Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.65.2018.2.EN
z 26 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 lutego 2018 r. (data wpływu do Organu 21 lutego 2018 r.), uzupełnionym 4 kwietnia 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych bezpośrednio związanych z przychodami, potrącalnych w momencie wystąpienia pierwszego przychodu z filmu wydatków:

• na wynagrodzenia osób zatrudnionych przy filmie na podstawie umowy o pracę – jest nieprawidłowe,
• na wynajem pomieszczeń na potrzeby realizacji filmu – jest prawidłowe,
• dot. realizacji filmu (zakup sprzętu, rekwizytów filmowych itp.), w zakresie jakim służą produkcji:
• wielu filmów – jest nieprawidłowe,
• konkretnego (jednego) filmu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lutego 2018 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych bezpośrednio związanych z przychodami, potrącalnych w momencie wystąpienia pierwszego przychodu z filmu wydatków na: wynagrodzenia osób zatrudnionych przy filmie na podstawie umowy o pracę, wynajem pomieszczeń na potrzeby filmu oraz pozostałych wydatków dot. realizacji filmu (zakup sprzętu, rekwizytów filmowych itp.). Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 21 marca 2018 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.65.2018.1.EN wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 4 kwietnia 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej również: „Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą polegającą na produkcji krótkich filmów. Filmy wytwarzane są na tzw. potrzeby własne - Spółka może dysponować prawami w celu uzyskania przychodów z jego gospodarczego wykorzystania, przy czym przychody są przede wszystkim uzyskiwane z:

• spotów reklamowych publikowanych w oknie odtwarzacza treści wideo (playerze) umieszczonego w sieci Internet, w którym prezentowane są filmy. Wartość przychodu jest tym samym zależna od ilości wyświetleń video przez użytkowników Internetu;
• usług reklamowych świadczonych w postaci lokowania produktu.

Spółka podkreśla, iż pierwszy przychód związany z danym filmem może być osiągnięty zarówno po zrealizowaniu filmu jak i w trakcie jego produkcji. Powyżej przedstawione rodzaje przychodów są przykładowe i nie stanowią zamkniętego katalogu. Filmy nie są przedmiotem sprzedaży.

W związku z produkcją Filmu, Spółka ponosi szereg kosztów, w szczególności:

• koszty wynagrodzeń osób zatrudnionych przy filmie;
• koszty wynajmu pomieszczeń na potrzeby filmu;
• pozostałe koszty realizacji - zakup sprzętu, rekwizytów filmowych itp.

W uzupełnieniu Wniosku ujętym w piśmie z 27 marca 2018 r. Wnioskodawca wskazał, że:

• Osoby otrzymujące wynagrodzenie wskazane we wniosku zatrudnione są na podstawie umowy o pracę.
• Ww. osoby nie są zatrudnione na potrzeby konkretnej produkcji. Osoby te wykonują czynności przy produkcji wszystkich filmów wytwarzanych przez Spółkę.
• Zakupiony sprzęt i rekwizyty filmowe w większości służą potrzebom wielu filmów. W momencie zakupu nie jest możliwe określenie do jakich filmów w przyszłości zostaną wykorzystane. Spóła zakupuje również przedmioty, które zużywane są na potrzeby konkretnej produkcji, ale ich wartość jest jednostkowo niska.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowe jest uznanie kosztów produkcji filmu jako koszty bezpośrednio związane z przychodami, w rozumieniu art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych?
2. Jeśli koszty produkcji filmu stanowią koszty bezpośrednio związane z przychodami, to czy Spółka ma prawo rozpoznawać je jako koszty uzyskania przychodu od momentu wystąpienia pierwszego przychodu z filmu

(pytania oznaczone we wniosku nr 1-2)

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty związane z produkcją filmu "na potrzeby własne" stanowią koszty bezpośrednio związane z przychodami. Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 poz. 2343 ze zm., dalej: „ustawa CIT”) dzieli koszty na koszty bezpośrednio i pośrednio związane z przychodami.

Mając na uwadze powyżej opisany związek konkretnych kosztów (kosztów konkretnego filmu) z konkretnymi przychodami dotyczącymi tego filmu, Spółka uważa, że koszty produkcji filmu stanowią koszty bezpośrednio związane z przychodami Spółki.

