Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.135.2019.3.PR
z 24 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 marca 2019 r. (data wpływu 21 marca 2019 r.) uzupełnionym w dniu 20 maja 2019 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

• prawidłowe – w zakresie opodatkowania przez Wnioskodawcę czynności udzielenia mu pożyczki,
• nieprawidłowe – w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego w związku z importem usługi pożyczki oraz obowiązku wykazania tej usługi w deklaracji VAT-7 za okres powstania obowiązku podatkowego.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 21 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przez Wnioskodawcę czynności udzielenia mu pożyczki oraz w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego w związku z importem usługi pożyczki oraz obowiązku wykazania tej usługi w deklaracji VAT-7 za okres powstania obowiązku podatkowego. Wniosek został uzupełniony w dniu 20 maja 2019 r. o dowód uiszczenia brakującej opłaty.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym i jest podatnikiem VAT czynnym. Przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest działalność związana z oprogramowaniem. Wnioskodawca nie posiada siedziby prowadzenia działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terenie USA.

W związku z potrzebą przeprowadzenia znacznych inwestycji w rozwój prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca zamierza pozyskać dodatkowe środki finansowe. Źródłem pozyskania środków finansowych będzie między innymi udzielona Wnioskodawcy pożyczka. Pożyczkodawcą będzie A (Teksas, USA). Pożyczka zostanie udzielona za wynagrodzeniem w postaci odsetek. W chwili zawarcia umowy pożyczki środki pieniężne, będące przedmiotem umowy, nie będą znajdowały się na terytorium Polski. Kwota wynikająca z umowy pożyczki zostanie wypłacona na rzecz Wnioskodawcy z rachunku bankowego pożyczkodawcy prowadzonego w USA (przez bank z siedzibą w USA) na rachunek bankowy Wnioskodawcy prowadzony w Polsce. Umowa pożyczki zostanie zawarta na terytorium USA. Przedmiotem działalności pożyczkodawcy jest wydobycie gazu i ropy w USA. Pożyczkodawca nie jest wspólnikiem Wnioskodawcy, nie jest podmiotem powiązanym, nie jest bankiem, nie ma miejsca zarządzania, siedziby ani nie prowadzi działalności gospodarczej na terytorium Polski. Usługa udzielenia pożyczki na rzecz Wnioskodawcy, wykonana przez pożyczkodawcę z siedzibą w USA zostanie wykonana dla miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy w Polsce. Środki będą przeznaczone na budowę centrum badawczo-rozwojowego (budynek i wyposażenie). Jest to wkład własny do inwestycji dofinansowanej ze środków unijnych. Żadne środki nie zostaną wypłacone przez pożyczkodawcę na rzecz pożyczkobiorcy, przed zawarciem umowy pożyczki.

Po zawarciu przedmiotowej umowy pożyczki, Wnioskodawca i pożyczkodawca podpiszą dodatkową umowę ramową, której postanowienia będą odnosiły się do wszystkich umów pożyczek wcześniej zawartych między wymienionymi stronami. W przypadku kolizji postanowień ramowej umowy z postanowieniami wcześniej podpisanych umów pożyczek postanowienia wcześniej podpisanych umów pożyczek będą nadrzędne, chyba, że postanowienia wcześniej podpisanych umów pożyczki przewidywać będą inaczej. Umowa ramowa będzie uzupełniała warunki udzielonych pożyczek, w szczególności w zakresie zabezpieczenia ich spłaty, w zakresie uprawnień pożyczkodawcy na wypadek naruszenia warunków udzielonych pożyczek, w zakresie uprawnień pożyczkodawcy co do rozwiązania zawartych umów pożyczek, w zakresie przekazywania informacji finansowych o pożyczkobiorcy. Umowa ramowa nie będzie zawierała postanowień w zakresie udzielenia kolejnych pożyczek na rzecz Wnioskodawcy, lecz będzie się odnosiła do już zawartych wcześniej umów pożyczek między stronami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku, udzielona Wnioskodawcy pożyczka wraz z odsetkami powinna zostać rozpoznana przez Wnioskodawcę jako import usług w rozumieniu art. 2 pkt 9 oraz art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, podlegający jednocześnie zwolnieniu z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT?
2. W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie nr 1, czy import usług zwolnionych w postaci pożyczki powinien być wykazywany w deklaracji VAT-7 składanej za miesiąc, w którym powstanie obowiązek podatkowy z tytułu pożyczek, tj. za miesiąc, w którym dojdzie do zapłaty odsetek?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, udzielona mu pożyczka, wraz z kwotą odsetek, powinna zostać rozpoznana przez Wnioskodawcę jako import usług w rozumieniu art. 2 pkt 9 oraz art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, podlegający jednocześnie zwolnieniu z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT. Wnioskodawca w związku z zawartą umową pożyczki, powinien wykazać import usług zwolnionych w deklaracji VAT-7 składanej za miesiąc, w którym powstanie obowiązek podatkowy z tytułu pożyczki, tj. za miesiąc, w którym dochodzi do zapłaty odsetek.

