Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.681.2017.2.JŻ
z 16 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 grudnia 2017 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 12 grudnia 2017 r.), uzupełnionym w dniu 31 stycznia 2018 r. (data wpływu 2 lutego 2018 r.), na wezwanie tut. Organu z dnia 23 stycznia 2018 r. (skutecznie doręczone w dniu 25 stycznia 2018 r.) oraz uzupełnionym w dniu 12 lutego 2018 r. pismami z dnia 31 stycznia 2018 r. i z dnia 12 lutego 2018 r. (data wpływu 14 lutego 2018 r.) i w dniu 2 marca 2018 r. pismem z dnia 2 marca 2018 r. (data wpływu 5 marca 2018 r. ), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, miejsca opodatkowania świadczeń Wnioskodawcy oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, miejsca opodatkowania świadczeń Wnioskodawcy oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego. Wniosek uzupełniony został w dniu 31 stycznia 2018 r. (data wpływu 2 lutego 2018 r.), na wezwanie tut. Organu z dnia 23 stycznia 2018 r. (skutecznie doręczone w dniu 25 stycznia 2018 r.) oraz uzupełniony w dniu 12 lutego 2018 r. pismami z dnia 31 stycznia 2018 r. i z dnia 12 lutego 2018 r. (data wpływu 14 lutego 2018 r.) i w dniu 2 marca 2018 r. pismem z dnia 2 marca 2018 r. (data wpływu 5 marca 2018 r. ).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

X. B.V. („Spółka”) należy do X. Group, jednej z wiodących na świecie grup w branży dostawy paliw stałych. Spółka została utworzona i posiada siedzibę w Holandii, przy czym działalność prowadzi głównie poprzez swoją centralę w Holandii („Centrala w Holandii”), gdzie zatrudnia ponad 30 pracowników i współpracowników w dużym obiekcie stanowiącym własność Spółki. W szczególności, cały dział handlowy Spółki, w tym doświadczeni handlowcy i negocjatorzy, zlokalizowany jest w Centrali w Holandii i stamtąd prowadzi swoją działalność. Spółka prowadzi obrót paliwami stałymi na całym świecie, w tym w wielu różnych jurysdykcjach w Unii Europejskiej i poza nią. X. planuje obecnie, bez jakiegokolwiek zamiaru tworzenia w Polsce odrębnego podmiotu prawnego, objąć również Polskę zakresem swojej działalności handlowej, zgodnie z opisem poniżej, w zakresie obrotu różnorodnymi surowcami, które mogą obejmować paliwa stałe i inne towary, takie jak koks naftowy, węgiel kamienny, paliwa węglowe (brykiet), biomasa, koks czy siarka („Towary”). W zależności od możliwości rynkowych, Spółka może nabywać Towary lub inne produkty od polskich producentów lub sprowadzać je do Polski z Unii Europejskiej lub spoza Unii Europejskiej, w celu ich odsprzedaży klientom w Polsce i w Unii Europejskiej, jak i poza Unią Europejską. W razie potrzeby w relacjach z polskimi organami celnymi Spółka będzie reprezentowana przez właściwego, wyznaczonego przez siebie agenta celnego. Powyższe będzie stanowić zdecydowaną większość dotyczącej Polski działalności Spółki. W praktyce możliwe jest, że niekiedy Towary zostaną odsprzedane przez Spółkę wkrótce po ich nabyciu. Jednakże, w oparciu o model handlowy Spółki, praktykę rynkową i dotychczasowe doświadczenie można założyć, że w toku swojej zwykłej działalności Spółka zazwyczaj nabywać będzie Towary reagując na pojawiające się na rynku okazje w tym zakresie, bez jakichkolwiek szczegółowych informacji czy zobowiązań co do dalszego nabywcy lub ostatecznego przeznaczenia tychże towarów, i będzie składować Towary w Polsce do czasu pozyskania klienta na określoną ilość Towarów o określonej jakości. Na etapie końcowym Spółka wyda wymaganą ilość Towarów ze swoich zapasów i zleci ich wysyłkę do klienta. Co istotne, nieodłącznym elementem opisanego powyżej modelu jest to, że Towary mogą być i zazwyczaj będą przez pewien okres składowane, przeładowywane i przetwarzane na terytorium Polski. Po otrzymaniu zamówień Spółka zleci wydanie Towarów z magazynu oraz ich transport i dostawę do odbiorców zewnętrznych mających siedzibę na terenie Polski lub poza jej granicami (w lub poza UE). Ponieważ niektóre wspomniane transakcje kupna lub sprzedaży mogą, zgodnie z obowiązującymi przepisami o podatku VAT, zostać uznane za wykonane i podlegające opodatkowaniu VAT w Polsce (np. w przypadku, gdy Towary będą nabywane przez Spółkę w Polsce od polskiego dostawcy i odsprzedawane polskiemu klientowi w celu ich przekazania do miejsca przeznaczenia w Polsce), bez możliwości zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia, z uwagi na takie transakcje Spółka dokona w Polsce rejestracji dla celów VAT. Warto przy tym nadmienić, że Spółka zarejestrowała się już w Polsce w 2012 roku dla celów identyfikacji podatkowej (rejestracja NIP) oraz dla celów podatku VAT, z uwagi na planowane wówczas rozpoczęcie pewnej działalności gospodarczej dotyczącej Polski. Działalność ta jednak nigdy nie została rzeczywiście rozpoczęta i w 2013 roku Spółka wyrejestrowała się dla celów podatku VAT (przy czym pozostała zarejestrowana dla celów identyfikacji podatkowej). Niezależnie od tego, w jaki sposób będzie przebiegał faktyczny transport lub magazynowanie Towarów, zgodnie ze zwykłym modelem biznesowym Spółki wszelkie dotyczące Towarów kontakty, spotkania, negocjacje, prezentacje lub oferty kierowane do lub prowadzone z obecnymi lub potencjalnymi dostawcami lub klientami, będą prowadzone wyłącznie przez dział handlowy Spółki w Rotterdamie i wyłącznie w oparciu o aktywa i zasoby dostępne w Centrali w Holandii. Czasami konieczny może okazać się przyjazd jednego lub dwóch pracowników działu handlowego Spółki w Rotterdamie do Polski, ale Spółka zakłada, że takie przypadki nie będą zdarzać się często. W każdym z takich przypadków głównym celem wizyty w Polsce będzie wyłącznie przeprowadzenie wstępnych rozmów z potencjalnym klientem, natomiast żadna z takich wizyt nie będzie obejmować zawierania jakichkolwiek umów. Co więcej, także wszelkie operacje finansowe związane z Towarami będą dokonywane za pośrednictwem rachunków bankowych posiadanych przez Spółkę w Holandii. Ponadto, główne kwestie techniczne dotyczące Towarów, takie jak opracowanie polityki w zakresie obsługi towarowej czy rozwiązanie systemowych problemów dotyczących jakości czy logistyki, będą rozwiązywane przez dział techniczny w Centrali w Holandii. Odpowiednio, w okolicznościach niniejszej sprawy Spółka uznała zatem, że właściwe będzie nabycie od lokalnych polskich dostawców złożonych usług umożliwiających obsługę łańcucha handlowego dotyczącego towarów znajdujących się w Polsce, od momentu zakupu przez Spółkę Towarów oraz, w stosownych przypadkach, ich sprowadzenia do Polski, poprzez ich składowanie oraz, w wymaganym zakresie, przeładunek i przetwarzanie, do czasu sprzedaży Towarów przez Spółkę, zwolnienia ich z magazynu oraz ich wysyłki do właściwego klienta. Co więcej, za najbardziej praktyczne Spółka uznała również podejście polegające na wyborze i zawarciu umowy z jednym dużym operatorem magazynowym, zdolnym obsłużyć zasadniczą część łańcucha operacji handlowych obejmującą magazynowanie, przeładunek i przetwarzanie Towarów przed ich odsprzedażą na rzecz klientów Spółki. W tym zakresie Spółka zidentyfikowała i zamierza zawrzeć stosowną umowę o świadczenie usług („Umowa o Świadczenie Usług”) z polskim usługodawcą („Operator Magazynowy”) prowadzącym znaczący terminal portowy w Gdańsku („Terminal”). Operator Magazynowy jest jednym z wiodących na rynku dostawców wspomnianych usług, całkowicie niepowiązanym ze Spółką i oferującym usługi magazynowe, takie jak te świadczone na rzecz Spółki, na rzecz wielu innych niepowiązanych klientów. Usługi świadczone przez Operatora Magazynowego na rzecz Spółki będą stanowiły jedynie nieznaczną część jego działalności i obrotów. Ponadto różne obiekty, z których Operator Magazynowy może korzystać w celu składowania Towarów będą stanowiły jedynie część powierzchni dostępnej i użytkowanej przez Operatora Magazynowego na potrzeby usług świadczonych na rzecz jego klientów. Operator Magazynowy został założony i jest zarejestrowany w Polsce dla celów podatku VAT. Na podstawie Umowy o Świadczenie Usług Spółka będzie nabywać od Operatora Magazynowego złożone usługi („Usługi Magazynowe”) obejmujące:

(i) pomoc w rozładunku Towarów na teren magazynu Operatora Magazynowego oraz ich załadunek na środki transportu po ich wydaniu z magazynu (lub ewentualnie przekazanie Towarów bezpośrednio do klientów Spółki),

(ii) różnorodne procesy związane z obsługą składowanych Towarów podczas ich magazynowania, jak również związane z ich przetwarzaniem, oraz

(iii) składowanie Towarów na obszarze, który Operator Magazynowy będzie zobowiązany zapewnić, bez zawierania umowy najmu czy też podobnych umów związanych z jakąkolwiek nieruchomością lub jej częścią. Niektóre usługi dodatkowe, pomocnicze i uzupełniające Usługi Magazynowe mogą być również nabywane od dostawców innych niż Operator Magazynowy, ale nie są one objęte niniejszym zapytaniem.

Jak wskazano w punkcie (ii) powyżej, w trakcie magazynowania Towary mogą być, zgodnie ze zwykłą praktyką biznesową stosowaną w sektorze surowców energetycznych, poddawane próbkowaniu, testowaniu, mieszaniu, badaniu i kruszeniu lub podobnym procesom („Przetwarzanie Towarów”), przed ich dostarczeniem klientom Spółki. Wszelkie tego typu usługi przetwarzania towarów będą obsługiwane przez Operatora Magazynowego (oraz ewentualnie w pewnym stopniu przez podwykonawców Operatora Magazynowego lub innych lokalnych dostawców). Sama Spółka nie będzie prowadzić i nie mogłaby prowadzić samodzielnie żadnego Przetwarzania Towarów w Polsce. Przetwarzanie Towarów nie będzie co do zasady prowadzić do zmiany właściwości chemicznych Towarów, w związku z czym Towary po ich przetworzeniu powinny zasadniczo być objęte tym samym kodem CN, co w momencie ich nabycia przez Spółkę. Możliwe jest jednak mieszanie towarów o różnych kodach CN. Umowa o Świadczenie Usług zawiera szczegółowe postanowienia zmierzające do tego, by Operator Magazynowy zapewnił możliwość bezproblemowego i niezakłóconego przeładunku i przetwarzania Towarów dając Spółce odpowiedni komfort oraz umożliwiając jej planowanie i terminową realizację decyzji handlowych dotyczących dostaw składowanych Towarów. Umowa o Świadczenie Usług kładzie szczególny nacisk na funkcje, jakie Operator Magazynowy musi zapewnić w stosunku do Towarów, bez udzielania Spółce prawa do korzystania z określonej nieruchomości lub jej części, co miałoby miejsce w przypadku najmu lub innej podobnej umowy. W szczególności, jako że nie ma potrzeby podawania w Umowie o Świadczenie Usług szczegółowych informacji dotyczących działalności magazynowej (Spółka ograniczyła się do zabezpieczenia w umowie pożądanych parametrów jakościowych dotyczących powierzchni magazynowych), Umowa o Świadczenie Usług przede wszystkim określa szczegółowo wzorcowy proces obsługi i przetwarzania Towarów, obejmujący następujące kroki:

(i) w pierwszej kolejności wskazano, że Spółka będzie co tydzień informować Operatora Magazynowego o liczbie samochodów ciężarowych lub ładunków Towarów, których Operator Magazynowy powinien się spodziewać,

(ii) w przypadku korzystania z transportu drogowego, samochody ciężarowe zostaną zważone, a informacje dotyczące ważenia zostaną przekazane Spółce drogą elektroniczną,

(iii) w zależności od jakości Towarów, Spółka określi dokładny zakres Usług Magazynowych (w tym Przetwarzania Towarów) wymagany dla danej przesyłki i przekaże Operatorowi Magazynowemu odnośne instrukcje na piśmie (będzie to możliwe również na późniejszych etapach),

(iv) zgodnie z instrukcjami Spółki i opracowanym przez Spółkę planem akumulacji, Towary będą składowane w określonej liczbie oddzielnych stosów, a następnie ładowane na statek, pociąg lub samochód ciężarowy, chyba że klient Spółki nabywający te towary zamierza odebrać je bezpośrednio z Terminalu,

(v) w przypadku wysyłki, Spółka będzie zobowiązana wskazać w zawiadomieniu kierowanym do Operatora Magazynowego sposób transportu każdej przesyłki,

(vi) Operator Magazynowy będzie składał Spółce cotygodniowe sprawozdania na temat ilości Towarów składowanych na terenie Terminalu, niezależnie od tego, gdzie dokładnie się one znajdują, oraz na temat wszystkich wykonanych czynności, w tym z podziałem na liczbę ton pobranych, wysłanych, skontrolowanych itp. towarów, w zależności od dokładnego zakresu Usług Magazynowych świadczonych w danym tygodniu.

Ponadto, zgodnie z tym funkcjonalnym podejściem skupionym na wykonaniu określonych usług, przy braku wskazania lub alokacji w Umowie o Świadczenie Usług konkretnego obszaru lub obszarów Terminalu dla celów magazynowania Towarów, Umowa o Świadczenie Usług określa również szereg szczegółowych parametrów technicznych, jakie muszą być w stanie spełnić użytkowane przez Operatora Magazynowego obiekty magazynowe, niezależnie od ich rodzaju i umiejscowienia. W Umowie o Świadczenie Usług wskazano również, jakie maszyny i urządzenia będą wymagane dla magazynowania, przeładunku i przetwarzania Towarów, zaś Operator Magazynowy jest zobowiązany do poniesienia stosownych kosztów inwestycyjnych w celu ich zapewnienia (w zależności od czasu trwania współpracy Spółka może być zobowiązana do zwrotu tych kosztów na rzecz Operatora Magazynowego). Ponadto, Operator Magazynowy uiszczać będzie wszelkie cła i opłaty nakładane na podstawie przepisów szczególnych na materiały sypkie, w tym opłaty za emisję pyłów. Operator Magazynowy zobowiąże się również, że korzystanie z usług podwykonawców w ramach realizacji Usług Magazynowych nie będzie powodować trudności lub opóźnień wpływających na obrót Towarami. Ponadto, aby ułatwić szybką realizację instrukcji przekazywanych przez Spółkę, Operator Magazynowy wyznaczy również osobę kontaktową, która będzie bezpośrednio zaangażowana w Usługi Magazynowe i będzie płynnie posługiwać się językiem angielskim do celów komunikacyjnych. To ściśle funkcjonalne podejście stron, koncentrujące się na obsłudze i przetwarzaniu Towarów, a nie na samym tylko składowaniu towarów lub na dostępie do danej nieruchomości, znajduje również odzwierciedlenie w zasadach dotyczących ustalania cen, określonych w Umowie o Świadczenie Usług. Wynagrodzenie należne Operatorowi Magazynowemu za świadczenie Usług Magazynowych nie jest bowiem ograniczone do opłaty ustalonej proporcjonalnie do powierzchni wykorzystywanej przez Operatora Magazynowego dla potrzeb magazynowania Towarów, ale będzie obliczane łącznie jako suma różnych elementów, reprezentujących zakres i złożoność wsparcia zapewnianego przez Operatora Magazynowego. W momencie zawierania Umowy o Świadczenie Usług łączne wynagrodzenie Operatora Magazynowego będzie obliczane jako łączna kwota opłat z tytułu załadunku (np. od statku, ciężarówki lub frachtu), mieszania, przesiewu, opłat za ważenie ciężarówek i ważenie wagonów towarowych oraz opłaty za składowanie (ta ostatnia obliczana będzie według określonej stawki za metr kwadratowy powierzchni efektywnie wykorzystywanej przez Operatora Magazynowego do składowania Towarów). Możliwe jest, że w praktyce, w celu ułatwienia identyfikacji i śledzenia towarów oraz zapewnienia szybkiej realizacji instrukcji Spółki, Towary będą przechowywane przez Operatora Magazynowego na pewnym obszarze lub obszarach Terminalu, o ile tak postanowi Operator Magazynowy, a nie w rozproszonych lokalizacjach przydzielanych losowo w miarę przybywania ładunków. Zawarcie Umowy o Świadczenie Usług nie jest jednak w żadnym wypadku uwarunkowane przypisaniem Spółce konkretnej części Terminalu, a Operator Magazynowy nie wskazał w Umowie o Świadczenie Usług żadnych konkretnych części Terminalu przeznaczonych na składowanie Towarów. Decyzje w tym zakresie pozostawiono zatem Operatorowi Magazynowemu, z zastrzeżeniem, że Towary mają być właściwie przechowywane, przeładowywane i przetwarzane. Innymi słowy, to do Operatora Magazynowego należy podejmowanie bieżących decyzji, gdzie przechowywać, przeładowywać i przetwarzać Towary na terenie Terminalu (i to on będzie również ponosił odpowiedzialność wobec Spółki za swoje wybory w tym zakresie), a Spółka nie będzie miała ani mocy decyzyjnej, ani nie będzie otrzymywać bieżących informacji na temat tego, w której części Terminalu znajdują się aktualnie Towary. Jak już wcześniej wspomniano, Spółka nie zamierza także obecnie w Polsce zakładać żadnych spółek zależnych, tworzyć oddziałów ani tworzyć żadnych innych form organizacyjnych. Niezależnie od powyższego, Spółka może również zaangażować kilka osób (na chwilę obecną będzie to najprawdopodobniej jedna lub dwie osoby) działających w Polsce jako jej pracownicy lub współpracownicy, które będą koordynować ściśle techniczne aspekty dostaw realizowanych do i z polskiego magazynu prowadzonego przez Operatora Magazynowego („Polscy Koordynatorzy Techniczni”). Będą oni działać pod ścisłym nadzorem Spółki, regularnie składać sprawozdania swoim wyznaczonym przełożonym w Centrali w Holandii i występować o zgodę Spółki w przypadku jakichkolwiek kwestii lub aspektów swoich działań koordynacyjnych, które wykraczałyby poza ich rutynowe obowiązki i umiejętności. Polskim Koordynatorom Technicznym nie udzielono by w żadnym momencie pełnomocnictwa ani innego podobnego umocowania umożliwiającego im udział w działalności Spółki, w tym zawieranie jakichkolwiek umów w imieniu Spółki (dotyczących działalności handlowej lub innych aspektów działalności Spółki). Polscy Koordynatorzy Techniczni mogą naturalnie pełnić istotną rolę w zakresie niektórych aspektów składowania, przeładunku lub przetwarzania Towarów, ponieważ będą oni w stałym kontakcie i będą wymieniać się z Operatorem Magazynowym informacjami dotyczącymi bieżących transakcji i przepływu towarów, a także gromadzić i przekazywać Spółce informacje o Towarach składowanych przez Operatora Magazynowego (niezależnie od jego obowiązków w tym zakresie) lub przekazywać Operatorowi Magazynowemu instrukcje Spółki dotyczące Towarów, a Spółce informacje zwrotne od Operatora Magazynowego. Zgodnie z Umową o Świadczenie Usług, Polscy Koordynatorzy Techniczni będą również mieli prawo do dostępu i kontroli Towarów (w miejscu ich faktycznego składowania) w każdym czasie, gdy towary te znajdują się w Terminalu. Jeden z Polskich Koordynatorów Technicznych może również od czasu do czasu pozostawać w kontakcie z klientami, w tym uczestnicząc w spotkaniach (zarówno samodzielnie, jak i z udziałem pracowników działu handlowego Spółki z Rotterdamu odwiedzających Polskę, zgodnie z opisem powyżej), jednakże wyłącznie w celu przeprowadzenia wstępnych rozmów z potencjalnymi kontrahentami. Żadne z takich spotkań nie będzie jednakże implikować zawarcia jakiejkolwiek umowy. Ponadto, te ściśle pomocnicze działania lub uprawnienia Polskich Koordynatorów Technicznych nie wpłyną w żaden sposób na główny zakres działalności i obowiązków Operatora Magazynowego w ramach Umowy o Świadczenie Usług. Jedynie Operator Magazynowy może zapewnić właściwe zarządzanie składowanymi Towarami podczas ich magazynowania i wyłącznie on będzie odpowiedzialny wobec Spółki za swoje działania w tym zakresie.

