Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.349.2018.1.MD
z 16 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 sierpnia 2018 r. (data wpływu 22 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z dofinansowaniem z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych do wycieczki dla pracowników i byłych pracowników – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z dofinansowaniem z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych do wycieczki dla pracowników i byłych pracowników.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest jednostką organizacyjną gminy S., prowadzoną w formie jednostki budżetowej. Przepisami prawa jest zobligowany do tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Na podstawie art. 9 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych działalność socjalna jest prowadzona na podstawie umowy o wspólnej działalności socjalnej z dnia 2 stycznia 2017 r. zawartej pomiędzy placówkami oświatowymi z terenu Gminy S., X. a Y.

Y. na mocy tej umowy jest administratorem zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Zgodnie z § 2 tej umowy przedmiotem wspólnej działalności socjalnej jest wykonywanie usług w formach działalności socjalnej określonej w regulaminie zakładowego funduszu świadczeń socjalnych na rzecz osób uprawnionych, a w szczególności różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, udzielanie pomocy materialnej, rzeczowej lub finansowej a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe. Dyrektorzy jednostek obsługiwanych wyrazili w tej umowie zgodę na przekazywanie z rachunku bankowego zakładowego funduszu świadczeń socjalnych placówki na rachunek bankowy zakładowego funduszu świadczeń socjalnych administratora, tj. Y. corocznego odpisu podstawowego, o którym mowa w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych i upoważnili dyrektora Y. do wykonywania wszelkich dyspozycji pieniężnych na rachunku bankowym zakładowego funduszu świadczeń socjalnych w zakresie wspólnej działalności jednostek obsługiwanych.

Środki funduszu są przeznaczone na dofinansowanie kosztów uczestnictwa osób uprawnionych do korzystania z funduszu w różnych formach działalności socjalnej m.in. na wycieczki organizowane przez Administratora, tj. Y. Na komisji zakładowego funduszu świadczeń socjalnych Wnioskodawca otrzymał od administratora informację o organizowanej dziewięciodniowej wycieczce do Włoch w terminie od 13 sierpnia do 21 sierpnia br. Administrator przesłał Wnioskodawcy program wycieczki wraz z kalkulacją cenową i prośbą o zapisanie się na tą wycieczkę. Taką propozycję otrzymały także pozostałe placówki oświatowe, X. i Y. Jest to wycieczka dobrowolna, dostępna dla ogółu osób uprawnionych do korzystania z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Każdy uprawniony pracownik, były pracownik (emeryt, rencista) może w niej uczestniczyć. Wnioskodawca rozpowszechnił tę informację pośród obecnych i byłych pracowników (emerytów, rencistów) poprzez wywieszenie informacji na tablicy ogłoszeń i kontakt telefoniczny z byłymi pracownikami. Celem wycieczki będzie integracja i umożliwienie pracownikom aktywnej formy wypoczynku, co korzystnie wpływa na efektywność pracy i wzajemne relacje. Brak uczestnictwa w wycieczce nie będzie wiązał się z żadnymi konsekwencjami pracowniczymi. Pracownicy, którzy nie wyrazili chęci udziału w ww. wycieczce nie otrzymają w związku z tym żadnej gratyfikacji ani jakichkolwiek ulg przy ubieganiu się o inne świadczenia socjalne.

Chęć udziału w wycieczce wyrazili pracownicy i byli pracownicy (emeryci i renciści) oraz ich współmałżonkowie. Po ustaleniu listy chętnych do uczestnictwa w wycieczce Y. zlecił w biurze podróży organizację wycieczki. Wnioskodawca zna koszt wycieczki na jedną osobę. Koszt wycieczki w części pokrył pracownik, były pracownik z własnych środków w zależności od sytuacji materialnej zgodnie z obowiązującym regulaminem Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych – zgodnie z tabelą dopłat. Pracownicy i byli pracownicy (emeryci, renciści) otrzymali dofinansowanie również dla współmałżonka.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy kwotę dofinansowania z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych do wycieczki dla pracowników i byłych pracowników (emerytów, rencistów) należy potraktować jako przychód i naliczyć każdemu zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych w odpowiedniej wysokości?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 9 ust. 1, art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1 i ust. 3, art. 10 ust. 1 pkt 9, art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13:

1. kwotę dofinansowania do wycieczki z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych dla pracowników nie należy potraktować jako przychód i nie należy naliczyć zaliczki na podatek dochodowy,
2. kwotę dofinansowania do wycieczki z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych dla byłych pracowników (emerytów, rencistów) nie należy potraktować jako przychód i nie należy naliczyć zaliczki na podatek dochodowy.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu.
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób. które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jeśli chodzi o byłych pracowników (emerytów, rencistów) należy rozpatrzyć art. 11 ust. 1 ww. ustawy, który mówi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłami przychodów są m.in. inne źródła.

Na podstawie art. 20 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, ze definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w art. 20 ust. 1 powołanej ustawy. O przychodzie z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, od dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu świadczeń otrzymywanych przez emerytów lub rencistów, w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunkiem pracy, w tym od związków zawodowych, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 26 i 38 – wysokości 10% należności.

Natomiast art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że płatnicy, o których mowa w ust. 1, są zobowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

Treść powyższego przepisu zobowiązuje płatnika do obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od osób, które uzyskują od płatnika przychody ze stosunku pracy, w tym m.in. z nieodpłatnych świadczeń.

W związku z brakiem jednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia” należy wziąć pod uwagę wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, definiujący pojęcie „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Trybunał Konstytucyjny wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

• po pierwsze zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść.
• po trzecie stanowią wymierną korzyść przypisaną indywidualnemu pracownikowi (korzyść nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest spełnione kryterium wystąpienia po stronie tych pracowników oraz byłych pracowników(emerytów i rencistów), którzy aktualnie biorą udział w wycieczce do Włoch przysporzenia majątkowego (korzyści). Wycieczka ma również charakter ogólnodostępny dla wszystkich pracowników. Skoro w wycieczce mogły brać udział wszystkie chętne osoby, tj. pracownicy, byli pracownicy (emeryci i renciści) to, mimo że udział w wycieczce będzie dobrowolny, po stronie pracowników oraz emerytów (rencistów) nie wystąpi korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie można bowiem założyć, że gdyby nie organizowana wycieczka, pracownik/emeryt (rencista) wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

W konsekwencji, po stronie pracowników nie powstanie przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a po stronie byłych pracowników (emerytów, rencistów) nie powstanie przychód z innych źródeł na podstawie art. 20 ust. 1 ww. ustawy, dlatego też nie zostaną obciążeni podatkiem dochodowym z tytułu dofinansowania do wycieczki z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, a tym samym Wnioskodawca jako płatnik zgodnie z art. 31 i art. 30 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy nie będzie miał obowiązku doliczać do przychodu pracowników oraz emerytów (rencistów) wartości świadczenia związanego z udziałem w wyjeździe na wycieczkę.

Takie stanowisko potwierdza interpretacja indywidualna z dnia 26 października 2017 r., nr ..., wydana dla administratora zakładowego funduszu świadczeń socjalnych Wnioskodawcy, tj. Y.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 i pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta oraz inne źródła.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei, zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia nieodpłatne świadczenie. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto, treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2 ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z treścią art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z uregulowań zawartych w art. 30 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy wynika, że od dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu świadczeń otrzymanych przez emerytów lub rencistów, w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunkiem pracy, w tym od związków zawodowych, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 26 i 38 – w wysokości 10% należności.

W myśl art. 41 ust. 4 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w ust. 1 (tj. osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej) są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest jednostką organizacyjną gminy S, prowadzoną w formie jednostki budżetowej. Przepisami prawa jest zobligowany do tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Na podstawie art. 9 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych działalność socjalna jest prowadzona na podstawie umowy o wspólnej działalności socjalnej z dnia 2 stycznia 2017 r. zawartej pomiędzy placówkami oświatowymi z terenu Gminy, X. a Y. na mocy tej umowy jest administratorem zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Zgodnie z § 2 tej umowy przedmiotem wspólnej działalności socjalnej jest wykonywanie usług w formach działalności socjalnej określonej w regulaminie zakładowego funduszu świadczeń socjalnych na rzecz osób uprawnionych, a w szczególności różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, udzielanie pomocy materialnej, rzeczowej lub finansowej a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe. Dyrektorzy jednostek obsługiwanych wyrazili w tej umowie zgodę na przekazywanie z rachunku bankowego zakładowego funduszu świadczeń socjalnych placówki na rachunek bankowy zakładowego funduszu świadczeń socjalnych administratora, tj. Y. corocznego odpisu podstawowego, o którym mowa w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych i upoważnili dyrektora Y. do wykonywania wszelkich dyspozycji pieniężnych na rachunku bankowym zakładowego funduszu świadczeń socjalnych w zakresie wspólnej działalności jednostek obsługiwanych. Środki funduszu są przeznaczone na dofinansowanie kosztów uczestnictwa osób uprawnionych do korzystania z funduszu w różnych formach działalności socjalnej m.in. na wycieczki organizowane przez Administratora, tj. Y. Na komisji zakładowego funduszu świadczeń socjalnych Wnioskodawca otrzymał od administratora informację o organizowanej dziewięciodniowej wycieczce do Włoch w terminie od 13 do 21 sierpnia br. Administrator przesłał Wnioskodawcy program wycieczki wraz z kalkulacją cenową i prośbą o zapisanie się na tą wycieczkę. Taką propozycję otrzymały także pozostałe placówki oświatowe, X. i Y. Jest to wycieczka dobrowolna, dostępna dla ogółu osób uprawnionych do korzystania z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Każdy uprawniony pracownik, były pracownik (emeryt, rencista) może w niej uczestniczyć. Wnioskodawca rozpowszechnił tę informację pośród obecnych i byłych pracowników (emerytów, rencistów) poprzez wywieszenie informacji na tablicy ogłoszeń i kontakt telefoniczny z byłymi pracownikami. Celem wycieczki będzie integracja i umożliwienie pracownikom aktywnej formy wypoczynku, co korzystnie wpływa na efektywność pracy i wzajemne relacje. Brak uczestnictwa w wycieczce nie będzie wiązał się z żadnymi konsekwencjami pracowniczymi. Pracownicy, którzy nie wyrazili chęci udziału w ww. wycieczce nie otrzymają w związku z tym żadnej gratyfikacji ani jakichkolwiek ulg przy ubieganiu się o inne świadczenia socjalne. Chęć udziału w wycieczce wyrazili pracownicy i byli pracownicy (emeryci i renciści) oraz ich współmałżonkowie. Po ustaleniu listy chętnych do uczestnictwa w wycieczce Y. zlecił w biurze podróży organizację wycieczki. Wnioskodawca zna koszt wycieczki na jedną osobę. Koszt wycieczki w części pokrył pracownik, były pracownik z własnych środków w zależności od sytuacji materialnej zgodnie z obowiązującym regulaminem Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych – zgodnie z tabelą dopłat. Pracownicy i byli pracownicy (emeryci, renciści) otrzymali dofinansowanie również dla współmałżonka.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że dokonując oceny czy udział w wycieczce integracyjnej prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, iż udział w wycieczce zagranicznej, dofinansowanej z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, która była dostępna dla wszystkich uprawnionych i miała na celu integrację oraz umożliwienie pracownikom aktywnej formy wypoczynku, co korzystnie wpływa na efektywność pracy i wzajemne relacje nie stanowi dla pracowników i byłych pracowników (emerytów i rencistów) przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem dofinansowanie przez Wnioskodawcę z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych kosztów ww. wycieczki nie powoduje powstania po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a po stronie emerytów i rencistów przychodu z innych źródeł na podstawie art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

Oznacza to, że na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika zgodnie z art. 31 i art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w A, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 cytowanej ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a cytowanej ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.