Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.320.2019.4.LZ
z 2 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 5 czerwca 2019 r. (data wpływu 6 czerwca 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 27 lipca 2019 r. (data nadania 27 lipca 2019 r., data wpływu 30 lipca 2019 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-2.4011.320.2019.1.LZ z dnia 2 lipca 2019 r. (data nadania 2 lipca 2019 r., data doręczenia 20 lipca 2019 r.) w zakresie opodatkowania świadczenia przyznanego na zaspokajanie potrzeb rodziny – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczenia przyznanego na zaspokajanie potrzeb rodziny.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr 0114-KDIP3-2.4011.320.2019.1.LZ z dnia 2 lipca 2019 r. (data nadania 2 lipca 2019 r., data doręczenia 20 lipca 2019 r.) tutejszy organ wezwał Wnioskodawczynię o uzupełnienie wniosku.

Pismem z dnia 27 lipca 2019 r. (data nadania 27 lipca 2019 r., data wpływu 30 lipca 2019 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni zwróciła się z prośbą o interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania „zabezpieczenia alimentów” na czas procesu rozwodowego. Wnioskodawczyni zadała pytanie czy kwota 5000 zł miesięcznie od męża na utrzymanie Wnioskodawczyni zgodnie z Postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 26 września 2018 r., w sytuacji kiedy cały czas Wnioskodawczyni jest w związku małżeńskim, a rozwód nie został jeszcze orzeczony, są świadczeniami na zaspokojenie potrzeb rodzinny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, objętych wspólnością majątkową małżeńską i w związku z tym wyłączonych z zakresu stosowania ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w myśl art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy, a więc nieopodatkowane?

Sąd Okręgowy zobowiązał męża do łożenia na utrzymanie Wnioskodawczyni z uwagi na to, że mąż utrzymywał Wnioskodawczynię przez ostatnie 10 lat, a obecnie Wnioskodawczyni jest osobą chorą. W przypadku małżeństwa, to Wnioskodawczyni zajmowała się domem i wychowywaniem trojga ich dzieci, zaś mąż poświęcił się własnej karierze zawodowej. Decyzję o tym, że to Wnioskodawczyni będzie pracować na rzecz domu rezygnując z pracy podjęli wspólnie. W chwili obecnej Wnioskodawczyni ma neurologiczne uszkodzenie nóg po przebytej sepsie. Mąż Wnioskodawczyni w trakcie ciężkiej choroby Wnioskodawczyni złożył pozew o rozwód. Postępowanie sądowe trwa, gdyż Wnioskodawczyni nie godzi się na rozwód. Rozwód nie został do dnia dzisiejszego orzeczony. Także do dnia dzisiejszego żadna ze stron nie wniosła o separację. W świetle prawa cały czas Wnioskodawczyni jest w związku małżeńskim. Pomiędzy Wnioskodawczynią a Jej mężem istnieje z mocy ustawy wspólność majątkowa małżeńska (ustawowa).

W uzupełnieniu Wnioskodawczyni wskazała, że zgodnie z Postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 26 września 2018 roku zostało Wnioskodawczyni przyznane zabezpieczenie na czas trwania procesu rozwodowego z Jej mężem. Sąd zobowiązał męża Wnioskodawczyni na zabezpieczenie Jej na czas trwania procesu w ten sposób, że mąż Wnioskodawczyni jest zobowiązany do łożenia na utrzymanie Wnioskodawczyni kwoty 5000 zł (pięć tysięcy złotych) miesięcznie począwszy od dnia 16 sierpnia 2018 r. płatne z góry do ostatniego każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w płatności każdej należności w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Zgodnie z pkt 2 Postanowienia Sądu Okręgowego, mąż Wnioskodawczyni zobowiązany jest łożyć wyżej wymienione kwoty, aż do czasu orzeczenia rozwodu. Proces rozwodowy, jeszcze się nie zakończył, więc w świetle prawa Wnioskodawczyni i jej mąż są nadal małżeństwem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionej sytuacji w jakiej Wnioskodawczyni się znajduje kwota 5000 (5 tyś. zł) miesięcznie przekazywana przez Jej męża tytułem zabezpieczenia na czas trwania procesu podlega opodatkowaniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 127 lit. b ustawy z dnia 29 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych? Czy też jest kwotą zwolnioną od podatku?

Zdaniem Wnioskodawczyni, otrzymane przez Nią zabezpieczenie na czas trwania procesu rozwodowego w kwocie 5000 zł przyznane od dnia 16 sierpnia 2018 r. nie podlega opodatkowaniu podatkiem od osób fizycznych, lecz są to świadczenia na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, objętego wspólnością majątkową małżeńską i jako takie są zwolnione od podatku na mocy art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podstawą obowiązku zaspokojenia potrzeb rodziny między małżonkami zgodnie z art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, trwa aż do ustania małżeństwa, czyli orzeczenia rozwodu. W przypadku małżeństwa Wnioskodawczyni rozwód nie został jeszcze orzeczony. Żadna ze stron nie wystąpiła również o separację. W świetle prawa małżeństwo trwa, a pomiędzy Wnioskodawczynią a Jej mężem istnieje wspólność ustawowa małżeńska (ustawowa). Zgodnie z treścią art. 31 Kodeks opiekuńczo-rodzinny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Katalog źródeł, do których kwalifikuje się przychód danego rodzaju został wymieniony w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W pkt 9 tego przepisu wymieniono jako źródło przychodu – „inne źródła”.