W odpowiedzi na wezwanie Organu Wnioskodawca na zadane pytania o wskazanie:

1. na jaki okres czasu zostaną zawarte umowy cywilnoprawne, w tym umowa z Operatorem Magazynowym odpowiedział, że umowa z Operatorem Magazynowym zostanie zawarta na rok, z możliwością każdorazowego przedłużenia jej na przyszły rok. Przyjęcie takiej zasady wynika z faktu, że dopiero w praktyce Spółka będzie w stanie zweryfikować, czy usługi, jakie jest w stanie zapewnić Operator Magazynowy będą adekwatne do jakości i szczegółowych parametrów fizykochemicznych Towarów, jakie Spółka będzie miała możliwość nabyć w poszczególnych okresach w przyszłości. W konsekwencji, w przypadku, gdyby usługi oferowane przez Operatora Magazynowego okazały się niewystarczające (jeżeli, na przykład, ze względu na niezbyt wysoką jakość Towarów konieczne będzie wykorzystanie innego sprzętu do Przetwarzania Towarów), Spółka nadal będzie dysponowała możliwością szybkiej (od kolejnego roku) zmiany operatora magazynowego.
   
   

Co więcej, możliwe jest także pojawienie się klientów, w przypadku których jakiekolwiek magazynowanie Towarów lub Przetwarzanie Towarów będzie zbędne, zaś dostawa Towarów dokonywana przez Spółkę na rzecz tych klientów będzie wiązała się z bezpośrednim i nieprzerwanym transportem Towarów (na przykład za pomocą samochodów ciężarowych) z miejsca, gdzie dostarczył je dostawca Spółki do miejsca, gdzie oczekuje ich klient Spółki.

Odnośnie dostawców Towarów, Spółka nie posiada z żadnym z nich umowy, czy to na czas oznaczony, czy to na czas nieoznaczony, zaś poszczególne transakcje nabycia przez Spółkę Towarów od tych dostawców zgodnie z powszechną praktyką biznesową będą dokonywane jednorazowo, w oparciu o negocjowane każdorazowo ustalenia co do ceny i ilości Towaru, w zależności od warunków występujących w danym momencie na rynku określonego surowca.

Wyjątkiem będzie umowa dostawy Towarów, jaka wiązać będzie Wnioskodawcę z polską spółką A. Sp. z o.o. („A.”), będącą członkiem wiodącej polskiej grupy kapitałowej kontrolowanej przez Skarb Państwa. Umowa z A. będzie zawarta na oznaczony okres 10 lat, z możliwością jej rozwiązania za zgodną wolą stron lub jej wypowiedzenia w okolicznościach wskazanych w tej umowie.

Podobnie jak w przypadku dostawców, także w przypadku klientów Spółki Spółka nie posiada z żadnym z nich umowy, czy to na czas oznaczony, czy to na czas nieoznaczony, zaś poszczególne transakcje sprzedaży przez Spółkę Towarów na rzecz tych klientów zgodnie z powszechną praktyką biznesową będą zazwyczaj dokonywane jednorazowo, w oparciu o negocjowane każdorazowo ustalenia co do ceny i ilości Towaru, w zależności od warunków występujących w danym momencie na rynku określonego surowca oraz dostępności Towarów w zapasach Spółki lub możliwości ich pozyskania przez Spółkę od dostawców. Wyjątkiem byłyby umowy terminowe, zawierane co najwyżej na kilka miesięcy (maksymalnie, w rzadkich przypadkach do jednego roku).

2. czy w związku z planowanym objęciem Polski zakresem swojej działalności handlowej w zakresie obrotu różnorodnymi towarami Wnioskodawca jest zobowiązany uzyskać pozwolenia, koncesje, itp., jeśli tak należy wymienić jakie są to pozwolenia/koncesje odpowiedział, że w związku z planowanym objęciem Polski zakresem swojej działalności handlowej w zakresie obrotu różnorodnymi Towarami Wnioskodawca nie jest zobowiązany, w obecnym stanie prawnym oraz w okolicznościach opisanych w przedmiotowym wniosku o interpretację, do uzyskania jakichkolwiek pozwoleń, koncesji lub podobnych rozstrzygnięć administracyjnych.
   
3. czy sprzedaż któregoś z towarów przez Wnioskodawcę będzie się odbywać w jakiejś określonej procedurze (np. z zakresu podatku akcyzowego itp.), jeśli tak należy wskazać w jakiej odpowiedział, że Spółka nie planuje objęcia któregokolwiek z Towarów jakąkolwiek szczególną procedurą prawną (w tym zakresie podatku akcyzowego). Powyższe nie wyklucza objęcia Towarów zwykłą procedurą celną, w tym procedurą dopuszczenia do obrotu lub procedurą wywozu, wymaganą do wprowadzenia do obrotu Towarów importowanych spoza Unii Europejskiej na terytorium Polski lub ich wywozu z terytorium Polski do państwa trzeciego.
4. w jakim „miejscu” oraz w jakich okolicznościach, na jakich zasadach pracownicy działu handlowego Spółki oraz Polscy Koordynatorzy Techniczni będą wykonywać swoje obowiązki, czy to „miejsce” jest wynajmowane (dzierżawione itp.) przez Wnioskodawcę, jakie zasoby techniczne pracownicy Ci wykorzystują odpowiedział, że zgodnie z uwagami we wniosku o interpretację podatkową pracownicy działu handlowego Spółki będą wykonywać swoje obowiązki w Centrali w Holandii (w Rotterdamie), korzystając wyłącznie z pomieszczeń, urządzeń, sprzętu oraz zasobów informatycznych tworzących Centralę w Holandii.
   
   

Do Polskich Koordynatorów Technicznych nie będzie natomiast przypisane żadne konkretne miejsce, w tym w szczególności Spółka nie będzie wynajmować lub wydzierżawiać w Polsce (lub zapewniać sobie na innej podstawie prawnej) żadnych nieruchomości lub części nieruchomości w celu przeznaczenia ich na działalność Polskich Koordynatorów Technicznych. Odpowiednio do charakteru zadań Polskich Koordynatorów Technicznych swoje zadania będą oni mogli wykonywać w zasadzie w dowolnym miejscu, wedle ich uznania, w tym w miejscu ich zamieszkania lub innym miejscu pobytu, w trakcie podróży, etc. Spółka pozostawia Polskim Koordynatorom Technicznym swobodę wyboru w tym zakresie, wyposażając ich wyłącznie w telefony komórkowe i komputery osobiste oraz możliwość połączenia z siecią telekomunikacyjną Spółki w Centrali w Holandii w celu zachowania przez Spółkę możliwości sprawnego kontaktu z Polskimi Koordynatorami Technicznymi w zależności od potrzeb.

5. w jaki sposób będzie organizowany transport towarów Wnioskodawcy (należy m.in. wskazać kto go organizuje, czy jest on wykonywany własnymi środkami transportu czy też za pośrednictwem firm transportowych, kto wynajmuje takie firmy transportowe, itp.) odpowiedział, że całość zagadnień i zadań związanych z transportem Towarów na lub poprzez terytorium Polski została przez Spółkę powierzona polskiemu podmiotowi zewnętrznemu niepowiązanemu ze Spółką, będącemu wyspecjalizowaną agencją transportową („Agencja Transportowa”). Wspomniana Agencja Transportowa będzie odpowiedzialna za organizację całości łańcucha transportowego, w tym za zapewnienie w odpowiednim czasie i miejscu niezbędnych środków transportu wraz z załogą i wyposażeniem, oraz za przewóz Towarów z oraz do miejsca określonego przez Spółkę. Wszystkie wspomniane środki transportu wykorzystywane do przewozu Towarów będą stanowiły własność Agencji Transportowej lub wykorzystywanych przez nią podwykonawców; Spółka nie będzie dysponowała w Polsce jakimikolwiek środkami transportu. Chociaż Polscy Koordynatorzy Techniczni mogą od czasu do czasu kontaktować się z Agencją Transportową (w toku rutynowych, roboczych relacji) w celu uzyskania technicznych informacji o planowanych lub realizowanych operacjach transportowych, wszelkie istotne relacje z Agencją Transportową (w tym przekazywanie instrukcji działania oraz podejmowanie decyzji w przypadku nieprzewidywanych trudności), jak również płatności na jej rzecz, będą zarządzane i dokonywane wyłącznie i bezpośrednio przez Centralę w Holandii.
   
   

Jednocześnie w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z opisem wskazanym we wniosku o interpretację podatkową oraz uwagami przekazanymi w niniejszym piśmie Spółka zamierza rozszerzyć swoją dotychczasową działalność handlową także na dostawę Towarów z lub poprzez terytorium Polski. W tym zakresie Spółka będzie prowadzić sprzedaż tych Towarów bezpośrednio ze swojej Centrali w Holandii, natomiast Towary będą czasowo składowane (i w razie potrzeby poddawane standardowym operacjom technicznym) na terytorium Polski z zamiarem ich dostawy w lub poza Polskę.

W związku z powyższym Spółka zamierza nabywać Towary lub inne produkty od polskich dostawców lub sprowadzać je do Polski z Unii Europejskiej lub spoza Unii Europejskiej. Ponadto, Spółka zamierza także nabywać od podmiotów posiadających siedzibę w Polsce usługi przydatne dla realizacji swoich nowych zamierzeń, w tym Usługi Magazynowe świadczone przez Operatora Magazynowego, szczegółowo opisane we wniosku o interpretację, wspomniane powyżej usługi organizacji i koordynacji transportu Towarów świadczone przez Agencję Transportową lub inne usługi tego rodzaju, jakie mogą okazać się konieczne, w tym na przykład usługi finansowe (w przypadku otwarcia w Polsce rachunku bankowego dla celów związanych z rejestracją dla celów podatku VAT), usługi agencji celnych, doradców biznesowych czy też szczegółowo opisane we wniosku o interpretację usługi Polskich Koordynatorów Technicznych. Przygotowanie wyczerpującego zestawienia wszystkich usług, jakie Spółka może nabywać w Polsce w związku z magazynowaniem Towarów w Polsce lub ich dostawą do klientów byłoby obecnie znacznie utrudnione, ponieważ zakres tych usług wyznaczany będzie także przez bieżące wymogi związane z jakością i cechami fizykochemicznymi Towarów oraz warunkami i przebiegiem przyszłych transakcji.

W chwili obecnej Spółka zakłada, że pierwszy klient lub klienci nabywający Towary od Spółki będą przedsiębiorcami posiadającymi siedzibę w Holandii, nieposiadającymi w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności, oraz zarejestrowanymi jako podatnicy podatku od wartości dodanej w Holandii. Co do kolejnych klientów Spółki przygotowanie wyczerpującego zestawienia wszystkich państw, w których mogą oni posiadać siedzibę byłoby obecnie znacznie utrudnione, ponieważ Spółka dąży do zapewnienia globalnego zasięgu dla swojej oferty, kierowanej do klientów z wszelkich jurysdykcji zainteresowanych Towarami oferowanymi przez Spółkę. W praktyce można założyć, że wśród klientów Spółki znajdować się będą przedsiębiorcy posiadający siedzibę w Polsce oraz zarejestrowani w Polsce jako czynny podatnik podatku VAT oraz podatnik VAT UE, jak również przedsiębiorcy posiadający siedzibę w Niemczech, Francji, Wielkiej Brytanii lub Belgii, nieposiadający w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności oraz zarejestrowani jako podatnicy podatku od wartości dodanej we wskazanych państwach. Jak wspomniano, możliwe jest jednak, że klienci Spółki będą posiadali również siedzibę w innych państwach, w zależności od rozwoju i powodzenia działalności sprzedażowej Spółki prowadzonej z Centrali w Holandii.

W związku z powyższym opisem zadano pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 2 marca 2018 r. (w zakresie podatku od towarów i usług):

1. Czy w okolicznościach opisanych powyżej można uznać, że Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2014 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, ze zm.)?
2. Czy w okolicznościach opisanych powyżej można uznać, że w związku z brakiem posiadania przez Spółkę w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2014 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, ze zm.) dostawy towarów i usług dokonywane przez Spółkę nie podlegają w Polsce opodatkowaniu VAT (chyba że miejsce świadczenia w przypadku takich dostaw wyznaczane odnośnymi zasadami ogólnymi znajduje się na terytorium Polski), zaś Spółka nie posiada prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przez podmioty posiadające w Polsce siedzibę w związku z dostawami towarów lub usług wykonywanymi przez te podmioty dla Spółki, z zastrzeżeniem odnośnych zasad dotyczących odliczenia podatku VAT określonych w polskim prawie?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

Wobec okoliczności opisanych powyżej nie można uznać, że Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, ze zm.).

Ustawa z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, ze zm.; „Ustawa o VAT”) nie zawiera definicji legalnej stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Przyjmuje się natomiast, że znaczenie terminu „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” należy dla celów Ustawy o VAT ustalać w oparciu o obowiązujące przepisy prawa unijnego dotyczące podatku VAT, zgodnie z wykładnią Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej („TSUE” lub „Trybunał”). Zgodnie z unijnymi przepisami dotyczącymi podatku VAT (zob. art. 11 ust. 1 i 2 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. L 77 z 23 marca 2011 r., s. 1; „Rozporządzenie Wykonawcze”) „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, „które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego” by umożliwić mu albo (i) odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej albo (ii) świadczenie usług, które podatnik wykonuje. Rozporządzenie Wykonawcze wyjaśnia również w art. 11 ust. 3, że fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Powyższe przepisy zostały ustanowione ze szczególnym zamiarem ujednolicenia podejścia państw członkowskich (zob. pkt 4 i 14 preambuły do Rozporządzenia Wykonawczego) w przedmiotowym zakresie oraz, podobnie jak w przypadku przepisów każdego innego rozporządzenia unijnego, podlegają one bezpośredniemu stosowaniu i są bezpośrednio skuteczne również w Polsce, bez względu na ewentualne środki wykonawcze przyjęte na szczeblu krajowym.

(i) zaplecze personalne

Z powyższego wynika przede wszystkim, że podmiot z innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej może być uznany za posiadający w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej tylko wtedy, gdy dysponuje w Polsce również „zapleczem personalnym i technicznym”, które umożliwia mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych dla jego własnych potrzeb lub świadczenie własnych usług. Co do zasady, aby możliwe było powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zarówno przesłanki dotyczące zaplecza personalnego, jak i przesłanki dotyczące zaplecza technicznego muszą być spełnione łącznie. Jak wskazał TSUE w precedensowym wyroku w sprawie Gunter Berkholz v Finanzamt Hamburg- Mitte-AItstadt „zarówno zaplecze personalne, jak i techniczne niezbędne do świadczenia usług [musi być] stale obecne” (zob. wyrok TSUE z dnia 4 lipca 1985 roku, C-168/84, pkt 18). TSUE orzekł również, że sama obecność w danym miejscu określonego niezależnego personelu zapewnionego przez wykonawcę będącego osobą trzecią, w przypadku gdy personel ten nie jest zaangażowany w zawieranie ani wykonywanie jakichkolwiek umów, nie stanowi stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów dotyczących podatku VAT (zob. na przykład wyrok z dnia 17 lipca 1997 roku w sprawie ARO Lease BV v Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen te Amsterdam, C-190/95). Również polskie sądy uznają, że sam najem nieruchomości i umowa o współpracy z lokalnym usługodawcą nie są wystarczającymi przesłankami powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT (zob. np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 4 lutego 2010 roku, sygn. akt I SA/Ol 805/09). Co więcej, jak wynika z utrwalonej linii orzeczniczej Trybunału (zob. wyrok sądu z dnia 20 lutego 1997 roku w sprawie Commissioners of Customs and Excise v DFDS A/S, C-260/95), jak również z orzecznictwa polskich sądów (zob. w tym zakresie wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 19 lipca 2011 roku, sygn. Akt I SA/Gd 475/11), istotne znaczenie ma również fakt, że Spółka i Operator Magazynowy (jak również inni usługodawcy) nie są podmiotami powiązanymi, a działalność Operatora Magazynowego i innych usługodawców będzie znacznie wykraczać poza zakres ich współpracy ze Spółką. W związku z tym aktywa i zaplecze, którymi dysponuje Operator Magazynowy i inni usługodawcy w Polsce nie mogą być w żaden sposób przypisane w Polsce do działalności Spółki. Nie można zatem uznać, że nabywanie przez Spółkę usług od Operatora Magazynowego lub innych usługodawców jest równoznaczne z posiadaniem przez Spółkę w Polsce wystarczającego zaplecza personalnego i technicznego. To właśnie brak wystarczających zasobów (własnych lub dzierżawionych/wynajmowanych) do dyspozycji Spółki wymaga korzystania z usług lokalnych dostawców, takich jak Operator Magazynowy. W związku z powyższym, wobec braku wystarczającego zaplecza nie można uznać, że Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Potwierdzeniem tej konkluzji jest również konsekwentna praktyka podatkowa polskich organów, które wielokrotnie potwierdzały, że korzystanie z usług lokalnego operatora magazynowego, który oferuje zagranicznemu przedsiębiorcy kompleksową usługę składowania, przeładunku i przetwarzania towarów należących do tego przedsiębiorcy, nie prowadzi do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Stanowisko takie zostało potwierdzone na przykład interpretacją Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 11 marca 2016 roku (sygn.: IPPP3/4512-1074/15-4/JŻ; podobne stanowisko zostało wyrażone również w interpretacji Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 8 września 2014 roku, sygn.: PPP3/443-612/14-2/ISZ, interpretacji Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 sierpnia 2014 roku, sygn.: IPPP3/443-417/14-5/IG lub interpretacji Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 15 maja 2013 roku, sygn.: IPPP3/443-133/13-5/LK). Warto również wspomnieć, że wyznaczenie w Polsce przez Spółkę Polskich Koordynatorów Technicznych, w niewielkiej liczbie i o zakresie obowiązków ograniczonym do ściśle technicznych i pomocniczych zadań, nie posiadających rzeczywistego wpływu na działalność handlową Spółki, również nie może prowadzić do zmiany powyższych wniosków. Jest bowiem oczywiste, że działalność Polskich Koordynatorów Technicznych nie wystarczałaby dla umożliwienia Spółce korzystania w Polsce z usług lokalnych dostawców świadczonych w związku z Towarami ani prowadzenia jej podstawowej działalności w inny sposób; czynności Polskich Koordynatorów Technicznych mają na celu jedynie ułatwienie prawidłowego zarządzania dostawami i przeładunkiem towarów Spółki w czasie ich składowania. W konsekwencji, ich powołanie nie może być uważane za równoznaczne z posiadaniem przez Spółkę zaplecza personalnego prowadzącego do powstania w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Spółki w rozumieniu przepisów dotyczących podatku VAT.

Podobne wnioski wynikają ponadto z orzecznictwa TSUE, w którego ocenie nie można uznać usług za świadczone w zakładzie innym niż miejsce, w którym dostawca ma siedzibę, „chyba że zakład ten ma pewną minimalną wielkość” (zob. wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 2 maja 1996 roku w sprawie Faaborg-Gelting Linien A/S mod Finanzamt Flensburg, C-231/94, pkt 17). W związku z tym nie można też uznać, że zapewniane lokalnie wsparcie niewielkiej liczby Polskich Koordynatorów Technicznych, zajmujących się wyłącznie niektórymi rutynowymi aspektami przemieszczania lub składowania Towarów, prowadzi do osiągnięcia masy krytycznej stanowiącej podstawę dla odrębnej jednostki gospodarczej zdolnej do samodzielnego funkcjonowania (zob. również poniżej uwagi na temat wymogu niezależności). Takie stwierdzenie byłoby tym mniej zasadne, że właściwym obszarem działalności Spółki są czynności wykonywane w ramach Centrali w Holandii, w której Spółka dysponuje znacznie liczniejszym, dobrze rozwiniętym, doświadczonym i złożonym zespołem handlowym, odpowiedzialnym za dopasowanie popytu i podaży oraz przygotowywanie i zawieranie transakcji. Powyższa reguła, wymagająca posiadania lokalnego zakładu o pewnej minimalnej wielkości, znajduje także bezpośrednie potwierdzenie w obecnej praktyce polskich organów podatkowych (zob. np. interpretacja Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 listopada 2016 roku, sygn. 1462.IPPP3.4512.735.2016.1.JŻ), które zasadniczo odmawiają stwierdzenia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w znaczeniu opisanym powyżej wyłącznie na podstawie faktu, że zagraniczny przedsiębiorca przenosi niektórych swoich pracowników do Polski, zwłaszcza jeśli (jak ma to miejsce również w niniejszej sprawie) liczba tych pracowników jest dość ograniczona, a ich zadania ograniczają się do funkcji pomocniczych lub aspektów technicznych, bez angażowania ich w podejmowanie jakichkolwiek decyzji i bez przyznawania im jakichkolwiek uprawnień do zaciągania w imieniu przedsiębiorcy wiążących zobowiązań.

(ii) zaplecze techniczne

Należy również zauważyć, w świetle przepisów Rozporządzenia Wykonawczego, że samo zaplecze personalne nie jest wystarczające dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, jako że w tym zakresie konieczne jest zarazem posiadanie odpowiedniego zaplecza technicznego. Jednakże, w omawianym przypadku Spółka nie przeniosłaby do Polski żadnego należącego do niej zaplecza technicznego, a samo nabycie usług magazynowania i usług logistycznych od Operatora Magazynowego również nie będzie wystarczające do przypisania Spółce takiego zaplecza technicznego w Polsce. W związku z powyższym, nawet gdyby obecność Polskich Koordynatorów Technicznych została zakwalifikowana jako „odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego”, nadal brakowałoby odpowiedniej „struktury w zakresie zaplecza technicznego”, gdyż Spółka nie miałaby bezpośredniej kontroli nad żadnymi aktywami kluczowymi dla obrotu w Polsce, obejmującymi urządzenia służące do rozładunku, przeładunku i załadunku, powierzchnie magazynowe, maszyny konieczne do Przetwarzania Towarów czy środki transportu, lecz byłaby zmuszona do nabywania różnych usług związanych z magazynowaniem lub obsługą od niepowiązanych dostawców lokalnych dysponujących takimi aktywami. W tym miejscu należy również zwrócić uwagę na aktualne orzecznictwo TSUE dotyczące w szczególności zakresu zaplecza technicznego, które można uznać za wystarczające w rozumieniu definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zawartej w art. 11 Rozporządzenia Wykonawczego. Szczególną uwagę należy zwrócić na wyrok TSUE z dnia 16 października 2014 roku w sprawie Welmory sp. z o.o. v Dyrektor Izby Skarbowej w Gdańsku (C-605/12). W orzeczeniu tym Trybunał wyjaśnił, że w przypadku przedsiębiorstw handlowych „zaplecze techniczne” w opisywanym powyżej znaczeniu obejmuje zasadniczo te zasoby, które pozwalają na zawieranie umów i otrzymywanie wpływów z nich, w tym na przykład sieć komputerową i inne narzędzia telekomunikacyjne. Jeśli zasoby te zlokalizowane są poza granicami Polski, pomoc lokalnych usługodawców związana z taką działalnością handlową nie jest uznawana za prowadzącą do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Stanowisko Trybunału oznacza w rozpatrywanym przypadku, że skoro działalność Spółki związana jest z obrotem uzyskiwanym poprzez zawieranie umów, a całe zaplecze techniczne niezbędne do prowadzenia działalności handlowej Spółki (takie jak bazy danych, narzędzia do elektronicznego przetwarzania zamówień, serwery, aplikacje śledzące przepływ towaru, aplikacje handlowe itp.) zlokalizowane jest poza granicami Polski, to Spółka nie jest właścicielem ani nie kontroluje w Polsce żadnego „zaplecza technicznego” koniecznego do prowadzenia przez nią wspomnianej działalności handlowej. Spółka pragnie również zauważyć, że działalność handlowa globalnej organizacji takiej jak Spółka w sposób nieunikniony wiąże się, w zakresie każdej poszczególnej dostawy realizowanej na rzecz lub przez Spółkę, z wykorzystaniem pewnych usług magazynowych, przeładunkowych, przetwarzania lub transportu świadczonych przez osoby trzecie. W praktyce trudno byłoby sobie wyobrazić, z wyjątkiem przedsiębiorstw zintegrowanych pionowo, jakiekolwiek nowoczesne przedsiębiorstwo handlowe, które mogłoby zarządzać tymi procesami w oparciu o własne zaplecze personalne i techniczne we wszystkich jurysdykcjach wzdłuż szlaku handlowego towarów; w związku z tym konieczne jest, jak wspomniano powyżej, korzystanie z lokalnych podmiotów zewnętrznych dostarczających wymagane zaplecze techniczne. Stwierdzenie, że całe takie zaplecze techniczne należy przypisać samemu przedsiębiorcy na gruncie przepisów dotyczących podatku VAT prowadziłoby do niedającego się utrzymać i wdrożyć wniosku, że przedsiębiorstwo handlowe posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej we wszystkich miejscach w łańcuchu dostaw, w których korzysta z usług dostawców zewnętrznych. Stosowanie takiego stanowiska w praktyce wiązałoby się z ogromnymi trudnościami praktycznymi, prowadziłoby do znacznego zakłócenia globalnych operacji handlowych i, co najważniejsze, wydaje się być niezgodne z przepisami prawa UE wprowadzającymi pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jako wyjątek od ogólnej zasady opodatkowania w miejscu siedziby działalności gospodarczej podatnika. Podsumowując, wobec nieposiadania przez Spółkę w Polsce jakiejkolwiek „odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego” umożliwiającej Spółce otrzymywanie i korzystanie z usług świadczonych na rzecz Spółki lub, co ważniejsze, świadczenie usług lub obrót towarami w Polsce, w świetle stanu faktycznego przedstawionego w niniejszym wniosku nie sposób uznać, że Spółka dysponuje w Polsce stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej dla celów podatku VAT.

(iii) niezależne działanie

Ponadto, z orzecznictwa sądów unijnych i krajowych (zob. na przykład wyrok TSUE z dnia 17 lipca 1997 roku w sprawie ARO Lease BN/ v Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen te Amsterdam, C-190/95, powoływany powyżej, czy też wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 czerwca 2013 roku, sygn. akt III SA/Wa 3334/12), wynika, że niezależnie od wspomnianych wymogów dotyczących stałości oraz zaplecza personalnego i technicznego, istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej uzależnione jest również od pewnego stopnia jego niezależności. Z orzecznictwa Trybunału wynika nadto, że niezależność ta powinna być w rzeczywistości dość znacząca i co istotne, w przypadku przedsiębiorstw i sektorów związanych głównie z handlem, powinna ona przede wszystkim umożliwiać sporządzanie umów lub przynajmniej podejmowanie decyzji zarządczych (zob. np. wyrok Trybunału z dnia 7 maja 1998 roku w sprawie Lease Plan Luxembourg SA v Belgian State, C-390/96, ust. 25 i 26; przesłanka ta jest również podnoszona w polskiej praktyce fiskalnej - zob. np. interpretacja Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 17 czerwca 2015 roku, sygn. IPPP3/4512-392/15-3/JF). W tym kontekście warto podkreślić, że ani Operator Magazynowy (lub inni lokalni usługodawcy), ani też Polscy Koordynatorzy Techniczni nie będą w żadnym stopniu korzystać z autonomii wobec Centrali w Holandii. Zarówno Operator Magazynowy (oraz inni lokalni usługodawcy), jak i Polscy Koordynatorzy Techniczni będą ściśle stosować się do instrukcji udzielanych przez Spółkę (działającą w charakterze odpowiednio nabywcy usług lub pracodawcy), w tym przez dedykowanych pracowników wyższego szczebla w Centrali w Holandii. Spółka nie utworzy w Polsce żadnej lokalnej jednostki organizacyjnej takiej jak dział lub zakład (nie wspominając o oddziale), a Polscy Koordynatorzy Techniczni będą podlegali bezpośrednio pracownikom wyższego szczebla w Centrali w Holandii. Ani Operator Magazynowy (czy też inni lokalni usługodawcy), ani też Polscy Koordynatorzy Techniczni nie będą generować, nawet pośrednio, żadnych okazji biznesowych, przychodów ani zysków dla Spółki i z punktu widzenia Spółki będą stanowić wyłącznie źródło kosztów o charakterze ogólnym, które Spółka zmuszona będzie ponosić i absorbować. W związku ze wspomnianym orzecznictwem TSUE warto również zwrócić uwagę na fakt, że Polscy Koordynatorzy Techniczni nie będą mogli zawierać żadnych umów ani podejmować żadnych decyzji zarządczych, co zdaniem Trybunału w zasadzie wyklucza niezależność. Co nadto szczególnie ważne, ani Operator Magazynowy (czy też inni lokalni usługodawcy), ani też Polscy Koordynatorzy Techniczni nie mieliby żadnego wglądu, ani tym bardziej wpływu na politykę handlową opracowaną i wdrożoną przez Centralę w Holandii, w tym na wybór dostawców czy klientów, decyzje cenowe, warunki dostawy czy ustalenia finansowe. Wszystkie te obszary, których kształtowanie stanowi istotę działalności Spółki, pozostają i pozostaną w wyłącznej gestii Centrali w Holandii, co wyklucza potencjalną autonomię Operatora Magazynowego (oraz innych lokalnych usługodawców) oraz Polskich Koordynatorów Technicznych. W związku z powyższym, ponieważ działalność Spółki dotycząca Polski nie spełnia standardów „odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego” oraz niezależności, wynikających z bezpośrednio obowiązujących reguł prawa unijnego, w kształcie recypowanym zarówno przez sądy, jak i organy podatkowe, działalność ta nie może być kwalifikowana jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w rozumieniu przepisów o VAT. Ponadto, zgodnie z art. 11 ust. 3 Rozporządzenia Wykonawczego, sam fakt rejestracji Spółki dla celów podatku VAT w Polsce, której Spółka może być zobowiązana dokonać na podstawie obowiązujących przepisów o podatku VAT, nie ma wpływu na powyższy wniosek. Wobec opisanych powyżej okoliczności nie można uznać, że Spółka będzie posiadać w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów Ustawy o VAT.

W okolicznościach opisanych powyżej, w związku z brakiem posiadania przez Spółkę w Polsce stałego miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2014 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, ze zm.) dostawy towarów i usług dokonywane przez Spółkę nie podlegają w Polsce opodatkowaniu VAT (chyba że miejsce świadczenia w przypadku takich dostaw wyznaczane odnośnymi zasadami ogólnymi znajduje się na terytorium Polski), zaś Spółka nie posiada prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przez podmioty posiadające w Polsce siedzibę w związku z dostawami towarów lub usług wykonywanymi przez te podmioty dla Spółki (chyba że miejsce świadczenia w przypadku takich dostaw wyznaczane odnośnymi zasadami ogólnymi znajduje się na terytorium Polski).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Według art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
   
2. usługobiorcą jest:
   • w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
   • w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.
   
   
   

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku dostawy towarów innych niż gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
   
2. nabywcą jest:
   • w przypadku nabycia gazu w systemie gazowym, energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, energii cieplnej lub chłodniczej przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej - podmiot zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 lub art. 97 ust. 4,
   • w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana zgodnie z art. 97 ust. 4,
3. dostawa towarów nie jest dokonywana w ramach sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju.
   
   

Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Przepisy ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 2 stosuje się również, w przypadku gdy usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów, jeżeli usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, nie uczestniczy w tych transakcjach (art. 17 ust. 1a ustawy).

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona generalna zasada odliczenia podatku wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.

Z okoliczności przedmiotowej sprawy wynika, że Spółka utworzona i posiadająca siedzibę w Holandii, prowadzi działalność głównie poprzez swoją centralę w Rotterdamie, w Holandii, gdzie zatrudnia ponad 30 pracowników i współpracowników w dużym obiekcie stanowiącym własność Spółki. W szczególności, cały dział handlowy Spółki, w tym doświadczeni handlowcy i negocjatorzy, zlokalizowany jest w Centrali w Holandii i stamtąd prowadzi swoją działalność. Spółka prowadzi obrót paliwami stałymi na całym świecie, w tym w wielu różnych jurysdykcjach w Unii Europejskiej i poza nią. X. planuje obecnie, bez jakiegokolwiek zamiaru tworzenia w Polsce odrębnego podmiotu prawnego, objąć również Polskę zakresem swojej działalności handlowej w zakresie obrotu różnorodnymi surowcami, które mogą obejmować paliwa stałe i inne towary, takie jak koks naftowy, węgiel kamienny, paliwa węglowe (brykiet), biomasa, koks czy siarka.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy można uznać, że posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oraz czy dostawy towarów i usług dokonywane przez Spółkę nie podlegają w Polsce opodatkowaniu VAT (chyba że miejsce świadczenia w przypadku takich dostaw wyznaczane odnośnymi zasadami ogólnymi znajduje się na terytorium Polski), jak również czy Spółka nie posiada prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przez podmioty posiadające w Polsce siedzibę w związku z dostawami towarów lub usług wykonywanymi przez te podmioty dla Spółki, z zastrzeżeniem odnośnych zasad dotyczących odliczenia podatku VAT określonych w polskim prawie.

Dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, stosowanego w tym zakresie od dnia 1 lipca 2011 r. zwanego dalej „rozporządzeniem”.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

1. art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
2. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
3. do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
4. art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.
   
   

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia).

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease BV, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Jednocześnie, przy określaniu stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, konieczność odwołania się do wyroków TSUE, wielokrotnie podkreślały polskie sądy administracyjne. Przykładowo, NSA w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13, odwołując się do wyroku TSUE C-260/95 stwierdził, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. W ocenie NSA, podatnik może więc „stworzyć” wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. Z kolei, WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 30 września 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 563/09 stwierdził, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium kraju infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podobnie, tezy zawarte w wyrokach WSA sygn. akt III SA/Wa 3332/14 i III SA/Wa 3741/14 uwzględniające dorobek orzeczniczy TSUE, są pomocne dla analizy kwestii określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwa polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać – na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności – porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie swój personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast – co należy podkreślić – czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Co istotne, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne, aby podatnik dysponował personelem, który jest u niego zatrudniony i zapleczem technicznym, które jest jego własnością. Wystarczy, że podmiot korzysta zarówno z zaplecza personalnego jak i technicznego innych podmiotów, tak, że umożliwia mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności. Niezbędna jest jedynie struktura organizacyjna konieczna do prowadzenia danego rodzaju działalności, natomiast zasoby ludzkie niezbędne do jej wykonywania mogą być pozyskiwane z zasobów zewnętrznych. Również zasoby techniczne nie muszą należeć do podatnika (tzn. być jego własnością). Wystarczające jest bowiem ich wynajęcie czy też zapewnienie w inny sposób.

Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca w związku z realizowanym zakresem działalności na terytorium kraju posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Wnioskodawca bowiem spełnia przesłanki do uznania opisanej w zdarzeniu przyszłym działalności za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, które cechuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego.

Jak wynika bowiem z wniosku, Wnioskodawca planuje objąć Polskę zakresem swojej działalności handlowej w zakresie obrotu różnorodnymi surowcami. Spółka może nabywać Towary lub inne produkty od polskich producentów lub sprowadzać je do Polski z Unii Europejskiej lub spoza Unii Europejskiej, w celu ich odsprzedaży klientom w Polsce i w Unii Europejskiej, jak i poza Unią Europejską. Umowa z jednym z dostawców Towarów będzie zawarta na oznaczony okres 10 lat, z możliwością jej rozwiązania za zgodną wolą stron lub jej wypowiedzenia w okolicznościach wskazanych w tej umowie. Spółka zazwyczaj nabywać będzie Towary reagując na pojawiające się na rynku okazje w tym zakresie, bez jakichkolwiek szczegółowych informacji czy zobowiązań co do dalszego nabywcy lub ostatecznego przeznaczenia tychże towarów, i będzie składować Towary w Polsce do czasu pozyskania klienta na określoną ilość Towarów o określonej jakości. Niekiedy Towary zostaną odsprzedane przez Spółkę wkrótce po ich nabyciu. Towary mogą być i zazwyczaj będą przez pewien okres składowane, przeładowywane i przetwarzane na terytorium Polski. W zakresie wyboru i zawarcia umowy z jednym dużym operatorem magazynowym, zdolnym obsłużyć zasadniczą część łańcucha operacji handlowych obejmującą magazynowanie, przeładunek i przetwarzanie Towarów przed ich odsprzedażą na rzecz klientów Spółki, Wnioskodawca zidentyfikował i zamierza zawrzeć stosowną umowę o świadczenie usług z polskim usługodawcą prowadzącym znaczący terminal portowy w Gdańsku. Umowa z Operatorem Magazynowym zostanie zawarta na rok, z możliwością każdorazowego przedłużenia jej na przyszły rok. Na podstawie Umowy o Świadczenie Usług Spółka będzie nabywać od Operatora Magazynowego złożone usługi obejmujące: pomoc w rozładunku Towarów na teren magazynu Operatora Magazynowego oraz ich załadunek na środki transportu po ich wydaniu z magazynu (lub ewentualnie przekazanie Towarów bezpośrednio do klientów Spółki), różnorodne procesy związane z obsługą składowanych Towarów podczas ich magazynowania, jak również związane z ich przetwarzaniem, oraz składowanie Towarów na obszarze, który Operator Magazynowy będzie zobowiązany zapewnić. W trakcie magazynowania Towary mogą być, zgodnie ze zwykłą praktyką biznesową stosowaną w sektorze surowców energetycznych, poddawane próbkowaniu, testowaniu, mieszaniu, badaniu i kruszeniu lub podobnym procesom, przed ich dostarczeniem klientom Spółki. Wszelkie tego typu usługi przetwarzania towarów będą obsługiwane przez Operatora Magazynowego (oraz ewentualnie w pewnym stopniu przez podwykonawców Operatora Magazynowego lub innych lokalnych dostawców). Ponadto, Umowa o Świadczenie Usług przede wszystkim określa szczegółowo wzorcowy proces obsługi i przetwarzania Towarów, obejmujący następujące kroki: w pierwszej kolejności wskazano, że Spółka będzie co tydzień informować Operatora Magazynowego o liczbie samochodów ciężarowych lub ładunków Towarów, których Operator Magazynowy powinien się spodziewać, w przypadku korzystania z transportu drogowego, samochody ciężarowe zostaną zważone, a informacje dotyczące ważenia zostaną przekazane Spółce drogą elektroniczną, w zależności od jakości Towarów, Spółka określi dokładny zakres Usług Magazynowych (w tym Przetwarzania Towarów) wymagany dla danej przesyłki i przekaże Operatorowi Magazynowemu odnośne instrukcje na piśmie (będzie to możliwe również na późniejszych etapach), zgodnie z instrukcjami Spółki i opracowanym przez Spółkę planem akumulacji, Towary będą składowane w określonej liczbie oddzielnych stosów, a następnie ładowane na statek, pociąg lub samochód ciężarowy, chyba że klient Spółki nabywający te towary zamierza odebrać je bezpośrednio z Terminalu, w przypadku wysyłki, Spółka będzie zobowiązana wskazać w zawiadomieniu kierowanym do Operatora Magazynowego sposób transportu każdej przesyłki, Operator Magazynowy będzie składał Spółce cotygodniowe sprawozdania na temat ilości Towarów składowanych na terenie Terminalu, niezależnie od tego, gdzie dokładnie się one znajdują, oraz na temat wszystkich wykonanych czynności, w tym z podziałem na liczbę ton pobranych, wysłanych, skontrolowanych itp. towarów, w zależności od dokładnego zakresu Usług Magazynowych świadczonych w danym tygodniu. W Umowie o Świadczenie Usług wskazano również, jakie maszyny i urządzenia będą wymagane dla magazynowania, przeładunku i przetwarzania Towarów, zaś Operator Magazynowy jest zobowiązany do poniesienia stosownych kosztów inwestycyjnych w celu ich zapewnienia. Ponadto, Operator Magazynowy uiszczać będzie wszelkie cła i opłaty nakładane na podstawie przepisów szczególnych na materiały sypkie, w tym opłaty za emisję pyłów. Spółka może również zaangażować kilka osób (na chwilę obecną będzie to najprawdopodobniej jedna lub dwie osoby) działających w Polsce jako jej pracownicy lub współpracownicy, które będą koordynować ściśle techniczne aspekty dostaw realizowanych do i z polskiego magazynu prowadzonego przez Operatora Magazynowego. Będą oni działać pod ścisłym nadzorem Spółki, regularnie składać sprawozdania swoim wyznaczonym przełożonym w Centrali w Holandii i występować o zgodę Spółki w przypadku jakichkolwiek kwestii lub aspektów swoich działań koordynacyjnych, które wykraczałyby poza ich rutynowe obowiązki i umiejętności. Polscy Koordynatorzy Techniczni mogą naturalnie pełnić istotną rolę w zakresie niektórych aspektów składowania, przeładunku lub przetwarzania Towarów, ponieważ będą oni w stałym kontakcie i będą wymieniać się z Operatorem Magazynowym informacjami dotyczącymi bieżących transakcji i przepływu towarów, a także gromadzić i przekazywać Spółce informacje o Towarach składowanych przez Operatora Magazynowego (niezależnie od jego obowiązków w tym zakresie) lub przekazywać Operatorowi Magazynowemu instrukcje Spółki dotyczące Towarów, a Spółce informacje zwrotne od Operatora Magazynowego. Zgodnie z Umową o Świadczenie Usług, Polscy Koordynatorzy Techniczni będą również mieli prawo do dostępu i kontroli Towarów (w miejscu ich faktycznego składowania) w każdym czasie, gdy towary te znajdują się w Terminalu. Jeden z Polskich Koordynatorów Technicznych może również od czasu do czasu pozostawać w kontakcie z klientami, w tym uczestnicząc w spotkaniach (zarówno samodzielnie, jak i z udziałem pracowników działu handlowego Spółki z Rotterdamu odwiedzających Polskę), jednakże wyłącznie w celu przeprowadzenia wstępnych rozmów z potencjalnymi kontrahentami. Operator Magazynowy może zapewnić właściwe zarządzanie składowanymi Towarami podczas ich magazynowania i wyłącznie on będzie odpowiedzialny wobec Spółki za swoje działania w tym zakresie. Odpowiednio do charakteru zadań Polskich Koordynatorów Technicznych swoje zadania będą oni mogli wykonywać w zasadzie w dowolnym miejscu, wedle ich uznania, w tym w miejscu ich zamieszkania lub innym miejscu pobytu, w trakcie podróży, etc. Spółka pozostawia Polskim Koordynatorom Technicznym swobodę wyboru w tym zakresie, wyposażając ich wyłącznie w telefony komórkowe i komputery osobiste oraz możliwość połączenia z siecią telekomunikacyjną Spółki w Centrali w Holandii w celu zachowania przez Spółkę możliwości sprawnego kontaktu z Polskimi Koordynatorami Technicznymi w zależności od potrzeb. Operator Magazynowy wyznaczy również osobę kontaktową, która będzie bezpośrednio zaangażowana w Usługi Magazynowe i będzie płynnie posługiwać się językiem angielskim do celów komunikacyjnych. W razie potrzeby w relacjach z polskimi organami celnymi Spółka będzie reprezentowana przez właściwego, wyznaczonego przez siebie agenta celnego. Czasami konieczny może okazać się przyjazd jednego lub dwóch pracowników działu handlowego Spółki w Rotterdamie do Polski. W każdym z takich przypadków głównym celem wizyty w Polsce będzie wyłącznie przeprowadzenie wstępnych rozmów z potencjalnym klientem, natomiast żadna z takich wizyt nie będzie obejmować zawierania jakichkolwiek umów. Całość zagadnień i zadań związanych z transportem Towarów na lub poprzez terytorium Polski została przez Spółkę powierzona polskiemu podmiotowi zewnętrznemu niepowiązanemu ze Spółką, będącemu wyspecjalizowaną agencją transportową. Agencja Transportowa będzie odpowiedzialna za organizację całości łańcucha transportowego, w tym za zapewnienie w odpowiednim czasie i miejscu niezbędnych środków transportu wraz z załogą i wyposażeniem, oraz za przewóz Towarów z oraz do miejsca określonego przez Spółkę. Wszystkie wspomniane środki transportu wykorzystywane do przewozu Towarów będą stanowiły własność Agencji Transportowej lub wykorzystywanych przez nią podwykonawców. Polscy Koordynatorzy Techniczni mogą od czasu do czasu kontaktować się z Agencją Transportową w celu uzyskania technicznych informacji o planowanych lub realizowanych operacjach transportowych. Z powyższego opisu sprawy zatem wynika, że spełnione będzie kryterium stałości działalności Wnioskodawcy w Polsce, w której prowadzenie zaangażowane będą wystarczające zasoby osobowe oraz techniczne. Wnioskodawca planuje objąć Polskę zakresem swojej działalności handlowej w zakresie obrotu różnorodnymi surowcami, w ramach której będzie nabywać Towary lub inne produkty od polskich producentów lub sprowadzać je do Polski z Unii Europejskiej lub spoza Unii Europejskiej, w celu ich odsprzedaży klientom w Polsce i w Unii Europejskiej, jak i poza Unią Europejską. W celu wykonywania działalności w kraju Wnioskodawca zawrze stosowne umowy z kontrahentami, w tym m.in. z Operatorem Magazynowym na rok z możliwością każdorazowego przedłużenia na następny rok oraz z jednym z dostawców Towarów na oznaczony okres 10 lat z możliwością jej rozwiązania.

Zatem z wniosku wynika, że swoją działalność w Polsce Wnioskodawca zamierza realizować poprzez nabycie towarów i usług oraz dokonywanie czynności opodatkowanych przez znany Wnioskodawcy i umownie określony okres czasu. Jednocześnie z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca będzie dysponował w Polsce odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego świadczącą o posiadaniu przez Wnioskodawcę stałego miejsca prowadzenia działalności. Wnioskodawca bowiem w celu obrotu różnorodnymi surowcami będzie korzystał na terytorium kraju zarówno z zasobów zewnętrznych/obcych, tj. zasobów Operatora Magazynowego w postaci aktywów (powierzchni magazynowej, maszyn i urządzeń) i personelu (pracowników Operatora i wyznaczoną osobę kontaktową) oraz Agencji Transportowej i jej podwykonawców w postaci aktywów (środków transportu, wyposażenia) i personelu (załogi), jak i zasobów własnych. Spółka zaangażuje kilka osób (pracowników lub współpracowników), którzy będą jako Polscy Koordynatorzy Techniczni koordynować ściśle techniczne aspekty dostaw realizowanych do i z polskiego magazynu prowadzonego przez Operatora Magazynowego, a jeden z nich będzie pozostawać w kontakcie z klientami, w tym uczestnicząc w spotkaniach. Będą oni wykonywać pracę przy wykorzystaniu narzędzi udostępnionych przez Spółkę. Ponadto, czasami będą przyjeżdżać jeden lub dwóch pracowników działu handlowego Spółki. Zatem, cechy i skala posiadanego w kraju zaplecza personalnego i technicznego będą umożliwiały Wnioskodawcy prowadzenie niezależnej działalności. Wnioskodawca będzie dysponował niezbędną infrastrukturą w celu przemieszczania, składowania oraz obrotu różnorodnymi surowcami, w tym będzie w stanie nabywać towary i usługi dla potrzeb prowadzenia opodatkowanej działalności gospodarczej. Kluczowy w sprawie jest również fakt, że niektóre z posiadanych przez Wnioskodawcę zasobów służą do magazynowania, przeładunku i przetwarzania Towarów przed ich sprzedażą, czyli do wykonania na nich czynności istotnych z punktu widzenia ogólnej działalności Spółki. Nie bez znaczenia przy tym pozostaje, że Wnioskodawca na wykonywanie tych czynności wybrał zasoby znajdujące się na terytorium Polski, choć Wnioskodawca wskazuje, że działalność prowadzi głównie poprzez swoją centralę w Rotterdamie w Holandii. Jednocześnie, Wnioskodawca realizuje ww. czynności w Polsce w sposób permanentny, angażując w zadania związane z nabyciem, magazynowaniem, przetwarzaniem i obrotem różnorodnych surowców wystarczające zasoby osobowe oraz techniczne. Zatem, biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że Wnioskodawca na terytorium kraju posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W tym miejscu nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że aktywa i zaplecze, którymi dysponuje Operator Magazynowy i inni usługodawcy w Polsce nie mogą być w żaden sposób przypisane w Polsce do działalności Spółki. Jak już wskazano w treści niniejszej interpretacji, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego - podatnikowi musi przysługiwać porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym. Istotne jest w tym przypadku ekonomiczne wykorzystanie ludzi i sprzętu. W tym zakresie uprawnione jest stanowisko Organu, że Wnioskodawca decydując się na obrót różnorodnymi surowcami w Polsce, w tym ich transport, przemieszczanie, magazynowanie, przetwarzanie w ramach współpracy z Operatorem Magazynowym, Agencją Transportową i innymi usługodawcami, z wykorzystaniem ich zaplecza technicznego i personalnego, zleca im, w tym ich pracownikom, realizację wszelkich czynności w celu dalszego obrotu różnorodnymi surowcami. Tym samym, z punktu widzenia prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności na terytorium kraju polegającej na obrocie różnorodnymi surowcami istotne jest posiadanie ww. wskazanych zasobów technicznych i personalnych – zarówno tych zewnętrznych, jak i należących do Wnioskodawcy – niezbędnych do prowadzenia części działalności gospodarczej na terytorium kraju. Nie bez znaczenia również pozostaje, że Wnioskodawca choć podejmuje decyzje oraz zawiera umowy w swojej centrali w Rotterdamie w Holandii, a także dokonuje wszelkich czynności poprzez osoby upoważnione w Holandii, decyduje o sposobie wykonywania transportu, magazynowania, przetwarzania Towarów oraz ma istotny wpływ na sposób wykonania przedmiotu zamówienia określonego w umowach. Przykładem jest wskazanie przez Wnioskodawcę w opisie sprawy, że Umowa o Świadczenie Usług przede wszystkim określa szczegółowo wzorcowy proces obsługi i przetwarzania Towarów, obejmujący poszczególne wymagane przez Spółkę kroki. Tym samym, na podstawie powyższego opisu, należy stwierdzić, że zaplecze którym dysponuje Wnioskodawca, umożliwiają mu prowadzenie niezależnej działalności na terytorium kraju.

Biorąc pod uwagę przedstawione przez Wnioskodawcę okoliczności sprawy należy stwierdzić, że zostały spełnione przez Wnioskodawcę kryteria posiadania minimalnego rozmiaru działalności charakteryzującej się określonym poziomem stałości, w której ma miejsce obecność zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika. Tym samym należy stwierdzić, że wykorzystanie posiadanej w Polsce infrastruktury technicznej oraz personelu do wykonywania części prowadzonej działalności Spółki w sposób zorganizowany oraz ciągły kwalifikuje prowadzoną aktywność Spółki na terytorium kraju jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Zatem Wnioskodawca posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W konsekwencji skoro Wnioskodawca na terytorium kraju posiada stałe miejsce prowadzenia działalności, co do zasady, należy uznać, że dostawy towarów i usług dokonywane przez Spółkę podlegają w Polsce opodatkowaniu VAT. Jednocześnie, skoro Spółka w ramach stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dokonuje czynności opodatkowanych, co do zasady, przysługuje jej prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z dostawami towarów lub usług wykonywanymi na jej rzecz przez podmioty posiadające w Polsce siedzibę.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych na poparcie własnego stanowiska, należy zauważyć, że wskazane interpretacje zostały wydane w latach 2013-2016, natomiast pogląd rozumienia stałego miejsca prowadzenia działalności ewoluował w kolejnych orzeczeniach Trybunału oraz orzeczeniach WSA i NSA. Na podstawie aktualnego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz sądów krajowych wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. Podatnik może "stworzyć" wymaganą infrastrukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. W świetle aktualnych orzeczeń w literaturze przedmiotu prezentowana jest teza, że kryterium posiadania odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych dla celów istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności będzie spełnione również w przypadku, gdy podatnik nie będzie w danym kraju zatrudniał pracowników niezbędnych do produkcji towarów i nie będzie posiadał nieruchomości.

Jednocześnie, należy zwrócić uwagę na fakt, że interpretacje indywidualne są wydawane w indywidualnych sprawach i nie wiążą w sprawach innych podatników, co jest tym bardziej zrozumiałe zważywszy na różnorodność i odmienność okoliczności faktycznych występujących w każdej z indywidualnych spraw podlegających rozstrzygnięciu. Interpretacje powołane przez Wnioskodawcę rozstrzygają w odmiennym stanie faktycznym od zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku przez Spółkę.

Tymczasem, posiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności należy oceniać przez pryzmat konkretnego przypadku. Przy rozstrzyganiu posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności niezbędna "struktura organizacyjna" różni się w zależności od sektora, którego sprawa dotyczy. Inne jest zaplecze techniczne i organizacyjne niezbędne dla obrotu różnorodnymi surowcami, które mogą obejmować paliwa stałe i inne towary, takie jak koks naftowy, węgiel kamienny, paliwa węglowe (brykiet), biomasa, koks czy siarka, o których mowa w niniejszej interpretacji, zaś inne dla zakresu działalności prowadzonej przez podmioty, dla których wydano interpretacje przywołane przez Wnioskodawcę.

Tym samym powołane przez Spółkę we własnym stanowisku interpretacje nie mogą stanowić poparcia stanowiska Spółki, że nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie tut. Organ informuję, że niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy jedynie podatku od towarów i usług, natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.