2018.04.24 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.130.2018.1.KB
z 24 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 lutego 2018 r. (data wpływu 27 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie powstania obowiązku podatkowego w eksporcie towarów i jego wykazania w deklaracji podatkowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie powstania obowiązku podatkowego w eksporcie towarów i jego wykazania w deklaracji podatkowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką będącą osobą prawną – spółką akcyjną z siedzibą na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej i jako taka podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Wnioskodawca jest również czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, który składa miesięczne deklaracje podatku od towarów i usług.

Przedmiotem przeważającej działalności Wnioskodawcy, który ujawniony został w Rejestrze Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego, jest produkcja włókien chemicznych sklasyfikowana pod kodem PKD 20.60.Z. Poza tym, przedmiotem pozostałej działalności Wnioskodawcy jest m.in. produkcja przędzy z włókien chemicznych sklasyfikowana pod kodem 13.10.C oraz sprzedaż hurtowa wyrobów tekstylnych (46.41.Z) i sprzedaż hurtowa pozostałych półproduktów (46.76.Z).

W ramach swojej działalności Wnioskodawca zawarł szereg umów sprzedaży ruchomości – produkowanych przez niego włókien chemicznych, z podmiotami mającymi siedzibę i prowadzącymi działalność gospodarczą na terytorium państw trzecich w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (zwanymi dalej „Kontrahentami”).

W wykonaniu tych umów Wnioskodawca przesłał towar poszczególnym Kontrahentom, przy czym sposób podziału kosztów oraz ryzyka związanego z transportem sprzedanych towarów ustalony został z każdym z Kontrahentów poprzez przyjęcie jednej z dwóch, w zależności od rodzaju wykorzystywanego środka transportu, reguł INCOTERMS 2010 – reguły „cost insurance freight” (CIF) w przypadku transportu morskiego albo reguły „carriage and insurance paid to” (CIP) przy transporcie drogą lądową, z których obie przewidują transport towarów z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na terytorium państwa działalności Kontrahenta. W przypadku przyjęcia reguły CIP Wnioskodawca zobowiązany był dostarczyć towar do przewoźnika w określonym miejscu oraz zawrzeć umowę przewozu i opłacić ten przewóz. Ryzyko utraty towarów przechodziło natomiast na Kontrahenta w momencie przekazania towaru przez Wnioskodawcę przewoźnikowi. W przypadku przyjęcia reguły CIF Wnioskodawca zobowiązany był dostarczyć towar na pokład statku oraz zawrzeć umowę przewozu oraz opłacić koszty i fracht. Ryzyko przechodziło na Kontrahenta w momencie umieszczenia towaru na pokładzie statku. W obu tych przypadkach towary dostarczone zostały do miejsca ich odbioru przez danego z Kontrahentów, którym był odpowiednio: port przeznaczenia albo urząd celny, z którego Kontrahent mógł je odebrać po okazaniu, wydanych mu przez bank inkasujący, dokumentów stwierdzających posiadanie tytułu prawnego do towarów, w postaci faktury, specyfikacji wysyłkowej, świadectwa pochodzenia oraz świadectwa przewozowego (A.TR). Wszystkie koszty związane z rozładunkiem i odbiorem towarów ponieśli Kontrahenci. Wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej był potwierdzony przez właściwe organy celne, zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Dla zabezpieczenia roszczeń o zapłatę ceny sprzedanych towarów, wynikających ze sprzedaży na opisanych powyżej warunkach, Wnioskodawca wykorzystał, w stosunku do każdego z jego Kontrahentów, instrument finansowy inkaso dokumentowego, który został zrealizowany przez banki w sposób opisany w publikacji Międzynarodowej Izby Handlowej (ICC) „Jednolite Reguły Inkasa”, tj. przy każdej sprzedaży złożył w wybranym przez siebie banku, działającym na terytorium Rzeczypospolitej, zlecenie realizacji inkasa, do którego załączył wspomniane wcześniej dokumenty, których posiadanie było warunkiem do odebrania towarów z portu przeznaczenia albo urzędu celnego. Bank Wnioskodawcy, w wykonaniu złożonego zlecenia, przesłał dokumenty do banków inkasujących, które poinformowały poszczególnych z Kontrahentów o warunkach wydania im tych dokumentów, przy czym jednym z warunków wydania dokumentów w każdym przypadku była zapłata całej ceny sprzedaży. Po spełnieniu tych warunków przez danego Kontrahenta, a więc m.in. po zapłacie całej kwoty należnej Wnioskodawcy, bank inkasujący wydawał temu Kontrahentowi przeznaczone dla niego dokumenty, a zainkasowaną kwotę ceny przesyłał do banku Wnioskodawcy, celem jej uznania na rachunku zleceniodawcy inkasa, czyli Wnioskodawcy. Wydanie było potwierdzane, przesłanym przez samego Kontrahenta lub pośrednika działającego na rynku zagranicznym, dokumentem SWIFT stwierdzającym zapłatę i wykup dokumentów w banku inkasującym. Na podstawie dokumentów odebranych z banku inkasującego Kontrahent mógł odebrać przesłane mu towary.

