Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.66.2019.1.MW
z 28 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 04 lutego 2019 r. (data wpływu 06 luty 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia źródła przychodów z tytułu sprzedaży czasu antenowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 06 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia źródła przychodów z tytułu sprzedaży czasu antenowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Spółka S.A. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym i podlega na terytorium Polski opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Wnioskodawca jest podmiotem wchodzącym w skład grupy kapitałowej (dalej: „Grupa”), działającej w branży mediowej.

Jednym z głównych obszarów prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest tzw. sprzedaż „czasu antenowego”. W tym zakresie Wnioskodawca przyjmuje za pośrednictwem innego podmiotu powiązanego z Grupy, M. Sp. z o.o. (dalej: „M.”) zlecenia emisji materiałów reklamowych i sponsorskich od kontrahentów będących reklamodawcami (dalej: „Reklamodawcy”), które następnie odtwarza w ramach czasu antenowego na własnych kanałach (programach) telewizyjnych w określonych terminach (dalej: „Sprzedaż czasu antenowego”).

Współpraca pomiędzy Wnioskodawcą oraz M. realizowana jest na podstawie umowy, w ramach której M. zobowiązuje się do działania w imieniu własnym i na rzecz Wnioskodawcy w szczególności w zakresie negocjacji z Reklamodawcami oraz zawierania z Reklamodawcami umów o emisje materiałów reklamowych i sponsorskich w ramach kanałów telewizyjnych Wnioskodawcy. W ramach rozliczeń z tytułu przedmiotowej umowy, Wnioskodawca wystawia faktury VAT na M. na kwoty stanowiące równowartość przychodów netto wygenerowanych przez M. na realizacji przedmiotowych czynności w danym okresie rozliczeniowym i pomniejszonych o prowizję należną Pośrednikowi. Natomiast, M. wystawia faktury VAT na Reklamodawców.

Reklamodawcy obowiązani są dostarczyć własne materiały reklamowe i sponsorskie podlegające emisji przed datą emisji tych materiałów, ponosząc jednocześnie wszelkie koszty ich produkcji i dostawy. Materiały te poddawane są następnie weryfikacji pod kątem wymogów technicznych Wnioskodawcy.

Istota opisanej transakcji w praktyce polega na „rezerwacji” konkretnej części czasu antenowego na kanałach telewizyjnych Wnioskodawcy na rzecz Reklamodawców, w celu emisji dostarczonych materiałów w terminie i na warunkach określonych w umowie.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż w ramach transakcji między stronami nie dochodzi do przeniesienia jakichkolwiek praw majątkowych lub licencji. Wnioskodawca pełni w tym zakresie jedynie rolę podmiotu emitującego materiały dostarczone przez Reklamodawców. Nie udziela jednocześnie Reklamodawcom żadnych praw ani licencji w zakresie kanału telewizyjnego, czasu antenowego czy emitowanych w ramach kanału telewizyjnego audycji.

W następstwie opisanej transakcji Wnioskodawca nie nabywa również jakichkolwiek praw i tytułów do przedmiotowych materiałów reklamowych i sponsorskich. Emitowane materiały należą w pełni do Reklamodawców, na rzecz których Wnioskodawca świadczy usługę ich emisji. Reklamodawcy ponoszą pełną i wyłączną odpowiedzialność prawną za treść i formę materiałów reklamowych i sponsorskich co wiąże się ze złożeniem przez nich stosownych oświadczeń.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przychody z tytułu Sprzedaży czasu antenowego nie mieszczą się w katalogu przychodów z zysków kapitałowych zawartym w art. 7b Ustawy o CIT i tym samym powinny zostać uznane przez Wnioskodawcę za przychody niestanowiące przychodów z zysków kapitałowych?

Zdaniem Wnioskodawcy, przychody z tytułu Sprzedaży czasu antenowego nie mieszczą się w katalogu przychodów z zysków kapitałowych zawartym w art. 7b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1036, z późn. zm., dalej: „Ustawy o CIT”) i tym samym powinny zostać uznane przez Wnioskodawcę za przychody niestanowiące przychodów z zysków kapitałowych.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

1. Uwagi ogólne - podział przychodów na przychody z dwóch źródeł w świetle Ustawy o CIT.
   
   

Z dniem 1 stycznia 2018 r. weszła w życie ustawa z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r. poz. 2175, dalej: „Ustawa nowelizująca”).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 Ustawy o CIT przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b Ustawy o CIT, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Stosowanie do art. 7 ust. 2 Ustawy o CIT, dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11, art. 24a i art. 24b Ustawy o CIT, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W świetle powyższego, od 1 stycznia 2018 r. przychody podatników dzielą się na dwa źródła, tj. przychody z zysków kapitałowych oraz przychody z innych źródeł. Wyodrębniając osobne źródło przychodów, ustawodawca wprowadził do ustawy enumeratywny katalog przychodów zaliczanych do przychodów z zysków kapitałowych. Katalog ten znajduje odzwierciedlenie w treści art. 7b Ustawy o CIT.

