe wynika z faktu, że ta część nieruchomości wykorzystywana jest – jak wynika z opisu sprawy – wyłącznie na cele mieszkalne właścicieli, w tym również współwłaścicielki (żony). Zatem sprzedaż egzekucyjna tej części nieruchomości nie nastąpi w ramach działalności gospodarczej, lecz w ramach rozporządzania własnym majątkiem i jest działaniem w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie będą miały zastosowania.

Podsumowując, w związku z planowaną sprzedażą egzekucyjną nieruchomości, Wnioskodawca – jako ewentualny płatnik, nie będzie zobowiązany odprowadzić należnego podatku VAT z części nieruchomości przypadającej na jednego współwłaściciela (żonę), która prowadzi działalność gospodarczą, a adres wskazanej nieruchomości wykorzystuje jako adres miejsca wykonywania działalności gospodarczej, ponieważ:

• po pierwsze – sprzedaż części nieruchomości wykorzystywanej przez jednego ze współwłaścicieli (żonę) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej będzie korzystać ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 41 ust. 1 pkt 10 ustawy. Konsekwentnie, ze zwolnienia od podatku od towarów i usług – na podstawie art. 29a ust. 8 ustawy – korzystać będzie również dostawa proporcjonalnej części gruntu, na którym posadowiona jest przedmiotowa nieruchomość;
• po drugie – sprzedaż części nieruchomości niewykorzystywanej przez jednego ze współwłaścicieli (żonę) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, lecz zakupionej i wykorzystywanej do własnych celów mieszkaniowych właścicieli, dokonywana będzie w ramach zarządu majątkiem własnym. W odniesieniu do tej części przedmiotowej nieruchomości, współwłaścicielka (żona) nie wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, a dostawa ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.
  
  

W tym miejscu należy zaznaczyć, że tutejszy organ zgadza się ze stanowiskiem Wnioskodawcy co do istoty rozstrzyganego problemu, czyli braku konieczności odprowadzenia podatku należnego w związku z planowaną sprzedażą egzekucyjną nieruchomości. Oceniając jednak całościowo stanowisko Wnioskodawcy należało uznać je za nieprawidłowe, gdyż w treści wniosku, pytaniu oraz własnym stanowisku Wnioskodawca odniósł się do „części nieruchomości przypadającej na jednego współwłaściciela (żonę)”, natomiast autonomiczność prawa podatkowego wyklucza możliwość interpretacji przepisów, która zakładałaby, że stosunki majątkowe między małżonkami, regulowane przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, mogą kształtować zakres praw i obowiązków podatników podatku od towarów i usług. Zatem w niniejszej sprawie, współwłaścicielka przedmiotowej nieruchomości (żona) jako prowadząca działalność gospodarczą, w związku z planowaną sprzedażą egzekucyjną części nieruchomości w postaci parteru budynku o powierzchni około 60 m², wypełni przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy. Natomiast w odniesieniu do pozostałej części nieruchomości nie wystąpi ona w charakterze podatnika VAT, bowiem część nieruchomości na nią przypadająca jest wykorzystywana również na cele mieszkalne.

Ponadto tutejszy organ nadmienia, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem sprawy podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Zatem w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Należy również podkreślić, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

W związku z tym tutejszy organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.