Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.60.2018.1.DS
z 28 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 lutego 2018 r. (data wpływu 8 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 27.06.2016 r. Wnioskodawca podpisał umowę o oświadczenie usług z firmą A S.A.

Przedmiotem umowy było zdobycie kwalifikacji uprawniających do wykonywania zadań pierwszego oficera samolotu i wykonywania usług pilotażu samolotów znajdujących się w dyspozycji Spółki (transport pasażerski oraz przewóz towarów).

Umowa ta została zawarta przez Wnioskodawcę jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą: „B”.

Do powyższej umowy został zawarty aneks nr 1 z dnia 01.01.2017 r.

Czynność będącą przedmiotem umowy Wnioskodawca ukończył z wynikiem pozytywnym, uzyskując uprawnienia pierwszego oficera samolotu.

Wraz z uzyskaniem tych uprawnień Wnioskodawca rozpoczął świadczenie usług w zakresie transportu pasażerskiego i przewozu towarów na rzecz Spółki, za które to usługi wystawiane były faktury, z których opodatkowywana była kwota przychodów netto, z uwzględnieniem poniesionych kosztów dotyczących prowadzonej działalności.

W sierpniu 2017 r. Wnioskodawca otrzymał bardziej intratną propozycję współpracy i świadczenia usług dla innego przewoźnika lotniczego.

W związku z powyższym Wnioskodawca wypowiedział umowę o świadczenie usług zawartą z firmą A S.A., która to umowa przewidywała obowiązek zwrotu kosztów szkolenia na samolot (pokrytych uprzednio przez Spółkę A S.A.), na wypadek niedotrzymania innych postanowień umowy (postanowień w rozumieniu osobistego wykonywania usług określonych w umowie przez okres nie krótszy niż 10 lat od dnia uzyskania przez wykonawcę uprawień pierwszego oficera samolotu).

Konsekwencją powyższej decyzji było zwrócenie przez Wnioskodawcę kosztów szkolenia na samolot w kwocie 90.000,00 zł. Kwota ta została zwrócona przez Wnioskodawcę przelewem na konto Spółki w dniu 15.11.2017 r.

Umowa została rozwiązana z zachowaniem 3 miesięcznego okresu wypowiedzenia, podczas którego Wnioskodawca nadal świadczył usługi na rzecz Spółki. Po zakończeniu współpracy zostały zwrócone przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki A S.A. środki niezbędne do wykonywania obowiązków pierwszego oficera samolotu (w tym dostęp do dokumentów, słuchawki lotnicze, sprzęt komputerowy).

Zdaniem Wnioskodawcy dokonany zwrot kosztów szkolenia na samolot w związku z rozwiązaniem umowy ze Spółką nie ma charakteru kary umownej, czy odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług, które to przypadki wymienione są literalnie w art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Artykuł 23 ustawy jest swego rodzaju katalogiem negatywnym, gdyż mówi o tym, czego nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. A contrario do brzmienia art. 23 ust 1 pkt 19 zacytowanego powyżej Wnioskodawca uważa, że zwrócona przez niego kwota 90.000,00 zł, będąca zwrotem kosztów szkolenia na samolot, została poniesiona w celu uzyskania przychodów przyszłych i może być kosztem podatkowym rozpoznanym w dniu jego poniesienia, tj. 15.11.2017 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w opisanym stanie faktycznym zwrot kosztów szkolenia w związku z rozwiązaniem umowy o świadczenie usług z przewoźnikiem A S.A. nie jest karą umowną i odszkodowaniem z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad oraz zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług, które to przypadki wymienione są w art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czyli zatem jako przypadek niewymieniony w art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy może być kosztem uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej, opisanej w pozycji 76?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy w opisanej sytuacji wydatek poniesiony na zwrot kosztów szkolenia na samolotach typu b nie jest wymieniony w zamkniętym katalogu zdarzeń opisanych w art. 23 ust. 1 pkt 19 i a contrario może być kosztem uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej.

W załączeniu do niniejszego wniosku Wnioskodawca przedłożył umowę z dnia 27.06.2016 r. oraz aneks nr 1 z dnia 01.01.2017 r., a także przelew z dnia 15.11.2017 r. na rzecz Spółki A S.A.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą 27.06.2016 r. podpisał umowę o oświadczenie usług ze spółką akcyjną (dalej: Spółka). Przedmiotem umowy było zdobycie kwalifikacji uprawniających do wykonywania zadań pierwszego oficera samolotu i wykonywania usług pilotażu samolotów znajdujących się w dyspozycji Spółki (transport pasażerski oraz przewóz towarów). Czynność będącą przedmiotem umowy Wnioskodawca ukończył z wynikiem pozytywnym. Wraz z uzyskaniem uprawnień Wnioskodawca rozpoczął świadczenie usług w zakresie transportu pasażerskiego i przewozu towarów na rzecz Spółki, za które to usługi wystawiane były faktury, z których opodatkowywana była kwota przychodów netto, z uwzględnieniem poniesionych kosztów dotyczących prowadzonej działalności. W sierpniu 2017 r. Wnioskodawca otrzymał bardziej intratną propozycję współpracy i świadczenia usług dla innego przewoźnika lotniczego. Zatem Wnioskodawca wypowiedział umowę o świadczenie usług zawartą ze Spółką, która to umowa przewidywała obowiązek zwrotu kosztów szkolenia na samolot (pokrytych uprzednio przez Spółkę) na wypadek niedotrzymania innych postanowień umowy (postanowień w rozumieniu osobistego wykonywania usług określonych w umowie przez okres nie krótszy niż 10 lat od dnia uzyskania przez wykonawcę uprawień pierwszego oficera samolotu). W konsekwencji Wnioskodawca zwrócił 15.11.2017 r. koszty szkolenia na samolot przelewem na konto Spółki w kwocie 90.000,00 zł.

Zasady kwalifikowania przez podatników podatku dochodowego od osób fizycznych wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają art. 22 i 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 200 ze zm.).

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 tej ustawy: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z niniejszej regulacji wynika, że aby można było uznać wydatek za koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1. koszt musi zostać poniesiony (memoriałowo lub kasowo),
2. celem jego poniesienia powinno być osiągnięcie przychodów, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów,
3. wydatek nie może znajdować się na liście zawartej w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowiącej katalog wydatków, które nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.
   
   

Łączne spełnienie tych warunków jest konieczne, aby dany wydatek uznać za koszt uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy zbadać istnienie związku przyczynowego między poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Z przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika zatem, że by wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszt uzyskania przychodu, muszą być poniesione w sposób celowy. Podatnik więc podejmując decyzję o dokonaniu wydatku musi być przeświadczony o racjonalności z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych.

Jednocześnie należy zauważyć, że obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie – na podstawie zgromadzonych dowodów – związku między poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których związek przyczynowy nie jest jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. W tym miejscu należy podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik jest zobowiązany wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Należy zaznaczyć, że działalność gospodarcza podlega określonym regułom ekonomicznym i musi opierać się o zasadę racjonalności działań w dążeniu do realizacji postawionego celu. Ponadto podatnik nie może kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wydatków będących następstwem jego niewłaściwego lub nieracjonalnego działania. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, mimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu ich zapobieżenia.

Oprócz spełnienia powyższych przesłanek należy mieć na uwadze, że dokonując rozpoznania kosztowego charakteru określonego wydatku podatnik musi badać nie tylko to, czy wydatek ten został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), ale i to czy nie jest on objęty wyłączeniem z art. 23 ust. 1 ww. ustawy, co definitywnie pozbawia go charakteru kosztu podatkowego, choćby nawet spełniał wprowadzone przez ustawodawcę w ust. 1 art. 22 kryteria normatywne.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Kara umowna z tytułu odstąpienia od umowy nie mieści się w powyższym katalogu, co nie przesądza jednak o ujęciu jej w kosztach podatkowych. Kary umowne inne niż wymienione w powyżej zacytowanym przepisie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych, tj. pod warunkiem że zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Muszą one być również wynikiem racjonalnego działania podatnika, a nie jego niedbalstwa, czy braku dochowania należytej staranności. Oznacza to, że ustalenie, czy kara umowna za odstąpienie od umowy może być kosztem uzyskania przychodów bądź nie, wymaga w każdym przypadku indywidualnej analizy.

Zatem w rozpatrywanej sprawie przepis art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania, ponieważ zwrot kosztów szkolenia w związku z rozwiązaniem umowy o świadczenie usług z przewoźnikiem nie stanowi kary umownej ani odszkodowania z tytułu, o którym mowa w cytowanym wyżej przepisie.

Z tego względu kwota ta może stanowić u płacącego koszt uzyskania przychodów, o ile spełniona będzie zasadnicza przesłanka wynikająca z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, warunkująca zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów – poniesiony wydatek musi być związany z uzyskaniem przychodu bądź z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu. Istotne jest, aby kwota za rozwiązanie umowy nie była związana z nieprawidłowościami, których powstanie zostało spowodowane (zawinione) przez podatnika i aby była właściwie udokumentowana. Z tej też przyczyny, każda zapłacona kwota wymaga indywidualnej oceny w aspekcie całokształtu prowadzonej działalności gospodarczej, okoliczności, których była następstwem oraz formy udokumentowania.

Oceniając sytuację opisaną we wniosku pod kątem zaliczenia poniesionych wydatków do katalogu wyłączeń zawartych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy stwierdzić, że poniesiony przez Wnioskodawcę zwrot kosztów szkolenia w związku z rozwiązaniem umowy o świadczenie usług na rzecz Spółki nie podlega ograniczeniom wymienionym w tym katalogu.

Niemniej należy wskazać, że samo negatywne wyliczenie kosztów, które zostało uregulowane w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przesądza jeszcze o tym, że wydatek niewskazany w tym przepisie staje się automatycznie kosztem uzyskania przychodów. Zatem do uznania niniejszego wydatku Wnioskodawcy za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest wykazanie, że został on poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a więc winien być spełniony ogólny warunek określony w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z tym jest konieczne dokonanie oceny, czy zwrot kosztów szkolenia na samolot typu b w związku z rozwiązaniem ze Spółką umowy został poniesiony w sposób celowy. A zatem należy zbadać, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności Wnioskodawca zachował należytą staranność i czy wydatek poniesiony na zwrot kosztów szkolenia był następstwem zdarzeń niezależnych od Wnioskodawcy.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN – pojęcie:

• „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,
• „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast
• „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.
  
  

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób. Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli między jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem, bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. Związek ten może być bezpośredni lub pośredni. Koszty pośrednio związane z osiąganymi przychodami są to takie koszty, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia. Nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki podlegać odliczeniu od podstawy opodatkowania. Skoro ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z określonym celem, to musi być on widoczny. Ponoszone koszty winny ten cel realizować lub co najmniej zakładać go jako realny.

W niniejszej sprawie, w ocenie Organu, nie zostanie wypełniona powyższa przesłanka. W tym miejscu należy wyraźnie oddzielić cel ekonomiczny poniesienia kosztu od poniesienia wydatku w celu osiągnięcia przychodów podatkowych. Należy podkreślić, że podatkowa kategoria kosztów ponoszonych przez podatnika, na określenie której prawo podatkowe utworzyło własny termin: „koszty uzyskania przychodów”, jest odrębną kategorią kosztów, której nie należy wprost wiązać z kategorią kosztów w prawie rachunkowym i nauce ekonomii. Z punktu widzenia prawa rachunkowego (bilansowego) oceniany jest bowiem związek kosztu z prowadzoną działalnością gospodarczą i funkcjonowaniem podmiotu, natomiast z punktu widzenia prawa podatkowego ocenie podlega związek poniesionego wydatku (uznawanego za koszt) z efektem działalności podatnika mierzonym wielkością przychodu, który w określonych konkretnie okolicznościach potencjalnie może być osiągnięty. W niniejszej sprawie nie można uznać, że wydatki poniesione tytułem zwrotu kosztów szkolenia w związku z rozwiązaniem umowy współpracy ze Spółką zostaną poniesione w celu osiągnięcia przychodów, ponieważ rozwiązanie umowy żadnego przysporzenia nie przyniesie, nie wygeneruje przychodu. Aby uznać dany wydatek za koszt podatkowy winien być on poniesiony „w celu osiągnięcia przychodów”. Cel – osiągnięcie przychodów – musi być znany na moment poniesienia wydatków. I tylko w takich wypadkach, nawet jeśli nie dojdzie później do osiągnięcia przychodów, wydatek może być uznany za koszt uzyskania przychodów.

Mając na względzie powyższe należy stwierdzić, że samo działanie polegające na rozwiązaniu umowy, celem zawarcia bardziej intratnej współpracy z innym przewoźnikiem, nie stanowi wystarczającej podstawy do uznania, że mamy do czynienia z zabezpieczeniem, czy zachowaniem źródła przychodów. Należy przy tym podkreślić, że Organ nie kwestionuje sensu ekonomicznego poniesionego wydatku, czy też racjonalności podejmowanych przez Wnioskodawcę decyzji gospodarczych i ich efektywności, dokonuje natomiast oceny celowości wydatku w granicach wyznaczonych przez art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. czy konkretny wydatek został poniesiony w związku z dążeniem do osiągnięcia przychodu (zachowania lub zabezpieczenia jego źródła).

W opisanej sprawie Wnioskodawca ponosi ryzyko gospodarcze decydując się na zawarcie takiej umowy, której zapisy (w świetle cywilistycznej zasady swobody umów) nie przyznają mu prawa do jej rozwiązania bez konieczności zwrotu kosztów szkolenia, gdyby okazało się, że byłyby one dla Wnioskodawcy mniej korzystne pod względem ekonomicznym. Należy podkreślić, że poniesienia kosztów stanowiących efekt podjętego ryzyka gospodarczego podatnik nie może sobie rekompensować za pomocą przepisów podatkowych. Nie wszystkie wydatki związane z działalnością gospodarczą, nawet ekonomicznie uzasadnione, stanowią bowiem koszty uzyskania przychodów. W przeciwnym wypadku każde ryzyko związane z prowadzeniem działalności gospodarczej można by przenosić przy użyciu przepisów podatkowych na Skarb Państwa przez pomniejszanie dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania.

Wobec tego wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki z tytułu wcześniejszego rozwiązania z nią umowy o świadczenie usług w żaden sposób nie ma wpływu na zachowanie, zabezpieczenie lub uzyskanie przychodów z działalności gospodarczej. Ponadto należy mieć na uwadze, że Wnioskodawca podjął świadomą decyzję o rozwiązaniu umowy ze Spółką, wiedząc o konsekwencjach takiej decyzji. Zatem brak jest związku przyczynowo-skutkowego między poniesieniem wydatku a uzyskiwaniem przychodów z działalności gospodarczej. Wydatek w postaci zwrotu kosztów szkolenia na samolot typu b w związku z rozwiązaniem ze Spółką umowy nie spełnia przesłanek, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że wskazane wydatki nie mogą obiektywnie przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź też służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Reasumując – w opisanym stanie faktycznym zwrot kosztów szkolenia w związku z rozwiązaniem umowy o świadczenie usług z przewoźnikiem A S.A. nie jest karą umowną i odszkodowaniem z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad oraz zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług, które to przypadki wymienione są w art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednak, nawet jako przypadek niewymieniony w tym przepisie – zgodnie z art. 22 ust. 1 tej ustawy – wydatek ten nie stanowi kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej z uwagi na brak wpływu na zachowanie, zabezpieczenie lub uzyskanie przychodów z działalności gospodarczej.

Ponadto Organ informuje, że załączniki dołączone do wniosku w postaci umowy, aneksu do umowy oraz potwierdzenia przelewu bankowego nie były przedmiotem oceny. Dlatego też nie podlegają interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.