Wnioskodawca wskazał, że powyższe stanowisko Spółki potwierdza Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów w interpretacji indywidualnej z 23 września 2010 r., Znak: IPPB3/423-496/10-2/EB wskazując, że (...) koszty produkcji Filmu są bezpośrednio związane z przychodami (...). Analogia do kosztów produkcji każdego innego dobra materialnego jest tutaj oczywista.

W związku z powyższym Spółka stoi na stanowisku, że do rozliczenia kosztów produkcji filmu należy stosować zasady przewidziane ustawą CIT dla kosztów bezpośrednich.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, jeśli przyjmiemy, że koszty produkcji filmu stanowią koszty bezpośrednio związane z przychodami, to zdaniem Spółki, moment uzyskania pierwszego przychodu dotyczącego filmu (niezależnie czy wystąpi on w trakcie produkcji filmu - czy po jego zakończeniu) jest momentem, od którego wszystkie nakłady związane z produkcją filmu będą rozpoznawane jako koszty uzyskania przychodów.

Przyjmując, że koszty produkcji filmu stanowią koszty bezpośrednie, zgodnie z ustawą CIT, co do zasady, koszty te powinny zostać ujęte w kosztach uzyskania przychodu w roku, w którym zostały uzyskane odpowiadające im przychody.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają (...) nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania autorskie lub pokrewne prawa majątkowe.

Ze względu na fakt. iż prawa majątkowe (film) nie zostały nabyte lecz wytworzone we własnym zakresie - nie stanowią one wartości niematerialnych i prawnych w myśl przepisów podatku dochodowego od osób prawnych, a w konsekwencji tego Spółka nie może naliczać amortyzacji podatkowej od tych składników. Koszty bezpośrednio związane z produkcją filmu należy zatem ująć jako koszt uzyskania przychodów w okresie, w którym powstanie odpowiadający im przychód.

Jak wynika z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą osiągnięte w roku podatkowym uważa się przychody należne, czyli wymagalne, niewątpliwe i bezwarunkowe. Dla ustalenia przychodu istotnym zagadnieniem jest określenie daty uzyskania przychodu, z którą ustawa CIT łączy moment powstania obowiązku podatkowego.

Ze względu na specyfikę prowadzonej działalności Spółka nie jest w stanie przewidzieć kiedy przychody związane z produkcją filmu "na potrzeby własne" zostaną osiągnięte, oraz w jakiej będą wysokości. Wysokość przychodów oraz ich rozłożenie w czasie uwarunkowana jest od czynników niezależnych od Spółki (np. oglądalność filmu). Spółka może jedynie określić spodziewane przychody oraz wskazać jakie mogą być ich typy (rodzaje spodziewanych przychodów zostały przedstawione w opisie stanu faktycznego zamieszczonego we wstępnej części wniosku). W sytuacji zatem, gdy nie ma możliwości określenia, kiedy Spółka uzyska przychody związane z produkcją danego filmu oraz w jakiej wysokości, jedynym uzasadnionym podejściem, zdaniem Spółki, jest ujęcie kosztów bezpośrednich dotyczących danej produkcji w momencie uzyskania pierwszego przychodu związanego bezpośrednio z danym filmem. Spółka podkreśla, iż pierwszy przychód związany z danym filmem może być osiągnięty zarówno po zrealizowaniu filmu jak i w trakcie jego produkcji. Według Spółki takie podejście do powyższego zagadnienia pozwala na zachowanie wymaganego przepisami ustawy CIT związku momentu rozpoznania kosztu bezpośredniego z przychodami (tj. zgodnie z przepisem art. 15 ust. 4 tej ustawy).

Wnioskodawca wskazał, że takie podejście znajduje swoje odzwierciedlenie w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, Znak: IPPB5/423-119/14-2/IŚ. Wyrażono w niej pogląd, iż w przypadku gdy nie jest znany okres, w którym zostanie osiągnięta przeważająca część przychodów z filmu jedynym uzasadnionym momentem ujęcia całości kosztów bezpośrednich danego Filmu w wyniku podatkowym, jest moment wystąpienia pierwszego jakiegokolwiek przychodu podatkowego związanego z Filmem.

Podsumowując, zdaniem Spółki, koszty produkcji Filmu wyprodukowanego na własne potrzeby powinny być uznane za koszty bezpośrednio związane z przychodami z filmu. Spółka ma prawo zaliczać koszty bezpośrednie dotyczące danej produkcji do kosztów uzyskania przychodu od momentu uzyskania pierwszego przychodu związanego bezpośrednio z danym filmem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest w części nieprawidłowe, a w części prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 2343 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach updop, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. Przepisy updop, dokonują podziału kosztów na koszty bezpośrednio związane z przychodami i koszty pośrednie (inne niż bezpośrednio związane z przychodami).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest „zidentyfikowanie” wpływu danego kosztu na wielkość osiągniętych przychodów. Do tej kategorii należą głównie te koszty, które mogą być przydzielone, przypisane do określonych wyrobów bądź usług. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika – brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników. Każdy z ww. wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Regulacje dotyczące potrącalności kosztów bezpośrednio związanych z przychodami zawarte zostały w art. 15 ust. 4, 4b i 4c updop.

Zgodnie z art. 15 ust 4 updop, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Stosownie zaś do art. 15 ust. 4b updop, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

• sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzenia takiego sprawozdania, albo
• złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzenia sprawozdania finansowego

-są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Zgodnie z art. 15 ust. 4c updop, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Natomiast art. 15 ust. 4d oraz art. 15 ust. 4e updop regulują zasady potrącalności kosztów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami.

Stosownie do treści art. 15 ust. 4d koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 15 ust. 4e updop, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W tym miejscu zauważyć należy, że aby prawidłowo określić moment poniesienia kosztu podatkowego należy również sprawdzić, czy do określonego rodzaju wydatku nie mają zastosowania przepisy szczególne. Tak jest w przypadku kosztów wynagrodzeń pracowniczych, których to moment poniesienia reguluje art. 15 ust. 4g oraz art. 16 ust. 1 pkt 57 updop.

Zgodnie z art. 15 ust. 4g updop, należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57 updop. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 57 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz.U. Nr 127 poz. 1052), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, że zasadniczo moment potrącenia kosztów w rachunku podatkowym, zależy w pierwszej kolejności od charakteru związku poniesionego kosztu z przychodami, tj. czy stanowią one koszty bezpośrednio związane z przychodami czy też inne niż bezpośrednio związane z przychodami. W przypadku kosztów bezpośrednich kluczowe jest zachowanie zasady współmierności, tj. ujęcie kosztów dla celów podatkowych w okresie, w którym rozpoznano przychód. W odniesieniu natomiast do kosztów pośrednich, moment potrącenia dla celów podatkowych uzależniony jest od ujęcia bilansowego – jako koszt w księgach rachunkowych. Należy mieć jednak na uwadze, że ustawodawca przewidział odmienne reguły ujęcia w odniesieniu do niektórych grup kosztów, w szczególności kosztów wynagrodzeń, które polegają zarówno na wskazaniu konkretnego momentu potrącenia (art. 15 ust. 4g), jak i ograniczeniu w zaliczaniu do kosztów podatkowych tytułów nie zapłaconych przez podatnika (art. 16 ust. 1 pkt 57).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na produkcji krótkich filmów. Filmy wytwarzane są na tzw. potrzeby własne - Spółka może dysponować prawami w celu uzyskania przychodów z jego gospodarczego wykorzystania. Spółka podkreśla, iż pierwszy przychód związany z danym filmem może być osiągnięty zarówno po zrealizowaniu filmu jak i w trakcie jego produkcji. Filmy nie są przedmiotem sprzedaży. W związku z produkcją Filmu, Spółka ponosi szereg kosztów, w szczególności koszty wynagrodzeń osób zatrudnionych przy filmie na umowę o pracę, koszty wynajmu pomieszczeń na potrzeby filmu oraz pozostałe koszty realizacji - zakup sprzętu, rekwizytów filmowych itp. Zakupiony sprzęt i rekwizyty filmowe w większości służą potrzebom wielu filmów. W momencie zakupu nie jest możliwe określenie do jakich filmów w przyszłości zostaną wykorzystane. Spóła zakupuje również przedmioty, które zużywane są na potrzeby konkretnej produkcji, ale ich wartość jest jednostkowo niska.

Mając na uwadze ww. przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, stwierdzić należy, że wydatki na wynagrodzenia pracowników, należy kwalifikować jako koszty podatkowe w oparciu o cyt. powyżej art. 15 ust. 4g updop, bez względu na fakt, czy stanowią one koszty bezpośrednie czy koszty pośrednie. W konsekwencji, Wnioskodawca winien należności z tytułu zawartych umów o pracę określone w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rozpoznawać jako koszt podatkowy w miesiącu za który są należne, pod warunkiem, że zostały opłacone przez Spółkę w terminie przyjętym dla rozliczeń z tego tytułu. W sytuacji braku terminowej płatności, stanowią one koszty w miesiącu, w którym są opłacone. W związku z powyższym, powołany przez Wnioskodawcę art. 15 ust. 4 updop, dotyczący rozliczania tzw. kosztów bezpośrednich nie dotyczy wydatków, o których mowa w art. 15 ust. 4g updop, tj. wynagrodzeń pracowniczych, bowiem ustawodawca w tym zakresie przewidział odrębne regulacje dotyczące sposobu zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodów. Data ujęcia w kosztach podatkowych wynagrodzeń pracowniczych stanowi lex specialis wobec ogólnych zasad uregulowanych w art. 15 ust. 4-4e updop.

Odnosząc się z kolei do momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na wynajem pomieszczeń na potrzeby danego filmu należy, zgodzić się z Wnioskodawcą, że są to wydatki, które można bezpośrednio powiązać z określonym przychodem powstałym w związku z produkcją tego filmu. W konsekwencji, wydatki te, jako koszty bezpośrednio związane z uzyskaniem przychodu, winny być potrącane od momentu wystąpienia pierwszego przychodu z filmu (niezależnie, czy wystąpi on w trakcie produkcji filmu - czy po jego zakończeniu), zgodnie z art. art. 15 ust. 4, 4b i 4c updop.

W dalszej kolejności wyjaśnić należy, że Wnioskodawca nieprawidłowo zakwalifikował część wydatków dot. realizacji filmu, tj. zakup sprzętu, rekwizytów filmowych itp., które (jak jednoznacznie wskazano w uzupełnieniu wniosku), służą potrzebom wielu filmów. Stwierdzić bowiem należy, że są to wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których nie można przypisać do określonych przychodów (przyczynią się w sposób ogólny do osiągania przychodów). Zatem, jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, tzw. koszty pośrednie, winny zostać zaliczone do kosztów podatkowych w momencie poniesienia, tj. w momencie ujęcia w księgach rachunkowych, zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 4d i 4e updop, o ile w istocie ww. wydatki, nie dotyczą składników majątku stanowiących środki trwałe Wnioskodawcy.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W konsekwencji, jeżeli zakupiony sprzęt, rekwizyty filmowe itp. dotyczą składników majątku, które Wnioskodawca winien zaliczyć do środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej, to co do zasady podlegają one zaliczeniu do kosztów podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1 zgodnie z którym, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Z kolei ww. wydatki dot. realizacji filmu, tj. zakup sprzętu, rekwizytów filmowych itp., które są wykorzystywane jedynie do produkcji konkretnego (danego) filmu - są bezpośrednio związane z uzyskaniem przychodów z tego filmu, i jak prawidłowo wskazał Wnioskodawca winny być potrącane od momentu wystąpienia pierwszego przychodu z filmu, zważywszy, że w złożonym wniosku Wnioskodawca wskazał, że ich wartość jest jednostkowo niska – co oznacza, że są to przedmioty (rekwizyty) o niskiej wartości.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych bezpośrednio związanych z przychodami, potrącalnych w momencie wystąpienia pierwszego przychodu z filmu wydatków:

• na wynagrodzenia osób zatrudnionych przy filmie na podstawie umowy o pracę – jest nieprawidłowe,
  
• na wynajem pomieszczeń na potrzeby realizacji filmu – jest prawidłowe,
  
• dot. realizacji filmu (zakup sprzętu, rekwizytów filmowych itp.), w zakresie jakim służą produkcji:
  
  
  • wielu filmów – jest nieprawidłowe,
    
  • konkretnego (jednego) filmu – jest prawidłowe.
  
  
  

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo zauważyć należy, iż wydając niniejszą interpretację indywidualną nie wzięto pod uwagę powołanych przez Wnioskodawcę rozstrzygnięć, jako wydanych w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły; w związku z czym nie są one wiążące w sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku. Ponadto zostały one wydane na gruncie odmiennych niż będący przedmiotem niniejszego wniosku stanów faktycznych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.