Wnioskodawca nie otrzymał zaliczek, zadatków lub jakiejkolwiek innej przedpłaty na poczet ceny sprzedawanych towarów.

W związku z opisanym sposobem rozliczenia dochodziło niekiedy do sytuacji, w której Wnioskodawca wystawiał fakturę stwierdzającą sprzedaż na rzecz danego z Kontrahentów w miesiącu (pierwszym), w którym towary były ładowane na pokład statku albo przekazywane przewoźnikowi, natomiast towary te docierały do miejsca ich przeznaczenia dopiero w miesiącu kolejnym (drugim), a Kontrahent regulował cenę i odbierał dokumenty z banku inkasującego w jeszcze następnym (trzecim) miesiącu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy momentem, w którym dochodziło do dostawy towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a w konsekwencji, w którym powstawał u Wnioskodawcy obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług z tytułu transakcji przedstawionej w opisie stanu faktycznego był moment przekazania towarów przewoźnikowi przy transporcie drogą lądową, a przy transporcie drogą morską moment ich umieszczenia na pokładzie statku?
Czy Wnioskodawca zobowiązany był wykazać, jako eksport towarów, transakcję przedstawioną w opisanym stanie faktycznym w deklaracji dla podatku od towarów i usług, składanej za okres rozliczeniowy, w którym doszło do załadunku lub przekazania towarów przewoźnikowi, a więc przed momentem wydania Kontrahentowi przez bank inkasujący dokumentów uprawniających do dysponowania towarami i ująć ją w deklaracji podatkowej za ten okres?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Odnośnie pytania 1:

W ocenie Wnioskodawcy, momentem dostawy towarów był moment odpowiednio: wydania towarów armatorowi, w przypadku sprzedaży na warunkach CIF INCOTERMS 2010, a w przypadku sprzedaży na warunkach CIP INCOTERMS 2010, wydania ich przewoźnikowi.

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej „Ustawa o VAT”) poprzez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez m.in. dostawcę lub na jego rzecz, jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych. Jak więc wynika z powyższego przepisu eksportem towarów jest dostawa towarów o charakterze transgranicznym – połączona z wysyłką lub transportem tych towarów z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej.

Pojęcie dostawy towarów zdefiniowane zostało w art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT, zgodnie z którym przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Wobec tego, poprzez eksport należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, któremu towarzyszy, uprzednia albo następcza, wysyłka lub transport tych towarów z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz. Zdaniem Wnioskodawcy nie ma przy tym znaczenia, że w definicji dostawy zawartej w art. 7 ust. 1 wskazano, że przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel jest dostawą towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT, podczas gdy eksport towarów, jako podstawa opodatkowania wskazany został w art. 5 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, ponieważ Ustawa o VAT nie zawiera nigdzie odrębnej definicji dostawy, sformułowanej na potrzeby pojęcia eksportu, a więc zgodnie z dyrektywą tożsamości znaczeniowej przyjąć należy, że ustawodawca, definiując pojęcie eksportu w art. 2 pkt 8 Ustawy o VAT, odwołał się do definicji dostawy właśnie z art. 7 ust. 1 tej ustawy.

