Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.229.2019.1.APR
z 5 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 kwietnia 2019 r. (data wpływu 12 kwietnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości gruntowej, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości gruntowej, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka będąca zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, planuje sprzedaż nieruchomości niezabudowanej (działka nr 112/1), dla której brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W 2014 roku Burmistrz (dalej: Organ) na podstawie art. 59 ust. 1, art. 60 ust. 1 w związku z art. 4 ust. 2 pkt 2, art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2012 poz. 647 ze zm.) na wniosek E. Sp. z o.o. wydał dla przedmiotowej działki decyzję o warunkach zabudowy (dalej: Decyzja).

W treści Decyzji ww. Organ wskazał warunki zabudowy dla inwestycji, polegającej na wykonaniu prac ziemnych dotyczących obniżenia nasypu ziemnego, niestanowiącego elementu melioracji podstawowej z terenu działki. W części Decyzji dotyczącej „Opis zagospodarowania terenu przebieg inwestycji” Organ wskazał, iż działka należąca do Spółki zakwalifikowana jest jako grunty Ba - teren przemysłowy oraz, że w obrębie działki została usypana sztuczna grobla na potrzeby własne cukrowni, która nie stanowi elementów ochronnych rzeki R.

Ponadto wskazał, iż wysokość rzędna terenu nasypów dla działki nr 112/1 wynosi 23,20 - 23,60m, wysokość rzędna rzeki R. wynosi 10,20 - 10,50m, przez działkę przebiega linia wysokiego napięcia oraz że przedmiotowe nasypy stanowią zagrożenie dla prawidłowej i bezpiecznej pracy tej linii oraz bezpieczeństwa osób znajdujących się w jej obrębie. W związku z powyższym na podstawie Decyzji nastąpiła niwelacja nasypów do poziomu bezpiecznego poprzez równomierne rozłożenie gruntu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Decyzję, która faktycznie nie określa żadnych warunków zabudowy nieruchomości, należy traktować na równi z decyzją o warunkach zabudowy wymienioną w art. 2 pkt 33 ustawy, a w konsekwencji uznać nieruchomość niezabudowaną za teren budowlany, co skutkowałoby brakiem możliwości zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 przy sprzedaży danej nieruchomości?

Zdaniem Wnioskodawcy, przy dostawie przedmiotowej nieruchomości wydana przez Organ Decyzja (która nie określa żadnych warunków zabudowy), nie wyklucza zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Przy czym w myśl art. 2 pkt 33 ustawy przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Jak wynika z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zmiana zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego, polegająca na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, a także zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, z zastrzeżeniem art. 50 ust. 1 i art. 86, wymaga ustalenia, w drodze decyzji, warunków zabudowy.

W przedmiotowym stanie faktycznym Organ wydał Decyzję o warunkach zabudowy, która ustala dla nieruchomości jedynie wykonanie innych robót budowlanych. W Decyzji Organ nie określił warunków zabudowy, a wyłącznie wskazał zakres prac ziemnych, które miały na celu wyeliminowanie istniejących zagrożeń dla prawidłowej i bezpiecznej pracy linii wysokiego napięcia oraz bezpieczeństwa osób znajdujących się w jej obrębie. Należy podkreślić, iż sam fakt wydania przez Organ Decyzji nie uprawnia Spółki do zabudowy przedmiotowej nieruchomości z uwagi, iż Decyzja nie określa funkcji oraz warunków zabudowy. Złożony przez E. Sp. z o.o. wniosek dotyczył wyłącznie wykonania prac ziemnych dotyczących obniżenia nasypu ziemnego, niestanowiącego elementu melioracji podstawowej z terenu nieruchomości.

Uwzględniając przedstawiony stan faktyczny Spółka stoi na stanowisku, iż sprzedawana ww. nieruchomość nie spełnia definicji terenu budowlanego, określonej w art. 2 pkt 33 ustawy, a w konsekwencji jej dostawa będzie korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, (…).

Towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii – art. 2 pkt 6 ustawy o VAT.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że grunty są towarami w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast sprzedaż gruntu stanowi dostawę towaru i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, według stawki określonej w art. 41 ust. 1 tej ustawy.

Od zasady opodatkowania dostawy gruntu według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług ujęte zostały między innymi w art. 43 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Natomiast, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane – zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z cytowanych przepisów wynika, że nie jest terenem budowlanym grunt, dla którego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje inne przeznaczenie niż pod zabudowę. Analogicznie, w przypadku braku takiego planu, powyższą zasadę należy stosować do decyzji o warunkach zabudowy. W zależności od rodzaju inwestycji będzie to albo decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego, albo decyzja o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy o VAT art. 2 pkt 33 w zgodny sposób odpowiada zatem także treści orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Stosownie do art. 59 ust. 1 ustawy dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2018 r. poz. 1945 z późn. zm.), zmiana zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego, polegająca na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, a także zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, z zastrzeżeniem art. 50 ust. 1 i art. 86, wymaga ustalenia, w drodze decyzji, warunków zabudowy. Przepis art. 50 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

Na podstawie § 67 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. z 2019 r. poz. 393), użytki gruntowe wykazywane w ewidencji dzielą się na następujące grupy:

1. grunty rolne;
2. grunty leśne;
3. grunty zabudowane i zurbanizowane;
4. użytki ekologiczne, oznaczone symbolem złożonym z litery "E" oraz symbolu odpowiedniego użytku gruntowego określającego sposób zagospodarowania lub użytkowania terenu, np. E-Ws, E-Wp, E-Ls, E-Lz, E-N, E-Ps, E-R;
5. (uchylony);
6. grunty pod wodami;
7. tereny różne oznaczone symbolem - Tr.

Zgodnie z § 68 ust. 3 pkt 2 powyższego rozporządzenia, grunty zabudowane i zurbanizowane dzielą się na tereny przemysłowe, oznaczone symbolem – Ba.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka planuje sprzedaż nieruchomości niezabudowanej, dla której brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ale wydana została decyzja o warunkach zabudowy. W treści tej decyzji wskazano warunki zabudowy dla inwestycji, polegającej na wykonaniu prac ziemnych dotyczących obniżenia nasypu ziemnego, niestanowiącego elementu melioracji podstawowej z terenu działki. W części dotyczącej „Opis zagospodarowania terenu przebieg inwestycji” wskazano, że działka zakwalifikowana jest jako grunty Ba - teren przemysłowy oraz że w obrębie działki została usypana sztuczna grobla na potrzeby własne cukrowni, która nie stanowi elementów ochronnych rzeki R. Ponadto z decyzji wynika, że wysokość rzędna terenu nasypów dla przedmiotowej działki wynosi 23,20-23,60 m, wysokość rzędna rzeki R. wynosi 10,20-10,50 m, przez działkę przebiega linia wysokiego napięcia, a przedmiotowe nasypy stanowią zagrożenie dla prawidłowej i bezpiecznej pracy tej linii oraz bezpieczeństwa osób znajdujących się w jej obrębie. W związku z powyższym na podstawie decyzji nastąpiła niwelacja nasypów do poziomu bezpiecznego, poprzez równomierne rozłożenie gruntu.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego na tle przywołanych regulacji prawnych prowadzi do wniosku, że sprzedaż nieruchomości gruntowej – działki nr 112/1 nie może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Z analizy treści art. 2 pkt 33 ustawy wynika, że nakazuje on oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Należy przy tym zauważyć, że przepis powyższy nie różnicuje rodzaju terenu (przeznaczenia gruntu) ze względu na przedmiot inwestycji, w związku z którą wydana została decyzja o warunkach zabudowy. Ustawodawca nie uzależnił też charakteru terenu od głównego celu, jaki spełniać ma teren będący przedmiotem opodatkowania VAT.

Zatem, skoro organ administracji wydał dla przedmiotowej działki decyzję o warunkach zabudowy, oznacza to, że uznał rodzaj robót określonych w tej decyzji za roboty budowlane skutkujące zmianą zagospodarowania terenu. Jednocześnie należy zauważyć, że działka ta – co wynika z ww. decyzji – stanowi teren przemysłowy o symbolu Ba, a takie grunty zgodnie z powołanymi przepisami rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa zakwalifikowane są do gruntów zabudowanych i zurbanizowanych.

Zwolnienie określone w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT przewidziane zostało dla gruntów, dla których brak jest możliwości dokonania jakiejkolwiek zabudowy (tzn. nie można na nich posadowić budynków, budowli, urządzeń budowlanych). Z racji tego, że wskazana we wniosku działka stanowi grunt z możliwością jego zabudowania (na co wskazuje charakter gruntu określony w decyzji o warunkach zabudowy i fakt wydania samej decyzji), a tym samym teren budowlany w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, transakcja sprzedaży tej działki nie może podlegać zwolnieniu od podatku na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Należy zaznaczyć, że w niniejszej interpretacji nie rozstrzygano kwestii możliwości zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, ponieważ z zadanego przez Spółkę pytania, przedstawionego stanowiska i wskazanych przepisów prawa podatkowego jednoznacznie wynika, że interpretacja ma dotyczyć jedynie zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy opisanego we wniosku stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.