Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-1.4012.69.2018.4.ŻR
z 6 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2018 r. (data wpływu 26 stycznia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 marca 2018 r. (data wpływu 21 marca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku uiszczenia podatku VAT z tytułu zapłaty otrzymanej od Kontrahenta na podstawie wyroku sądu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku uiszczenia podatku VAT z tytułu zapłaty otrzymanej od Kontrahenta na podstawie wyroku sądu.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 17 marca 2018 r. (data wpływu 21 marca 2018 r.), o doprecyzowanie opisu sprawy, pytania i własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (doprecyzowany w uzupełnieniu wniosku).

Wnioskodawca (dalej jako: „Podatnik” lub „Wnioskodawca”), w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w dniu 30 grudnia 2005 r. zawarł z Miastem (dalej: „Kontrahent”) umowę o roboty budowlane. W trakcie trwania umowy, strony podpisały do niej cztery aneksy.

Przedmiotem umowy była budowa dwóch budynków mieszkalnych. Wnioskodawca był zobowiązany wykonać umowę zgodnie z zatwierdzonym przez Kontrahenta harmonogramem rzeczowo-finansowym w terminie do dnia 30 czerwca 2008 r. Podstawą zapłaty wynagrodzenia były faktury VAT wystawione przez Wnioskodawcę nie częściej, niż raz w miesiącu, na podstawie zatwierdzonych przez Kontrahenta protokołów częściowego odbioru robót.

Umowa przewidywała ryczałtowe wynagrodzenie Podatnika za wykonane prace. Strony w umowie wyłączyły możliwość waloryzacji wynagrodzenia ryczałtowego. W dniu 8 listopada 2006 r. zmieniono zakres robót, a także zwiększono wynagrodzenie Podatnika do kwoty brutto - 8.664.090,19 zł. Odbiór końcowy prac nastąpił w dniu 18 lipca 2008 r.

W roku 2007 nastąpił gwałtowny wzrost cen materiałów budowlanych. Skutkiem wzrostu cen – w okresie od 1 stycznia do 21 listopada - Podatnik poniósł stratę. Począwszy od 17 sierpnia 2007 r. Podatnik występował do Kontrahenta o podwyższenie przewidzianego w umowie wynagrodzenia ryczałtowego z powodu rażącej straty w związku z gwałtownymi zmianami cen materiałów budowlanych. Jednakże Kontrahent nie uwzględnił tego wniosku. Kontrahent odmawiał zmiany wynagrodzenia.

Z powodu nieuwzględnienia przez Kontrahenta wniosku o zmianę wynagrodzenia ryczałtowego, Podatnik wniósł do Sądu pozew o zasądzenie na jego rzecz określonej kwoty, tytułem podwyższenia uzgodnionego w umowie wynagrodzenia ryczałtowego. Jako podstawę wskazywał, że po zawarciu umowy nastąpiła nieprzewidywalna i drastyczna zmiana cen materiałów budowlanych. W postępowaniu sądowym Podatnik domagał się podwyższenia wynagrodzenia ryczałtowego na podstawie art. 357 (1) Kodeksu cywilnego (tzw. klauzula rebus sic stantibus).

Spór sądowy Wnioskodawcy z Kontrahentem o zwiększenie wynagrodzenia trwał blisko 10 lat.

Sekwencja zdarzeń wyglądała następująco:

1. w dniu 25 kwietnia 2008 r. Podatnik złożył pozew do Sądu Okręgowego, domagając się zasądzenia na jego rzecz kwoty 1.744.295 zł, tytułem podwyższenia uzgodnionego w umowie wynagrodzenia ryczałtowego,
2. 6 grudnia 2011 r. Sąd Okręgowy - zasądził na rzecz Podatnika kwotę 1.494.838,37 zł,
3. Kontrahent złożył apelację od wyroku Sądu Okręgowego,
4. 26 czerwca 2012 r. Sąd Apelacyjny - uchylił wyrok I instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia Sądowi Okręgowemu,
5. 27 listopada 2012 r. - Sąd Okręgowy oddalił powództwo Podatnika,
6. Podatnik złożył apelację od wyroku Sądu Okręgowego,
7. 21 marca 2014 r. - Sąd Apelacyjny oddalił apelację Podatnika,
8. Podatnik złożył skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego,
9. 29 października 2015 r. - Sąd Najwyższy uchylił wyrok Sądu Apelacyjnego z 21 marca 2014 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu,
10. 27 listopada 2017 r. Sąd Apelacyjny zmienił wyrok Sądu Okręgowego z 27 listopada 2012 r.
    
    

Finalnie na rzecz Podatnika zasądzono kwotę 495.735,40 zł wraz z odsetkami od 25 kwietnia 2008 r. Sąd Apelacyjny związany był wykładnią Sądu Najwyższego.

Sąd Najwyższy doszedł bowiem do przekonania, że żądanie Podatnika, co do zmiany przewidzianego w umowie wynagrodzenia poprzez jego podwyższenie, było zasadne. Zdaniem Sądu Najwyższego, Podatnik „dostatecznie sformułował swoje żądanie, które mieści się w art. 357 (1) Kodeksu cywilnego i art. 632 § 2 Kodeksu cywilnego. Sąd Najwyższy zwrócił uwagę na to, że na tle klauzuli rebus stic stantibus w orzecznictwie formułuje się regułę, iż Sąd nie jest związany wskazanym przez stronę sposobem modyfikacji stosunku obligacyjnego, zaś przedmiot sporu wynikający z żądania stron wyprowadzonego z art. 357 (1) Kodeksu cywilnego, wyznacza wskazany przez powoda stosunek obligacyjny, którego modyfikacji może dokonać Sąd. W judykaturze przyjęto także, że zgłoszenie przez powoda samego tylko żądania zasądzenia podwyższonego świadczenia mieści w sobie także żądanie jego podwyższenia, a wytoczone powództwo o zapłatę, które odwołuje się do konieczności podwyższenia ryczałtu, zawiera w sobie implicite żądanie ukształtowania treści stosunku obligacyjnego.”

Wskazując na art. 632 § 2 Kodeksu cywilnego (w którym przewidziano przesłankę możliwości podwyższenia umówionego wynagrodzenia ryczałtowego wykonawcy robót budowlanych, gdyby wykonanie zamówienia groziło mu „rażącą stratą”), Sąd Najwyższy udzielił Sądowi Apelacyjnemu wskazówek, jakie parametry winny być brane pod uwagę przy ustalaniu tejże straty (analiza elementów ustalonego przez powoda wynagrodzenia ryczałtowego i zestawienie jej z analizą takich elementów, przyjętych pierwotnie w umowie, z wyraźnym wyodrębnieniem zysku, dochodu i innych elementów pozwalających określić to, czy strata (nie szkoda) istotnie powstała, czy powstała właśnie w związku ze zmianą stosunku, czy z innych przyczyn, czy miała charakter rażący i jak ewentualnie liczbowo można ją wyrazić.

Będąc związanym dokonaną przez Sąd Najwyższy wykładnią art. 632 § 2 Kodeksu cywilnego, Sąd Apelacyjny przyjął, że „w sprawie miała miejsce „zamiana stosunków”, której nie można było przewidzieć, o której mowa w art. 632 § 2 Kodeksu cywilnego, zaś powód poniósł „rażącą stratę” transakcyjną, a więc spełnione zostały przesłanki podwyższenia umówionego ryczałtu.” W efekcie Sąd Apelacyjny zmodyfikował łączącą Podatnika z Kontrahentem umowę i określił należny Podatnikowi ryczałt za jej wykonanie. Jak bowiem wskazano w uzasadnieniu Sądu Apelacyjnego: „Modyfikując treść łączącej strony umowy na podstawie art. 632 § 2 Kodeksu cywilnego, Sąd apelacyjny podwyższył należny powodowi ryczałt o kwotę 495.735,40 zł netto stanowiącą 50% poniesionej przez niego straty w kwocie 991.470,79 zł netto.

