Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4013.32.2018.2.MK
z 25 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 lutego 2018 r. (data wpływu 14 lutego 2018 r.) uzupełnionym pismem z 22 marca 2018 r. (data wpływu 28 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie opodatkowania obrotu energią elektryczną – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lutego 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie w zakresie opodatkowania obrotu energią elektryczną. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 22 marca 2018 r. (data wpływu 28 marca 2018 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z 13 marca 2018 r. znak: 0111-KDIB3-3.4013.32.2018.1.MK.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

C. sp. z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) rozpoczęła działalność gospodarczą polegającą na obrocie energią elektryczną na giełdzie energii. Spółka posiada koncesję na obrót energią elektryczną. Ze względu na kwestie administracyjno-organizacyjne, transakcje na giełdzie energii Spółka realizuje za pośrednictwem domu maklerskiego.

W tym celu, Spółka zawarła z domem maklerskim umowę o świadczenie usług maklerskich. Spółka zleca domowi maklerskiemu sprzedaż lub zakup na jej rzecz określonej ilości energii elektrycznej. Dom maklerski dokonuje tych czynności na giełdzie za pośrednictwem giełdy energii

W praktyce oznacza to, że w przypadku sprzedaży, Spółka wystawia na dom maklerski fakturę, na której wskazuje ilość sprzedanej energii elektrycznej. Następnie dom maklerski zbywa energię na giełdzie energii i obciąża fakturą izbę rozliczeniową po czym izba wystawia fakturę na członka giełdy energii nabywającego energię na rachunek własny lub cudzy.

Taka struktura transakcji wynika ze specyfiki funkcjonowania giełdy i operacji dokonywanych na giełdzie energii. Podstawową zasadą działania na giełdzie energii jest bowiem anonimowość obrotu, co oznacza, że ani Spółka ani dom maklerski nie znają tożsamości nabywcy. Jak wskazano powyżej, Spółka posiada umowę z domem maklerskim, który ma pośredniczyć w transakcjach sprzedaży i zakupu energii elektrycznej, przy czym Spółka nie dostaje od domu maklerskiego informacji, kto w danej transakcji jest zbywcą/nabywcą energii. Co więcej, dom maklerski dokonuje tych transakcji na giełdzie energii, tj. przekazuje giełdzie energii energię elektryczną do dyspozycji, nie mając wpływu na to kto ją nabędzie. Tym samym ani Spółka, ani dom maklerski nie dysponują wiedzą o tożsamości nabywcy, a w rezultacie nie są w stanie określić jego statusu dla celu podatku akcyzowego.

Co do zasady, klientami domów maklerskich są podmioty posiadające koncesję na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne. Jednocześnie, hipotetycznie może zdarzyć się sytuacja, w której dom maklerski nabędzie na giełdzie energii energię elektryczną dla podmiotu będącego nabywcą końcowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy sprzedaż przez dom maklerski na giełdzie energii elektrycznej będącej własnością Spółki nabywcy końcowemu spowoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku akcyzowym po stronie Spółki?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku):

Sprzedaż przez dom maklerski na giełdzie energii elektrycznej będącej własnością Spółki, nabywcy końcowemu nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku akcyzowym po stronie Spółki.

Uzasadnienie:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 43; dalej: ustawa o podatku akcyzowym) w przypadku energii elektrycznej przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

1. nabycie wewnątrzwspólnotowe energii elektrycznej przez nabywcę końcowego;
2. sprzedaż energii elektrycznej nabywcy końcowemu na terytorium kraju, w tym przez podmiot nieposiadający koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, który wyprodukował tę energię;
3. zużycie energii elektrycznej przez podmiot posiadający koncesję, o której mowa w pkt 2;
4. zużycie energii elektrycznej przez podmiot nieposiadający koncesji, o której mowa w pkt 2, który wyprodukował tę energię;
5. import energii elektrycznej przez nabywcę końcowego;
6. zużycie energii elektrycznej przez nabywcę końcowego, jeżeli nie została od niej zapłacona akcyza w należnej wysokości i nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży tej energii elektrycznej nabywcy końcowemu.
   
