Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.487.2019.1.ICZ
z 29 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 1 sierpnia 2019 r. (data wpływu 1 sierpnia 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania otrzymanej kwoty dofinansowania w zamian za wykonanie remontu, przebudowy i wymiany części wyposażenia salonu i serwisu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 sierpnia 2019 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania otrzymanej kwoty dofinansowania w zamian za wykonanie remontu, przebudowy i wymiany części wyposażenia salonu i serwisu.

We wniosku przedstawiono zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca jest autoryzowanym dealerem X. Zgodnie z postanowieniami umowy dealerskiej jest zobligowany do przestrzegania Standardów Dealera X, które dotyczą m.in. wystroju wnętrza salonu samochodowego i serwisu samochodowego. W 2018 r. w celu przestrzegania Standardów Dealer X dokonał remontu, przebudowy i wymiany części wyposażenia salonu i serwisu. W dniu 19 grudnia 2018 r. zawarł umowę o dofinansowanie ww. prac z X.C.P. Kwota została mu wypłacona na podstawie noty księgowej (bez podatku VAT). Otrzymane dofinansowanie nie ma wpływu na cenę sprzedawanych przez niego towarów lub świadczonych usług. Realizacja w/w prac odbyła się przed otrzymaniem dofinansowania i nie była uzależniona od jego otrzymania (prace zostałyby wykonane nawet w przypadku braku decyzji o dofinansowaniu). Zawarta umowa o dofinansowanie a także żadne inne postanowienia nie nakładają na Wnioskodawcę żadnych obowiązków. Umowa o dofinansowanie nie nakłada na Wnioskodawcę żadnych ograniczeń w prawie do rozporządzenia składnikami majątku, które były przedmiotem prac dofinansowanych przez X.C.P. (zwane dalej X.C.P.). W związku z dofinansowaniem nie zostały nałożone na niego żadne obowiązki. Umowa dealerska obliguje Wnioskodawcę do przestrzegania Standardów Dealera X. XCP jest stroną tej umowy i ma za zadanie weryfikować przestrzeganie Standardów. XCP nie uzyskało korzyści z przekazanego Wnioskodawcy dofinansowania. Zgodnie z umową o dofinansowanie ma on obowiązek zwrócić pełną kwotę dofinansowania w przypadku: a) stwierdzenia po 31.12.2018 r. nieprzestrzegania Standardów Dealera X w okresie 2 lat od otrzymania dofinansowania, b) rozwiązania Umowy dealerskiej przed upływem 2 lat od dnia zawarcia umowy o dofinansowanie z przyczyny innej niż leżąca wyłącznie po stronie XCP.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle powyższego Wnioskodawca prawidłowo ustalił, że kwota dofinansowania nie stanowi podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 29 ust. 1 Ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Otrzymane dofinansowanie na zapewnienie standardów nie ma bezpośredniego wpływu na cenę towarów dostarczonych lub usług świadczonych przez Wnioskodawcę, służy wsparciu realizacji umowy dealerskiej, nie rodzi żadnych relacji zobowiązaniowych pomiędzy Wnioskodawcę a VCR zatem, zgodnie z treścią art. 29a nie stanowi podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

W powyższym przepisie przyjęto generalną zasadę, zgodnie z którą, usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też należy stwierdzić, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Usługami, w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, jest obszerny krąg czynności, obejmujący swym zakresem zarówno czynności określone przez stosowne klasyfikacje statystyczne, jak i cały szereg innych świadczeń, które nie są ujęte w tych klasyfikacjach.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do katalogu usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Zatem, opodatkowanym świadczeniem usług jest każda transakcja podatnika w ramach jego działalności gospodarczej, która nie została wymieniona jako dostawa towarów, przy czym do uznania czynności za usługę konieczne jest istnienie odbiorcy usługi.

Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Stosownie natomiast do art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powyższego wynika, że art. 29a ust. 1 cyt. ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Z treści powołanych przepisów wynika, że w sytuacji, gdy podatnik, w związku z konkretną dostawą towarów lub świadczeniem usług, otrzymuje dofinansowanie (dotację, subwencję), stanowiące dopłatę do ceny towaru lub usługi, tego rodzaju dofinansowanie stanowi obok ceny, uzupełniający element podstawy opodatkowania z tytułu danej dostawy lub świadczenia. Kryterium uznania dofinansowania za stanowiące podstawę opodatkowania jest zatem stwierdzenie, że dofinansowanie dokonywane jest w celu sfinansowania konkretnej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Natomiast dofinansowanie niedające się powiązać z konkretnymi czynnościami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, nie stanowią podstawy opodatkowania w rozumieniu przepisu art. 29a ust. 1 ustawy. Nie ma przy tym znaczenia, od kogo dostawca towaru lub świadczący usługę otrzymuje zapłatę – czy od nabywcy czy od osoby trzeciej, ważne jest, aby było to wynagrodzenie za daną konkretną usługę lub za daną konkretną dostawę.

Wobec powyższego aby dana czynność (dostawa lub usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy dokonywaną dostawą towarów lub świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za dokonaną dostawę towarów lub wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest autoryzowanym dealerem X. Zgodnie z postanowieniami umowy dealerskiej Wnioskodawca jest zobligowany do przestrzegania Standardów Dealera X, które dotyczą m.in. wystroju wnętrza salonu samochodowego i serwisu samochodowego. W 2018 r. w celu przestrzegania Standardów Dealer X Wnioskodawca dokonał remontu, przebudowy i wymiany części wyposażenia salonu i serwisu. W dniu 19 grudnia 2018 r. zawarł umowę o dofinansowanie ww. prac z X.C.P. Kwota została mu wypłacona na podstawie noty księgowej (bez podatku VAT).

Jak już wskazano wyżej, aby uznać, że pomiędzy podmiotami doszło do dostawy towarów lub świadczenia usług musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy przekazaną zapłatą a wykonanym świadczeniem. Przekazana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Z opisanego w przedmiotowej sprawie stanu faktycznego wynika, że w istocie otrzymane dofinansowanie nie stanowi zapłaty za dostawę towarów na rzecz V.C.P., gdyż w wyniku zawartej umowy o dofinansowanie nie dochodzi do dostawy towarów.

Nie można jednak uznać, że nie występuje tu także żadne świadczenie usług. Jak już podano świadczeniem usług jest każde zachowanie na rzecz innego podmiotu, które nie stanowi dostawy towarów.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że aby otrzymane kwoty dofinansowania nie podlegały opodatkowaniu musiałyby być przyznanymi Wnioskodawcy kwotami, za przyznanie których kontrahent nie oczekiwałby żadnego zachowania ze strony Wnioskodawcy, a taka sytuacja w przedmiotowej sprawie nie występuje.

Z opisu sprawy wynika bowiem, że Wnioskodawca jest zobligowany do przestrzegania Standardów Dealera X., które dotyczą m.in. wystroju wnętrza salonu samochodowego i serwisu samochodowego.

W celu przestrzegania Standardów Dealer X. Wnioskodawca dokonał w 2018 r. remontu, przebudowy i wymiany części wyposażenia salonu i serwisu. Jednocześnie, w grudniu 2018 r. Wnioskodawca zawarł umowę o dofinansowanie ww. prac z X.C.P.

Wymienione wyżej umowy zobowiązują Wnioskodawcę do określonego zachowania się względem kontrahenta przyznającego dofinansowanie. Umowa dealerska obliguje Wnioskodawcę do przestrzegania Standardów Dealera X, a jednocześnie umowa o dofinansowanie ww. prac stanowi, że Wnioskodawca jest zobowiązany do zwrotu pełnej kwoty dofinansowania w przypadku m.in. stwierdzenia po 31 grudnia 2018 r. nieprzestrzegania Standardów Dealera X w okresie 2 lat od otrzymania dofinansowania.

Takie warunki wskazują na ewidentne korzyści jakie chce uzyskać X.C.P. przez udzielone dofinansowanie wynikające z konkretnego zachowania się Wnioskodawcy.

W świetle powyższego należy uznać, że otrzymane dofinansowanie związane jest z konkretnym zobowiązaniem się Wnioskodawcy do określonego zachowania się na rzecz kontrahenta w przyszłości. Stanowi zatem zapłatę za świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT, podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Tut. Organ pragnie zwrócić uwagę, iż powołany przez Wnioskodawcę przepis art. 29 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług, przestał obowiązywać z dniem 31 grudnia 2013 r. Od dnia 1 stycznia 2014 r. obowiązuje przepis art. 29a ustawy o podatku od towarów i usług.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem sprawy podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.