Sąd odwoławczy doszedł bowiem do przekonania, że zawierając umowę o roboty budowlane, obejmującą okres dwuletni, obie strony podjęły ryzyko gospodarcze związane z możliwością zmian uwarunkowań rynkowych, w tym zmian cen spowodowanych różnymi czynnikami. Ponieważ częściowo zmiany cen są naturalną konsekwencją funkcjonowania rynku, w ocenie Sądu Apelacyjnego, zakres podwyższenia należnego powodowi ryczałtu powinien uwzględniać sytuację obu stron umowy, a powodowi kompensować część (połowę) poniesionej przez niego starty. Jest bowiem wiadome, że także pozwanego zaskoczyła „zamiana stosunków”, której nie można było przewidzieć, co skutkuje obowiązkiem poniesienia przez niego dodatkowych kosztów wzniesienia budynków, których nie planował.”

Sąd Apelacyjny zasądził także na rzecz Podatnika odsetki, liczone od dnia 25 kwietnia 2008 r. (czyli od dnia złożenia pozwu). Zasądzoną kwotę wraz z odsetkami Podatnik otrzymał 28 grudnia 2017 r. Podatnik nie wystawił faktur dokumentujących otrzymaną wpłatę.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż Wnioskodawca jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Odbiór końcowy prac, który nastąpił w dniu 18 lipca 2008 r. został dokonany na podstawie protokołu zdawczo - odbiorczego za zgodą obu stron.

Ostatnia faktura rozliczeniowa z tytułu wykonanych robót budowlanych w zakresie budowy dwóch budynków mieszkalnych - czyli umowy opisanej we wniosku o interpretację z dnia 24 stycznia 2018 r. - została wystawiona w dniu 23 lipca 2008 r. i miała numer 31/2008. Natomiast ostatnia wystawiona przez Wnioskodawcę faktura dotycząca wykonanych robót budowlanych była wystawiona w dniu 12 marca 2018 r. nr 9/2018, ale nie dotyczyła ona umowy opisanej we wniosku o interpretację z dnia 24 stycznia 2018 r. Dotyczyła prac wykonanych w 2018 r. na podstawie innej umowy, z innym Kontrahentem.

Wnioskodawca nie wystawił faktury korygującej dotyczącej wykonanych usług opisanych we wniosku o interpretację z dnia 24 stycznia 2018 r. Nie wystawił także innej faktury lub faktury korygującej w odniesieniu do zapłaty otrzymanej od kontrahenta na podstawie wyroku Sądu Apelacyjnego.

W sprawie będącej przedmiotem wniosku o interpretację nie wystąpiły okoliczności zawieszające lub przerywające bieg terminu przedawnienia zobowiązania, o których mowa w art. 70 § 2-8 ustawy Ordynacja podatkowa.

W odniesieniu do usługi, której wykonywanie zakończyło się w 2008 r. i udokumentowanej wystawionymi wówczas fakturami przedawnienie nastąpiło w roku 2013 (pięć lat od końca roku, w którym upłynął termin płatności podatku).

Przedmiotem wniosku jest pytanie, o konieczność uiszczenia podatku VAT z tytułu zapłaty otrzymanej od kontrahenta na podstawie wyroku Sądu Apelacyjnego wynikającej ze zmodyfikowania przez Sąd treści łączącej Wnioskodawcę z kontrahentem umowy (opisanej we wniosku z 24 stycznia 2018 r.) poprzez podwyższenie należnego ryczałtu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku).

Czy Podatnik obowiązany jest uiścić podatek VAT od zapłaty otrzymanej od Kontrahenta na podstawie wyroku Sądu Apelacyjnego?

Zdaniem Wnioskodawcy (doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku), nie ma on obowiązku zapłaty podatku VAT od otrzymanej od Kontrahenta zapłaty, z uwagi na przedawnienie zobowiązania podatkowego z tytułu usługi wykonanej najpóźniej w 2008 r.

Zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. d ustawy VAT, w brzmieniu obowiązującym w roku 2005 i 2008, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wykonania usług budowlanych lub budowlano-montażowych.

Obecnie zaś, zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. a ustawy VAT, z tytułu świadczenia usług budowlanych lub budowlano-montażowych obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury w przypadkach, o których mowa w art. 106b ust. 1. Fakturę wystawia się nie później niż 30. dnia od dnia wykonania usług - w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. a. Tym samym, jeśli w ciągu 30 dni od dnia wykonania usługi budowlanej nie wystawiono faktury, obowiązek podatkowy powstaje z upływem terminu na wystawienie tej faktury.

Zarówno zatem w momencie wykonania usług (2008 r. i wcześniej), jak i w momencie otrzymania zapłaty (2017 r. i obecnie), dla powstania obowiązku podatkowego z tytułu usług budowalnych nie ma znaczenia moment otrzymania zapłaty. Kluczowy jest zaś moment wykonania usługi, ewentualnie moment upływu terminu na wystawienia faktury, liczony od dnia wykonania usługi.

Mając na uwadze to, że usługa została wykonana najpóźniej w roku 2008 r., na gruncie podatku VAT doszło do przedawnienia zobowiązania podatkowego. Ustawa VAT nie zawiera bowiem w zakresie żadnych szczególnych rozwiązań i zastosowanie znajdzie art. art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, na mocy którego zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

W efekcie Podatnik nie ma obowiązku uiszczenia podatku VAT z tytułu otrzymanej od Kontrahenta zapłaty z uwagi na przedawnienia zobowiązania podatkowego, jakie powstało z racji wykonania usługi budowlanej najpóźniej w 2008 r.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że Wnioskodawca nie jest obowiązany do uiszczenia podatku od towarów i usług (VAT) od zapłaty otrzymanej od Kontrahenta na podstawie wyroku Sądu Apelacyjnego z uwagi na to, iż otrzymana zapłata jest zwiększonym ryczałtem (wynagrodzeniem) za usługę, której wykonanie zakończyło się w 2008 r., natomiast obowiązek podatkowy z tytułu wykonania tej usługi uległ przedawnieniu.

Podtrzymując w pełni uzasadnienie stanowiska z wniosku z dnia 24 stycznia 2018 r. Wnioskodawca dodał, że:

• w 2008 r. na gruncie podatku VAT powstał po stronie Wnioskodawcy obowiązek podatkowy z tytułu wykonania usługi budowlanej (art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. d ustawy w brzmieniu obowiązującym w 2008 r.),
  

• zobowiązanie podatkowe w odniesieniu do usługi, której wykonywanie zakończyło się w 2008 r. i udokumentowanej wystawionymi wówczas fakturami uległo już przedawnieniu (art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa),
  

• w dniu 28 grudnia 2017 r. Wnioskodawca otrzymał od kontrahenta zasądzoną wyrokiem Sądu Apelacyjnego zapłatę, którą zasądzono na podstawie art. 632 § 2 Kodeksu cywilnego jako podwyższenie należnego Wnioskodawcy z umowy ryczałtu (modyfikacja treści łączącej Wnioskodawcę umowy),
  

• skoro zapłata otrzymana od kontrahenta w 2017 r. stanowi podwyższony przez Sąd ryczałt za usługę, której wykonywanie zakończyło się w 2008 r., to Wnioskodawca nie jest obowiązany płacić podatku VAT od tej otrzymanej zapłaty właśnie z uwagi na to, że zobowiązanie podatkowe w podatku VAT z tytułu wykonania tej usługi uległo przedawnieniu (art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. d ustawy w brzmieniu obowiązującym w 2008 r., w związku z art. 70 § 1 Ustawy Ordynacja podatkowa).
  
  

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że nawet gdyby wystawił fakturę korygującą do faktury, którą pierwotnie udokumentował usługę, to jako datę sprzedaży rozumianą jako datę wykonania usługi byłby zobowiązany wykazać najpóźniej rok 2008 r. W tym bowiem roku zakończył wykonywanie usługi na podstawie umowy opisanej we wniosku z 24 stycznia 2018 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2013 r. poz. 35), w przypadku czynności wykonanych przed dniem 1 stycznia 2014 r. obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19-21 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu obowiązującym przed tym dniem.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, w przypadku czynności, o których mowa w art. 7 ust. 1 i 3, podstawę opodatkowania ustala się zgodnie z przepisami art. 29-31 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2014 r.

Kwestie dotyczące momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2013 r. regulował art. 19 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.).

Zgodnie z zasadą ogólną, wynikającą z art. 19 ust. 1 ww. ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy, stosownie do brzmienia art. 19 ust. 4 ustawy, powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Natomiast w myśl art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. d) powołanej ustawy, w przypadku świadczenia usług budowlanych lub budowlano-montażowych, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wykonania tych usług.

Na mocy art. 19 ust. 14 ustawy, zasady, o których mowa w art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. d, stosuje się również do usług przyjmowanych częściowo, których odbiór jest dokonywany na podstawie protokołów zdawczo-odbiorczych.

W świetle art. 19 ust. 15 ustawy, w przypadkach określonych w ust. 10 oraz ust. 13 pkt 2-4 i 7-10, otrzymanie części zapłaty (ceny) lub części wkładu budowlanego i mieszkaniowego powoduje powstanie obowiązku podatkowego w tej części.

Oznacza to, że w zakresie wykonywania usług budowlanych lub budowlano-montażowych dla powstania obowiązku podatkowego podstawowe znaczenie ma dzień otrzymania zapłaty (w całości lub części), przy czym zasada ta ma zastosowanie, jeżeli nabywca, na rzecz którego usługa była świadczona dokona zapłaty przed upływem 30. dnia, licząc od dnia wykonania usługi, w przeciwnym wypadku 30. dnia od realizacji usługi obowiązek podatkowy powstaje z mocy prawa.

Zatem z tytułu wykonania usługi budowlanej lub budowlano–montażowej dla powstania obowiązku podatkowego znaczenie ma termin zapłaty, ale tylko wówczas, gdy kontrahent dokona płatności za wykonaną na jego rzecz usługę przed upływem 30 dni od dnia jej wykonania, gdyż 30. dnia obowiązek podatkowy powstaje niezależnie od tego, czy zapłaty dokonano, czy nie. Poza terminem zapłaty istotne jest także zidentyfikowanie momentu, w którym usługi zostały wykonane.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r.), podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Stosownie do art. 29 ust. 4 ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r.), podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.

Stosownie do art. 29 ust. 4a ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r.), w przypadku gdy podstawa opodatkowania ulega zmniejszeniu w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze, obniżenia podstawy opodatkowania podatnik dokonuje pod warunkiem posiadania, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługi otrzymał korektę faktury, potwierdzenia otrzymania korekty faktury przez nabywcę towaru lub usługi, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługi korekty faktury po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia korekty faktury za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano.

Przepis ust. 4a stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia korekty faktury do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna – art. 29 ust. 4c ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r.).

Jak stanowi art. 15 ust. 1 ww. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Przepis art. 106 ust. 1 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r.), określa, iż podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Natomiast zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 i pkt 4 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 01 stycznia 2014 r.), podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem oraz otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

W tym miejscu należy zauważyć, że celem faktury jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt nabycia określonych towarów lub usług, czy też otrzymania całości lub części należności, co oznacza, że nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy nie wskazuje ona zaistniałego zdarzenia gospodarczego.

Jeżeli po wystawieniu faktury wystąpią zdarzenia, mające wpływ na treść wystawionej faktury lub okaże się, że dokument ten zawiera błędy, podatnik w takim przypadku wystawia fakturę korygującą. Zatem faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu. Zatem, co do zasady, korygowanie treści pierwotnie wystawionej faktury powinno nastąpić przez wystawienie przez sprzedawcę faktury korygującej.

Jak stanowi art. 106j ust. 1 pkt 4 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 01 stycznia 2014 r.), w przypadku, gdy po wystawieniu faktury dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, podatnik wystawia fakturę korygującą.

Faktura korygująca, stosownie do art. 106j ust. 2 ww. ustawy obowiązującej od 1 stycznia 2014 r., powinna zawierać:

1. wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA” albo wyraz „KOREKTA”;
   
2. numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
   
3. dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
   1. określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6,
      
   2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych korektą;
4. przyczynę korekty;
   
5. jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego - odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;
   
6. w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 - prawidłową treść korygowanych pozycji.
   
   

Zgodnie z art. 12 ust. 1 i 2 ww. ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, do dokumentowania czynności dokonanych przed dniem 1 stycznia 2014 r. stosuje się przepisy art. 106 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu obowiązującym przed tym dniem, oraz przepisy wydane na jego podstawie, z zastrzeżeniem ust. 2.

Do wystawiania faktur korygujących faktury wystawione przed dniem 1 stycznia 2014 r. i faktury wystawione zgodnie z ust. 1 oraz do wystawiania faktur będących duplikatami takich faktur stosuje się odpowiednio przepisy art. 106j-106l ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Jak wynika z art. 103 ust. 1 ustawy, podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 33 i 33b.

W celu wykonania tego obowiązku, stosownie do art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, 130c i art. 133.

Z przepisów powyższych wynika, że podatnik podatku od towarów i usług, w celu wykonania ciążącego na nim obowiązku rozliczenia podatku za dany okres rozliczeniowy, winien złożyć deklarację podatkową, w której winien ująć wszystkie czynności, co do których obowiązek podatkowy powstał w okresie, którego dotyczy ta deklaracja.

Stosownie do art. 109 ust. 3 cyt. ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r.), podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 i 82 ust. 3 oraz zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą:

1. kwoty określone w art. 90,
2. dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania,
3. wysokość podatku należnego,
4. kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku, podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu,
5. oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej,

a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, 134, 138 - dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

W myśl art. 109 ust. 3 cyt. ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r.), podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, art. 134 oraz art. 138 - dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Natomiast w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r.), art. 109 ust. 3 cyt. ustawy stanowi, iż podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Ustawodawca powyższym przepisem art. 109 ust. 3 ustawy nakłada na podatnika obowiązek prowadzenia ewidencji zawierającej dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, obejmującej m.in. dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania oraz wysokość podatku należnego. Wprawdzie ustawodawca nie określił formy w jakiej ewidencja powinna być prowadzona, ale istotne jest aby zawierała wszystkie wymienione w powyższym przepisie elementy.

Ewidencja jest odzwierciedleniem stanu rzeczywistego, winna zatem obejmować wszystkie dokonane przez podatnika czynności podlegające opodatkowaniu jak i dane dotyczące podatku naliczonego podlegającego odliczeniu. Dane, które podatnik wpisuje do deklaracji podatkowej składanej w urzędzie skarbowym stanowią odzwierciedlenie danych wynikających z prowadzonej przez niego ewidencji sprzedaży i ewidencji zakupów VAT.

W myśl art. 112 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r.) podatnicy są obowiązani przechowywać ewidencje prowadzone dla celów rozliczania podatku oraz wszystkie dokumenty, w szczególności faktury, związane z tym rozliczaniem do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Stosownie do art. 112a ust. 1 ustawy o VAT (obowiązującego od 1 stycznia 2014 r.), podatnicy przechowują:

1. wystawione przez siebie lub w swoim imieniu faktury, w tym faktury wystawione ponownie,
2. otrzymane faktury, w tym faktury wystawione ponownie

-w podziale na okresy rozliczeniowe, w sposób zapewniający łatwe ich odszukanie oraz autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność tych faktur od momentu ich wystawienia lub otrzymania do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Natomiast jak stanowi art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Istotą przedawnienia uregulowanego w art. 70 Ordynacji podatkowej jest to, że na skutek upływu czasu zobowiązanie podatkowe wygasa z mocy prawa, zobowiązanie podatkowe bowiem przestaje istnieć.

Zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 czerwca 2009 r. sygn. akt I FPS 9/08 oraz linią orzeczniczą sądów, przepis art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej ma zastosowanie również do rozliczeń, w których obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług przekształcił się w kwotę zwrotu różnicy podatku lub nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym, która może być zadeklarowana przez podatnika do przeniesienia na następny miesiąc.

Przedawnienie zobowiązań podatkowych dotyczy zatem wszystkich zobowiązań, bez względu na sposób ich powstania. Przedawnieniu podlegają zarówno zobowiązania powstałe po doręczeniu decyzji ustalającej, jak i zobowiązania powstające z mocy prawa.

W komentowanym przepisie określony jest jeden termin przedawnienia - wynoszący 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Termin ten nie może być ani odroczony (art. 48 Ordynacji podatkowej) przez organ podatkowy, ani też przedłużony przez Ministra Finansów (art. 50 Ordynacji podatkowej).

W związku z powyższym należy przyjąć tezę, że jeżeli przedawnia się zobowiązanie podatkowe, to wraz z nim przedawnieniu ulegają także inne elementy danego stosunku prawno-podatkowego.

W kwestii przedawnienia wypowiedział się również Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu z dnia 21 stycznia 2010 r. w sprawie C-472/08.

W orzeczeniu tym TSUE orzekł, że artykuł 18 ust. 4 szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego, wyznaczającym trzyletni termin przedawnienia na wystąpienie z wnioskiem o zwrot nadpłaty VAT nienależnie pobranej przez organy administracji skarbowej tego państwa.

Termin taki sam w sobie nie jest w stanie praktycznie uniemożliwić lub nadmiernie utrudnić wykonywania prawa do odliczenia, ponieważ trzyletni termin przedawnienia może w zasadzie umożliwić każdemu przeciętnie uważnemu podatnikowi skuteczne dochodzenie uprawnień przysługujących mu w porządku prawnym Unii.

Skoro TSUE za zgodny z zasadami uznał 3-letni okres przedawnienia, to tym bardziej za taki należy uznać termin 5-letni przewidziany w polskich przepisach podatkowych.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. W dniu 30 grudnia 2005 r. Wnioskodawca zawarł z Kontrahentem umowę o roboty budowlane. Przedmiotem umowy była budowa dwóch budynków mieszkalnych. Wnioskodawca był zobowiązany wykonać umowę zgodnie z zatwierdzonym przez Kontrahenta harmonogramem rzeczowo-finansowym w terminie do dnia 30 czerwca 2008 r. Podstawą zapłaty wynagrodzenia były faktury VAT wystawione przez Wnioskodawcę nie częściej, niż raz w miesiącu na podstawie zatwierdzonych przez Kontrahenta protokołów częściowego odbioru robót. W dniu 8 listopada 2006 r. zmieniono zakres robót, a także zwiększono wynagrodzenie Podatnika do kwoty brutto - 8.664.090,19 zł. Odbiór końcowy prac nastąpił w dniu 18 lipca 2008 r. W roku 2007 nastąpił gwałtowny wzrost cen materiałów budowlanych. Skutkiem wzrostu cen – w okresie od 1 stycznia do 21 listopada - Podatnik poniósł stratę. Począwszy od 17 sierpnia 2007 r. Podatnik występował do Kontrahenta o podwyższenie przewidzianego w umowie wynagrodzenia ryczałtowego z powodu rażącej straty w związku z gwałtownymi zmianami cen materiałów budowlanych. Jednakże Kontrahent nie uwzględnił tego wniosku. Kontrahent odmawiał zmiany wynagrodzenia. Z powodu nieuwzględnienia przez Kontrahenta wniosku o zmianę wynagrodzenia ryczałtowego, Podatnik wniósł do Sądu pozew o zasądzenie na jego rzecz określonej kwoty, tytułem podwyższenia uzgodnionego w umowie wynagrodzenia ryczałtowego. Spór sądowy Wnioskodawcy z Kontrahentem o zwiększenie wynagrodzenia trwał blisko 10 lat. Finalnie na rzecz Podatnika zasądzono kwotę 495.735,40 zł wraz z odsetkami od 25 kwietnia 2008 r. Zasądzoną kwotę wraz z odsetkami Podatnik otrzymał 28 grudnia 2017 r. Podatnik nie wystawił faktur dokumentujących otrzymaną wpłatę. Odbiór końcowy prac, który nastąpił w dniu 18 lipca 2008 r., został dokonany na podstawie protokołu zdawczo - odbiorczego za zgodą obu stron. Ostatnia faktura rozliczeniowa z tytułu wykonanych robót budowlanych w zakresie budowy dwóch budynków mieszkalnych - czyli umowy opisanej we wniosku o interpretację z dnia 24 stycznia 2018 r. - została wystawiona w dniu 23 lipca 2008 r. Wnioskodawca nie wystawił faktury korygującej dotyczącej wykonanych usług opisanych we wniosku. Nie wystawił także innej faktury lub faktury korygującej w odniesieniu do zapłaty otrzymanej od Kontrahenta na podstawie wyroku Sądu Apelacyjnego.

Analiza przywołanych wyżej przepisów wskazuje, że prawa i obowiązki m.in. w zakresie wystawiania faktur korygujących i rozliczenia podatku na ich podstawie, obowiązują podatników dopóty, dopóki zobowiązanie podatkowe określone w tych fakturach nie uległo przedawnieniu. Okres przedawnienia – zgodnie z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej – co do zasady – wynosi pięć lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Termin przedawnienia zobowiązania podatkowego zaczyna biec od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku, a kończy się z upływem 5 lat. Zatem, termin początkowy i końcowy przedawnienia podatkowego wyznacza termin płatności tegoż zobowiązania (z zastrzeżeniem instytucji zawieszenia i przerwania biegu przedawnienia, które wpływają na końcowy termin przedawnienia).

Przedawnienie oznacza, że po upływie określonego czasu od momentu powstania zobowiązania podatkowego zobowiązanie to wygasa, a organ podatkowy, po upływie terminu przedawnienia, nie może domagać się uregulowania (nie ma możliwości wyegzekwowania) należnego świadczenia. Należy przy tym zauważyć, że przedawnienie następuje z mocy prawa.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz przywołane wyżej przepisy należy stwierdzić, że zobowiązanie podatkowe w związku z otrzymaniem przez Wnioskodawcę zapłaty od Kontrahenta na podstawie wyroku Sądu Apelacyjnego, z tytułu robót budowalnych zrealizowanych w 2008 r., na mocy art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, z dniem 31 grudnia 2013 r. uległo przedawnieniu.

W ustawie Ordynacja podatkowa wskazano także okoliczności które zawieszają, bądź też przerywają bieg terminu przedawnienia.

W myśl art. 70 § 2 Ordynacji podatkowej, bieg terminu przedawnienia nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu:

1. od dnia wydania decyzji, o których mowa w art. 67a § 1 pkt 1 lub 2, do dnia terminu płatności odroczonego podatku lub zaległości podatkowej, ostatniej raty podatku lub ostatniej raty zaległości podatkowej;
2. od dnia wejścia w życie rozporządzenia w sprawie przedłużenia terminu płatności podatku, wydanego przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych, do dnia upływu przedłużonego terminu.
   
   

Bieg terminu przedawnienia przerywa ogłoszenie upadłości. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu uprawomocnienia się postanowienia o ukończeniu postępowania upadłościowego (art. 70 § 3 Ordynacji podatkowej).

Jak stanowi art. 70 § 4 Ordynacji podatkowej, bieg terminu przedawnienia zostaje również przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zastosowano środek egzekucyjny.

W myśl art. 70 § 6 Ordynacji podatkowej, bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego zostaje również zawieszony z dniem:

1. wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiąże się z niewykonaniem tego zobowiązania;
2. wniesienia skargi do sądu administracyjnego na decyzję dotyczącą tego zobowiązania;
3. wniesienia żądania ustalenia przez sąd powszechny istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa;
4. doręczenia postanowienia o przyjęciu zabezpieczenia, o którym mowa w art. 33d § 2, lub doręczenia zarządzenia zabezpieczenia w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
5. doręczenia zawiadomienia o przystąpieniu do zabezpieczenia w przypadkach określonych w art. 32a § 3 i art. 35 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2016 r. poz. 599, z późn. zm.).
   
   

Instytucja przedawnienia ma to do siebie, że w odniesieniu do okresu, który uległ przedawnieniu nie mogą być dokonywane żadne czynności ani zwiększające zobowiązanie podatkowe, ani zmniejszające zobowiązanie podatkowe. Podatnik nie jest również zobowiązany do posiadania dokumentów oraz ewidencji prowadzonych dla celów rozliczania podatku za okresy, które uległy przedawnieniu.

W opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, że w sprawie będącej przedmiotem wniosku o interpretację nie wystąpiły okoliczności zawieszające lub przerywające bieg terminu przedawnienia zobowiązania, o których mowa w art. 70 § 2-8 ustawy Ordynacja podatkowa.

Zatem, jeśli u Wnioskodawcy nie wystąpiły żadne okoliczności przerywające lub zawieszające bieg terminu przedawnienia w przedmiotowej sprawie, to Wnioskodawca w związku otrzymaniem zapłaty od Kontrahenta, na podstawie wyroku Sądu Apelacyjnego, nie jest zobowiązany do uiszczenia z tego tytułu podatku VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Jako element stanu faktycznego przyjęto wskazaną przez Wnioskodawcę okoliczność, że nie wystąpiły okoliczności zawieszające lub przerywające bieg terminu przedawnienia zobowiązania, o których mowa w art. 70 § 2-8 ustawy Ordynacja podatkowa. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17,43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.