Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-2.4014.10.2019.3.MM
z 22 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 stycznia 2019 r. (data wpływu 15 stycznia 2019 r.), uzupełnionym 11 marca 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 4 marca 2019 r. Znak: 0111-KDIB2-2.4014.10.2019.2.MM, 0111-KDIB3-1.4012.26.2019.3.WN wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 11 marca 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością będąca Wnioskodawcą jest spółką prawa handlowego, której przedmiot działalności obejmuje m.in. pozostałe pośrednictwo finansowe (PKD 64.19.Z) oraz działalność holdingów finansowych (PKD 64.20.Z). Jedynym wspólnikiem posiadającym udziały reprezentujące 100% kapitału i ogólnej liczby głosów na Zgromadzeniu Wspólników Wnioskodawcy jest spółka akcyjna (dalej jako: Spółka).

W 2014 r. Spółka zaciągnęła kredyt inwestycyjny w Spółdzielczym Banku (dalej jako: SK Bank). W 2015 r., ze względu na problemy finansowe SK Banku, Narodowy Bank Polski udzielił SK Bankowi kredytu refinansowego na przywrócenie płynności finansowej z zabezpieczeniem w postaci cesji praw do portfela kredytowego SK Bank, w tym do wierzytelności SK Banku wobec Spółki z tytułu kredytu, a także – gwarancji Skarbu Państwa.

Ze względu na fakt, iż SK Bank nie obsługiwał udzielonego kredytu refinansowego, umowa kredytu została przez NBP wypowiedziana, a ustanowione na rzecz Narodowego Banku Polskiego zabezpieczenia zostały zrealizowane. Tym samym Narodowy Bank Polski uzyskał prawo do zaspokojenia się z portfela wierzytelności kredytowych SK Banku, wśród których znajdowała się również wierzytelność wobec Spółki. Należy zaznaczyć, że Spółka reguluje swoje zobowiązania z tytułu uzyskanego kredytu inwestycyjnego, jednakże – z uwagi na swoją sytuację finansową – nie na warunkach określonych w zawartej z SK Bankiem umowie kredytowej, a w oparciu o dyspozycje Narodowego Banku Polskiego określające harmonogram i wysokość płatności miesięcznych bez ich podziału na spłatę kapitału kredytu i płatności odsetkowe. Zobowiązanie Spółki z tytułu kredytu inwestycyjnego nie jest objęte postępowaniem egzekucyjnym. Wnioskodawca planuje odkupić od Narodowego Banku Polskiego przysługującą mu wierzytelność wobec Spółki za cenę niższą od jej wartości nominalnej, która będzie odpowiadać wartości ekonomicznej wierzytelności. Transakcji pomiędzy Wnioskodawcą i Narodowym Bankiem Polskim nie będą towarzyszyć żadne inne przepływy pieniężne poza zapłatą ceny.

Narodowy Bank Polski sprzedając wierzytelność nie będzie określał sposobu i zasad, w jaki będzie ona wykorzystana przez Wnioskodawcę. Spółka swoje zobowiązanie będzie regulować do Wnioskodawcy, który wstąpi w funkcję wierzyciela, w miejsce Narodowego Banku Polskiego.

Środki na pozyskanie powyższej wierzytelności będą pochodzić z kredytu udzielonego przez jeden z banków komercyjnych.

W związku z powyższym Wnioskodawca powziął wątpliwości w jaki sposób planowana transakcja będzie opodatkowana, tj. czy będzie ona wywoływać skutki podatkowe w podatku od czynności cywilnoprawnych i/lub podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy nabycie wierzytelności Spółki przez Wnioskodawcę będzie opodatkowane podatkiem od czynności cywilnoprawnych, tj. czy Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych w wysokości 1% wartości rynkowej przedmiotu transakcji?

(we wniosku pytanie oznaczone nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, nabywając od NBP wierzytelność Wnioskodawca będzie opodatkowany podatkiem od czynności cywilnoprawnych w wysokości 1% od wartości rynkowej przedmiotu transakcji, tj. ceny za jaką przedmiotowa wierzytelność zostanie nabyta. Tym samym na Wnioskodawcy nie będą ciążyły jakiekolwiek obowiązki w podatku od towarów i usług, gdyż planowana czynność nie podlega pod opodatkowanie tym podatkiem.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od towarów i usług (winno być: podatku od czynności cywilnoprawnych) (t.j. Dz. U. 2017, poz. 1150 z późń. zm.; dalej jako: ustawa pcc) podatkowi podlegają umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych. Na podstawie art. 4 pkt 1 ustawy pcc, obowiązek podatkowy przy umowie sprzedaży ciąży na kupującym. Przy umowie sprzedaży podstawę opodatkowania stanowi wartość rynkowa rzeczy lub prawa majątkowego (art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy pcc). Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, stawka podatku wynosi 1%. Podatnicy tego podatku obowiązani są zapłacić podatek (wraz ze złożeniem deklaracji) w terminie 14 dni od daty powstania obowiązku podatkowego, tj. od momentu dokonania czynności cywilnoprawnej (art. 10 ust. 1 i art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy pcc).

Jednocześnie, na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy pcc nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowy spółki i jej zmiany, w zakresie: w jakim są opodatkowane podatkiem od towarów i usług albo jeżeli przynajmniej jedna ze stron jest zwolniona od podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności.

Ocena zatem czy dana czynność będzie podlegać pod opodatkowanie podatkiem od czynności cywilnoprawnych uwarunkowana jest tym, czy czynność jest opodatkowana podatkiem VAT. Stąd też przedmiotowa analiza wymaga ustalenia – przez pryzmat ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. 2018 r., poz. 2174 z późń. zm.; dalej jako: ustawa VAT) – czy planowana transakcja przez którąś ze stron będzie opodatkowana podatkiem VAT.

Zbywcą wierzytelności jest Narodowy Bank Polski, którego działalność jest regulowana nie tylko w drodze ustawy (tj. ustawa z dnia 29.08.1997 r. o Narodowym Banku Polskim), ale również Konstytucji RP. I tak, NBP jest centralnym bankiem państwa, a jego podstawowym celem jest utrzymanie stabilnego poziomu cen, przy jednoczesnym wspieraniu polityki gospodarczej Państwa. Ponadto, do zadań NBP należy m.in. regulowanie płynności banków oraz ich refinansowanie, jak i kształtowanie warunków niezbędnych dla rozwoju systemu bankowego (art. 3 ust. 2 pkt 5 i 6 ustawy o NBP) Uszczegółowieniem powyższego jest art. 42 ustawy o Narodowym Banku Polskim, zgodnie z którym bank centralny może udzielać bankom kredytu refinansowego w złotych w celu uzupełnienia ich zasobów pieniężnych., m.in. w celu wdrożenia planu naprawy banku.

Tymczasem, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT opodatkowaniu podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Podatnikami są zaś osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalnością gospodarczą jest wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych, (art. 15 ust. 1 i 2 ustawy VAT). Co więcej, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych (ust. 6).

W związku z powyższym oczywistym jest, że w toku przedmiotowej transakcji NBP nie może wystąpić jako podatnik VAT.

Za podatnika VAT z tytułu nabycia przedmiotowej wierzytelności nie może być uznany również Wnioskodawca: po pierwsze, ustawa VAT nie przewiduje „przeniesienia” na nabywcę wierzytelności obowiązku jej opodatkowania (np. na zasadach odwrotnego obciążenia), po drugie, Strona nie świadczy na rzecz NBP żadnej odpłatnej usługi czy odpłatnej dostawy towarów, z tytułu której musiałaby rozpoznać obowiązek podatkowy. Jeśli bowiem przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do dysponowania towarami jak właściciel (art. 7 ustawy VAT), a przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie, które nie stanowi dostawy towarów (art. 8 ustawy VAT), to oczywistym jest, że żadne z takich czynności nie jest wykonywane przez Wnioskodawcę. Strona nie przekazuje, wraz z przeniesieniem prawa do dysponowania jak właściciel, do NBP żadnych towarów. Nie świadczy też żadnej usługi na rzecz ww. Warunkiem opodatkowania VAT określonego świadczenia jest zidentyfikowanie beneficjenta tej usługi. Bez podmiotu, który faktycznie uzyskuje korzyść w związku z otrzymaniem określonego świadczenia, nie można bowiem mówić o czynności podlegającej opodatkowaniu VAT (vide: NSA z 29.10 2015 r., sygn. akt I FSK 1352/14; WSA w Lublinie z 04.12.2015 r., sygn. akt I SA/Lu 573/15; WSA w Poznaniu z 07.11.2017 r., sygn. akt I SA/Po 515/17). Odpłatne świadczenie usług wymaga istnienia stosunku prawnego pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi więc istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę. Odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług mogą więc zostać opodatkowane wtedy, gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę a ich beneficjentem istnieje jawny lub choćby dorozumiany stosunek prawny, w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne. Wobec powyższego należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi co do zasady usługę w rozumieniu ustawy o VAT.

Muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

1. w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia;
2. świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
   
   

Określone świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu VAT jako usługa wówczas, gdy ww. warunki będą spełnione łącznie, bowiem aby usługa podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią wynagrodzenie za wykonaną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że w toku analizowanej transakcji NBP nie może być beneficjentem jakiejkolwiek czynności ze strony Wnioskodawcy, z tego prostego powodu, że transakcja ta jest elementem wykonywania przez NBP jego obowiązków i zadań, określonych mocą stosownej ustawy. Przyjęcie, że spółka handlowa staje się podatnikiem VAT z tytułu współuczestniczenia w zadaniach, do realizacji których NBP – jako bank centralny – został powołany, sprawia, że działalność tego organu byłaby w istocie swej działalnością usługową, ukierunkowaną na zysk (w rozumieniu celu i rezultatu działalności gospodarczej), a nie – jak określa to Konstytucja RP – realizowaniem polityki pieniężnej Państwa.

Nie bez znaczenia pozostaje fakt, że w analizowanym przypadku nie zajdzie druga z ww. przesłanek, tj. na rzecz Wnioskodawcy NBP nie uruchomi żadnego strumienia pieniądza, tj. wynagrodzenia za jakiekolwiek czynności. Oczywistym jest bowiem, że takie wynagrodzenie nie może zostać wypłacone, bo NBP nie jest beneficjentem żadnej czynności, z tytułu której powstałby stosunek zobowiązaniowy względem Wnioskodawcy. Ponadto, za wynagrodzenie nie może być uznany fakt, że Spółka nabędzie wierzytelność po cenie niższej niż nominalna. Jak wskazał ETS w wyroku z dnia 27.10.2011 r. (C-93/10) podmiot nabywając wierzytelność, po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania ww. dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży”. Z takim poglądem koresponduje krajowe orzecznictwo, np. NSA w wyroku z dnia 19.03.2012 r., sygn. akt I FPS 5/11 podniósł, że „podstawowym i koniecznym warunkiem do uznania transakcji za odpłatną usługę, a więc czynność opodatkowaną, jest wystąpienie wynagrodzenia bezpośrednio związanego z tą czynnością, rzeczywiście otrzymanego (bądź należnego), jako świadczenia wzajemnego za wykonaną usługę. Zatem badając konkretną transakcję należy poszukiwać takiego ewentualnego bezpośredniego wynagrodzenia, które otrzymuje kupujący – cesjonariusz, jako świadczenie wzajemne za ewentualnie wykonaną na rzecz zbywcy – cedenta usługę. Plastyczniej rzecz ujmując poszukiwać należy strumienia pieniędzy płynącego od zbywcy-cedenta do nabywcy cesjonariusza za wykonaną usługę, czyli odwrotnie płynącego, niż w przypadku umowy kupna sprzedaży, kiedy zapłatę za wierzytelność otrzymuje zbywca od nabywcy. Podkreślenia wymaga bowiem, że dla rozstrzygnięcia, czy mamy do czynienia z odpłatną usługą, konieczne jest ustalenie, czy – obok transakcji kupna-sprzedaży wierzytelności – wystąpiło świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy za bezpośrednim wynagrodzeniem otrzymanym, co ważne, przez nabywcę. Wnioskodawca nabywając wierzytelność nie będzie na rzecz zbywcy świadczył jakiejkolwiek usługi, beneficjentem której byłby NBP. Nie sposób w analizowanym przypadku wyodrębnić z jednego zdarzenia gospodarczego (nabycie wierzytelności) innej/innych czynności, dla której/których nabywca byłby automatycznie świadczeniodawcą. Przez analogię: tak jak nabywca samochodu nie świadczy na rzecz sprzedawcy żadnej usługi związanej z tym pojazdem, tak Wnioskodawca nie będzie świadczył na rzecz NBP żadnej usługi związanej z tą wierzytelnością. Nie można też utracić z pola widzenia faktu, że planowana przez Wnioskodawcę transakcja (nabycie wierzytelności) będzie dokonana w ramach realizowanych przez NBP obowiązków ustawowych. Fakt, że zbycie wierzytelności przez NBP jest związane z jego funkcją banku centralnego, nie może generować po stronie nabywcy żadnych obowiązków w podatku od towarów i usług. Stąd też NBP nie może być rozpatrywany w tej transakcji jako beneficjent jakiejkolwiek czynności świadczonej na jego rzecz. A jeśli tak, to oczywistym jest, że Wnioskodawca nabywając od NBP przedmiotową wierzytelność nie będzie na jego rzecz świadczył jakiejkolwiek usługi. Oczywistym jest również fakt, że nabyciu wierzytelności nie będzie towarzyszyć dostawa towarów realizowana przez Wnioskodawcę na rzecz NBP.

Zdarzenie gospodarcze podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych wtedy, gdy żadna ze stron z tytułu tego zdarzenia nie jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Jak wykazano powyżej, z tytułu sprzedaży wierzytelności za podatnika VAT nie może być uznany Narodowy Bank Polski. Obowiązujące przepisy prawa nie przewidują również opodatkowania zbycia wierzytelności na zasadzie odwrotnego obciążenia Wnioskodawca zatem też nie jest podatnikiem VAT z tytułu nabycia wierzytelności. Istota planowanej transakcji nie zakłada również, że Wnioskodawca będzie na rzecz NBP realizował dostawę towaru czy świadczenie usługi, co skutkowałoby po stronie Wnioskodawcy powstaniem obowiązku podatkowego. Stąd też w transakcji kupna-sprzedaży wierzytelności nie tylko NBP, ale również Wnioskodawca nie będzie występował jako podatnik VAT. A jeśli tak, to przedmiotowa transakcja – zgodnie z przepisami ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – będzie opodatkowana podatkiem pcc. Mając zaś na uwadze regulacje tej ustawy z tytułu nabycia wierzytelności po stronie Wnioskodawcy będzie istniał obowiązek uregulowania podatku od czynności cywilnoprawnych w wysokości 1% wartości rynkowej przedmiotu transakcji, tj. ceny, za jaką przedmiotowa wierzytelność zostanie nabyta przez Wnioskodawcę od NBP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska Wnioskodawcy wyłącznie w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych. Ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku od towarów i usług została zawarta w interpretacji z 22 marca 2019 r., Znak: 0111-KDIB3-1.4012.26.2019.4.WN.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1150, ze zm.) podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

1. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
2. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
3. (uchylona),
4. umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
5. umowy dożywocia,
6. umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
7. (uchylona),
8. ustanowienie hipoteki,
9. ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
10. umowy depozytu nieprawidłowego,
11. umowy spółki.
    
    

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, że ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Wśród nich znajduje się w szczególności umowa sprzedaży.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia wynika, że Wnioskodawca zamierza kupić wierzytelność, jaką NBP posiada wobec udziałowca Wnioskodawcy, za cenę niższą od jej wartości nominalnej, która będzie odpowiadać wartości ekonomicznej wierzytelności. Transakcji pomiędzy Wnioskodawcą i NBP nie będą towarzyszyć żadne inne przepływy pieniężne poza zapłatą ceny. Wnioskodawca wstąpi w funkcję wierzyciela w miejsce NBP.

Odnosząc się do tak przedstawionego zagadnienia wskazać należy, że zgodnie z art. 509 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1025, ze zm.) – wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Przelew wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań, prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas, gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam.

Jak wynika z art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego przelew wierzytelności może odbywać się na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, a zatem umowa taka może należeć do kategorii umów, które podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie natomiast z art. 535 Kodeksu cywilnego – przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę, przy czym stosownie do art. 555 Kodeksu cywilnego – przepisy o sprzedaży rzeczy stosuje się odpowiednio m.in. do sprzedaży praw majątkowych.

Odnosząc powyższe uregulowania prawne na grunt przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, że w opisanej we wniosku sytuacji przeniesienie wierzytelności z NBP na Wnioskodawcę przyjmie postać umowy sprzedaży prawa majątkowego (wierzytelności), a więc co do zasady będzie miała miejsce czynność, podlegająca opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, wskazana w art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy.

W związku z powyższym należy wyjaśnić, że stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem ust. 2, powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej.

Zgodnie z art. 4 pkt 1 ww. ustawy – przy umowie sprzedaży obowiązek podatkowy ciąży na kupującym.

Podstawę opodatkowania przy umowie sprzedaży – w myśl art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – stanowi wartość rynkowa rzeczy lub prawa majątkowego. Zgodnie z art. 6 ust. 2 ww. ustawy – wartość rynkową przedmiotu czynności cywilnoprawnych określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia dokonania tej czynności, bez odliczania długów i ciężarów.

Natomiast stawka podatku określona została w art. 7 ww. ustawy i zgodnie z ust. 1 pkt 1 lit. b) przy umowie sprzedaży innych praw majątkowych wynosi 1%.

Z kolei, jak stanowi art. 10 ust. 1 ww. ustawy – podatnicy są obowiązani, bez wezwania organu podatkowego, złożyć deklarację w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych, według ustalonego wzoru, oraz obliczyć i wpłacić podatek w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego, z wyłączeniem przypadków, gdy podatek jest pobierany przez płatnika.

W ustawie przewidziano jednakże sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany:

1. w zakresie, w jakim są opodatkowane podatkiem od towarów i usług,
   
2. jeżeli przynajmniej jedna ze stron jest zwolniona od podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności, z wyjątkiem:
   
   • umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,
   • umów sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.
   
   
   

Z treści art. 2 pkt 4 ww. ustawy wynika, że o wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych nie decyduje okoliczność, że strony tej umowy posiadają generalnie status podatnika podatku od towarów i usług, lecz wyłącznie fakt, że dana czynność (ta konkretna) jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub przynajmniej jedna ze stron tej czynności jest z tego podatku zwolniona, z uwzględnieniem wyjątków wskazanych w tym przepisie.

W świetle art. 1a pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – użyte w ustawie określenie podatek od towarów i usług oznacza – podatek od towarów i usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.) lub podatek od wartości dodanej pobierany na podstawie przepisów obowiązujących w państwach członkowskich.

W związku z powyższym należy podkreślić, że jakkolwiek zapytanie Wnioskodawcy w przedmiocie podatku od czynności cywilnoprawnych dotyczy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych sprzedaży wierzytelności, to jednak w pierwszej kolejności rozstrzygnięcia wymaga kwestia czy powyższa transakcja (zawarcie umowy sprzedaży wierzytelności) podlega regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem ocena ta ma zasadnicze znaczenie dla ewentualnego objęcia ww. umowy podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 22 marca 2019 r., Znak 0111-KDIB3-1.4012.26.2019.4.WN wydanej dla Wnioskodawcy w zakresie podatku od towarów i usług stwierdzono, że „skoro jak wskazał Wnioskodawca nabycie, o którym mowa we wniosku dotyczyć będzie wierzytelności wymagalnych, których cena nabycia przez Wnioskodawcę odzwierciedlać będzie rzeczywistą ekonomiczną wartość wierzytelności w chwili ich nabycia przez Wnioskodawcę, to z uwagi na rozstrzygnięcie ww. wyroku C-93/10, nie dojdzie do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i w konsekwencji czynność ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.”

Zatem, skoro nabycie przez Wnioskodawcę wierzytelności, o której mowa we wniosku nie będzie objęte zakresem ustawy o podatku od towarów i usług, to czynność sprzedaży wierzytelności nie będzie korzystać z wyłączenia z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o którym mowa w art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. W związku z tym przedstawiona we wniosku sprzedaż wierzytelności podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Podstawę opodatkowania stanowić będzie wartość rynkowa nabywanego prawa majątkowego, a czynność ta opodatkowana będzie według stawki podatku w wysokości 1%. Wyjaśnić przy tym należy, że podstawę opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych stanowić może cena, jaką Wnioskodawca zapłaci podmiotowi zbywającemu wierzytelność, tj. NBP, o ile będzie ona odpowiadała wartości rynkowej, o której mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, ustalonej zgodnie z ust. 2 tego przepisu.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.