Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.728.2018.2.MK
z 25 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 14 grudnia 2018 r. (data wpływu 20 grudnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 lutego 2019 r., (data wpływu 19 lutego 2019 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 1 lutego 2019 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.728.2018.1.MK (doręczone w dniu 11 lutego 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji zbycia nieruchomości oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji zbycia nieruchomości oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Złożony wniosek został uzupełniony pismem z dnia 18 lutego 2019 r., (data wpływu 19 lutego 2019 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 1 lutego 2019 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.728.2018.1.MK.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
  
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
  
  

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca, zwany dalej Spółką lub Wnioskodawcą, jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzącą działalność gospodarczą, zarejestrowaną jako czynny podatnik VAT. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest wynajem nieruchomości. W KRS jako przedmiot przeważającej działalności wpisane jest wynajem i dzierżawa pozostałych maszyn, urządzeń oraz dóbr materialnych, gdzie indziej niesklasyfikowanych (PKD 77.3), ale faktyczny przedmiot działalności to aktualnie wynajem nieruchomości (PKD 68).

Spółka dnia 20 listopada 2014 r. nabyła nieruchomość, stanowiącą działkę wraz z murowanym handlowo-usługowym budynkiem i infrastrukturą oraz parkingiem. W budynku, posadowionym na działce znajdują się dwa lokale handlowe, które obecnie są przedmiotami umów najmu.

Celem zakupu nieruchomości było jej wykorzystywanie na potrzeby prowadzonej działalności podstawowej.

Przedmiotową nieruchomość Spółka zaliczyła do środków trwałych (dokonywała stosownych odpisów amortyzacyjnych). Spółka posiada także inne budynki, przeznaczone pod wynajem oraz wykorzystywane na potrzeby jej działalności.

Zgodnie z aktem notarialnym zakupu nieruchomości na Wnioskodawcę przeszły wszelkie prawa i obowiązki związane z jej nabyciem. Między innymi Wnioskodawca zobowiązał się do przestrzegania klauzuli zakazu działania konkurencyjnego, polegającej na zakazie, w obrębie terytorialnym ustalonym w umowie, sprzedaży detalicznej artykułów spożywczych w sklepach lub innych lokalach, o powierzchni użytkowej przekraczającej 100 m² (sto metrów kwadratowych), w szczególności w formie supermarketu spożywczego, dyskontu spożywczego, hipermarketu spożywczego, a także sklepów mięsno-wędliniarskich i piekarniczo-cukierniczych, za wyjątkiem prowadzenia stoisk/lokali branżowych monopolowych, z winami, z kawą i herbatą, z lodami i słodyczami, o powierzchni użytkowej nieprzekraczającej 100 m² (sto metrów kwadratowych); całkowicie i niezależnie od powierzchni wyłączone jest prowadzenie działalności w formie sklepu w obrębie. Zobowiązanie to obowiązywać będzie także na wypadek wszelkich innych rozporządzeń (w tym także obciążania prawami obligacyjnymi) wyżej wskazanymi działkami, w szczególności takich jak oddanie w użytkowanie, dzierżawę, najem bądź w przypadku zamiany, darowizny oraz wniesienia tych praw w postaci aportu do spółki. Ponadto, zgodnie z treścią aktu notarialnego zakupu nieruchomości na Spółce ciąży zobowiązanie się do nie wznoszenia i nieprowadzenia oraz do niepowierzania osobom trzecim do wzniesienia bądź prowadzenia obiektów branży spożywczej o charakterze dyskontu, supermarketu bądź hipermarketu, stanowiących działalność konkurencyjną na terenie kupionych działek.

Także w umowach zbycia przedmiotowych działek (w całości, w wydzielonej części lub w formie udziału), oraz w umowach rozporządzających, Spółka jest zobowiązana do przestrzegania zakazu konkurencji wobec wskazanego w Umowie podmiotu na zasadzie przepisu art. 393 Kodeksu cywilnego.

W przypadku każdorazowego naruszenia któregokolwiek ze zobowiązań opisanych w Umowie Spółka będzie zobowiązana do zapłaty na rzecz trzeciego podmiotu kary umownej.