W ocenie Wnioskodawcy, czynności polegające na udzieleniu pożyczki podlegającej oprocentowaniu, stanowić będą odpłatne świadczenie usług. Odsetki otrzymane z tytułu udzielonej pożyczki stanowią wynagrodzenie za udzielenie pożyczki.

W ocenie Wnioskodawcy, zapłata odsetek do podmiotu zagranicznego mającego siedzibę w innym państwie stanowić będzie tzw. import usług.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest co do zasady miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania. Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że usługa finansowa, polegająca na udzielaniu pożyczek nie została wymieniona w wyjątkach określonych w art. 28b ustawy o VAT, a także w kolejnych po art. 28b regulacjach ustawy o VAT.

W konsekwencji, dla określenia miejsca jej świadczenia należy stosować zasadę ogólną wynikającą ze wspomnianego art. 28b ustawy o VAT. Biorąc pod uwagę powołane powyżej regulacje ustawy o VAT, w odniesieniu do analizowanej kwestii miejscem świadczenia usługi udzielania pożyczki będzie miejsce, w którym usługobiorca posiada siedzibę, tj. Polska.

Zgodnie zaś z art. 17 ust. 1 pkt 4, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
2. usługobiorcą jest:
   • w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
   • w pozostałych przypadkach – podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że podatnikiem zobowiązanym do rozliczenia powyższej transakcji będzie Wnioskodawca. W konsekwencji, Wnioskodawca powinien rozpoznać po swojej stronie import usług (zgodnie z art. 2 pkt 9 ustawy o VAT) rozumiany jako świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Pożyczka jest usługą zwolnioną z podatku VAT. Zgodnie bowiem z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, zwolnione są od podatku VAT usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, udzielenie pożyczki na rzecz Wnioskodawcy stanowić będzie czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, lecz zwolnioną z opodatkowania zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT jako usługa udzielania pożyczki. Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, udzielenie pożyczki przez podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski stanowi dla Wnioskodawcy import usług podlegający opodatkowaniu na terytorium Polski. Do rozliczenia tej transakcji w zakresie podatku od towarów i usług zobowiązany będzie Wnioskodawca jako nabywca przedmiotowych usług. Usługi te będą korzystały ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 oraz art. 130c i art. 133.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 29a ustawy o VAT podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Biorąc pod uwagę powyższe należy przyjąć, że w przypadku pożyczek zapłatę stanowią odsetki należne pożyczkodawcy. W konsekwencji, w przypadku pożyczek udzielonych Wnioskodawcy podstawą opodatkowania będzie wartość odsetek.

Odnosząc powołane regulacje do sytuacji Wnioskodawcy, powinien on wykazywać import usług zwolnionych w deklaracjach VAT-7 w ten sposób, że jako podstawę opodatkowania powinien wykazywać kwotę odsetek zapłaconych na mocy zawartych umów pożyczek. Wnioskodawca nie powinien natomiast wykazywać podatku naliczonego oraz należnego. Biorąc pod uwagę, że pożyczki stanowią usługę finansową (zwolnioną z VAT) na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, zdaniem Wnioskodawcy, w celu ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego należy zastosować art. 19a ust. 5 pkt 1 lit. e. Zgodnie z tym przepisem obowiązek podatkowy powstaje w momencie otrzymania całości lub części zapłaty z tytułu świadczenia usług zwolnionych od podatku zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37-41.

W świetle powołanych przepisów, obowiązek podatkowy z tytułu importu usług w przypadku pożyczki powstanie w momencie zapłaty odsetek. W rezultacie, Wnioskodawca będzie zobowiązany do wykazywania importu usług zwolnionych w deklaracji VAT-7 składanej za miesiąc, w którym powstanie obowiązek podatkowy z tytułu zawartej umowy pożyczki, tj. za miesiąc, w którym dojdzie do zapłaty odsetek. Wnioskodawca pragnie wskazać, iż o zasadności zajętego stanowiska, świadczą wydawane interpretacje podatkowe w podobnych stanach faktycznych. Dla przykładu Wnioskodawca pragnie przywołać pismo z dnia 6 lipca 2012 r. Izby Skarbowej w Łodzi nr IPTPP2/443-395/12-2/JN.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

• prawidłowe – w zakresie opodatkowania przez Wnioskodawcę czynności udzielenia mu pożyczki,
• nieprawidłowe – w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego w związku z importem usługi pożyczki oraz obowiązku wykazania tej usługi w deklaracji VAT-7 za okres powstania obowiązku podatkowego.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy. Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem co do zasady usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

1. w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia;
2. świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
   
   

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca jest podatnikiem VAT czynnym. W związku z potrzebą przeprowadzenia znacznych inwestycji w rozwój prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca zamierza pozyskać dodatkowe środki finansowe, których źródłem pozyskania będzie między innymi udzielona mu pożyczka. Pożyczkodawcą będzie podmiot z terytorium USA prowadzący działalności w zakresie wydobycie gazu i ropy w USA. Pożyczkodawca nie jest wspólnikiem Wnioskodawcy, nie jest podmiotem powiązanym, nie jest bankiem, nie ma miejsca zarządzania, siedziby ani nie prowadzi działalności gospodarczej na terytorium Polski. Usługa udzielenia pożyczki na rzecz Wnioskodawcy, zostanie wykonana przez Pożyczkodawcę dla miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy w Polsce. Pożyczka zostanie udzielona za wynagrodzeniem w postaci odsetek.

Istota umowy pożyczki została zawarta w art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.). Zgodnie z § 1 ww. przepisu, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę. Zasilają one jednak tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

Udzielenie pożyczki przez podatnika spełnia przesłanki uznania tej czynności za podlegające opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielenia, czy statusu nabywcy. Udzielanie pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług. Udzielenie pożyczki stanowi świadczenie na rzecz innego podmiotu, polegające na udostępnieniu kapitału na wskazany w umowie okres. Czynność udzielenia pożyczki w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w zamian za wynagrodzenie (odsetki), stanowi zatem odpłatne świadczenie usług, co do zasady, podlegające opodatkowaniu VAT. Zatem, odsetki otrzymane z tytułu udzielonej pożyczki stanowią wynagrodzenie z tytułu jej udzielenia.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy – podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Biorąc pod uwagę opis sprawy, należy stwierdzić, że na podstawie zaprezentowanych powyżej przepisów ustawy, czynność udzielenia przez Pożyczkodawcę pożyczki w zamian za wynagrodzenie (odsetki) będzie stanowić odpłatne świadczenie usługi, której podstawą opodatkowania będą odsetki, które otrzyma Pożyczkodawca od Wnioskodawcy.

W przypadku świadczenia usług istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

I tak, stosownie do art. 28a ustawy – na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy – miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Zastrzeżenia wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy nie będą miały zastosowania w niniejszej sprawie.

Biorąc pod uwagę opis sprawy należy zatem stwierdzić, że miejscem świadczenia nabywanych przez Wnioskodawcę usług udzielenia pożyczki będzie terytorium Polski.

Stosownie do art. 2 pkt 9 ustawy – przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy – podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
2. usługobiorcą jest:
   • w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
   • w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem świadczenia usług, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15,
   • w pozostałych przypadkach – podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

Przepis art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy wprowadza mechanizm tzw. odwrotnego obciążenia, który polega na opodatkowaniu usług przez usługobiorcę. Powiązanie tego mechanizmu z regulacjami w zakresie określenia miejsca świadczenia usług ma na celu, z jednej strony opodatkowanie usług w miejscu ich konsumpcji, a z drugiej strony, zaoszczędzenie usługodawcy obowiązków związanych z rejestracją oraz rozliczeniem podatku.

Warunkiem zastosowania odwrotnego obciążenia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy względem usług, do których stosuje się art. 28b jest, aby usługodawca nie posiadał siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju. Natomiast usługobiorcą był m.in. podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy posiadający siedzibę działalności gospodarczej bądź stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, tj. w Polsce.

Jak stanowi art. 17 ust. 2 ustawy – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Zatem Wnioskodawca będzie podatnikiem, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, zobowiązanym do rozliczenia nabywanej usługi udzielenia pożyczki na zasadzie importu usług, zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy – stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności zwolnienie od podatku.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy – zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Tym samym usługa udzielenia pożyczki mieści się w zakresie czynności, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy i korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na terytorium kraju.

Podsumowując, w związku z nabyciem usługi udzielenia pożyczki Wnioskodawca stanie się podatnikiem, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy zobowiązanym do rozpoznania importu tej usługi – w rozumieniu art. 2 pkt 9 ustawy – jako zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy – obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Natomiast stosownie do art. 19a ust. 5 pkt 1 lit. e ustawy – obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty z tytułu świadczenia usług zwolnionych od podatku zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37-41.

W przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 1 i 2, obowiązek podatkowy powstaje w odniesieniu do otrzymanej kwoty (art. 19a ust. 6 ustawy).

Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z przepisów ustawy obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi. Jednakże m.in. dla usług zwolnionych od podatku zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37-41 ustawy, w tym dla usług udzielania pożyczek, przewidziano szczególny moment powstania obowiązku podatkowego, tj. z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty z tego tytułu – w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

Rozpoznanie obowiązku podatkowego w przypadku usługi udzielenia pożyczki nie oznacza konieczności rozliczenia należnego podatku VAT, z uwagi na fakt zwolnienia tej usługi od podatku. Jednakże moment rozpoznania obowiązku podatkowego ma w przypadku ww. usługi decydujące znaczenie dla celów wykazania w deklaracji podatkowej za prawidłowy okres podstawy opodatkowania z tytułu importu usługi.

Na podstawie art. 99 ust. 1 ustawy – podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

W myśl art. 99 ust. 14 ustawy – minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory deklaracji podatkowych, o których mowa w ust. 1-3, 8 i 9, wraz z objaśnieniami co do sposobu prawidłowego ich wypełnienia oraz terminu i miejsca ich składania, w celu umożliwienia rozliczenia podatku.

W załączniku nr 1 do mającego zastosowanie w sprawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 kwietnia 2018 r. w sprawie wzorów deklaracji dla podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 856, z późn. zm.) został zawarty wzór deklaracji dla podatku od towarów i usług VAT-7.

Jak zostało wyżej wykazane usługa udzielenia pożyczki jest zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy. Tym samym obowiązek podatkowy w związku z importem tej usługi przez Wnioskodawcę powstanie z chwilą otrzymania przez Pożyczkodawcę odsetek, stosownie do art. 19a ust. 5 pkt 1 lit. e ustawy i za ten okres Wnioskodawca będzie miał obowiązek wykazania importu tej usługi w deklaracji VAT-7.

Podsumowując, import usługi udzielenia pożyczki zwolnionej od podatku powinien być wykazywany w deklaracji VAT-7 składanej za miesiąc, w którym powstanie obowiązek podatkowy z tego tytułu, tj. za miesiąc, w którym Pożyczkodawca otrzyma odsetki od Wnioskodawcy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy odnośnie pytania nr 2 jest nieprawidłowe, ponieważ obowiązek podatkowy w przedmiotowej sprawie nie będzie powstawał w momencie zapłaty odsetek, a w momencie otrzymania tych odsetek przez Pożyczkodawcę.

Odnośnie powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięć, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tutejszy organ informuje, że w niniejszej interpretacji został rozpatrzony wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług. Natomiast w zakresie dotyczącym podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.