Na podstawie art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Zauważyć należy, że powołany wyżej przepis wymienia określone rodzaje przychodów stanowiące pewien katalog o charakterze otwartym, a tym samym nie rozstrzyga w sposób ostateczny co jest przychodem z „innych źródeł”. Użycie przez ustawodawcę zwrotu „w szczególności” przesądza, że przedmiotowy katalog nie ma charakteru zamkniętego, wyczerpującego. Innymi słowy, przychody niemieszczące się w źródłach przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8a ww. ustawy i niewymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych przewidzianych w tej ustawie stanowią przychody z innych źródeł.

Zgodnie natomiast z art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisów ustawy nie stosuje się do świadczeń na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, objętych wspólnością majątkową małżeńską.

Z literalnego brzmienia powołanego przepisu wynika zatem, że wyłączeniu spod działania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegają wyłącznie świadczenia na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, objęte wspólnością majątkową małżeńską.

Możliwość skorzystania z wyłączenia określonego w art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzależniona jest od łącznego spełnienia wszystkich zawartych w tym przepisie przesłanek, a mianowicie:

1. przyznane świadczenie musi być przeznaczone na zaspokojenie potrzeb rodziny,
2. potrzeby rodziny muszą być zgodne z określonymi w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego,
3. świadczenie musi być objęte wspólnością majątkową małżeńską.
   
   

Stosunki majątkowe między małżonkami uregulowane zostały w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.). Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa między małżonkami powstaje z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny).

Natomiast stosownie do art. 31 § 2 ww. ustawy, do majątku wspólnego należą w szczególności:

1. pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków,
2. dochody z majątku wspólnego, jak również z majątku osobistego każdego z małżonków,
3. środki zgromadzone na rachunku otwartego lub pracowniczego funduszu emerytalnego każdego z małżonków,
4. kwoty składek zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2019 poz. 300, z późn. zm.).
   
   

Obowiązek zaspokajania potrzeb rodziny został uregulowany w art. 27 i 28 ww. ustawy. Jego celem jest zapewnienie środków materialnych umożliwiających prawidłowe funkcjonowanie rodziny jako całości oraz zaspokojenie uzasadnionych potrzeb poszczególnych członków, przy zachowaniu zasady równej stopy życiowej.

Stosownie natomiast do art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także w całości lub w części, na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym.

Obowiązek ten, jako wynikający z przepisu powszechnie obowiązującego, powstaje z chwilą zawarcia małżeństwa i gaśnie z chwilą jego ustania, orzeczenia separacji lub unieważnienia. Rodzaj i zakres potrzeb, które powinny zostać zaspokojone, zależą od uzasadnionych indywidualnych okoliczności dotyczących każdego z członków rodziny. Określenie, każdy z małżonków ma się przyczynić do zaspokojenia potrzeb rodziny oznacza, że realizacji tego obowiązku można dochodzić drogą prawną.

Jeżeli jeden z małżonków pozostających we wspólnym pożyciu nie spełnia ciążącego na nim obowiązku przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny, wówczas, zgodnie z treścią art. 28 § 1 ww. ustawy, sąd może nakazać, ażeby wynagrodzenie za pracę albo inne należności przypadające temu małżonkowi były w całości lub w części wypłacane do rąk drugiego małżonka.

Z treści przedstawionego stanu faktycznego wynika, że zgodnie z Postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 26 września 2018 roku zostało Wnioskodawczyni przyznane zabezpieczenie na czas trwania procesu rozwodowego z Jej mężem. Sąd zobowiązał męża Wnioskodawczyni na zabezpieczenie Jej na czas trwania procesu w ten sposób, że mąż Wnioskodawczyni jest zobowiązany do łożenia na utrzymanie Wnioskodawczyni kwoty 5000 zł (pięć tysięcy złotych) miesięcznie począwszy od dnia 16 sierpnia 2018 r. płatne z góry do ostatniego każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w płatności każdej należności w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Zgodnie z pkt 2 Postanowienia Sądu Okręgowego, mąż Wnioskodawczyni zobowiązany jest łożyć wyżej wymienione kwoty, aż do czasu orzeczenia rozwodu. Proces rozwodowy, jeszcze się nie zakończył, więc w świetle prawa Wnioskodawczyni i jej mąż są nadal małżeństwem.

W przedmiotowej sprawie konieczne jest wyjaśnienie, czy Wnioskodawczyni otrzymywała świadczenie alimentacyjne przyznane na podstawie wyroku sądu lub ugody sądowej, do których mają zastosowanie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy też otrzymane świadczenie mieści się w kategorii świadczeń na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, do których nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (a zatem nie podlegają one opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych).

Przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stosuje się do świadczeń na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, objętych wspólnością majątkową małżeńską (art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Natomiast świadczenia alimentacyjne są dochodem w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, z uwagi na istniejące zwolnienie przedmiotowe, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 127, dochód ten nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach określonych w tym przepisie.

Na gruncie ww. ustawy, alimenty stanowią przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9, i podlegają opodatkowaniu na ogólnych zasadach przy zastosowaniu skali podatkowej. W przypadku alimentów otrzymanych przez małżonka na podstawie wyroku sądu lub ugody sądowej, opodatkowaniu podlega wyłącznie kwota przekraczająca miesięcznie 700 zł, stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 127 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni w trakcie trwania małżeństwa i istnienia wspólności ustawowej małżeńskiej, postanowieniem Sądu tytułem zabezpieczenia na czas trwania toczącego się postępowania uzyskała świadczenie na zaspokojenie potrzeb rodziny, którego podstawą wypłaty jest art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że skoro zasądzona na rzecz Wnioskodawczyni kwota, stanowi świadczenie na zaspokojenie potrzeb rodziny, o której mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego objęte wspólnością majątkową małżeńską, to stosownie do dyspozycji art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ww. świadczenie nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek
elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie złożenia wniosku.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.