Definicja towaru zawarta została natomiast w art. 2 pkt 6 Ustawy o VAT, zgodnie z którą, ilekroć w przepisach ustawy jest mowa o towarach, to rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Wobec powyższego, transakcje zrealizowane przez Wnioskodawcę z Kontrahentami były niewątpliwie eksportem w rozumieniu przepisów Ustawy o VAT, ponieważ obejmowały: (1) przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel (2) rzeczami ruchomymi, (3) czemu każdorazowo towarzyszył transport tych rzeczy z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez Wnioskodawcę.

W takim wypadku, ze względu na brak w Ustawie o VAT przepisów szczególnych, regulujących moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu eksportu towarów, odwołać należy się do zasady ogólnej, wyrażonej w art. 19a ust. 1 tej ustawy, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1 Ustawy o VAT. Ponieważ natomiast w opisanym stanie faktycznym nie znajdują zastosowania przepisy art. 19a ust. 5 i od 7 do 11 oraz art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1 tej ustawy, to momentem powstania obowiązku podatkowego u Wnioskodawcy każdorazowo był moment dokonania przez niego dostawy towarów.

Jak już natomiast opisano powyżej, poprzez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie na inny podmiot uprawnienia do dysponowania tymi towarami jak ich właściciel. Jednak, jak wskazywał w swoich orzeczeniach Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, m.in. w wyroku z dnia 8 lutego 1990 r. (C-320/88), pojęcie przeniesienie uprawnienia do dysponowania tymi towarami „jak” ich właściciel nie jest tożsame z cywilistycznie rozumianym przeniesieniem prawa własności do tych towarów i do przeniesienia uprawnienia do dysponowania towarami jak właściciel dochodzi w momencie określonym przez Trybunał, jako moment przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, co nie musi być tożsame czasowo z przeniesieniem tytułu prawnego do tych towarów. W ocenie Wnioskodawcy oznacza to, że dostawa towarów następuje w momencie, gdy nabywca uzyskuje możliwość czerpania korzyści z nabytych towarów, a jednocześnie zaczyna ponosić związane z nimi ryzyka i ciężary, ponieważ to poprzez tę wiązkę uprawnień i obciążeń przejawia się władztwo nad rzeczami w sensie ekonomicznym. Wobec tego wskazać należy, że zgodnie z art. 544 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (dalej „Kodeks Cywilny”), jeżeli rzecz sprzedana ma być przesłana przez sprzedawcę do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że wydanie zostało dokonane z chwilą, gdy w celu dostarczenia rzeczy na miejsce przeznaczenia sprzedawca powierzył ją przewoźnikowi trudniącemu się przewozem rzeczy tego rodzaju. Zgodnie natomiast z art. 548 § 1 Kodeksu Cywilnego z chwilą wydania rzeczy sprzedanej przechodzą na kupującego korzyści i ciężary związane z rzeczą oraz niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy. Oznacza to, że zasadą wynikającą z obowiązujących przepisów jest to, że w chwili powierzenia towarów przewoźnikowi w celu ich dostarczenia nabywcy, na tego nabywcę przechodzą korzyści i ciężary związane z nabytymi rzeczami. Zgodnie z obowiązującymi przepisami, strony umowy sprzedaży mogą wprawdzie uzgodnić inny moment przejścia korzyści i ciężarów na nabywcę, jednak nie miało to miejsca w opisanym stanie faktycznym – jak wynika z opisu stanu faktycznego Wnioskodawca uzgadniał ze swoimi Kontrahentami dostawę zgodną z regułą CIF INCOTERMS 2010 lub CIP INCOTERMS 2010. Zgodnie z pierwszą z tych reguł (CIF – czyli „koszty, ubezpieczenie i fracht”) sprzedawca dostarcza towar lub powoduje, że towar został dostarczony na pokład statku i z tym momentem na kupującego przechodzi ryzyko utraty lub uszkodzenia towaru. Oznacza to, że opisane wcześniej ciężary związane ze sprzedanymi towarami przechodzą na kupującego w momencie umieszczenia ich na pokładzie statku, a więc to właśnie z tym momentem przechodzi na kupującego „własność w sensie ekonomicznym” tych towarów, o której mowa w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 8 lutego 1990 r. (C-320/88), a więc następuje ich dostawa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT. W przypadku drugiej z ww. reguł (CIP – czyli „przewóz i ubezpieczenie opłacone do”) sprzedawca dostarcza towar do uzgodnionego z kupującym miejsca, w którym przekazuje go przewoźnikowi i z momentem jego przekazania przewoźnikowi na kupującego przechodzi ryzyko utraty lub uszkodzenia tego towaru. Oznacza to, że opisane powyżej ciężary związane ze sprzedanymi towarami przechodzą na kupującego w momencie ich przekazania przewoźnikowi, a więc to właśnie z tym momentem przechodzi na kupującego ich „własność w sensie ekonomicznym”, a więc następuje ich dostawa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT.

W ocenie Wnioskodawcy, za przyjęciem innego momentu dostawy w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT nie przemawia fakt skorzystania przez niego z zabezpieczenia płatności poprzez inkaso dokumentowe. Inkaso dokumentowe jest jedynie instrumentem służącym do zabezpieczenia wykonania przez Kontrahenta zobowiązania do zapłaty ceny, poprzez uniemożliwienie mu przemieszczenia towarów poza port przeznaczenia albo urząd celny, do których towary zostały dostarczone, dopóki nie uiści on należnej za te towary ceny. Zastosowanie inkasa nie wpływa więc w żaden sposób na uzgodnione przez strony warunki dostawy, określone poprzez odwołanie się do reguł CIF lub CIP INCOTERMS 2010, a więc nie powoduje przesunięcia momentu przejścia na kupującego ryzyka uszkodzenia lub utraty kupionych przez niego towarów. Zdaniem Wnioskodawcy oznacza to, że zastosowanie instrumentu inkasa nie przesuwa w czasie momentu przejścia na kupującego „własności w sensie ekonomicznym” kupionych przez niego towarów, a więc nie przesuwa momentu dostawy tych towarów w rozumieniu ww. przepisów Ustawy o VAT.

Wobec powyższego, momentem dokonania czynności eksportu był, w przypadkach przedstawionych w opisie stanu faktycznego, moment w którym przeznaczone dla Kontrahentów towary zostały wydane odpowiednio: przewoźnikowi, w przypadku dostaw realizowanych zgodnie z regułą CIP, albo armatorowi, w przypadku dostaw realizowanych zgodnie z regułą CIF. W związku z tym, zgodnie z art. 19a Ustawy o VAT, obowiązek podatkowy Wnioskodawcy z tytułu tego eksportu powstawał również z chwilą wydania towarów przewoźnikowi albo armatorowi w celu ich dostarczenia danemu z Kontrahentów.

Odnośnie pytania 2:

W ocenie Wnioskodawcy, był on zobowiązany do wykazania zrealizowanego eksportu, wynikającego z transakcji przedstawionych w opisie stanu faktycznego, w deklaracji dla podatku od towarów i usług składanej za okres rozliczeniowy, w którym wydał towar Kontrahentom, a więc odpowiednio: przewoźnikowi transportu lądowego, w przypadku dostaw realizowanych zgodnie z regułą CIP, albo armatorowi, w przypadku dostaw realizowanych zgodnie z regułą CIF. Przy czym dotyczy to tych transakcji, przy których już w tym okresie rozliczeniowym posiadał wymagane ustawą dokumenty potwierdzające wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej. W przypadku natomiast transakcji, przy których dokumenty te otrzymał dopiero w okresach późniejszych, zobowiązany był do wykazania zrealizowanego eksportu w okresach rozliczeniowych, w których otrzymał takie dokumenty.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 Ustawy o VAT, podatnicy są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, chyba że zachodzi wobec nich jeden z wyjątków wskazanych w ustępach od 2 do 10 lub art. 130c lub art. 133 ww. ustawy. Zgodnie z treścią art. 99 ust. 14 Ustawy o VAT, wzory deklaracji określone zostały w Rozporządzeniu Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 27 grudnia 2016 r. w sprawie wzorów deklaracji dla podatku od towarów i usług. Jak wynika ze wspomnianego rozporządzenia podatnik, w składanej przez siebie deklaracji, zobowiązany jest wykazać m.in. eksport towarów zrealizowany w okresie rozliczeniowym, za który deklaracja ta jest składana.

