2015.08.03 - Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP3/4512-159/15-5/OS
z 3 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 8 maja 2015 r. (data wpływu 14 maja 2015 r.) uzupełnionym pismami z dnia 15 maja 2015 r. (data wpływu) oraz z dnia 10 lipca 2015 r. (data wpływu 16 lipca 2015 r. ) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dokonywanych transakcji pomiędzy kontrahentem a Wnioskodawcą oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących nabycie, przy użyciu kart flotowych, towarów i usług wykorzystywanych do samochodów osobowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dokonywanych transakcji pomiędzy kontrahentem a Wnioskodawcą oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących nabycie, przy użyciu kart flotowych, towarów i usług wykorzystywanych do samochodów osobowych.

Powyższy wniosek został uzupełniony pismami z dnia 15 maja 2015 r. (data wpływu) oraz z dnia 10 lipca 2015 r. (data wpływu 16 lipca 2015 r. ) w zakresie doprecyzowania opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka (dalej spółka lub Wnioskodawca) jest przedsiębiorstwem zatrudniającym ponad 300 osób, którego główną działalnością jest produkcja tkanin wełno podobnych z przędz poliestrowych, modyfikowanych, wiskozowych, bawełnianych, lnianych oraz z przędz z udziałem lycry i włókien bambusowych.

Spółka jest pełno wydziałowym zakładem produkcyjnym zawierającym w swoim procesie technologicznym wszystkie etapy powstawania tkaniny: począwszy od projektowania aż do uzyskania wykończonej tkaniny, jako wyrobu gotowego.

Spółka zajmuje się produkcją tkanin: ubraniowych, obrusowych, pościelowych, dekoracyjnych, obiciowych, zaawansowanych technologicznie - (laminowane i antyelektrostatyczne).

Wnioskodawca wykonuje konfekcję stołową, obrusy i serwety plamoodporne z impregnacją teflonową i konfekcję pościelową - worki bez szwów dla pralni, szpitali, urzędów, banków i poczty. Wnioskodawca jest aktualnie zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT.

Z uwagi na duży wymiar prowadzonej działalności niezbędne do realizacji zleceń i działania zakładu jest wykorzystywanie samochodów w celach służbowych (wraz z ich tankowaniem i naprawą). Wnioskodawca użytkuje 4 samochody osobowe zgodnie z dokumentami o ruchu drogowym, samochody użytkowane są przez Wnioskodawcę na podstawie umów leasingu operacyjnego:

FORD MONDEO, rok produkcji 2013, liczba miejsc - 5, masa własna pojazdu - 1482 kg. Umowa leasingu operacyjnego zawarta 19.03.2013 r. Od dnia jej zawarcie nie było żadnych zmian. Data przyjęcia do używania w Spółce 09.2013 r.
FORD MONDEO, rok produkcji 2013, liczba miejsc - 5, masa własna pojazdu - 1482 kg. Umowa leasingu operacyjnego zawarta 19.03.2013 r. Od dnia jej zawarcia nie było żadnych zmian. Data przyjęcia do używania w Spółce 09.2013 r.
FORD GALAXY, rok produkcji 2014, liczba miejsc - 7, masa własna pojazdu - 1841 kg. Umowa leasingu operacyjnego zawarta 27.05.2014 r. Od dnia jej zawarcia nie było żadnych zmian. Data przyjęcia do używania w Spółce 06.2014 r.
SUBARU FORESTER, rok produkcji 2014, liczba miejsc - 7, masa własna pojazdu 1636 kg. Umowa leasingu operacyjnego zawarta 11.08.2014 r. Od dnia jej zawarcia nie było żadnych zmian. Data przyjęcia do używania w Spółce 08.2014 r.

Samochody osobowe, o których mowa powyżej, wykorzystywane są przez zarząd spółki oraz pracowników Wnioskodawcy w celach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, tj. do wykonywania obowiązków zleconych mu przez Wnioskodawcę. Zgodnie z postanowieniami regulaminu użytkowania samochodów osobowych obowiązującego w zakładzie, Członkowie Zarządu oraz pracownicy nie są uprawnieni do wykorzystywania samochodów osobowych dla celów prywatnych.

Akceptacja regulaminu wykorzystywania samochodów osobowych jest warunkiem koniecznym do uzyskania możliwości korzystania z samochodu osobowego.

Po każdym tankowaniu samochodu z użyciem karty flotowej, pracownik zobowiązany jest do ewidencjonowania ilości zakupionego paliwa.

Poza godzinami pracy, samochody są garażowane na terenie zakładu na strzeżonym parkingu (spółka zatrudnia pracowników, do obowiązków których należy pilnowanie terenu zakładu, także w godzinach nocnych).

W związku z powyższym nie istnieją żadne przesłanki obiektywne uprawdopodabniające tezę, iż samochody osobowe mogłyby być wykorzystywane przez pracowników dla celów innych niż prowadzona przez Wnioskodawcę działalność gospodarcza.

Dla celów wykorzystywania samochodów osobowych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca prowadzi ewidencję przebiegu pojazdów zawierającą wszystkie elementy wymienione w art. 86a ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej ustawa o VAT).

Stosownie do art. 86a ust. 12 ustawy o VAT, Wnioskodawca złożył właściwemu Naczelnikowi Urzędu Skarbowego informację o wykorzystywanych przez niego dla celów działalności gospodarczej samochodach osobowych.

Wnioskodawca zawarł umowę z kontrahentem. Przedmiotem umowy jest możliwość regulowania płatności przy pomocy kart paliwowych z tytułu różnych usług świadczonych przez dostawcę kontrahenta (dalej dostawca) - np. tankowanie paliwa, myjnia samochodowa etc.

Usługi wykonywane przez dostawcę na rzecz Spółki dotyczą jedynie pojazdów, które są wykorzystywane wyłącznie do celów działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Karty paliwowe, udostępniane Wnioskodawcy przez kontrahenta mogą być wykorzystywane do nabywania jedynie określonych towarów lub usług w wybranych punktach sprzedaży. Karta flotowa nie jest kartą płatniczą i nie uprawnia do poboru gotówki.

Transakcja dokonywana jest przez okazanie karty flotowej i wpisanie nr PIN. W zależności od rodzaju nabytej przez Wnioskodawcą karty, należą do nich m.in. paliwa silnikowe, akcesoria samochodowe czy usługi myjni samochodowej.

W wyniku kupna usługi lub paliwa przez Wnioskodawcę na stacji paliw, mają miejsce transakcje pomiędzy spółką, a kontrahentem oraz w praktyce między kontrahentem i dostawcą.

Kontrahent ma wyłączną dyspozycję nad dostarczaniem towarów i świadczeniem usług na rzecz Wnioskodawcy. Kontrahent jest także wyłącznie uprawniony do przyjmowania reklamacji z tytułu dostawy dokonywanej przez dostawcę.

Po zakończeniu określonego okresu rozliczeniowego kontrahent wystawia na rzecz Wnioskodawcy fakturę dokumentującą dokonanie przez Wnioskodawcę zakupów u kontrahenta w danym okresie. Kontrahent dokonuje odliczenia podatku VAT wynikającego z otrzymanych faktur wystawionych przez Dostawcę. Także kontrahent wystawia fakturę spółce za zakupy dokonane przez Wnioskodawcę w danym okresie rozliczeniowym na warunkach ustalonych ze Spółką w umowie.

Wedle wiedzy Wnioskodawcy, kontrahent wykazuje podatek należny z tytułu powyższych transakcji w składanych deklaracjach VAT-7. Spółka płaci za usługi i towary nabyte przy pomocy karty flotowej regulując fakturę wystawioną przez kontrahenta.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, iż:

