Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4018.1.2018.2.AZ
z 17 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z 20 lutego 2018 r. (data wpływu – 22 lutego 2018 r.) uzupełnionym pismem z 10 kwietnia 2018 r. (data wpływu 18 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników – jest nieprawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 22 lutego 2018 r. wpłynął ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników. Wniosek został uzupełniony pismem z 10 kwietnia 2018 r. (data wpływu 18 kwietnia 2018 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 20 marca 2018 r. znak 0111-KDIB3-2.4018.1.2018.AZ.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania Przedsiębiorstwo Produkcji Handlu i Usług M.-S. Sp. z o.o.
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania M.-K. Sp. z o.o.

przedstawiono następujący stan faktyczny:

Firma Wnioskodawcy tj. Przedsiębiorstwo Produkcji Handlu i Usług M.-S. Sp z o.o. jest współwłaścicielem nieruchomości położonej w J. przy ul. (…). Drugim współwłaścicielem jest M.-K.sp. z o.o z siedzibą w K. Obydwie firmy wynajmują część pomieszczeń w nieruchomości. Właściciele i Najemcy składają odrębne deklaracje o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi. Taki sposób składania deklaracji jest przejrzysty i nie uszczupla budżetu miasta. Jako współwłaściciele tej nieruchomości Zainteresowani byliby skłonni do składania deklaracji zbiorczych tzn. każdy współwłaściciel za siebie i swoich najemców. Tymczasem bez żadnych uzgodnień, uprzedzenia i próby kompromisowego rozwiązania wskazanego powyżej problemu, organ podatkowy tj. Prezydent Miasta nie dość że próbuje wymusić na współwłaścicielach stworzenie nowego, wspólnego podmiotu gospodarczego (podatkowego) w celu praktycznie tylko do tego, aby składać deklarację, „śmieciową”, to chce żeby te deklaracje złożyli za okresy wsteczne, co organizacyjnie jest niemożliwe (bo kto, za kogo i w czyim imieniu miałby to robić i na jakiej podstawie). Na wniosek Prezydenta Miasta pismem z dnia 4 października 2017 r. (znak: …) Naczelnik Urzędu Skarbowego wezwał Współwłaścicieli do złożenia NIP-2 w celu nadania Numeru Identyfikacji Podatkowej dla wspólnoty mieszkaniowej. Wezwanie skierowano do firmy Wnioskodawcy na podstawie przesłanek, które zostały w sposób odbiegający od rzeczywistości przedstawione przez Prezydenta Miasta. W związku z tym, że Pan Prezydent w piśmie skierowanym do Naczelnika Urzędu Skarbowego przytoczył jedynie swoją (zdaniem współwłaścicieli nieuprawnioną) argumentację w sprawie obowiązku „rejestracji wspólnoty” współwłaściciele informują, że ich stanowisko w tej sprawie jest zupełnie inne. Dlatego też prosili ażeby Naczelnik Urzędu Skarbowego rozważył ich uzasadnienie dotyczące bezprzedmiotowości wniosku Prezydenta Miasta i próby bezzasadnego przymuszania współwłaścicieli do rejestracji podmiotu gospodarczego tylko po to, ażeby złożyć w imieniu współwłaścicieli nieruchomości tzw. deklarację śmieciową. Współwłaściciele nadmieniają, że nie uchylają się od ponoszenia opłat za odbiór odpadów. Na uwagę zasługuje również fakt, że dotychczasowy sposób składania przez współwłaścicieli „deklaracji śmieciowych” nie uszczupla budżetu miasta. Spór dotyczy jedynie sposobu składania deklaracji, co według współwłaścicieli jest nieadekwatne do uzyskanego efektu w wyniku ewentualnej zmiany tego sposobu. Ażeby dokonać czynności rejestracyjnych (np. REGON, NIP) winna być jednomyślność tych podmiotów w sprawie dokonania tej czynności. Jeżeli jednemu z tych podmiotów bardzo by na tym zależało, to przy braku chęci drugiej strony poprosić o rozstrzygnięcie tej sprawy przez właściwy sąd. Jednak w sytuacji współwłaścicieli nie zachodzi taka konieczność, gdyż żaden ze współwłaścicieli nie widzi takiej potrzeby. A nadto trzeba dodać, że nie występują również konflikty między współwłaścicielami i stanowisko w tej sprawie jest zgodne tzn. współwłaściciele nie widzą potrzeby rejestracji podmiotu gospodarczego, którego jedynym obrotem finansowym byłyby opłaty śmieciowe, a sprawozdawczość i nawet najprostsza struktura organizacyjna rodziłaby niepotrzebne koszty dla współwłaścicieli. Interpretacja Organów Miasta w sprawie sposobu składania deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi odbiega od stanu faktycznego i w sposób jednostronny intepretuje intencje ustawodawcy, dotyczące składania tzw. „deklaracji śmieciowej” przez wspólnoty mieszkaniowe (lokalowe). Ustawodawca zmieniając przepisy ustawy o utrzymaniu porządku i czystości w gminach dążył do uregulowania sposobu składania deklaracji we wspólnotach mieszkaniowych i spółdzielniach, ale tylko w tych, które mają swoją reprezentację w postaci zarządu lub zarządcy. Intencją ustawodawcy nie było obarczanie obowiązkiem składania wspólnych deklaracji przez współwłaścicieli nieruchomości, co do których w sprawie zarządzania stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego, a nie ustawy o własności lokali. Problem, kto jest zobowiązany do złożenia deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi (tzw. deklaracji śmieciowej) dotyczy w szczególności nieruchomości zabudowanych budynkami wielolokalowymi, w których ustanowiono odrębną własność lokali. Mimo, że w świetle przepisów stanowimy swego rodzaju wspólnotę to jednak nie ciąży na nas obowiązek powoływania wspólnych organów. Współwłaściciele nadmieniają, że jako współwłaściciele przedmiotowej nieruchomości nie posiadają wspólnych organów takich jak zarząd lub zarządca do reprezentowania ich np. przed organami władzy publicznej Nie są zarejestrowani jako wspólny podmiot typu np. wspólnota mieszkaniowa (lokalowa), nie odprowadzają wspólnie podatków, mają odrębne organy i w związku z tym w dalszym ciągu nie widzą potrzeby, a przede wszystkim możliwości organizacyjnej do składania wspólnej ,.deklaracji śmieciowej”. Zauważyć należy, że w treści poszczególnych pism kierowanych do firm współwłaścicieli Urząd Miasta traktuje ich mylnie jako wspólnotę mieszkaniową posiadającą wspólny organ w postaci zarządu, który ma obowiązek złożyć stosowną deklarację W rzeczywistości tak nie jest tzn., że służby pana Prezydenta dokonały nieuprawnionej nadinterpretacji w tym zakresie. Dla uzupełnienia współwłaściciele wyjaśniają, że zarząd nieruchomością wspólną w tzw. małych wspólnotach, co do zasady sprawowany jest na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego o współwłasności jednak zarówno w małej, jak i dużej wspólnocie mieszkaniowej właściciele lokali wchodzących w skład określonej nieruchomości mogą w drodze umowy powierzyć zarząd osobie fizycznej lub prawnej (przy czym w przypadku tzw. dużej wspólnoty mieszkaniowej właściciele lokali są obowiązani podjąć uchwałę o wyborze jednoosobowego lub kilkuosobowego zarządu, jeśli nie uregulują kwestii zarządu w umowie). W powyższych przypadkach pojawia się wątpliwość, na kim ciąży obowiązek złożenia tzw. deklaracji śmieciowej, tj. czy deklarację śmieciową winni składać samodzielnie właściciele lokali, czy też obowiązek ten ciąży na zarządzie tudzież na zarządcy zapewniającemu obsługę wspólnoty mieszkaniowej na mocy umowy zawartej z zarządem bądź właścicielami lokali. Znowelizowania ustawa o utrzymaniu czystości i porządku w gminach stanowi, że właściciel nieruchomości jest obowiązany złożyć do prezydenta miasta deklarację o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w terminie 14 dni od dnia zamieszkania na danej nieruchomości pierwszego mieszkańca lub powstania na danej nieruchomości odpadów komunalnych. Z brzmienia powołanego przepisu wynika zatem, „że podmiotem zobowiązanym do złożenia deklaracji śmieciowej jest właściciel nieruchomości”, przy czym ustawa wprowadza własną definicję tego pojęcia. Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 4) ww. ustawy przez „właścicieli nieruchomości” rozumie się także współwłaścicieli, użytkowników wieczystych oraz jednostki organizacyjne i osoby posiadające nieruchomości w zarządzie lub użytkowaniu, a także inne podmioty władające nieruchomością. Szczególne uregulowanie dotyczy jednakże nieruchomości zabudowanej budynkami wielolokalowymi, w których ustanowiono odrębną własność lokali. Po ostatniej nowelizacji ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, która weszła w życie 1 lutego 2015 r. na podstawie obecnego brzmienia art. 2 ust. 3 ustawy. W takim wypadku obowiązki właściciela nieruchomości wspólnej oraz właściciela lokalu obciążają wspólnotę mieszkaniową albo spółdzielnię mieszkaniową. Oznacza to, że obecnie płatnikami są wspólnoty mieszkaniowe i spółdzielnie mieszkaniowe. I to one obowiązane są uaktualniać deklaracje co do ilości mieszkańców w danym budynku, pobierać opłaty od właścicieli lokali i przekazywać je do urzędu miasta. W opisanym przypadku wspólnota mieszkaniowa nie funkcjonuje jako podmiot posiadający odrębny organ uprawniony w imieniu obydwu firm do składania stosownej deklaracji, bo takowy podmiot na dzień dzisiejszy nie funkcjonuje w obrocie prawnym ponieważ jako współwłaściciele tej nieruchomości nie mają takiej woli. Dla analizowanego zagadnienia kluczowe znaczenie ma definicja wspólnoty mieszkaniowej i sposoby jej reprezentacji. Zgodnie z art. 6 ustawy o własności lokali z 24 czerwca 1994 r., ogół właścicieli których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości tworzy wspólnotę mieszkaniową.

Ustawa ta przewiduje trzy możliwości reprezentowania wspólnoty mieszkaniowej w zależności od tego czy mamy do czynienia z małą, czy dużą wspólnotą:

1. przez właścicieli poszczególnych lokali, jednakże tylko i wyłącznie w sytuacji, gdy wyodrębnionych lokali w danej nieruchomości jest nie więcej niż siedem (tzw. mała wspólnota mieszkaniowa). Wówczas do zarządu nieruchomością wspólną stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego o współwłasności co oznacza, iż zarządcami nieruchomości wspólnej są wszyscy jej współwłaściciele (art. 19),
2. przez jednoosobowy lub kilkuosobowy zarząd wybrany w drodze uchwały właścicieli lokali w sytuacji, gdy wyodrębnionych lokali w danej nieruchomości jest więcej niż siedem (tzw. duża wspólnota mieszkaniowa, art. 20 ust.1);
3. przez osobę fizyczną lub prawną, której właściciele lokali powierzyli zarząd nieruchomością wspólną w umowie o ustanowieniu odrębnej własności lokali albo w umowie zawartej później w formie aktu notarialnego (art. 18 ust. 1, możliwy w przypadku zarówno małej, jak i dużej wspólnoty mieszkaniowej).
   
   

Przy czym w dużej wspólnocie do wyboru zarządu w drodze uchwały dojść musi wtedy, gdy zarząd nie został wybrany w trybie umowy o sposobie zarządu. Regulację zawartą w przepisie art. 19 ww. ustawy należy stosować do małej wspólnoty także tylko wtedy, gdy nie doszło do wyboru zarządu w trybie umownym. W świetle powołanych wyżej przepisów przyjąć należy, że w tzw. dużych wspólnotach mieszkaniowych obowiązek złożenia deklaracji śmieciowej obciąża zarząd jako organ reprezentujący i działający za wspólnotę mieszkaniową albo też zarządcę nieruchomości, któremu w drodze umowy właściciele nieruchomości powierzyli administrowanie nieruchomością wspólną. Natomiast w przypadku wspólnot mieszkaniowych funkcjonujących w oparciu o przepisy Kodeksu cywilnego o współwłasności, w których nie istnieje zarząd, obowiązek ten spoczywa zasadniczo na właścicielach poszczególnych lokali. Wspólnoty, które nie powierzyły zarządu innej osobie fizycznej lub prawnej, nie mają możliwości złożenia deklaracji za właścicieli i zbiorowego rozliczenia się. W sprawach zarządu bowiem co do zasady działają one w reżimie Kodeksu cywilnego. Zatem przepis art. 2 ust. 3 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach nakładający obowiązek rozliczania wywozu nieczystości za pośrednictwem wspólnoty wydaje się nie znajdować w opisanej sytuacji zastosowania.

Zainteresowani chcieliby dodać, że nikt nie kwestionuje powstania wspólnoty mieszkaniowej z mocy prawa, tylko czy ta wspólnota ma obowiązek dokonania czynności rejestracyjnych tzn. REGON, NIP, rachunek bankowy itp. tylko po to by złożyć deklarację śmieciową. W ocenie Zainteresowanych jest to myślenie błędne, utrudniające bieżącą działalność wielu podmiotom m.in. Zainteresowanym jako przedsiębiorcy jak również Urzędowi Skarbowemu, tylko po to żeby urzędnik otrzymał jedną deklarację zamiast kilku, uzyskując ten sam efekt finansowy. Przy takim toku rozumowania na terenie miasta przybędzie kilkadziesiąt, a może kilkaset podmiotów „widmo” dla nieuzasadnionego usatysfakcjonowania jednego organu tj. Prezydenta Miasta. W skali całego kraju byłoby to kilkaset tysięcy podmiotów, które według tego toku rozumowania musiałaby dokonać czynności rejestracyjnych, składając m.in. NIP-2. Mając na uwadze powyższe okoliczności Zainteresowani proszą o stwierdzenie (wydanie interpretacji), czy w wyżej opisanej sytuacji ciąży na Zainteresowanych obowiązek rejestracji podmiotu i złożenia deklaracji NIP-2.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionych faktów na PPHiU M.-S. Sp.z o.o. i M.K.Sp. z o.o. ciąży obowiązek złożenia deklaracji NIP-2?

Stanowisko Wnioskodawcy (doprecyzowane pismem z18 kwietnia 2018 r.:

Według oceny Zainteresowanych, składanie deklaracji NIP-2 i tworzenie kolejnego podmiotu gospodarczego w obrocie prawnym w opisanym przypadku jest bezcelowe, bezprzedmiotowe, bezsensowne i nie ma uzasadnienia prawnego. Zainteresowani nadmieniają, że są już zarejestrowanymi podmiotami gospodarczymi, składali już deklaracje NIP-2, bo mają nadane Numery Identyfikacji Podatkowej i wywiązują się ze wszystkich opłat i podatków publicznoprawnych. Rejestracja nowej Wspólnoty Mieszkaniowej (na podstawie źle zinterpretowanych przepisów o własności lokali) tylko w celu składania wspólnej deklaracji „śmieciowej” jest nieadekwatna do skutku, któremu ma służyć. Nadto trzeba zauważyć, że realizacja tej czynności przysporzy Zainteresowanym jako przedsiębiorcom dodatkowych, kosztownych, a zarazem niepotrzebnych obowiązków i będzie stanowiła precedens w sytuacji, gdy np. „dwie starsze panie, będące współwłaścicielkami domu (każda mające odrębne mieszkanie) będą musiały składać NIP-2 i rejestrować Wspólnotę Mieszkaniową po to, by złożyć wspólną „deklarację śmieciową”. Należy dodać, że „ten nowy podmiot” nie będzie płatnikiem podatku od osób fizycznych, prawnych i VAT, a jego jedyną operacją finansową będzie uiszczanie opłaty śmieciowej. Mając na uwadze powyższe okoliczności Zainteresowani uważają, że nie podlegają obowiązkowi zgłoszenia identyfikacyjnego NIP-2 w celu nadania Numeru Identyfikacji Podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zasady powstawania powszechnego obowiązku ewidencyjnego dla celów podatkowych, w którego zakres wchodzi w szczególności obowiązek dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego składanego w celu uzyskania numeru identyfikacji podatkowej (NIP), reguluje ustawa z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 869 z późn. zm.), zwana dalej ustawą o NIP.

Zgodnie z art. 1 ustawy o NIP, ustawa określa:

1. zasady ewidencji:
   
   1. podatników,
   2. płatników podatków,
   3. płatników składek na ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenia zdrowotne, zwanych dalej „płatnikami składek ubezpieczeniowych”;
   
   
2. zasady i tryb nadawania numeru identyfikacji podatkowej, zwanego dalej „NIP”;
   
3. zasady posługiwania się identyfikatorem podatkowym.
   
   

W myśl art. 2 ust. 1 cyt. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu.

Zgodnie z 2 ust. 2 i ust. 3 cyt. ustawy, obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w ust. 1, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, oraz płatnicy podatków, a także podmioty będące, na podstawie odrębnych ustaw, płatnikami składek ubezpieczeniowych.

W świetle powołanego przepisu obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają zasadniczo osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, uzyskujące, w rozumieniu odrębnych przepisów, co najmniej jeden z trzech statusów, tj. status:

• podatnika,
• płatnika podatku

-w obu powyższych przypadkach w rozumieniu przepisów ustawy Ordynacja podatkowa oraz w rozumieniu przepisów materialnego prawa podatkowego,

• płatnika składek ubezpieczeniowych

-w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2017, poz. 1778 z późn. zm.), w szczególności art. 4 tej ustawy.

Zatem każdy podmiot, który należy do jednej z ww. kategorii, jest obowiązany do złożenia zgłoszenia identyfikacyjnego. Podkreślenia wymaga, iż w odniesieniu do statusu podatnika, powszechnemu obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają, co do zasady, zarówno podmioty podlegające opodatkowaniu, co najmniej jednym z obowiązujących podatków, i nie zwolnione z opodatkowania w żadnym zakresie, jak i podmioty korzystające, w tym również w całości, ze zwolnień podmiotowych lub przedmiotowych.

W myśl art. 7 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawa lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej to jednostka o wyodrębnionym majątku, mająca zorganizowaną strukturę wewnętrzną ujętą w ramy organizacyjne oraz określone zasady prowadzenia spraw tej jednostki i reprezentowania jej na zewnątrz.

Stosownie do treści art. 5 ust. 1 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, podatnicy obowiązani są do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego; zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

Zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy o NIP, zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera: pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adresy miejsc prowadzenia działalności, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych, (…).

Zasady powstawania i funkcjonowania wspólnot mieszkaniowych określone zostały w ustawie z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2018 poz. 716 z późn. zm.).

Z przepisu art. 6 tej ustawy wynika, iż ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości, tworzy wspólnotę mieszkaniową. Wspólnota mieszkaniowa może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana.

Za zobowiązania dotyczące nieruchomości wspólnej wspólnota odpowiada bez ograniczenia, a każdy właściciel lokalu w części odpowiadającej jego udziałowi w tej nieruchomości (art. 17). W celu reprezentacji interesów wspólnoty, zobowiązana jest ona – zgodnie z art. 18 ustawy o własności lokali – ustanowić zarząd, który może być sprawowany bezpośrednio przez członków wspólnoty lub pośrednio przez podmiot z zewnątrz.

Ponadto na gruncie ustawy o własności lokali należy rozróżnić pojęcia zarządu i zarządcy. O zarządzie mówimy w przypadku, gdy mamy na myśli organ wspólnoty, a o zarządcy w przypadku, gdy zarządzanie (administrowanie) nieruchomością wspólną zostało powierzone osobie fizycznej lub prawnej. Mając na uwadze powyższe, należy jednoznacznie stwierdzić, że wspólnota mieszkaniowa stanowi wspólnotę interesów właścicieli lokali, zorganizowanych w formie i na zasadach określonych w powołanej wyżej ustawie o własności lokali.

Wspólnota mieszkaniowa jako jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 2343 z późn. zm.), jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

Wspólnota mieszkaniowa powstaje z mocy prawa, z chwilą wyodrębnienia pierwszego lokalu i przeniesienia jego własności na podmiot inny niż dotychczasowy właściciel nieruchomości.

Wspólnota mieszkaniowa istnieje od momentu pojawienia się w danej nieruchomości co najmniej dwóch współwłaścicieli, których prawo do lokalu reguluje ustawa o własności lokali i z tą chwilą staje się ona podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

Wspólnota mieszkaniowa zatem, jako jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, w momencie gdy uzyskuje status podatnika, płatnika podatku albo płatnika składek ubezpieczeniowych, wchodzi w zakres podmiotowy ustawy o NIP, określony w jej art. 2.

W odniesieniu do statusu podatnika należy zaznaczyć, iż obowiązek ewidencyjny spoczywa na konkretnej wspólnocie mieszkaniowej zawsze wówczas, gdy w rozumieniu powszechnego systemu ewidencji i identyfikacji podatników konkretna wspólnota mieszkaniowa zachowuje status podatnika, tj. opłaca we własnym imieniu i na własny rachunek jakikolwiek podatek lub choćby co do zasady podlega opodatkowaniu we własnym imieniu i na własny rachunek, niezależnie od korzystania z podatkowych zwolnień podmiotowych bądź przedmiotowych, jak również niezależnie od zwolnienia z obowiązku składania wszystkich lub niektórych deklaracji podatkowych.

Tym samym, wskazane przez Zainteresowanych aspekty opodatkowania oraz zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym, dotyczące wspólnot mieszkaniowych, wynikające z ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pozostają w istocie bez znaczenia dla istoty powstania obowiązku ewidencyjnego po stronie konkretnego podmiotu, w rozważanym przypadku wspólnoty mieszkaniowej.

Podkreślenia wymaga, iż powszechny obowiązek ewidencyjny jest zasadniczo niezależny od:

1. statusu organizacyjno-prawnego, jaki zachowuje konkretny podmiot, w szczególności od tego, czy (poza osobami fizycznymi) funkcjonuje on jako osoba prawna czy jako jednostka organizacyjna nie posiadająca osobowości prawnej.
2. bezpośrednich, a tym bardziej pośrednich form sprawowania przez wyodrębniony organ lub jednostkę zarządu w stosunku do konkretnego podmiotu podlegającego na ogólnych zasadach obowiązkowi ewidencyjnemu, jak również wszelkich form administrowania takim podmiotem.
   
   

Zasadnicze znaczenie ma tutaj zachowywanie statusu niezależnego podatnika w systemie opodatkowania co najmniej jednym z obowiązujących podatków.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1289 z późn. zm.), utrzymanie czystości i porządku w gminach należy do obowiązkowych zadań własnych gminy.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o właścicielach nieruchomości – rozumie się przez to także współwłaścicieli, użytkowników wieczystych oraz jednostki organizacyjne i osoby posiadające nieruchomości w zarządzie lub użytkowaniu, a także inne podmioty władające nieruchomością.

Właściciele nieruchomości, o których mowa w art. 6c, są obowiązani ponosić na rzecz gminy, na terenie której są położone ich nieruchomości, opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi – art. 6h powołanej ustawy.

Na podstawie art. 6m ust. 1 powołanej ustawy, właściciel nieruchomości jest obowiązany złożyć do wójta, burmistrza lub prezydenta miasta deklarację o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w terminie 14 dni od dnia zamieszkania na danej nieruchomości pierwszego mieszkańca lub powstania na danej nieruchomości odpadów komunalnych.

W przypadku nieruchomości zabudowanej budynkiem wielolokalowym, wspólnota mieszkaniowa lub spółdzielnia mieszkaniowa może żądać od właściciela lokalu, osoby, której służy spółdzielcze prawo do lokalu lub osoby faktycznie zamieszkującej lokal podania danych niezbędnych do ustalenia wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi (art. 6m ust.1c.)

Z powołanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że obowiązek deklarowania i uiszczania na rzecz gminy opłat za wywóz nieczystości co do zasady ciąży na właścicielu nieruchomości, za którego – zgodnie z definicją zawartą w art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach – uznaje się również m.in. współwłaścicieli oraz inne podmioty władające nieruchomością.

Stosownie natomiast do art. 2 ust. 3 ww. ustawy, jeżeli nieruchomość jest zabudowana budynkiem wielolokalowym, w którym ustanowiono odrębną własność lokalu, obowiązki właściciela nieruchomości wspólnej oraz właściciela lokalu obciążają wspólnotę mieszkaniową albo spółdzielnię mieszkaniową.

Z powyższego wynika, że obowiązek deklarowania i wnoszenia opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi ciąży na podmiotach będących właścicielami w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 4 i ust. 3 cyt. ustawy, w tym na wspólnocie mieszkaniowej.

Uwzględniając przedstawione zasady, z których jednoznacznie wynika, iż powstanie obowiązku ewidencyjnego po stronie wspólnoty mieszkaniowej, jak również nieistnienie tego obowiązku, jest związane wyłącznie z istnieniem po stronie wspólnoty mieszkaniowej statusu podatnika (w tym w całości zwolnionego z opodatkowania) lub/i płatnika podatku lub płatnika składek ubezpieczeniowych – bez znaczenia dla kwestii powstania obowiązku ewidencyjnego bezpośrednio po stronie wspólnoty mieszkaniowej (jak również każdego innego podmiotu podlegającego powszechnemu obowiązkowi ewidencyjnemu dla celów podatkowych) pozostają: samo powołanie zarządu, jak również sposoby oraz formy sprawowania zarządu w stosunku do wspólnoty mieszkaniowej (lub inne formy administrowania sprawami wspólnoty mieszkaniowej).

W konsekwencji, w opisanej sytuacji na wspólnocie mieszkaniowej utworzonej przez PPHiU M.-S. Sp.z o.o. i M.-K. Sp. z o.o. spoczywa obowiązek ewidencyjny, w tym zwłaszcza obowiązek dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego na formularzu NIP-2.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania) Zainteresowanych. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone w wydanej interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.