Skoro więc, co wykazano w stanowisku własnym dotyczącym pytania pierwszego, w opisanym stanie faktycznym momentem eksportu towarów był moment wydania towarów przewoźnikowi lub armatorowi, w celu ich dostarczeniu danemu Kontrahentowi, to eksport ten Wnioskodawca zobowiązany był wykazać w deklaracji składanej właśnie za okres, w którym towary zostały wydane przewoźnikowi albo armatorowi.

Zgodnie natomiast z art. 41 ust. 4 i ust. 6 Ustawy o VAT, Wnioskodawca uprawniony był do zastosowania stawki podatku 0% pod warunkiem, że przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Wobec tego, ponieważ okresem rozliczeniowym, w deklaracji za który Wnioskodawca zobowiązany był wykazać eksport wynikający z opisanego stanu faktycznego, był okres, w którym wydał on towary armatorowi lub przewoźnikowi, to dla zastosowania stawki 0% powinien on dysponować dokumentem potwierdzającym wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej przed upływem terminu do złożenia deklaracji za ten właśnie okres. Natomiast w przypadku tych transakcji, dla których warunek, o którym mowa w ww. ust. 6 Ustawy o VAT, nie był spełniony przed upływem terminu do złożenia deklaracji za okres, w którym wydano towary, to Wnioskodawca nie powinien był wykazywać eksportu w deklaracji za ten okres rozliczeniowy, lecz dopiero za okres następujący po okresie, w którym towary zostały wydane przewoźnikowi lub armatorowi, stosując stawkę podatku 0% pod warunkiem otrzymania dokumentu wymienionego w ust. 6 Ustawy o VAT przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten, następny okres.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 1 ustawy). Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (…) (art. 2 pkt 3 ustawy). Natomiast przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3 (art. 2 pkt 5 ustawy).

Stosownie do art. 2 pkt 8 ustawy – przez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

dostawcę lub na jego rzecz, lub
nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

– jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Ponadto zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy – przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” – art. 7 ust. 1 ustawy – należy zaznaczyć, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Ponieważ istotą dostawy towarów nie jest przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, ponieważ „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Potwierdza to orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” TSUE określił w wyroku w sprawie C-320/88 stwierdzając, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że w istocie rzeczy kluczowym elementem jest przeniesienie praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach swojej działalności zawarł szereg umów sprzedaży ruchomości – produkowanych przez niego włókien chemicznych, z podmiotami mającymi siedzibę i prowadzącymi działalność gospodarczą na terytorium państw trzecich w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy (zwanymi dalej „Kontrahentami”).

Wnioskodawca nie otrzymał zaliczek, zadatków lub jakiejkolwiek innej przedpłaty na poczet ceny sprzedawanych towarów.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu dokonanego przez niego eksportu towarów.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy – obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Powołany przepis art. 19a ust. 1 ustawy – formułuje zasadę ogólną – zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Przy ustalaniu momentu powstania obowiązku podatkowego w eksporcie towarów stosuje się te same zasady jak przy krajowej dostawie towarów.

Stosownie do art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.) – zwanej dalej Kodeksem cywilnym – strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Z powyższej zasady wynika, że strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez obowiązujące przepisy prawa, w tym także przepisy prawa podatkowego.

Należy jednak podkreślić, że dla celów powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług dokonanie czynności (dostawy towarów lub wykonania usługi) następuje z chwilą faktycznego jej dokonania, za wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy określają wprost ten moment.

