2019.05.24 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.133.2019.1.EN
z 24 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, który wpłynął do Organu 26 marca 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie:

uznania wskazanego we wniosku porozumienia (konsorcjum) za „wspólne przedsięwzięcie”, o którym mowa w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
braku powstania przychodu podatkowego z tytułu wpłat kwot należnych od konsorcjantów na rachunek bankowy Wnioskodawcy,

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 marca 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie:

uznania wskazanego we wniosku porozumienia (konsorcjum) za „wspólne przedsięwzięcie”, o którym mowa w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
braku powstania przychodu podatkowego z tytułu wpłat kwot należnych od konsorcjantów na rachunek bankowy Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej: „fundacja”), jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych podlegającym obowiązkowi podatkowemu od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Fundacja wpisana jest zarówno do rejestru przedsiębiorców KRS, jak i do rejestru stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji oraz samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej KRS. Prowadzi działalność statutową i gospodarczą na terytorium Polski. Fundacja ma charakter „think thanku”, czyli niezależnej organizacji pozarządowej. Celem statutowym fundacji jest wszechstronna działalność, w tym społeczna, informacyjna, naukowa i oświatowa, (…) Przeważający przedmiot działalności statutowej fundacji stanowią badania naukowe i prace rozwojowe w dziedzinie nauk społecznych i humanistycznych (PKD 72.20.Z).

Od stycznia 2017 r. fundacja jest członkiem konsorcjum naukowo-przemysłowego (dalej: „konsorcjum”). Obok Wnioskodawcy uczestnikami konsorcjum są:

Jednostki naukowe: X, Y oraz
Spółki prawa handlowego: Grupa A S.A., B S.A., C S.A., D S.A., E S.A., F S.A., G Sp. z. o.o.

Konsorcjum stanowi konsorcjum naukowe w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 87 ze zm.), czyli grupę jednostek organizacyjnych, w której skład wchodzi co najmniej jedna jednostka naukowa oraz co najmniej jeden przedsiębiorca, albo co najmniej dwie jednostki naukowe, podejmującą na podstawie umowy wspólne przedsięwzięcie obejmujące badania naukowe, prace rozwojowe lub inwestycje służące potrzebom badań naukowych lub prac rozwojowych. Pomimo, że nowa ustawa z dnia 20 lipca 2018 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz.U. z 2019 r., poz. 1668) nie normuje instytucji konsorcjum naukowego, umowa o konsorcjum jest aktualna i fundacja będąca Wnioskodawcą jest jego uczestnikiem.

Zgodnie z umową tworzącą konsorcjum celem konsorcjum jest podejmowanie działań wspierających budowę obszarów współpracy pomiędzy nauką a przedsiębiorcami. Zasadniczym celem konsorcjum jest zbudowanie platformy współpracy między nauką a przedsiębiorcami oraz instytucjami otoczenia biznesu poprzez inicjowanie i prowadzenie wspólnych badań, komercjalizację wyników prac oraz podnoszenie konkurencyjności gospodarki. Przedmiotem działalności konsorcjum jest realizacja wspólnych przedsięwzięć, obejmujących m.in. badania naukowe, kształcenie kadry pracowniczej na potrzeby gospodarki oraz prace rozwojowe realizowane poprzez udział w konkursach organizowanych przez instytucje grantodawcze.

Realizacja wspólnych przedsięwzięć odbywa się w oparciu o określony w umowie konsorcjum model wewnętrznych rozliczeń. Umowa konsorcjum określa zarówno zasady finansowania bieżącej działalności konsorcjum, jak i uprawnienia oraz obowiązki uczestników konsorcjum oraz ich udział w rezultatach wspólnych przedsięwzięć. Konsorcjum nie stanowi odrębnego od jego uczestników podmiotu praw i obowiązków, lecz wyłącznie porozumienie o współpracy zawarte dla osiągnięcia określonych w umowie konsorcjum celów. Uczestnicy konsorcjum powołują organy zarządzające konsorcjum w skład których wchodzą zarówno przedstawiciele Wnioskodawcy, jak i innych członków konsorcjum. Zgodnie z umową finansowanie bieżącej działalności konsorcjum i wspólnych przedsięwzięć wymagających własnych wkładów pieniężnych odbywa się na zasadzie corocznej składki członkowskiej uiszczanej przez uczestników konsorcjum. Wysokość składki (wkładów pieniężnych) ustalana jest co roku przez radę konsorcjum składającą się przedstawicieli uczestników konsorcjum, przy czym stosownie do postanowień umowy istnieje możliwość zwolnienia uczestnika konsorcjum - na jego wniosek - z obowiązku uiszczania w danym roku składki. Wysokość wniesionego wkładu pieniężnego (składki) determinuje udział uczestników konsorcjum w rezultatach realizowanych wspólnych projektów (przedsięwzięć). Rozliczenia między konsorcjantami są jednak sprawą wewnętrzną konsorcjum i pozostają poza sferą rozliczeń z instytucją grantodawczą.

Na podstawie umowy konsorcjum składki członkowskie wpłacane są na rachunek bankowy prowadzony przez Wnioskodawcę i dedykowany wyłącznie do obsługi finansowej konsorcjum. Z rachunku tego finansowana jest zarówno bieżąca działalność konsorcjum, jak i wspólnie realizowane przedsięwzięcia. Zasady wykorzystania składek członkowskich określa harmonogram finansowy konsorcjum. Zgodnie z nim około 8% składek członkowskich wykorzystywane jest przez Wnioskodawcę na pokrycie kosztów bieżącej działalności konsorcjum takich jak opłaty za najem, utrzymanie rachunku bankowego, usługi telefoniczne, obsługa biura księgowego, zakup materiałów biurowych. Koszty te ściśle związane są z bieżącą działalnością sekretariatu fundacji obsługującego konsorcjum i realizowane w ramach konsorcjum wspólne przedsięwzięcia wymagające wspólnych nakładów. Pozostała część składek członkowskich, tj. około 92%, przeznaczana jest bezpośrednio na finansowanie wspólnych przedsięwzięć konsorcjum.

Na rachunek bankowy Wnioskodawcy przeznaczony do obsługi finansowej konsorcjum - oprócz składek członkowskich - wpływają przychody z tytułu realizacji wspólnych przedsięwzięć. Jednocześnie konsorcjum realizuje co najwyższej dwa wspólne przedsięwzięcia. Po zakończeniu realizacji danego przedsięwzięcia, dokonuje się podziału środków pieniężnych pozostałych na rachunku bankowym obsługiwanym przez Wnioskodawcę, zgodnie z uchwałą rady konsorcjum, przy czym część zysku wypracowanego w ramach danego wspólnego przedsięwzięcia może być przeznaczona na finansowanie bieżącej działalności konsorcjum w kolejnym roku.

Istotne elementy opisu stanu faktycznego zawarto także we własnym stanowisku w sprawie, gdzie wskazano, że przez składkę należy rozumieć zabudżetowane środki finansowe każdego z uczestników konsorcjum, którymi Wnioskodawca dysponuje w ich imieniu, stosowanie do podjętych uchwał. Wnioskodawca nie może zatem samodzielnie decydować o wydatkowaniu zgromadzonych środków pieniężnych wnoszonych przez pozostałych uczestników konsorcjum, gdyż w myśl odrębnych postanowień umowy, jest on zobowiązany do zapewnienia każdemu członkowi konsorcjum uiszczającemu składki pieniężne stałego dostępu i bezzwłocznej informacji o rozliczeniach finansowych konsorcjum z tego tytułu. Tak więc Wnioskodawca jest zgodnie z umową jedynie dysponentem organizacyjno-finansowym składek członkowskich, które w całości przeznaczane są na finansowanie realizowanych przez konsorcjum wspólnych przedsięwzięć i projektów naukowych. Z tych względów w ocenie Wnioskodawcy, wpłacane na prowadzony przez niego rachunek bankowy przez pozostałych uczestników konsorcjum składki członkowskie nie stanowią jego przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w myśl którego przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Wpłacane środki pieniężne na rachunek bankowy Wnioskodawcy nie stanowią bowiem trwałego przysporzenia majątkowego o charakterze definitywnym, dlatego też nie mogą być uznane za przychód. Wnioskodawca jest bowiem wyłącznie tymczasowym depozytariuszem mienia (środków pieniężnych) konsorcjum.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy konsorcjum, którego uczestnikiem jest Wnioskodawca, stanowi wspólne przedsięwzięcie w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
Czy składki członkowskie wpłacane przez członków konsorcjum na rachunek bankowy Wnioskodawcy nie stanowią dla Wnioskodawcy przychodu podatkowego w rozumieniu przepisów art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, konsorcjum, którego uczestnikiem jest Wnioskodawca, stanowi wspólne przedsięwzięcie w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865).

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału), przy czym w przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Na podstawie ust. 2 ww. przepisu, powyższe zasady stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

Co istotne, ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia wspólnego przedsięwzięcia, a jedynie sposób rozliczania przychodów i kosztów uczestników wspólnego przedsięwzięcia. Oznacza to konieczność dokonania wykładni gramatycznej i wskazania zakresu tego pojęcia. Poprzez wspólne przedsięwzięcie należy tym samym rozumieć pewien projekt, działanie podjęte we wspólnym celu. Trzeba przy tym przyjąć, że ze wspólnym przedsięwzięciem mamy do czynienia w sytuacji, gdy kilka podmiotów decyduje się na realizację określonego celu (celów) i powstają między nimi takie więzi, które mają to umożliwić. To odróżnia wspólne przedsięwzięcie od relacji między wykonawcą a podwykonawcą. Ten ostatni realizuje bowiem tylko przydzielone mu zadanie, a cel jego działania nie jest tym samym, szerszym zakresowo celem przyświecającym generalnemu wykonawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, poprzez wspólne przedsięwzięcie należy rozumieć również konsorcjum, przez które strony danej umowy zobowiązują się realizować określone cele, o ile między tymi stronami występują więzi organizacyjne i finansowe. Uznanie konsorcjum za wspólne przedsięwzięcie zależy bowiem od jednoczesnego spełnienia dwóch przesłanek; realizacji wspólnego celu (lub celów) oraz istnienia więzi o charakterze organizacyjnym i finansowym między uczestnikami konsorcjum. Takie podejście w materii uznania konsorcjum za wspólne przedsięwzięcie jest szeroko prezentowane przez organy podatkowe (tak np. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 5 stycznia 2012 r., Znak: IBPBI/2/423- 1183/11/BG, czy też Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 11 maja 2010 r., Znak: ILPB3/423-166/10-3/MM).

Umowa konsorcjum nie jest uregulowana przez przepisy prawa cywilnego. Należy do tzw. umów nienazwanych, które mogą być zawierane zgodnie z wynikającą z art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. z 2018 r. poz. 1025 ze zm.) zasadą swobody umów. W piśmiennictwie wskazuje się jednak, iż termin „konsorcjum” jest w zasadzie elementem języka prawniczego (zob. J. Hilla, prawne problemy funkcjonowania konsorcjum, „Radca prawny” 2005, nr 5, s. 2 i nast.), zaś umowa konsorcjum jest powszechnie rozumiana jako umowa nienazwana zawarta przez co najmniej dwa podmioty, które zobowiązują się do współpracy celem osiągnięcia określonego celu. Samo konsorcjum nie jest odrębnym podmiotem gospodarczym i nie posiada osobowości prawnej, a ponieważ nie musi posiadać odrębnej nazwy i siedziby nie podlega również obowiązkowi rejestracji. Konsorcjum zawiązywane jest w celu realizacji wspólnego przedsięwzięcia, które ze względu na potencjał finansowy, logistyczny, techniczny lub organizacyjny przekracza możliwości jednego podmiotu. Umowa konsorcjum z reguły wiąże strony umowy na czas określony. Najczęściej oznaczony osiągnięciem celu, do realizacji którego konsorcjum zostało powołane.

Podkreślić przy tym należy, iż o ile samo pojęcie „konsorcjum” jest zwrotem prawnie niedookreślonym, zarówno na gruncie prawa cywilnego, prawa podatkowego, jak i innych gałęzi prawa, w tym np. prawa zamówień publicznych, to w przepisach prawa istnieje definicja konsorcjum naukowego, przez które - zgodnie z art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki - rozumie się grupę jednostek organizacyjnych, w której skład wchodzi co najmniej jedna jednostka naukowa oraz co najmniej jeden przedsiębiorca, albo co najmniej dwie jednostki naukowe, podejmującą na podstawie umowy wspólne przedsięwzięcie obejmujące badania naukowe, prace rozwojowe lub inwestycje służące potrzebom badań naukowych lub prac rozwojowych. Celem konsorcjum naukowego jest zatem zawsze cel naukowy i/lub badawczy a nie cel gospodarczy.

Zdaniem Wnioskodawcy, konsorcjum, którego jest on uczestnikiem, spełnia przesłanki warunkujące uznanie go za wspólne przedsięwzięcie w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, tak pod względem podmiotowym, jak i przedmiotowym. Przede wszystkim, konsorcjum to stanowi konsorcjum naukowe w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy o zasadach finansowania nauki. Konsorcjum zostało zawiązane w celu podejmowania wspólnych przedsięwzięć przez Wnioskodawcę i pozostałych uczestników konsorcjum, obejmujących w szczególności badania naukowe, kształcenie kadry pracowniczej na potrzeby gospodarki oraz prace rozwojowe realizowane poprzez udział w konkursach organizowanych przez instytucje grantodawcze, mających na celu zbudowanie platformy współpracy między nauką a przedsiębiorcami oraz instytucjami otoczenia biznesu poprzez inicjowanie i prowadzenie wspólnych badań, komercjalizację wyników prac (…).

Realizacja wspólnego celu wymaga koordynacji działań uczestników konsorcjum, między którymi występują określone umową więzi organizacyjne i finansowe. Uczestnicy konsorcjum zachowują niezależność w działaniach nieobjętych umową, natomiast w działaniach konsorcjum realizują wspólną politykę finansową objętą porozumieniem. Za ustalenie i realizację harmonogramu finansowego konsorcjum odpowiada rada konsorcjum składająca się z przedstawicieli wszystkich uczestników konsorcjum. Rozliczenia finansowe konsorcjum dokonywane są za pośrednictwem jednego rachunku bankowego, przeznaczonego do obsługi finansowej działalności bieżącej konsorcjum oraz realizowanych wspólnie przedsięwzięć naukowych, badawczych i naukowo-badawczych.

W ocenie Wnioskodawcy, opisane w przedstawionym stanie faktycznym konsorcjum, stanowi zatem wspólne przedsięwzięcie w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w ramach którego uczestnicy konsorcjum zobowiązują się realizować wspólne działania naukowe i/lub badawcze, przy czym między uczestnikami konsorcjum istnieją określone więzi finansowe i organizacyjne, warunkujące realizację wspólnego celu i podejmowanych w jego ramach konkretnych działań.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, składki członkowskie wpłacane przez członków konsorcjum na rachunek bankowy Wnioskodawcy nie stanowią dla Wnioskodawcy przychodu podatkowego w rozumieniu przepisów art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z postanowień umowy tworzącej konsorcjum wynika, że po pierwsze każda ze stron umowy ponosi własne koszty związane z uczestnictwem w konsorcjum. Po drugie każdy uczestnik bierze udział w finansowaniu i realizacji konkretnych przedsięwzięć. Dotychczas zrealizowane zostały trzy wspólne przedsięwzięcia. Aktualnie zaś jest realizowane zadanie w formie call for papers.

Pewna część składek członkowskich około 8% wykorzystywana jest przez fundację zgodnie z harmonogramem finansowym na poczet wydatków takich jak m.in.: opłaty za najem, utrzymanie rachunku bankowego, telefon, obsługa biura księgowego, materiały biurowe. Wymienione tytuły ściśle związane są z bieżącą działalnością sekretariatu fundacji obsługującego konsorcjum i przedsięwzięć wymagających wspólnych nakładów.

Wysokość składki członkowskiej uczestników konsorcjum ustalana jest co roku. Musi ona uwzględniać uchwalony przez radę konsorcjum budżet. Każdorazowa wysokość składki określana jest uchwałą rady konsorcjum podejmowaną jednomyślnie przez obecnych na posiedzeniu przedstawicieli uczestników. Zgodnie z postanowieniami umowy istnieje możliwość zwolnienia uczestnika z obowiązku uiszczania w danym roku składki na złożony przez niego wniosek.

Przez składkę należy rozumieć zabudżetowane środki finansowe każdego z uczestników konsorcjum, którymi Wnioskodawca dysponuje w ich imieniu, stosowanie do podjętych uchwał. Wnioskodawca nie może zatem samodzielnie decydować o wydatkowaniu zgromadzonych środków pieniężnych wnoszonych przez pozostałych uczestników konsorcjum, gdyż w myśl odrębnych postanowień umowy, jest on zobowiązany do zapewnienia każdemu członkowi konsorcjum uiszczającemu składki pieniężne stałego dostępu i bezzwłocznej informacji o rozliczeniach finansowych konsorcjum z tego tytułu. Tak więc Wnioskodawca jest zgodnie z umową jedynie dysponentem organizacyjno-finansowym składek członkowskich, które w całości przeznaczane są na finansowanie realizowanych przez konsorcjum wspólnych przedsięwzięć i projektów naukowych. Z tych względów w ocenie Wnioskodawcy, wpłacane na prowadzony przez niego rachunek bankowy przez pozostałych uczestników konsorcjum składki członkowskie nie stanowią jego przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w myśl którego przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Wpłacane środki pieniężne na rachunek bankowy Wnioskodawcy nie stanowią bowiem trwałego przysporzenia majątkowego o charakterze definitywnym, dlatego też nie mogą być uznane za przychód. Wnioskodawca jest bowiem wyłącznie tymczasowym depozytariuszem mienia (środków pieniężnych) konsorcjum. W piśmiennictwie od lat ugruntowana jest wykładnia naukowa pojęcia definitywnego przysporzenia majątkowego przez które rozumieć należy trwałe i ostateczne zwiększenie aktywów osoby prawnej (por w. Modzelewski Komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Warszawa 2015, wyd. 9).

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone w orzecznictwie sądów administracyjnych, w tym przykładowo:

w orzeczeniu NSA z 3 czerwca 2014 r. sygn. akt II FSK 1532/12, w którym sąd stwierdził, ze „przychodami są więc wszelkiego rodzaju przysporzenia majątkowe, które mają nieodwracalny charakter, przy czym muszą być definitywnie otrzymane przez dany podmiot;”
w orzeczeniu NSA z 24 stycznia 2013 r., sygn. akt II FSK 1103/11, w którym sąd uznał, iż „o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, ze w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, którymi może on rozporządzać”;
w orzeczeniu NSA z 24 października 2012 r., sygn. akt 421/11, sąd stanął na stanowisku, iż „(...) Przysporzenie definitywne to takie, które ma charakter ostateczny, nieodwołany, który nie podlega już zwrotowi”;
w wyroku WSA w Warszawie z 20 lipca 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 3125/10), zgodnie z którym „co do zasady za przychód podatników podatku dochodowego od osób prawnych uznaje się wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, bezzwrotnym i definitywnym”.

Prezentowane stanowisko Wnioskodawcy znajduje także potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 4 sierpnia 2013 r., Znak: IPPB5/423-421/13-3/RS, w której organ podatkowy jednoznacznie wskazał, iż wpłaty środków pieniężnych na konto lidera konsorcjum uprawnionego do poboru składek członkowskich nie stanowią jego przychodu z uwagi na to, że nie mają one charakteru definitywnego przysporzenia.

Zbliżone stanowisko zaprezentowane zostało w interpretacji indywidualnej z 6 marca 2015 r. Znak: ITPBP/423/114/14-4/IR), w której Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi uznał, iż co do zasady przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną.

Podobnie wypowiedział się organ podatkowy w interpretacji indywidualnej z 15 kwietnia 2014 r., Znak: ILPB3/423-16/14-2/JG, w której Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał, iż przychodem są wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, których rzeczywiste otrzymanie, a w niektórych przypadkach już sam fakt, że są należne, powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego. Co do zasady, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa on aktywa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo zauważyć należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie była kwestia ustalenia czy konsorcjum do którego należy Wnioskodawca stanowi konsorcjum naukowe w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 8 października 2004 r. o zasadach finansowania nauki (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 87), która została uchylona ustawą z dnia 20 lipca 2018 r. Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1668 ze zm.) bowiem kwestia ta nie jest uregulowana przepisami prawa podatkowego zatem nie może być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin