Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.790.2018.2.KO
z 21 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 października 2018 r. (data wpływu 10 października 2018 r.), uzupełnionym pismem z 3 grudnia 2018 r. (data wpłaty 6 grudnia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawienia faktury korygującej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 października 2018 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawienia faktury korygującej.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 3 grudnia 2018 r. (data wpływu 6 grudnia 2018 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 21 listopada 2018 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.790.2018.1.KO.

We wniosku przedstawiono następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny. Dnia 17 listopada 2016 r. kontrahent Wnioskodawcy (dalej: Kontrahent) złożył u Wnioskodawcy zamówienie na wykonanie oraz dostawę rozdzielnic elektryczno-sterujących. Zgodnie z warunkami określonymi w zleceniu, dostawa rozdzielnic miała nastąpić w trzech partiach w dniach: 20.02.2016 r., 20.03.2016 r., 20.04.2016 r. Ponadto w treści zamówienia strony ustaliły, iż płatności za wykonanie przedmiotu umowy miały składać się z zaliczek w wysokości 30% wartości każdej z dostaw, płatnych do: 20.01.2016 r. - w odniesieniu do pierwszej dostawy, a w odniesieniu do drugiej i trzeciej - 22.02.2016 r. oraz płatnej w terminie 30 dni od dnia dokonania poszczególnej dostawy należności w wysokości 70% ceny każdej partii.

Kontrahent ostatecznie nie dokonał płatności jakiejkolwiek zaliczki, a dostawa ze względu na brak jakiegokolwiek kontaktu z Kontrahentem nie była realizowana partiami. Spółka z uwagi na wykonanie przedmiotu zamówienia, dnia 30 czerwca 2017 r. wystawiła fakturę VAT, jednocześnie sporządzając jednostronnie protokół wykonanych prac. Następnie dnia 27 lipca 2017 r. Spółka, z powodu utrzymującej się niemożliwości kontaktu z Kontrahentem, pomimo wystosowanego wezwania z dnia 21 lipca 2017 r. do odbioru przedmiotu zamówienia, dnia 27 lipca 2017 r. sporządziła - również jednostronnie - protokół przekazania urządzeń. Fizycznie towar nie został jednak nigdy Kontrahentowi wydany i pozostaje w posiadaniu Spółki. Także do chwili obecnej nie została uiszczona jakakolwiek część zapłaty na rzecz Spółki w związku z przedmiotowym zamówieniem.

Wnioskodawca uwzględnił wystawioną fakturą w swojej ewidencji oraz zapłacił wynikający z niej podatek należny.

Spółka dnia 25 września 2017 r. złożyła zgłoszenie windykacyjne u firmy windykacyjnej. W toku rozpoznawania sprawy, firma ta przekazała informację, zgodnie z którą obecnie nie jest możliwe wyegzekwowanie od Kontrahenta realizacji przedmiotu umowy.

Spółka do dnia dzisiejszego nie złożyła Kontrahentowi oświadczenia o odstąpieniu od umowy, ma natomiast zamiar złożyć oświadczenie takiej treści.

Pismem z dnia 3 grudnia 2018 r. Wnioskodawca uzupełnił opis sprawy następująco.

1. faktura z dnia 30 czerwca 2017 r. została wprowadzona do obrotu prawnego przez przekazanie kontrahentowi - fakturę wysłano dnia 3 lipca 2017 r. przesyłką poleconą za pośrednictwem Poczty Polskiej S.A.,
   
2. Wnioskodawca posiada oryginał oraz kopię przedmiotowej faktury,
   
3. faktura dokumentuje wykonanie rozdzielnic elektryczno-sterujących wg zamówienia kontrahenta,
   
4. na fakturze widnieje termin płatności określony na dzień 30 lipca 2017 r.,
   
5. Wnioskodawca wyjaśnia, iż zlecenie 01/11/2016 wystawione zostało przez Kontrahenta 17 listopada 2016 r., jednakże w treści zlecenia omyłkowo zawarto niepoprawne daty dotyczące warunków wykonania oraz płatności. Dane zawarte w przedmiotowym zleceniu winny być następujące:
   
   • zaliczka w wysokości 30% wartości pierwszej dostawy - do dnia 20 stycznia 2017 r.,
   • zaliczka w wysokości 30% wartości zarówno drugiej jak i trzeciej dostawy - do dnia 22 lutego 2017 r.
   • dostawa nastąpić powinna w trzech partiach w dniach: 22 lutego 2017 r., 20 marca 2017 r., 20 kwietnia 2017 r.
6. kontrahent Wnioskodawcy nie jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w przedstawionym stanie faktycznym Spółka - Wnioskodawca, jest uprawniony do wystawienia faktury korygującej do przedmiotowej faktury z dnia 30 czerwca 2017 r.?
2. W przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie nr 1, czy Wnioskodawca będzie uprawniony do wystawienia faktury korygującej do przedmiotowej faktury z dnia 30 czerwca 2017 r. w przypadku złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

W opinii Wnioskodawcy w stanie faktycznym niniejszej sprawy przysługuje mu prawo do wystawienia faktury korygującej oraz dokonania korekty podatku.

Stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm. dalej u.p.t.u.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlega zwłaszcza odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się natomiast przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 u.p.t.u.). Mając na uwadze opisane okoliczności oraz treść powołanych przepisów prawa, należy przede wszystkim zauważyć, iż w stanie faktycznym niniejszej sprawy pomiędzy Wnioskodawcą a Kontrahentem nie doszło do przeniesienia prawa do rozporządzania przedmiotowym towarem jak właściciel w rozumieniu art. 7 u.p.t.u. (czyli dostawy towaru), a tym samym, wystawienie faktury oraz rozliczenie podatku VAT z niej wynikającego było bezpodstawne. Spółka mylnie zatem rozpoznała powstanie obowiązku podatkowego, a w konsekwencji bezzasadnie również wystawiła fakturę VAT.

Pomimo, iż strony nie zawarły rozbudowanej umowy, która zawierałaby m.in. ustalenia w przedmiocie chwili przejścia własności towaru, ryzyka przypadkowej jego utraty i zniszczenia, jak również pomimo działań podjętych przez Spółkę po zrealizowaniu przedmiotu zlecenia tj. wystawieniu jednostronnych protokołów odbioru, nie ulega wątpliwości, iż w stanie faktycznym sprawy nie doszło do przeniesienia na nabywcę prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel. Jak wskazuje się w literaturze: „Definicja dostawy została zawarta w przepisie art. 7 ust. 1 in principio ustawy. Zgodnie z nią, przez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Wydaje się jednak, że czynności przeniesienia prawa musi jednak towarzyszyć wydanie przedmiotowego towaru. Tylko wówczas powstanie obowiązek podatkowy z tytułu tej czynności (A. Bartosiewicz, VAT Komentarz, WKP 2018).”

Należy zauważyć w tym miejscu, iż definicja dostawy towaru zawarta w u.p.t.u. ma charakter autonomiczny i nie należy utożsamiać jej z cywilistycznym pojęciem przeniesienia prawa własności rzeczy. W orzecznictwie oraz praktyce organów podatkowych, podkreśla się zwłaszcza ekonomiczny charakter „przeniesienia prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel”, którego praktyczny wymiar sprowadza się do rzeczywistej i fizycznej możliwości władania przedmiotem dostawy: „Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią. Innymi słowy pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy. Jednocześnie należy podkreślić, że dla celów powstania obowiązku podatkowego dokonanie czynności następuje z chwilą jej faktycznego dokonania, za wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy określają wprost ten moment. W konsekwencji postanowienia umów cywilnoprawnych o uznaniu dostawy towarów za dokonaną pozostają bez znaczenia dla celów powstania obowiązku podatkowego, mogą pełnić jedynie funkcję pomocniczą w przypadku zaistnienia wątpliwości (interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 7 lipca 2017 r. sygn. 0114-KDIP4.4012.295.2017.1 KR).”

W konsekwencji powyższego stwierdza się zatem, iż: „...na gruncie przedmiotowego przepisu art. 7 ust. 1 VATU, a także art. 14 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE elementem kluczowym dla pojęcia „przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel” jest, w istocie rzeczy, przeniesienie praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz dysponowania nią (T. Michalik, VAT. Komentarz. Wyd. 14, Warszawa 2018).”

Dokonanie przez Wnioskodawcę jedynie formalnych czynności jednostronnego sporządzenia protokołu, którym to czynnościom nie towarzyszyło przeniesienie ekonomicznego władztwa nad rzeczą pozostawało zatem irrelewantne z punktu widzenia przepisów prawa podatkowego. Należy zauważyć, iż w obecnym stanie prawnym co do zasady istnieje możliwość wystawienia faktury przed dokonaniem dostawy towaru. Sytuację tą reguluje jednak przepis art. 106i ust. 7 u.p.t.u., zgodnie z którym:

„7. Faktury nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed:

1. dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi;
2. otrzymaniem, przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi, całości lub części zapłaty.”
   
   

W swej praktyce organy podatkowe wskazują, że: „Należy wskazać, że dopuszczalne jest wystawianie faktur przed otrzymaniem płatności. Jednak z powołanych przepisów wynika, że faktura może być wystawiona maksymalnie na 30 dni przed otrzymaniem zaliczki (art. 106i ust. 7 pkt 2 ustawy o VAT).

Z tych też względów jeżeli podatnik wystawi fakturę zaliczkową przed wykonaniem usługi lub dostawą towarów oraz przed otrzymaniem całości lub części zapłaty i w ciągu 30 dni od dnia wystawienia faktury zaliczkowej otrzyma kwotę zaliczki wskazaną na fakturze, uznać należy, że faktura została wystawiona zgodnie z art. 106i ust. 7 pkt 2 ustawy, a obowiązek podatkowy powstaje w momencie otrzymania tej zaliczki

W przypadku natomiast gdy dostawa lub usługa nie zostanie wykonana lub zaliczka zapłacona w zakładanym terminie, dojdzie do wystawienia przez podatnika faktury wcześniej niż 30 dni przed dostawą towarów lub wykonaniem usługi lub zapłatą zaliczki, więc tym samym zostanie naruszony art. 106i ust. 7 pkt 1 lub/i pkt 2 ustawy o VAT (z wyjątkiem wskazanych w ustawie przypadków, gdy faktury mogą być wystawione wcześniej).

W sytuacji bowiem, gdy faktura została wystawiona wcześniej niż 30 dni, przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi, lub przed otrzymaniem całości lub części zapłaty i została wprowadzona do obrotu prawnego przez przekazanie jej kontrahentowi, wówczas należy ją uznać jako wystawioną niezgodnie z ww. art. 106i ust. 7 pkt 2ustawy o VAT, bowiem Wnioskodawca nie otrzymał tej zaliczki w terminie 30 dni od daty wystawienia faktury pierwotnej. W takim przypadku istnieje możliwość wystawienia faktury korygującej stosownie do art. 106j ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT, który obliguje podatnika do wystawienia faktury korygującej w sytuacji stwierdzenia pomyłki w jakiejkolwiek pozycji faktury.

Zatem po upływie 30 dni od wystawienia faktury (na niezrealizowaną w tym czasie usługę czy zaliczkę) należałoby skorygować fakturę w zakresie podstawy opodatkowania i kwoty podatku. W przedmiotowej sprawie faktury zostały wprowadzone do obrotu prawnego przez przekazanie ich kontrahentom, zatem Wnioskodawca ma możliwość stosownie do art. 106j ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT wystawienia faktury korygującej, w zakresie podstawy opodatkowania i kwoty podatku (tj. „wyzerować” te pozycje) (interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 6 listopada 2017 r. sygn. 0111-KDIB3-2.4012.400.2017.2.MD).”

W świetle powyższego, należy uznać zatem, iż Spółce przysługuje prawo do skorygowania wystawionej na rzecz Kontrahenta faktury VAT z dnia 30 czerwca 2017 r. poprzez wyzerowanie pozycji podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku.

Jedynie z ostrożności Wnioskodawca wskazuje, że nawet w przypadku stwierdzenia prawidłowości rozpoznania obowiązku podatkowego przez Spółkę i prawidłowości wystawienia faktury z dnia 30 czerwca 2017 r., prawo do korekty powstanie w przypadku złożenia przez Spółkę oświadczenia o odstąpieniu od umowy, a to na podstawie art. 106j pkt 3) u.p.t.u.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy. Jednocześnie należy podkreślić, że dla celów powstania obowiązku podatkowego dokonanie czynności następuje z chwilą jej faktycznego dokonania, za wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy określają wprost ten moment. W konsekwencji postanowienia umów cywilnoprawnych o uznaniu dostawy towarów za dokonaną pozostają bez znaczenia dla celów powstania obowiązku podatkowego, mogą pełnić jedynie funkcję pomocniczą w przypadku zaistnienia wątpliwości.

Z powyższego wynika, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług uzależniają dokonanie dostawy od przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (władztwo ekonomiczne).

Z wniosku wynika, że w dniu 17 listopada 2016 r. kontrahent Wnioskodawcy złożył zamówienie na wykonanie oraz dostawę rozdzielnic elektryczno-sterujących. Zgodnie z warunkami określonymi w zleceniu:

• zaliczka w wysokości 30% wartości pierwszej dostawy - do dnia 20 stycznia 2017 r.,
• zaliczka w wysokości 30% wartości zarówno drugiej jak i trzeciej dostawy - do dnia 22 lutego 2017 r.
• dostawa nastąpić powinna w trzech partiach w dniach: 22 lutego 2017 r., 20 marca 2017 r., 20 kwietnia 2017 r.
  
  

Kontrahent ostatecznie nie dokonał płatności jakiejkolwiek zaliczki, a dostawa ze względu na brak jakiegokolwiek kontaktu z Kontrahentem nie była realizowana partiami. Spółka z uwagi na wykonanie przedmiotu zamówienia, dnia 30 czerwca 2017 r. wystawiła fakturę VAT, jednocześnie sporządzając jednostronnie protokół wykonanych prac. Na fakturze widnieje termin płatności określony na dzień 30 lipca 2017 r.

Faktura z dnia 30 czerwca 2017 r. została wprowadzona do obrotu prawnego przez przekazanie kontrahentowi - fakturę wysłano dnia 3 lipca 2017 r. przesyłką poleconą za pośrednictwem Poczty Polskiej S.A. Wnioskodawca posiada oryginał oraz kopię przedmiotowej faktury. Następnie dnia 27 lipca 2017 r. Spółka, z powodu utrzymującej się niemożliwości kontaktu z Kontrahentem, pomimo wystosowanego wezwania z dnia 21 lipca 2017 r. do odbioru przedmiotu zamówienia, dnia 27 lipca 2017 r. sporządziła - również jednostronnie - protokół przekazania urządzeń. Fizycznie towar nie został jednak nigdy Kontrahentowi wydany i pozostaje w posiadaniu Spółki. Także do chwili obecnej nie została uiszczona jakakolwiek część zapłaty na rzecz Spółki w związku z przedmiotowym zamówieniem.

Spółka dnia 25 września 2017 r. złożyła zgłoszenie windykacyjne u firmy windykacyjnej. W toku rozpoznawania sprawy, firma ta przekazała informację, zgodnie z którą obecnie nie jest możliwe wyegzekwowanie od Kontrahenta realizacji przedmiotu umowy.

Spółka do dnia dzisiejszego nie złożyła Kontrahentowi oświadczenia o odstąpieniu od umowy, ma natomiast zamiar złożyć oświadczenie takiej treści.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy jest uprawniony do wystawienia faktury korygującej do faktury z dnia 30 czerwca 2017 r., a jeżeli nie to czy będzie uprawniony do wystawienia faktury korygującej do ww. faktury w przypadku złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy.

Na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W świetle przepisów dotyczących podatku od towarów i usług, faktury są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury.

Faktura jest dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego (potwierdzeniem nabycia określonych towarów i usług lub też otrzymania zaliczki). Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie ww. dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi (nabywcy), a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego.

W praktyce zdarzają się jednakże sytuacje, gdy po wystawieniu faktury następują zdarzenia gospodarcze mające wpływ na treść pierwotnej faktury lub faktura zawiera błędy. W takiej sytuacji ustawodawca wskazuje na obowiązek skorygowania takiej faktury przez wystawienie faktury korygującej.

Zasady dotyczące wystawiania faktur oraz faktur korygujących zostały określone w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług. Elementy, jakie powinna zawierać faktura, zostały wymienione w art. 106e ustawy.

Stosownie do treści art. 106e ustawy, faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
   
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
   
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
   
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
   
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
   
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
   
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
   
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
   
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
   
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
    
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
    
12. stawkę podatku;
    
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
    
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
    
15. kwotę należności ogółem (…).
    
    

Zgodnie z art. 106i ust. 1 ustawy, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 106i ust. 2 ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymano całość lub część zapłaty od nabywcy.

Stosownie do art. 106i ust. 7 ustawy, faktury nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed:

1. dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi;
2. otrzymaniem, przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi, całości lub części zapłaty.
   
   

Powołane przepisy wyraźnie wskazują, że podatnik jest zobowiązany do wystawienia faktury nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy lub wykonano usług, lecz nie wcześniej niż 30. dnia przed dokonaniem tej dostawy lub wykonaniem usługi. Jeżeli podatnik otrzyma całość lub część zapłaty przed dokonaniem danej czynności – powinien wystawić fakturę również nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu w którym otrzymał całość lub część zapłaty, jednak nie wcześniej niż 30. dnia przed otrzymaniem tej części zapłaty lub całości.

Zatem wystawienie faktury VAT nie wcześniej niż 30. dnia przed dokonaniem dostawy bądź otrzymaniem zapłaty w całości lub w części nie powoduje powstania obowiązku podatkowego.

Art. 108 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT stanowi, że w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy podatnik wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku wyższą od kwoty podatku należnego.

Przepis ten zobowiązuje wystawcę faktury do zapłaty wykazanej w niej kwoty podatku, niezależnie od okoliczności wystawienia takiej faktury. Każda zatem faktura z wykazaną kwotą podatku, wprowadzona do obrotu prawnego, powoduje konieczność zapłaty tego podatku. Już samo wystawianie faktur, które nie dokumentują faktycznych zdarzeń gospodarczych, bez względu na ujęcie ich w rejestrach prowadzonych dla celów rozliczenia podatku od towarów i usług oraz wykazanie podatku należnego z nich wynikającego w deklaracji, skutkuje zaistnieniem obowiązków wynikających z art. 108 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług. Każda osoba, która wprowadza do obrotu prawnego fakturę z wykazaną kwotą podatku (bez względu na powód nieprawidłowego wystawienia faktury) ma obowiązek zapłaty wykazanego w niej podatku VAT.

Na podstawie art. 106j ust. 1 ustawy przypadku gdy po wystawieniu faktury:

1. udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
2. udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1,
3. dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
4. dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
5. podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

-podatnik wystawia fakturę korygującą.

W myśl ust. 2 cytowanego artykułu, faktura korygująca powinna zawierać:

1. wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA” albo wyraz „KOREKTA”;
   
2. numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
   
3. dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
   
   1. określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6,
   2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych korektą;
4. przyczynę korekty;
   
5. jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego
   • odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;
6. w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 - prawidłową treść korygowanych pozycji.
   
   

Jak wynika z powyższych regulacji, fakturę korygującą wystawia się w przypadku udzielenia rabatów, obniżek cen, zwrotu sprzedawcy towarów oraz zwrotu nabywcy kwot nienależnych, a także zwrotu nabywcy zaliczek, przedpłat, zadatków lub rat, podlegających opodatkowaniu (zwrotu całości lub części należności) oraz w sytuacji, gdy podwyższono cenę po wystawieniu faktury lub w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

Zatem, jeżeli po wystawieniu faktury wystąpią zdarzenia mające wpływ na treść wystawionej faktury lub okaże się, że wystawiona faktura zawiera błędy, podatnik wystawia w takim przypadku fakturę korygującą. Zatem faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu.

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawcy przysługuje prawo do wystawienia faktury korygującej „do zera” (tj. poprzez wyzerowanie pozycji podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku) do faktury z dnia 30 czerwca 2017 r. z uwagi na fakt, iż nie doszło do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem (w postaci rozdzielnic elektryczno-sterujących) z Wnioskodawcy na kontrahenta. Fizycznie towar nie został nigdy Kontrahentowi wydany i pozostaje w posiadaniu Spółki. Wnioskodawca jest w posiadaniu zarówno oryginału jak i kopii ww. faktury oraz do chwili obecnej nie została uiszczona jakakolwiek część zapłaty na rzecz Spółki w związku z przedmiotowym zamówieniem.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Z postawionego pytania nr 2 wynika, że Wnioskodawca nie oczekuje odpowiedzi na przedmiotowe pytanie w przypadku udzielenia pozytywnej odpowiedzi na pytanie nr 1. W związku z powyższym oraz faktem że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 uznano za prawidłowe nie rozstrzygnięto kwestii zakreślonej pytaniem nr 2.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy odnosi się tylko ściśle w zakresie zadanego pytania, bowiem to pytanie zakreśla ramy interpretacji. Wszystkie inne kwestie nie objęte pytaniem nie były przedmiotem niniejszej interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy wskazać, że interpretacje te dotyczą innego stanu faktycznego niż przedstawiony w niniejszej sprawie.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.