Katalog wynikający z art. 7b ust. 1 Ustawy o CIT ma charakter zamknięty, w związku z czym wszelkie inne kategorie przychodów nieobjętych tym wyliczeniem należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł.

W świetle art. 7b ust. 1 pkt 6 Ustawy o CIT za przychody z zysków kapitałowych uważa się przychody:

1. z praw majątkowych, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 Ustawy o CIT, z wyłączeniem przychodów z licencji bezpośrednio związanych z uzyskaniem przychodów niezaliczanych do zysków kapitałowych,
2. z papierów wartościowych i pochodnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem pochodnych instrumentów finansowych służących zabezpieczeniu przychodów albo kosztów, niezaliczanych do zysków kapitałowych,
3. z tytułu uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych lub instytucjach wspólnego inwestowania,
4. z najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnych charakterze dotyczącej praw, o których mowa w lit. a-c,
5. ze zbycia praw, o których mowa w lit. a-c.
   
   

W przedmiocie praw majątkowych przepis ten odwołuje się zatem bezpośrednio do kategorii praw wymienionych w treści art. 16 b ust. 1 pkt 4-7 Ustawy o CIT. Prawami tymi są w szczególności:

• autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
  

• licencje,
  

• prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,
  

• wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how).
  
  
  

Z powołanych powyżej regulacji wynika zatem, że generalnie przychody m.in. z autorskich praw majątkowych, a także przychody pochodzące z licencji są przypisane do źródła przychodów z zysków kapitałowych. Ustawodawca przewidział wyłączenie z tego źródła dla przychodów z licencji, które można bezpośrednio powiązać z uzyskaniem przez danego podatnika przychodów z innych źródeł.

2. Analiza w zakresie klasyfikacji przychodów ze Sprzedaży czasu antenowego na gruncie Ustawy o CIT.
   
   

Mając na uwadze, że katalog przychodów z zysków kapitałowych wynikający z art. 7b Ustawy o CIT ma charakter zamknięty, to wszystkie inne kategorie przychodów, niewskazane expressis verbis w tym wyliczeniu należy zakwalifikować do przychodów niezaliczanych do zysków kapitałowych.

Z perspektywy ustalenia konsekwencji podatkowych Sprzedaży czasu antenowego kluczowe jest zatem ustalenie, czy transakcja ta odpowiada transakcjom skutkującym powstaniem przychodów z zysków kapitałowych, wskazanych w treści art. 7b Ustawy o CIT.

Na wstępnie Wnioskodawca pragnie nadmienić, że nie ulega wątpliwości, iż przychody z sprzedaży czasu antenowego nie stanowią przychodów z udziału w zyskach osób prawnych, przychodów z tytułu wniesienia do osoby prawnej lub spółki wkładu niepieniężnego, innych przychodów z udziału (akcji) w osobie prawnej lub spółce, przychodów ze zbycia ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną, a także przychodów ze zbycia wierzytelności (wskazanych w art. 7b ust. 1 pkt l)-5) Ustawy o CIT). Nie są to również przychody z papierów wartościowych i pochodnych instrumentów finansowych, z tytułu uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych lub instytucjach wspólnego inwestowania, z najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnych charakterze dotyczącej praw, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. b-c Ustawy o CIT, jak również ze zbycia praw, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. a-c Ustawy o CIT.

Zatem, w celu ustalenia kwalifikacji przychodów Wnioskodawcy będących przedmiotem niniejszego Wniosku należy dokonać oceny czy przychody z tytułu sprzedaży czasu antenowego spełniają dyspozycję przywołanego wcześniej art. 7b ust. 1 pkt 6 lit a Ustawy o CIT.

Czynnikiem determinującym alokację przychodów z tytułu sprzedaży czasu antenowego do odpowiednich źródeł przychodów w CIT jest specyfika i kwalifikacja prawna przedmiotu takiej transakcji.

1. „Czas antenowy” jako pojęcie niestanowiące przedmiotu praw autorskich/praw własności przemysłowej.
   

Tak jak zostało wcześniej wskazane, art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. a Ustawy o CIT zawiera odniesienie do pojęcia „autorskich lub pokrewnych praw majątkowych” oraz „praw określonych w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej”.

Przedmiot oraz zakres ochrony prawami autorskimi określają przepisy Ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2018 poz. 1191 ze zm., dalej: „Ustawa o prawach autorskich i prawach pokrewnych”). W odniesieniu natomiast do praw własności przemysłowej, reguluje je Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz.U.2017.0.776 t.j.; dalej: „Ustawa Prawo własności przemysłowej”).

Stosownie do treści Ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Z kolei Ustawa Prawo własności przemysłowej zasadniczo normuje stosunki w zakresie wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych.

Punkt odniesienia w zakresie dalszych rozważań stanowi zatem kwestia ustalenia czy czas antenowy na kanale telewizyjnym Wnioskodawcy, którego część Wnioskodawca „rezerwuje” na rzecz Reklamodawcy w celu wyemitowania jego materiałów reklamowych i sponsorskich, może potencjalnie spełniać definicję utworu w rozumieniu Ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych lub stanowić prawo określone w Ustawie Prawo własności przemysłowej.

Z prawnego punktu widzenia, kanały telewizyjne objęte są definicją „programu” wynikającą z art. 4 ust. 6 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (dalej: „Ustawa o radiofonii i telewizji”, Dz.U z 2017 poz. 1414 ze zm.). W świetle powyższych przepisów pod pojęciem tym rozumieć należy: „uporządkowany zestaw audycji, przekazów handlowych lub innych przekazów, rozpowszechniany w całości, w sposób umożliwiający jednoczesny odbiór przez odbiorców w ustalonym przez nadawcę układzie”.

Czas antenowy jest pojęciem czysto technicznym, odnoszącym się do „przestrzeni” w ramach kanału telewizyjnego, którego „ramówka programowa” wypełniana jest materiałami audiowizualnymi. Istota usługi świadczonej przez Wnioskodawcę polega więc na odpłatnym wykorzystaniu takiej „przestrzeni” w czasie antenowym dla celów emisji w określonym terminie materiałów reklamowych i sponsorskich dostarczonych przez Reklamodawców.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy „przestrzeń czasowa” w ramach czasu antenowego na kanale telewizyjnym Wnioskodawcy, która wykorzystywana jest w ramach przedmiotowej transakcji, nie stanowi sama w sobie prawa majątkowego, a w szczególności takiego prawa o którym byłaby mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 Ustawy o CIT, do którego odwołuje się art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. a Ustawy o CIT.

2. Brak transferu praw/udzielenia licencji w ramach transakcji sprzedaży czasu antenowego.
   

W świetle opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego oraz tak jak podniesiono na etapie wcześniejszych rozważań, sprzedaż czasu antenowego jest usługą o charakterze technicznym, świadczoną przez Wnioskodawcę w oparciu o materiały reklamowe i sponsorskie dostarczane przez Reklamodawców. Nie wiąże się zatem z udzieleniem przez Spółkę na rzecz Reklamodawców jakichkolwiek praw lub licencji w zakresie kanału telewizyjnego, czasu antenowego czy emitowanych w ramach kanału telewizyjnego audycji.

Spółka pragnie zaznaczyć, że transakcja zawierana przez Wnioskodawcę ma charakter usługowy - Wnioskodawca zobowiązuje się do emisji materiałów reklamowych i sponsorskich dostarczonych przez Reklamodawców za stosowną opłatą. W praktyce zatem usługa ta polega na wykorzystaniu odpowiedniej infrastruktury technicznej („przestrzeni” w czasie antenowym) na rzecz Reklamodawców w celu transmisji telewizyjnej ich materiałów.

Wnioskodawca nie udziela w tym przypadku żadnej licencji na „korzystanie” z czasu antenowego, a jedynie oferuje usługi związane z tym, że w odpowiednim „fragmencie” takiego czasu wyemituje materiał Reklamodawcy. Reklamodawcy nie mogą przy tym swobodnie rozporządzać czasem reklamowym, w ramach którego następuje emisja ich reklam. Mając na uwadze specyfikę tego typu transakcji, poza wzajemnie uzgodnionymi warunkami wskazanymi w umowie (np. długość emitowanego materiału, konkretny „blok” czasu antenowego, itp.) Reklamodawcy nie uzyskują żadnych praw do swobodnego dysponowania, zarządzania udostępnioną przestrzenią czasową (przykładowo, nie mogą swobodnie odsprzedawać tej przestrzeni czasowej, podejmować samodzielnej decyzji w zakresie wyemitowanego w niej materiału bez wiedzy/zgody Wnioskodawcy).

Na marginesie, Wnioskodawca pragnie wskazać, iż nie nabywa również od Reklamodawców jakichkolwiek praw ani tytułów do materiałów emitowanych w ramach kanałów telewizyjnych Wnioskodawcy. Spółka świadczy jedynie usługę odpłatnego wyemitowania materiałów, w stosunku do których całość praw, tytułów jak i odpowiedzialność pozostają po stronie Reklamodawcy.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, zasadnym jest uznanie, że przychody z tytułu sprzedaży czasu antenowego nie stanowią przychodów z tytułu praw majątkowych o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 Ustawy o CIT, do którego odwołuje się art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. a.

3. Brak transferu know-how w związku ze sprzedażą czasu antenowego.
   

W odniesieniu do „wartości stanowiącej równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)” o której mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 Ustawy o CIT - czynnikiem determinującym, czy w ramach danej transakcji dochodzi do przeniesienia ww. informacji jest prawna i ekonomiczna treść analizowanej transakcji.

W ocenie Wnioskodawcy, nie powinno budzić wątpliwości, że sprzedaż czasu antenowego nie wiąże się z jakimkolwiek transferem wiedzy pomiędzy stronami umowy. Sprzedaż czasu antenowego jest bowiem jednostronną usługą techniczną. Transakcja ta nie skutkuje nawiązaniem jakiejkolwiek współpracy o charakterze wiedzowym lub biznesowym przez strony, która wiązałaby się z wymianą informacji przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej.

Przykładową transakcją, która zdaniem organów podatkowych wiąże się z transferem know-how jest umowa franczyzy. Takie stanowisko znajduje odzwierciedlenie przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 24 kwietnia 2018 r. o sygn. 0111-KDIB1-2.4010.33.2018.1 .PU, w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, iż:

„Jeżeli w ramach umowy franczyzy następuje m.in. udostępnienie licencji (np. na znak towarowy) wraz z innymi świadczeniami, nieuzasadnione jest by taki przypadek traktować odmiennie, niż gdyby poszczególne świadczenia były dokonywane na podstawie odrębnych umów. Ponadto udostępnienie licencji w ramach umowy franczyzy następuje wraz z przekazaniem know-how, z którego przychód powinien być zaliczany do tzw. zysków kapitałowych, trudno więc uznać, że przychód z licencji wiąże się wyłącznie z innym przychodem niezaliczanym do zysków kapitałowych. ”

Odnosząc powyższe do treści opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca pragnie podkreślić, że w przypadku transakcji objętej niniejszym Wnioskiem nie dochodzi do okoliczności typowych dla wyżej opisanego przypadku, tj. polegających na przekazaniu określonej wiedzy. W związku z tym, zdaniem Wnioskodawcy, zasadnym jest uznanie, że przychody z tytułu sprzedaży czasu antenowego nie wiążą się z transferem informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how).

W świetle powyższego. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przychody, które uzyskuje z tytułu świadczenia usług emisji materiałów reklamowych i sponsorskich otrzymanych od Reklamodawców w ramach czasu antenowego na własnych kanałach telewizyjnych, czyli z tzw. Sprzedaży czasu antenowego, nie stanowią przychodów z tytułu:

• autorskich lub pokrewnych praw majątkowych,
  

• licencji,
  

• praw określonych w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,
  

• wartości stanowiącej równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how),
  

- a co za tym idzie nie powinny być klasyfikowane jako przychody z praw majątkowych, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 Ustawy o CIT, do którego odwołuje się art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. a Ustawy o CIT.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, przychody z tytułu Sprzedaży czasu antenowego nie mieszczą się w katalogu przychodów z zysków kapitałowych zawartym w art. 7b Ustawy o CIT i tym samym powinny zostać uznane przez Wnioskodawcę za przychody niestanowiące przychodów z zysków kapitałowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w zakresie ustalenia źródła przychodów z tytułu sprzedaży czasu antenowego – jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Wskazać jednak należy, że od 1 stycznia 2019 r. zmianie uległo brzmienie:

• art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. a ustawy o CIT – zgodnie z obowiązującym brzmieniem za przychody z zysków kapitałowych uważa się przychody z praw majątkowych, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4–7, z wyłączeniem przychodów z licencji bezpośrednio związanych z uzyskaniem przychodów niezaliczanych do zysków kapitałowych oraz praw wytworzonych przez podatnika,
  

• art. 7 ust. 2 ustawy o CIT – zgodnie z obowiązującym brzmieniem dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11, art. 24a i art. 24b art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.
  
  
  

Jednakże zmiana brzmienia ww. przepisów nie ma wpływu na dokonane rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.