2018.06.08 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.198.2018.2.AKO
z 8 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 marca 2018 r. (data wpływu 28 marca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 15 maja 2018 r. (data wpływu 21 maja 2018 r.), a także pismem z dnia 23 maja 2018 r. (data wpływu 30 maja 2018 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie z dnia 16 maja 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu opodatkowania sprzedaży nieruchomości (działki nr 182/1 i nr 182/2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu opodatkowania sprzedaży nieruchomości (działki nr 182/1 i 182/2).

Złożony wniosek został uzupełniony na wezwanie tut. Organu nr 0114-KDIP4.4012.198.2018.1.AKO z dnia 16 maja 2018 r. pismem z dnia 23 maja 2018 r. (data wpływu 30 maja 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny, sprecyzowany następnie w nadesłanych uzupełnieniach:

S.A. (dalej: Spółka lub S.A.) posiada nieruchomość przeznaczoną do sprzedaży, na którą składa się prawo wieczystego użytkowania działki o nr ewidencyjnym 182/1, o powierzchni 968 m² i prawo własności działki o nr ewid. 182/2, o powierzchni 45 m². Właścicielem działki 182/1 jest Skarb Państwa, natomiast użytkownikiem wieczystym gruntu oraz właścicielem budynku jest S.A. Właścicielem działki 182/2 jest S.A. Dla działki 182/1 prowadzona jest księga wieczysta X, a dla działki 182/2 prowadzona jest księga wieczysta Y.

Działka nr 182/1 o powierzchni 968 m² jest zabudowana budynkiem eksploatacyjnym o pow. użytkowej 119,01 m², który był wykorzystywany na potrzeby statutowe działalności gospodarczej S.A. – mieściła się tam filia. Ponadto część budynku tj. pomieszczenie o powierzchni 14,80 m² jest przedmiotem najmu od 1 czerwca 2005 r. do chwili obecnej. Pozostała cześć budynku od 2011 r. stanowi pustostan. Nie poniesiono wydatków na ulepszenie budynku, które przekraczałyby 30% wartości początkowej.
Działka nr 182/2 o pow. 45 m² jest zabudowana drogą wojewódzką– inwestycją celu publicznego.

S.A. nabyła z dniem 23 maja 1992 r. prawo użytkowania wieczystego działki nr 182 (oznaczenie działki przed podziałem w skład której wchodził również grunt obecnie oznaczony: działki nr 182/1 i nr 182/2) oraz własność budynku na podstawie decyzji uwłaszczeniowej Wojewody z dnia 7 lutego 1992 r. S.A. nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tej nieruchomości, gdyż podstawą nabycia była decyzja administracyjna (a nie zawarta umowa cywilnoprawna). W dniu 27 lutego 2018 r. S.A. zawarła ze Starostą powiatu reprezentującego Skarb Państwa (Rep …) umowę sprzedaży własności nieruchomości nr 182/2 – przekształcenia prawa wieczystego użytkowania w prawo własności.

Nieruchomość jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Działki nr 182/1 i 182/2 położone są w miejscowości Z. Zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego działka oznaczona numerem ewidencyjnym 182/2 stanowi teren obsługi komunikacyjnej – poszerzenie drogi. W księdze wieczystej prowadzonej dla tej nieruchomości w dziale I-O – Oznaczenie nieruchomości określono sposób korzystania z tej nieruchomości jako: DR – DROGI. Natomiast działka oznaczona numerem ewidencyjnym 182/1 zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego stanowi teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i usług.

W nadesłanym uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

Działka nr 182/2 o pow. 45 m² jest faktycznie zabudowana drogą wojewódzką – inwestycją celu publicznego. Zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego działka oznaczona numerem ewidencyjnym 182/2 stanowi teren obsługi komunikacyjnej – poszerzenie drogi. W księdze wieczystej prowadzonej dla tej nieruchomości w dziale I-O – Oznaczenie nieruchomości określono sposób korzystania z tej nieruchomości jako: DR – DROGI.

