Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.86.2018.1.JG
z 25 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 26 lutego 2018 r. (data wpływu 27 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy wydatków poniesionych przez spółkę komandytową na nabycie usług świadczonych na podstawie umowy przez komandytariusza – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy wydatków poniesionych przez spółkę komandytową na nabycie usług świadczonych na podstawie umowy przez komandytariusza.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. („Wnioskodawca”) jest spółką kapitałową z siedzibą oraz miejscem zarządu na terytorium Polski, podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych CIT („podatek CIT”). W przyszłości Wnioskodawca planuje uzyskanie statusu komandytariusza w nowo powstałej spółce komandytowej z siedzibą oraz miejscem zarządu na terytorium Polski („Spółka Komandytowa”). W związku z tym, Wnioskodawcy przysługiwać będzie określony w umowie spółki komandytowej procentowy udział w zysku (tj. w przychodach i w kosztach) Spółki Komandytowej. Spółka Komandytowa będzie prowadziła księgi rachunkowe zgodnie z ustawą o rachunkowości.

Przedmiotem działalności Spółki Komandytowej będzie działalność handlowa polegająca na zakupie owoców i warzyw od producentów (importerów, pośredników) oraz ich sprzedaży na rzecz przedsiębiorców prowadzących działalność w zakresie handlu detalicznego i hurtowego.

Wnioskodawca ma również zamiar zawrzeć ze Spółką Komandytową umowę („Umowa”), na podstawie której będzie świadczyć na rzecz Spółki Komandytowej wskazane poniżej usługi, tj.:

1. wynajem powierzchni magazynowej i biurowej;
   
2. wynajem maszyn i urządzeń;
   
3. usługi nadzoru technicznego urządzeń i maszyn związanych z działalnością nowej spółki;
   
4. usługi składowania i magazynowania towarów;
   
5. pakowanie, przepakowywanie towarów;
   
6. dojrzewanie towarów;
   
7. usługi transportu towarów;
   
8. usługi administracyjne (np. fakturowanie, obsługa zamówień itp....);
   
9. sprzedaż/odsprzedaż wyposażenia (np. biurowe, IT, telefony itp....);
   
10. pożyczki i/lub gwarancje i poręczenia na potrzeby finansowania inwestycji w nowym podmiocie.
    
    
    

W związku z tym, Spółka Komandytowa z tytułu nabycia usług świadczonych przez Wnioskodawcę, będącego jednocześnie komandytariuszem Spółki Komandytowej, poniesie wydatek w wysokości określonej w fakturze. Wydatek w identycznej kwocie byłby poniesiony też w przypadku, gdyby usługi, o których mowa w Umowie, były świadczone na rzecz Spółki Komandytowej przez osoby trzecie. Wszystkie ww. koszty spełniają przesłanki do uznania ich za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku, wydatki poniesione przez Spółkę Komandytową na nabycie usług świadczonych na podstawie Umowy przez Wnioskodawcę, będącego jej komandytariuszem, będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w podatku CIT proporcjonalnie do jego udziału w kosztach Spółki Komandytowej?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku, wydatki poniesione przez Spółkę Komandytową na nabycie usług świadczonych na podstawie Umowy przez Wnioskodawcę, będącego jej komandytariuszem, będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w podatku CIT proporcjonalnie do jego udziału w kosztach Spółki Komandytowej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2343, ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) „przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych, łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe”. Stosownie natomiast do art. 5 ust. 2 ustawy o CIT „zasady wyrażone w art. 5 ust. 1 [ustawy o CIT] stosuje się odpowiednio do rozliczenia kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku”.

Zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 5 ustawy o CIT, podział przychodów i kosztów między wspólnikami spółki komandytowej, powinien być dokonany jednolicie, w takiej proporcji, w jakiej wspólnicy partycypują w zyskach spółki komandytowej. Proporcję, o której mowa w art. 5 ustawy o CIT, powinno ustalać się zatem w stosunku do przysługującego wspólnikowi, będącemu osoba prawną, udziału w zysku, określonemu w umowie spółki komandytowej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT „kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 [ustawy o CIT]”.

Stosownie zatem do regulacji art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, podatnik ma prawo zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT, pod warunkiem że:

1. są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, lub
2. są to koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, oraz
3. nie są wydatkami wymienionymi w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
   
   

Oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki, wyłączając te enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w podatku CIT, o ile pozostaną w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, bądź też służą zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja „kosztu uzyskania przychodów” w podatku CIT ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa o CIT wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodów, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem ich źródła.

Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego we Wniosku, wydatki, które Spółka Komandytowa będzie ponosiła z tytułu nabycia usług świadczonych przez Wnioskodawcę, będącego komandytariuszem Spółki Komandytowej, będą niewątpliwie służyły uzyskiwaniu przez Spółkę Komandytową przychodów oraz zabezpieczeniu ich źródła. Wydatki te, w ocenie Wnioskodawcy, nie podlegają również wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W szczególności, w przedstawionym we Wniosku zdarzeniu przyszłym nie znajdzie zastosowania przepis art. 16 ust. 1 pkt 13c ustawy o CIT. Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 1 pkt 13c ustawy o CIT
nie uważa się za koszty uzyskania przychodów u podatnika, będącego wspólnikiem spółki niebędącej osobą prawną – wartości pracy własnej, będących osobami fizycznymi innych wspólników tej spółki; przepis stosuje się odpowiednio do wartości pracy małżonków i małoletnich dzieci wspólników spółki niebędącej osobą prawną.

Z literalnego brzmienia art. 16 ust. 1 pkt 13c ustawy o CIT wyraźnie wynika zatem, że nie stanowi kosztu uzyskania przychodu wartość pracy własnej, będących osobami fizycznymi innych wspólników tej spółki. Oznacza to, że art. 16 ust. 1 pkt 13c ustawy o CIT nie znajdzie zastosowania w odniesieniu do zdarzenia przyszłego opisanego we Wniosku. W opisie zdarzenia przyszłego we Wniosku wskazano bowiem, że wydatki Spółki Komandytowej z tytułu nabycia usług świadczonych przez Wnioskodawcę, będącego komandytariuszem Spółki Komandytowej zostaną poniesione na rzecz Wnioskodawcy, będącego spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, a zatem osobą prawną. Nie ma w tym przypadku znaczenia fakt, że Wnioskodawca jest równocześnie komandytariuszem Spółki Komandytowej, która ponosi te wydatki. Art. 16 ust. 1 pkt 13c ustawy o CIT wyraźnie stanowi, że jego zakres obejmuje pracę własną osób fizycznych, będących wspólnikami spółki. Skoro przepis ten odnosi się wyłącznie do pracy osób fizycznych, oznacza to, że nie znajduje zastosowania w sytuacji ponoszenia wydatków z tytułu nabycia usług świadczonych przez Wnioskodawcę, który jest osobą prawną.

Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, ponoszone przez Spółkę Komandytową wydatki z tytułu nabycia usług świadczonych przez Wnioskodawcę, będącego komandytariuszem Spółki Komandytowej spełniać będą określoną w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, definicję kosztów uzyskania przychodu w podatku CIT. W rezultacie, poniesione przez Spółkę Komandytową wydatki z tytułu nabycia usług świadczonych przez Wnioskodawcę, będącego komandytariuszem Spółki Komandytowej, zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy o CIT, będą podlegały rozliczeniu u jej wspólników, proporcjonalnie do ich udziałów w zyskach Spółki Komandytowej.

W związku z powyższym, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku, wydatki poniesione przez Spółkę Komandytową na nabycie usług świadczonych na podstawie Umowy przez Wnioskodawcę, będącego jej komandytariuszem, będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w podatku CIT proporcjonalnie do jego udziału w kosztach Spółki Komandytowej.

Stanowisko Wnioskodawcy zostało wyrażone m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 17 grudnia 2015 r. (nr IBPB-1-2/4510-787/15/AK), w której organ podatkowy uznał, że „wypłata ww. wynagrodzenia przez spółkę komandytową na rzecz Wnioskodawcy spełnia definicję podatkowych kosztów. W rezultacie, poniesione przez spółkę komandytową koszty uzyskania przychodów podlegają rozliczeniu u jej wspólników proporcjonalnie do ich udziału w zyskach tej spółki. Tym samym, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wypłacone mu wynagrodzenie z tytułu wykonywania czynności na podstawie podpisanej umowy cywilnoprawnej w takiej części/proporcji, w jakiej zostało to ustalone w umowie spółki komandytowej”. Podobne stanowisko zostało też wyrażone w: (i) interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 18 stycznia 2017 r. (nr: 2461-IBPB-1-3.4510.18.2017.1.MST), (ii) interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 26 stycznia 2016 r. (nr: IPPB3/4510-1010/15-2/JBB).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Niezależnie od powyższego tytułem uwagi wskazać należy, że powołany przez Wnioskodawcę art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dniem 1 stycznia 2018 r. (na mocy ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne – Dz. U. z 2017 r., poz. 2175) otrzymał brzmienie: „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1”.

Powyższa zmiana nie miała jednak wpływu na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.