   

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku akcyzowym sprzedażą jest czynność faktyczna lub prawna, w której wyniku dochodzi do przeniesienia posiadania lub własności przedmiotu sprzedaży na inny podmiot.

Ponadto, jak stanowi art. 2 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku akcyzowym nabywcą końcowym jest podmiot nabywający energię elektryczną, nieposiadający koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2012 r. poz. 1059, z późn. zm.), z wyłączeniem:

1. spółki prowadzącej giełdę towarową w rozumieniu ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych (Dz. U. z 2016 r. poz. 719, 831 i 904) nabywającej energię elektryczną z tytułu pełnienia funkcji opisanej w art. 5 ust. 3a ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych,
2. towarowych domów maklerskich i domów maklerskich w rozumieniu ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych nabywających energię elektryczną z tytułu pełnienia funkcji opisanej w art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych lub nabywających energię elektryczną na rachunek dającego zlecenie na rynku regulowanym w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 1636, 1948 i 1997),
3. giełdowej izby rozrachunkowej, Krajowego Depozytu Papierów Wartościowych S A. lub spółki, której Krajowy Depozyt przekazał wykonywanie czynności z zakresu zadań, o których mowa w art. 48 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, nabywających energię elektryczną z tytułu pełnienia funkcji opisanej w art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych,
4. spółki prowadzącej jednocześnie izbę rozliczeniową i izbę rozrachunkową w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi nabywającej energię elektryczną z tytułu pełnienia funkcji, o której mowa w art. 68a ust. 14 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi lub w celu rozliczenia i rozrachunku transakcji zawieranych na rynku regulowanym.
   
   

Z powyższych przepisów jednoznacznie wynika, że sprzedaż energii elektrycznej podmiotowi, który posiada koncesję na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, nie będzie rodziła obowiązku podatkowego po stronie sprzedawcy.

Odmiennie kształtuje się jednak sytuacja sprzedawcy, wówczas gdy nabywcą jest podmiot nieposiadający koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, tj. nabywca końcowy. Wówczas, sprzedaż jest opodatkowana i obowiązek podatkowy spoczywa na sprzedawcy energii elektrycznej.

Tym samym, w niniejszej sprawie kluczowe jest rozstrzygnięcie, który z podmiotów dokonuje sprzedaży oraz która czynność w warunkach obrotu na giełdzie rodzi faktycznie obowiązek podatkowy w podatku akcyzowym.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, spółka zawiera z domem maklerskim umowę o świadczenie usług maklerskich. Zgodnie z art. 38b ust. 1 ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 719; dalej: ustawa o giełdach towarowych) w umowie o świadczenie usług brokerskich w zakresie obrotu towarami giełdowymi towarowy dom maklerski zobowiązuje się wobec dającego zlecenie do zawierania umów nabycia lub zbycia towarów giełdowych w imieniu własnym, lecz na rachunek dającego zlecenie. Ponadto, zgodnie z art. 38b ust. 5 ustawy o giełdach towarowych w zakresie nieuregulowanym w art. 38b do umowy zlecenia nabycia lub zbycia towarów giełdowych - stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 459; dalej: KC), dotyczące umowy komisu, z wyłączeniem art. 768 § 3 KC.

Zatem, w przedmiotowej sytuacji w zakresie umowy między Spółką a domem maklerskim należy odnieść się do przepisów KC dotyczących komisu.

Zgodnie z art. 765 KC przez umowę komisu przyjmujący zlecenie (komisant) zobowiązuje się za wynagrodzeniem (prowizją) w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do kupna lub sprzedaży rzeczy ruchomych na rachunek dającego zlecenie (komitenta), lecz w imieniu własnym.

