Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-2.4011.176.2019.1.TR
z 24 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2019 r. (data wpływu 6 maja 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 maja 2019 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W czasie odbywania studiów doktoranckich Wnioskodawczyni została stypendystką programu „A” finansowanego przez Narodowe Centrum Nauki. Wspomniany program zakłada odbycie przez Stypendystę stażu w zagranicznym ośrodku naukowym. Umowa zawarta w dniu 26 sierpnia 2016 r. pomiędzy uczelnią a Narodowym Centrum Nauki zobowiązywała uczelnię do umożliwienia Zainteresowanej realizacji stypendium w ramach programu „A”. Umowa ta przydzieliła na rzecz stypendysty środki podzielone (ust. 1 pkt 6 umowy) na: środki przeznaczone na stypendium naukowe dla stypendysty, środki przeznaczone na pokrycie przez stypendystę kosztów stażu w zagranicznym ośrodku naukowym w ramach stypendium oraz środki przeznaczone na pokrycie kosztów podróży (w obie strony) do zagranicznego ośrodka naukowego będącego miejscem realizacji stażu naukowego. Umowa zobowiązała uczelnię do wypłacenia Zainteresowanej środków na pokrycie kosztów stażu w zagranicznym ośrodku naukowym (tj. w Wielkiej Brytanii) oraz do wypłaty środków z tytułu pokrycia kosztów podróży do miejsca odbywania stażu. Uczelnia zrealizowała swój obowiązek (zawarła również z Wnioskodawczynią umowę z dnia 30 września 2016 r. dotyczącą tej kwestii). W trakcie realizacji stażu zagranicznego Zainteresowana była zatrudniona na uczleni na stanowisku asystenta naukowego, jednak staż zagraniczny wynikał z bycia stypendystką programu „A” i nie odbywał się w ramach wykonywanych przez Wnioskodawczynię obowiązków służbowych. W związku z tym, Zainteresowana została wydelegowana na staż w czasie urlopu bezpłatnego, czyli odbyta przez Wnioskodawczynię podróż powinna być rozumiana jako podróż osoby niebędącej pracownikiem (uczelni), wynikała jednak z łączącej Zainteresowaną z uczelnią umowy z dnia 30 września 2016 r. dotyczącej stypendium „A”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy środki przyznane Wnioskodawczyni w ramach programu „A” i określone kolejno mianem „środków na pokrycie kosztów stażu stypendysty w zagranicznym ośrodku naukowym” i „środków finansowych na pokrycie kosztów podróży stypendysty do zagranicznego ośrodka naukowego” mogą być objęte zwolnieniem przewidzianym w artykule 21 ust. 1 pkt 16 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.)?

Zdaniem Wnioskodawczyni, środki określone w regulaminie programu „A” jako środki przeznaczone na pokrycie przez stypendystę kosztów stażu w zagranicznym ośrodku naukowym w ramach stypendium oraz środki przeznaczone na pokrycie kosztów podróży (w obie strony) do zagranicznego ośrodka naukowego będącego miejscem realizacji stażu naukowego, podlegają zwolnieniu przewidzianemu w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako że wyjazd w ramach programu „A” ma charakter podróży, o której stanowi przywołana powyżej regulacja art. 21 ust. 1 lit b) ustawy podatkowej.

Zgodnie z art. 21 ust. pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas: a) podróży służbowej pracownika, b) podróży osoby niebędącej pracownikiem – do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

W wyżej przywołanej regulacji ustawodawca posłużył się jedynie terminem „podróż” (dla pracownika użyto określenia podróż służbowa), dlatego też zakres tego zwolnienia nie ogranicza się jedynie do podróży służbowych, ale do wszystkich rodzajów podróży wykonywanych przez osoby inne niż pracownicy. Pojęcie podróży służbowej wiąże się ściśle ze stosunkiem pracy i zostało uregulowane w art. 77 (5) Kodeksu pracy, zgodnie z którym podróżą służbową jest wykonywanie przez pracownika, na polecenie pracodawcy, zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy. Pracownikowi wykonującemu takie zadanie przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. W przypadku podróży osoby niebędącej pracownikiem należności wiążą się z czynnościami jakie zostały podjęte przez niego w ramach łączącego go z usługobiorcą stosunku cywilnoprawnego. Jest to zasadnicza różnica w stosunku do zwolnienia dotyczącego należności z tytułu podróży służbowej pracowników. W przepisie art. 21 ust. 16 lit. b) nie zawarto definicji pojęcia osób niebędących pracownikami. Skoro zatem ustawodawca nie wskazał konkretnie osób, które mogą korzystać ze zwolnienia stanowiąc ogólnie, że są nim osoby objęte określeniem osoby niebędące pracownikami, to należy przyjąć, że w kategorii tej niewątpliwie znajdują się osoby, które na bazie zawartej umowy wykonują powierzone zadanie, a w takiej właśnie sytuacji, wobec zawartych umów (umowy pomiędzy uczelnią a Narodowym Centrum Nauki zawartej w dniu 26 sierpnia 2016 r. oraz umowy pomiędzy wnioskodawcą a uczelnią z dnia 30 września 2016 r.) Zainteresowana się znajduje.

Ponadto, należy zauważyć, że omawiany przepis zwolnienia obejmuje diety i inne należności. Jego zakres jest zatem bardzo szeroki, i w opinii Wnioskodawczyni, jego treść obejmuje (jako inne należności) pokrycie kosztów: przejazdów, noclegów, dojazdów środkami komunikacji miejskiej i innych udokumentowanych wydatków do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju.

W mniemaniu Zainteresowanej, biorąc pod uwagę przytoczone powyżej regulacje należy uznać, że należności na czas podróży mogą podlegać zwolnieniu do wysokości określonej we właściwych przepisach, tj. w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowych (Dz. U. z 2013 r., poz. 167). Wnioskodawczyni podkreśliła, że jej stanowisko potwierdziła wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej interpretacja indywidualna przepisów prawa podatkowego dotycząca podatku dochodowego od osób fizycznych z dnia 12 grudnia 2018 r. (0112-KDIL3-2.4011.338.2018.3.DJ) uznająca, że zwolnienie przedmiotowe środków przyznanych na finansowanie zagranicznych pobytów uczestników programu „A” jest zasadne. Co więcej, jak podała Wnioskodawczyni, wspomniane stanowisko wielokrotnie potwierdziły wyroki sądów administracyjnych, zapadłe w podobnych stanach faktycznych dotyczących środków przyznanych w programie „A”, jak i środków przyznanych w ramach programu „B”, w którym to przyznawane środki finansowe zostały podzielone w zbliżony sposób i opisane przy użyciu podobnego słownictwa („środki finansowe przeznaczone na finansowanie zagranicznych pobytów uczestników programu”): w Poznaniu (np. wyrok z dnia 23 listopada 2016 r., sygn. akt I SA/Po 763/16; z dnia 25 czerwca 2014 r., sygn. akt I SA/Po 163/14 oraz z dnia 16 kwietnia 2014 r., sygn. akt I SA/Po 1059/13), w Gdańsku (wyrok z dnia 3 grudnia 2013 r., sygn. akt. I SA/Gd 1296/13 oraz wyrok z dnia 4 grudnia 2013 r., sygn. akt I SA/Gd 1092/13), we Wrocławiu (wyrok z dnia 21 sierpnia 2013 r., sygn. akt I SA/Wr 867/13 oraz wyrok z dnia 18 sierpnia 2016 r., sygn. akt I SA/Wr 601/16), w Krakowie (wyrok z dnia 9 maja 2013 r., sygn. akt III SA/Kr 599/13 i z dnia 15 maja 2014 r., sygn. akt I SA/Kr 472/14), w Łodzi (wyrok z dnia 31 marca 2016 r., sygn. akt I SA/Łd 1250/15) oraz Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 12 października 2012 r., sygn. akt II FSK 309/11 oraz wyrok z dnia 8 września 2016 r., sygn. akt II FSK 3073/14 – wszystkie wyroki CBOSA).

Ponadto, Zainteresowana zauważyła, że do takiej interpretacji, w ostatnim czasie przychyliło się Ministerstwo Finansów w oficjalnym stanowisku z dnia 23 lipca 2018 r. dotyczących środków przyznawanych w ramach programu B”. W stanowisku tym stwierdzono, że „(...) Odnośnie natomiast stosowania zwolnień przedmiotowych do środków otrzymywanych w ramach programu B, obecnie w Centralnej Bazie Wyroków Sądowych Administracyjnych za dominujący należy uznać pogląd o stosowaniu art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy PIT, który odnosi się do diet i innych należności z tytułu podróży służbowej pracownika (lit. a) oraz diet i innych należności z tytułu podróży osoby niebędącej pracownikiem (lit. b). Ministerstwo Finansów informuje, iż Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego przyjął argumentację Ministra Finansów i zaakceptował przedstawioną propozycję, aby do środków z programu „B” otrzymywanych przez uczestników na wyjazdy do zagranicznych ośrodków badawczych stosować art. 21 pkt 16 ustawy PIT (...)”. Program „B” jest w wielu aspektach analogiczny do programu „A”, a środki do których odnoszą się zarówno przytoczone orzeczenia sądowe, jak stanowisko Ministerstwa Finansów, są określone w regulaminie tego programu jako środki finansowe przeznaczone na finansowanie zagranicznych pobytów uczestników programu” w czasie, gdy środki, których dotyczy zapytanie wnioskodawcy są określone w regulaminie konkursu „A” jako środki na „pokrycie kosztów związanych z pobytem wnioskodawcy w ośrodku naukowym, będącym miejscem realizacji stażu zagranicznego. Ponadto, adresatami obu konkursów zgodnie z ich regulaminami są (lub w przypadku konkursu „B” mogą być) uczestnicy studiów doktoranckich i zarówno przytaczane wyroki (np. wyrok z dnia 23 listopada 2016 r., sygn. akt I SA/Po 763/16), jak i stanowisko Ministerstwa Finansów, dotyczą zarówno środków przyznawanych pracownikom (środki te powinny wówczas podlegać zwolnieniu zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 a ustawy PIT), jak i osobom niebędącym pracownikami uczelni (zastosowanie ma wtedy art. 21 ust. 1 pkt 16 b ustawy PIT).

W opinii Wnioskodawczyni, nieuzasadnione i niezgodne z Konstytucją RP byłoby, aby w podobnym stanie faktycznym zastosowano odmienną interpretację od przestawionej przez Ministra Finansów w piśmie z dnia 23 lipca 2018 r. oraz w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 grudnia 2018 r. nr 0112-KDIL3-2.4011.338.2018.3.DJ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w cytowanej ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r., przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do treści tego przepisu w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W treści art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostały określone źródła przychodów, gdzie m.in. wymienia się inne źródła (pkt 9).

Stosownie do treści art. 20 ust. 1 wyżej przywołanej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. Na gruncie prawa podatkowego przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest każda forma przysporzenia majątkowego (korzyść), tzn. zarówno pieniężna, jaki i niepieniężna.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w czasie odbywania studiów doktoranckich Wnioskodawczyni została stypendystką programu „A” finansowanego przez Narodowe Centrum Nauki. Wspomniany program zakłada odbycie przez Stypendystę stażu w zagranicznym ośrodku naukowym. Umowa zawarta w dniu 26 sierpnia 2016 r. pomiędzy uczelnią a Narodowym Centrum Nauki zobowiązywała uczelnię do umożliwienia Zainteresowanej realizacji stypendium w ramach programu „A”. Umowa ta przydzieliła na rzecz stypendysty środki podzielone na: środki przeznaczone na stypendium naukowe dla stypendysty, środki przeznaczone na pokrycie przez stypendystę kosztów stażu w zagranicznym ośrodku naukowym w ramach stypendium oraz środki przeznaczone na pokrycie kosztów podróży (w obie strony) do zagranicznego ośrodka naukowego będącego miejscem realizacji stażu naukowego. Umowa zobowiązała uczelnię do wypłacenia Zainteresowanej środków na pokrycie kosztów stażu w zagranicznym ośrodku naukowym oraz do wypłaty środków z tytułu pokrycia kosztów podróży do miejsca odbywania stażu. W trakcie realizacji stażu zagranicznego Zainteresowana była zatrudniona na uczelni na stanowisku asystenta naukowego, jednak staż zagraniczny wynikał z bycia stypendystką programu „A” i nie odbywał się w ramach wykonywanych przez Wnioskodawczynię obowiązków służbowych. W związku z tym, Zainteresowana została wydelegowana na staż w czasie urlopu bezpłatnego, czyli odbyta przez Wnioskodawczynię podróż powinna być rozumiana jako podróż osoby niebędącej pracownikiem (uczelni); wynikała jednak z łączącej Zainteresowaną z uczelnią umowy z dnia 30 września 2016 r. dotyczącej stypendium „A”.

W stosunku do środków finansowych przeznaczonych na koszty stażu w zagranicznym ośrodku naukowym oraz na koszty podróży należy rozpatrywać zwolnienie przedmiotowe wynikające z treści art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

− do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Natomiast zgodnie z art. 21 ust. 13 ww. ustawy, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.
   
   

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są m.in. przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Zgodnie z § 2 tego rozporządzenia, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
2. zwrot kosztów:
   1. przejazdów,
   2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
   3. noclegów,
   4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Zauważyć należy, że warunkiem niezbędnym do skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest odbycie podróży, a w przypadku pracownika podróży służbowej.

Wskazać przy tym należy, że o ile w przypadku pracowników nie ma wątpliwości, że zwolnieniem objęte są wyłącznie diety i inne należności za czas podróży służbowej to w przypadku osób niebędących pracownikami uwzględnić należy świadczenia otrzymane w związku z szeroko rozumianą podróżą (podatek dochodowy od osób fizycznych – komentarz pod redakcją J. Marciniuka, Warszawa 2014). Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 12 stycznia 2018 r., sygn. akt II FSK 3509/15 wyjaśnił, że pojęcia „podróży” nie należy utożsamiać z „podróżą służbową” – pojęciem zdefiniowanym w Kodeksie pracy. Przy braku zaś ustawowej definicji „podróży” należy przyjąć, że chodzi tu zarówno o podróż odbytą w związku z załatwianiem cudzych spraw, jak również o dojazd na miejsce wykonywania określonych czynności.

Przystępując do oceny skutków podatkowych otrzymania środków przeznaczonych na pokrycie kosztów podróży i pobytu w zagranicznym ośrodku naukowym, w pierwszej kolejności zauważyć należy, że w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych posłużono się terminem „podróż” bez określenia „służbowa”, co oznacza, że zakres tego zwolnienia nie ogranicza się jedynie do podróży służbowych w rozumieniu art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 917, z późn. zm.), ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami. Niemniej jednak definiując pojęcie podróży należy mieć na uwadze pojęcie podróży służbowej określone w art. 775 § 1 cyt. ustawy, zgodnie z którym pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

W wyrokach zapadłych przed Naczelnym Sądem Administracyjnym (wyroki z dnia 30 maja 2018 r. sygn. akt II FSK 1446/16, z dnia 14 grudnia 2017 r., sygn. akt II FSK 3337/15) oraz w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 18 lipca 2018 r. sygn. akt I SA/Op 166/18, Sąd stwierdził, że „w treści art. 21 ust. 1 pkt 16 u.p.d.o.f ustawodawca wyodrębnił dwa rodzaje podróży uzasadniające zwolnienie przychodów uzyskanych za czas podróży, mianowicie „podróż służbową” oraz „podróż osoby niebędącej pracownikiem”. Trzeba więc zauważyć, że według jednej z dyrektyw wykładni językowej, tj. zakazu wykładni synonimicznej, zakłada się, że różnym zwrotom nie należy nadawać tego samego znaczenia. Nie można zatem uznać za poprawną takiej wykładni, która prowadzi do ustalenia, że zwroty „podróż służbowa” oraz „podróż osoby niebędącej pracownikiem” będą miały to samo znaczenie.”

Swoje rozważania Sąd kończy konkluzją, że „aby osoba niebędąca pracownikiem mogła skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b), w zw. z ust. 13 pkt 1 u.p.d.o.f. konieczne jest odbycie przez nią podróży oraz ustalenie, że celem tej podróży jest osiągnięcie przychodu. Nadto otrzymane świadczenie nie może zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Przy czym podróż, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) nie może być utożsamiana z podróżą służbową”.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz opisany we wniosku stan faktyczny, należy uznać, że wyjazd Wnioskodawczyni do zagranicznego ośrodka naukowego stanowi podróż, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, na gruncie opisanego we wniosku stanu faktycznego otrzymane przez Zainteresowaną „środki na pokrycie kosztów stażu stypendysty w zagranicznym ośrodku naukowym” oraz „środki finansowe na pokrycie kosztów podróży stypendysty do zagranicznego ośrodka naukowego”, do wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej podlegają zwolnieniu od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.