Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.203.2019.1.ŚS
z 4 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2019 r. (data wpływu 29 marca 2019 r.), uzupełnionym 15 maja 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy w okolicznościach przedstawionego zdarzenie przyszłego, jeżeli niezamortyzowana wartość nakładów stanowiąca cenę sprzedaży (rozliczenia) będzie odbiegała od wartości rynkowej budynku i budowli (inwestycji na cudzym gruncie) zastosowanie znajdzie art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2019 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy w okolicznościach przedstawionego zdarzenie przyszłego, jeżeli niezamortyzowana wartość nakładów stanowiąca cenę sprzedaży (rozliczenia) będzie odbiegała od wartości rynkowej budynku i budowli (inwestycji na cudzym gruncie) zastosowanie znajdzie art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 8 maja 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.133.2019.1.ŚS, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 15 maja 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (Wnioskodawca) w 2003 roku zawarł umowę najmu nieruchomości gruntowej. Wynajmujący wyrazili zgodę na poniesienie przez Wnioskodawcę nakładów w postaci wybudowania na wynajętym gruncie budynku magazynowego płodów rolnych.

Wnioskodawca na wynajętym gruncie wybudował ww. budynek, który przyjął w 2004 roku do ewidencji środków trwałych, jako inwestycję na cudzym gruncie. Wnioskodawca w latach 2008 i 2009 dokonał ulepszeń w ww. budynku, a tym samym zwiększył wartość początkową inwestycji. W 2005 roku Wnioskodawca wybudował na przedmiotowym gruncie wiatę, która również została przyjęta na jego środki trwałe i została poddana ulepszeniu w 2007 roku. Wnioskodawca zamierza sprzedać (rozliczyć z Wynajmującymi) poniesione przez siebie nakłady na cudzym gruncie na rzecz Wynajmujących, będących właścicielami gruntu. Wnioskodawca i Wynajmujący zawrą nową umowę najmu, obejmującą najem gruntu wraz z zabudowaniami.

Budynek magazynowy wraz z wiatą były wykorzystywane przez Wnioskodawcę zarówno na cele podnajmu powierzchni, stanowiącego marginalną część przychodów Spółki, jak również na cele własnej działalności, od chwili oddania ich do użytkowania.

Nabywcy nakładów (Wynajmujący) zawrą z dotychczasowymi najemcami nowe umowy najmu.

Wnioskodawca rozważa sprzedaż (rozliczenie) nakładów zgodnie z postanowieniami umowy po wartości równej niezamortyzowanej wartości nakładów na cudzym gruncie, wynikającej z ewidencji środków trwałych, która może odbiegać od wartości rynkowej budynku i wiaty.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w okolicznościach przedstawionego zdarzenie przyszłego, jeżeli niezamortyzowana wartość nakładów stanowiąca cenę sprzedaży (rozliczenia) będzie odbiegała od wartości rynkowej budynku i budowli (inwestycji na cudzym gruncie) zastosowanie znajdzie art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy:

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865; dalej: „u.p.d.o.p.”), przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych jest, co do zasady, ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. Podmiot, który poniósł nakłady dysponuje pewnym prawem do poniesionych nakładów i może to prawo przenieść na rzecz innego podmiotu. Wskazać zatem należy, że nakład jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Ustawodawca w art. 14 ust. 1 u.p.d.o.p. wskazał szeroki zakres czynności podlegających procedurze weryfikacji ceny, posługując się pojęciami zbycia rzeczy oraz zbycia praw majątkowych.

W tym ostatnim pojęciu, zdaniem Wnioskodawcy, mieszczą się prawa do nakładów, a co za tym idzie zamierzona czynność sprzedaży nakładów mieści się w dyspozycji przepisu art. 14 ust. 1 u.p.d.o.p.

Konkludując, przychód w kwocie wynikającej z umowy sprzedaży prawa do nakładów może podlegać weryfikacji w kontekście ceny rynkowej, dokonywanej przez organy podatkowe zgodnie z procedurą wynikającą z art. 14 ust. 1 u.p.d.o.p.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865; dalej: „ustawa o CIT”), przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy, praw majątkowych lub świadczenia usług jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionych przyczyn ekonomicznych znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy, praw lub usług, organ podatkowy określa ten przychód w wysokości wartości rynkowej.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy o CIT, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy, praw majątkowych lub usług określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami, prawami lub usługami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca zbycia albo świadczenia.

Stosownie do treści art. 14 ust. 3 ww. ustawy, jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy, praw lub usług, organ podatkowy wzywa strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy określa wartość z uwzględnieniem opinii biegłego. Jeżeli wartość określona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego ponosi zbywający albo świadczący usługi.

Z powołanych powyżej przepisów wynika, że w przypadku odpłatnego zbycia rzeczy lub praw cena transakcji powinna zostać ustalona na zasadach rynkowych. W przeciwnym wypadku może zostać doszacowana przez organ podatkowy.

Co do zasady przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych jest cena wyrażona w umowie. W przypadku sprzedaży zastosowanie ma art. 535 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1025 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Zapłata może być dokonana w formie pieniężnej lub w inny sposób.

Zaznaczyć należy, że organy podatkowe nie mają prawa ingerować w sferę swobody zawierania umów cywilnoprawnych, natomiast wyłącznie oceniają ich skutki prawnopodatkowe. Jeżeli dochodzi do ujawnienia przez organy podatkowe znaczącej różnicy pomiędzy ceną sprzedaży przedmiotu umowy, a ceną jaką tego rodzaju przedmiot mógłby osiągnąć w obrocie z innymi podmiotami, organy te podejmują, w ramach przysługujących im uprawnień, działania dla ustalenia przyczyn wystąpienia tej różnicy oraz związanych z nią ewentualnych skutków podatkowych. Organ podatkowy doprowadza do ustalenia – dla celów podatkowych – wartości sprzedaży składnika majątku, gdy cena podana przez strony w umowie odbiega znacznie i w sposób nieuzasadniony od ceny rynkowej. W sytuacji zaniżenia ceny umownej skutkuje to zwiększeniem przychodów zbywcy.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w 2003 roku zawarł umowę najmu nieruchomości gruntowej położonej w X. Wynajmujący wyrazili zgodę na poniesienie przez Wnioskodawcę nakładów w postaci wybudowania na wynajętym gruncie budynku magazynowego płodów rolnych. Wnioskodawca na wynajętym gruncie wybudował ww. budynek, który przyjął w 2004 roku do ewidencji środków trwałych jako inwestycja na cudzym gruncie. Wnioskodawca w latach 2008 i 2009 dokonał ulepszeń w ww. budynku, a tym samym zwiększył wartość początkową inwestycji. W 2005 roku Wnioskodawca wybudował na przedmiotowym gruncie wiatę, która również została przyjęta na jego środki trwałe i została poddana ulepszeniu w 2007 roku. Wnioskodawca zamierza sprzedać (rozliczyć z Wynajmującymi) poniesione przez siebie nakłady na cudzym gruncie na rzecz Wynajmujących, będących właścicielami gruntu. Wnioskodawca i Wynajmujący zawrą nową umowę najmu, obejmującą najem gruntu wraz z zabudowaniami. Budynek magazynowy wraz z wiatą były wykorzystywane przez Wnioskodawcę zarówno na cele podnajmu powierzchni, stanowiącego marginalną część przychodów Spółki, jak również na cele własnej działalności, od chwili oddania ich do użytkowania. Nabywcy nakładów (Wynajmujący) zawrą z dotychczasowymi najemcami nowe umowy najmu. Wnioskodawca rozważa sprzedaż (rozliczenie) nakładów zgodnie z postanowieniami umowy po wartości równej niezamortyzowanej wartości nakładów na cudzym gruncie, wynikającej z ewidencji środków trwałych, która może odbiegać od wartości rynkowej budynku i wiaty.

Mając powyższe na uwadze należy zgodzić się z Wnioskodawca, że ustawodawca w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wskazał szeroki zakres czynności podlegających procedurze weryfikacji ceny, posługując się pojęciami zbycia rzeczy oraz zbycia praw majątkowych. W tym ostatnim pojęciu, mieszczą się prawa do nakładów, a co za tym idzie zamierzona czynność sprzedaży nakładów mieści się w dyspozycji przepisu art. 14 ust. 1 u.p.d.o.p.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że sprzedaż nakładów poczynionych przez Wnioskodawcę na cudzym gruncie może podlegać weryfikacji przez organy podatkowe zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ustawy o CIT.

Mając powyższe na uwadze stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Nadmienić należy, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 1 i 2 wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Końcowo, Organ wydający niniejszą interpretację podkreśla, że jeżeli przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego będzie różnił się zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne.

Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.