Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.487.2019.1.MWJ
z 20 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 6 sierpnia 2019 r. (data wpływu 19 sierpnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT sprzedaży 1 udziału w prawie własności całości lub części nieruchomości gruntowej oraz braku obowiązku naliczenia podatku VAT z tytułu dostawy ww. prawa – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 sierpnia 2019r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT sprzedaży 1 udziału w prawie własności całości lub części nieruchomości gruntowej oraz braku obowiązku naliczenia podatku VAT z tytułu dostawy ww. prawa.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Podatnik nabyła 03.11.2005 (akt notarialny) w drodze przetargu nieograniczonego wraz z mężem na zasadzie wspólności majątkowej małżeńskiej do majątku wspólnego, grunty rolne niezabudowane położone, pięć działek – oznaczonych w ewidencji gruntów rolnych jako działki o numerach ewidencyjnych 64/6 o powierzchni 1,3655 oraz działek 225, 226, 227, 228/1, o łącznej powierzchni 4,25 ha, od Gminy.

Na działce nr 64/6 małżonkowie budowali dom jednorodzinny na własne cele mieszkaniowe, zaś pozostałe nieruchomości o nr 225/1, 226, 227 i 228/1 służyć miały małżonkom prowadzeniu gospodarstwa rolnego. Dla powyższej nieruchomości prowadzona jest przez Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych jedna księga wieczysta, działka nr 64/6, z nieukończonym budynkiem mieszkalnym, należąca do małżonków sprzedana została w 2014 r. w drodze licytacji komorniczej, druga nieruchomość rolna natomiast – działki nr 225/1, 226, 227, 228/1 – pozostały majątkiem wspólnym rozwiedzionych byłych małżonków.

Od czasu nabycia przedmiotowych gruntów rolnych, Podatniczka nieprzerwanie przysługiwał udział w 1 prawa własności do ww. nieruchomości rolnych, początkowo na zasadach wspólności majątkowej małżeńskiej, później natomiast (od 2010 r.) w częściach ułamkowych po 1 – w związku z ustaniem wspólności majątkowej małżeńskiej, wynikającej z orzeczenia w dniu 02.07.2010 r. przez Sąd Okręgowy rozwodu małżonków.

Od momentu nabycia gruntów rolnych Podatniczka nieprzerwanie prowadziła gospodarstwo rolne, odprowadzała i nadal odprowadza składki na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne rolników w KRUS, nigdy jednak nie była rolnikiem ryczałtowym. Działka nie była też nigdy wykorzystywana do prowadzenia czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, nie była przedmiotem umów najmu czy dzierżawy, nie była również udostępniana osobom trzecim.

W marcu 2009 r. Podatniczka uzyskała wykształcenie rolnicze – ukończyła technikum rolnicze. Na przedmiotowej nieruchomości przez cały okres jej posiadania nie były dokonywane żadne prace, mające zwiększyć jej wartość – poza pracami o charakterze stricte rolniczym, mającymi na celu utrzymanie gruntów w należytej kulturze rolnej.

W lipcu 2010 r. Podatniczka rozwiodła się z mężem na mocy wyroku Sądu Okręgowego z dnia 02.07.2010 r., zaś od roku 2011 prowadzone było postępowanie o podział majątku – zakończone ugodą zawartą w maju 2017 r., które nie obejmowało już przedmiotowych nieruchomości, jako, że w roku 2016 w wyniku prowadzonego, przez Komornika Sądowego postępowania egzekucyjnego udział w wysokości 1 prawa własności w przedmiotowych gruntach rolnych, należący do byłego męża został zbyty w drodze licytacji komorniczej na rzecz Pana (1 udziału) oraz Pani (1 udziału). Są to osoby trzecie, nieznane uprzednio podatniczce.

W wyniku braku zgodnej i spójnej koncepcji co do gospodarowania na wspólnych gruntach rolnych, współwłaściciele postanowili podzielić fizycznie działki 225/1, 226, 227, 228 na trzy części i w sposób formalnoprawny znieść współwłasność ww. gruntów. W tym celu 14.11.2017 r., działka nr 225/1 i 226 została scalona, uzyskawszy nr 412 i miała być przyznana Podatniczka, zaś działki 227 i 228/1 miały zostać podzielone pomiędzy Panem i Panią. Jednakże ustawa o kształtowaniu ustroju rolnego z dnia 05.08.2015 r., uniemożliwiła zniesienie współwłasności, albowiem zgodnie z przepisami ww. ustawy, nabycie gruntu rolnego możliwe jest jedynie przez „rolnika” w rozumieniu przepisów ww. ustawy, przy spełnieniu warunków, określonych tą ustawą, tj. art. 4 ust. 1-4. Żaden ze współwłaścicieli omawianej nieruchomości rolnej nie spełniał kryteriów określonych przepisami ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego.

W związku z tym, iż ani Podatniczka (pomimo posiadanego wykształcenia rolniczego, uiszczania obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne rolników, zarejestrowania w ewidencji producentów rolnych), ani też pozostali współwłaściciele nieruchomości nie są „rolnikami” w rozumieniu ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego (nawet po jej nowelizacji z czerwca 2019 r.). Nie jest możliwe odsprzedanie swojego udziału pozostałym współwłaścicielom. Nie jest też możliwa żadna inna forma zniesienia współwłasności.

Brak porozumienia w sprawach dalszego funkcjonowania prowadzonego przez podatniczkę gospodarstwa rolnego i słuszne co do zasady roszczenia pozostałych współwłaścicieli działek, w kwestii użytkowania gruntów rolnych, zmusza podatniczkę do sprzedaży gruntów należących do majątku prywatnego Podatniczka.

W celu uzyskania wstępnych informacji w sprawie wykorzystania gruntów rolnych i ewentualnego ich zbycia osobom trzecim, Podatniczka w styczniu 2018 r złożyła w Urzędzie Gminy wniosek o wydanie warunków zabudowy dla działki nr 412, dokonując – na cele postępowania administracyjnego – wstępnego podziału części posiadanej we współwłasności działki na mniejsze działki (o powierzchni około 10 arów). Wstępny podział nieruchomości jest bowiem warunkiem niezbędnym do uzyskania decyzji. Decyzję o warunkach zabudowy Podatniczka uzyskała 04.04.2018 r., jednakże Podatniczka nie występowała o zmianę przeznaczenia gruntu, a wstępny podział działki na mniejsze parcele dla celów prowadzonego postępowania o wydanie warunków zabudowy, był jedynie orientacyjny i wymuszony przepisami dotyczącymi postępowania administracyjnego w tym zakresie.

Na mocy uzyskanej Decyzji o Warunkach Zabudowy z dnia 04.04.2018 r, Podatniczka uzyskała warunki zabudowy na budowę 13 domów jednorodzinnych na działkach o powierzchni około 10 arów każda, z dostępem każdej działki do drogi publicznej poprzez wydzielenie z nieruchomości dróg wewnętrznych, umożliwiających dostęp do drogi publicznej każdej z wydzielonej w przyszłości działek.

W trakcie ponad roku (do lipca 2019 r.) od uzyskania decyzji o warunkach zabudowy Podatniczka nie wykonała żadnych czynności zmierzających do sprzedaży działek, poza jednorazowym (w kwietniu 2018 r.) umieszczeniem na portalu internetowym bezpłatnego ogłoszenia o sprzedaży działek w całości lub w części – w celu uzyskania wiedzy na temat ewentualnego popytu na posiadane nieruchomości. Ten okazał się jednak żaden, Podatniczka nie ponawiała więc żadnych ogłoszeń, nie wykonywała żadnych czynności zmierzających do zbycia nieruchomości, nie wykonała żadnych czynności podnoszących wartość nieruchomości czy też czynności przygotowujących nieruchomość do sprzedaży: nie wykonała bezpośredniego wjazdu na działkę, nie uzbroiła terenu w żadne media, nie wydzieliła ani działek ani też dróg wewnętrznych, których wstępny zarys określony został w decyzji o warunkach zabudowy. Decyzja o warunkach zabudowy stanowiła jedynie sposób na pozyskanie informacji na temat możliwych funkcji, jakie może pełnić istniejąca działka (warunki zabudowy), brak jest bowiem na tym obszarze planu zagospodarowania przestrzennego, z którego wynikałby możliwy sposób korzystania z nieruchomości. Gdyby bowiem taki plan istniał, Podatniczka nie musiałaby występować z wnioskiem, na podstawie którego uzyskałaby informację o możliwościach wykorzystania posiadanej nieruchomości.

Podatniczka w maju 2019 r. niefortunnie złamała nogę, od maja 2019 do chwili obecnej ma unieruchomioną gipsem prawą nogę. Rekonwalescencja i rehabilitacja pourazowa złamanej kończyny trwała będzie wiele miesięcy, uniemożliwi jej to prowadzenie w rzetelny sposób gospodarstwa rolnego. Dzieci Podatniczki są zbyt małe (15 i 10 lat), aby kontynuowały działalność rolniczą, stąd Podatniczka postanowiła – za zgodą i aprobatą pozostałych współwłaścicieli – zbyć przedmiotowy udział w 1 prawa do nieruchomości rolnej.

W lipcu 2019 r. do Podatniczki samodzielnie zgłosił się potencjalny nabywca na część gruntu stanowiącego jej współwłasność i wyraził chęć zakupu 20 lub 25 arów nieruchomości rolnej, z bezpośrednim dostępem do drogi publicznej. Potencjalny nabywca samodzielnie odnalazł właścicielkę gruntu, zwrócił się do Podatniczki z propozycją nabycia części nieruchomości, ta bowiem nie prowadziła i nie prowadzi żadnych działań marketingowych mających na celu sprzedaż nieruchomości. Podatniczka wykazała zainteresowanie sprzedażą pojedynczej działki (20/25 arów), jest również zainteresowana sprzedażą pozostałej części działki, jednakże brak jest w chwili obecnej jednego nabywcy na tak duży areał. Nie jest również sprawą pewną zbycie wspomnianych 20-25 arów, prowadzone są bowiem aktualnie jedynie wstępne rozmowy, bez ustalania szczegółów (nie jest nawet określony areał działki która miałaby być zbyta).

Podatniczka nie prowadzi i nie prowadziła pozarolniczej działalności gospodarczej, nie była i nie jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Podatniczka nie posiada również innych – poza przedmiotowym gruntem rolnym – nieruchomości gruntowych.

W wyniku postępowania o stwierdzenie nabycia spadku po zmarłej 16.11.2017 r. mamie jest współwłaścicielem w 1 prawa własności zabudowanej domem jednorodzinnym nieruchomości.

Obecnie – siostra Podatniczki, wniosła do Sądu Rejonowego wniosek o dział spadku, w którym domaga się przyznania jej na wyłączną własność całej nieruchomości (dom po mamie).

Zbycie 1 prawa własności nieruchomości gruntowej, dotyczy zdarzenia przyszłego. Sprzedaż stanowiłaby jedynie sprzedaż majątku prywatnego, głównie ze względu na poważny uraz nogi i brak możliwości zgodnego prowadzenia wspólnej polityki rolnej, wynikającego z odmiennych koncepcji wszystkich współwłaścicieli, których poza wspólnym gruntem nic nie łączy. Udziały współwłaścicieli określone są jedynie ułamkowo, nie są zaś wydzielone fizycznie, co nastręcza wiele problemów i nieporozumień.

Przeznaczone ze sprzedaży środki pieniężne Podatniczka przeznaczyłaby na własne cele mieszkaniowe (remont posiadanego mieszkania), zdrowotne, spłatę zadłużenia z tytułu obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne rolników, czy też wykształcenie dzieci. Podatniczka nie wyklucza, iż niewielką część gruntów pozostawiłaby dla siebie lub dla swoich dwóch synów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Podatniczki, zgodnie z którym z jej punktu widzenia sprzedaż w przyszłości należącego do niej 1 udziału w prawie własności nieruchomości gruntowej w całości lub w częściach (poprzez podział w nieokreślonej bliżej przyszłości nieruchomości na mniejsze nieruchomości) nie jest sprzedażą opodatkowaną na gruncie przepisów ustawy o VAT, a w konsekwencji podatnik nie musi dokonać naliczenia podatku VAT od sprzedaży ww. prawa w ramach rozporządzania majątkiem osobistym, albowiem rozporządzanie majątkiem osobistym nie stanowi czynności w ramach działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawczyni.

Według Podatniczki sprzedaż w przyszłości w całości lub w częściach prawa własności gruntu rolnego, należącego do niej nieprzerwanie od 2006 r., a nabytego wraz z ówczesnym mężem do majątku wspólnego, niewykorzystywanego przez cały czas posiadania na cele działalności gospodarczej, winno być wolne od konieczności objęcia sprzedaży ww. gruntów rolnych podatkiem od towarów i usług.

W świetle bowiem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza zaś na mocy art. 15 ust. 2 ustawy o VAT obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podatniczka przez cały okres posiadania nieruchomości rolnej, której dotyczy zapytanie, nie wykorzystywała jej dla celów zarobkowych. Nieruchomość od początku stanowiła jedynie jeden ze składników jej majątku prywatnego.

Jak słusznie podniesione zostało w interpretacji nr 555164/I z dnia 28.06.2019 r., wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej „Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy”.

Nadto w podanej powyżej interpretacji indywidualnej z 29.05.2019 r. Organ wydający decyzję stwierdza, iż: „kwestia czy sprzedaż działek jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, była przedmiotem Orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10). TUSE

w sprawach C-110/10 i C-111/10 orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą, podobnie - zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TUSE wskazał, że inaczej jest w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich. Zatem w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest to, czy zbywca w celu dokonania jego sprzedaży, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot”.

„Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie c-291/92 (...), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TUSE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03.... He, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych. Zaznaczyć należy również, że nie ma przeszkód aby podatnik prowadzący działalność gospodarczą nabył nieruchomość do majątku prywatnego, który byłby wyłączony z systemu VAT i sprzedaż takiego majątku również nie podlegałaby opodatkowaniu podatkiem VAT. Należy stwierdzić, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.”

Powyższe zgodne jest ze stanowiskiem organu podatkowego, wyrażonym w piśmie z dnia 23 października 2018 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, 0113-KDIPT1-2.4012.606.2018.3.SM, jak również ze stanowiskiem Sądów Administracyjnych, np. zgodnie z prawomocnym orzeczeniem WSA w Warszawie z dnia 5 lutego 2007 r. (III SA/Wa 2869/06), gdzie stwierdzono: „Nie ulega wątpliwości, iż status bycia podatnikiem podatku VAT nie powoduje automatycznie rozciągnięcia skutków podatkowych na całą sferę aktywności danego podmiotu. Zatem tylko tę działalność, którą można zidentyfikować i zaliczyć do zawodowej płaszczyzny jednostki, należy uznać za rodzącą obowiązki w podatku VAT.”

Z przedłożonej powyżej interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, wnioskować należy – jak wskazuje cytowana decyzja – „że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze – czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Jeśli zatem osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku prywatnego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług”.

Zdaniem Podatniczki nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Nadto Podatniczka uważa, że mimo zamiaru sprzedania w bliżej nieokreślonej przyszłości części lub całości stanowiącego jej majątek prywatny gruntu, działalność taka nie może być uznana zgodnie z art. 15 ustawy o VAT za działalność gospodarczą, gdyż wszystkie przesłanki na to nie wskazują: Podatniczka musi dokonać jedynie niezbędnych czynności, które wykonać musi każdy właściciel rzeczy lub nieruchomości, gdy podejmie decyzję o sprzedaży rzeczy lub nieruchomości należących do jego majątku prywatnego. Podatniczka nie podjęła dotychczas i nie zamierza też czynić tego w przyszłości, żadnych czynności charakterystycznych dla profesjonalnego – prowadzącego działalność gospodarczą – przedsiębiorcy, który ze sprzedaży towarów czy usług zamierza osiągnąć określony zysk. Zakupiony przed 13 laty grunt, nabywany był po ówczesnych cenach rynkowych, dziś również byłby sprzedany po cenach rynkowych, co nie oznacza, iż Podatniczka podejmuje działania typowe dla przedsiębiorcy prowadzącego działalność gospodarczą i z ceny uzyskanej ze sprzedaży zamierza osiągnąć zysk. Chęć sprzedaży nabytego do majątku prywatnego gruntu w związku ze zmianą kolei losu, rozwodu i innych wydarzeń z życia Podatniczki, nie powinna być traktowana jako podejmowanie działalności gospodarczej, ale jako możliwość rozporządzania własnym majątkiem prywatnym. Ewentualny zysk, jaki Podatniczka uzyska po 13 latach posiadania przedmiotowej nieruchomości, niezależnie od tego czy sprzeda nieruchomość w całości czy też w wydzielonych mniejszych areałach, również nie powinno stanowić przesłanki uznającej działanie Podatniczki za działanie opodatkowane podatkiem VAT.

