Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.393.2018.1.MM
z 7 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 października 2018 r. (data wpływu 15 listopada 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest wspólnikiem w spółce jawnej (dalej również zwana jako: „Spółka”).

Spółka jest handlową spółką osobową prowadzącą przedsiębiorstwo pod własną firmą, z siedzibą w Polsce, której poszczególni wspólnicy podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) – nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce – na podstawie art. 3 ust. 1 oraz art. 8 ust 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej również zwana jako „PIT”). Przepis art. 8 ust. 1 PIT stanowi, że: „Przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, że wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe”. Zasadę opodatkowania przychodu z art. 8 ust. 1 ww. ustawy stosuje się również odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, strat oraz ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną (art. 8 ust. 2 PIT).

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zawarł szereg umów leasingu/najmu pojazdów ze spółką pod firmą M (dalej zwana również jako: „M”). Poszczególne umowy najmu dotyczyły różnych pojazdów używanych w celach prowadzonej działalności gospodarczej, np. ciągnik siodłowy, cysterna, samochód ciężarowy. Poszczególne umowy zostały opatrzone numerami, datami, numerami rejestracyjnymi pojazdów oraz umowy te zostały wypowiedziane przez M w trybie natychmiastowym, umowa o nr: 1, pojazd o numerze rejestracyjnym: (dalej jako „p. n. rej.”) (…) (cysterna); wypowiedziana w dniu (dalej jako: „wyp.”) 24.05.2017 r., 29.05.2017 r. (data wpływu) (dalej jako „d.w.”); umowa o nr: 2 z dnia 30.12.2015 r. (samochód ciężarowy) wyp. 14.07.2017 r., d.w. 20.07.2017 r.; umowa o nr 3 z dnia 30.12.2015 r. (samochód ciężarowy), wyp. 06.12.2017 r., d.w. 11.12.2017 r.; umowa o nr 4 z dnia 30.12.2015 r.; (samochód ciężarowy), wyp. 14.07.2017 r., d.w. 20.07.2017 r., wyp. 07.11.2017 r., d.w. 13.11.2017 r.; umowa o nr 5 z dnia 30.12.2015 r. (samochód ciężarowy), wyp. 07.11.2017 r., d.w. 13.11.2017 r.; umowa o nr: 6 z dnia 30.12.2015 r. (samochód ciężarowy), wyp. 07.11.2017 r., d.w. 13.11.2017 r.; umowa o nr 7; z dnia 2.06.2016 r., p. n. rej.: (…) (cysterna), wyp. 24.05.2017 r., d.w. 29.05.2017 r.; umowa o nr 8 z dnia 8.06.2016 r.; p. n. rej.: (…) (cysterna), wyp. 24.05.2017 r., d.w. 29.05.2017 r.; umowa o nr 9 z dnia 8.06.2016 r., p. n. rej.: (…) (cysterna), wyp. 24.05.2017 r., d.w. 29.05.2017 r.; umowa o nr 10 z dnia 1.06.2016 r.; p. n. rej.: (…) (cysterna), wyp. 24.05.2017 r., d.w. 29.05.2017 r.; umowa o nr 11 z dnia 1.06.2016 r., p. n. rej.: (…) (cysterna), wyp. 24.05.2017 r., d.w. 29.05.2017 r.; umowa o nr 12 z dnia 15.06.2016 r., p. n. rej.: (…) (cysterna), wyp. 24.05.2017 r., d.w. 29.05.2017 r.; umowa o nr 13 z dnia 15.06.2016 r., p. n. rej.: (…) (cysterna), wyp. 24.05.2017 r., d.w. 29.05.2017 r.; umowa o nr: 14 z dnia 1.06.2016 r., p. n. rej. (…) (cysterna), wyp. 24.05.2017 r., d w. 29.05.2017 r.; umowa o nr 15 z dnia 1.06.2016 r. p. n rej.: (…) (samochód ciężarowy), wyp. 21.09.2017 r., d.w. 25.09.2017 r.; umowa o nr 16 z dnia 1.06.2016 r. p. n. rej.: (…) (samochód ciężarowy), wyp. 21.09.2017 r., d.w. 25.09.2017 r.; umowa o nr: 17 z dnia 1.06.2016 r. p. n. rej.: (…) (samochód ciężarowy), wyp. 21.09.2017 r., d.w. 25.09.2017 r.; umowa o nr: 18 z dnia 1.06.2016 r. p. n. rej: (…) (samochód ciężarowy), wyp. 21.09.2017 r., d.w. 25.09.2017 r.; umowa o nr 19 z dnia 1.06.2016 r., p. n. rej.: (…) (samochód ciężarowy), wyp. 21.09.2017 r., d.w. 25.09.2017 r.; umowa o nr 20 z dnia 1.06.2016 r. p. n rej.: (…) (samochód ciężarówy), wyp. 21.09.2017 r., d.w. 25.09 2017 r.; umowa o nr 21 z dnia 31.05.2016 r. (samochód ciężarowy), wyp. 07.11.2017 r., d.w. 13.11.2017 r.; umowa o nr 22 z dnia 31.05.2016 r., p. n. rej.: (…) (samochód ciężarowy), wyp. 06.12.2017 r., d. w. 11.12.2017 r.; umowa o nr: 23 z dnia 31.05.2016 r., p. n. rej.: (…) (samochód ciężarowy), wyp. 07.11.2017 r., d.w. 13.11.2017 r.; umowa o nr: 24 z dnia 31.05.2016 r. p. n. rej: (…) (samochód ciężarowy); wyp. 07.11.2017 r., d.w.13.11.2017 r.; umowa o nr 25 z dnia 31.05.2016 r., p. n. rej.: (…) (samochód ciężarowy), wyp. 07.11.2017 r., d.w. 13.11.2017 r.; umowa o nr: 26 z dnia 1.06.2016 r., p. n. rej.: (…) (samochód ciężarowy), wyp. 21.09.2017 r., d.w. 25.09.2017 r.; umowa o nr 27 z dnia 1.06.2016 r., p. n. rej.: (…) (samochód ciężarowy), wyp. 21.09.2017 r., d.w. 25.09.2017 r.; umowa o nr 28 z dnia 1.06.2016 r., p. n. rej: (…) (samochód ciężarowy), wyp. 21.09.2017 r., d. w. 25.09.2017 r.; umowa o nr: 29 z dnia 1.06.2016 r., p. n. rej.: (…) (samochód ciężarowy), wyp. 05.10.2017 r. d.w. 10.10.2017 r.

Umowy zawierane były na okresy 36 miesięcy. W umowach ustalano miesięczne opłaty umowne, a Wnioskodawca zobowiązywał się uiszczać je na podstawie faktur wystawianych przez M w terminach ustalonych w umowach. Fakturowanie odbywało się w walucie euro, co do kwot netto na rachunek prowadzony przez M w euro. Natomiast podatek od towarów i usług (VAT) był przeliczany według średniego kursu NBP z dnia wystawienia faktury i płatny w złotych polskich na rachunek prowadzony w tej walucie. Po zakończeniu trwania każdej z umów Wnioskodawca miał dokonać zwrotu przedmiotu najmu w miejsce wskazane przez M.

Na skutek pogorszenia się sytuacji ekonomicznej Spółki zaprzestano opłacania miesięcznych opłat wynikających z poszczególnych umów, co poskutkowało wypowiedzeniem tych umów przez M w trybie natychmiastowym. Wnioskodawca, zdając sobie sprawę z faktu, że dalsze utrzymywanie przedmiotów najmu generuje wysokie koszty stałe, których ponoszenie nie doprowadziłoby do osiągnięcia zakładanych przychodów, a tym samym mogłoby spowodować zagrożenie dla dalszego funkcjonowania Spółki, był zmuszony do zakończenia tych umów w trybie natychmiastowym. W związku z tym w poszczególnych datach Wnioskodawca otrzymał od M pisma w przedmiocie wypowiedzenia umów oraz żądające zwrotu pojazdów. Wnioskodawca zwrócił do M rzeczone pojazdy. Ponadto Wnioskodawca otrzymał pisma, w których wskazano należne M kwoty w związku z wcześniejszym zakończeniem umowy. Poszczególne kwoty zostały wskazane tytułem: suma niezapłaconych opłat leasingowych brutto (z VAT) należnych M do dnia przedterminowego zakończenia umowy; naliczone do dnia rozliczenia koszty finansowe; koszty doprowadzenia pojazdu do stanu normalnego zużycia; połowa pozostałych do zapłaty okresowych opłat umownych (koszty przewidziane w Ogólnych Warunkach Umowy Najmu). Łącznie sumę kwot należną finansującemu – M – wyliczono w poszczególnych pismach związanych z poszczególnymi wypowiedzianymi umowami najmu.

Jednocześnie wraz z wezwaniem do zapłaty ww. należnych M kwot Wnioskodawca otrzymał noty księgowe, którymi obciążono go poszczególnymi ww. kwotami. Wnioskodawca zdecydował zapłacić ww. kwoty z wszystkich poszczególnych umów najmu, co skutkowało zawarciem z M ugody spłaty należności w całości, rozkładając zadłużenie na raty. Ponadto w przypadku umów najmu, w stosunku do których jeszcze Wnioskodawca nie został obciążony opłatami, również zakłada on w przyszłości zapłacić wynikające z not księgowych poszczególne kwoty (ewentualnie podjąć stosowny aneks do ugody celem ustalenia zasad spłaty należności w ratach).

Wnioskodawca, który jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, osiągającym przychody ze źródła w postaci działalności gospodarczej ma wątpliwość, czy jest uprawniony do jednorazowego zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów opłat za wypowiedzenie umów oraz czy rozwiązanie umów ma wpływ na podatkową kwalifikację wydatków Wnioskodawcy ponoszonych w związku z realizacją umów przed dniem ich rozwiązania do źródła przychodów w postaci pozarolniczej działalności gospodarczej proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku w Spółce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle zaprezentowanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego Wnioskodawca będzie mógł jednorazowo zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów ww. wydatki z tytułu natychmiastowego rozwiązania umów najmu do źródła przychodów w pozarolniczej działalności gospodarczej, proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku w Spółce, na podstawie wystawionych not księgowych oraz not księgowych przyszłych, a także czy rozwiązanie umów ma wpływ na podatkową kwalifikację poniesionych wydatków Wnioskodawcy w związku z realizacją umów przed dniem ich rozwiązania?

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki wynikające z poszczególnych not księgowych, którymi obciążono już Spółkę, jak również wydatki z tytułu przyszłych not księgowych oraz wydatki z tytułu niezapłaconych opłat za najem poszczególnych pojazdów wyliczonych do dnia przedterminowego zakończenia każdej umowy – jako związane z zawartymi umowami na skutek nawet natychmiastowego ich wypowiedzenia z powodu braku uiszczenia w terminie należnych miesięcznych opłat – będą mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w roku ich poniesienia.

Zgodnie z ogólną regułą dotyczącą kosztów uzyskania przychodów wskazaną w przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o PIT: „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23”. W doktrynie wskazano, że „Koszt poniesiony przez podatnika może być brany pod uwagę przy ustalaniu dochodu do opodatkowania jedynie wówczas, gdy spełnia następujące przesłanki: 1) służy osiągnięciu przychodu, czyli został poniesiony w celu jego osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz 2) nie został wymieniony przez ustawodawcę w katalogu kosztów wyłączonych przez niego spośród kosztów uzyskania przychodów (art. 23 PDOFizU)” (zob. J. Marciniuk (red.), „Podatek dochodowy od osób fizycznych, Komentarz. Wyd. 18”, Warszawa 2017; System Informacji Prawnej Legalis).

W związku z tym należy w pierwszej kolejności ustalić, czy wydatki, którymi obciążono Wnioskodawcę, nie stanowią wydatków wyłączonych z możliwości ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów. Przepis art. 23 ust. 1 PIT określa, jakiego rodzaju wydatków nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Brak jest w nim wskazania wprost wydatków tego rodzaju co będące przedmiotem niniejszego wniosku. Należy wskazać, że na kwotę łączną, którą obciążono Wnioskodawcę, składają się w istocie dwojakiego rodzaju wydatki: kwoty z tytułu niezapłaconych opłat miesięcznych oraz kwoty, na którą z kolei składają się: koszty finansowe naliczone do dnia rozwiązania umowy, koszty doprowadzenia pojazdu do stanu normalnego zużycia, połowa pozostałych do zapłaty okresowych opłat umownych. Pierwszy z ww. wydatków [niezapłacone opłaty miesięczne] stanowiący sumę zaległych, nieuiszczonych w terminie opłat leasingowych będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów na ogólnych zasadach jako wydatek bezpośrednio poniesiony w celu uzyskania przychodów w ramach działalności gospodarczej, do której używany był przedmiot umowy. Powyższy wydatek związany jest z funkcjonowaniem Spółki i stanowi kontynuację zobowiązań wynikających z danej umowy najmu. Zawarcie przedmiotowej umowy zmierzało do wygenerowania przychodów w postaci przychodów z usług transportowych świadczonych przedmiotem umowy – ciągnikiem siodłowym, samochodem ciężarowym, czy też cysterną. Natomiast pozostałe wydatki stanowią w istocie opłaty za wcześniejsze, przedterminowe natychmiastowe zakończenie trwania umowy najmu wynikające z dokonanego wypowiedzenia przez M na skutek niezapłacenia miesięcznych opłat wynikających z umowy. Opłaty te stanowią swego rodzaju karę, odszkodowanie lub rekompensatę za przedterminowe zakończenie umowy.

Według katalogu zawartego w art. 23 ust. 1 PIT do kosztów uzyskania przychodów nie mogą zostać zaliczone następujące kary, odszkodowania i opłaty:

1. jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra oraz dodatkowej składki ubezpieczeniowej w przypadku stwierdzenia pogorszenia warunków pracy (pkt 13);
2. kary, opłaty i odszkodowania oraz odsetki od tych zobowiązań z tytułu nieprzestrzegania przepisów w zakresie ochrony środowiska oraz niewykonania nakazów właściwych organów nadzoru i kontroli dotyczących uchybień w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (pkt 16);
3. kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług (pkt 19).
   
   

Z przepisu art. 23 ust. 1 pkt 19 PIT wynika, że wyłączenie to nie obejmuje wydatków związanych z odpowiedzialnością kontraktową z tytułu innego rodzaju uchybień w wykonaniu zobowiązania umownego. Podnosi się bowiem, że: „Kosztem uzyskania przychodu nie są więc kary umowne i odszkodowania z tytułu:

1. wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz
2. zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub
3. zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług” (zob. ibidem).
   
   

Wnioskując a contrario inne płacone przez podatnika kary i odszkodowania mogą być kosztem podatkowym, jeżeli spełnione są przesłanki określone w art. 22 ust. 1 PIT, a podatnik wykaże, że poniesienie danego wydatku choćby pośrednio jest związane z przychodami – celem poniesienia wydatku jest zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Powyższe oznacza, że aby wydatek zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów, należy rozpatrzyć ten wydatek pod względem przesłanki ogólnej z art. 22 ust. 1 PIT.

Z pewnością zapłata wydatku wynikającego z wystawionej noty obciążeniowej nie ma bezpośredniego wpływu na uzyskiwanie przychodów przez Wnioskodawcę w tym sensie, iż ten przychód bezpośrednio generuje. Wydatek ten może być jednak zaliczony do tzw. kosztów pośrednich, a więc takiej kategorii: „wydatków, które podatnik ponosi w celu osiągnięcia przychodów, ale nie powodują one wprost powstania nowego konkretnego składnika aktywów i stają się kosztem uzyskania przychodu, co do zasady, w chwili ich poniesienia” (zob. ibidem).

Zwrócił na powyższe uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 20 kwietnia 2017 r. (sygn.. akt II FSK 703/15; System Informacji Prawnej Legalis numer: 1603947), w którym wskazano, że: „Użycie w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm.) zwrotu "w celu" oznacza, że nie zawsze wydatek przynieść musi skutek w postaci osiągnięcia przychodu, zachowania lub zabezpieczenia jego źródła. Dla oceny, czy dany wydatek został poczyniony w celu zachowania lub zabezpieczenia jego źródła należy mieć na względzie charakter związku przyczynowo-skutkowego między kosztem a przychodem”. Powyższa teza aktualna jest również na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dodatkowo jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 stycznia 2018 r., sygn. akt II FSK 86/16: „[…] Gospodarczo racjonalne decyzje, podejmowane pierwotnie w określonych warunkach, w związku z negatywną zmianą okoliczności (np. wzrostem cen, obniżeniem popytu, wzrostem kosztów, zmianą koniunktury), mogą skutkować koniecznością podejmowania działań zmierzających do zachowania lub zabezpieczenia źródeł przychodów i ponoszenia w związku z tym wydatków, które można zakwalifikować do kosztów podatkowych.[…] Trafnie sąd I instancji przyjął, że należy oceniać racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Wydatki na sporne kary umowne mogą zatem stanowić koszt uzyskania przychodów”.

Powyższe stanowisko zostało przyjęte przykładowo w następujących rozstrzygnięciach (wydanych co prawda na gruncie ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, ale ze względu na tożsamość regulacji prawnych, pozostających aktualnymi w stosunku do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego):

• w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 marca 2014 r. (sygn. akt II FSK 1728/12; System Informacji Prawnej Legalis numer: 908485), w którym stwierdzono, że „Wydatki na odszkodowanie za przedterminowe rozwiązanie umowy najmu, takie jak w rozpatrywanej sprawie, mogą zatem stanowić koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54. poz. 654 ze zm.)”;
• w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 września 2017 r. (sygn. akt II FSK 2054/15; System Informacji Prawnej Legalis numer: 1680997), w którym stwierdzono, że „Gospodarczo racjonalne decyzje, podejmowane pierwotnie w określonych warunkach w związku z negatywną zmianą okoliczności (np. wzrostem cen, obniżeniem popytu, wzrostem kosztów, zmiana koniunktury), mogą skutkować koniecznością podejmowania działań zmierzających do zachowania lub zabezpieczenia źródeł przychodów i ponoszenia w związku z tym wydatków, które można zakwalifikować do kosztów podatkowych w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm.). Przy ocenie dopuszczalności kwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu kar umownych i odstępnego należy przykładać szczególne znaczenie do rozumienia terminów "zachowanie" i "zabezpieczenie" źródła przychodów. Istotne jest, aby kwalifikując dany wydatek jako koszt podatkowy uwzględniać również kwestię logicznego ciągu zdarzeń determinujących określone i konkretne działania podatnika, począwszy od momentu zawarcia umów najmu. Należy zatem oceniać racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu, a fakt, że podatnik nie oczekiwał określonego efektu gospodarczego nie dyskwalifikuje poniesionego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu”;
• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 stycznia 2010 r.; znak: IPPB1/415-946/09-2/MT;
• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 28 czerwca 2012 r.; znak ITPB3/423-227/12/MK;
• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 24 listopada 2017 r.; znak 0111-KDIB1-1.4010.129.2017.1.BK.
  
  

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, wydatki, które zamierza on zapłacić z tytułu wcześniejszego, natychmiastowego wypowiedzenia poszczególnych umów najmu, będą zmierzały do zabezpieczenia źródła przychodu, a więc prowadzenia działalności gospodarczej w szeroko rozumianym transporcie drogowym. W konsekwencji zostaną spełnione ustawowe przesłanki z przepisu art. 22 ust. 1 PIT, pozwalające zaliczyć jednorazowo tego rodzaju wydatki do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych, proporcjonalnie do prawa do udziału w zysku w Spółce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ustosunkowując się do powołanych interpretacji indywidualnych, należy stwierdzić, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa. Jednocześnie należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że zdaniem organu tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia;
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.