Dnia 15 listopada 2018 r. Spółka zawarła Umowę Przedwstępną Sprzedaży, Oświadczenia o Ustanowieniu Tytułów Egzekucyjnych oraz Oświadczenia o Ustanowieniu Hipoteki przedmiotowej nieruchomości. Konsekwencją tej Umowy ma być zbycie opisanej we wniosku nieruchomości na rzecz osoby fizycznej, prowadzącej jednoosobową działalność gospodarczą, zarejestrowanej jako podatnik VAT czynny, będącą drugim Wnioskodawcą niniejszego zapytania o interpretację wspólną, zwanym dalej Kupującym.

Zgodnie z treścią Umowy Kupujący nabędzie opisaną we wniosku nieruchomość, stanowiącą działkę wraz z murowanym handlowo-usługowym budynkiem i infrastrukturą oraz parkingiem. Wraz z nabyciem nieruchomości na Kupującego przejdą wszelkie prawa i obowiązki związane z jej nabyciem. Mowa tu o zobowiązaniu do przestrzegania klauzuli zakazu działania konkurencyjnego, opisanej powyżej.

Ponadto Kupujący wstępuje z mocy prawa w stosunek najmu dwóch lokali użytkowych (dwa lokale są obecnie wynajmowane w celach zarobkowych). Zgodnie z treścią umów najmu, najemcy udzielają gwarancji bankowych. Gwarancje nie przechodzą na kupującego z mocy prawa. Konieczne jest ich aneksowanie (lub wystawienie przez banki nowych gwarancji) tak, aby nowym beneficjentem stał się nowy właściciel. W umowie przedwstępnej Sprzedający czyli Spółka zobowiązuje się, że działając na podstawie pełnomocnictwa udzielonego przez Kupującego w umowie przyrzeczonej dokona wszelkich czynności w celu przeniesienia gwarancji na kupującego (czyli przekazania kupującemu aneksów lub nowych gwarancji).

W skład transakcji kupna sprzedaży wchodzą także:

• prawa autorskie posiadane przez Spółkę na wszelkich polach eksploatacji, do wszelkich projektów i opracowań dotyczących przedmiotowej nieruchomości;
  

• uprawnienia z gwarancji i rękojmi udzielone na prace budowlane dotyczące realizacji inwestycji zrealizowane na przedmiotowej nieruchomości. Do zakresu ww. uprawnień zalicza się gwarancję od głównego wykonawcy, która została przeniesiona na Wnioskodawcę w drodze cesji (pierwotnie przysługiwała poprzedniemu właścicielowi). Okres obowiązywania gwarancji – w zależności od elementu, 5 lub 10 lat. Wnioskodawca posiada przekazaną przez poprzedniego właściciela dokumentację budowlaną.
  
  
  

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

1. Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia przedmiotowej nieruchomości.
   
2. Infrastruktura obejmuje drogi dojazdowe, teren biologicznie czynny (trawniki), utwardzony parking zewnętrzny, sieci techniczne istniejące na nieruchomości w postaci: instalacji kanalizacyjnej i deszczowej, podłączeń kanalizacyjnych, przyłącza gazowego i energetycznego, zbiornik substancji ropopochodnych i osadnik.
   
3. Infrastruktura stanowi budowle w rozumieniu przepisów prawa budowalnego.
   
4. Parking stanowi budowlę w rozumieniu przepisów prawa budowalnego.
   
5. Infrastruktura i parking zostały oddane do użytkowania decyzją z dnia 27 maja 2014 wydaną przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego. Oddanie do korzystania na rzecz najemców nastąpiło na podstawie umów najmu opisanych w pkt 8 poniżej.
   
6. Infrastrukturę i parking wykorzystywano do czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Na podstawie zawartych umów najmu oddano do użytkowania lokale w budynku. Budynek w umowie najmu zdefiniowano jako „budynek Centrum Handlowo-Usługowego (...) wraz z gruntem oraz całością urządzeń infrastruktury technicznej oraz urządzeniami służącymi do użytku klientów i użytkowników Centrum Handlowo-Usługowego”. W umowie najmu wynajmujący (Wnioskodawca) zobowiązał się do zapewnienia miejsc parkingowych (możliwość korzystania z infrastruktury i parkingu w ramach kompleksowej usługi najmu). Parking jest traktowany jako część powierzchni wspólnych centrum, to jest powierzchnia, z której może korzystać każdy najemca i użytkownik centrum (m.in. klienci centrum).
   
7. Wnioskodawca wykorzystuje infrastrukturę i parking do działalności gospodarczej. Oddając w najem lokale użytkowe wynajmujący (Wnioskodawca) udostępnił najemcom drogi dojazdowe do budynku oraz możliwość korzystania z parkingu zewnętrznego (w ramach tzw. powierzchni wspólnych). Pozostała infrastruktura, taka jak m.in. podłączenia kanalizacyjne, sieci techniczne itp., służy prawidłowemu działaniu budynku handlowo-usługowego jako całości.
   
8. Wnioskodawca jest związany dwoma umowami najmu: (1) umowa z dnia 7 listopada 2013 r. (przekazanie powierzchni najemcy nastąpiło w dniu 1 kwietnia 2014 r., (2) umowa z dnia 16 kwietnia 2014 r. (przekazanie powierzchni najemcy nastąpiło w dniu 15 kwietnia 2014 r.). Umowy te dotyczą korzystania z lokali handlowych znajdujących się w budynku centrum handlowo-usługowego oraz z powierzchni wspólnych.
   
9. Wnioskodawca wykorzystywał infrastrukturę i parking, co opisano powyżej.
   
10. Wnioskodawca nie ponosił na ww. budynek, budowlę nakładów przekraczających 30% wartości początkowej poszczególnego budynku, budowli.
    
11. Sprzedający nie przeniesie na Kupującego swoich należności ani zobowiązań. Z chwilą nabycia nieruchomości na Kupującego przejdą prawa wynikające z umów najmu na podstawie art. 678 par. 1 Kodeksu cywilnego.
    
12. Nieruchomość będąca przedmiotem zakupu nie będzie wyodrębniona finansowo i organizacyjnie w istniejącym przedsiębiorstwie.
    
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy przedmiotowa transakcja zbycia nieruchomości, stanowiącej działkę wraz z murowanym handlowo-usługowym budynkiem i infrastrukturą oraz parkingiem może zostać opodatkowania podatkiem od towarów i usług?
2. Czy Kupujący ma prawo do odliczenia podatku VAT z tytułu zakupu nieruchomości?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, transakcja sprzedaży przedmiotowej nieruchomości może być opodatkowana podatkiem od towarów i usług, a kupujący ma prawo do odliczenia podatku VAT z tytułu zakupu nieruchomości.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT zostało przewidziane zwolnienie dla dostawy budynku/budowli lub ich części, która nie jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT bądź między pierwszym zasiedleniem a dostawą tego budynku/budowli upłynął okres dłuższy niż 2 lata.

Przy sprzedaży nieruchomości zabudowanej z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu (stosownie do treści art. 29a ust. 8 ustawy o VAT), a do całości transakcji powinna zostać zastosowana stawka właściwa dla posadowionych na gruncie budynków/części tych budynków.

Pierwsze zasiedlenie na gruncie ustawy o VAT to oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Spółka nie posiada informacji na temat pierwszego zasiedlenia nieruchomości. Zgodnie z treścią aktu notarialnego ostatnie jej zasiedlenie miało miejsce na podstawie umowy najmu dwóch lokali użytkowych z dnia 16 kwietnia 2014 r. oraz z 7 listopada 2013 r. Zatem między pierwszym zasiedleniem (o którym Spółka wie) a dostawą tego budynku/budowli upłynął okres dłuższy niż 2 lata (Sprzedaż ma nastąpić w terminie do 28 czerwca 2019 r.).

Od 20 listopada 2014 r. Spółka nie dokonywała na nieruchomości ulepszeń, których wartość stanowiła co najmniej 30% wartości początkowej. Wobec powyższego Spółka przy sprzedaży nieruchomości może skorzystać ze zwolnienia. Zgodnie z art. 43 ust. 10 pkt 1 Ustawy o VAT Podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Zgodnie z art. 43 ust. 10 pkt 2 Ustawy o VAT, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów kontrahenci muszą jednak złożyć właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie o skorzystaniu z tego wyboru.

Zatem po wypełnieniu obowiązków wynikających z art. 43 ust. 10 pkt 1 Ustawy o VAT przedmiotowa transakcja może zostać opodatkowana podatkiem od towarów i usług stawką podstawową - 23%.

Analiza zbywanej nieruchomości doprowadza do wniosku, że transakcja ta nie stanowi sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Transakcja polega jedynie na zbyciu jednej nieruchomości, uprzednio przez Spółkę zaliczonej do środków trwałych i wynajmowanej, w częściach opisanych we wniosku.

Zgodnie z art. 2 pkt 27e Ustawy o VAT przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa - rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy 18 marca 2014 r. (nr ITPP2/443-1417/13/AK) obszernie omówił definicję zorganizowanej części przedsiębiorstwa na gruncie VAT:

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

1. istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania,
2. zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
3. składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
4. zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.
   
   

Przedmiotowa nieruchomość nie stanowi wydzielonego zespołu u Wnioskodawcy. Zaliczona do ewidencji środków trwałych jest częścią jego majątku, z którego czerpie korzyści w postaci przychodów z najmu pomieszczeń. Do realizacji tych celów nie wyodrębniono oddzielnego działu ani ludzi. Zgodnie z treścią aktu notarialnego Umowy Przedwstępnej Sprzedaży przedmiotowej nieruchomości, sprzedaż nie stanowi przedsiębiorstwa ani sprzedaży zorganizowanej jego części. W skutek zawarcia umowy nie następuje przejście zakładu pracy w rozumieniu art. 23¹ Kodeksu pracy, w związku z czym sprzedaż objęta niniejszą umową jest wyłącznie sprzedażą zabudowanej nieruchomości, czyli niniejsza sprzedaż nie obejmuje żadnych ruchomości.

Należy w tym miejscu podkreślić, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Wobec powyższego nie można uznać, że sama nieruchomość może stanowić potencjalne, niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie.

W odniesieniu do Nabywcy nieruchomości, z uwagi na fakt, że jej zakup związany jest z czynnościami opodatkowanymi (będzie czerpał przychody z tytułu najmu lokali użytkowych położonych w nieruchomości), będzie On miał prawo do odliczenia podatku VAT od jej zakupu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Przy czym towarami – w myśl art. 2 pkt 6 cyt. ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem w świetle powołanego wyżej art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług odpłatne przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel stanowi dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu zgodnie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Jednocześnie przepis art. 6 powołanej ustawy wskazuje na wyłączenia określonych czynności spod zakresu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

I tak, zgodnie z art. 6 pkt 1 ww. ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji „przedsiębiorstwa”. Dlatego też, dla potrzeb przepisów tej ustawy, należy posłużyć się definicją wskazaną w art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025, z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
   
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
   
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
   
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
   
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
   
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
   
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
   
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
   
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
   
   
   

Stosownie do art. 55² Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Przedsiębiorstwo jako przedmiot zbycia musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym. W szczególności, składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak aby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej. Oznacza to, że najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy przenoszony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, że jest zdolny do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu.

Na mocy art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, ustawodawca wyłączył ponadto z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa wynika z art. 2 pkt 27e ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Dla uznania zbywanego majątku za zorganizowaną część przedsiębiorstwa podstawowym wymogiem jest to, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowiła zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa jeżeli spełnione są wszystkie następujące przesłanki:

• istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań,
  

• zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
  

• składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
  

• zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.
  
  
  

Zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest dowolnym zbiorem składników majątkowych (materialnych i niematerialnych) wchodzących w skład przedsiębiorstwa, ale wyodrębnionym organizacyjnie, finansowo i funkcjonalnie zespołem tych składników, zdolnym do samodzielnej realizacji określonych zadań gospodarczych. Brak zaistnienia którejkolwiek z omawianych powyżej przesłanek wyklucza uznanie zespołu składników majątkowych przedsiębiorstwa za jego zorganizowaną część w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT.

Z okoliczności przedstawionych w złożonym wniosku wynika, że w niniejszej sprawie przedmiotem sprzedaży nie będzie przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ ustawy Kodeks cywilny ani jego zorganizowana część, o której mowa w art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, bowiem jak wskazał Wnioskodawca, przedmiotem sprzedaży będzie wyłącznie Nieruchomość, nie zostaną przeniesione na kupującego należności ani zobowiązania. Nieruchomość ta jest niewystarczająca do prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej. Ponadto, jak wskazał Wnioskodawca, nie jest ona organizacyjnie ani finansowo wyodrębniona w istniejącym przedsiębiorstwie.

Zatem, w okolicznościach przedstawionych we wniosku, dostawa Nieruchomości wraz ze znajdującymi się na niej budynkami, budowlami nie będzie stanowiła transakcji wyłączonej z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o VAT. Dostawa ta stanowić będzie czynność podlegającą opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku (podmiotowe lub przedmiotowe).

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w tych przepisach warunki.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie – według art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
   
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006. str. 1 z późn. zm.) zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził: „Porównując zakresy definicji »pierwszego zasiedlenia wynikające z ustawy o VAT i Dyrektywy 2006/112/WE Rady należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy.”

Odnośnie kwestii pierwszego zasiedlenia wypowiedział się TSUE w orzeczeniu z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16 Kozuba Premium Selection, w którym wskazał, że „artykuł 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. Wskazane przepisy tejże dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one, aby takie przepisy krajowe uzależniały owo zwolnienie od warunku, zgodnie z którym w wypadku „ulepszenia” istniejącego budynku poniesione wydatki nie mogą przekroczyć 30% początkowej wartości tego budynku, o ile rzeczone pojęcie „ulepszenia” jest interpretowane w taki sam sposób jak pojęcie „przebudowy” zawarte w art. 12 ust. 2 dyrektywy 2006/112, to znaczy tak, że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia”.

Zatem zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby
w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własne osoby fizycznej.

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich powstało pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że zwolnienie uregulowane w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy ma charakter zwolnienia fakultatywnego, gdyż w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.
   
   

Zgodnie z art. 43 ust. 11 ustawy oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

1. imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
2. planowaną datę zawarci umowy dostawy budynków, budowli lub ich części;
3. adres budynku, budowli lub ich części.
   
   

Tak więc ustawodawca daje podatnikom, dokonującym dostawy budynków, budowli lub ich części spełniających przesłanki do korzystania ze zwolnienia od podatku wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy po spełnieniu określonych warunków – możliwość rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych.

Należy zauważyć, że w przypadku budynków lub budowli niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT ustawodawca umożliwia podatnikom - po spełnieniu określonych warunków - skorzystanie ze zwolnienia o którym stanowi art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Ponadto, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Stosownie natomiast do art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w myśl którego w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Co do zasady zatem, grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki/budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „budynku”. W tym zakresie należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2018 r., poz. 1202 z późn. zm.).

I tak, w myśl art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane, ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Stosownie do treści art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową – art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane.

Zgodnie z art. 3 pkt 3a) ustawy Prawo budowlane, obiektem liniowym jest obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

Z kolei w myśl art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane, przez urządzenie budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest wynajem nieruchomości. Spółka dnia 20 listopada 2014 r. nabyła nieruchomość, stanowiącą działkę wraz z murowanym handlowo-usługowym budynkiem i infrastrukturą oraz parkingiem. W budynku, posadowionym na działce znajdują się dwa lokale handlowe, które obecnie są przedmiotami umów najmu. Celem zakupu nieruchomości było jej wykorzystywanie na potrzeby prowadzonej działalności podstawowej. Przedmiotową nieruchomość Spółka zaliczyła do środków trwałych (dokonywała stosownych odpisów amortyzacyjnych). Spółka posiada także inne budynki, przeznaczone pod wynajem oraz wykorzystywane na potrzeby jej działalności. Dnia 15 listopada 2018 r. Spółka zawarła Umowę Przedwstępną Sprzedaży, Oświadczenia o Ustanowieniu Tytułów Egzekucyjnych oraz Oświadczenia o Ustanowieniu Hipoteki przedmiotowej nieruchomości. Konsekwencją tej Umowy ma być zbycie opisanej we wniosku nieruchomości na rzecz osoby fizycznej, prowadzącej jednoosobową działalność gospodarczą, zarejestrowanej jako podatnik VAT czynny, będącą Kupującym. Wnioskodawca wskazał, że przysługiwało Mu prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia przedmiotowej nieruchomości. Infrastruktura ww. nieruchomości obejmuje drogi dojazdowe, teren biologicznie czynny (trawniki), utwardzony parking zewnętrzny, sieci techniczne istniejące na nieruchomości w postaci: instalacji kanalizacyjnej i deszczowej, podłączeń kanalizacyjnych, przyłącza gazowego i energetycznego, zbiornik substancji ropopochodnych i osadnik. Infrastruktura oraz parking stanowi budowle w rozumieniu przepisów prawa budowalnego. Infrastruktura i parking zostały oddane do użytkowania 27 maja 2014. Wnioskodawca wskazał, że jest związany dwoma umowami najmu: (1) umowa z dnia 7 listopada 2013 (przekazanie powierzchni najemcy nastąpiło w dniu 1 kwietnia 2014 r., (2) umowa z dnia 16 kwietnia 2014 r. (przekazanie powierzchni najemcy nastąpiło w dniu 15 kwietnia 2014 r.). Umowy te dotyczą korzystania z lokali handlowych znajdujących się w budynku centrum handlowo-usługowego oraz z powierzchni wspólnych. Wnioskodawca wskazał, że na podstawie zawartych umów najmu oddano do użytkowania lokale w budynku. Budynek w umowie najmu zdefiniowano jako „budynek Centrum Handlowo-Usługowego (...) wraz z gruntem oraz całością urządzeń infrastruktury technicznej oraz urządzeniami służącymi do użytku klientów i użytkowników Centrum Handlowo-Usługowego”. W umowie najmu wynajmujący (Wnioskodawca) zobowiązał się do zapewnienia miejsc parkingowych. Parking jest traktowany jako część powierzchni wspólnych centrum, z której może korzystać każdy najemca i użytkownik centrum (m.in. klienci centrum). Wnioskodawca oddając w najem lokale użytkowe udostępnił najemcom drogi dojazdowe do budynku oraz możliwość korzystania z parkingu zewnętrznego (w ramach tzw. powierzchni wspólnych). Pozostała infrastruktura, taka jak m.in. podłączenia kanalizacyjne, sieci techniczne itp., służy prawidłowemu działaniu budynku handlowo-usługowego jako całości. Ponadto, Wnioskodawca nie ponosił na ww. budynek, budowlę nakładów przekraczających 30% wartości początkowej poszczególnego budynku, budowli.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, że w odniesieniu do budynku handlowo-usługowego i infrastruktury oraz parkingu (Wnioskodawca wskazał, że stanowią one budowle) doszło do pierwszego zasiedlenia i od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili transakcji ich sprzedaży miną co najmniej dwa lata. Jak wskazał Wnioskodawca w opisie sprawy, nieruchomość była przedmiotem umów najmu z dnia 7 listopada 2013 r. oraz 16 kwietnia 2014 r. Wnioskodawca nabył nieruchomość dnia 20 listopada 2014 r. Ponadto, Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie ww. budynku i budowli, które stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej budynku i budowli. Tym samym do transakcji sprzedaży budynków i budowli znajdzie zastosowanie zwolnienie z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Jak wcześniej wskazano zwolnienie z podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy jest fakultatywne i przy spełnieniu warunków wynikających z art. 43 ust. 10 i 11 ustawy dostawca i nabywca mają możliwość rezygnacji z niniejszego zwolnienia od podatku i wyboru opodatkowania planowanej dostawy wskazanych powyżej obiektów.

Z wniosku wynika, że Zbywca i Nabywca są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni. Zatem, w sytuacji kiedy obie strony transakcji złożą do właściwego dla Nabywcy naczelnika urzędu skarbowego, przed dniem dokonania sprzedaży Nieruchomości zgodne oświadczenie, o którym mowa w art. 43 ust. 10 i ust. 11 ustawy, to dostawa budynku oraz budowli będzie podlegać opodatkowaniu podstawową stawką podatku VAT, tj. 23%, na mocy art. 41 ust. 1 w związku z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy. Taką samą stawką podatku VAT, w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, będzie korzystać również dostawa gruntu, na którym budynek i budowle się znajdują.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Ad 2

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy Nabywca będzie uprawniony do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu zakupu nieruchomości.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Podkreślić również należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Ten ostatni przepis określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy – nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Jak wynika z opisu sprawy zarówno Sprzedający jak i Kupujący są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, a Nabywca będzie wykorzystywał nieruchomość do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu VAT, (będzie czerpał przychody z tytułu najmu lokali użytkowych położonych w nieruchomości). Jednocześnie jak wskazano w niniejszej interpretacji planowana transakcja nie będzie stanowiła transakcji zbycia przedsiębiorstwa ani zorganizowanej części przedsiębiorstwa i nie będzie podlegała wyłączeniu z opodatkowania na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy. Zatem w sytuacji gdy Strony transakcji skorzystają z możliwości wyboru opodatkowania, o którym mowa w art. 43 ust. 10 ustawy o VAT wówczas analizowana transakcja będzie w całości podlegała opodatkowaniu stawką podstawową podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy w związku z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, tj. 23%.

W konsekwencji nabywcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego z tytułu nabycia nieruchomości na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.