Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.440.2017.2.PH
z 20 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 grudnia 2017 r. (data wpływu 14 grudnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z 5 lutego 2018 r (data wpływu 12 lutego 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych z tytułu nieodpłatnego korzystania ze znaku towarowego (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 grudnia 2017 r. wpłynął do organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych z tytułu nieodpłatnego korzystania ze znaku towarowego.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 26 stycznia 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.440.2017.1.PH wezwano Wnioskodawcę do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 12 lutego 2018 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zajmuje się produkcją materiałów skóropodobnych, które stosowane są głównie w branży samochodowej oraz w niewielkim zakresie w branży meblarskiej. Wnioskodawca wchodzi w skład międzynarodowej Grupy „A”. Struktura własnościowa międzynarodowej Grupy „A” przedstawia się następująco:

Wnioskodawca jest spółką zależną od „B”, spółki prawa holenderskiego z siedzibą w Holandii,

• „B” jest spółką zależną od „C”,
• „C” jest spółką zależną od „D”,
• „D” jest spółką zależną od „E”,
• „E” jest spółką zależną od „A”.
  
  

Z przedstawionych powiązań w ramach międzynarodowej Grupy „A” jednoznacznie wynika, że Wnioskodawca wchodzi w skład Grupy i jest jednostką zależną pośrednio od „A”. W związku z przynależnością do międzynarodowej Grupy „A”, Wnioskodawca musi dostosować (częściowo już to uczynił) swoje standardy prowadzenia działalności do standardów obowiązujących w ramach Grupy.

Dotyczy to między innymi:

• standardów związanych z realizacją procesów produkcyjnych w pełnym zakresie,
• standardów związanych z obsługą klientów,
• standardów związanych z polityką jakości,
• standardów związanych z zapewnieniem bezpiecznych i higienicznych warunków pracy,
• standardów związanych z ochroną środowiska,
• standardów związanych z innowacyjnością, rozwojem,
• standardów związanych z organizacją pracy.
  
  

„A” jako finalny (ostateczny) właściciel wszystkich podmiotów wchodzących w skład Grupy uznał, że Wnioskodawca może na terenie swojej siedziby umieścić logo (znak graficzny) międzynarodowej Grupy „A”.

Logo (znak graficzny) będzie również używane na dokumentach wytworzonych przez Wnioskodawcę (wewnętrznych i wychodzących na zewnątrz). W stopce dokumentów będzie dopisek, że Wnioskodawca wchodzi w skład grupy kapitałowej „A”.

Obowiązek stosowania logo Grupy „A” dotyczy wszystkich podmiotów na całym świecie wchodzących w skład grupy kapitałowej „A”. Umieszczenie logo jest wyrazem przynależności podmiotu do „A”, jak również spełnieniem bardzo wysokich rygorów jakościowych przez podmiot we wszystkich obszarach działalności. Stosowanie logo Grupy „A” nie rodzi u Wnioskodawcy konieczności uiszczenia jakichkolwiek opłat. Stosowanie logo „A” wynika z wymogu narzuconego przez „A”.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano ponadto, że:

• Pomiędzy Wnioskodawcą a właścicielem Znaku Towarowego nie ma ani nie będzie umowy regulującej zasady używania logo (Znaku Towarowego). Między Wnioskodawcą a „A” nie występuje kwestia świadczeń wzajemnych, nie występują żadne świadczenia ekwiwalentne, nie ma jakiejkolwiek odpłatności za umieszczenie Znaku Towarowego (logo) „A”.
• Spółka „A”, jako finalny (ostateczny) właściciel wszystkich podmiotów wchodzących w skład Grupy „A” uznała, że Wnioskodawca może na terenie swojej siedziby umieścić logo (znak graficzny) międzynarodowej Grupy „A”. Obowiązek stosowania loga Grupy „A” dotyczy wszystkich podmiotów na całym świecie wchodzących w skład grupy kapitałowej „A”. Umieszczenie loga jest wyrazem przynależności podmiotu do „A”, jak również spełnieniem bardzo wysokich rygorów jakościowych przez podmiot we wszystkich obszarach działalności. Stosowanie loga Grupy „A” nie rodzi u Wnioskodawcy konieczności uiszczenia jakichkolwiek opłat, nie występują żadne świadczenia wzajemne, nie występują żadne świadczenia ekwiwalentne. Stosowanie logo „A” wynika z wymogu narzuconego przez „A”.
• „A” chce przy pomocy swojego logo (Znaku Towarowego) oznaczyć wszystkie spółki na całym świecie, które wchodzą w skład jego grupy kapitałowej.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu do wniosku):

Czy stosowanie loga (Znaku Towarowego) międzynarodowej Grupy „A” przez Wnioskodawcę, w sytuacji opisanej w poz. 74 wniosku, jest przychodem wynikającym z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2343 z późn. zm.)? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko sformułowane w uzupełnieniu do wniosku), stosowanie loga (Znaku Towarowego) międzynarodowej Grupy „A” nie jest dla Wnioskodawcy przychodem wynikającym z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2343 z późn. zm.). Narzucenie przez „A” obowiązku stosowania loga (Znaku Towarowego) wynika z chęci oznaczenia na całym świecie spółek, które wchodzą w skład jego Grupy „A”, oraz jest wyrazem uznania przez „A” spełniania przez Wnioskodawcę określonych, bardzo wysokich standardów prowadzenia działalności gospodarczej. Stosowanie loga (Znaku Towarowego) tej grupy międzynarodowej Wnioskodawca traktuje wyłącznie w kategoriach przynależności do tej znanej, renomowanej Grupy „A”. Również brak jakichkolwiek opłat, brak świadczeń wzajemnych, brak świadczeń ekwiwalentnych są dodatkowymi okolicznościami potwierdzającymi nasze stanowisko.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2342 z późn. zm., dalej „updop”), nie zawiera definicji przychodu, wskazując jednakże, poprzez przykładowe wyliczenie zawarte w art. 12 ust. 1-3, kategorie przychodów podlegających opodatkowaniu oraz przysporzenia majątkowe wyłączone z opodatkowania, których zamknięty katalog zawiera art. 12 ust. 4.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 pkt 2 updop, do przychodów podatkowych zalicza się wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Ponieważ ustawodawca nie sprecyzował, co należy rozumieć pod pojęciem „świadczenie nieodpłatne”, pomocne jest odwołanie się do orzecznictwa sądowego w tym zakresie. W orzecznictwie ugruntował się pogląd, iż przez nieodpłatne świadczenie rozumieć należy takie zdarzenia prawne i gospodarcze, dotyczące działalności gospodarczej, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku osoby prawnej, mające konkretny wymiar finansowy (por. wyrok NSA z dnia 28 stycznia 2000 r., sygn. akt I SA/Gd 2285/98).

Podstawową cechą nieodpłatnego świadczenia jest taka sytuacja, że otrzymujący przysporzenie nie będzie zobowiązany do jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego.

Pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” na gruncie przepisów prawa podatkowego ma przy tym szerszy zakres niż w prawie cywilnym (w tym części dotyczącej stosunków zobowiązaniowych).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca będzie korzystał na terenie swojej siedziby z loga (znaku graficznego) międzynarodowej Grupy „A”. Logo będzie również używane na dokumentach wytworzonych przez Wnioskodawcę (wewnętrznych i wychodzących na zewnątrz). W stopce dokumentów będzie dopisek, że Wnioskodawca wchodzi w skład grupy kapitałowej „A”. Umieszczenie logo jest wyrazem przynależności podmiotu do „A”, jak również spełnieniem bardzo wysokich rygorów jakościowych przez podmiot we wszystkich obszarach działalności.

Zgodnie z art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (tj. Dz. U. z 2017 r. poz. 776, dalej „pwp”) znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa.

Przedstawiając swoje stanowisko w sprawie Wnioskodawca podkreślił, że stosowanie loga (Znaku Towarowego) Wnioskodawca traktuje wyłącznie w kategoriach przynależności do znanej, renomowanej Grupy „A”.

Jednak, jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 16 października 2014 r., sygn. akt III CSK 275/13 „Kategorie renomy znaku i renomy przedsiębiorcy, w którego firmie mieści się to oznaczenie, nie powinny być rozgraniczane i stawiane we wzajemnym przeciwieństwie”.

Innymi słowy, zasadne jest przyjęcie, że skoro Wnioskodawca określa Grupę „A” jako renomowaną, również i znak towarowy Grupy „A” można określić jako renomowany.