Przedmiotem umowy komisu są usługi komisanta polegające na kupnie lub sprzedaży rzeczy ruchomych na rachunek komitenta, lecz w imieniu własnym.

Komisant działa na rachunek komitenta, ale zawsze występuje w imieniu własnym. Oznacza to, że to on jest stroną umowy z osobą trzecią (sprzedawcą lub kupującym) i w związku z tym tylko jego obciążają obowiązki oraz przysługują mu uprawnienia wynikające z zawarcia z tą osobą umowy sprzedaży. Komitent nie nawiązuje z osobą trzecią żadnego stosunku zobowiązaniowego, chociaż to pomiędzy nim a tą osobą dochodzi do przeniesienia własności rzeczy. Komitent związany jest stosunkiem umownym wyłącznie z komisantem (T. Wiśniewski [w:] Komentarz do Kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania. Tom II, Warszawa 1999, s. 281).

Jak wskazano w wyroku WSA w Rzeszowie z dnia 15 marca 2005 r (sygn. I SA/Rz 391/04) „umowa komisu (...) jest umową konsensualną, wzajemną i odpłatną. Jej cechą szczególną, odróżniającą ją zarówno od umowy zlecenia, jak i umowy agencyjnej jest to, że zleceniobiorca, zwany komisantem, aczkolwiek działa na rachunek zleceniodawcy (komitenta), to jednak zawsze występuje w imieniu własnym. W konsekwencji tylko jego obciążają obowiązki oraz przysługują uprawnienia wynikające z zawartej przez niego z osobą trzecią umowy sprzedaży. Komitent natomiast z osobą trzecią nie nawiązuje jakiegokolwiek stosunku zobowiązaniowego, chociaż pomiędzy nimi dochodzi w efekcie do przejścia własności rzeczy. Celem zlecenia komisowego jest zawarcie przez komisanta z osobą trzecią umowy sprzedaży, przy czym może on występować bądź to jako sprzedawca (komis sprzedaży), bądź też jako kupujący (komis kupna), (Komentarz do Kodeksu cywilnego Tadeusz Wiśniewski - dostępny w systemie informacyjnym Lex Polonica). Zaprezentowany pogląd jest powszechnie akceptowany w literaturze przedmiotu. Podkreśla się, że komisant zawierając umowę z osobą trzecią staje się podmiotem praw i obowiązków obligacyjnych wobec tej osoby (Janusz Kaspryszyn Cechy charakterystyczne umowy komisu - Prawo spółek styczeń 2002, str. 38). Umowa komisu ma charakter zobowiązujący, nie dochodzi przy jej zawieraniu do rozporządzenia prawem (ibidem - karta 40). Przy umowie komisu sprzedaży właścicielem rzeczy aż do chwili zbycia pozostaje komitent. Własność rzeczy przechodzi bezpośrednio z komitenta na osobę z którą komisant zawarł umowę sprzedaży (realizując postanowienia umowy komisu). Również w orzecznictwie przyjmuje się, że przy sprzedaży komisowej umowa dochodzi do skutku pomiędzy nabywcą, a komisantem działającym w imieniu własnym, nie zaś w imieniu komitenta (wyrok sądu apelacyjnego w Poznaniu z dnia 10 sierpnia 1995 r. 1ACr169/95-OSP1996/10 poz. 49 str. 27 oraz wyrok NSA z 31 maja 2001 r. w sprawie SA/Gd 2772/98).”

Jak wynika z powyższego, czynności, w wyniku której dochodzi do przeniesienia własności przedmiotu sprzedaży na inny podmiot dokonuje komisant tj. dom maklerski. Tym samym, to dom maklerski dokonuje sprzedaży energii elektrycznej i na nim spoczywają wszystkie obowiązki wynikające z umowy sprzedaży zawartej z osobą trzecią.

W związku z powyższym, w opinii Spółki, wszelkie obowiązki wynikające ze sprzedaży energii elektrycznej przez dom maklerski będą spoczywały na domu maklerskim, w tym obowiązek podatkowy wynikający z ustawy o podatku akcyzowym - o ile taki w ogóle powstanie.

