Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.381.2019.3.IS
z 23 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 czerwca 2019 r. (data wpływu 25 czerwca 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 sierpnia 2019 r. (data wpływu 27 sierpnia 2019 r.) oraz pismem z dnia 6 września 2019 r. (data wpływu 17 września 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z wniesieniem wkładu pieniężnego do spółki komandytowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z wniesieniem wkładu pieniężnego do spółki komandytowej.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z czym Organ podatkowy pismem z dnia 8 sierpnia 2019 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.381.2019.1.IS (doręczonym w dniu 14 sierpnia 2019 r.) oraz pismem z dnia 28 sierpnia 2019 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.381.2.2019.IS (doręczonym w dniu 3 września 2019 r.), wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwania wpłynęły uzupełnienia wniosku: w dniu 27 sierpnia 2019 r. (nadane w dniu 20 sierpnia 2019 r.) oraz w dniu 17 września 2019 r. (nadane w dniu 10 września 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca jest wspólnikiem w spółkach komandytowych, pełniąc w nich rolę komandytariusza. W ostatnim czasie dokonano zmiany treści umowy jednej ze spółek komandytowych (dalej: Spółka) w związku z wniesieniem dodatkowego wkładu pieniężnego przez wspólnika Spółki. Zmiana umowy Spółki została sporządzona w formie aktu notarialnego. W związku z dokonaną czynnością Spółka poniosła wydatki z tym związane, takie jak koszty sądowe związane z rejestracją zmiany umowy Spółki w rejestrze przedsiębiorców, opłaty notarialne (wynagrodzenie netto notariusza sporządzającego akt notarialny) oraz podatek od czynności cywilnoprawnych. Wnioskodawca nie wyklucza w przyszłości wniesienia dodatkowego wkładu pieniężnego do pozostałych spółek, w których jest wspólnikiem.

W piśmie z dnia 14 sierpnia 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że na bieżąco monitoruje potrzeby finansowe spółek, w których jest komandytariuszem i w przypadku takiego zapotrzebowania oraz posiadania stosownych środków podejmuje decyzję o podwyższeniu kapitału danej spółki. Na dzień dzisiejszy nie jest możliwe wskazanie, w których spółkach, w jakich terminach, ani w jakich kwotach podwyższenie kapitału będzie miało miejsce. Wnioskodawca wybrał opodatkowanie podatkiem liniowym (na podstawie art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) jako formę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu uczestnictwa w spółkach komandytowych. Spółki komandytowe, w których Wnioskodawca jest wspólnikiem i pełni rolę komandytariusza, posiadają siedzibę w Polsce. Zmiana treści umowy jednej ze spółek komandytowych wiązała się z wniesieniem przez Wnioskodawcę dodatkowego wkładu pieniężnego. Wydatki, o których mowa we wniosku, nie zostały zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki poniesione przez Spółkę w związku z wniesieniem wkładu do Spółki wskazane w opisie stanu faktycznego stanowią koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy jako wspólnika Spółki?

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji opisanej powyżej, poniesione wydatki mogą stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy jako wspólnika Spółki.

Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2019 r., poz. 505), przez umowę spółki handlowej wspólnicy albo akcjonariusze zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu przez wniesienie wkładów oraz, jeżeli umowa albo statut spółki tak stanowi, przez współdziałanie w inny określony sposób.

W myśl art. 4 § 1 pkt 1 Kodeksu spółek handlowych, spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna. Stosownie do treści art. 8 § 1 ww. ustawy, spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości inne prawa rzeczowe zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana.

Z kolei, według art. 102 Kodeksu spółek handlowych, spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Na gruncie przepisów prawa podatkowego, dochody spółki komandytowej nie stanowią odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki komandytowej.

Zgodnie z art. 5a pkt 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509; dalej: Ustawa PIT), ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną – oznacza to spółkę inną niż określona w pkt 28. Za spółkę niebędącą osobą prawną należy zatem uznać także spółkę komandytową.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 Ustawy PIT, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadana lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 Ustawy PIT, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat;
2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.
   
