Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.116.2018.3.SM
z 18 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2018 r. (data wpływu 14 lutego 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 kwietnia 2018 r. (data wpływu 27 kwietnia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• nieuznania za usługę czynności polegającej na przyjęciu oferty partycypacji w kosztach wynikających z przeprowadzenia ponownego zabiegu u pacjenta i w konsekwencji przyjęcia środków pieniężnych z tego tytułu,
  

• braku obowiązku wykazania ww. czynności w informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług;
  

• braku obowiązku wykazania ww. czynności w poz. 12 deklaracji VAT-7
  

–jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• nieuznania za usługę czynności polegającej na przyjęciu oferty partycypacji w kosztach wynikających z przeprowadzenia ponownego zabiegu u pacjenta i w konsekwencji przyjęcia środków pieniężnych z tego tytułu,
  

• braku obowiązku wykazania ww. czynności w informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług,
  

• braku obowiązku wykazania ww. czynności w poz. 12 deklaracji VAT-7.
  
  

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 23 kwietnia 2018 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy, potwierdzenie dotychczas zadanych pytań we wniosku oraz własnego stanowiska przez Wnioskodawcę oraz o brakującą opłatę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

„X” Sp. z o.o. z siedzibą w…, zwany dalej „Wnioskodawcą”, jest podatnikiem podatku VAT niekorzystającym ze zwolnienia podmiotowego określonego w art. 113 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.) zwanej dalej „Ustawą o VAT” zarejestrowanym jako podatnik VAT UE.

Wnioskodawca świadczy usługi w rozumieniu art. 8 ustawy o VAT zarówno korzystające ze zwolnienia przedmiotowego jak i opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Jedną z usług świadczonych przez Wnioskodawcę korzystającą ze zwolnienia przedmiotowego w podatku od towarów i usług jest usługa w zakresie ochrony zdrowia ludzkiego o symbolu PKWiU 86 zwolniona na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy o VAT, jako usługi w zakresie opieki medycznej, służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia obejmująca m.in. operacyjne usunięcie katarakty oka.

Do przeprowadzenia tej usługi niezbędne jest wszczepienie soczewki wewnątrzgałkowej, które to soczewki Wnioskodawca nabywa w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia od podmiotu mającego siedzibę w innym kraju Unii Europejskiej, będącego podatnikiem podatku od wartości dodanej, spełniającego jednocześnie definicję podatnika określoną w art. 28a pkt 1 Ustawy o VAT, gdyż wykonuje on samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6 Ustawy o VAT.

Niekiedy występują sytuacje komplikacji pooperacyjnych u pacjenta, które zdaniem Zainteresowanego są skutkiem wady wszczepionych soczewek nabywanych w sposób opisany w zdaniu poprzednim. W procedurze korespondencji reklamacyjnej dostawca Wnioskodawcy, opisany powyżej, nie potwierdza zasadności roszczeń Zainteresowanego, niemniej jednak wyraża wolę zapewnienia nowej soczewki oraz partycypacji w kosztach wynikających z przeprowadzenia ponownego zabiegu u pacjenta, jeżeli taką decyzję dotyczącą ponownego zabiegu Wnioskodawca podejmie. Dostawca opisany powyżej podkreśla w korespondencji z Wnioskodawcą, że jego oferty nie należy traktować jako przyznania wady materiałowej soczewki, a jedynie jako akt dobrej woli.

Mając na uwadze, zarówno dalszą współpracę z opisanym dostawcą jak i rachunek ekonomiczny, Wnioskodawca przyjmuje taką ofertę obejmującą między innymi partycypację w kosztach wynikających z przeprowadzenia ponownego zabiegu u pacjenta, w kwocie ryczałtowo określonej przez opisanego dostawcę i w konsekwencji otrzymuje środki pieniężne z tego tytułu. Zaznaczyć należy że opisany powyżej dostawca nie posiada na terenie kraju stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 28b ust. 2 ustawy o VAT

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, że:

Ad. A

Na pytanie organu o treści: „Jakie są postanowienia umowne pomiędzy Wnioskodawcą a Kontrahentem (dostawcą soczewek), tj.:

• Jakie są prawa i obowiązki Wnioskodawcy?
  

• Jakie są prawa i obowiązki Kontrahenta?”,
  

Wnioskodawca wskazał, że: „Dostawcą soczewek była firma Y Sp. z o.o. z siedzibą w... Producentem soczewek była firma Z z siedzibą w .... Wnioskodawca posiadał pisemną umowę z dostawcą dotyczącą depozytu soczewek. Przedmiotem umowy było powierzenie w depozyt Wnioskodawcy soczewek. Zapisy umowy mają charakter ramowy (ogólny) i nie regulują praw i obowiązków stron umowy. Po stwierdzeniu przypadków wadliwości soczewek umowa w 2015 roku została wypowiedziana i depozyt zwrócony. Z treści umowy”.

Ad. B

Na pytanie Organu o treści: „Jakie warunki gwarancji otrzymuje Wnioskodawca od kontrahenta w związku z nabyciem przedmiotowych soczewek?”, wskazano, że: „Przypadki wadliwości soczewek zgłaszane były do firmy Y będącej dostawcą, skutkiem czego Wnioskodawca otrzymał gwarancję pisemną udzieloną przez Producenta z dnia 02.10.2014 r., zwrotu kosztów reoperacji zaćmy w kwocie 1.000 Euro od każdej reoperacji. Nie było innych ustaleń w tym zakresie pomiędzy Wnioskodawcą oraz Producentem lub Dostawcą”.

Ad. C

Na pytanie organu o treści: „Czy Wnioskodawca w chwili nabycia przedmiotowych soczewek posiada już informacje co do ewentualnej partycypacji Kontrahenta w kosztach wynikających z przeprowadzenia ponownego zabiegu u pacjenta?”, Zainteresowany podał, że: „W chwili nabycia przedmiotowych soczewek takich informacji nie posiadał. Informacja taka opisana w Ad B była w późniejszym czasie”.

Ad. D

Na pytanie Organu o treści: „Czy w każdej sytuacji stwierdzenia przez Wnioskodawcę „wady wszczepionych soczewek i konieczności wykonania ponownego zabiegu u pacjenta”, Kontrahent Zainteresowanego „wyraża wolę zapewnienia nowej soczewki oraz partycypacji w kosztach”?

• Jeżeli tak, to czy w każdej sytuacji przedmiotowa „oferta” składana jest na tych samych „warunkach”?
  

• Jeżeli nie, to czy Wnioskodawca podejmuje działania prawne w celu wyegzekwowania swoich „roszczeń” (praw z tytułu reklamacji), np. na drodze sądowej? W sytuacji gdy, Wnioskodawca podejmuje takie działania należy wskazać konkretnie jakie to są działania?”
  
  

Podano, iż: „Od 02-10-2014 roku, każdorazowo po stwierdzeniu konieczności ponownej operacji z powodu wadliwości soczewki, Wnioskodawca obciąża Producenta (Z z siedzibą w...) w kwocie 1.000 Euro za każdą reoperację. Zagadnienie opisane w Ad B. Faktura zawiera numer seryjny soczewki. Wszystkie wystawione do dnia dzisiejszego faktury zostały uregulowane”.

Ad. E

Na pytanie organu o treści: „Jaki jest udział procentowy ww. partycypacji (ile procent stanowi ww. „kwota ryczałtowo określona”) we wszystkich kosztach wynikających z przeprowadzenia ponownego zabiegu u pacjenta?”, wskazano, że: „Według szacunków Wnioskodawcy ok. x%. Powyższe nie miało znaczenia dla zobowiązań gwarancyjnych”.

Ad. F

Na pytanie organu o treści: „Jaki jest udział procentowy ww. partycypacji (ile procent stanowi ww. „kwota ryczałtowo określona”) w stosunku do wartości soczewki, którą ze względu na jej wadliwość trzeba wymienić u pacjenta?”, Wnioskodawca wskazał, że: „Ok. y%. Powyższe nie miało znaczenia dla zobowiązań gwarancyjnych”.

Ad. G

Na pytanie organu, o treści: „Czy Wnioskodawca przyjmując od Kontrahenta środki finansowe określone ryczałtowo za wykonanie ponownego zabiegu u pacjenta ma wpływ na wysokość tych środków? Jeżeli tak, to od czego ten wpływ zależy?”, podano, że: „Nie ma wpływu. Zagadnienie opisane w Ad. B”.

Ad. H

Na pytanie Organu, o treści: „Jakie konkretnie czynności musi wykonać Wnioskodawca aby kontrahent wypłacił Jemu ww. środki pieniężne?”, wskazano, że: „Wnioskodawca musi poinformować Producenta o wadliwości soczewki stwierdzonej podczas badania pacjenta i kwalifikacji do reoperacji”.

Ad. I

Na pytanie Organu o treści: „W jaki sposób Kontrahent dokumentuje przekazanie ww. kwoty partycypacji?”, wskazano, iż „Poprzez wpływ na rachunek Wnioskodawcy. Nie ma innej dokumentacji potwierdzającej przekazanie kwoty partycypacji opisanej w Ad. B”.

Ad. J

Na pytanie Organu o treści: „Czy kontrahent weryfikuje wykonanie ponownego zabiegu u pacjenta przez Wnioskodawcę? Jeżeli tak, to w jakim okresie czasu i w jaki sposób?”, Zainteresowany podał, że: „Producent nie weryfikuje ponownego zabiegu przeprowadzanego przez Wnioskodawcę”.

Ad. K

Na pytanie Organu o treści: „W jakim kraju Kontrahent Wnioskodawcy, o którym mowa w opisie sprawy ma siedzibę działalności gospodarczej?”, wskazano, że: „Producent, który dokonuje płatności z tytułu partycypacji opisanej w Ad. B ma siedzibą działalności gospodarczej w Niemczech, natomiast dostawca opisany w Ad. A w Polsce”.

Ad. L

Na pytanie Organu o treści: „Czy Wnioskodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, w którym ww. kontrahent Wnioskodawcy ma siedzibę działalności gospodarczej?”, poinformowano, że: „Wnioskodawca nie posiada siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Niemczech. Posiada wyłącznie w Polsce”.

Ad. M

Wnioskodawca nie korzysta w stosunku do towarów nabywanych celem świadczenia przedmiotowej usługi z prawa określonego w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług ani też zwrotu o którym mowa w art. 87 ust. 5 ww. ustawy gdyż zdaniem Wnioskodawcy prawo takie Jemu nie przysługuje.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy opisana w opisie stanu faktycznego czynność polegająca na przyjęciu oferty partycypacji w kosztach wynikających z przeprowadzenia ponownego zabiegu u pacjenta i w konsekwencji otrzymanie środków pieniężnych z tego tytułu, stanowi usługę, którą Wnioskodawca zobowiązany będzie uwzględnić w zbiorczej informacji (informacji podsumowującej) określonej w art. 100 ust. 1 ustawy o VAT?
2. Czy usługę opisaną w opisie stanu faktycznego należy wykazać w poz. 12 deklaracji VAT-7 (wzór nr 17) jako usługę, o której mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, czynność opisana w opisie stanu faktycznego nie jest świadczeniem usług, do których stosuje się art. 28b ustawy o VAT, gdyż w przedmiotowej sytuacji Zainteresowany nie ma do czynienia z jakimkolwiek świadczeniem usług na rzecz podatnika zdefiniowanego w art. 28a ustawy o VAT. Dostawca soczewek opisany w opisie stanu faktycznego nie jest beneficjentem jakiegokolwiek świadczenia ze strony Wnioskodawcy, a opisane rozliczenie pomiędzy Wnioskodawcą, a dostawcą opisanym w opisie stanu faktycznego nie zobowiązuje Wnioskodawcy do jakichkolwiek zachowań lub tolerowania jakichkolwiek zachowań.

W konsekwencji nie znajdzie zastosowania art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, zgodnie z którym Wnioskodawca byłby zobowiązany składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych usługach, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego, innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca.

Reasumując czynność opisana w opisie stanu faktycznego nie powinna być uwzględniona w zbiorczej informacji (informacji podsumowującej) określonej w art. 100 ust. 1 ustawy o VAT.

Ad. 2

Mając na uwadze stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w Ad. 1, zgodnie z którym usługa opisana w opisie stanu faktycznego nie powinna być uwzględniona zgodnie z art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, w zbiorczych informacjach składanych przez Wnioskodawcę, to w konsekwencji usługa ta nie powinna być wykazana w poz. 12 deklaracji VAT-7 (wzór nr 17) jako usługa, o której mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Natomiast w myśl art. 2 pkt 4 ustawy przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się przez to terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach działalności gospodarczej. W świetle powołanych przepisów przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie, które nie jest dostawą towarów, świadczone na rzecz innego podmiotu. Przy czym, pojęcie świadczenia usług nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy więc rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy, gdyż jak wynika z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi więc istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę. Zatem odpłatne świadczenie usług może zostać opodatkowane wtedy, gdy pomiędzy świadczącym usługę i jej beneficjentem istnieje stosunek prawny, w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Podkreślić należy, że pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko w przepisie art. 8 ust. 1 ustawy. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Powyższa definicja jest niewątpliwie szersza niż zakres tego pojęcia w potocznym jego rozumieniu. Definicja ta obejmuje bowiem nie tylko transakcje polegające na wykonaniu czynności przez usługodawcę, ale również szereg transakcji niewymagających aktywnego działania usługodawcy.

Świadczenie usług podlega opodatkowaniu tylko wtedy, gdy pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, na podstawie którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych. Aby usługa podlegała obowiązkowi podatkowemu z tytułu VAT koniecznym warunkiem jest by świadczona była odpłatnie, przy czym pomiędzy czynnością podlegającą opodatkowaniu (usługą) a wynagrodzeniem otrzymanym z tytułu jej wyświadczenia musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek. W wyroku z dnia 29 października 2009 r. C-246/08 Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przypomniał, że jeżeli działalność usługodawcy polega wyłącznie na świadczeniu usług bez bezpośredniego świadczenia wzajemnego, brak jest podstawy opodatkowania i usługi te nie podlegają tym samym podatkowi VAT (teza 43).

Zatem czynność uznaje się za odpłatną, gdy są spełnione następujące warunki:

• istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,
  

• wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,
  

• istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy usługi,
  

• odpłatność za otrzymane świadczenie (usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,
  

• istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.
  
  

W myśl art. 556 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną (rękojmia).

Jeżeli została udzielona gwarancja co do jakości rzeczy sprzedanej, poczytuje się w razie wątpliwości, że gwarant jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub do dostarczenia rzeczy wolnej od wad, o ile wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w oświadczeniu gwarancyjnym (art. 577 § 3 Kodeksu cywilnego).

Obowiązek wykonania napraw na rzecz klienta z tytułu rękojmi lub gwarancji wynika więc wprost z przepisów Kodeksu cywilnego. Źródłem powstania tego obowiązku jest umowa sprzedaży łącząca sprzedającego i kupującego oraz skutki przewidziane w tym zakresie w przepisach tego kodeksu.

Z powyższego wynika, że przysługujące nabywcy uprawnienia z tytułu gwarancji bądź rękojmi są nierozerwalnie związane z transakcją sprzedaży i jako forma zabezpieczenia interesów nabywcy stanowią element stosunku prawnego jaki łączy sprzedawcę i kupującego. Oznacza to, że ewentualne świadczenia sprzedawcy obowiązanego do rękojmi bądź gwaranta wykonywane w razie ujawnienia się wad fizycznych rzeczy w okresie gwarancji bądź rękojmi stanowią realizację jego zobowiązań z tytułu rękojmi bądź udzielonej gwarancji mających na celu zapewnienie nabywcy rzeczy niezakłóconego korzystania z rzeczy sprzedanej w przypadku, gdy rzecz ta okaże się wadliwa. Świadczenia realizowane w ramach gwarancji (rękojmi) nie mogą być traktowane jako dodatkowe świadczenia dokonywane na rzecz nabywcy rzeczy w oderwaniu od transakcji sprzedaży rzeczy. Z kolei świadczenie uznane za realizowane poza gwarancją, tj. niewynikające z wcześniej udzielonej gwarancji, a tym bardziej wynikające z innego stosunku prawnego, należy rozpatrywać za świadczenie odrębne od gwarancji.

Mając na uwadze całokształt okoliczności sprawy należy stwierdzić, że pomiędzy Producentem soczewek a Wnioskodawcą dochodzi do świadczenia wzajemnego. Wnioskodawca w zamian za otrzymane środki stanowiące partycypację w kosztach wynikających z przeprowadzenia ponownych zabiegów u pacjentów kontynuuje współpracę z Producentem soczewek, nie podejmie działań celem rezygnacji ze współpracy z uwagi np. na niską jakość soczewek w niektórych przypadkach.

Tym samym otrzymanie przez Wnioskodawcę określonych kwot tytułem partycypacji w kosztach wynikających z przeprowadzenia ponownych zabiegów u pacjentów stanowi wynagrodzenie za tolerowanie przez Wnioskodawcę sytuacji, w której z powodu wadliwości soczewek jest zmuszony przeprowadzić ponowną operację i nie rezygnuje ze współpracy z Producentem. W konsekwencji należy stwierdzić, iż Zainteresowany świadczy na rzecz Producenta soczewek odpłatną usługę, o której mowa w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Odnosząc się z kolei do wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie wykazywania wartości przedmiotowej usługi w informacji podsumowującej i deklaracji VAT-7, w pierwszej kolejności należy wskazać, że w przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi.

Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dane świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie. Regulacje prawne obowiązujące w tym zakresie, zostały zawarte w ustawie o podatku od towarów i usług w rozdziale 3 działu V „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług”.

I tak, według art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Wskazany powyżej art. 28a ustawy, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 i art. 28n.

W myśl art. 28b ust. 2 ustawy w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z powyższych przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Powołaną powyżej zasadę ogólną należy stosować, gdy usługa jest świadczona na rzecz podatnika, a przepisy wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy nie będą przewidywać innych zasad ustalenia miejsca świadczenia usług.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że skoro – jak wynika z okoliczności sprawy – Wnioskodawca świadczy usługę na rzecz Producenta soczewek, który spełnia definicję podatnika, o którym mowa w art. 28a ustawy i ma siedzibę działalności gospodarczej w Niemczech, to przedmiotowa usługa podlegać będzie opodatkowaniu – zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy – w kraju siedziby usługobiorcy. Tym samym ww. usługa nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce.

Z kolei, w myśl art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych usługach, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca – zwane dalej „informacjami podsumowującymi”.

Jednocześnie zgodnie z art. 2 pkt 11 ustawy ilekroć w przepisach ustawy jest mowa o podatku od wartości dodanej, rozumie się przez to podatek nakładany na terytorium państwa członkowskiego z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Ustawodawca w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, odnosi się do kwestii opodatkowania nie „polskim” podatkiem VAT, ale podatkiem od wartości dodanej, tj. w miejscu świadczenia usługi. Ten fakt powoduje, że podatnik świadczący usługę, która jest opodatkowana przez jego kontrahenta, powinien zweryfikować przepisy obowiązujące w kraju kontrahenta, aby wiedzieć, czy usługa którą świadczy jest zwolniona lub opodatkowana 0% stawką i czy powinien ją w efekcie wykazywać w informacji podsumowującej.

Według art. 102 ust. 1 ustawy minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzór informacji podsumowującej wraz z objaśnieniami co do sposobu jej wypełnienia, terminu i miejsca składania oraz wzór korekty informacji podsumowującej wraz z objaśnieniami co do sposobu jej wypełnienia, uwzględniając specyfikę wykonywania niektórych czynności oraz przepisy Unii Europejskiej.

W załączniku nr 1 do rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 27 grudnia 2016 r. w sprawie informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach (Dz. U. z 2016 r., poz. 2268), obowiązującego od dnia 1 stycznia 2017 r., został zawarty wzór informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach VAT-UE(4).

Zgodnie zaś z art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

W art. 99 ust. 14 ustawy zapisano, że minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory deklaracji podatkowych, o których mowa w ust. 1-3, 8 i 9, wraz z objaśnieniami co do sposobu prawidłowego ich wypełnienia oraz terminu i miejsca ich składania, w celu umożliwienia rozliczenia podatku.

Aktualny wzór deklaracji VAT-7 określa – obowiązujące od dnia 1 stycznia 2017 r. – rozporządzenie Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 27 grudnia 2016 r. w sprawie wzorów deklaracji dla podatku od towarów i usług (Dz. U., poz. 2273) w załączniku nr 1. Zgodnie z zawartymi w tym rozporządzeniu „Objaśnieniami do deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7 i VAT-7K)” – załącznik nr 4 do rozporządzenia:

• w poz. 11 wykazuje się dostawę towarów oraz świadczenie usług poza terytorium kraju, w stosunku do których przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, o którym mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, lub prawo do zwrotu kwoty podatku naliczonego, o którym mowa w art. 87 ust. 5 ustawy. W pozycji tej nie uwzględnia się wartości dostaw towarów i świadczonych usług dokonywanych w ramach działalności gospodarczej zarejestrowanej poza terytorium kraju oraz świadczonych usług rozliczanych w ramach procedury szczególnej dotyczącej usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych lub usług elektronicznych;
  

• w poz. 12 wykazuje się świadczenie usług, o których mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, tj. usług, do których stosuje się art. 28b ustawy, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca.
  
  

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz okoliczności sprawy należy stwierdzić, że w przypadku gdy przedmiotowa usługa, do której stosuje się art. 28b ustawy, świadczona na rzecz Producenta z Niemiec nie będzie podlegać zwolnieniu od podatku od wartości dodanej ani nie będzie opodatkowana stawką 0% na terytorium kraju kontrahenta i kontrahent będzie zobowiązany do zapłaty podatku od wartości dodanej, to Zainteresowany będzie obowiązany do wykazania tej usługi w informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1 ustawy oraz w poz. 12 deklaracji VAT-7.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy odnośnie pytań nr 1 i 2 wniosku ORD-IN należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.