Posługiwanie się renomowanym znakiem towarowym pociąga za sobą pozytywne skutki dla przedsiębiorcy. Sąd Najwyższy w przywołanym powyżej wyroku z 16 października 2014 r. wskazał: „W dotychczasowym orzecznictwie sądów polskich oraz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (wcześniej Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości) renoma znaku towarowego jest rozumiana na dwa sposoby (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 4 marca 2009 r., IV CSK 335/08, OSNC-ZD 2009, nr 3, poz. 85 i z dnia 10 lutego 2011 r., IV CSK 393/10, OSNC 2011, nr 11, poz.127). Zgodnie z pierwszym, opartym na tzw. bezwzględnej metodzie oceny, dla przyjęcia renomy miarodajne jest uwzględnienie znajomości znaku na rynku poprzez wielkości procentowe odbiorców towarów i usług, według kryteriów zasięgu geograficznego, okresu używania znaku, wielkości nakładów poniesionych na jego promocję, charakteru oznaczonych nim rzeczy, a także postrzegania jakości i cech towaru przez konsumentów (wyroki Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości: z dnia 6 lutego 2007, T-477/04, Aktieselskabet af 21. November 2001 przeciwko OHIM, Zb. Orz. II –399 i z dnia 27 listopada 2008 r., C-252/07, Intel Corporation Inc. przeciwko CPM United Kingdom Ltd., Zb. Orz. I –8823).

Drugie podejście przyjmuje metodę względną, wysuwając na plan pierwszy siłę atrakcyjności znaku, jego wartość reklamową i zdolność do zwiększania zbytu oznaczonej rzeczy oraz ustaloną wśród odbiorców bardzo dobrą opinię o cechach towarów opatrzonych tym znakiem (ogół pozytywnych wyobrażeń odbiorców o oznaczonych znakiem wyrobach). Taki punkt widzenia przyjął Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 14 września 1999 r., C-375/97, General Motors Corporation przeciwko Yplon SA, a także Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 marca 2007 r., IICSK 428/06, (nie publ.) i Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27lutego 2008 r., II GSK 359/07 (nie publ.).

W poglądach doktryny jako kryteria dla oceny istnienia renomy przyjmuje się zwykle rozpoznawalność znaku przez potencjalnych odbiorców, uważających oznaczone nimi towary za pochodzące z tego samego, konkretnego lub abstrakcyjnie określonego źródła (wtórna zdolność odróżniająca) oraz wywoływanie pozytywnych skojarzeń wśród potencjalnych klientów, zachęcając ich do nabywania oznaczonych nim towarów lub korzystania z usług (siła atrakcyjna znaku). Akcentuje się, że znak renomowany to znak posiadający reputację, a więc cieszący się dobrą sławą, co sprawia, że obok jego znajomości, wyróżnia się on udziałem w rynku pod względem wielkości i wartości zbywanych produktów, zasięgiem, długotrwałością i wielkością nakładów na reklamę, terytorialnym i czasowym zasięgiem używania, opinią o wysokiej jakości sygnowanych nim towarów, a także wartością w ocenie instytucji badających rynek oraz instytucji finansowych”.

Reasumując, w przedmiotowym zdarzeniu przyszłym będzie zachodziła sytuacja, w której Wnioskodawca otrzyma świadczenie w postaci prawa do korzystania z renomowanego znaku towarowego. Wartością takiego świadczenia niewątpliwie jest korzyść wynikająca z zaniechania pobrania wynagrodzenia za prawo z korzystania z tego znaku towarowego. Wartość ta jednocześnie stanowić będzie dla Wnioskodawcy przychód podatkowy z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia, podlegający opodatkowaniu w myśl art. 12 ust. 1 pkt 2 updop, a jego wysokość należy określić na podstawie art. 12 ust. 5 i 6 updop.

Na podstawie art. 12 ust. 5 updop, wartość otrzymanych rzeczy lub praw, w tym otrzymanych nieodpłatnie, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Stosownie natomiast do art. 12 ust. 6 updop, wartość świadczeń w naturze, w tym nieodpłatnych świadczeń, ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu – w wysokości równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

W ocenie Organu, wartość nieodpłatnego świadczenia o jakim mowa we wniosku powinna być ustalona na podstawie art. 12 ust. 6 pkt 4 updop.

Stanowisko Wnioskodawcy uznano zatem za nieprawidłowe.

Zakres w którym wniosek dotyczy podatku od towarów i usług stanowi przedmiot odrębnego rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.