Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113.KDIPT1-3.4012.1.2018.2.ALN
z 5 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 grudnia 2017 r. (data wpływu 2 stycznia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 lutego 2018 r. (data wpływu 27 lutego 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. a) licytacyjnej sprzedaży nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. a) licytacyjnej sprzedaży nieruchomości.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 20 lutego 2018 r. (data wpływu 27 lutego 2018 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy i pytania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

(ostatecznie przedstawiony w uzupełnieniu wniosku)

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym prowadzi sprawę egzekucji pod sygn. Akt przeciwko dłużnikowi firmie.

Egzekucja skierowana została do nieruchomości zabudowanej w postaci działki nr X/2 o pow. 1,1053 ha z gruntem w użytkowaniu wieczystym oraz budynkiem stanowiącym odrębne prawo własności położonej w …, dla której Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych KW.

Nieruchomość zabudowana w postaci działki nr X/2 o pow. 0,1053 ha położona w centralnej strefie miasta, w układzie urbanistycznym Zespołu, w pobliżu murów fortyfikacji, znajduje się w granicach strefy A pełnej ochrony i rekonstrukcji konserwatorskiej i historycznego układu urbanistycznego obejmującego tereny objęte wpisem na Światową Listę Zabytków …. i Listę … oraz wpisem do rejestru zabytków pod nr …/X i …/Y.

Przedmiotowa nieruchomość jest nieogrodzona i zabudowana murowanym budynkiem mieszkalnym tzw. „” oraz oficyną stanowiącymi jeden budynek o łącznej powierzchni zabudowy 506m², wybudowanymi w XVIII wieku, aktualnie w złym stanie technicznym – od dłuższego czasu nieużytkowanymi, częściowo zdewastowanymi i o dużym stopniu zużycia – ok. 50%.

Dłużnik Sp. z o.o. jest użytkownikiem wieczystym gruntu i właścicielem posadowionego na tym terenie budynku na podstawie umowy oddanie w użytkowanie wieczyste gruntu i sprzedaży prawa własności budynku znajdującego się na gruncie z dnia 17 stycznia 2011 r. – akt notarialny Rep. A przed notariuszem … w …, natomiast właścicielem gruntu jest Miasto.

Dłużnik Sp. z o.o. jest zarejestrowany w KRS pod nr, a także jako czynny podatnik podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT pod NR NIP. Ponadto Dłużnik jest aktywnym podmiotem gospodarczym i prowadzi działalność wg PKD: 51.43 – sprzedaż hurtowa elektrycznych artykułów gospodarstwa domowego i artykułów radio-telewizyjnych oraz 52.45.1 – sprzedaż detaliczna artykułów elektrycznych i sprzętu gospodarstwa domowego. Dłużnik prowadzi działalność gospodarczą od 1991 roku.

Budynek posadowiony na gruncie wybudowany został w XVIII wieku. Dłużnik zakupił ów budynek za kwotę nie zawierającą podatku VAT, bowiem ze względu na stan techniczny oraz wieloletni brak nakładów na ulepszenie budynku sprzedaż ta była ustawowo zwolniona z opodatkowania podatkiem VAT. Dłużnik nie ulepszał stanu nieruchomości, nie dokonywał modernizacji, nie poniósł na nią nakładów. Stan nieruchomości określa operat szacunkowy biegłego rzeczoznawcy majątkowego, w ten sposób, że: „całość wybudowana w XVIII wieku, aktualnie w złym stanie technicznym, od dłuższego czasu nie użytkowane, częściowo zdewastowane. Stopień zużycia około 50% …”

Nieruchomość została oszacowana na kwotę 1.865.000 zł. Cena wywoławcza na I licytacji z dnia 1.12.2017 wyniosła kwotę 1.398.750 zł Sąd Rejonowy Wydział Cywilny w dniu 01.012.2017 udzielił przybicia prawa własności ww. nieruchomości na nabywcę … za cenę 1.398.750 zł.

Wnioskodawca uzupełnił wniosek o poniższe informacje:

Dłużnik nabył przedmiotową nieruchomość Aktem Notarialnym z dnia 17 stycznia 2011 roku Rep. A przed notariuszem … w …, zgodnie z tym dokumentem sprzedaż budynku mieszkalnego posadowionego na gruncie, wybudowanego w XVIII wieku, była ustawowo zwolniona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług i nastąpiła za cenę 506.640,00 zł/z uwzględnieniem 50% bonifikaty z tytułu wpisu do rejestru zabytków/, cena prawa wieczystego użytkowania gruntu wyniosła 480.918.04 zł plus należny podatek VAT w wysokości obowiązującej w dniu zbycia nieruchomości.

Z powyższego wynika, iż przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego jedynie w części dotyczącej zakupu prawa wieczystego użytkowania gruntu, nie przysługiwało zaś prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od zakupu budynku mieszkalnego.

Tak więc zgodnie z treścią art. 43 pkt 10a lit. a - dostawa budynku winna podlegać zwolnieniu, gdyż w stosunku do tego budynku mieszkalnego nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Dłużnik nie wykorzystywał tej nieruchomości do prowadzonej działalności gospodarczej ani do żadnych innych celów, gdyż nieruchomość od daty zakupu przez dłużnika nigdy nie była przez niego użytkowana, stała opuszczona.

Poprzedni właściciel Miasto w ramach działalności prowadzonej przez podległą Miastu spółkę … Sp. z o.o. wykorzystywał nieruchomość do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych mieszkańców, w przedmiotowym budynku znajdowały się lokale mieszkalne.

Dłużnik nie wykorzystywał i nie wykorzystuje budynku do:

• czynności opodatkowanych podatkowanej VAT,
  

• czynności zwolnionych od podatku VAT,
  

• czynności niepodlegających opodatkowaniem podatkiem VAT.
  
  

Od daty nabycia przez dłużnika przedmiotowej nieruchomości stoi ona opuszczona, żaden podmiot nie prowadził i nie prowadzi tam działalności, nieruchomość wymaga remontu, w momencie nabycia nieruchomość wymagała już gruntownego remontu, obecnie stan ten się pogłębił. Dłużnik krótko po nabyciu nieruchomości popadł w kłopoty finansowe i nie podjął żadnych czynności zmierzających do ulepszenia tego budynku, jak też nie prowadził tam nigdy żadnej działalności.

Na pytanie w wezwaniu, tj.: czy miało miejsce pierwsze zasiedlenie budynku lub jego części, o którym mowa we wniosku, w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), Wnioskodawca odpowiedział, że: nieruchomość została przejęta na wniosek współwłaścicielek, które nie miały możliwości dalszego utrzymywania i ponoszenia nakładów, na własność Miasta za odszkodowaniem na podstawie Decyzji z dnia 18.02.1978 NR (udział 1/2) oraz (udział 1/2) i od 1978 roku nieruchomość stanowiła własność Miasta i pełniła funkcję mieszkalną. Nieruchomość przez kilkadziesiąt lat była oddawana w użytkowanie w ramach umów najmu lokali mieszkalnych. Miasto w ramach działalności podlegającego mu Sp. z o.o. ponosiło nakłady konieczne do odnowienia i utrzymania tej nieruchomości. Decyzją z dnia 30 marca 1987 roku nieruchomość została wpisana do rejestru zabytków.

Pierwsze zasiedlenie nieruchomości miało miejsce w ramach zawarcia umów o najem mieszkalnych lokali przez ówczesnego właściciela Miasto, który ponosił nakłady umożliwiające zamieszkanie nieruchomości przez lokatorów i sprawował zarząd nad tą nieruchomości w ramach działalności prowadzonej przez podlegającą Miastu spółkę miejską.

Między pierwszym zasiedleniem a dostawą nieruchomości upłynął okres dłuższy niż dwa lata.

Dłużnik nie udostępniał nieruchomości osobom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych.

Można przyjąć, iż przedmiotowa nieruchomość była i jest wykorzystywana przez dłużnika niebędącego stroną postępowania wyłącznie do działalności zwolnionej z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, gdyż dłużnik faktycznie w ogóle nie wykorzystywał i nie wykorzystuje nieruchomości.

Dokonujący dostawy i nabywca na dzień ewentualnego złożenia oświadczenia o rezygnacji ze zwolnienia i wyborze opodatkowania dostawy są zarejestrowani jako czynni podatnicy VAT.

Dokonujący dostawy i nabywca na dzień dostawy są zarejestrowani jako czynni podatnicy VAT.

W przypadku, gdy dostawa budynków i budowli będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług, dokonujący dostawy nie złożą przed dniem dokonania dostawy przed dniem dokonania dostawy budynków i budowli właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodnego oświadczenia, ze wybierają opodatkowanie dostawy budynków i budowli lub ich części, zgodnie z art. 43 ust. 10 ustawy o podatku od towarów i usług.

Na pytanie w wezwaniu, tj.: czy oświadczenie będzie zawierało wszystkie elementy, o których mowa w art. 43 ust. 11 ustawy o podatku od towarów i usług, Wnioskodawca odpowiedział: „Nie dotyczy”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż licytacyjna nieruchomości zabudowanej w postaci działki nr X/2 o pow. 0,1053 ha z gruntem w użytkowaniu wieczystym oraz budynkiem stanowiącym odrębne prawo własności, która to nieruchomość położona jest w m. jest zwolniona z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a pktt a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z 2004 r., z późn. zm.)?

Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku doprecyzował, że oczekuje wydania interpretacji w zakresie zwolnienia sprzedaży licytacyjnej nieruchomości z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt l0a lit. a ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zdaniem komornika Sądowego sprzedaż licytacyjna nieruchomości zabudowanej w postaci działki Nr X/2 o pow. 0,1053 ha, z gruntem w użytkowaniu wieczystym oraz budynkiem stanowiącym odrębne prawo własności, która to nieruchomość położona jest w m., jest zwolniona z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a ppkt a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 5352, 2004 z późn. zm.).

Powyższe stanowisko Wnioskodawca opinią prawnopodatkową w sprawie ustalenia kwoty podatku od towarów i usług (VAT) z tytułu sprzedaży egzekucyjnej nieruchomości w sprawie sygn. akt wydanej przez zaprzysiężonego Biegłego Sądowego w dziedzinie spraw podatkowych i finansowych z dnia 16 października 2017 roku, którą Wnioskodawca załączył do wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na podstawie uregulowania zawartego w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2016 r. poz. 599, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na mocy art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, nieruchomość, zarówno gruntowa, jak i zabudowana, spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż, stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Nie każda jednak czynność, stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analiza informacji zawartych w opisie sprawy pozwala na stwierdzenie, że skoro nieruchomość była zakupiona przez Dłużnika w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to w związku ze sprzedażą ww. nieruchomości, dłużnika należy uznać w tym zakresie za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 w zw. z ust. 2 ustawy. W tym przypadku przyjąć należy bowiem, że sprzedaż dokonana jest w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że sprzedaż nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, jako odpłatna dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Należy bowiem wskazać, że przedmiotowa transakcja dotyczy towaru w rozumieniu ustawy oraz jest dokonywana przez podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy).

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku (podmiotowe lub przedmiotowe).

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku od towarów i usług dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w tych przepisach warunki.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie – według art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich nastąpiło pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Ponadto, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b ustawy, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Powyższe przepisy wskazują, jakie muszą zostać spełnione warunki aby sprzedaż budynków, budowli lub ich części mogła korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Z przepisów tych wynika, że prawo do zwolnienia przysługuje wówczas, gdy w stosunku do obiektów będących przedmiotem sprzedaży nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, oraz dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ulepszenie tych obiektów, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, chyba że budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat. A zatem wykorzystywanie obiektu przez okres co najmniej 5 lat do czynności opodatkowanych pozwala podatnikowi na zastosowanie zwolnienia od podatku nawet w sytuacji, gdy ponosił on wydatki nie niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, w związku z którymi to wydatkami miał prawo do odliczenia podatku od towarów i usług.

Z analizy powołanych wyżej przepisów wynika, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie się bezzasadne.

Należy również zauważyć, że w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy czynni podatku od towarów i usług;
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.
   
   

Tak więc ustawodawca daje podatnikom, dokonującym dostawy budynków, budowli lub ich części spełniających przesłanki do korzystania ze zwolnienia od podatku wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy po spełnieniu określonych warunków – możliwość rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych. Przy czym podkreślić należy, że niniejsze prawo zostało zawężone tylko do rezygnacji ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku od towarów i usług i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do konkluzji, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z kilku podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie ww. obiektów. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie podatnik uprawniony będzie do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter świadczonych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Należy wskazać, że prawo wieczystego użytkowania gruntu podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki, budowle lub ich części posadowione na tym gruncie. Zatem, jeżeli strony transakcji nie wybiorą opcji opodatkowania, wówczas dostawa budynku będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. W konsekwencji również dostawa prawa wieczystego użytkowania gruntu, na której znajduje się budynek, w myśl art. 29a ust. 8 ustawy korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Jednocześnie należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „budynku”. W tym zakresie należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r., poz. 1332, z późn. zm.).

I tak, w myśl art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane, ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Stosownie do treści art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową - art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane.

Z opisu sprawy wynika, że Dłużnik nie wykorzystywał budynku do prowadzonej działalności gospodarczej ani do żadnych innych celów. Jednakże poprzedni właściciel Miasto w ramach działalności prowadzonej przez podległą Miastu spółkę wykorzystywał nieruchomość do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych mieszkańców. Nieruchomość przez kilkadziesiąt lat była oddawana w użytkowanie w ramach umów najmu lokali mieszkalnych. Między pierwszym zasiedleniem a dostawą nieruchomości upłynął okres dłuższy niż dwa lata.