Powyższa opinia znajduje uzasadnienie także w wyroku NSA z dnia 2 marca 2016 r. (sygn. I GSK 967/14), którym Sąd wskazał, że „przez zawarcie umowy komisu sprzedaży komitent nie traci własności rzeczy. Aby zrealizować zobowiązanie z umowy komisu sprzedaży, komisant winien zawrzeć umowę sprzedaży rzeczy ruchomej, która jest przedmiotem komisu. Umowa sprzedaży, jest funkcjonalnie związana z umową komisu, ale prawnie jest umową całkowicie od komisu odrębną. Stosunki prawne stron tej umowy, tj. sprzedawcy, którym jest komisant z umowy komisu, występujący w imieniu własnym, oraz kupującego regulują przepisy dotyczące sprzedaży - art. 535 i nast. k.c. Co do zasady kupujący może nie tylko nie znać danych komitenta, ale nawet nie wiedzieć, że nabywanej przez niego rzeczy dotyczyło zobowiązanie z umowy komisu. Zawierając umowę sprzedaży komisant nie jest właścicielem rzeczy będącej przedmiotem sprzedaży, bowiem właścicielem jej pozostaje komitent. Komisant jest jednak osobą uprawnioną do rozporządzania tą rzeczą w rozumieniu art. 169 k.c. Chociaż umowa sprzedaży dochodzi do skutku pomiędzy komisantem - sprzedawcą a kupującym, to jednak skutkiem tej umowy jest przeniesienie własności rzeczy z komitenta na kupującego. Skoro skutkiem sprzedaży dokonanej przez komisanta (będącego sprzedawcą) jest przejście własności rzeczy z komitenta na kupującego, to oznaczać będzie to, że podatnikiem podatku akcyzowego w rozumieniu art. 102 ust. 1 u.p.a. jest komisant (por. wyroki NSA z dnia 22 marca 2011 r., sygn. akt I GSK 195/10, opubl. orzeczenia.nsa.gov.pl, z dnia 14 września 2010 r., sygn. akt I GSK 1077/09, Lex nr 744635, z dnia 23 lipca 2009 r., sygn. akt I FSK 969/08, Lex nr 552199 i powołane w nich orzeczenia NSA).”

Biorąc pod uwagę powyższe, podatnikiem akcyzy od sprzedaży energii elektrycznej w przypadku umowy komisu powinien być komisant tj. dom maklerski.

Niemniej, w przedmiotowej sprawie należy wziąć pod uwagę, poza przepisami KC, także charakterystykę działania giełdy energii. Jak wskazano bowiem powyżej, Spółka zleca domowi maklerskiemu sprzedaż energii elektrycznej na giełdzie energii. Zatem dom maklerski „wystawia” energię należącą do Spółki na giełdzie energii i nie wie przez kogo zostanie ona kupiona. Już przy „zwykłym” komisie, jak podniesiono w cytowanym powyżej wyroku, nabywca może nie wiedzieć kim jest komitent, natomiast w przypadku obrotu na giełdzie energii anonimowość stron transakcji jest zasadą.

Przy przyjęciu, że to dom maklerski jest podatnikiem akcyzy od energii sprzedawanej za pośrednictwem giełdy energii, przy wielu sprzedażach dochodziłoby do sytuacji, w której dom maklerski płaciłby akcyzę od energii elektrycznej sprzedanej podmiotowi posiadającemu koncesję na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną, co jest sprzeczne z przepisami ustawy o podatku akcyzowym. Co więcej, z informacji uzyskanych przez Spółkę wynika, że zdecydowana większość podmiotów, które nabywają na giełdzie energię elektryczną (także za pośrednictwem domów maklerskich) posiada koncesję. Zatem sytuacja, w której nabywca posiada status nabywcy końcowego powinna być, co do zasady rzadkością.