Jak bowiem słusznie zaznaczył WSA w wyroku z dnia 13.10.2017 (sygn. akt WSA

I SA/PO 276/17): ,,Należy wskazać, że jak wynika z orzeczenia TS z 15 września 2011 r., sygn. C-110/10 fakt, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sam z siebie nie jest decydujący dla przyjęcia, że stanowi ona działalność gospodarcza podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Stanowisko to podzielił Naczelny Sąd Administracyjny wskazując, że liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą i por. Wyrok NSA z dnia 18 czerwca 2013 r., sygn. I FSK 1091/12, orzeczenia.nsa.gov.pl.”.

W kwietniu 2018 r. Podatniczka uzyskała decyzję o warunkach zabudowy. Zdaniem Podatniczki również ta czynność nie wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie sprzedaży gruntów opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Podjęcie przez Podatniczkę aktywności w tej kwestii nie może zostać uznane za okoliczność, która przesądza o statusie Podatniczki jako podatnika VAT. Słusznie bowiem wskazał na ten aspekt WSA w cytowanym powyżej wyroku z dnia 13.10.2017 r.: „odwołując się do stanowiska Naczelnego Sądu Administracyjnego, w kontekście uzyskania decyzji o warunkach zabudowy jako kryterium prowadzenia działalności gospodarczej na gruncie ustawy o VAT, należy zauważyć, że NSA wskazał, że uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), stanowi takie działanie, które jedynie może wskazywać na prowadzenie działalności gospodarczej. Zauważyć należy, że NSA nie tylko nie uznał, że jest to okoliczność w sposób jednoznaczny przesądzająca o prowadzeniu działalności gospodarczej, ale wręcz powiązał ją z sytuacją gdy sprzedawca jest już podatnikiem w zakresie usług budowlanych deweloperskich, czy innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze (por. Wyrok NAS z dnia 18 czerwca 2013 r., sygn. I FSK 1091/12, orzeczenia.nsa.gov.pl)”.

Jak podnosi dalej WSA: „W wyroku z dnia 20 grudnia 2007 r. TK wskazał, że decyzje o warunkach zabudowy nie tworzą per se porządku prawnego i nie mają charakteru konstytutywnego, ale (nieco upraszczając) stanowią szczegółową urzędową informację o tym, jaki obiekt i pod jakimi warunkami, inwestor może na danym terenie wybudować bez obrazy przepisów prawa. Trybunał Konstytucyjny wskazał wręcz na informacyjny charakter decyzji o warunkach zabudowy i zauważył, że uzyskanie takiej decyzji jest wymogiem koniecznym realizacji inwestycji w sytuacji braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. O ile, bowiem plan miejscowy ustanawia lokalny porządek planistyczny, o tyle decyzja o warunkach zabudowy, będąca aktem stosowania prawa, przesądza jedynie o rodzaju (przeznaczeniu, powierzchni zabudowy, wysokości itd.) obiektu budowlanego, który może zostać na danym terenie wybudowany zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa planistycznego (por. Wyrok TK z dnia 20 grudnia 2007 r., sygn. P 37/06”).”

W powyższym wyroku WSA wskazuje, iż „Dokonując oceny faktu wystąpienia przez Skarżącą o ustalenie warunków zabudowy dla własnej działki, przed podjęciem decyzji o jej sprzedaży, jako przesłanki wskazującej na zawodową aktywność obrotu nieruchomościami, należało wziąć pod uwagę powołane powyżej wskazówki zawarte w wyrokach TS, TK oraz NSA. Dokonując tej oceny należało uwzględnić fakt, że jedynie informacyjnego charakteru pozyskanych w drodze decyzji o warunkach zabudowy wiadomości dowodzi fakt, że Skarżąca wystąpiła o ustalenie warunków zabudowy” oraz, iż „Dokonując oceny tej okoliczności należało uwzględnić również to, że w sytuacji gdyby działka Skarżącej była objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, wiedza na temat możliwego sposobu zagospodarowania tej działki byłaby powszechnie dostępna, a skarżąca informacjami, które – w okolicznościach badanej sprawy uzyskała od Burmistrza K. – dysponowałaby bez konieczności zwracania się do organów władzy publicznej, w konsekwencji opisanego wystąpienia o decyzję o warunkach zabudowy. W kontekście planowanego podziału działki, w celu sprzedaży nie sposób – w okolicznościach badanej sprawy – uznać za przesłankę dowodzącą zawodowego charakteru aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami. Czynności takie, musiałyby zostać podjęte przez Skarżącą w każdym przypadku, powzięcia decyzji o zamiarze odmiennego od aktualnego zagospodarowaniu terenu. Pokreślić przy tym należy, że dla uzyskania każdej decyzji o warunkach zabudowy konieczne jest aby działka objęta wnioskiem posiadała dostęp do drogi publicznej. Przy czym dostęp ten w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym rozumie się również dostęp do niej przez drogę wewnętrzną (por. Wyrok NSA z dnia 28 kwietnia 2016 r., sygn. II OSK 2068/14, orzeczenia.nsa.gov.pl). Wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest bowiem możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia przesłanek określonych w art. 61 ust 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Przy czym jednym z tych warunków jest dostęp do drogi publicznej. Okoliczności te niewątpliwie miał na uwadze NSA, bowiem odnosząc się do okoliczności wydzielenia dróg wewnętrznych, w kontekście oceny prowadzenia działalności gospodarczej na gruncie ustawy o VAT, wskazał, że jest to również okoliczność, która może, ale nie musi wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną (por. Wyrok NSA z dnu 18 czerwca 2013 r., sygn. I FSK 1091/12, orzeczenia.nsa.gov.pl). W świetle powyższego, sytuację tę należało ocenić również uwzględniając fakt. że występując o decyzję o warunkach zabudowy wyłącznie w ramach zarządu prywatnym majątkiem, Skarżąca musiałaby wydzielonym działkom zapewnić dostęp do drogi publicznej. A zatem, w świetle wskazówek zawartych w wyrokach TS, TK oraz NSA nie można w oparciu o sam fakt podziału działki na mniejsze oraz wystąpienia o decyzję o warunkach zabudowy przesądzić, że w okolicznościach badanej sprawy mamy do czynienia z działalnością gospodarczą”.

Reasumując powyższe, należy również wziąć pod uwagę obowiązującą w orzecznictwie wykładnię wynikającą z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości w tym zakresie. Kwestia sprzedaży gruntów była przedmiotem rozważań Trybunału Sprawiedliwości UE. Z treści orzeczenia w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykle formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze, przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich, tak jak ma to miejsce w przypadku stanu faktycznego przedstawionego w niniejszym zapytaniu przez Podatniczkę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarem jest także udział w prawie własności. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE”, państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

1. określone udziały w nieruchomości,
2. prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,
3. udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.
   
   

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145). Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności

(art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego).

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowych (działek), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Należy podkreślić, że nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawczyni, w celu dokonania sprzedaży działek podejmowała/będzie podejmowała aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania jej za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s.1, z późn. zm.) (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Należy mieć na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny nie wystarczy, że jako taki został nabyty (darowany), istotny jest również sposób jego wykorzystania w całym okresie posiadania oraz działania podejmowane w celu jego sprzedaży. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych co stwierdził Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

W tym miejscu należy przytoczyć orzeczenie z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, z którego wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Należy wskazać, iż przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich.

Należy stwierdzić, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem gruntu rolnego. Współwłaściciele postanowili podzielić fizycznie działki 225/1, 226, 227, 228 na trzy części i w sposób formalnoprawny znieść współwłasność ww. gruntów. W tym celu 14.11.2017 r., działka nr 225/1 i 226 została scalona, uzyskawszy nr 412 i miała być przyznana Wnioskodawczyni, zaś działki 227 i 228/1 miały zostać podzielone pomiędzy Panem i Panią.

W celu uzyskania wstępnych informacji w sprawie wykorzystania gruntów rolnych i ewentualnego ich zbycia osobom trzecim, Wnioskodawczyni w styczniu 2018 r złożyła w Urzędzie Gminy wniosek o wydanie warunków zabudowy dla działki nr 412, dokonując – na cele postępowania administracyjnego – wstępnego podziału części posiadanej we współwłasności działki na mniejsze działki (o powierzchni około 10 arów). Wstępny podział nieruchomości jest bowiem warunkiem niezbędnym do uzyskania decyzji. Decyzję o warunkach zabudowy Wnioskodawczyni uzyskała 04.04.2018 r., jednakże Wnioskodawczyni nie występowała o zmianę przeznaczenia gruntu, a wstępny podział działki na mniejsze parcele dla celów prowadzonego postępowania o wydanie warunków zabudowy, był jedynie orientacyjny i wymuszony przepisami dotyczącymi postępowania administracyjnego w tym zakresie.

Na mocy uzyskanej decyzji o warunkach zabudowy z dnia 04.04.2018 r, Wnioskodawczyni uzyskała warunki zabudowy na budowę 13 domów jednorodzinnych na działkach o powierzchni około 10 arów każda, z dostępem każdej działki do drogi publicznej poprzez wydzielenie z nieruchomości dróg wewnętrznych, umożliwiających dostęp do drogi publicznej każdej z wydzielonej w przyszłości działek.

W lipcu 2019 r. do Wnioskodawczyni samodzielnie zgłosił się potencjalny nabywca na część gruntu stanowiącego jej współwłasność i wyraził chęć zakupu 20 lub 25 arów nieruchomości rolnej, z bezpośrednim dostępem do drogi publicznej.

W trakcie ponad roku (do lipca 2019 r.) od uzyskania decyzji o warunkach zabudowy Wnioskodawczyni nie wykonywała żadnych czynności zmierzających do zbycia nieruchomości, nie prowadziła i nie prowadzi żadnych działań marketingowych mających na celu sprzedaż nieruchomości, nie wykonała żadnych czynności podnoszących wartość nieruchomości, czy też czynności przygotowujących nieruchomość do sprzedaży: nie wykonała bezpośredniego wjazdu na działkę, nie uzbroiła terenu w żadne media, nie wydzieliła ani działek, ani też dróg wewnętrznych, których wstępny zarys określony został w decyzji o warunkach zabudowy. Decyzja o warunkach zabudowy stanowiła jedynie sposób na pozyskanie informacji na temat możliwych funkcji, jakie może pełnić istniejąca działka (warunki zabudowy), brak jest bowiem na tym obszarze planu zagospodarowania przestrzennego, z którego wynikałby możliwy sposób korzystania z nieruchomości.

Od momentu nabycia gruntów rolnych Wnioskodawczyni nieprzerwanie prowadziła gospodarstwo rolne, odprowadzała i nadal odprowadza składki na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne rolników w KRUS, nigdy jednak nie była rolnikiem ryczałtowym. Działka nie była też nigdy wykorzystywana do prowadzenia czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, nie była przedmiotem umów najmu czy dzierżawy, nie była również udostępniana osobom trzecim. Wnioskodawczyni nie prowadzi i nie prowadziła pozarolniczej działalności gospodarczej, nie była i nie jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawczyni nie posiada również innych – poza przedmiotowym gruntem rolnym – nieruchomości gruntowych. Na przedmiotowej nieruchomości przez cały okres jej posiadania nie były dokonywane żadne prace, mające zwiększyć jej wartość – poza pracami o charakterze stricte rolniczym, mającymi na celu utrzymanie gruntów w należytej kulturze rolnej.

W pierwszej kolejności należy ustalić, czy dokonując sprzedaży 1 udziału w prawie własności całości lub części nieruchomości gruntowej, Wnioskodawczyni będzie działała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Analiza przedstawionego opisu sprawy w świetle powołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, iż w niniejszej sprawie brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Zainteresowanej w przedmiocie zbycia 1 udziału w prawie własności całości lub części nieruchomości gruntowej, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Nie wystąpił bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzają, że sprzedaż wskazanego we wniosku 1 udziału w prawie własności całości lub części nieruchomości gruntowej wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni nie podjęła takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Zainteresowana, sprzedając przedmiotowy 1 udział w prawie własności całości lub części nieruchomości gruntowej, korzysta z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis sprawy oraz powołane regulacje ustawy o podatku od towarów i usług stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni dokonując sprzedaży 1 udziału w prawie własności całości lub części nieruchomości gruntowej, będzie korzystała z przysługującego jej prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Zainteresowaną cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie sprzedaży 1 udziału w prawie całości lub części własności nieruchomości gruntowej, a dostawę ww. prawa - czynności podlegającej opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy w związku z art. 7 ust. 1 ustawy. W związku z powyższym, nie powstanie po stronie Wnioskodawczyni obowiązek naliczenia podatku VAT z tytułu dostawy ww. prawa.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanej. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Należy zauważyć, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem, należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja nie wywiera skutków prawnych dla pozostałych współwłaścicieli nieruchomości gruntowej - Pana i Pani, o których mowa we wniosku.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowana ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.