Dostawa budynku mieszkalnego - tzw. „” oraz oficyna stanowiące jeden budynek - nie jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia, w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy, ponieważ ww. budynek został oddany do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w momencie zawarcia umów najmu lokali przez ówczesnego właściciela Miasto. Ponadto między pierwszym zasiedleniem a dostawą nieruchomości upłynął okres dłuższy niż dwa lata. Zatem, dostawa ww. budynku spełnia przesłanki do zastosowania zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W konsekwencji również dostawa prawa wieczystego użytkowania gruntu, na którym znajduje się budynek mieszkalny - tzw. „” oraz oficyna stanowiące jeden budynek – w myśl art. 29a ust. 8 ustawy korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Należy stwierdzić, że skoro dostawa ww. budynku korzysta ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zatem bezzasadne stało się analizowanie możliwości zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Wobec powyższego, oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy należało uznać je za nieprawidłowe.

Końcowo należy zwrócić uwagę, że w związku z rozstrzygnięciem zawartym w orzeczeniu TSUE w sprawie C-308/16 Kozuba Premium Selection, Wnioskodawca ma prawo do zastosowania obowiązujących norm prawa krajowego albo może bezpośrednio zastosować przepisy Dyrektywy z uwzględnieniem wykładni pojęcia pierwszego zasiedlenia przedstawionego w orzecznictwie sądowym, w tym w wyroku C-308/16. Również w przypadku zastosowania wykładni prounijnej w rozpatrywanej sprawie doszło do pierwszego zasiedlenia i od tego momentu do planowanej ich sprzedaży upłynie okres dłuższy niż 2 lata. W związku z powyższym czynność sprzedaży budynku korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady (Dz. Urz. UE L z 11.12.2006, Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Zgodnie jednak z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.
   
   

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Nadto w wyroku z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C 308/16 Kozuba Premium Selection

sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie TSUE stwierdził, że „artykuł 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. Wskazane przepisy tejże dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one, aby takie przepisy krajowe uzależniały owo zwolnienie od warunku, zgodnie z którym w wypadku „ulepszenia” istniejącego budynku poniesione wydatki nie mogą przekroczyć 30% początkowej wartości tego budynku, o ile rzeczone pojęcie „ulepszenia” jest interpretowane w taki sam sposób jak pojęcie „przebudowy” zawarte w art. 12 ust. 2 dyrektywy 2006/112, to znaczy tak, że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia”.

TSUE wskazał, iż pojęcie „pierwszego zasiedlenia”, jest zawarte w art. 12 dyrektywy VAT, ale nie jest ono w niej zdefiniowane.

Jak wynika przede wszystkim z prac przygotowawczych do szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. 1977, L 145, s. 1), które pozostają wymierne do celów interpretacji dyrektywy VAT, w ramach zwolnień przewidzianych w jej art. 135 ust. 1 lit. j), kryterium „pierwszego zasiedlenia” budynku należy rozumieć jako odpowiadające kryterium pierwszego użytkowania budynku przez jego właściciela lub lokatora. W tychże pracach przygotowawczych stwierdzono, że kryterium to zostało uznane za określające moment, w którym kończy się proces produkcji budynku i budynek ów staje się przedmiotem konsumpcji. Z powyższej analizy historycznej nie wynika jednak, że użytkowanie budynku przez jego właściciela ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu.

Literalna wykładnia art. 12 i art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy VAT, jak również analiza kontekstu i celów założonych w tej dyrektywie świadczą zatem o tym, że wspomniana dyrektywa nie przyznaje państwom członkowskim uprawnienia do wprowadzenia warunków w odniesieniu do przewidzianych tam zwolnień czy też ograniczenia ich. Wynika stąd, że państwa członkowskie nie są w szczególności upoważnione do uzależnienia zwolnienia z VAT w zakresie dostaw budynków następujących po ich pierwszym zasiedleniu od warunku, który nie został przewidziany w dyrektywie VAT, a zgodnie z którym takie pierwsze zasiedlenie ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że w przypadku ww. niezgodności prawa krajowego z prawem UE, to podatnik może zastosować obowiązujące normy prawa krajowego albo bezpośrednio zastosować przepisy dyrektywy z uwzględnieniem wykładni pojęcia pierwszego zasiedlenia przedstawionego w wyroku C-308/16, zaś organy podatkowe są obowiązane respektować rozstrzygnięcie TSUE zawarte w wyroku C-308/16. Tym samym ocena planowanej dostawy pod kątem zwolnienia z VAT powinna być dokonana przy uwzględnieniu przyjętej przez podatnika definicji pierwszego zasiedlenia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 – rozpatrzone.

Odnośnie dokumentów stanowiących załączniki do wniosku, tutejszy organ wyjaśnia, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy – Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska Wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny przesłanych załączników.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.