W tym miejscu należy zauważyć, że z wydaniem towaru przez sprzedawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest – co do zasady – wydanie towaru. Dokonanie dostawy, o której mowa w art. 19a ust. 1 ustawy, oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy. Jeżeli strony oznaczyły inną chwilę niż wydanie towaru dla przejścia korzyści i ciężarów, to w razie wątpliwości przyjmuje się, że ta sama chwila dotyczy przejścia ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru.

Zgodnie z art. 544 § 1 Kodeksu cywilnego – jeżeli rzecz sprzedana ma być przesłana przez sprzedawcę do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że wydanie zostało dokonane z chwilą, gdy w celu dostarczenia rzeczy na miejsce przeznaczenia sprzedawca powierzył ją przewoźnikowi trudniącemu się przewozem rzeczy tego rodzaju.

Ponadto jak stanowi art. 548 § 1 Kodeksu cywilnego – z chwilą wydania rzeczy sprzedanej przechodzą na kupującego korzyści i ciężary związane z rzeczą oraz niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy.

Z przywołanych wyżej przepisów Kodeksu cywilnego wynika, że wydanie rzeczy następuje z chwilą powierzenia rzeczy przez sprzedawcę przewoźnikowi z poleceniem dostarczenia rzeczy do miejsca przeznaczenia uzgodnionego wcześniej z kupującym. Z chwilą, w której rzecz została powierzona przewoźnikowi, następuje formalne spełnienie świadczenia przez sprzedawcę, a na kupującego przechodzą korzyści i ciężary związane z rzeczą.

Przenosząc to na grunt przepisów o podatku od towarów i usług należy stwierdzić, że generalnie moment dokonania dostawy towarów czyli przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy odpowiada momentowi „wydania towarów”, o którym mowa w art. 544 Kodeksu cywilnego.

Jednocześnie jednak należy zwrócić uwagę, że jak wskazał Wnioskodawca w opisie sprawy, dostawy dokonywane będą na warunkach INCOTERMS 2010.

Należy wskazać, że reguły INCOTERMS ustalają podział kosztów, ryzyka oraz obowiązków pomiędzy sprzedającym i kupującym, a związanych z dostawą towaru. W każdym bowiem kontrakcie handlowym niezbędne jest ustalenie, która ze stron tego kontraktu – kupujący czy sprzedający – zajmie się organizacją transportu towaru, poniesie jego koszty, a także ryzyko z nim związane. Aby uniknąć każdorazowego uzgadniania szczegółów kontraktu w powołanym zakresie można, dla ułatwienia, posłużyć się typowymi, ujednoliconymi w skali międzynarodowej klauzulami kontraktowymi, czyli np. INCOTERMS. Ułatwiają one i przyspieszają zawieranie umów oraz dają większą gwarancję prawidłowości obrotu handlowego niż indywidualnie ustalone warunki dostaw. W znaczący sposób redukują nieporozumienia wynikające z braku precyzyjnej znajomości praktyk handlowych oraz określają odpowiedzialność każdej ze stron w sposób prosty, bezpieczny i zrozumiały. A zatem reguły INCOTERMS opisują czynności, koszty i ryzyko związane z dostawą towaru od sprzedających do kupujących.

Odnosząc się do powyższego należy wskazać, że z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Zatem w celu odpowiedzi na pytania Wnioskodawcy konieczne staje się ustalenie momentu dokonania dostawy na warunkach INCOTERMS CIF i CIP w eksporcie towarów.

Należy wyjaśnić, że zgodnie z warunkami INCOTERMS 2010:

Reguła CIF – „koszt, ubezpieczenie i fracht” oznacza, że sprzedający dostarcza towar na pokład statku lub powoduje, że towar jest już w ten sposób dostarczony. Ryzyko utraty lub uszkodzenia towaru przechodzi, gdy towar jest na pokładzie statku. Sprzedający musi zawrzeć umowę przewozu oraz opłacić koszty i fracht, niezbędne do przywiezienia towaru do wymienionego z nazwy portu przeznaczenia. Sprzedający zawiera umowę ubezpieczenia pokrywającą ryzyko kupującego utraty lub uszkodzenia towaru w trakcie przewozu. Zgodnie z CIF, od sprzedającego wymaga się uzyskania ubezpieczenia z minimalnym pokryciem. W przypadku stosowania tej reguły sprzedający wykonuje obowiązek dostawy, gdy przekazuje towar przewoźnikowi, a nie gdy dociera on do miejsca przeznaczenia. Umowa zawsze określa port przeznaczenia, niemniej jednak może nie określać portu załadunku, który jest miejscem, gdzie ryzyko przechodzi na kupującego. Jeżeli port załadunku ma szczególne znaczenie dla kupującego, w interesie stron leży jego sprecyzowanie w umowie.
Reguła CIP – „przewóz i ubezpieczenie opłacone do” oznacza, że sprzedający dostarcza towar do przewoźnika lub innej osoby wyznaczonej przez sprzedającego w uzgodnionym miejscu (jeżeli takie miejsce jest uzgodnione między stronami) i, że sprzedający musi zawrzeć umowę przewozu oraz opłacić koszty przewozu, niezbędne do dostarczenia towaru do wymienionego z nazwy miejsca przeznaczenia. Sprzedający zawiera umowę ubezpieczenia pokrywającą ryzyko kupującego utraty lub uszkodzenia towaru w trakcie przewozu. Od sprzedającego wymaga się uzyskania ubezpieczenia tylko z minimalnym pokryciem. Gdyby kupujący chciał szerszej ochrony ubezpieczeniowej, powinien albo uzgodnić to wyraźnie ze sprzedającym albo samemu zawrzeć dodatkowe umowy ubezpieczeniowe. W przypadku stosowania reguły CIP sprzedający wykonuje obowiązek dostawy, gdy przekazuje towar przewoźnikowi, a nie gdy dociera on do miejsca przeznaczenia. Ważne jest dokładne określenie w umowie, zarówno miejsca dostawy, gdzie ryzyko przechodzi na kupującego, jak i wymienionego z nazwy miejsca przeznaczenia, do którego sprzedający musi zawrzeć umowę przewozu.

Zatem w przypadku dostawy na warunkach INCOTERMS 2010: CIP sprzedający ponosi wszelkie ryzyko do chwili przekazania towaru pierwszemu przewoźnikowi, z którym zawarł umowę, a kupujący ponosi wszelkie ryzyko od chwili przekazania towaru przez sprzedającego pierwszemu przewoźnikowi. Natomiast w przypadku dostawy na warunkach INCOTERMS 2010: CIF sprzedający ponosi wszelkie ryzyko do chwili umieszczenia towaru na pokładzie statku w porcie załadunku, a kupujący ponosi wszelkie ryzyko od chwili umieszczenia towaru na pokładzie statku w porcie załadunku.

W związku z opisanymi wyżej zasadami dokonywania przez Wnioskodawcę transakcji eksportu towarów należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie dokonanie dostawy towaru nastąpiło z chwilą wydania towaru podmiotowi, który był zobowiązany do jego dostarczenia (armator/przewoźnik), ponieważ z tym momentem Wnioskodawca przeniósł prawo do rozporządzania towarem jak właściciel na nabywcę – Kontrahenta.

W świetle powyższych okoliczności, w celu określenia momentu powstania obowiązku podatkowego w eksporcie towarów Wnioskodawca powinien przyjąć, że datą dokonania dostawy, a tym samym powstania obowiązku podatkowego był moment wydania towaru armatorowi, tj. umieszczenia towaru na pokładzie statku, w przypadku dostawy na warunkach INCOTERMS 2010 CIF, a w przypadku dostawy na warunkach INCOTERMS 2010 CIP moment wydania (przekazania) towaru przewoźnikowi.

Podsumowując, momentem, w którym dochodziło do dostawy towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy, a w konsekwencji, w którym powstawał u Wnioskodawcy obowiązek podatkowy w podatku od towarów usług z tytułu transakcji przedstawionej w opisie stanu faktycznego był moment przekazania towarów przewoźnikowi przy transporcie drogą lądową, a przy transporcie drogą morską moment ich umieszczenia na pokładzie statku.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Przechodząc natomiast do wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie wykazania w deklaracji podatkowej dokonanego eksportu towarów należy wskazać, że stosownie do art. 99 ust. 1 ustawy – podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Zgodnie z art. 99 ust. 14 ustawy – minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory deklaracji podatkowych, o których mowa w ust. 1-3, 8 i 9, wraz z objaśnieniami co do sposobu prawidłowego ich wypełnienia oraz terminu i miejsca ich składania, w celu umożliwienia rozliczenia podatku.

W załącznikach nr 1 i 2 do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 grudnia 2016 r. w sprawie wzorów deklaracji dla podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 2273) zostały zawarte wzory deklaracji dla podatku od towarów i usług VAT-7 oraz VAT-7K, natomiast w załączniku nr 3 do tego rozporządzenia, zawarto objaśnienia do deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7 i VAT-7K).

W myśl art. 109 ust. 3 ustawy – podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Aby możliwe było opodatkowanie eksportu towarów stawką podatku w wysokości 0%, konieczne jest spełnienie również warunku dotyczącego potwierdzenia wywozu towarów przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Spełnienie tego warunku ma gwarantować, że faktycznie nastąpi wywóz towarów i że bez ich powrotnego przywozu nie będą one przedmiotem dostawy na terytorium kraju, która poprzez zastosowanie stawki 0% byłaby faktycznie nieopodatkowana.

Stawka podatku – stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W świetle art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W myśl przepisu art. 41 ust. 4 ustawy  w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%.

Jednakże zgodnie z art. 41 ust. 6 ustawy  stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Na podstawie art. 41 ust. 6a ustawy  dokumentem, o którym mowa w ust. 6, jest w szczególności:

dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez właściwy organ celny wydruk tego dokumentu;
dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność;
zgłoszenie wywozowe w formie papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez właściwy organ celny.

Jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 6, nie został spełniony, podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za dany okres rozliczeniowy, lecz w okresie następnym, stosując stawkę podatku 0%, pod warunkiem otrzymania dokumentu wymienionego w ust. 6 przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten następny okres. W przypadku nieotrzymania tego dokumentu w terminie określonym w zdaniu poprzednim mają zastosowanie stawki właściwe dla dostawy tego towaru na terytorium kraju (art. 41 ust. 7 ustawy).

Na mocy art. 41 ust. 8 ustawy – przepis ust. 7 stosuje się w przypadku, gdy podatnik posiada dokument celny potwierdzający procedurę wywozu.

Otrzymanie przez podatnika dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej w terminie późniejszym niż określony w ust. 6 i 7 upoważnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał ten dokument (art. 41 ust. 9 ustawy).

Zatem warunek zastosowania stawki podatku w wysokości 0% w przypadku eksportu jest spełniony, jeżeli podatnik posiada dokument potwierdzający wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej w terminie określonym w art. 41 ust. 6 i 7 ustawy, tj. co do zasady przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy. Jednakże, zgodnie z art. 41 ust. 9 ustawy, w przypadku gdy podatnik otrzyma w terminie późniejszym ww. dokument, wówczas jest on uprawniony do dokonania korekty podatku należnego i wykazania tej dostawy w stawce w wysokości 0%, w okresie, w którym otrzymał on ten dokument. Przy czym, uprawnienie do korekty jest uwarunkowane faktycznym wcześniejszym opodatkowaniem sprzedaży eksportowej według stawki właściwej dla dostawy krajowej.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że Wnioskodawca był zobowiązany wykazać, jako eksport towarów, transakcję przedstawioną w opisanym stanie faktycznym w deklaracji dla podatku od towarów i usług, składanej za okres rozliczeniowy, w którym doszło do załadunku lub przekazania towarów przewoźnikowi, a więc przed momentem wydania Kontrahentowi przez bank inkasujący dokumentów uprawniających do dysponowania towarami i ująć ją w deklaracji podatkowej za ten okres, jeżeli przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten okres rozliczeniowy otrzymał on dokument potwierdzający wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 również jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin