Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-1.4012.405.2019.1.AJ
z 14 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 czerwca 2019 r. (data wpływu 19 czerwca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, że czynność pobierania od najemców opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego według tzw. współczynnika, o którym mowa w art. 90 ust. 2 i następne ustawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, że czynność pobierania od najemców opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego według tzw. współczynnika, o którym mowa w art. 90 ust. 2 i następne ustawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina (dalej: „Gmina”, „Wnioskodawca”) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”). Na podstawie ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tj. Dz. U. z 2019 r. poz. 506 ze zm., dalej: „Ustawa o samorządzie gminnym”) Gmina jest wyposażona w osobowość prawną i posiada zdolność do czynności cywilnoprawnych. Gmina wykonuje zadania własne (określone w art. 7 Ustawy o samorządzie gminnym) samodzielnie lub poprzez powołane jednostki organizacyjne. Zadania własne w zakresie gospodarki mieszkaniowej i gospodarowania lokalami użytkowymi są wykonywane bezpośrednio przez właściwy referat Urzędu Gminy.

Gmina zawiera umowy najmu lokali mieszkalnych oraz użytkowych z osobami trzecimi (dalej: „Najemcy”). Zgodnie z postanowieniami umów najmu, Najemcy zobowiązani są do ponoszenia kosztów czynszu, na który składają się m.in. czynsz za korzystanie z lokalu oraz opłaty za media.

W zależności od rodzaju lokalu będącego przedmiotem umów z Najemcami, usługa najmu podlega zwolnieniu z opodatkowania (w przypadku wynajmu lokali mieszkalnych) bądź opodatkowaniu stawką 23% (w przypadku wynajmu lokali użytkowych).

Zgodnie z umowami, jedną z opłat za media jest ryczałtowa opłata za wywóz odpadów komunalnych, której wysokość jest równa opłacie śmieciowej (dalej: „opłata śmieciowa”) regulowanej przepisami ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2018 r., poz. 1454 ze zm.; dalej: „Ustawa o czystości”).

Gmina ponosi wydatki na usługi w zakresie odbioru, transportu oraz zagospodarowania odpadów komunalnych (z wykazaną stawką podatku VAT). Gmina jest w stanie wyodrębnić faktury (bądź ich części) bezpośrednio związane z wywozem odpadów komunalnych od Najemców. Innymi słowy, przedmiotem niniejszego wniosku są wyłącznie te faktury zakupowe (bądź ich części), które dokumentują wywóz odpadów komunalnych od Najemców. Jednocześnie Gmina nie jest w stanie przyporządkować jaka część nabywanych usług przypada na wywóz odpadów z lokali mieszkalnych, a jaka z lokali użytkowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy wywóz odpadów komunalnych stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT?

Czy Gminie przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego od wydatków na nabycie usług w zakresie odbioru, transportu i zagospodarowania odpadów komunalnych pochodzących od Najemców za pomocą tzw. współczynnika VAT, o którym mowa w art. 90 ust. 2 i nast. ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Wywóz odpadów komunalnych, jako element kompleksowej umowy najmu świadczonej na rzecz Najemców stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT.

Ad. 2.

Gminie przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego od wydatków na nabycie usług w zakresie odbioru, transportu i zagospodarowania odpadów komunalnych pochodzących od Najemców za pomocą tzw. współczynnika VAT, o którym mowa w art. 90 ust. 2 i nast. ustawy o VAT.

Uzasadniając swoje stanowisko Gmina wskazała:

Ad. 1.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług – w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

• przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
• zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji, świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Mając na uwadze powyższe przepisy, należy stwierdzić, że co do zasady, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne. Jednak w sytuacji, gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych.

Z utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (m.in. orzeczenia z dnia 25 lutego 1999 r., w sprawie Card Protection Plan Ltd v Commissioner of Customs and Exice, sygn. C-349/96) wynika, że w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie, należy uważać za jedną transakcję, jeżeli nie są one od siebie niezależne. Jedna transakcja występuje w szczególności wtedy, gdy dwie lub więcej czynności, dokonane przez podatnika, są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie ekonomiczne, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Jest tak również w sytuacji, gdy jedno lub więcej świadczeń stanowi świadczenie główne, natomiast inne świadczenie lub świadczenia stanowią jedno lub więcej świadczeń pomocniczych, dzielących los podatkowy świadczenia głównego. W szczególności świadczenie należy uznać za pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, jeżeli nie stanowi ono dla klienta celu samego w sobie, lecz służy skorzystaniu w jak najlepszy sposób ze świadczenia głównego usługodawcy.

W tym miejscu należy wskazać, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku w sprawie C-42/14 (Minister Finansów v. Wojskowa Agencja Mieszkaniowa w Warszawie), kierując się ogólną zasadą wynikającą z art. 1 ust. 2 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zgodnie z którą każde świadczenie należy traktować jako odrębne, rozstrzygnął, że najem nieruchomości i związane z nim dostawa wody, energii elektrycznej, energii cieplnej oraz wywóz nieczystości, co do zasady należy uważać za odrębne i niezależne świadczenia, które winno się oceniać oddzielnie z punktu widzenia podatku od wartości dodanej, chyba że elementy transakcji, które obejmują również ekonomiczne przesłanki zawarcia umowy, są ze sobą tak ściśle związane, iż tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie ekonomiczne, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny.

Mając na uwadze powyższe, przy ustalaniu, czy dostawa mediów jest usługą pomocniczą do usługi najmu lokalu, należy w każdym przypadku uwzględnić rzeczywisty przebieg transakcji, a także elementy uwzględniające interesy stron umowy, w szczególności sposoby taryfikacji i fakturowania mediów. W powołanym powyżej wyroku TSUE stwierdził, że w ramach stosunku najmu należy przede wszystkim rozważyć, czy w odniesieniu do mediów najemca posiada swobodny wybór ich zużycia w dowolnie ustalonej przez niego ilości. Jako przesłanki zaistnienia swobodnego wyboru najemcy, który przemawiałby za uznaniem dostawy mediów za świadczenie odrębne od świadczenia najmu, Trybunał wymienił istnienie indywidualnych liczników i fakturowanie w zależności od wykorzystanych mediów.

Ustalenie, czy mamy do czynienia z kompleksową usługą najmu zależy m. in. od postanowień umowy łączącej dany podmiot z usługobiorcą. Jak wskazuje się w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych, jeżeli wyodrębnienie czynności najmu i dostawy mediów miałoby charakter sztuczny, np. w przypadku, w którym wysokość opłat za media ustalana jest w oparciu o skalkulowany ryczałt niezależny od faktycznego zużycia wówczas należy potraktować dane świadczenie jako usługę kompleksową i opodatkować je stawką właściwą dla usługi najmu. Tak orzekł m.in. Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: NSA) w wyroku z 23 października 2015 r. o sygn. I FSK 795/15.

Dodatkowo Wnioskodawca pragnie podkreślić, że zgodnie ze stanowiskiem NSA zajętym w wyroku z 10 lipca 2015 r. o sygn. I FSK 944/15, w przypadku przeniesienia na najemcę kosztów tzw. opłaty śmieciowej uiszczanej na podstawie obecnie obowiązujących przepisów ustawy o utrzymaniu czystości, opłata taka powinna być traktowana jako jedna (kompleksowa) usługa z najmem.

W ocenie Wnioskodawcy, o tym że wywóz odpadów komunalnych stanowi dodatkową usługę opodatkowaną według zasad przewidzianych dla usługi najmu i tworzących tym samym jedną kompleksową usługę, świadczą następujące okoliczności:

• pomiędzy podmiotem świadczącym usługę (Gminą) a nabywcą usługi (Najemcą) istnieje dwustronny stosunek zobowiązaniowy wynikający z umowy najmu;
• świadczenia wzajemne stron mają bezpośredni oraz ekwiwalentny charakter – Gmina zobowiązuje się do zapewnienia wywozu odpadów komunalnych pochodzących od Najemców w zamian za comiesięczne ryczałtowe wynagrodzenie, którego wysokość jest równa opłacie śmieciowej;
• uprawnienie do pobrania równowartości opłaty śmieciowej wynika z umowy zawartej pomiędzy Gminą a Najemcami;
• opłata za wywóz odpadów jest niejako wpisana w wysokość czynszu, co wynika z faktu, że Najemcy nie mają prawa do swobodnego wyboru podmiotu dokonującego wywozu odpadów komunalnych. Operator działający w tym zakresie jest wybierany przez Gminę, która następnie – w ramach umowy najmu – zobowiązuje się do wywozu odpadów pochodzących z lokali Najemców za pośrednictwem tego operatora. Najemcy nie mogą zawierać odrębnych umów na wywóz odpadów komunalnych z podmiotami zewnętrznymi, rezygnując jednocześnie z usług Gminy. Podpisując umowę najmu, Najemcy akceptują warunki wywozu odpadów komunalnych zaproponowane im przez Gminę, dlatego opłaty z tego tytułu stanowią niewątpliwie element kompleksowej usługi najmu;
• zobowiązanie do uiszczenia opłat z tytułu wywozu śmieci ciąży na właścicielu nieruchomości i nie może być w drodze umowy przeniesione na najemcę ze skutkiem zwalniającym wynajmującego z obowiązku jej zapłaty.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 1 cytowanej ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Stosownie natomiast do treści art. 15 ust. 6 ustawy o VAT nie uważa się za podatników organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W świetle powyższego uznać należy, iż z tytułu świadczenia usług polegających na wywozie odpadów komunalnych, Gmina jest podatnikiem VAT, gdyż przedmiotowe transakcje realizuje na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych (z Najemcami). W konsekwencji uznać należy, iż Gmina dokonuje odpłatnego świadczenia usług na terytorium kraju, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Tym samym, usługi świadczone przez Gminę, w zamian za które otrzymuje wynagrodzenie w wysokości równej opłacie śmieciowej, powinny zdaniem Gminy, podlegać opodatkowaniu VAT według zasad właściwych dla usług najmu i powinny być zwolnione z opodatkowania (w przypadku wywozu odpadów od Najemców lokali mieszkalnych) lub opodatkowane stawką 23% (w przypadku wywozu odpadów od Najemców lokali użytkowych).

Zapłata za wywóz odpadów komunalnych stanowi zatem nieodłączny element usługi najmu i powinna być traktowana jako jedna usługa związana z najmem, o ile wynajmujący decyduje się na „przeniesienie” jej kosztu na najemcę.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w bieżącej praktyce interpretacyjnej organów podatkowych. Przykładowo: interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 14 maja 2018 r. znak 0112-KDIL2-1.4012.181.2018.1.MC, z dnia 6 kwietnia 2018 r. znak 0111-KDIB3-1.4012.92.2018.1.BW, z dnia 15 listopada 2017 r. znak 0111-KDIB3-2.4012.417.2017.2.ASZ.

Z powyższych rozważań w sposób jednoznaczny wynika, iż wywóz odpadów komunalnych, wynikający z cywilnoprawnej umowy najmu zawartej z Gminą, należy traktować jako element kompleksowej usługi najmu i jako usługa dodatkowa powinna być opodatkowana według zasad przewidzianych dla usługi najmu (zwolnienie z opodatkowania albo 23% stawka VAT). W konsekwencji, wywóz odpadów komunalnych, w podanym stanie faktycznym, stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Ad. 2.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z treści cytowanej powyżej regulacji wynika, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje podatnikom VAT, w sytuacji, gdy towary i usługi, przy nabyciu których został naliczony podatek, są następnie wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Zatem, w celu dokonania oceny możliwości skorzystania z prawa do odliczenia, w każdym przypadku należy rozstrzygnąć, czy towary i usługi, przy zakupie których naliczono VAT:

• zostały nabyte przez podatnika tego podatku oraz
• pozostają w związku z wykonywanymi przez niego czynnościami opodatkowanymi.

Zdaniem Gminy, w analizowanym stanie faktycznym spełnione zostały obie ze wskazanych powyżej przesłanek. W szczególności, (i) w odniesieniu do analizowanych transakcji Gmina jest podatnikiem VAT oraz (ii) poniesione przez Gminę wydatki (zakup usług odbioru, wywozu oraz zagospodarowania odpadów komunalnych) mają bezpośredni związek z wykonywanymi przez nią czynnościami opodatkowanymi (obciążanie Najemców kosztami usług wywozu odpadów komunalnych).

Nie ulega bowiem wątpliwości, że obciążanie Najemców kosztami usług wywozu odpadów komunalnych jest uwarunkowane wcześniejszym poniesieniem wydatków na nabycie tych usług, tj. związanych z odbiorem, transportem oraz wywozem odpadów komunalnych przez Operatora.

Jednocześnie, w przypadku braku możliwości wyodrębnienia jaka część nabywanych usług jest wykorzystywana na potrzeby wykonywania czynności opodatkowanych oraz zwolnionych z opodatkowania (a taki przypadek ma miejsce w omawianej sprawie), należy mieć na uwadze art. 90 ust. 2 ustawy o VAT, który ogranicza zakres prawa podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W świetle art. 90 ust. 2 ustawy o VAT, jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia VAT oraz kwot w stosunku do których prawo to mu nie przysługuje, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom w stosunku do których przysługuje mu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Proporcję tą (zwaną współczynnikiem VAT) określa się procentowo w stosunku rocznym jako udział obrotu osiągniętego z tytułu czynności opodatkowanych w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności opodatkowanych oraz zwolnionych z opodatkowania.

Zatem, w ocenie Gminy, mając na uwadze fakt, iż w analizowanym przypadku spełnione zostały przesłanki zdefiniowane w cytowanym powyżej art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, ale Gmina nie jest w stanie precyzyjnie określić jaka część nabywanych usług przypada na wywóz odpadów komunalnych od Najemców lokali użytkowych (a tylko w odniesieniu do czynności związanych z tymi lokalami Gminie przysługuje prawo do odliczenia VAT), Gminie przysługuje prawo do częściowego odliczenia VAT naliczonego z faktur wystawianych przez Operatora dokumentujących nabycie usług w zakresie odbioru, transportu i zagospodarowania odpadów komunalnych zgodnie z metodologią wskazana w art. 90 ust. 2 i następne ustawy o VAT (odliczenie za pomocą tzw. współczynnika VAT).

Gmina pragnie podkreślić, że stanowisko odmienne od przestawionego powyżej pozostawałoby w sprzeczności z fundamentalną zasadą opodatkowania VAT, jaką jest zasada neutralności tego podatku, podkreślana wielokrotnie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz polskich sądów administracyjnych. Przykładowo, Gmina pragnie przytoczyć orzeczenie TSUE w sprawie C-37/95 Ghent Coal, w którym Trybunał stwierdził, iż „prawo do odliczenia zostało wprowadzone, aby całkowicie uwolnić przedsiębiorcę od kosztów VAT zapłaconego lub podlegającego zapłacie w toku jego działalności gospodarczej. Wspólny system podatku od wartości dodanej konsekwentnie zapewnia, że każda działalność gospodarcza, niezależnie od jej celu i efektu, pod warunkiem, że sama podlega VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny”.

Jeżeli zatem w analizowanym przypadku Gmina jest podatnikiem VAT na gruncie art. 15 ust. 1 i ust. 6 ustawy o VAT i jednocześnie jest zobowiązana do odprowadzania VAT należnego z tytułu obciążania Najemców kosztami usług wywozu odpadów komunalnych, powinna mieć ona prawo do częściowego odliczenia VAT naliczonego. Odmienne stanowisko w analizowanej kwestii byłoby sprzeczne z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT oraz art. 90 ust. 2 i następne ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo nadmienia się, że tutejszy organ nie oceniał kwestii sposobu opodatkowania usług w zakresie najmu lokali mieszkalnych i użytkowych, bowiem kwestia ta nie była przedmiotem zapytania.

Należy również zaznaczyć, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wobec tego, niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Tym samym, w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do WSA za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.