Celem nabycia kart paliwowych od kontrahenta było samo nabycie paliwa (dostawa).
Na pytanie: „Czy z umowy wynika, że Kontrahent dostarczający Wnioskodawcy karty paliwowe ma wpływ na ceny towarów i usług nabywanych na stacjach benzynowych – przy użyciu przedmiotowych kart paliwowych - przez Wnioskodawcę? Wnioskodawca wskazał, że Kontrahent dostarczający Wnioskodawcy ma wpływ na ceny towarów i usług nabywanych na stacjach benzynowych przy użyciu kart paliwowych przez Wnioskodawcę.
Za wady produktów odpowiedzialność ponosi Kontrahent.
Wnioskodawca nabył władztwo ekonomiczne nad zakupionymi towarami i usługami w momencie ich nabycia.
Na pytanie: „Czy kontrahent Wnioskodawcy rzeczywiście, faktycznie rozporządzał towarami i usługami przed nabyciem ich przez Wnioskodawcę?”, Wnioskodawca odpowiedział: Tak.
Towary w momencie zakupu przez Wnioskodawcę przy użyciu przedmiotowych kart paliwowych były w posiadaniu stacji paliw.
Wnioskodawca nabywał towary i usługi przy użyciu karty paliwowej w swoim imieniu i na swoją rzecz.
Na pytanie: „Czy przedmiotowe karty paliwowe są przypisane do konkretnego samochodu osobowego?”, Wnioskodawca odpowiedział: Tak.
Na pytanie : „Czy nabyte przez Wnioskodawcę przy użyciu kart paliwowych towary i usługi, służą do: (a) czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, (b) czynności zwolnionych z tego podatku, (c) czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT?”, Wnioskodawca odpowiedział: Czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Samochody będą wykorzystywane tylko do czynności opodatkowanych
Na pytanie: „Należy wskazać z jakiej dokumentacji będzie wynikało, że będący przedmiotem wniosku samochód będzie wykorzystywany wyłącznie do celów działalności gospodarczej?”, Wnioskodawca odpowiedział: Z regulaminu użytkowania samochodów osobowych obowiązującego w zakładzie, instrukcji dotyczącej zasad gospodarki samochodowej, ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej zgodnie z art. 86a ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług.
Wnioskodawca wprowadzi procedury, w których zostanie określony sposób użytkowania samochodu wykluczający jego użycie w celach niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Procedury wynikać będą z instrukcji dotyczącej zasad gospodarki samochodowej oraz regulaminu użytkowania samochodu obowiązujących w zakładzie. Tankowanie samochodów możliwe będzie w dni powszednie. Tankowanie będzie odnotowywane w karcie miesięcznej. Samochód po zakończeniu pracy garażowany będzie na terenie zakładu na specjalnie przeznaczonym do tego placu. Ponadto dla każdego samochodu prowadzona będzie ewidencja przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług.
Na pytanie: „Należy wskazać czy Wnioskodawca wprowadzi procedury, w których zostanie określony sposób używania samochodu wykluczający jego użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą? Jeżeli tak, to jakie to będą procedury?”, wnioskodawca odpowiedział: Jak w punkcie powyższym.
Na pytanie: „Czy Wnioskodawca dokona należytej staranności, aby wykluczyć możliwość użycia pojazdu do celów prywatnych, proszę wskazać jakie czynności zostaną podjęte, w czym ta staranność będzie się przejawiać?”, Wnioskodawca odpowiedział: Tak.
Na pytanie: „Kiedy Wnioskodawca poniósł pierwszy wydatek związany z przedmiotowym pojazdem samochodowym po dniu 01.04.2014 r. i jaki był to wydatek?”, Wnioskodawca odpowiedział, iż: Pierwszy wydatek polegał na zakupie paliwa i miał miejsce:
1. Subaru Forester 13 nr rej. …. - 07.08.2014
2. Ford Galaxy nr rej. …. - 27.06.2014
3. Ford Mondeo nr rej. … - 01.04.2014
4. Ford Mondeo nr rej. ….. - 01.04.2014

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy transakcje dokonywane pomiędzy kontrahentem a Wnioskodawcą dokonującym zakupów na stacjach paliw prowadzonych przez dostawcę stanowią czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, tj. odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, a więc kontrahent jest zobowiązany do wystawienia faktury i wykazania podatku należnego z tytułu tych transakcji?
Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach VAT wystawianych na jego rzecz przez Kontrahenta a dokumentujących nabycie towarów i usług przy użyciu kart flotowych, w sytuacji, w której towary i usługi są wykorzystywane do wykonania czynności uprawniających do odliczenia tego podatku i nie występują przypadki wyłączenia tego prawa?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, transakcje dokonywane pomiędzy kontrahentem, a Spółką polegające, na obciążeniu Wnioskodawcy za towary i usługi wydane im bezpośrednio przez dostawcę, stanowią odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT.

Spółka, która ma podpisaną umowę z Wnioskodawcą jest zobowiązana do udokumentowania tych transakcji fakturami oraz do wykazania kwoty podatku należnego w swoich rozliczeniach podatkowych.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług do czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce zalicza się odpowiednio dostawę towarów lub świadczenie usług dokonane na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy o VAT). Jednocześnie, w myśl art. 7 ust. 8 ustawy w sytuacji, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w transakcji uczestniczą 3 podmioty, Wnioskodawca, Kontrahent oraz dostawca paliwa i usług świadczonych na stacjach paliw. Jest to przykład transakcji łańcuchowej, czyli sytuacji, gdy w rozliczeniach uczestniczą więcej niż 2 podmioty, przy czym towar jest wydawany przez pierwszego dostawcę bezpośrednio na rzecz ostatniego (finalnego) nabywcy. Stwierdzić należy, że każdy z podmiotów uczestniczących w łańcuchu dostaw wykonał czynność opodatkowaną VAT (odpłatną dostawę towarów). Nie ma przy tym znaczenia, że podmiot środkowy nigdy nie otrzymał fizycznie tego towaru. Przyjąć należy ustawową quasi fikcję prawną, że każdy z podatników uczestniczących w tego typu transakcji dokonał czynności opodatkowanej VAT, a w rezultacie jest zobowiązany do naliczenia podatku należnego i wystawienia faktury VAT dla dokonanej przez siebie dostawy towarów.

Warto tu nadmienić o wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-520/10 Lebara Ltd przeciwko Commlssioners for Her Majestys Revenue and Customs, w którym stwierdzono, że płatność realizowanego przez ostatecznego nabywcę towaru nie może zostać uznaną za płatność dokonaną przez ostatecznego nabywcę tego towaru na rzecz faktycznego dostawcy, gdyż kwota, jaką płaci ostateczny nabywca na rzecz pośrednika nie musi być tożsama z ceną uiszczaną przez pośrednika na rzecz dostawcy. Podobnie wypowiedział się TSUE w sprawie wyroku z 14 lipca 2013. r., C-464 Królestwo Belgii przeciwko Pierre Henfling.

Zgodnie z art. 8 ust 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług rozumie się, co do zasady każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej tub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. Z kolei w sytuacji, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi (art 8 ust. 2a ustawy o VAT). Kontrahent nabywa od Dostawcy określone towary lub usługi, które następnie odprzedaje swoim Klientom w tym Wnioskodawcy.

Fizyczne wydanie towarów, czy świadczenie usług ma natomiast miejsce pomiędzy Dostawcą (podmiot pierwszy w łańcuchu) a Wnioskodawcą (podmiot ostatni). Kontrahent występuje w tym wypadku zarówno, jako nabywca, jak i dostawca, biorący udział w łańcuchu dostaw i świadczeniu usług. Jest podmiotem VAT z tytułu powyższych transakcji. Nie ma znaczenia, że kontrahent nie dysponuje fizycznie tymi towarami i nie świadczy tych usług.

Transakcje dokonywane pomiędzy Kontrahentem, a Wnioskodawcą mają realną wartość ekonomiczną, gdyż Kontrahent negocjuje warunki z Dostawcą, dokonuje uzgodnień z Wnioskodawcą Kontrahent ustala ofertę usług dla Wnioskodawcy oraz dokonuje jej modyfikacji uzgadniając z Dostawcą. Kontrahent ma ponadto wyłączną dyspozycję nad dostarczaniem towarów i świadczeniem usług na rzecz Wnioskodawcy. Może wydać polecenie o zablokowaniu kart paliwowych i tym samym pozbawić możliwości uzyskania usług etc. przez Wnioskodawcę. Kontrahent jest wyłącznie uprawniony do przyjmowania reklamacji z tytułu dostawy dokonywanej przez Dostawcę.

Słuszność powyższego uzasadnienia Wnioskodawcy potwierdzono m.in. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14.05.2014 r. (nr IPPP3/443-259/12-4/JF); interpretacji z 12 września 2011 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (nr ILPP2/443-942/11-2/AK), czy interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 4 października 2011 r. (nr IPPP1/443-1053/11-2/ISz).

Wnioskodawca uważa, świadczenia realizowane przez kontrahenta na rzecz Klientów (w tym Wnioskodawcy) za odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, które wymaga udokumentowania fakturami VAT, opodatkowania tej sprzedaży właściwymi stawkami podatku VAT i wykazania ich w deklaracjach podatkowych.

Ad. 2

W ocenie Wnioskodawcy, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w fakturach wystawianych na jego rzecz przez Dostawcę, a dokumentujących nabycie towarów i usług przy użyciu kart flotowych, w sytuacji, w której towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynność uprawniających do odliczenia tego podatku i nie występują przypadki wyłączenia tego prawa. Karty paliwowe umożliwiają bezgotówkowe rozliczenia z tytułu nabytych od dostawcy towarów i usług.

Zgodnie z art. 86 ust 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, o kwotę podatku naliczonego z zastrzeżeniem art. 114, 119 ust 4, 120 ust 17 i 19 oraz art. 124 ustawy o VAT.

Kwotę podatku naliczonego stanowi sum kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów lub usług.

Prawo obniżenia kwoty podatku należnego, o kwotę podatku naliczonego przysługuje, gdy odliczenie dokonywane jest przez zarejestrowanego (czynnego podatnika VAT), a nabycie towarów i usług jest związane z wykonywaniem czynności opodatkowanych.

Należy, zatem stwierdzić, że związek przyczynowy pomiędzy nabytymi usługami poprzez karty flotowe, a działalnością gospodarczą nabywcy jest bezsprzeczny. Oznacza to, że podatnik zamierzający przeznaczyć dane towary i usługi na cele działalności opodatkowanej jest uprawniony do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów i usług w pełnej wysokości.

Należy zauważyć, iż w interpretacji indywidualnej prawa podatkowego z dnia 21 kwietnia 2015 r., sygn. IPTPP4/4512-18/15-5/OS, dotyczącej niniejszego zagadnienia w zakresie samochodów ciężarowych, o których mowa w art. 86a ust 9 pkt 1-3 ustawy o VAT, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, że Wnioskodawca posiada pełne prawo do odliczenia, w wysokości 100% kwoty podatku naliczonego, wynikającego z faktur dokumentujących zakup towarów i usług związanych z samochodami wykorzystywanymi do prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto, powyższe stanowisko Wnioskodawcy znalazło uznane organów podatkowych także w innych interpretacjach - jako przykład należy podać m.in. interpretacje indywidualną z 12 września 2011 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (nr ILPP2/443-942/11-2/AK); interpretacje indywidualną Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi z 10 kwietnia 2013 r., nr IPTPP2/443-41/14-5/PR, interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 23 października 2012 r., nr IPPP1/443-674/12-2/MPe, interpretacje indywidualną Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 21 stycznia 2013 r. IPTPP2/443-1300/12/AK.

W piśmie z dnia 10 lipca 2015 r., Wnioskodawca wskazał, iż: Zdaniem Wnioskodawcy transakcje dokonywane pomiędzy kontrahentem, a Wnioskodawcą dokonującym zakupów na. stacjach paliw prowadzonych przez dostawcę stanowią czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, tj. odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, a więc kontrahent jest zobowiązany do wystawienia faktury i wykazania podatku należnego z tytułu tych transakcji.

Zdaniem Pełnomocnika Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach VAT wystawianych na jego rzecz przez Kontrahenta a dokumentujących nabycie towarów i usług przy użyciu kart flotowych, w sytuacji, w której towary i usługi są wykorzystywane do wykonania czynności uprawniających do odliczenia tego podatku i nie występują przypadki wyłączenia tego prawa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Zarówno przepisy ustawy, jak i przepisy wykonawcze do ustawy, nie regulują zagadnienia odsprzedaży towaru. Uznaje się, że odsprzedaż towaru jest dostawą towaru realizowaną bezpośrednio przez podatnika (art. 7 ust. 1 ustawy) lub realizowaną na zasadach określonych w art. 7 ust. 8 ustawy. W rezultacie, w obu ww. przypadkach dostawy ostateczne obciążenie podatkiem VAT spoczywa nie na pierwotnym nabywcy towaru, lecz na ich rzeczywistym użytkowniku.

Z cyt. wyżej przepisów art. 7 ustawy wynika, że w sytuacji, w której podatnik, działając we własnym imieniu bierze udział w dostawie towaru w taki sposób, że zakupiony towar wydaje nabywcy lub też towar ten wydaje pierwszy z podmiotów na rzecz ostatniego w kolejności nabywcy, przyjmuje się, że podatnik ten nabył towar, a następnie dokonał dostawy tego towaru. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje towar, a kolejno w stanie „nieprzetworzonym” odsprzedaje go swojemu kontrahentowi.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się, w świetle art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również :

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z kolei art. 8 ust. 2a ustawy stanowi, że w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powołany przepis dotyczy sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie w „stanie nieprzetworzonym” odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi. W myśl ww. przepisu jest on traktowany tak, jakby świadczył tą usługę.

W odniesieniu do możliwości zakwalifikowania transakcji z udziałem kart paliwowych jako transakcji (dostaw) łańcuchowych, o których mowa w ww. art. 7 ust. 8 ustawy należy podkreślić, że warunkiem niezbędnym zaistnienia omawianego unormowania jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy.

