Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.53.2019.2.DS
z 3 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 lutego 2019 r. (data wpływu 14 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismem z 21 lutego 2019 r. (data wpływu 1 marca 2019 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Dnia 22 stycznia 2003 r. Wnioskodawczyni kupiła nieruchomość niezabudowaną (działkę), wchodzącą w skład gospodarstwa rolnego, wcześniej wydzieloną w związku z podziałem nieruchomości tego gospodarstwa, za cenę 259.200 zł (akt notarialny).

Z aktu notarialnego – umowy sprzedaży działki wynika, iż na dzień zakupu działka była niezabudowana. Natomiast z księgi wieczystej wynika, iż działka nr o powierzchni 81 arów jest w dalszym ciągu niezabudowana (działka została następnie podzielona na dwie działki, m.in., a podział nie został jeszcze ujawniony w księdze wieczystej).

Dnia 6 kwietnia 2018 r. Wojewoda wydał decyzję zezwalającą na realizację inwestycji drogowej – budowę drogi ekspresowej. Swą decyzję oparł na przepisach ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych. Mocą przepisów tej ustawy m.in. działka nr xxxx została przejęta pod inwestycję w projektowanym pasie drogowym na podstawie protokołu odbioru.

Jednak faktycznie działka na moment wywłaszczenia była zabudowana budynkami stacji paliw, które niezwłocznie po przekazaniu protokołem odbioru zostały zburzone przez nowego właściciela. Nieruchomość była objęta decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, na podstawie której stacja paliw była wybudowana. Na nieruchomości prowadzone były inwestycje – budowa stacji paliw, która rozpoczęła się w grudniu 2005 r., a zakończyła się w połowie 2006 r., kiedy dokonano pierwszej sprzedaży podstawowej. Od zakupów inwestycyjnych odliczano VAT. Budynki wprowadzono do ewidencji środków trwałych, natomiast grunt był poza ewidencją. W czasie prowadzenia działalności dokonywano działalności inwestycyjnej, której wartość przekroczyła 30% wartości początkowej środków trwałych, jednak owe wydatki były dokonywane w latach 2011-2015. Od tych wydatków dokonywano odliczeń.

Wnioskodawczyni jest zarejestrowana w CEiDG jako przedsiębiorca od grudnia 2005 r. Od tamtej pory rozpoczęła działalność gospodarczą na niezabudowanym gruncie. Wpierw dokonując inwestycji, polegającej na zabudowaniu gruntu budynkami i budowlami stacji paliw, a następnie dokonując sprzedaży paliw oraz innej działalności wykonywanej na stacji paliw. Działalność tą kontynuowała aż do momentu przejęcia stacji paliw na cele budowy drogi krajowej, co nastąpiło w połowie 2018 r. na podstawie protokołu przekazania.

Wnioskodawczyni była zarejestrowana jako podatnik podatku od towarów i usług o statusie czynnym od daty rozpoczęcia prowadzenia działalności gospodarczej. Grunt został nabyty wcześniej. Nie znajdował się w ewidencji środków trwałych. Jednak na gruncie zostały wybudowane budynki i budowle stacji paliw, które zostały wprowadzone do ewidencji oraz były amortyzowane, a ich wartość została zwiększona w związku z modernizacją stacji paliw w latach 2011-2015 (ujawnienie zwiększenia wartości środków trwałych nastąpiło w 2018 r.).

W związku z wywłaszczeniem nieruchomości na cele budowy drogi krajowej Wnioskodawczyni przyznano odszkodowanie mocą decyzji z dnia 8 listopada 2018 r. w kwocie przewyższającej 8 mln zł. Za podstawę wydania decyzji powołano przepisy art. 12 ust. 4a, ust. 4f. 4g, ust. 5 oraz art. 18 i art. 23 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych oraz art. 132 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz art. 104 Kodeksu postępowania administracyjnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy odszkodowanie otrzymane na podstawie decyzji z 8 listopada 2018 r. w sprawie ustalenia odszkodowania jest zwolnione z podatku dochodowego? (pytanie oznaczone we wniosku nr 3)

Zdaniem Wnioskodawczyni prowadzi ona działalność gospodarczą i otrzymane przez nią odszkodowanie za majątek wykorzystywany do celów działalności gospodarczej powinno być rozpoznane w przychodach z działalności gospodarczej, zgodnie z art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednak określone kategorie przychodów podlegają zwolnieniom. I tak, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 29 tej ustawy, wolne od podatku dochodowego są przychody uzyskane z tytułu odszkodowania wypłacanego stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami lub z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie oraz z tytułu sprzedaży nieruchomości w związku z realizacją przez nabywcę prawa pierwokupu, stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami; nie dotyczy to przypadków, gdy właściciel nieruchomości, o której mowa w zdaniu pierwszym, nabył jej własność w okresie 2 lat przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego bądź odpłatnym zbyciem nieruchomości za cenę niższą o co najmniej 50% od wysokości uzyskanego odszkodowania lub ceny zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie lub w związku z realizacją prawa pierwokupu.

Decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, której skutkiem bezpośrednim było nabycie własności nieruchomości została wydana na podstawie ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych. Art. 11f ust. 1 pkt 6 w zw. z art. 12 ust. 4 pkt 1 tej ustawy wyraźnie określają taki skutek. Decyzja ta miała rygor natychmiastowej wykonalności. Nieruchomość została przekazana przez Stronę protokołem.

Decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej była również przesłanką, na podstawie której wydawana była decyzja ustalająca odszkodowanie. Odszkodowanie było wypłacane na podstawie art. 12 ust. 4a, ust. 4f, 4g, ust. 5 oraz art. 18 i art. 23 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych.

W tym zakresie najistotniejsza jest regulacja ust. 5 art. 12 tej ustawy. W myśl tego przepisu do ustalenia wysokości wypłacenia odszkodowania, o którym mowa w ust. 4a, stosuje się odpowiednio przepisy o gospodarce nieruchomościami, z zastrzeżeniem art. 18.

Oznacza to, iż zasady wypłaty odszkodowania wynikają z przepisów o gospodarce nieruchomościami, jednak z pewnymi modyfikacjami, wynikającymi z ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych. Zasady wypłaty odszkodowania zostały uregulowana w Dziale III Rozdziale 5 ustawy o gospodarce nieruchomościami, natomiast odstępstwa zostały określone w art. 18 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych.

Wracając do zwolnienia podatkowego, należy zaznaczyć, iż jest ono przyznane pod warunkiem, iż odszkodowanie będzie wypłacane stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami. A zatem warunkiem zwolnienia jest stosowanie przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami, które dotyczą wyłącznie zapłaty (bez względu na to, na jakiej podstawie wywłaszczono nieruchomość).

Zapłaty odszkodowania tyczy się m.in. art. 132 ust. 1a ustawy o gospodarce nieruchomościami, stanowiąc, iż w sprawach, w których wydano odrębną decyzję o odszkodowaniu, zapłata odszkodowania następuje jednorazowo w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja o odszkodowaniu stała się ostateczna. Natomiast art. 18 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych modyfikuje wiele zasad zawartych Dziale III Rozdziale 5 ustawy o gospodarce nieruchomościami. W tym celu należy również przywołać art. 2 pkt 11 ustawy o gospodarce nieruchomościami, który pośrednio oznacza, iż ustawa o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych jest częścią przepisów o gospodarce nieruchomościami.

W opinii Strony powiązanie obu aktów prawnych sprawia, iż wypłata odszkodowania wynika z obu aktów prawnych jednocześnie, natomiast przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami stanowią kanwę dla wydania orzeczenia o odszkodowaniu. W związku z czym odszkodowanie powinno być zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym w całości.

Taka wykładnia wynika również z najświeższych interpretacji organów podatkowych, tj.:

• interpretacja indywidualna z dnia 9 lipca 2018 r. nr 0114-KDIP3-1.4011.251.2018.1.ES,
• interpretacja indywidualna z dnia 22 czerwca 2018 r. nr 0114-KDIP3-1.4011.236.2018.1.MJ.
  
  

W sprawie nie występują również przesłanki negatywne. Wprawdzie wartość odszkodowania jest wielokrotnie wyższa niż wartość nabycia nieruchomości, to jednak od zakupu/wybudowania nieruchomości upłynęło więcej niż 2 lata. Wprowadzenie ulepszenia nieruchomości do ewidencji środków trwałych w 2016 r. nie będzie miało tu żadnego znaczenia.

Zatem należy stwierdzić, iż w sprawie będzie miało zastosowanie ZWOLNIENIE w podatku dochodowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.): opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że odrębnym źródłem przychodu jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zasady ustalania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 tej ustawy, który w ust. 1 stanowi, że: za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 12 ww. ustawy: przychodem z działalności gospodarczej są również otrzymane odszkodowania za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej.

Przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego, tj. co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia. Ustawodawca nie wymaga, aby przychodem były tylko wymienione w art. 14 ust. 1 ww. ustawy pożytki, które są wprost wynikiem realizacji celu działalności gospodarczej osoby fizycznej. Co do zasady, wszelkie wpłaty pieniężne mogą być uznane za przychód należny, zwłaszcza że listę pożytków, które nie mogą być zaliczone do przychodów uzyskiwanych z tytułu ww. działalności – stanowiącą katalog zamknięty – zawarto w art. 14 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym każde przysporzenie majątkowe uzyskane w związku z prowadzoną pozarolniczą działalnością gospodarczą stanowi przychód z tej działalności, o ile ustawa nie wyłącza go z tej kategorii.

Wobec tego odszkodowania, jeżeli mają związek z prowadzoną przez podatnika pozarolniczą działalnością gospodarczą, stanowią podlegający opodatkowaniu przychód z tej działalności, chyba że wymienione są w katalogu zwolnień przedmiotowych określonych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wówczas odszkodowania te korzystają ze zwolnienia od podatku.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 29 tej ustawy: wolne od podatku dochodowego są przychody uzyskane z tytułu odszkodowania wypłacanego stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami lub z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie oraz z tytułu sprzedaży nieruchomości w związku z realizacją przez nabywcę prawa pierwokupu, stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami; nie dotyczy to przypadków, gdy właściciel nieruchomości, o której mowa w zdaniu pierwszym, nabył jej własność w okresie 2 lat przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego bądź odpłatnym zbyciem nieruchomości za cenę niższą o co najmniej 50% od wysokości uzyskanego odszkodowania lub ceny zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie lub w związku z realizacją prawa pierwokupu.

Z przytoczonego przepisu wynika, że zwolnienie nie przysługuje, jeżeli łącznie spełnione zostaną następujące warunki:

• nabycie nieruchomości nastąpiło w okresie 2 lat przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego lub odpłatnym zbyciem,
• cena jej nabycia była o co najmniej 50% niższa od wysokości odszkodowania lub ceny jej zbycia.
  
  

Zatem zwolnienie nie będzie przysługiwać, gdy powyższe warunki dotyczące okresu sprzedaży (wszczęcia postępowania wywłaszczeniowego) oraz ceny nabycia będą spełnione łącznie. W przypadku, gdy spełniony będzie tylko jeden z nich (albo nie będzie spełniony żaden z nich), wówczas zwolnienie będzie podatnikowi przysługiwać.

Warunkiem niezbędnym do skorzystania z przedmiotowego zwolnienia jest otrzymanie m.in. odszkodowania, które przyznane zostało stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami.

W przypadku nabywania nieruchomości pod drogi, na zasadach określonych w ustawie z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1474) – zwanej również „specustawą” drogową, prawodawca zdecydował się na całkowite oddzielenie od siebie postępowań o wywłaszczenie i o odszkodowanie.

Z chwilą wejścia w życie ww. ustawy do katalogu zawartego w art. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2204 ze zm.) dodany został zapis w pkt 11, że: ustawa nie narusza innych ustaw w zakresie dotyczącym gospodarki nieruchomościami, a w szczególności ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1474).

Przywołany art. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami zawiera ogólne wyłączenie stosowania jej przepisów, ale tylko w takim zakresie, w jakim nie narusza to zasad określonych w wymienionych ustawach. Ustawodawca przyznał zatem pierwszeństwo w stosowaniu regulacjom zawartym w ustawach wymienionych w tym przepisie, przed zasadami wynikającymi z ustawy o gospodarce nieruchomościami. Powyższy przepis ma charakter normy kolizyjnej co oznacza, że przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami mają charakter uzupełniający w stosunku do innych ustaw, w zakresie spraw nieuregulowanych w tych ustawach. Tym samym nabywanie nieruchomości pod drogi, na zasadach określonych w „specustawie” drogowej ma charakter szczególny wobec wywłaszczenia regulowanego przepisami ustawy o gospodarce nieruchomościami; przepisy ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych stanowią lex specialis w stosunku do przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami.

O takiej relacji wymienionych wyżej aktów prawnych świadczy również kompleksowość regulacji zawartej w „specustawie” drogowej oraz odesłanie zawarte w art. 23 tej ustawy, zgodnie z którym: w sprawach nieuregulowanych w niniejszym rozdziale stosuje się przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Z zacytowanego przepisu wynika, że w zakresie nieuregulowanym w jej rozdziale 3 (nabywanie nieruchomości pod drogi) stosuje się przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami.

W odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich, stosownie do treści art. 11a ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych: wojewoda w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich albo wykonujący zadania zlecone z zakresu administracji rządowej starosta w odniesieniu do dróg powiatowych i gminnych, wydają decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej na wniosek właściwego zarządcy drogi.

Decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej – zgodnie z art. 11f ust. 1 pkt 6 tej ustawy – zawiera w szczególności oznaczenie nieruchomości lub ich części, według katastru nieruchomości, które stają się własnością Skarbu Państwa lub właściwej jednostki samorządu terytorialnego.

W myśl natomiast art. 12 ust. 4 pkt 2 ww. ustawy: nieruchomości lub ich części, o których mowa w art. 11f ust. 1 pkt 6, stają się z mocy prawa własnością odpowiednich jednostek samorządu terytorialnego w odniesieniu do dróg wojewódzkich, powiatowych i gminnych – z dniem, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna.

Zgodnie z art. 12 ust. 4a ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych: decyzję ustalającą wysokość odszkodowania za nieruchomości, o których mowa w ust. 4, wydaje organ, który wydał decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej.

Odszkodowanie za nieruchomości, o których mowa w ust. 4, przysługuje dotychczasowym właścicielom nieruchomości, użytkownikom wieczystym nieruchomości oraz osobom, którym przysługuje do nieruchomości ograniczone prawo rzeczowe (art. 12 ust. 4f omawianej ustawy).

Jeżeli decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej nadany został rygor natychmiastowej wykonalności, decyzję ustalającą wysokość odszkodowania wydaje się w terminie 60 dni od dnia nadania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej rygoru natychmiastowej wykonalności (art. 12 ust. 4g ww. ustawy).

Istotne znaczenie dla ustalenia skutków podatkowych otrzymania przez Wnioskodawczynię odszkodowania ma treść art. 12 ust. 5 powołanej ustawy, który stanowi, że: do ustalenia wysokości i wypłacenia odszkodowania, o którym mowa w ust. 4a, stosuje się odpowiednio przepisy o gospodarce nieruchomościami, z zastrzeżeniem art. 18.

Zgodnie natomiast z art. 18 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych: wysokość odszkodowania, o którym mowa w art. 12 ust. 4a, ustala się według stanu nieruchomości w dniu wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej przez organ I instancji oraz według jej wartości z dnia, w którym następuje ustalenie wysokości odszkodowania.

W niniejszej sprawie nabycie ww. nieruchomości przez Wnioskodawczynię miało miejsce w okresie przekraczającym 2 lata przed wszczęciem postępowania w sprawie wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej. Zatem w świetle art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy uznać, że pierwsza z dwóch negatywnych przesłanek zwolnienia przedmiotowego nie została spełniona.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane uprzednio przepisy prawa, należy stwierdzić, że przychód uzyskany przez Wnioskodawczynię z tytułu odszkodowania wypłaconego w związku z przejęciem z mocy prawa nieruchomości na cele realizacji inwestycji drogowej korzysta ze zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując – odszkodowanie otrzymane na podstawie decyzji z 8 listopada 2018 r. w sprawie ustalenia odszkodowania jest zwolnione z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Końcowo informuje się, że w przedmiocie podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.