Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.98.2019.2.KOM
z 2 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 lutego 2019 r. (data wpływu 25 lutego 2019 r.), uzupełniony pismem z dnia 26 marca 2019 r. (data wpływu 28 marca 2019 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 13 marca 2019 r. znak 0114-KDIP1-1.4012.98.2019.1.KOM (skutecznie doręczone dnia 20 marca 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży działki niezabudowanej o nr 148 – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży działki niezabudowanej o nr 148. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 26 marca 2019 r. (data wpływu 28 marca 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 15 grudnia 2005 r. na podstawie aktu notarialnego Wnioskodawca otrzymał od swoich rodziców w darowiźnie nieruchomość zapisaną w księdze wieczystej, składającą się z działek:

• nr 54 z mapy 1,
• nr 148, 238, 403 z mapy 4

o obszarze 5,1751 ha, której to rodzice Wnioskodawcy byli współwłaścicielami na zasadach wspólności ustawowej.

Nieruchomość ta stanowiła rolę, łąki trwałe i nieużytki.

Darowizna ta została dokonana w trybie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na uzyskiwanie rent strukturalnych objętej planem rozwoju obszarów wiejskich (Dz. U. nr 114 poz. 1191), po uzyskaniu postanowienia Kierownika Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia 8 sierpnia 2005 r., stwierdzającego, że ojciec Wnioskodawcy spełnia warunki niezbędne do uzyskania renty strukturalnej, jak również, iż Wnioskodawca jako przejmujący posiada wymagane kwalifikacje zawodowe.

Zgodnie z wymogami ww. rozporządzenia darowizna nastąpiła na rzecz Wnioskodawcy jako następcy rozpoczynającego działalność rolniczą.

Zgodnie bowiem z § 6 ust. 1 pkt 1 i pkt 2a ww. rozporządzenia, warunek przekazania gospodarstwa rolnego uważa się za spełniony, jeżeli zostały przekazane wszystkie użytki rolne wchodzące w skład tego gospodarstwa, będące zarówno przedmiotem odrębnej własności rolnika i jego małżonka, jak również przedmiotem ich współwłasności i jeżeli przekazanie nastąpiło przez przeniesienie własności gospodarstwa rolnego w całości na rzecz następcy i taka sytuacja miała miejsce w przypadku Wnioskodawcy.

Ponadto, zgodnie z § 7 ust. 1 pkt 1 umowa o przekazaniu gospodarstwa rolnego lub użytków rolnych wchodzących w jego skład może być zawarta z osobą fizyczną, która spełnia łącznie następujące warunki:

1. jest rolnikiem młodszym niż rolnik przekazujący gospodarstwo rolne lub następcą,
2. posiada kwalifikacje zawodowe przydatne do prowadzenia działalności rolniczej,
3. nie ma ustalonego prawa do emerytury lub renty z ubezpieczenia społecznego lub zaopatrzenia emerytalnego, lub ubezpieczenia społecznego rolników,
4. zobowiąże się do prowadzenia działalności rolniczej na przejętych użytkach rolnych przez okres co najmniej 5 lat.
   
   

Wnioskodawca wszystkie powyższe warunki spełnił i od trzynastu lat prowadzi działalność rolniczą na ww. nieruchomości, otrzymanej w darowiźnie.

Przedmiotem niniejszego wniosku jest działka nr 148. W roku 2015 nastąpiła zmiana miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w wyniku czego działka nr 148 utraciła charakter rolny i została przeznaczona pod zabudowę.

Zmiana miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie nastąpiła z inicjatywy Wnioskodawcy, ani na jego wniosek. Wnioskodawca w dalszym ciągu na tej działce prowadzi działalność rolniczą, jednakże skoro działka została przeznaczona pod zabudowę, to pozostaje Wnioskodawcy jedynie albo rozpoczęcie na niej budowy, albo sprzedanie tej działki.

Wnioskodawca budowy w tym miejscu nigdy nie planował ani nie planuje, tak więc postanowił w najbliższej przyszłości tę działkę sprzedać. Na dzień dzisiejszy nie jest możliwe nawet uzyskanie przyłączenia wody do tychże działek, albowiem brak koncepcji do zbrojenia tych działek zarówno w Gminie, jak i ujęcia w planach Rady Miasta.

Sprzedaż tejże nieruchomości związana jest bardzo bezpośrednio z zarządzaniem majątkiem osobistym i wykorzystaniem środków uzyskanych ze sprzedaży na cele mieszkaniowe własne i rodziny Wnioskodawcy, a mianowicie w pierwszej kolejności środki uzyskane ze sprzedaży działki zostaną przeznaczone na spłatę wcześniej zaciągniętych kredytów na cele budowy własnego domu, który obecnie jest w budowie. Pozostałe środki zostaną wykorzystane na budowę tegoż domu.

W nadesłanym do wniosku uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że w stosunku do działki nr 148, która ma być przedmiotem sprzedaży, nie angażował środków podobnych do wykorzystywanych przez producenta, handlowca ani usługodawców, tzn. nie dokonał uzbrojenia terenu, nie występował o warunki zabudowy, nie ogrodził terenu. Jedynie wystąpił do wodociągów o doprowadzenie wody do działki, jednak okazało się to niemożliwe.

Wnioskodawca nie podejmował i nie zamierza podejmować żadnych działań marketingowych/reklamowych wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia, w celu znalezienia kupca na działkę. Nie podejmował i nie zamierza podejmować żadnych działań mających na celu podniesienie wartości przedmiotowej działki.

Działka nr 148 nie była przedmiotem opodatkowanego podatkiem VAT najmu, dzierżawy ani umów o podobnym charakterze. Działka nigdy nie była przeznaczona do działalności innej niż działalność rolnicza, albowiem do tego zobowiązywała treść aktu notarialnego oraz przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na uzyskiwanie rent strukturalnych objętej planem rozwoju obszarów wiejskich (Dz.U. nr 114 poz. 1191).

Wnioskodawca nie jest czynnym podatnikiem podatku VAT, nigdy nie sprzedawał płodów rolnych na własne imię i nazwisko, stąd uważa, że nie jest także rolnikiem ryczałtowym.

Od dnia otrzymania działki darowizną do dnia jej sprzedaży Wnioskodawca nie dokonywał i nie dokonuje dostawy produktów rolnych w ramach działalności rolniczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż działki nr 148, o której mowa w stanie faktycznym, będzie stanowiła czynność, o której mowa w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004 Nr 54, poz. 535), tj. czy będzie opodatkowana podatkiem VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Sprzedaż działki nr 148, o której mowa w stanie faktycznym, nie będzie stanowiła czynności, o której mowa w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. nie będzie opodatkowana podatkiem VAT, albowiem zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług: „Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.”

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika VAT jest więc ustalenie, że działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód - a więc, jeśli dana czynność wykonana została poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy też wykonującego wolny zawód, to z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika podatku VAT, a taka właśnie sytuacja ma miejsce w przypadku Wnioskodawcy. Wnioskodawca zamierzam dokonać sprzedaży swojego majątku, który otrzymał w darowiźnie w trybie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na uzyskiwanie rent strukturalnych objętej planem rozwoju obszarów wiejskich (Dz.U. nr 114 poz. 1191).

Otrzymaną w darowiźnie nieruchomość zgodnie z ww. przepisami rozporządzenia Wnioskodawca użytkował zgodnie z jej przeznaczeniem, tzn. do działalności rolniczej. Wnioskodawca nie zamierza podejmować żadnych działań mających na celu podniesienie wartości przedmiotowej działki. Nie zamierza podejmować żadnych działań marketingowych, które wykraczałyby poza zwykle formy ogłoszenia. Działka nigdy nie była przeznaczona do działalności innej niż działalność rolnicza, albowiem do tego zobowiązywała treść aktu notarialnego oraz przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30.04.2004 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na uzyskiwanie rent strukturalnych objętej planem rozwoju obszarów wiejskich (Dz.U. nr 114 poz. 1191).

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt: I FPS 3/07) uznał, iż „Zarówno z brzmienia przepisu art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy, jak i art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT wynika bowiem nader wyraźnie, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika VAT jest ustalenie, że działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód.”

Innymi słowy, jeśli dana czynność wykonana została poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód to w świetle art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika VAT i to bez względu na to, czy czynność te wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie.

Taka właśnie sytuacja występuje w przypadku Wnioskodawcy, albowiem nieruchomość, której stał się właścicielem na podstawie darowizny od rodziców nigdy nie była ani nie miała być przeznaczona do działalności handlowej, usługowej ani żadnej działalności gospodarczej, a zatem jej sprzedaż zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania Wnioskodawcy za podatnika VAT.

Podkreślić przy tym należy, że zwłaszcza w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży. Nie można bowiem pominąć, że pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży.

W myśl powyżej zacytowanego wyroku formalny status danego podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika VAT.

Odnosząc się do powyżej cytowanego wyroku, w którym Naczelny Sąd Administracyjny wskazał m.in., iż zamiar częstotliwego oraz profesjonalnego wykonywania czynności musi być ujawniony już w momencie nabycia towaru, Wnioskodawca podkreśla, iż przedmiotowej działki nie nabył w drodze zakupu, a stał się jej właścicielem w wyniku darowizny. Zamierza ją sprzedać jako osoba prywatna, sprzedaż ta nie będzie miała nic wspólnego z prowadzoną przez niego działalnością rolniczą i będzie stanowić racjonalny sposób zagospodarowania posiadanego majątku. Wnioskodawca nie dokonał żadnych czynności, które mogłyby wskazywać na zamiar profesjonalnego obrotu nieruchomościami, co wskazuje na to, iż nie miał oraz nadal nie ma zamiaru prowadzić działalności gospodarczej polegającej na handlu nieruchomościami. Planowana sprzedaż będąca przedmiotem niniejszego wniosku nie nosi więc żadnych znamion wskazujących na zamiar częstotliwego wykonywania czynności zbywania nieruchomości. Sprzedaż nieruchomości nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu VAT wówczas, gdy jest ona dokonywana przez podmioty niebędące podatnikami VAT lub przez podmioty będące co prawda takimi podatnikami, lecz niedziałające jako podatnicy w odniesieniu do tej czynności i tak jest w przypadku Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy.

Zgodnie zatem z ww. przepisami grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Z art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Natomiast z art. 15 ust. 4 ustawy wynika, że w przypadku osób fizycznych prowadzących wyłącznie gospodarstwo rolne, leśne lub rybackie za podatnika uważa się osobę, która złoży zgłoszenie rejestracyjne, o którym mowa w art. 96 ust. 1.

Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio do osób fizycznych prowadzących wyłącznie działalność rolniczą w innych niż wymienione w ust. 4 przypadkach (art. 15 ust. 5 ustawy).

Przy czym, art. 2 pkt 15 ustawy stanowi, że działalność rolnicza obejmuje produkcję roślinną i zwierzęcą, w tym również produkcję materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcję warzywniczą, gruntową, szklarnianą i pod folią, produkcję roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadowniczą, chów, hodowlę i produkcję materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcję zwierzęcą typu przemysłowego lub fermowego oraz chów i hodowlę ryb i innych organizmów żyjących w wodzie, a także uprawy w szklarniach i ogrzewanych tunelach foliowych, uprawy grzybów i ich grzybni, uprawy roślin: „in vitro”, fermową hodowlę i chów drobiu rzeźnego i nieśnego, wylęgarnie drobiu, hodowlę i chów zwierząt futerkowych i laboratoryjnych, chów i hodowlę dżdżownic, entomofagów i jedwabników, prowadzenie pasiek oraz chów i hodowlę innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym oraz sprzedaż produktów gospodarki leśnej i łowieckiej, z wyjątkiem drewna okrągłego i drzew tropikalnych (PKWiU 02.20.13.0) oraz bambusa (PKWiU ex 01.29.30.0), a także świadczenie usług rolniczych.

Z powyższych przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

• po pierwsze – dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
  

• po drugie – czynność wykonywana jest przez podmiot, który w jej ramach działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.
  
  
  

Określony w cyt. ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Natomiast nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Z przedstawionych przepisów wynika więc, że jeśli osoba fizyczna dokonuje zbycia ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowej, a czynność ta wykonywana jest jednorazowo lub okazjonalnie, w warunkach wskazujących, że działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu cytowanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Konieczne jest zatem ustalenie, czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy, Wnioskodawca, w celu dokonania dostawy gruntu podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też zbycie to nastąpiło w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym.

Z opisu sprawy wynika, że w dniu 15 grudnia 2005 r. na podstawie aktu notarialnego Wnioskodawca otrzymał od swoich rodziców w darowiźnie nieruchomość składającą się z działek nr 54, 148, 238, 403 o obszarze 5,1751 ha, której to rodzice Wnioskodawcy byli współwłaścicielami na zasadach wspólności ustawowej. Nieruchomość ta stanowiła rolę, łąki trwałe i nieużytki.

Darowizna ta została dokonana w trybie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na uzyskiwanie rent strukturalnych objętej planem rozwoju obszarów wiejskich. Zgodnie z wymogami tego rozporządzenia darowizna nastąpiła na rzecz Wnioskodawcy jako następcy rozpoczynającego działalność rolniczą. Wnioskodawca w chwili otrzymywania darowizny spełniał warunki potrzebne do przejęcia majątku, tj. był rolnikiem młodszym niż rolnik przekazujący gospodarstwo rolne lub następcą, posiadał kwalifikacje zawodowe przydatne do prowadzenia działalności rolniczej, nie miał ustalonego prawa do emerytury lub renty z ubezpieczenia społecznego lub zaopatrzenia emerytalnego, lub ubezpieczenia społecznego rolników i zobowiązał się do prowadzenia działalności rolniczej na przejętych użytkach rolnych przez okres co najmniej 5 lat.

Wnioskodawca od trzynastu lat prowadzi działalność rolniczą na ww. nieruchomości, otrzymanej w darowiźnie.

Wnioskodawca planuje sprzedać działkę nr 148, gdyż w 2015 r. nastąpiła zmiana miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w wyniku czego działka ta utraciła charakter rolny i została przeznaczona pod zabudowę. Zmiana miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie nastąpiła z inicjatywy Wnioskodawcy, ani na jego wniosek, ale spowodowała, że skoro została przeznaczona pod zabudowę, to Wnioskodawca może jedynie albo sam rozpocząć na niej budowę, albo ją sprzedać, przy czym budowy w tym miejscu nigdy nie planował ani nie planuje. Obecnie nie jest możliwe uzyskanie przyłączenia wody do działki, gdyż brak jest koncepcji co do jej uzbrojenia zarówno w Gminie, jak i w planach Rady Miasta.

Działka nr 148 nie była przedmiotem opodatkowanego podatkiem VAT najmu, dzierżawy ani umów o podobnym charakterze, nigdy nie była też przeznaczona do działalności innej niż działalność rolnicza.

Wnioskodawca nie angażował środków podobnych do wykorzystywanych przez producenta, handlowca ani usługodawców, tzn. nie dokonał uzbrojenia terenu, nie występował o warunki zabudowy, nie ogrodził terenu. Wnioskodawca nie podejmował i nie zamierza podejmować żadnych działań marketingowych/reklamowych wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia, w celu znalezienia kupca na działkę. Nie podejmował i nie zamierza podejmować żadnych działań mających na celu podniesienie wartości przedmiotowej działki.

Wnioskodawca nie jest czynnym podatnikiem podatku VAT, nigdy nie dokonywał i nie dokonuje na własne imię i nazwisko dostawy płodów rolnych w ramach działalności rolniczej, nie jest zatem rolnikiem ryczałtowym.

Sprzedaż tej działki związana jest z zarządzaniem majątkiem osobistym i wykorzystaniem środków uzyskanych ze sprzedaży na cele mieszkaniowe własne i rodziny Wnioskodawcy, gdyż środki uzyskane ze sprzedaży działki zostaną przeznaczone na spłatę kredytów zaciągniętych na budowę własnego domu oraz na dokończenie tej budowy, który już się rozpoczęła.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Zainteresowanego dotyczą kwestii czy planowana sprzedaż działki nr 148 podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W odniesieniu do powyższego, zauważyć należy, że problematyka opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży działek była wielokrotnie przedmiotem oceny Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz Wojewódzkich Sądów Administracyjnych.

Na szczególną uwagę zasługuje jednakże ocena opodatkowania sprzedaży działek budowlanych podatkiem od towarów i usług dokonana przez skład siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie w wyroku z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07 oraz orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r., w sprawach C-180/10 i C-181/10.

Podkreślić należy, że powyższe orzeczenie TSUE wyznacza aktualnie kierunki interpretacyjne i stanowi podstawę orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkich Sądów Administracyjnych

I tak, wyrok NSA z 29 października 2007 r., sygn. akt. I FPS 3/07 wskazuje na kryteria jakimi należy kierować się przy określaniu, czy w danym przypadku mamy do czynienia z działalnością gospodarczą, czy też z zarządem majątkiem prywatnym. Stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Wykonanie danej czynności (w przypadku sprzedaży działki budowlanej lub przeznaczonej pod zabudowę) jednorazowo jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy nie przesądza automatycznie, że z tego tylko powodu dany podmiot staje się podatnikiem VAT. Konieczne jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku to tego gruntu. Przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą.

Zatem, istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku stanu wynika, że strona planując sprzedaż gruntów zachowuje się tak jak handlowiec.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C 181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W powyższym wyroku Trybunał stwierdził również, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112, zmienionej Dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby.

Należy podkreślić, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Mając na uwadze powyższe orzeczenia oraz treść powołanych przepisów prawa stwierdzić należy,
że w rozpatrywanej sprawie brak jest podstaw do uznania Wnioskodawcy – w związku ze sprzedażą działki – za podatnika podatku od towarów i usług. Jak wynika bowiem z opisu sprawy, grunt będący przedmiotem zapytania, został przez Wnioskodawcę nabyty w drodze darowizny, a nie w celu dalszej odsprzedaży, a także nie był wykorzystywany do innej działalności gospodarczej, niż działalność rolnicza, ale z tytułu tej działalności Wnioskodawca nigdy nie był czynnym podatnikiem podatku VAT oraz nie dokonywał sprzedaży płodów rolnych na własny rachunek i we własnym imieniu. Co istotne, jak wskazał Zainteresowany, nastąpiła zmiana przeznaczenia gruntu z rolnego na budowlany i to nie z woli samego Wnioskodawcy (nie miał na to wpływu), co powoduje że działka ta może być jedynie zabudowana przez Wnioskodawcę bądź sprzedana. Środki ze sprzedaży tej działki Wnioskodawca przeznaczy na spłatę kredytów i dokończenie budowy domu rodzinnego dla siebie i swojej rodziny. Wnioskodawca nie podejmował ani nie zamierza w przyszłości podjąć żadnych dodatkowych działań związanych z przygotowaniem działki do sprzedaży, mających na celu zwiększenie jej wartości lub atrakcyjności, takich jak np. uzbrojenie bądź ogrodzenie terenu.

Wnioskodawca nie podejmował i nie zamierza podejmować żadnych działań marketingowych/reklamowych wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia, w celu znalezienia kupca na działkę.

Powyższych zdarzeń nie można zatem uznać za działania zbliżone do tych, jakie podejmują podmioty zajmujące się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, lecz za działania związane z zarządem majątkiem prywatnym. Wobec powyższego należy uznać, że w okolicznościach wskazanych w opisie sprawy, zbycie działki nr 148 przez Zainteresowanego, nie stanowi działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia tejże nieruchomości, która to aktywność byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności).

Konsekwentnie, w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że dokonując sprzedaży przedmiotowej działki Wnioskodawca występuje w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. W rozpatrywanej sprawie sprzedaż działki nr 148 można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W związku z tym, Wnioskodawca korzysta z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania. Tak więc w przedstawionych okolicznościach sprzedaż działki nr 148 nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.