Biorąc pod uwagę powyższe, ze względu na charakter obrotu na giełdzie energii i zasadę anonimowości stron transakcji, wydaje się, że zastosowanie powinien w niniejszej sprawie znaleźć zastosowanie art. 9 ust. 1 pkt 6 ustawy, o podatku akcyzowym, zgodnie z którym przedmiotem opodatkowania akcyzą jest zużycie energii elektrycznej przez nabywcę końcowego, jeżeli nie została od niej zapłacona akcyza w należnej wysokości i nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży tej energii elektrycznej nabywcy końcowemu.

Opodatkowanie zużycia energii elektrycznej przez nabywcę końcowego jest wyjątkiem, bowiem co do zasady akcyza ta powinna zostać zapłacona na wcześniejszym etapie. Niemniej, ustawodawca przewidział, że mogą zdarzyć się sytuacje, w których akcyza nie zostanie zapłacona i nie będzie można ustalić sprzedawcy - przykładem takiej sytuacji jest właśnie obrót na giełdzie energii.

Tym samym, w opinii spółki pomimo tego, że do sprzedaży dochodzi między domem maklerskim a nabywcą, ze względu na niemożność ustalenia przez dom maklerski statusu nabywcy, obowiązek podatkowy będzie spoczywał na nabywcy, w przypadku podmiotu posiadającego koncesję na podstawie z art. 9 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o podatku akcyzowym, a w przypadku nabywcy będącym nabywcą końcowym na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku akcyzowym. Tym samym w opinii Spółki sprzedaż przez dom maklerski na giełdzie energii elektrycznej będącej własnością Spółki, nabywcy końcowemu nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku akcyzowym po stronie Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 43 ze zm.) zwanej dalej „ustawą” – ustawa określa opodatkowanie podatkiem akcyzowym, zwanym dalej „akcyzą”, wyrobów akcyzowych oraz samochodów osobowych, organizację obrotu wyrobami akcyzowymi, a także oznaczanie znakami akcyzy.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy, wyrobami akcyzowymi są wyroby energetyczne, energia elektryczna, napoje alkoholowe, wyroby tytoniowe, susz tytoniowy, płyn do papierosów elektronicznych oraz wyroby nowatorskie, określone w załączniku nr 1 do ustawy.

W poz. 33 załącznika nr 1 wymieniono energię elektryczną o kodzie CN 2716 00 00.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy w przypadku energii elektrycznej przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

1. nabycie wewnątrzwspólnotowe energii elektrycznej przez nabywcę końcowego;
2. sprzedaż energii elektrycznej nabywcy końcowemu na terytorium kraju, w tym przez podmiot nieposiadający koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, który wyprodukował tę energię;
3. zużycie energii elektrycznej przez podmiot posiadający koncesję, o której mowa w pkt 2;
4. zużycie energii elektrycznej przez podmiot nieposiadający koncesji, o której mowa w pkt 2, który wyprodukował tę energię;
5. import energii elektrycznej przez nabywcę końcowego;
6. zużycie energii elektrycznej przez nabywcę końcowego, jeżeli nie została od niej zapłacona akcyza w należnej wysokości i nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży tej energii elektrycznej nabywcy końcowemu.
   
   

Za zużycie energii elektrycznej nie uznaje się strat powstałych w wyniku przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej, z wyłączeniem energii zużytej w związku z jej przesyłaniem lub dystrybucją oraz energii elektrycznej pobranej nielegalnie – art. 9 ust. 2 ustawy.

Jeżeli w stosunku do energii elektrycznej powstał obowiązek podatkowy w związku z wykonaniem jednej z czynności, o których mowa w ust. 1, to nie powstaje obowiązek podatkowy w związku z wykonaniem innej czynności podlegającej opodatkowaniu akcyzą, jeżeli kwota akcyzy została określona lub zadeklarowana w należnej wysokości, chyba że przepisy ustawy stanowią inaczej – art. 9 ust. 3 ustawy.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 19 ustawy nabywca końcowy to podmiot nabywający energię elektryczną, nieposiadający koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2012 r. poz. 1059, z późn. zm.), z wyłączeniem:

1. spółki prowadzącej giełdę towarową w rozumieniu ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych (Dz. U. z 2016 r. poz. 719, 831 i 904) nabywającej energię elektryczną z tytułu pełnienia funkcji opisanej w art. 5 ust. 3a ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych,
2. towarowych domów maklerskich i domów maklerskich w rozumieniu ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych nabywających energię elektryczną z tytułu pełnienia funkcji opisanej w art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych lub nabywających energię elektryczną na rachunek dającego zlecenie na rynku regulowanym w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 1636, 1948 i 1997),
3. giełdowej izby rozrachunkowej, Krajowego Depozytu Papierów Wartościowych S.A. lub spółki, której Krajowy Depozyt przekazał wykonywanie czynności z zakresu zadań, o których mowa w art. 48 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, nabywających energię elektryczną z tytułu pełnienia funkcji opisanej w art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych,
4. spółki prowadzącej jednocześnie izbę rozliczeniową i izbę rozrachunkową w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi nabywającej energię elektryczną z tytułu pełnienia funkcji, o której mowa w art. 68a ust. 14 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi lub w celu rozliczenia i rozrachunku transakcji zawieranych na rynku regulowanym.
   
   

Zgodnie z art. 2 ust.1 pkt 21 ustawy sprzedaż oznacza czynność faktyczną lub prawną, w której wyniku dochodzi do przeniesienia posiadania lub własności przedmiotu sprzedaży na inny podmiot.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy w przypadku energii elektrycznej obowiązek podatkowy powstaje:

1. z dniem nabycia wewnątrzwspólnotowego energii elektrycznej przez nabywcę końcowego;
2. z momentem wydania energii elektrycznej nabywcy końcowemu, w przypadku sprzedaży energii elektrycznej na terytorium kraju;
3. z dniem zużycia energii elektrycznej, w przypadkach, o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt 3, 4 i 6;
4. z dniem powstania długu celnego, w przypadku importu energii elektrycznej przez nabywcę końcowego.
   
   

Wydanie energii elektrycznej, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, nabywcy końcowemu jest związane z wystawieniem przez podatnika faktury lub innego dokumentu, z którego wynika zapłata należności za sprzedaną przez podatnika energię elektryczną – art. 11 ust. 2 ustawy.

Na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy podatnikiem akcyzy jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą lub wobec której zaistniał stan faktyczny podlegający opodatkowaniu akcyzą, w tym podmiot: będący nabywcą końcowym zużywającym energię elektryczną, jeżeli od tej energii nie została zapłacona akcyza w należnej wysokości i nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży tej energii elektrycznej nabywcy końcowemu.

Zgodnie z art. 38b ust. 1 ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych (t.j. Dz. U z 2018 r., poz. 622 ze zm.) w umowie o świadczenie usług brokerskich w zakresie obrotu towarami giełdowymi towarowy dom maklerski zobowiązuje się wobec dającego zlecenie do zawierania umów nabycia lub zbycia towarów giełdowych w imieniu własnym, lecz na rachunek dającego zlecenie.

Natomiast w myśl art. 38b ust. 5 ustawy o giełdach towarowych w zakresie nieuregulowanym w ust. 1-4 do umowy:

1. o świadczenie usług brokerskich w zakresie obrotu towarami giełdowymi - stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące umowy zlecenia, z wyłączeniem art. 737;
2. zlecenia nabycia lub zbycia towarów giełdowych - stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące umowy komisu, z wyłączeniem art. 768 § 3.
   
   

Jak wynika zaś z art. 765 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 459 ze zm.) przez umowę komisu przyjmujący zlecenie (komisant) zobowiązuje się za wynagrodzeniem (prowizja) w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do kupna lub sprzedaży rzeczy ruchomych na rachunek dającego zlecenie (komitenta), lecz w imieniu własnym.

Zgodnie z art. 766 Kodeksu cywilnego komisant powinien wydać komitentowi wszystko, co przy wykonaniu zlecenia dla niego uzyskał, w szczególności powinien przelać na niego wierzytelności, które nabył na jego rachunek. Powyższe uprawnienia komitenta są skuteczne także względem wierzycieli komisanta.

Umowa komisu należy do umów z zakresu szeroko rozumianego pośrednictwa handlowego. Na podstawie definicji komisu zawartej w art. 765 k.c. wyróżnić można dwa rodzaje umowy komisu: umowę komisu kupna (komis kupna) i umowę komisu sprzedaży (komis sprzedaży). Na podstawie umowy komisu kupna komisant zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do kupna rzeczy ruchomych na rachunek komitenta, lecz w imieniu własnym. Natomiast komis sprzedaży charakteryzuje się tym, że komisant zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do sprzedaży rzeczy ruchomych na rachunek komitenta, lecz w imieniu własnym. Możliwe jest również zawarcie umowy komisu łączącej oba wskazane rodzaje, na podstawie której komisant jest zobowiązany zarówno do kupna, jak i sprzedaży rzeczy ruchomych na rachunek komitenta, ale we własnym imieniu.

Należy mieć na uwadze, iż przez zawarcie umowy komisu sprzedaży komitent nie traci własności rzeczy, a komisant nie staje się jej właścicielem, ani nawet posiadaczem. Aby zrealizować zobowiązanie z umowy komisu sprzedaży komisant winien zawrzeć umowę sprzedaży rzeczy ruchomej, która jest przedmiotem komisu. Umowa sprzedaży, o której mowa, jest funkcjonalnie związana z umową komisu, jednak prawnie jest umową całkowicie od komisu odrębną. Stosunki prawne stron tej umowy, tj. sprzedawcy, którym jest komisant z umowy komisu, występujący w imieniu własnym, oraz kupującego regulują dotyczące sprzedaży art. 535 i następne kodeksu cywilnego, z tym wyjątkiem, że odpowiedzialność sprzedawcy za ukryte wady fizyczne i wady prawne może być wyłączona na warunkach określonych w art. 770 kodeksu cywilnego. Co do zasady kupujący może nie znać danych komitenta.

Jak wykazano wyżej, zawierając umowę sprzedaży, komisant – sprzedawca nie jest właścicielem rzeczy będącej przedmiotem sprzedaży, bowiem właścicielem jej pozostaje komitent. Komisant jest jednak osobą uprawnioną do rozporządzania rzeczą w rozumieniu art. 169 Kodeksu cywilnego. Chociaż więc skutkiem tej umowy jest przeniesienie własności rzeczy z komitenta na kupującego, to jednak umowa sprzedaży dochodzi do skutku pomiędzy komisantem – sprzedawcą a kupującym. Tym samym czynność dokonana przez komisanta, w wyniku której dojdzie do przeniesienia własności energii elektrycznej na inny podmiot, wypełnia definicję sprzedaży, o której mowa w art. 2 ust. 1 pkt 21 ustawy.

Wobec powyższego odpowiadając wprost na zadane przez Wnioskodawcę pytanie stwierdzić należy, że sprzedaż przez dom maklerski na giełdzie energii elektrycznej będącej własnością Spółki nabywcy końcowemu nie spowoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku akcyzowym po stronie Spółki.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie objętym pytaniem uznać należy zatem za prawidłowe.

Przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie zapytania Zainteresowanego i jego indywidualnej sytuacji prawnopodatkowej. Inne kwestie nie objęte pytaniem i dotyczące sytuacji prawnopodatkowej innego podmiotu – domu maklerskiego, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja została wydana w oparciu o stan faktyczny przedstawiony we wniosku. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie ul. M.C. Skłodowskiej 40 20-029 Lublin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.