   

Zatem, spółki komandytowe nie są podatnikami podatku dochodowego, takimi podatnikami są natomiast wspólnicy tych spółek. Wspólnicy spółek komandytowych rozliczają osiągane przychody i ponoszone koszty proporcjonalnie do posiadanego udziału w zysku takiej spółki.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 Ustawy PIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się w katalogu kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 Ustawy PIT,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Dodatkowo Ustawa PIT nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Ustawa PIT wyróżnia dwa rodzaje kosztów, tj. koszty bezpośrednie i koszty pośrednie. Koszty bezpośrednie są związane z przychodami i w sposób bezpośredni powodują osiągnięcie przychodu podatnika, natomiast koszty pośrednie związane są z całokształtem działalności i nie są powiązane w sposób bezpośredni z danym przychodem, jednak przyczyniają się do osiągnięcia, zabezpieczenia lub zachowania przychodów. Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decydować powinien podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Art. 23 Ustawy PIT, zawiera katalog kosztów, które nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów w świetle ww. ustawy. Ustawodawca w tym katalogu nie zawarł wydatków ponoszonych przez podatników w związku z wniesieniem wkładu pieniężnego do spółki osobowej, takich jak koszty sądowe, opłaty notarialne, czy podatek od czynności cywilnoprawnych.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu” zawarte w uprzednio cytowanym art. 22 ust. 1 Ustawy PIT oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzonym przedsiębiorstwem podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Należy zauważyć, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy, w szczególności przychodu, a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo, np. osiągnięcie przychodu, zachowane albo zabezpieczenie źródła przychodów. Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu jest uzależniona od obiektywnej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten spodziewanego przychodu nie przysporzy.

Wydatki związane z wniesieniem wkładu i zmianą umowy Spółki poniesione zostały w celu rozwoju Spółki, prowadzenia działalności w większym zakresie, w tym w celu zwiększenia osiąganych przychodów. Wydatki te nie wykazują bezpośredniego związku z osiąganymi przychodami, jednak w sposób pośredni przyczynią się do osiągania, zabezpieczenia i zachowania przychodów.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że wydatki poniesione w związku z wniesieniem wkładu pieniężnego do Spółki, takie jak koszty notarialne, koszty opłat sądowych oraz podatek od czynności cywilnoprawnych spełniają warunki, aby uznać je za koszty uzyskania przychodów i w związku z tym Wnioskodawca będzie uprawniony rozpoznać owe wydatki jako koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do posiadanego udziału w zyskach Spółki.

Powyższe twierdzenia potwierdzają następujące interpretacje indywidualne, np.:

• interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 30 listopada 2018 r., nr 0112-KDIL3-3.4011.371.2018.1.AA,
  

• interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 20 września 2018 r., nr 0111-KDIB1-3.4010.360.2018.4.PC,
  

• interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 27 marca 2018 r., nr 0115-KDIT3.4011.82.2018.1.PSZ,
  

• interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 8 maja 2017 r., nr 1061-IPTPB3.4511.112.2017.1.MK,
  

• interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 6 lutego 2019 r., nr 0112-KDIL3-3.4011.28.2019.1.MM.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, za koszty uzyskania przychodów należy uznać koszty poniesione w związku z podwyższeniem kapitału spółki, takie jak koszty sądowe, opłaty notarialne oraz podatek od czynności cywilnoprawnych. Zdaniem Wnioskodawcy, koszty te stanowią koszty uzyskania przychodu, w przypadku opisanego stanu faktycznego, a także w przypadku zdarzenia przyszłego, czyli w przypadku możliwego podwyższenia kapitału w spółkach komandytowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy poinformować, że na dzień wydania niniejszej interpretacji obowiązuje tekst jednolity ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.