Wskazany wyżej artykuł opiera się na konstrukcji fikcji prawnej, zgodnie z którą – dla potrzeb podatku VAT – przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, mimo że wydanie towaru ma miejsce tylko raz. Tym samym, istotne jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli – w istocie – przeniesienie (uznanie, że dokonało się takie przeniesienie) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania. W przypadku, gdy pośrednik ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, ale także przykładowo obciążony zostaje ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot taki posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca będący czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, jest przedsiębiorstwem zatrudniającym ponad 300 osób, którego główną działalnością jest produkcja tkanin wełno podobnych z przędz poliestrowych, modyfikowanych, wiskozowych, bawełnianych, lnianych oraz z przędz z udziałem lycry i włókien bambusowych. Z uwagi na duży wymiar prowadzonej działalności niezbędne do realizacji zleceń i działania zakładu jest wykorzystywanie samochodów w celach służbowych (wraz z ich tankowaniem i naprawą). Wnioskodawca użytkuje 4 samochody osobowe zgodnie z dokumentami o ruchu drogowym, samochody użytkowane są przez Wnioskodawcę na podstawie umów leasingu operacyjnego. Wnioskodawca zawarł umowę z kontrahentem. Przedmiotem umowy jest możliwość regulowania płatności przy pomocy kart paliwowych z tytułu różnych usług świadczonych przez dostawcę kontrahenta (dalej dostawca) - np. tankowanie paliwa, myjnia samochodowa etc. Usługi wykonywane przez dostawcę na rzecz Wnioskodawcy dotyczą jedynie pojazdów, które są wykorzystywane wyłącznie do celów działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Karty paliwowe, udostępniane Wnioskodawcy przez kontrahenta mogą być wykorzystywane do nabywania jedynie określonych towarów lub usług w wybranych punktach sprzedaży. W zależności od rodzaju nabytej przez Wnioskodawcą karty, należą do nich m.in. paliwa silnikowe, akcesoria samochodowe czy usługi myjni samochodowej. W wyniku kupna usługi lub paliwa przez Wnioskodawcę na stacji paliw, mają miejsce transakcje pomiędzy spółką, a kontrahentem oraz w praktyce między kontrahentem i dostawcą. Kontrahent ma wyłączną dyspozycję nad dostarczaniem towarów i świadczeniem usług na rzecz Wnioskodawcy. Kontrahent jest także wyłącznie uprawniony do przyjmowania reklamacji z tytułu dostawy dokonywanej przez dostawcę. Po zakończeniu określonego okresu rozliczeniowego kontrahent wystawia na rzecz Wnioskodawcy fakturę dokumentującą dokonanie przez Wnioskodawcę zakupów u kontrahenta w danym okresie. Kontrahent dokonuje odliczenia podatku VAT wynikającego z otrzymanych faktur wystawionych przez Dostawcę. Także kontrahent wystawia fakturę Wnioskodawcy za zakupy dokonane przez Wnioskodawcę w danym okresie rozliczeniowym na warunkach ustalonych z Wnioskodawcą w umowie. Wedle wiedzy Wnioskodawcy, kontrahent wykazuje podatek należny z tytułu powyższych transakcji w składanych deklaracjach VAT-7. Wnioskodawca płaci za usługi i towary nabyte przy pomocy karty flotowej regulując fakturę wystawioną przez kontrahenta. Celem nabycia kart paliwowych od kontrahenta było samo nabycie paliwa (dostawa). Kontrahent Wnioskodawcy ma wpływ na ceny towarów i usług nabywanych na stacjach benzynowych przy użyciu kart paliwowych przez Wnioskodawcę. Za wady produktów odpowiedzialność ponosi Kontrahent. Wnioskodawca nabył władztwo ekonomiczne nad zakupionymi towarami i usługami w momencie ich nabycia. Kontrahent Wnioskodawcy rzeczywiście, faktycznie rozporządzał towarami i usługami przed nabyciem ich przez Wnioskodawcę. Towary w momencie zakupu przez Wnioskodawcę przy użyciu przedmiotowych kart paliwowych były w posiadaniu stacji paliw. Wnioskodawca nabywał towary i usługi przy użyciu karty paliwowej w swoim imieniu i na swoją rzecz. Przedmiotowe karty paliwowe są przypisane do konkretnego samochodu osobowego.

Odnosząc się do możliwości zakwalifikowania transakcji z udziałem kart paliwowych jako transakcji (dostaw) łańcuchowych, o których mowa w ww. art. 7 ust. 8 ustawy o VAT należy podkreślić, iż warunkiem niezbędnym zaistnienia omawianego unormowania jest to, iż towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmiot pośredniczący w ogóle nie wchodzi w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Wskazany artykuł bazuje zatem na konstrukcji opartej na fikcji prawnej, zgodnie z którą - dla potrzeb podatku od towarów i usług - przyjmuje się, iż dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, mimo że wydanie towaru ma miejsce tylko raz. W kontekście powyższego istotne jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli w istocie - przeniesienie (uznanie, iż dokonało się takie przeniesienie) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania. W przypadku zatem, gdy kolejny w łańcuchu podmiot ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, ale także przykładowo obciążony zostaje ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot taki posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel.

W tym kontekście duże znaczenie mają postanowienia umowne pomiędzy kontrahentem a Wnioskodawcą. Jeżeli zatem z treści umowy wynika, że drugi w łańcuchu podmiot będzie miał wpływ na wspomniane wyżej istotne elementy kształtujące obrót danym towarem, to wówczas należy uznać, iż rozporządza on daną rzeczą jak właściciel, czyli - biorąc pod uwagę analizowaną kwestię - jest czynną stroną transakcji, w ramach której kolejna w szeregu dostawa, tj. dostawa na rzecz nabywcy, będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez niego. Podkreślenia, w tym aspekcie wymaga również fakt, iż ust. 8 art. 7 ustawy posługuje się wprost stwierdzeniem, iż „uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach”, czyli uznaje się, że prawo do rozporządzania towarami jak właściciel miał każdy z podmiotów występujących w ww. łańcuchu, tj. uznaje się że podmiot taki miał możliwość władania rzeczą w sensie ekonomicznym, np. czerpania z niej pożytków. Dostawa łańcuchowa nie musi zatem oznaczać (i nie oznacza) faktycznego wydania towaru na każdym etapie łańcucha, ani nie musi oznaczać, iż podmiot uznany za rozporządzający powinien rzeczywiście rozporządzać rzeczą w tym znaczeniu, iż przykładowo winien być świadomy wszystkich czynności związanych z dysponowaniem towarem, tj. np. kiedy i kto faktycznie obraca (obracał) rzeczą. Termin „uznaje się” oznacza bowiem, że bez względu na faktyczne działania, przyznawane jest im - niejako a priori - takie, a nie inne znaczenie.

Natomiast, jeżeli w ramach umowy zawarta byłaby klauzula, że kontrahent Wnioskodawcy, przykładowo, nie posiada żadnych uprawnień decyzyjnych co do istotnych elementów związanych z dostawą towarów, np. nie kształtuje ceny towaru oraz nie ponosi odpowiedzialności za wady produktu, należałoby w takim stanie faktycznym przyjąć, iż nie jest podmiotem, którego można by określić jako dostawcę (np. paliwo przekazywane jest bezpośrednio pomiędzy stacją paliw i Wnioskodawcą), zaś transakcja pomiędzy kontrahentem i Wnioskodawcą nie nosi znamion dostawy.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy czynności wykonywane pomiędzy kontrahentem a Wnioskodawcą należy uznać za czynności podlegające opodatkowaniu tj. odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług. Powyższe wynika z faktu, że kontrahent ustala odpowiednie zasady współpracy z Wnioskodawcą. Kontrahent dostarczający Wnioskodawcy ma wpływ na ceny towarów i usług nabywanych na stacjach benzynowych przy użyciu kart paliwowych przez Wnioskodawcę. Za wady produktów odpowiedzialność ponosi Kontrahent. Wnioskodawca nabywa władztwo ekonomiczne nad zakupionymi towarami i usługami w momencie ich nabycia. Kontrahent Wnioskodawcy rzeczywiście, faktycznie rozporządza towarami i usługami przed nabyciem ich przez Wnioskodawcę. Kontrahent ma wyłączną dyspozycję nad dostarczaniem towarów i świadczeniem usług na rzecz Wnioskodawcy. Kontrahent jest także wyłącznie uprawniony do przyjmowania reklamacji z tytułu dostawy dokonywanej przez dostawcę.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego regulują przepisy art. 86 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług oraz kwota podatku należnego z tytułu świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 lub 8 podatnikiem jest ich usługobiorca (art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. a ustawy).

Jak wynika z ww. przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie ze wskazaniem Wnioskodawcy, nabyte przy użyciu kart paliwowych towary i usługi związane są wyłącznie z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług. Zatem Wnioskodawcy przysługuje co do zasady prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu ww. wydatków.

Jednocześnie, obowiązująca od 1 kwietnia 2014 r. ustawa z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2014 r., poz. 312) wprowadziła pewne ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków związanych z pojazdami samochodowymi.

I tak, w art. 86a ust. 1 ustawy, wskazano, że w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
należnego z tytułu:
1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.

W myśl art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Natomiast zgodnie z art. 86a ust. 3 przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Na podstawie art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

W myśl art. 86a ust. 5 ustawy, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

przeznaczonych wyłącznie do:
1. odprzedaży,
2. sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
3. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze

- jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;

w odniesieniu do których:
1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.

Ponadto, podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami (art. 86a ust. 12 ustawy).

Zgodnie z art. 12 ust. 1-3 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika do dnia 30 czerwca 2015 r. paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu:

samochodów osobowych;
innych niż samochody osobowe pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi:
1. 1 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 425 kg,
2. 2 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 493 kg,
3. 3 - lub więcej - jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 500 kg.

Przepis ust. 1 nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej (art. 12 ust. 2 ustawy nowelizującej).

Na mocy art. 12 ust. 3 ustawy nowelizującej, dopuszczalna ładowność pojazdu oraz liczba miejsc (siedzeń), o których mowa w ust. 1 pkt 2, są określane na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym. Pojazdy, które w dokumentach, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub liczby miejsc, uznaje się również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 1 pkt 1.

Wnioskodawca wskazał, iż użytkuje 4 samochody osobowe zgodnie z dokumentami o ruchu drogowym, samochody użytkowane są przez Wnioskodawcę na podstawie umów leasingu operacyjnego:

FORD MONDEO, rok produkcji 2013, liczba miejsc - 5, masa własna pojazdu - 1482 kg. Umowa leasingu operacyjnego zawarta 19.03.2013 r. Od dnia jej zawarcie nie było żadnych zmian. Data przyjęcia do używania w Spółce 09.2013 r.
FORD MONDEO, rok produkcji 2013, liczba miejsc - 5, masa własna pojazdu - 1482 kg. Umowa leasingu operacyjnego zawarta 19.03.2013 r. Od dnia jej zawarcia nie było żadnych zmian. Data przyjęcia do używania w Spółce 09.2013 r.
FORD GALAXY, rok produkcji 2014, liczba miejsc - 7, masa własna pojazdu - 1841 kg. Umowa leasingu operacyjnego zawarta 27.05.2014 r. Od dnia jej zawarcia nie było żadnych zmian. Data przyjęcia do używania w Spółce 06.2014 r.
SUBARU FORESTER, rok produkcji 2014, liczba miejsc - 7, masa własna pojazdu 1636 kg. Umowa leasingu operacyjnego zawarta 11.08.2014 r. Od dnia jej zawarcia nie było żadnych zmian. Data przyjęcia do używania w Spółce 08.2014 r.

Kluczową rolę w rozwiązaniu przedstawionego we wniosku problemu odgrywa przepis art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a, w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy. Z treści tych przepisów wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem pojazdów samochodowych oraz wydatków związanych z ich eksploatacją w sytuacji, gdy pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej. Dla celów pełnego odliczania VAT fakt wykorzystywania ich wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj. sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach ich używania wyklucza ich użycie do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

Wskazać należy, że przepisy ustawy nie określają w jaki sposób podatnik ma zapewnić w przedsiębiorstwie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności przedsiębiorstwa i sposobu używania dla jego celów pojazdów. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tych pojazdów. Przy czym użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych.

W analizowanym przypadku okoliczności sprawy wskazują, że pojazdy, o których mowa we wniosku będą wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Samochody osobowe, o których mowa powyżej, wykorzystywane są przez zarząd spółki oraz pracowników Wnioskodawcy w celach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Zgodnie z postanowieniami regulaminu użytkowania samochodów osobowych obowiązującego w zakładzie, Członkowie Zarządu oraz pracownicy nie są uprawnieni do wykorzystywania samochodów osobowych dla celów prywatnych.

Akceptacja regulaminu wykorzystywania samochodów osobowych jest warunkiem koniecznym do uzyskania możliwości korzystania z samochodu osobowego.

W związku z powyższym okoliczności sprawy nie wskazują, że istnieją przesłanki obiektywne uprawdopodabniające tezę, iż samochody osobowe mogłyby być wykorzystywane przez pracowników dla celów innych niż prowadzona przez Wnioskodawcę działalność gospodarcza.

Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca wprowadzi procedury, w których zostanie określony sposób użytkowania samochodu wykluczający jego użycie w celach niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Procedury wynikać będą z instrukcji dotyczącej zasad gospodarki samochodowej oraz regulaminu użytkowania samochodu obowiązujących w zakładzie. Tankowanie samochodów możliwe będzie w dni powszednie. Tankowanie będzie odnotowywane w karcie miesięcznej. Po każdym tankowaniu samochodu z użyciem karty flotowej, pracownik zobowiązany jest do ewidencjonowania ilości zakupionego paliwa. Samochód po zakończeniu pracy garażowany jest na terenie zakładu na specjalnie przeznaczonym do tego placu. Spółka zatrudnia pracowników, do obowiązków których należy pilnowanie terenu zakładu, także w godzinach nocnych.

Mając na uwadze wskazane we wniosku reguły wykorzystania samochodów osobowych do działalności gospodarczej należy stwierdzić, że Wnioskodawca wprowadzi zasady wykluczające użycie samochodów do celów prywatnych i jest prowadzona wymagana przepisami ewidencja przebiegu pojazdów. Wobec powyższego należy zatem przyjąć, że samochody te są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy. W konsekwencji powyższego Zainteresowanemu na podstawie art. 86 ust. 1 w związku z art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a i art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy w powiązaniu z art. 12 ust. 2 ustawy nowelizującej przysługuje prawo do odliczenia podatku z tytułu zakupu towarów i usług za pomocą kart paliwowych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin