Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.36.2019.1.BKD
z 22 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 stycznia 2019 r. (data wpływu 23 stycznia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zaliczenia kosztów wdrożenia oprogramowania do kosztów podatkowych innych niż bezpośrednio związanych z przychodami – jest prawidłowe,
• wykładni pojęcia „ujęcia na koncie kosztowym” w kontekście potrącalności kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 23 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia kosztów wdrożenia oprogramowania do kosztów podatkowych innych niż bezpośrednio związanych z przychodami i momentu potrącalności tych kosztów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej również: „Spółka”) zajmuje się produkcją materiałów skóropodobnych, które stosowane są głównie w branży samochodowej oraz w niewielkim zakresie w branży meblarskiej. Wnioskodawca wchodzi w skład międzynarodowej Grupy. Struktura własnościowa międzynarodowej Grupy przedstawia się następująco:

• Wnioskodawca jest spółką zależną od X spółki prawa holenderskiego z siedzibą w Holandii,
• X jest spółką zależną od Y,
• Y jest spółką zależną od Z,
• Z jest spółką zależną od A,
• A jest spółką zależną od B.
  
  

Z przedstawionych powiązań w ramach międzynarodowej Grupy jednoznacznie wynika, że Wnioskodawca wchodzi w skład Grupy i jest jednostką zależną pośrednio od B.

Wnioskodawca jest płatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

W 2018 r. Spółka wdrożyła oprogramowanie SAP, które stosowane jest w całej Grupie kapitałowej. Wdrożenie nowego oprogramowania jest związane z prowadzoną działalnością gospodarczą i ma na celu usprawnienie bieżącej działalności Spółki. Spółka nie jest i nie będzie właścicielem oprogramowania. Spółka uzyskała możliwość użytkowania tego oprogramowania i będzie za to płaciła czynsz. Formalnie Spółka nie nabyła ani praw majątkowych ani licencji, natomiast właścicielem licencji jest podmiot z Grupy, udostępniający odpłatnie oprogramowanie Spółce. Spółka poniosła koszty związane z wdrożeniem oprogramowania, przystosowaniem oprogramowania do wymogów polskich przepisów o podatku dochodowym i podatku od towarów i usług VAT, przystosowaniem oprogramowania do przepisów ustawy o rachunkowości, przystosowaniem oprogramowania pod potrzeby wynikające ze struktury organizacyjnej, przygotowaniem oraz migracją danych, szkoleniem pracowników. Poniesione koszty są związane z usługami wdrożenia świadczonymi przez podmioty trzecie.

Spółka nie jest w stanie określić dokładnego okresu, w jakim będzie korzystać z wdrożonego oprogramowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może zaliczyć Koszty Wdrożenia oprogramowania do swoich kosztów uzyskania przychodów jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, zgodnie z art. 15 ust. 4d zdanie pierwsze i ust. 4e ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2017 r. poz. 2343 ze zm.), tj. odnosić Koszty Wdrożenia oprogramowania w koszty uzyskania przychodu w momencie ich ujęcia dla celów księgowych na kontach kosztowych?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka może zaliczać Koszty Wdrożenia oprogramowania do kosztów uzyskania przychodów, jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, zgodnie z art. 15 ust. 4d zdanie pierwsze i ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2017 r. poz. 2343 ze zm., zwaną dalej: „ustawą o CIT”), tj. odnosić Koszty Wdrożenia oprogramowania w koszty uzyskania przychodu w momencie ich ujęcia dla celów rachunkowych na kontach kosztowych. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m , z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16b ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania autorskie lub pokrewne prawa majątkowe oraz licencje - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z przyjętą praktyką, przepisy art. 16b ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy o CIT, w odniesieniu do oprogramowania komputerowego obejmują takie sytuacje, gdy oprogramowanie wykorzystywane jest na podstawie umowy:

1. zakupu autorskich praw majątkowych do programu komputerowego, w następstwie której nabywca nabywa nieograniczone prawa do korzystania z programu na wszystkich jego polach eksploatacji, zaś zbywca wyzbywa się całości autorskich praw majątkowych,
2. o korzystanie z autorskich praw majątkowych do programu komputerowego, następstwem której korzystający nabywa prawa do eksploatowania tego programu na tych polach eksploatacji, w zakresie których korzystanie - bez zgody właściciela majątkowych praw autorskich do programu - stanowiłoby naruszenie tych praw.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, tylko umowy dotyczące oprogramowania komputerowego, które przenoszą prawa określone w art. 74 ust. 4 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 1191 ze zm.), objęte są regulacją określoną w art. 16b ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy o CIT i stanowią wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji. W rezultacie nie powstaną w Spółce wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji.

Spółka jest uprawniona do korzystania z oprogramowania komputerowego. Spółka nie posiada praw własności do oprogramowania komputerowego. W związku z tym nie występuje żadna z kategorii wartości niematerialnych i prawnych, określonych w art. 16b ust. 1 ustawy o CIT. W związku z tym do rozliczenia Kosztów Wdrożenia oprogramowania poniesionych przez Spółkę nie będą miały zastosowania przepisy dotyczące wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji, w szczególności Spółka nie ma obowiązku ustalania wartości początkowej oprogramowania i rozliczania go w kosztach uzyskania przychodów za pośrednictwem odpisów amortyzacyjnych. Koszty Wdrożenia oprogramowania należy uznać za koszty pośrednie uzyskania przychodu Spółki, które należy ujmować w wyniku podatkowym w momencie ich ujęcia na kontach kosztowych, zgodnie z przyjętymi zasadami rachunkowości. Z uwagi na zamiar użytkowania Oprogramowania przez czas nieokreślony, dłuższy niż rok, wszystkie Koszty Wdrożenia oprogramowania należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów Spółki w dniu ich poniesienia, który zdefiniowany jest przepisem art. 15 ust. 4e ustawy o CIT (tj. zgodnie z ujęciem tych kosztów na kontach kosztowych w księgach rachunkowych).

Nasze stanowisko potwierdza Interpretacja Indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 28 listopada 2017 r. Znak: 0111-KDIB1-3.4010.300.2017.2.MBD, która dotyczy podobnego do naszego stanu faktycznego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest częściowo prawidłowe a częściowo nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 ze zm., dalej: „Ustawa CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 Ustawy CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 Ustawy CIT, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).
  
  

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim. Za koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami są uznawane takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Natomiast do kosztów pośrednich zaliczane są wydatki związane z całokształtem działalności podatnika, wynikające w szczególności z konieczności wywiązania się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa czy też warunkujące prowadzenie tej działalności. Koszty te, chociaż niewątpliwie związane są z przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami i nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie wystąpi przychód uzasadniający potrącenie tych kosztów.

W tym miejscu należy również zauważyć, że zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 4 i 5, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania autorskie lub pokrewne prawa majątkowe, licencje o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Moment potrącalności kosztów został przez ustawodawcę uregulowany w art. 15 ust. 4-4e Ustawy CIT. Zgodnie z art. 15 ust. 4 Ustawy CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Zasada potrącalności kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami zawarta w art. 15 ust. 4d Ustawy CIT, stanowi, że są one potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z art. 15 ust. 4e Ustawy CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zajmuje się produkcją materiałów skóropodobnych, które stosowane są głównie w branży samochodowej oraz w niewielkim zakresie w branży meblarskiej. Wnioskodawca wchodzi w skład międzynarodowej Grupy. W 2018 r. Spółka wdrożyła oprogramowanie SAP, które stosowane jest w całej Grupie kapitałowej. Wdrożenie nowego oprogramowania jest związane z prowadzoną działalnością gospodarczą i ma na celu usprawnienie bieżącej działalności Spółki. Spółka nie jest i nie będzie właścicielem oprogramowania. Spółka uzyskała możliwość użytkowania tego oprogramowania i będzie za to płaciła czynsz. Formalnie Spółka nie nabyła ani praw majątkowych ani licencji, natomiast właścicielem licencji jest podmiot z Grupy, udostępniający odpłatnie oprogramowanie Spółce. Spółka poniosła koszty związane z wdrożeniem oprogramowania, przystosowaniem oprogramowania do wymogów polskich przepisów o podatku dochodowym i podatku od towarów i usług VAT, przystosowaniem oprogramowania do przepisów ustawy o rachunkowości, przystosowaniem oprogramowania pod potrzeby wynikające ze struktury organizacyjnej, przygotowaniem oraz migracją danych , szkoleniem pracowników. Poniesione koszty są związane z usługami wdrożenia świadczonymi przez podmioty trzecie.

Odnosząc przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego do treści powołanych powyżej przepisów należy stwierdzić, że koszty wdrożenia oprogramowania mogą stanowić koszty podatkowe. Koszty te, jako związane w sposób ogólny z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów. Nie sposób bowiem powiązać tych kosztów z uzyskiwaniem konkretnego przychodu jednak wdrożenie oprogramowania i poniesione w związku z tym koszty były niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania oprogramowania w Spółce. W odniesieniu do kosztów wdrożenia oprogramowania nie znajdzie zastosowania art. 16b ust. 1 pkt 4 i 5 Ustawy CIT. Spółka nie nabywa bowiem w związku z rozpoczęciem korzystania z nowego oprogramowania elementu podlegającego amortyzacji takiego jak prawa autorskie, inne prawa pokrewne czy licencje.

W związku z powyższym koszty z tytułu wdrożenia oprogramowania stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami.

Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest prawidłowe.

Nie można natomiast zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy w zakresie momentu potrącalności tych kosztów, zgodnie z którym koszty wdrożenia oprogramowania powinien zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w dniu ich poniesienia, tj. zgodnie z ujęciem tych kosztów na kontach kosztowych w księgach rachunkowych.

Koszty pośrednie potrąca się, co do zasady, w roku poniesienia. Jeżeli jednak dotyczą one okresu dłuższego niż 1 rok, rozlicza się je proporcjonalnie (art. 15 ust. 4d Ustawy CIT). O tym jednak, czy w istocie dany wydatek z uwagi na swój charakter nie może zostać przyporządkowany do długości okresu, którego dotyczy, decydować będą przepisy prawa podatkowego, a nie sposób jego księgowania na potrzeby prawa bilansowego.

Uwzględniając orzecznictwo sądów administracyjnych należy stwierdzić, że art. 15 ust. 4e Ustawy CIT odnosi się do pojęcia kosztu zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 tej ustawy, a więc pojęcia kosztu w znaczeniu ustawy podatkowej.

Według jednolitych i utrwalonych poglądów orzecznictwa, o uznaniu danego przysporzenia czy wydatku (zobowiązania do jego poniesienia) za przychód, dochód czy koszt podatkowy decydują wyłącznie przepisy prawa podatkowego (zob. wyroki NSA: z 9 czerwca 2016 r. sygn. akt II FSK 1237/13; z 24 czerwca 2016 r. sygn. akt II FSK 1555/14; z 6 maja 2015 r. sygn. akt II FSK 1071/13; z 20 lipca 2011 r. sygn. akt II FSK 414/10). Kosztami mającymi wpływ na ustalenie wysokości podstawy opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych są tylko te koszty, które zostały wyraźnie określone w Ustawie CIT.

Ponadto zapisy dokonywane w księgach nie mogą tworzyć, ani też modyfikować materialnego prawa podatkowego. Przepisy ustawy o rachunkowości określają jedynie sposób prowadzenia ksiąg i jako takie nie mogą rozstrzygać o tym, co jest, a co nie jest kosztem uzyskania przychodów. Księgi rachunkowe służą ustaleniu wysokości dochodu (straty) podatkowego, nie mają zaś charakteru podatkotwórczego (wyrok TK z 4 lutego 1994 r. sygn. akt U 2/90).

Podkreślić w tym miejscu należy, że ustawodawca w art. 15 ust. 4e Ustawy CIT, definiując termin poniesienia kosztu odwołał się do pewnych pojęć, znanych przepisom o rachunkowości i niezdefiniowanych w Ustawie CIT jak rezerwy czy bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów. W odniesieniu do tych wyrażeń niezbędne jest odwołanie się przy ich wykładni do przepisów ustawy o rachunkowości. Nie ma natomiast podstaw, aby dokonywać takiego zabiegu w stosunku do pojęcia kosztu jako kosztu ujętego w księgach rachunkowych.

W zakresie wszelkich wydatków stanowiących na gruncie Ustawy CIT pośrednie koszty uzyskania przychodów, które w momencie poniesienia, dla celów księgowych, są ujmowane na innych kontach niż kosztowe (tj. nie są księgowane jako koszt), podatnik jest uprawniony do rozpoznania ich w kosztach podatkowych w dacie, pod którą dany wydatek zostanie ujęty w księgach rachunkowych bez względu na rodzaj konta, na jakim zostanie dokonany zapis księgowy, z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Należy bowiem zauważyć, że istnieje taka grupa wydatków (kosztów) poniesionych przez podatnika, które stanowią koszt poniesiony w rozumieniu art. 15 ust. 4e Ustawy CIT, a rachunkowo nie będą ujęte na koncie kosztowym wcale albo będą ujęte z opóźnieniem. W związku z powyższym, jeżeli podatnik poniósł dany wydatek (koszt), który ujęty został w księgach rachunkowych i zgodnie z Ustawą CIT można go uznać za koszt pośredni, to data ujęcia w księgach rachunkowych tego wydatku będzie momentem poniesienia kosztu podatkowego.

W świetle powyższego należy uznać, że faktyczna data dokonania zapisu w księgach rachunkowych (tj. ujęcie danego wydatku „jako koszt” w księgach rachunkowych – ujęcie wydatku na koncie kosztowym) nie może zmieniać kwalifikacji danego wydatku i wpływać na moment zaliczenia go jako kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 4e Ustawy CIT.

Reasumując, dniem poniesienia kosztu uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 4e Ustawy CIT, jest, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów, bez względu na sposób ujęcia tego kosztu dla celów rachunkowych (bilansowych), tj. bez względu na to, czy dany wydatek ujęto w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na koncie kosztowym czy też nie.

W związku z powyższym, nie sposób zgodzić się z przedstawionym w stanowisku Wnioskodawcy stwierdzeniem, że koszty wdrożenia oprogramowania są potrącalne w momencie ujęcia ich na kontach kosztowych w księgach rachunkowych.

Mając powyższe na względzie, przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

• możliwości zaliczenia kosztów wdrożenia oprogramowania do kosztów podatkowych innych niż bezpośrednio związanych z przychodami – jest prawidłowe,
• wykładni pojęcia „ujęcia na koncie kosztowym” w kontekście potrącalności kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami – jest nieprawidłowe.
  
  

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.