Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.596.2018.2.EC
z 7 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 3 grudnia 2018 r. (data wpływu 10 grudnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 stycznia 2019 r. (data wpływu 16 stycznia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 grudnia 2018 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 27 grudnia 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.596.2018.1.EC, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 27 grudnia 2018 r. (skutecznie doręczone w dniu 3 stycznia 2019 r.). W dniu 16 stycznia 2019 r. (nadano w dniu 10 stycznia 2019 r.) wpłynęło uzupełnienie wniosku z dnia 7 stycznia 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest w związku małżeńskim i posiada wspólność majątkową małżeńską. Na utrzymaniu Wnioskodawczyni i Jej męża jest córka, która pobiera tylko rentę socjalną z tytułu niepełnosprawności w stopniu znacznym. Porusza się na wózku inwalidzkim. Wnioskodawczyni i Jej mąż (każdy osobno) używa samochodu do transportu córki do lekarza, na uczelnię oraz na rehabilitację. Samochód osobowy jest własnością Wnioskodawczyni i Jej męża.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni nadmienia, że wniosek dotyczy roku podatkowego 2018. Córka Wnioskodawczyni ma 21 lat, posiada orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu znacznym i pobiera rentę socjalną. Orzeczenie zostało wydane w dniu 12 stycznia 2017 r. do dnia 31 stycznia 2022 r., a niepełnosprawność istnieje od urodzenia. Córka Wnioskodawczyni urodziła się z rozszczepem kręgosłupa i wodogłowiem. Porusza się na wózku inwalidzkim.

Za 2018 r. nie uzyskała żadnego dochodu oprócz renty socjalnej, której wysokość miesięczna wyniosła:

• styczeń 2018 r. i luty 2018 r. po 840 zł,
  

• od marca 2018 r. do maja 2018 r. po 865 zł,
  

• od czerwca 2018 r. do grudnia 2018 r. po 1029 zł 80 gr, brutto miesięcznie.
  
  

Łącznie za 2018 r. - 11 483 zł 60 gr.

Koszty przejazdu do lekarza własnym samochodem, na uczelnię i rehabilitację nie były udokumentowane rachunkami, fakturami, umowami.

Przejazdy do lekarza związane są z koniecznymi wizytami i badaniami z uwagi na stan zdrowia córki Wnioskodawczyni i są niezbędne w celu poprawy stanu zdrowia i jego utrzymania.

Zarówno mąż, jak też Wnioskodawczyni, ponoszą wydatki na cele rehabilitacyjne. Przede wszystkim są to koszty paliwa do samochodu. Wnioskodawczyni i Jej mąż nie brali dowodów zakupu paliwa, gdyż takiego odliczenia ponad kwotę 2 280 zł nie ma w ustawie o podatku dochodowym.

Wydatki z tytułu używania samochodu osobowego nie zostały zwrócone w jakiejkolwiek formie. Wnioskodawczyni posiada dochody pozwalające na skorzystanie z ulgi rehabilitacyjnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy Wnioskodawczyni przysługuje odliczenie od dochodu na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w kwocie 2 280 zł, w związku z używaniem samochodu osobowego i będącą na utrzymaniu Wnioskodawczyni niepełnosprawną córką, w sytuacji, gdy z takiego samego odliczenia korzysta mąż Wnioskodawczyni?

Zdaniem Wnioskodawczyni (doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku), odliczenie przysługuje każdemu małżonkowi w kwocie 2 280 zł. Wnioskodawczyni uważa, że przysługuje Jej takie odliczenie, pomimo że Jej mąż skorzysta z tego odliczenia, gdyż oboje utrzymują niepełnosprawną córkę, a dochody córki nie przekroczyły 12 krotności renty socjalnej z grudnia 2018 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) – podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b – 7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
   
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
   
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
   
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
   
8. utrzymanie psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
   
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
   
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
    
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
    
12. leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
    
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    1. osoby niepełnosprawnej – karetką transportu sanitarnego,
       
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 – również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a);
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł;
    
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
       
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
       
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.
    
    

W kwestii odliczenia przez Wnioskodawczynię w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego wskazać należy, że na podstawie art. 1 pkt 16 lit. b) tiret drugie ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie m.in. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. poz. 2175) ustawodawca w zasadniczy sposób zmienił treść zapisów art. 26 ust. 7a pkt 14, likwidując ograniczenie dotyczące odliczenia wydatków związanych z dojazdem wyłącznie na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne oraz rozszerzając jego stosowanie do wszystkich osób niepełnosprawnych, bez względu na posiadaną grupę inwalidzką.

Należy zaznaczyć, że katalog wydatków wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie z zasadą przyjętą w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest zatem ich interpretacja rozszerzająca.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ww. ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7e ww. ustawy przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe, jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają dwunastokrotności kwoty renty socjalnej określonej w ustawie z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. z 2018 r., poz. 1340), w wysokości obowiązującej w grudniu roku podatkowego. Do dochodów, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie zalicza się alimentów na rzecz dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4, oraz zasiłku pielęgnacyjnego.

W myśl art. 26 ust. 7f przywołanej ustawy ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
      
   2. znaczny stopień niepełnosprawności,
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Stosownie do art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Zgodnie z art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego.
   
   

Natomiast, w myśl postanowień art. 26 ust. 13a ww. ustawy – wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest w związku małżeńskim i posiada wspólność majątkową małżeńską. Na utrzymaniu Wnioskodawczyni i Jej męża jest córka, która pobiera tylko rentę socjalną z tytułu niepełnosprawności w stopniu znacznym. Porusza się na wózku inwalidzkim. Wnioskodawczyni i Jej mąż (osobno) używa samochodu do transportu córki do lekarza, na uczelnię oraz na rehabilitację. Samochód osobowy jest własnością Wnioskodawczyni i Jej męża. Córka Wnioskodawczyni ma 21 lat, posiada orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu znacznym i pobiera rentę socjalną. Orzeczenie zostało wydane w dniu 12 stycznia 2017 r. do dnia 31 stycznia 2022 r., a niepełnosprawność istnieje od urodzenia. Córka Wnioskodawczyni urodziła się z rozszczepem kręgosłupa i wodogłowiem. Porusza się na wózku inwalidzkim.

Za 2018 r. nie uzyskała żadnego dochodu oprócz renty socjalnej, której wysokość miesięczna wyniosła:

• styczeń 2018 r. i luty 2018 r. po 840 zł,
  

• od marca 2018 r. do maja 2018 r. po 865 zł,
  

• od czerwca 2018 r. do grudnia 2018 r. po 1029 zł 80 gr, brutto miesięcznie.
  
  

Łącznie za 2018 r. - 11 483 zł 60 gr.

Koszty przejazdu do lekarza własnym samochodem, na uczelnię i rehabilitację nie były udokumentowane rachunkami, fakturami, umowami.

Przejazdy do lekarza związane są z koniecznymi wizytami i badaniami z uwagi na stan zdrowia córki Wnioskodawczyni i są niezbędne w celu jego poprawy i utrzymania.

Zarówno mąż, jak też Wnioskodawczyni, ponoszą wydatki na cele rehabilitacyjne. Przede wszystkim są to koszty paliwa do samochodu. Wnioskodawczyni i Jej mąż nie brali dowodów zakupu paliwa, gdyż takiego odliczenia ponad kwotę 2 280 zł nie ma w ustawie o podatku dochodowym. Wydatki z tytułu używania samochodu osobowego nie zostały zwrócone w jakiejkolwiek formie. Wnioskodawczyni posiada dochody pozwalające na skorzystanie z ulgi rehabilitacyjnej.

W związku z powyższym wskazać należy, że zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16. roku życia – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.

Z analizy cytowanego art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego, m.in. należy:

• być osobą niepełnosprawną lub mieć na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16. roku życia ,
  

• być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,
  

• ponieść z tego tytułu wydatki.
  
  

Należy również wyjaśnić, że pod pojęciem wydatków dotyczących eksploatacji samochodu osobowego należy rozumieć nie tylko koszty samego przejazdu, ale i koszty utrzymania samochodu takie jak koszty przeglądów technicznych, napraw, zakupu części czy obowiązkowego ubezpieczenia OC.

Zaznaczyć należy, że określona w ustawie kwota 2 280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków.

Odnosząc się natomiast do kwestii posiadania dokumentów stwierdzających wysokość ponoszonych wydatków, należy zauważyć, że stosownie do art. 26 ust. 7c ww. ustawy w przypadku wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość, jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia.

Zaznaczyć należy, że określona w ustawie kwota 2 280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Wydatki te muszą być faktycznie poniesione. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2 280 zł” wskazuje, że wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu. Zatem kwota odliczenia nie może przekraczać w roku podatkowym 2 280 zł.

Wskazany przez ustawodawcę limit 2 280 zł dotyczy wyłącznie wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego będącego własnością (współwłasnością) osoby niepełnosprawnej lub osoby, na której utrzymaniu znajduje się osoba niepełnosprawna albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia. Kwota 2 280 zł nie jest odliczeniem z tytułu bycia osobą niepełnosprawną lub posiadania na utrzymaniu osobę niepełnosprawną czy też dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia, lecz z tytułu używania samochodu osobowego będącego własnością (współwłasnością) osoby niepełnosprawnej lub osoby, na której utrzymaniu znajduje się osoba niepełnosprawna albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia. Kwota ta jest wyłącznie limitem, powyżej którego wydatki poniesione na korzystanie z samochodu nie podlegają odliczeniu.

W przypadku, gdy oboje rodzice łożą na utrzymanie niepełnosprawnego dziecka, każdemu z nich przysługuje prawo do ulgi rehabilitacyjnej w wysokości faktycznie poniesionego przez siebie wydatku, natomiast w przypadku wydatków ograniczonych limitem kwotowym każdemu z nich przysługuje odrębny (własny) limit.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa, stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni, mająca na utrzymaniu niepełnosprawną córkę, której dochody w 2018 r. nie przekroczyły dwunastokrotności kwoty renty socjalnej w wysokości obowiązującej w grudniu 2018 r., może odliczyć od dochodu osiągniętego w 2018 r. – na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego stanowiącego Jej własność, używanego w celu m.in. ułatwienia wykonywania czynności życiowych i rehabilitacyjnych niepełnosprawnej córki, w ramach obowiązującego limitu 2 280 zł. Na powyższe nie ma wpływu fakt, że mąż Wnioskodawczyni również skorzysta z tego odliczenia.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy nadmienić, że zgodnie z przepisem art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem, interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy. W związku z tym, zaznacza się, że niniejsza interpretacja jest wiążąca dla Wnioskodawczyni jako osoby występującej z wnioskiem, nie wywiera natomiast skutku prawnego dla męża Wnioskodawczyni.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, ul. …, …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17,43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.