Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.170.2018.2.JŁ
z 24 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2018 r. (data wpływu 22 marca 2018 r.), uzupełnionym w dniu 22 maja 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• możliwości uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów odpisu aktualizującego należność – jest prawidłowe,
• momentu zaliczenia odpisów aktualizacyjnych do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe,
• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty brutto odpisu aktualizującego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów odpisu aktualizującego należność.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi samodzielną działalność gospodarczą. Jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług zobowiązanym do składania deklaracji miesięcznych. Głównym przedmiotem Jego działalności jest świadczenie usług budowlanych w zakresie wykonywania posadzek w obiektach handlowych lub przemysłowych na terenie kraju oraz poza jego granicami. Wnioskodawca w roku podatkowym 2017 był zobowiązany do prowadzenia ksiąg rachunkowych na zasadach określonych ustawą z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2016 r., poz. 1047). Przewiduje On, iż będzie zobowiązany do prowadzenia ksiąg rachunkowych także w następnych latach podatkowych.

Od uzyskanego dochodu z tytułu prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej Wnioskodawca jest zobowiązany w roku podatkowym 2017 do opłacania podatku dochodowego od osób fizycznych według stawki podatkowej w wysokości 19,00%. Zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych strona opłaca miesięcznie. W dniu 28 grudnia 2015 r. sprzedał dla spółki z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzącej działalność pod firmą: A. sp. z o. o., zwanej dalej Spółką lub Dłużnikiem, usługę w zakresie wykonania posadzki przemysłowej na kwotę brutto wysokości 125.945,85 zł, na którą pobrał zaliczkę w kwocie 67.404,00 zł, co skutkowało, że do zapłaty pozostała kwota brutto w wysokości 58.541,85 zł (w tym VAT należny 10.946,85 zł, wartość netto 47.595,00 zł) udokumentowana fakturą VAT z dnia 28 grudnia 2015 r., zwana dalej wierzytelnością A. sp. z o.o.

Powyżej opisany przychód ze sprzedaży usług Wnioskodawca zaewidencjonował w 2015 r. w księgach rachunkowych i zaliczył na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do przychodów należnych podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Spółka uchylała się od zapłaty ww. należności co skutkowało, iż Wnioskodawca skierował sprawę zapłaty długu na drogę postępowania sądowego.

Sąd nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 16 grudnia 2016 r. zasądził ww. dług na rzecz Wnioskodawcy. Niniejszemu nakazowi zapłaty Sąd na podstawie postanowienia z dnia 18 maja 2017 r. nadał tytuł wykonawczy, a Wnioskodawca wniósł w czerwcu 2017 r. o wszczęcie postępowania egzekucyjnego przeciwko dłużnikowi do Komornika Sądowego. Postanowieniem z dnia 29 grudnia 2017 r. Komornik na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 Kodeksu postepowania cywilnego umorzył postępowanie egzekucyjne prowadzone przeciwko Dłużnikowi, stwierdzając iż nie ma On żadnych nieruchomości, ruchomości lub rachunków bankowych, z których można prowadzić postępowanie egzekucyjne. Wnioskodawca pod datą 30 grudnia 2017 r. utworzył w księgach rachunkowych prowadzonych dla działalności gospodarczej odpis aktualizujący ww. należność zgodnie z zasadami określonymi ustawą o rachunkowością w kwocie 58.541,85 zł (tj. łącznie z należnym podatkiem od towarów i usług) i zaliczył ww. wydatek w grudniu 2017 r. do kosztów uzyskania przychodu, zwany dalej odpisem aktualizującym od firmy A. sp. z o. o.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (przeformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy Wnioskodawca w związku z umorzeniem przez Komornika postępowania egzekucyjnego miał prawo zaliczyć w miesiącu grudniu 2017 r. do kosztów uzyskania przychodu wydatek z tytułu utworzenia w księgach rachunkowych prowadzonych dla samodzielnej działalności gospodarczej za rok obrotowy 2017 odpisu aktualizującego z tytułu nieprzedawnionej wierzytelności od A. sp. z o. o.?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszt podatkowy nie wystąpi jedynie w sytuacji uprawdopodobnienia nieściągalności należności, jeżeli nie został dokonany odpis aktualizujący tę należność, bowiem kosztem tym jest odpis aktualizujący, a nie wierzytelność czy należność, której nieściągalność została uprawdopodobniona. Koszt ten nie może być również rozpoznany w dowolnym, późniejszym terminie po roku podatkowym, w którym został dokonany odpis aktualizujący, bowiem kosztami uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, a zatem odpisy dokonane. Wskazać należy w przedmiotowej sprawie, iż rozstrzygające znaczenie ma fakt, że Wnioskodawca zaliczył sprzedaż ww. usług budowlanych w 2015 r. do przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych oraz fakt, iż wierzytelność A. sp. z o. o. została zasądzona prawomocnym orzeczeniem oraz skierowana na drogę postępowania sądowego.

Reasumując powyższe, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca w związku z umorzeniem przez Komornika postępowania egzekucyjnego miał prawo zaliczyć w miesiącu grudniu 2017 r. do kosztów uzyskania przychodu wydatek z tytułu utworzenia w księgach rachunkowych prowadzonych dla samodzielnej działalności gospodarczej za rok obrotowy 2017 odpisu aktualizującego nieprzedawnioną wierzytelność od A. sp. z o. o.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty brutto odpisu aktualizującego jest nieprawidłowe, zaś w pozostałej części jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 200 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ponadto, w myśl art. 23 ust. 1 pkt 21 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 3.

Co do zasady, ustawodawca wyłącza zatem odpisy aktualizujące z kategorii kosztów podatkowych. Wyjątkiem są odpisy spełniające łącznie następujące warunki:

• są odpisami aktualizującymi wartość należności, określonymi w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 395 ze zm.),
• zostały dokonane od należności, bądź części należności uprzednio zaliczonej do przychodów należnych, na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• nieściągalność należności została uprawdopodobniona, zgodnie z art. 23 ust. 3 tej ustawy,
• dotyczy należności (wierzytelności) nieprzedawnionych.

Przesłanki dokonania odpisu aktualizującego wartość należności zawarte zostały w art. 35b ustawy o rachunkowości. Stosownie do przepisu art. 35b ust. 1 ww. ustawy, wartość należności aktualizuje się uwzględniając stopień prawdopodobieństwa ich zapłaty poprzez dokonanie odpisu aktualizującego, w odniesieniu do:

1. należności od dłużników postawionych w stan likwidacji lub w stan upadłości oraz w stosunku do których zostało otwarte postępowanie restrukturyzacyjne lub został złożony wniosek o zatwierdzenie układu w postępowaniu o zatwierdzenie układu – do wysokości należności nieobjętej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności, zgłoszonej likwidatorowi lub sędziemu-komisarzowi w postępowaniu upadłościowym lub umieszczonej w spisie wierzytelności w postępowaniu restrukturyzacyjnym;
2. należności od dłużników w przypadku oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości, jeżeli majątek dłużnika nie wystarcza lub jedynie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego - w pełnej wysokości należności;
3. należności kwestionowanych przez dłużników oraz z których zapłatą dłużnik zalega, a według oceny sytuacji majątkowej i finansowej dłużnika spłata należności w umownej kwocie nie jest prawdopodobna – do wysokości niepokrytej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności;
4. należności stanowiących równowartość kwot podwyższających należności, w stosunku do których uprzednio dokonano odpisu aktualizującego - w wysokości tych kwot, do czasu ich otrzymania lub odpisania;
5. należności przeterminowanych lub nieprzeterminowanych o znacznym stopniu prawdopodobieństwa nieściągalności, w przypadkach uzasadnionych rodzajem prowadzonej działalności lub strukturą odbiorców – w wysokości wiarygodnie oszacowanej kwoty odpisu, w tym także ogólnego, na nieściągalne należności.

Z kolei przepis art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że nieściągalność wierzytelności, w przypadku określonym w ust. 1 pkt 21, uznaje się za uprawdopodobnioną, w szczególności gdy:

1. dłużnik zmarł, został wykreślony z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość albo
2. zostało otwarte postępowanie restrukturyzacyjne lub został złożony wniosek o zatwierdzenie układu w postępowaniu o zatwierdzenie układu, o którym mowa w ustawie z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne, lub zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo
3. wierzytelność została zasądzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo
4. wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika, na drodze powództwa sądowego.

Wskazać należy, że katalog możliwości uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności wymieniony w art. 23 ust. 3 ww. ustawy ma charakter otwarty, a zatem możliwe są sytuacje, gdy wierzyciel w inny sposób uprawdopodobni, że dana wierzytelność jest nieściągalna. Inne przesłanki takiego uprawdopodobnienia muszą mieć jednakże charakter prawny równorzędny w stosunku do wskazanych w ww. przepisie. Uprawdopodobnienie nieściągalności jest środkiem zastępczym dowodu, a więc środkiem nie dającym pewności, lecz tylko prawdopodobieństwo twierdzenia o fakcie. Uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności jest zatem wskazaniem okoliczności wystarczających do powzięcia przekonania o prawdopodobieństwie faktu, nie jest natomiast przeprowadzeniem dowodu czyniącego fakt absolutnie pewnym.

Należy zauważyć, że art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uzależnia możliwość zaliczenia odpisów aktualizujących do kosztów uzyskania przychodów od łącznego spełnienia przesłanek podatkowych (o których mowa w art. 23 ust. 3 ww. ustawy – w zakresie uprawdopodobnienia nieściągalności), jak i rachunkowych (tj. dokonania odpisu aktualizującego z zachowaniem warunków określonych ustawą o rachunkowości).

Koszt podatkowy nie wystąpi więc w sytuacji uprawdopodobnienia nieściągalności należności, jeżeli nie został dokonany odpis aktualizujący tę należność, bowiem kosztem tym jest odpis aktualizujący, a nie wierzytelność czy należność, której nieściągalność została uprawdopodobniona. Koszt podatkowy nie wystąpi również w sytuacji dokonania odpisu aktualizującego należność, jeżeli nie dojdzie do uprawdopodobnienia nieściągalności takiej należności.

Zatem, odpisy aktualizujące należności zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia dwóch warunków:

• musi być rachunkowo dokonany odpis aktualizujący wartość należności, oraz
• nieściągalność wierzytelności powinna być uprawdopodobniona.

Jeżeli zatem odpis aktualizujący został dokonany przed uprawdopodobnieniem nieściągalności, spełnienie drugiego z warunków nastąpi w momencie uprawdopodobnienia nieściągalności. Natomiast w przypadku, gdy do uprawdopodobnienia nieściągalności doszłoby przed dokonaniem odpisu aktualizującego, jego zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów nastąpi dopiero w momencie jego dokonania.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że termin do zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów ograniczony jest przepisem art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione. Zauważyć przy tym należy, że kwestie związane z przedawnieniem roszczeń, w tym związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2017 r. poz. 459 ze zm.), których wykładnia nie może być przedmiotem interpretacji indywidualnej, bowiem przepisy tej ustawy nie są przepisami prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 w związku z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

W konsekwencji odpisy aktualizujące wartość tych należności, dokonywane zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości, które dotyczą wierzytelności zarachowanych uprzednio do przychodów należnych na podstawie art. 14 ustawy, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy. Z uwagi na charakter tego kosztu stanowi on pośredni koszt podatkowy.

Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 5c ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb, 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 22 ust. 5d ustawy).

Oznacza to w konsekwencji, że przedmiotowy odpis aktualizujący jest potrącalny w dacie, na którą został prawidłowo ujęty w księgach rachunkowych Wnioskodawcy. Innymi słowy, stanowi on koszt uzyskania przychodów w dacie dokonania odpisu aktualizującego należność, której nieściągalność została uprawdopodobniona. W przypadku, gdy w danym roku podatkowym wystąpiły podatkowe okoliczności uprawdopodobnienia nieściągalności, a odpis aktualizujący te należności, w oparciu o przepisy o rachunkowości, został dokonany w roku następnym, koszt podatkowy wystąpi w roku, w którym został dokonany odpis.

Zauważyć należy, iż zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Istotną kwestią wynikającą z wyżej wskazanego przepisu jest rozróżnienie zakresu „przychodu należnego”, w zależności od tego czy przychód ten uzyskują podatnicy dla których określona transakcja sprzedaży towarów lub usług dokonywana w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług, czy też podatnicy u których ta transakcja nie jest opodatkowana tym podatkiem.

Z zacytowanego przepisu art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednoznacznie wynika, iż bez względu na rodzaj uzyskanego przychodu, jeżeli przychód zaliczany jest do źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, w ramach której podatnik dokonuje sprzedaży towarów lub usług opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, przychód z tej sprzedaży pomniejsza się o należny (wynikający z faktury) podatek od towarów i usług.

Dlatego też, w świetle ww. przepisów należy przyjąć, że jeżeli w kwocie należności obejmowanej odpisem aktualizującym zawarty jest podatek od towarów i usług, to do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wyłącznie wierzytelność w kwocie netto, tj. kwocie pomniejszonej o ten podatek.

Jedynie taki sposób ustalania przedmiotowych kosztów podatkowych może zostać uznany za słuszny po zestawieniu i dokonaniu prawidłowej analizy przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych regulujących sytuację Wnioskodawcy (zestawienie przepisu art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z normą zawartą w art. 14 ust. 1 tej ustawy).

Wynika to również z tej okoliczności, iż za wyjątkiem przypadków określonych w art. 23 ust. 1 pkt 43 ww. ustawy należny podatek od towarów i usług nie jest kosztem uzyskania przychodów.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. b), ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek należny:

• w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
• w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
• od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi samodzielną działalność gospodarczą, jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług zobowiązanym do składania deklaracji miesięcznych. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest wykonywanie usług budowlanych w zakresie wykonywania posadzek w obiektach handlowych lub przemysłowych na terenie kraju oraz poza jego granicami. W roku podatkowym 2017 był zobowiązany do prowadzenia ksiąg rachunkowych na zasadach określonych ustawą o rachunkowości. Od uzyskanego dochodu z tytułu prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej Wnioskodawca jest zobowiązany w roku podatkowym 2017 do opłacania podatku dochodowego od osób fizycznych według stawki podatkowej w wysokości 19,00%. Zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych opłaca miesięcznie. Wnioskodawca w dniu 28 grudnia 2015 r. sprzedał dla spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, usługę w zakresie wykonania posadzki przemysłowej, na którą pobrał zaliczkę. Pozostałej do zapłaty kwoty (w tym podatek VAT należny i wartość netto), udokumentowanej fakturą VAT z dnia 28 grudnia 2015 r, nie otrzymał. Opisany przychód ze sprzedaży usług Wnioskodawca zaewidencjonował w 2015 r. w księgach rachunkowych i zaliczył na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do przychodów należnych podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Spółka uchylała się od zapłaty ww. należności co skutkowało, iż Wnioskodawca sprawę zapłaty długu skierował na drogę postępowania sądowego. Sąd nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 16 grudnia 2016 r. zasądził ww. dług na rzecz strony. Niniejszemu nakazowi zapłaty Sąd na podstawie postanowienia z dnia 18 maja 2017 r. nadał tytuł wykonawczy, a Wnioskodawca wniósł w czerwcu 2017 r. o wszczęcie postępowania egzekucyjnego przeciwko dłużnikowi do Komornika Sądowego. Postanowieniem z dnia 29 grudnia 2017 r. Komornik na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 Kodeksu postępowania cywilnego umorzył postępowanie egzekucyjne prowadzone przeciwko Dłużnikowi, stwierdzając iż nie ma On żadnych nieruchomości, ruchomości lub rachunków bankowych, z których można prowadzić postępowanie egzekucyjne. Wnioskodawca pod datą 30 grudnia 2017 r. utworzył w księgach rachunkowych prowadzonych dla działalności gospodarczej odpis aktualizujący ww. należność zgodnie z zasadami określonymi ustawą o rachunkowością (łącznie z należnym podatkiem od towarów i usług) i zaliczył ww. wydatek w grudniu 2017 r. do kosztów uzyskania przychodu.

Kierując się treścią wniosku oraz stanem prawnym obowiązującym w jego zakresie, należy stwierdzić, że w opisanej sytuacji nieściągalność wierzytelności można uznać za uprawdopodobnioną w 2017 r. Skoro zatem – jak wynika z wniosku – należności nie są przedawnione, zaś w grudniu 2017 r. nastąpiło uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności oraz dokonano odpisu aktualizującego wartości należności, zgodnie z przepisami o rachunkowości (zostały spełnione warunki do dokonania takiego odpisu zgodnie z tą ustawą), to Wnioskodawca może zaliczyć do podatkowych kosztów uzyskania przychodu wartość tego odpisu, do wysokości wykazanego wcześniej przychodu należnego z tytułu świadczenia usług. Przy czym, z uwagi na fakt, iż zaliczeniu do kosztów podlegają utworzone 30 grudnia 2017 r. odpisy aktualizujące (a zatem warunki ustawowe Wnioskodawca wypełnił 30 grudnia 2017 r.) za moment poniesienia tego kosztu należy uznać dzień, w którym dokonano zaewidencjonowania utworzonego odpisu aktualizującego w księgach rachunkowych zgodnie z art. 22 ust. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Za nieprawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, w którym wskazano, iż do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wartość brutto należności (a więc wartość obejmującą kwotę podatku od towarów i usług), o których mowa w przepisie art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Koszt ten może być wykazany jedynie w wartości netto odpowiadającej wartości należności zaliczonej do przychodów należnych.

Zatem za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, w części dotyczącej:

• możliwości uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów odpisów aktualizujących należności;
• momentu zaliczenia odpisów aktualizacyjnych do kosztów uzyskania przychodów.

Natomiast za nieprawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, w części dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty brutto (wraz z podatkiem od towarów i usług) odpisu aktualizującego należność.

Wskazać należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej była wyłącznie ocena możliwości oraz momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisu aktualizującego należność (z uwzględnieniem kwestii podatku od towarów i usług). Tut. Organ nie odniósł się natomiast do konkretnych kwot wskazanych przez Wnioskodawcę, bowiem w drodze interpretacji indywidualnej interpretuje On wyłącznie przepisy prawa podatkowego, natomiast nie odnosi się do konkretnych obliczeń czy też kwot.

Niniejsza interpretacja indywidualna odnosi się wyłącznie do zagadnień prawa podatkowego w kontekście zadanego pytania i zaprezentowanego przez Wnioskodawcę stanowiska nie rozstrzyga o zgodności opisanych we wniosku czynności z innymi przepisami, w tym przepisami ustawy o rachunkowości, bowiem przepisy tej ustawy nie są przepisami prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 w związku z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej. Zatem tutejszy organ nie ocenił, czy odpis aktualizujący został dokonany zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Należy przy tym zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania – właściwy organ – ustali, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest odmienny od rzeczywistego, to wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.