Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.149.2019.1.RMA
z 17 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2019 r. (data wpływu 18 kwietnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku stosowania proporcji przy odliczeniu podatku naliczonego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2019 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku stosowania proporcji przy odliczeniu podatku naliczonego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność komisową polegającą na skupie i sprzedaży używanych samochodów. Sprzedaż samochodów odbywa się w procedurze VAT marży oraz jako sprzedaż w całości opodatkowana podatkiem VAT w stawce podstawowej.

Handel samochodami odbywa się w trzech formach:

1. Pierwsza z nich to umowa komisu, na podstawie której Wnioskodawca jako komisant zobowiązuje się do podjęcia określonych działań w imieniu własnym, ale na rzecz komitenta. Nie ma tu dostawy towaru (nie ma kosztu), a przedmiotem opodatkowania jest prowizja za pośrednictwo w sprzedaży (opodatkowana stawką 23%).
2. Druga jest typową umową sprzedaży rzeczy ruchomej stanowiącej przedmiot umowy z wykorzystaniem procedury VAT marża. Kosztem jest zakup samochodu, a podstawą opodatkowania na gruncie podatku dochodowego jest kwota należna z tytułu sprzedaży wraz z kwotą prowizji. Natomiast na gruncie podatku VAT opodatkowana jest stawką 23% tylko kwota prowizji.
3. Standardowy zakup samochodów na fakturę (będący kosztem w działalności) i sprzedaż samochodów opodatkowana stawką VAT 23%.
   
   

Wnioskodawca ponosi koszty, które są związane ze sprzedażą opodatkowaną (m.in. koszty usług telefonicznych, opłaty za parkowanie, ogłoszenia, internet, usługi księgowe). Wnioskodawca ma wątpliwości, czy w takiej sytuacji powinna być obliczana proporcja VAT zgodnie z art. 90 ustawy niezbędna do obliczenia wysokości podatku naliczonego podlegającego odliczeniu. Obecnie do obrotu w systemie VAT marży ze sprzedaży Wnioskodawca przyjmuje wartość sprzedaży pomniejszoną o podatek VAT, tj. marżę opodatkowaną w stawce podstawowej. Uważa, że skutkiem takiej wyceny obrotu jest odliczenie podatku naliczonego w całości bez konieczności ustalania proporcji zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prowadząc działalność polegającą na sprzedaży samochodów używanych opodatkowanych marżą, gdzie obrotem jest tylko marża (opodatkowana podatkiem VAT), a ceny nabycia samochodów nie wykazuje się jako sprzedaży zwolnionej, Wnioskodawca nie ma obowiązku wyliczać proporcji do odliczenia podatku naliczonego zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5; obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W przedmiotowym przypadku mamy do czynienia z regulacją szczególną, zawartą w przepisie art. 120 ust. 4 ustawy o VAT, zgodnie z którym podstawą opodatkowania przy m.in. dostawie towarów używanych jest kwota marży pomniejszona o kwotę podatku. Jednocześnie w przepisie tym określono, że przez marżę rozumie się różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszoną o kwotę podatku.

Z powołanych przepisów wynika jednoznacznie, że w przypadku dostawy towarów używanych podstawą opodatkowania, a zarazem obrotem jest marża, pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Obrót, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, rozumieć należy w kontekście art. 29a ust. 1 zdanie 1 ustawy, jako podstawę opodatkowania, którą w przypadku dostawy towarów używanych opodatkowanych na zasadzie marży, stanowić będzie marża, o której mowa w art. 120 ust. 4 ustawy.

W związku z tym, iż w przedmiotowym stanie faktycznym obrotem jest marża - przy ustalaniu proporcji, od której uzależniona jest wysokość podatku naliczonego przysługującego do odliczenia, w wartości sprzedaży należy uwzględnić wyłącznie marżę.

Prowadząc zatem działalność polegającą na sprzedaży samochodów używanych opodatkowanych marżą, gdzie obrotem jest tylko marża, przy ustalaniu struktury sprzedaży, od której uzależniona jest wysokość podatku naliczonego przysługującego do odliczenia, w wartości sprzedaży podlegającej opodatkowaniu należy uwzględnić wyłącznie marżę, a nie całą wartość sprzedaży.

Ponadto w związku z tym, że w deklaracjach VAT-7 nie wykazuje się kwoty stanowiącej wartość zakupu sprzedawanych samochodów jako dostawę towarów oraz świadczenie usług, na terytorium kraju, zwolnionych od podatku od towarów i usług, Wnioskodawca uważa, że nie ma obowiązku wyliczać proporcji do odliczenia podatku naliczonego zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą.

W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz, gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Natomiast w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego (art. 90 ust. 1 ustawy).

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, zastosowanie znajduje przepis art. 90 ust. 2 ww. ustawy, w myśl którego podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Proporcję, o której mowa w art. 90 ust. 2 ustawy, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo. Proporcję tę określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej (art. 90 ust. 3 i 4 ustawy).

Stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Natomiast zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy, w przypadku podatnika wykonującego czynności polegające na dostawie towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika dla celów prowadzonej działalności lub importowanych w celu odprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

Z opisu przedstawionego w złożonym wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność komisową polegającą na skupie i sprzedaży używanych samochodów. Sprzedaż samochodów odbywa się w procedurze VAT marży oraz jako sprzedaż w całości opodatkowana podatkiem VAT w stawce podstawowej.

Handel samochodami odbywa się w trzech formach:

• Pierwsza z nich to umowa komisu, na podstawie której Wnioskodawca jako komisant zobowiązuje się do podjęcia określonych działań w imieniu własnym, ale na rzecz komitenta. Przedmiotem opodatkowania jest prowizja za pośrednictwo w sprzedaży (opodatkowana stawką 23%).
  

• Druga jest typową umową sprzedaży rzeczy ruchomej z wykorzystaniem procedury VAT marża. Na gruncie podatku VAT opodatkowana jest stawką 23% tylko kwota prowizji.
  

• Standardowy zakup samochodów na fakturę i sprzedaż samochodów opodatkowana stawką VAT 23%.
  
  
  

Wnioskodawca ponosi koszty, które są związane ze sprzedażą opodatkowaną (m.in. koszty usług telefonicznych, opłaty za parkowanie, ogłoszenia, internet, usługi księgowe).

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy w takiej sytuacji powinna być obliczana proporcja zgodnie z art. 90 ustawy w celu obliczenia wysokości podatku naliczonego podlegającego odliczeniu.

W oparciu o wskazane powyżej uregulowania stwierdzić należy, że w przypadku towarów podlegających opodatkowaniu zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy, obrotem do ustalenia proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy, jest wartość uzyskanej marży z tytułu sprzedaży samochodów używanych, pomniejszona o kwotę podatku.

Wobec powyższego w obrocie dającym prawo do odliczenia podatku naliczonego należy uwzględnić samą kwotę marży z tytułu dostawy towarów opodatkowanych tym sposobem.

Jednocześnie zauważyć należy, że wartość zakupu sprzedawanych w procedurze VAT marża samochodów nie jest dostawą towarów na terytorium kraju zwolnioną od podatku od towarów i usług.

Tym samym Wnioskodawca w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego do odliczenia nie ma obowiązku stosowania proporcji, o której mowa w art. 90 ustawy.

Stanowisko jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.