S.A. nie wybudowała drogi na swojej działce, nie jest też jej właścicielem. Jest to droga wojewódzka, która jest inwestycją celu publicznego, S.A. nie posiada w stosunku do niej ani prawa własności ani własności ekonomicznej. Droga została wybudowana nie przez S.A. tylko przez Zarząd Dróg w czasie kiedy S.A. była użytkownikiem wieczystym działki a jej właścicielem był Skarb Państwa. W roku 2008 r. została wydana przez Burmistrza decyzja o podziale działki 182 na dwie działki, tj.: 182/1 i 182/2. Następnie na działce 182/2 została wybudowana droga. S.A. nie brała udziału w budowie tej drogi i nie posiada żadnej dokumentacji dotyczącej budowy drogi. Zgodnie z ustawą z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, drogi wojewódzkie są własnością Skarbu Państwa – w tym przypadku Zarządu Dróg. Zgodnie z tą ustawą S.A. nie mogła nabyć drogi wojewódzkiej, wybudować jej, zasiedlić lub przeprowadzać remontów (ulepszeń) drogi. Droga jest wykorzystywana na cele publiczne.

S.A. nie ponosiła żadnych nakładów na drogę wojewódzką.

Jak zostało wskazane w stanie faktycznym wniosku S.A. nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tej nieruchomości, gdyż podstawą nabycia działki 182/2 była decyzja administracyjna (a nie zawarta umowa cywilnoprawna) – decyzja uwłaszczeniowa Wojewody z dnia 7 lutego 1992 r. W dniu 27 lutego 2018 r. S.A. zawarła ze Starostą reprezentującego Skarb Państwa (Rep …) umowę sprzedaży własności nieruchomości nr 182/2 tj. przekształcenia prawa wieczystego użytkowania w prawo własności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy dostawa wskazanej w stanie faktycznym działki zabudowanej nr 182/1 korzystała będzie ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT?
Czy dostawa wskazanej w stanie faktycznym działki niezabudowanej nr 182/2 (droga wojewódzka) będzie podlegała opodatkowaniu stawką podstawową VAT 23%?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W zakresie pytania 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221) – dalej: ustawa o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W rozumieniu ustawy o VAT, towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2‑12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust 1. Jednocześnie, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%.

Ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku. Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie, stosownie do art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W celu ustalenia czy w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie zwolnienie z opodatkowania, czy też opodatkowanie stawką podstawową należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć czy względem przedmiotowej nieruchomości nastąpiło pierwsze zasiedlenie.

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich miało miejsce pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Zwolnienia tego nie można zastosować w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Wskazać również należy, iż kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki, budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Zatem przy sprzedaży budynków, budowli lub ich części, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny tych obiektów w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się taką samą stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony. Wskazany przepis obejmuje swoim zakresem także grunty będące w użytkowania wieczystym.

Zdaniem Spółki, w przypadku opisanym w stanie faktycznym w odniesieniu do nieruchomości nr 182/1, możliwe jest zastosowanie zwolnienia z opodatkowania z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Nieruchomość wykorzystywana była przez S.A. w prowadzonej działalności gospodarczej.

Budynek eksploatacyjny wykorzystywany był do statutowej działalności gospodarczej S.A. W odniesieniu do tego budynku doszło do pierwszego zasiedlenia w momencie użytkowania w prowadzonej działalności gospodarczej. Ponadto pomiędzy datą zasiedlenia a datą sprzedaży, minie okres dłuższy niż dwa lata. Ponadto część tego budynku – pomieszczenie o powierzchni 14,80 m² było przedmiotem najmu od 1 czerwca 2005 r., a więc były oddane do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu oraz od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży minie co najmniej dwa lata.

W konsekwencji zostaną spełnione obie przesłanki warunkujące zwolnienie, co oznacza, że dostawa nieruchomości (budynków, budowli lub ich części) będzie korzystać ze zwolnienia w myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Należy wskazać, że S.A. otrzymała wiele interpretacji indywidualnych przepisów prawa podatkowego wydanych w podobnym stanie faktycznym m.in. interpretację z dnia 29 kwietnia 2016 r. (nr IPPP1/4512-123/16-2/JL).

Ponadto art. 2 pkt 14 ustawy o VAT stanowi o czynnościach „podlegających opodatkowaniu”, a nie o czynnościach, które „podlegały opodatkowaniu” w danej sytuacji. Stanowisko takie znajduje uzasadnienie w orzecznictwie sądów administracyjnych oraz interpretacjach przepisów prawa podatkowego. NSA w wyroku z 30 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1545/13 stwierdził, że każda forma korzystania z budynków, budowli lub ich części, spełnia warunek przewidziany w art. 2 pkt 14 ustawy o VAT konieczny do uznania, że doszło do pierwszego zasiedlenia. W kwestii wydania obiektu na rzecz „pierwszego nabywcy” lub „użytkownika” NSA stwierdził, iż oznaczenie tej osoby jest niezbędne do określenia momentu, od którego liczony jest okres dwóch lat pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą budynku, budowli lub ich części, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Jednocześnie definicję użytkownika będzie spełniał każdy, kto rozpoczął korzystanie z obiektów.

Ponadto NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r., sygn. akt I FSK 382/14, wskazał, że: wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że pojęcie pierwszego zasiedlenia należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Pierwsze zasiedlenie to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu lub ulepszeniu, przekraczającym 30% wartości początkowej nieruchomości.

Jednocześnie Spółka zauważa, iż w wyroku z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16 Kozuba Premium Selection sp. o.o., TSUE stwierdził: „że art. 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z VAT w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu”.

Zatem „pierwsze zasiedlenie” budynku (budowli lub ich części) – w myśl art. 2 pkt 14 ustawy o VAT po jego wybudowaniu – należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku (budowli lub ich części), używanie, w tym na potrzeby własnej działalności gospodarczej a także oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu lub ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Należy zauważyć również, że zwolnienie uregulowane w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy VAT ma charakter zwolnienia fakultatywnego, bowiem w myśl art. 43 ust. 10 ustawy o VAT, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Zgodnie z art. 43 ust. 11 ustawy o VAT oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
adres budynku, budowli lub ich części.

Tak więc ustawodawca daje podatnikom dokonującym dostawy budynków, budowli lub ich części spełniających przesłanki do korzystania ze zwolnienia od podatku wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, po spełnieniu określonych warunków – możliwość rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych. Niniejsze prawo zostało zawężone tylko do rezygnacji ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Wobec tego w ocenie Spółki, spełnione zostaną oba warunki określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, uzasadniające zastosowanie zwolnienia z podatku VAT transakcji zbycia przedmiotowej nieruchomości. W stosunku do przedmiotowej nieruchomości miało miejsce pierwsze zasiedlenie i okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą jest dłuższy niż dwa lata.

W zakresie pytania 2

Zdaniem Spółki, sprzedaż działki niezabudowanej nr 182/2 podlegałaby zwolnieniu tylko w przypadku, gdy przedmiotem dostawy były tereny niezabudowane inne niż tereny budowlane (art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT). Oznacza to, że ze zwolnienia od podatku korzysta dostawa niezabudowanych gruntów o charakterze rolnym, leśnym, działek rekreacyjnych, nieprzeznaczonych pod zabudowę. Ze zwolnienia z VAT korzysta również zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntów przeznaczonych na cele rolnicze.

Przez „grunt przeznaczony pod zabudowę" o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, rozumieć należy grunty, które widnieją w planie zagospodarowania przestrzennego, jako przeznaczone pod zabudowę, a w przypadku braku takiego planu – grunty, zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W myśl bowiem art. 2 pkt 33 ustawy o VAT przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Stanowisko takie potwierdza indywidualna interpretacja podatkowa Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 11 października 2016 r., IPPP3/4512-481/16-4/KT: „We wniosku wskazano, że zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego niezabudowane działki nr 186/11 oraz nr 186/6 są przeznaczone na poszerzenie drogi gminnej (...). Oznacza to, że jedynie część nieruchomości w postaci działek nr 186/9 i 186/13 mieści się w dyspozycji art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy jako tereny niezabudowane, niebudowlane i nie przeznaczone pod zabudowę. Nie można bowiem uznać, że takim terenem są działki nr 186/11 i 186/6, tj. grunty przeznaczone na poszerzenie drogi, a więc pod zabudowę. Planowana transakcja nie będzie natomiast objęta powyższym zwolnieniem [ art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy] w odniesieniu do dostawy działek nr 186/11 oraz nr 186/6, gdyż grunty te nie stanowią terenu niezabudowanego innego niż tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Ponadto, dostawa działek nr 186/11 i 186/6 nie będzie również korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, bowiem z przedstawionych przez Spółkę okoliczności sprawy nie wynika, aby działki te były wykorzystywane wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku. W konsekwencji, sprzedaż części nieruchomości w postaci działek o numerach 186/11 oraz 186/6 będzie podlegała opodatkowaniu podstawową stawką podatku VAT w wysokości 23%.

W przedmiotowej sprawie, działka nr 182/2 będąca przedmiotem sprzedaży, jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym stanowi teren obsługi komunikacyjnej – poszerzenie drogi wojewódzkiej nr …. Oznacza to, że działka przeznaczona jest pod zabudowę, a więc jej zbycie nie będzie mogło skorzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w przywołanym powyżej art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, a zatem będzie podlegało opodatkowaniu stawką podstawową VAT 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w świetle art. 2 pkt 6 cyt. ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 ww. ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste,

zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (towarem – w rozumieniu ww. przepisu) na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela. Zatem w świetle powołanego wyżej art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług odpłatne przeniesienie prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowi dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

W tym miejscu należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, rozumiana jest przez ustawodawcę jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamianę, darowiznę oraz każdą inną czynność, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu). Powołany przepis definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego. W konsekwencji pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem.

W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy zaznaczyć, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Ponieważ istotą dostawy towarów nie jest przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, ponieważ „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Potwierdza to orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” TSUE określił w wyroku z dnia 8 lutego 1990 r. w sprawie C-320/88 Staatssecretaris van Financiën przeciwko Shipping and Forwarding Enterprise Safe BV. W orzeczeniu tym TSUE stwierdził, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednocześnie należy zaznaczyć, że na podstawie art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym należy pamiętać, że ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy o VAT.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Definicja pierwszego zasiedlenia, o której mowa powyżej została zawarta w art. 2 pkt 14 cyt. ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W myśl art. 43 ust. 10 powołanej ustawy podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Według art. 43 ust. 11 ustawy o VAT oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
adres budynku, budowli lub ich części.

Tak więc ustawodawca daje podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – możliwość zrezygnowania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych.

Zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W praktyce oznacza to, że dostawa gruntu będzie opodatkowana stawką właściwą dla dostawy budynków, a zatem gdy dostawa budynków będzie zwolniona od podatku VAT – wówczas zwolnienie ma zastosowanie do pełnej wartości transakcji. Wskazany przepis obejmuje swoim zakresem także grunty będące w użytkowaniu wieczystym.

Z opisu sprawy przedstawionego w złożonym wniosku wynika, że Wnioskodawca posiada nieruchomość przeznaczoną do sprzedaży, na którą składa się prawo wieczystego użytkowania działki o nr ewidencyjnym 182/1 i prawo własności działki o nr ewid. 182/2. Właścicielem działki 182/1 jest Skarb Państwa, natomiast użytkownikiem wieczystym gruntu oraz właścicielem budynku jest Wnioskodawca, który jest również właścicielem działki 182/2. Działka nr 182/1 jest zabudowana budynkiem eksploatacyjnym o pow. użytkowej 119,01 m², który był wykorzystywany na potrzeby statutowe działalności gospodarczej Spółki. Część budynku (pomieszczenie o powierzchni 14,80 m²) jest przedmiotem najmu od 1 czerwca 2005 r. do chwili obecnej. Pozostała cześć budynku od 2011 r. stanowi pustostan. Nie poniesiono wydatków na ulepszenie budynku, które przekraczałyby 30% wartości początkowej. Działka nr 182/2 jest zabudowana drogą wojewódzką – inwestycją celu publicznego. Wnioskodawca nabył z dniem 23 maja 1992 r. prawo użytkowania wieczystego działki nr 182 (oznaczenie działki przed podziałem w skład której wchodził również grunt obecnie oznaczony: działki nr 182/1 i nr 182/2) oraz własność budynku na podstawie decyzji uwłaszczeniowej Wojewody z dnia 7 lutego 1992 r. Spółce nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tej nieruchomości, gdyż podstawą nabycia była decyzja administracyjna (a nie zawarta umowa cywilnoprawna). W dniu 27 lutego 2018 r. Wnioskodawca zawarł ze Starostą umowę sprzedaży własności nieruchomości nr 182/2 – przekształcenia prawa wieczystego użytkowania w prawo własności. Wnioskodawca wskazuje ponadto, że nieruchomość jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego – zgodnie z ustaleniami tego planu działka nr 182/2 stanowi teren obsługi komunikacyjnej – poszerzenie drogi. Natomiast działka oznaczona numerem ewidencyjnym 182/1 zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego stanowi teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i usług.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest określenie, czy sprzedaż działki zabudowanej nr 182/1 będzie korzystała ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Decydujące dla ustalenia, czy w analizowanej sprawie zastosowanie znajdzie zwolnienie z opodatkowania, czy też opodatkowanie, jest rozstrzygnięcie kwestii, czy względem przedmiotowej nieruchomości nastąpiło pierwsze zasiedlenie.

Należy wskazać, że zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

W kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się również NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że (…) „definicja pierwszego zasiedlenia (zajęcia) zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. (...) Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT”.

W świetle powyższego należy więc przyjąć, że jeżeli podatnik użytkował dany budynek, budowlę lub ich części i spełnia warunek korzystania z budynku, budowli lub ich części przez wymagany czas, to do zbycia tego budynku, budowli lub ich części zastosowanie znajdzie zwolnienie przewidziane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług.

Analiza informacji zawartych w opisie sprawy w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia – w rozumieniu nadanym przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz orzecznictwem – prowadzi do wniosku, że w rozpatrywanej sprawie w odniesieniu do opisanej przez Wnioskodawcę nieruchomości zabudowanej budynkiem eksploatacyjnym doszło już do pierwszego zasiedlenia i od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży upłynie okres przekraczający dwa lata.

Jak wskazał Wnioskodawca przedmiotem zbycia będzie prawo wieczystego użytkowania działki nr 182/1 wraz z posadowionym na niej budynkiem. Budynek ten był wykorzystywany na potrzeby statutowe działalności gospodarczej Spółki. Przy czym część tego budynku jest przedmiotem najmu od 2005 r. Pozostała część budynku od 2011 r. stanowi pustostan. W odniesieniu do ww. budynku nie były dokonywane wydatki na ulepszenie, przekraczające 30% jego wartości początkowej.

Zatem, w kontekście powołanych powyżej przepisów prawa oraz przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że do sprzedaży budynku posadowionego na działce nr 182/1 zastosowanie znajdzie zwolnienie z podatku VAT zdefiniowane w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, gdyż transakcja nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia oraz od daty pierwszego zasiedlenia minął już okres przekraczający dwa lata.

Zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT będzie miało również zastosowanie dla dostawy gruntu będącego w użytkowaniu wieczystym, na którym budynek ten jest posadowiony, gdyż zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT w przypadku dostawy budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Zatem sprzedaż budynku posadowionego na działce nr 182/1 korzysta ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Zwolnieniu od podatku VAT podlega również udział w prawie wieczystego użytkowania gruntu, na którym ww. budynek jest wybudowany, stosownie do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT.

Dodatkowo, w myśl art. 43 ust. 10 w związku z art. 43 ust. 11 ustawy o VAT, Wnioskodawca może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 i wybrać opodatkowanie dostawy ww. budynku, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku lub jego części, zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni złożą, przed dniem dokonania dostawy tego obiektu właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie tej dostawy.

Z uwagi na to, że do dostawy ww. nieruchomości ma zastosowanie zwolnienie wskazane w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, analiza zwolnienia ww. dostawy na podstawie przepisów art. 43 ust. 1 pkt 10a i art. 43 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy jest bezprzedmiotowa.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest również kwestia opodatkowania podatkiem VAT dostawy działki zabudowanej nr 182/2.

