Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4010.415.2018.1.LG
z 30 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 grudnia 2018 r. (data wpływu 20 grudnia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nieużytkowanej nieruchomości i zaliczenia ich w ciężar kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 grudnia 2018 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nieużytkowanej nieruchomości i zaliczenia ich w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka Akcyjna (dalej jako „Wnioskodawca”) jest polskim producentem oprogramowania. Wnioskodawca podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów w Polsce bez względu na miejsce ich uzyskania.

Wnioskodawca prowadzi rozległą działalność w całej Polsce w oddziałach zlokalizowanych w różnych miastach. W prowadzonej działalności Wnioskodawca wykorzystuje nieruchomości zarówno stanowiące jego własność jak i wynajmowane.

Nieruchomości (budynki i lokale stanowiące odrębną własność) wykorzystywane do prowadzenia działalności i będące własnością Wnioskodawcy stanowią jego środki trwałe. Wnioskodawca przyjmuje nieruchomości do ewidencji środków trwałych i dokonuje ich amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu przyjęcia do użytkowania.

Wraz z rozwojem działalności gospodarczej u Wnioskodawcy zmieniały się potrzeby związane z nieruchomościami. Wnioskodawca zmieniał miejsce prowadzenia działalności przenosząc ją do budynków i lokali, które w sposób bardziej adekwatny odpowiadały jego potrzebom, a dotychczas użytkowane nieruchomości, które stanowiły jego własność, zostały przeznaczone do sprzedaży.

Zaprzestanie użytkowania nieruchomości nie jest związane z zaprzestaniem lub zawieszeniem prowadzenia przez Wnioskodawcę działalności, w której te nieruchomości były użytkowane.

U Wnioskodawcy funkcjonuje wyspecjalizowana komórka odpowiedzialna za zarządzanie nieruchomościami.

Do zadań tej komórki, oprócz bieżącej obsługi nieruchomości należy także obsługa procesu sprzedaży nieużytkowanych przez Wnioskodawcę nieruchomości.

Sprzedaż nieruchomości odbywa się na podstawie stosownych uchwał zwyczajnego Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy Spółki, w których to uchwałach Walne Zgromadzenie, wyraziło zgodę na zbycie nieruchomości za cenę nie niższą niż wartość rynkowa ustalona w oparciu o wycenę rzeczoznawcy majątkowego.

W ramach próby sprzedaży nieruchomości zespół zarządzania nieruchomościami (wymieniony powyżej) podjął szereg czynność mających na celu zbycie nieruchomości przeznaczonych do odsprzedaży. Między innymi: aktywnie poszukiwał potencjalnych nabywców oraz prezentował je potencjalnym nabywcom, zawierał umowy pośrednictwa na sprzedaż, zamieszczał ogłoszenia w portalach branżowych oraz monitorował aktualną wartość rynkową poprzez regularne zlecanie wycen nieruchomości przez rzeczoznawców majątkowych.

W wyniku tych działań część nieruchomości, które można określić jako najbardziej atrakcyjne zostały zbyte. Pozostałe nieruchomości z uwagi na swoją specyfikę i położenie, mimo podjętego szeregu działań nie mogą znaleźć nabywców na warunkach określonych w uchwale Zwyczajnego Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy.

Wnioskodawca nie wie w jakim terminie dojdzie do zbycia nieruchomości. Zdarzają się sytuacje, w których proces zbycia nieruchomości wydłuża się w czasie. Wówczas podejmowane są próby wynajęcia nieruchomości w całości albo w części. Efekt podejmowanych działań bywa różny. Niekiedy nieruchomość albo jej część może nie być użytkowana aż do czasu jej zbycia. Proces ten może trwać nawet kilka lat.

W momencie przeznaczenia nieruchomości do sprzedaży, Wnioskodawca dokonuje jej przeniesienia z ewidencji środków trwałych do ewidencji aktywów do sprzedaży. Przy przeniesieniu do ewidencji aktywów do sprzedaży, nieruchomość przestaje być traktowana jak środek trwały, jednak zachowuje wcześniej nadany numer środka trwałego. Zachowanie tego numeru ułatwia kontrolę i zarządzanie majątkiem Wnioskodawcy. Wraz z przeniesieniem nieruchomości pomiędzy ewidencjami, Wnioskodawca dokonuje odpowiedniego przeksięgowania z kont księgowych środków trwałych na odpowiednie konta aktywów do sprzedaży. W sprawozdaniu finansowym aktywa trwałe przeznaczone do sprzedaży są wykazywane w majątku obrotowym. Oprócz ewidencyjnego przeniesienia Wnioskodawca z ostrożności zaprzestawał amortyzacji nieruchomości.

Opisany powyżej sposób ewidencjonowania przeznaczenia środków trwałych do sprzedaży nie był likwidacją tych środków.

Okoliczności zawarte w opisie stanu faktycznego mogą nastąpić również w przyszłości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w okolicznościach przedstawionych w opisie zaistniałego stanu faktycznego Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych i zaliczać je do kosztów uzyskania przychodów w okresie, w którym nieruchomość nie jest użytkowana z powodu przeznaczenia do sprzedaży ?
2. Czy w okolicznościach przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych i zaliczać je do kosztów uzyskania przychodów w okresie, w którym nieruchomość nie jest użytkowana z powodu przeznaczenia do sprzedaży ?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w okolicznościach przedstawionych w opisie stanu faktycznego jak i zdarzenia przyszłego Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych i zaliczać je do kosztów uzyskania przychodów w okresie, w którym nieruchomość nie jest użytkowana z powodu przeznaczenia do sprzedaży. Wynika to z poniższej argumentacji.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 UPDOP, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 UPDOP.

Z powyższego przepisu wynika zatem, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 UPDOP.

Stosownie do art. 15 ust. 6 UPDOP, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Pojęcie środków trwałych, podlegających amortyzacji, zostało określone w art. 16a UPDOP.

Według art. 16a ust. 1 UPDOP środkami trwałymi są stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle i budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
• maszyny, urządzenia i środki transportu,
• inne przedmioty,

o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do użytkowania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.

Należy podkreślić, że zgodnie z treścią powołanego powyżej przepisu, amortyzacji podlega taki składnik majątku, który:

• jest własnością (współwłasnością) podatnika, oraz
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika, oraz:
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, oraz
• jego przewidywany okres używania przekracza rok, oraz
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo jest oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.
  
  

Jak wynika z art. 16c pkt 1 UPDOP, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Na podstawie art. 16c pkt 5 UPDOP amortyzacji nie podlegają także składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności.

Jak stanowi art. 16d ust. 2 UPDOP składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. (…)

W myśl art. 16f ust. 1 UPDOP, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 UPDOP, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z powyższych przepisów wynika, iż co do zasady budynki, budowle oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością podlegają odpisom amortyzacyjnym. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się do końca miesiąca, w którym zaistnieją następujące sytuacje (wymienione w powołanym powyżej art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT), tj.:

• zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub
• środek trwały postanowiony jest w stan likwidacji,
• środek trwały zbyto lub
• stwierdzono niedobór środków trwałych.
  
  

Powyższe przesłanki wskazują, iż za moment zakończenia dokonywania odpisów amortyzacyjnych u danego podatnika należy uznać moment, w którym dany składnik całkowicie zostanie zamortyzowany lub też, gdy faktycznie przestanie być składnikiem majątku podatnika (w związku z jego likwidacją, czy też zbyciem).

Możliwe są również sytuacje, w których obowiązek zaprzestania amortyzacji zaistnieje wcześniej - podatnik zobligowany jest do zaprzestania amortyzacji, mimo iż dany składnik w dalszym ciągu stanowić będzie składnik majątku podatnika, w przypadku, w którym podatnik przestaje używać dane składniki. Podkreślenia wymaga, iż przedmiotowy obowiązek nie występuje jednak w każdym przypadku zaprzestania użytkowania składnika - ustawodawca ogranicza go wyłącznie do dwóch sytuacji, tj. kiedy brak używania składnika występuje:

1. na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej lub
2. na skutek zaprzestania działalności, w której te składniki były używane.
   
   

Tym samym, zaprzestanie (bez względu na to czy ma ono charakter trwały lub czasowy) używania składnika majątku z innych przyczyn niż wymienione powyżej, nie powoduje utraty prawa do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od tego środka trwałego. Tym samym, przeznaczenie środka trwałego do sprzedaży przy jednoczesnej kontynuacji prowadzonej dotychczas działalności, w której dany składnik był używany, nie stanowi podstawy do zaprzestania amortyzacji.

W związku z powyższym przedstawiony we wniosku stan faktyczny (winno być: stan faktyczny/zdarzenie przyszłe) należy rozpatrywać w kontekście brzmienia art. 16c pkt 5 UPDOP, zgodnie z którym amortyzacji nie podlegają składniki majątku - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności.

W świetle powyższego przesłankami powodującymi niemożność dokonywania amortyzacji składników majątkowych są tylko zawieszenie wykonywania działalności oraz zaprzestanie działalności, przez co rozumieć należy całkowite zaniechanie danego rodzaju działalności, na skutek czego składniki majątkowe przestają być używane.

Zatem dopuszczalne jest amortyzowanie czasowo wyłączonych z używania środków trwałych, jeżeli podatnik nie zawiesił bądź nie zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej, w której były one używane. Tak więc w przypadkach okresowego zaprzestania używania niektórych środków trwałych w działalności gospodarczej, podatnik uprawniony jest do kontynuowania odpisów amortyzacyjnych.

Skoro w przedstawionym stanie faktycznym:

• Wnioskodawca nie zaprzestał ani nie zawiesił prowadzenia działalności gospodarczej, a
• nabyte przez niego budynki (środki trwałe) niewykorzystywane obecnie przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej nie zostały zlikwidowane a
• Wnioskodawca podejmuje działania w celu poszukiwania nabywców lub najemców,
• środki trwałe są w ciągłej gotowości do wynajmu lub sprzedaży, gdyż jak wskazuje Wnioskodawca są one kompletne i zdatne do użytku od dnia przyjęcia do używania,

to nie ma podstaw do zaprzestania dokonywania przez Wnioskodawcę odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tych środków trwałych, które obecnie nie są bezpośrednio wykorzystywane przez Wnioskodawcę w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Mając zatem na uwadze brzmienie analizowanego przepisu art. 16c pkt 5 UPDOP, należy stwierdzić, że Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych i zaliczać je do kosztów uzyskania przychodów w okresie, w którym nieruchomość nie jest użytkowana z powodu przeznaczenia do sprzedaży.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w praktyce organów podatkowych oraz w treści interpretacji indywidualnych:

• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 30 października 2017 r. nr 0114-KDIP2-2.4010.169.2017.1.SO;
• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 14 marca 2017 r. nr 1462-IPPB5.4510.11.2017.1.JC;
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 6 sierpnia 2015 r. nr ILPB4/4510-1-189/15-2/MC.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (…)

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, musi spełnić następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach updop, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Art. 15 ust. 6 updop stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych czyli odpisy amortyzacyjne, dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16 updop.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z kolei stosownie z art. 16c pkt 5 updop, amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Stosownie do art. 16h ust. 1 pkt 1 updop, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie należy uwzględnić art. 16d ust. 2 updop, zgodnie z którym składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Zatem warunkiem dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest ujęcie składników majątku będących środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji w ewidencji środków trwałych.

Z kolei jak wynika z przywołanych powyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają środki trwałe po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy.
  
  

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy, z którego wynika, że w momencie przeznaczenia nieruchomości do sprzedaży Wnioskodawca dokonał przeniesienia nieruchomości z ewidencji środków trwałych do ewidencji aktywów do sprzedaży i nieruchomość przestała być traktowana jak środek trwały, należy stwierdzić, że Wnioskodawcy nie przysługuje prawo dokonywania odpisów amortyzacyjnych i zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodów. W sytuacji gdy Wnioskodawca przestaje traktować dany składnik majątku jak środek trwały i konsekwentnie wycofuje go z ewidencji środków trwałych, nie można uznać, że nadal ma prawo naliczać odpisy amortyzacyjne.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Jednocześnie należy zauważyć, że powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne w przedmiotowym wniosku niewątpliwie kształtują sytuację prawną podatników w ich indywidualnych sprawach, lecz dotyczą konkretnego zdarzenia i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego. Powyższe oznacza, że interpretacje przepisów prawa podatkowego należy traktować indywidualnie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Stosownie do art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.