Z opisu sprawy wynika, że wskazana działka jest zabudowana drogą wojewódzką – inwestycją celu publicznego. Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tej nieruchomości (podstawą nabycia była decyzja administracyjna, a nie zawarta umowa cywilnoprawna). W dniu 27 lutego 2018 r. S.A. zawarła ze Starostą reprezentującego Skarb Państwa umowę sprzedaży własności nieruchomości nr 182/2 – przekształcenia prawa wieczystego użytkowania w prawo własności. Nieruchomość jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego – zgodnie z ustaleniami tego planu działka oznaczona numerem ewidencyjnym 182/2 stanowi teren obsługi komunikacyjnej – poszerzenie drogi. Również w księdze wieczystej prowadzonej dla tej nieruchomości określono sposób korzystania z niej jako drogi. Spółka nie wybudowała drogi na swojej działce, nie jest też jej właścicielem. Jest to droga wojewódzka, która jest inwestycją celu publicznego, Wnioskodawca nie posiada w stosunku do niej ani prawa własności ani własności ekonomicznej. Droga została wybudowana nie przez Spółkę tylko przez Zarząd Dróg w czasie kiedy S.A. była użytkownikiem wieczystym działki a jej właścicielem był Skarb Państwa. W roku 2008 r. została wydana przez Burmistrza decyzja o podziale działki 182 na dwie działki, tj.: 182/1 i 182/2, następnie na działce 182/2 została wybudowana droga. S.A. nie brała udziału w budowie tej drogi i nie posiada żadnej dokumentacji dotyczącej budowy drogi. Zgodnie z ustawą z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, drogi wojewódzkie są własnością Skarbu Państwa – w tym przypadku Zarządu Dróg. Zgodnie z tą ustawą Spółka nie mogła nabyć drogi wojewódzkiej, wybudować jej, zasiedlić lub przeprowadzać remontów (ulepszeń) drogi. Droga jest wykorzystywana na cele publiczne. Wnioskodawca nie ponosił żadnych nakładów na drogę wojewódzką.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 48 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz 459, z późn. zm.), z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Na mocy art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego – § 2 ww. artykułu.

Z ww. przepisów prawa cywilnego wynika, że w przypadku sprzedaży gruntu, przedmiotem tej sprzedaży jest co do zasady grunt wraz ze wszystkimi budynkami i urządzeniami trwale z tym gruntem związanymi.

W niniejszej sprawie należy przywołać również art. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2222, z późn. zm.), zgodnie z którym drogą publiczną jest droga zaliczona na podstawie niniejszej ustawy do jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych przepisach szczególnych.

Stosownie do art. 2 ust. 1 ww. ustawy drogi publiczne ze względu na funkcje w sieci drogowej dzielą się na następujące kategorie:

drogi krajowe;
drogi wojewódzkie;
drogi powiatowe;
drogi gminne.

Z kolei, stosownie do art. 2a ust. 1 i 2 powołanej ustawy, drogi krajowe stanowią własność Skarbu Państwa. Drogi wojewódzkie, powiatowe i gminne stanowią własność właściwego samorządu województwa, powiatu lub gminy.

Pamiętać przy tym należy, że wyrażenia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” zawartego w przytoczonym wyżej art. 7 ustawy o VAT nie należy utożsamiać z prawem własności. Z perspektywy ekonomicznej od momentu wybudowania drogi wojewódzkiej do dnia sprzedaży, to Zarząd Dróg, a nie Wnioskodawca jako sprzedający, znajduje się w faktycznym posiadaniu naniesienia i korzysta z niego jak właściciel. Wobec przedstawionego we wniosku opisu sprawy oraz obowiązujących przepisów prawa należy stwierdzić, że skoro znajdująca się na działce nr 182/2 droga wojewódzka nie jest własnością Wnioskodawcy, to nie sposób przyjąć, że Wnioskodawca dokona dostawy gruntu wraz ze znajdującym się na nim naniesieniem w postaci drogi. Tak więc w przypadku dostawy działki nr 182/2, przedmiotem dostawy będzie wyłącznie grunt, tym samym element infrastruktury drogowej (tj. ww. droga wojewódzka) nie może być uwzględniony przy ustalaniu stawki podatku VAT.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Powyższe uregulowanie oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., niebędących terenami budowlanymi – są zwolnione od podatku VAT.

Przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

W opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego działka nr 182/2 stanowi teren obsługi komunikacyjnej – poszerzenie drogi. Oznacza to, że działka ta jest przeznaczona pod zabudowę, a więc w świetle definicji zawartej w ww. art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, działka ta stanowi teren budowlany. W konsekwencji do jej dostawy nie znajduje zastosowania zwolnienie od podatku wskazane w art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, lecz powinna być ona opodatkowana podatkiem VAT według stawki podstawowej, tj. 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Jednocześnie należy zauważyć, że w odniesieniu do dostawy działki nr 182/2 nie znajdzie zastosowania zwolnienie od podatku określone art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, z opisu sprawy nie wynika bowiem, że opisana działka była i jest wykorzystywana do działalności zwolnionej od podatku – a zatem nie zostaną spełnione przesłanki do zastosowania tego przepisu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego stanu faktycznego należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin