Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.621.2018.1.PP
z 25 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2018 r. (data wpływu 6 grudnia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku zastosowania ograniczeń, o których mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do kosztów Wynagrodzenia wypłacanego na rzecz podmiotu powiązanego z tytułu nabycia prawa do korzystania ze znaków towarowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku zastosowania ograniczeń, o których mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do kosztów Wynagrodzenia wypłacanego na rzecz podmiotu powiązanego z tytułu nabycia prawa do korzystania ze znaków towarowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością(dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) należy do międzynarodowej grupy kapitałowej podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11 ustawy o CIT, będących globalnymi liderami w dziedzinie produkcji i dystrybucji kaw: kawy palone w ziarnach oraz kawy mielone, kawy w kapsułkach lub saszetkach, kawy rozpuszczalne; jak również w dziedzinie dystrybucji ekspresów do kawy i akcesoriów baristycznych oraz artykułów nieżywnościowych, czy też artykułów użytkowych: różne rodzaje odzieży np. sezonowa, sportowa, dla dzieci, wyposażenie do domu i do ogrodu np. przybory do kuchni, akcesoria do łazienek, drobny sprzęt RTV/AGD, do pielęgnacji ciała, meble ogrodowe itd.

Głównym przedmiotem działalności Spółki jest sprzedaż hurtowa, w szczególności kaw na rynku polskim oraz w krajach bałtyckich: Litwa, Łotwa i Estonia (PKD 46.37.Z) oraz prowadzenie sprzedaży detalicznej ww. artykułów nieżywnościowych, kaw, ekspresów do kawy i akcesoriów baristycznych za pośrednictwem własnych sklepów „X” (PKD 47.19.Z) i za pośrednictwem sklepu internetowego (PKD 47.91.Z). Spółka prowadząc swoją działalność w sklepach „X” zajmuje się również przygotowywaniem i podawaniem napojów, najczęściej na bazie naparu z kawy (PKD 56.30.Z).

W ramach wskazywanej tu działalności dystrybucyjnej, jednym z celów Spółki jest utrzymywanie jednolitych i wysokich standardów oferowanych produktów. W związku z tym Spółka korzysta z szeregu praw do wartości niematerialnych i prawnych, w tym m.in. do znaków towarowych, licencji, know-how itp., nabywanych od wybranych podmiotów z grupy.

Powoływane prawa do wartości niematerialnych i prawnych, wykorzystywane są w prowadzonej działalności Spółki i stanowią jej kluczowy element, niezbędny w procesie dystrybucji i niewątpliwie wpływający na możliwości sprzedażowe Spółki, tj. sprzedaż produktów o odpowiedniej jakości (składzie, wyglądzie, aromacie, smaku itp.).

Należy zaznaczyć, że specyfika opisywanej branży dystrybucyjnej, tzw. FMCG (fast-moving consumer goods) & Retail, charakteryzuje się silną konkurencją, szybkim tempem rozwoju i wykorzystywaniem sprawdzonych, jednolitych i rozpoznawalnych na danym rynku rozwiązań, w tym w szczególności standardów sprzedaży.

Powyższa specyfika skutkuje uzasadnionym uznaniem Spółki, że wykorzystywanie w branży dystrybucyjnej odniesień do symboli i oznaczeń wizualnych (w tym promocji znaków graficznych i słowno-graficznych kojarzonych z daną marką lub jakością), stanowi podstawowe i niezbędne ogniwo generujące jej zyski (dochód).

Jedną z kategorii powoływanych powyżej wartości niematerialnych i prawnych jest prawo do użytkowania znaków towarowych (dalej: „znak”), nabywanych na mocy umowy licencyjnej (Trademark License Agreement), zawartej z niemieckim podmiotem z grupy – „A.” GmbH & Co. z siedzibą w G. (dalej: „Licencjodawca”). Podmiot ten jest podmiotem powiązanym w rozumieniu art. 15e ustawy o CIT.

Na mocy powoływanej umowy, Licencjodawca będący jedynym właścicielem znaków udziela Spółce niewyłącznej, odpłatnej, nieprzenoszalnej licencji na prawo do korzystania ze znaków, na określonym terytorium oraz względem określonych produktów Spółki.

Pełny katalog znaków zawiera załącznik do umowy stanowiący jej integralną część.

Zgodnie z umową, Spółka nie posiada prawa własności oraz żadnych praw do udziału w prawach do Licencji, poza tymi prawami, które wprost wynikają z zawartej pomiędzy stronami umowy licencji.

Spółka nie może również wykorzystywać Znaków w sposób, który mógłby być szkodliwy dla reputacji Licencjodawcy, a także zobowiązana jest do utrzymywania odpowiedniej jakości produktów (tj. towarów oferowanych pod określonymi markami wraz z wykorzystaniem danego znaku objętego umową), zgodnie ze standardami z którymi została uprzednio zaznajomiona.

Spółka jest uprawniona do używania znaków na terytorium danego kraju – państw Unii Europejskiej, Rosji i Turcji – wyłącznie w celach związanych ze sprzedażą oraz pozostałą dystrybucją, reklamą, promocją i innym komercyjnym wykorzystaniem produktów.

Nabyte prawa do korzystania ze znaków, stanowią unikalne, lecz rozpoznawalne oznaczenie graficzne lub słowno-graficzne, niezbędne w procesie dystrybucji (sprzedaży i promocji produktów), decydujące o utrzymaniu określonych standardów biznesowych oraz jakościowych i wpływające na wielkość obrotów Spółki.

Z tytułu omawianego wykorzystywania znaków, Spółka zobowiązana jest do uiszczania na rzecz Licencjodawcy opłaty licencyjnej (dalej: „Wynagrodzenie”).

Wynagrodzenie obliczane jest na podstawie całkowitej sprzedaży netto wyrobów opatrzonych znakami i określone zostało procentowo. Zgodnie z umową wartość Wynagrodzenia, stawka procentu, zależna jest od osiągnięcia danego progu sprzedaży w danym roku, tj. w przypadku sprzedaży na poziomie:

1. niższym od 10 milionów euro Wynagrodzenie Licencjodawcy wynosi 0,5%;
2. pomiędzy 10 a 200 milionów euro Wynagrodzenie Licencjodawcy wynosi 1%;
3. wyższym niż 200 milionów euro Wynagrodzenie Licencjodawcy wynosi 1,5%.
   
   

Tym samym, ilość sprzedanych przez Spółkę produktów stanowi czynnik determinujący wysokość Wynagrodzenia należnego Licencjodawcy, wynikiem czego Spółka zobowiązana jest do prowadzenia dokładnej dokumentacji sprzedaży.

Spółka uznaje, iż Wynagrodzenie jest ściśle związane z dystrybucją produktów opatrzonymi znakami i niewątpliwie ma decydujące znaczenie dla wielkości obrotów Spółki. Bez omawianych znaków Spółka nie miałaby możliwości uzyskiwania przychodów z działalności dystrybucyjnej na danym poziomie lub w ogóle, a jednocześnie Licencjodawca nie uzyskiwałby jakiegokolwiek Wynagrodzenia.

Nabyte znaki nie zostały wprowadzone do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych, a zatem Spółka nie dokonuje od nich odpisów amortyzacyjnych. Dla celów sprawozdawczości rachunkowej omawiane koszty stanowią koszty działalności operacyjnej Spółki.

Opisywany stan faktyczny i zdarzenie przyszłe dotyczy wydatków ponoszonych od 1 stycznia 2018 r., jak również wydatków ponoszonych w późniejszym okresie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy koszty poniesione na Wynagrodzenie z tytułu nabycia prawa do korzystania ze znaków podlegają ograniczeniom w zakresie zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 15e ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, ponoszone przez Spółkę koszty Wynagrodzenia Licencjodawcy z tytułu nabycia znaków, tj. należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7, bezsprzecznie mieszczą się w kategorii kosztów, o których mowa w art. 15e ust. 1 pkt 2 CIT.

Niemniej, w ocenie Wnioskodawcy sposób wyliczenia wartości Wynagrodzenia Licencjodawcy, przesądza o uznaniu kosztu Wynagrodzenia za koszt bezpośrednio związany z wytworzeniem wyrobów i uprawnieniu Spółki do zastosowania wyłączenia, o którym mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 CIT.

Uzasadniając powyższe Wnioskodawca wskazuje co następuje.

Z dniem 1 stycznia 2018 roku, na mocy art. 2 pkt 18 w zw. z art. 15 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U.2018.2175, dalej: „Nowelizacja”), do ustawy o CIT został dodany nowy art. 15e.

Zgodnie z treścią art. 15e ust. 1 CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

1. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
2. wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
3. przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

- poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, o których mowa w art. 11, lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 9a ust. 6, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

W efekcie, w myśl art. 15e ust. 1 pkt 2 CIT przedmiotem opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości obejmują:

1. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
2. licencje,
3. prawa własności przemysłowej (wynalazek, wzór użytkowy, wzór przemysłowy, znak towarowy, topografia układu scalonego i oznaczenie geograficzne),
   
4. równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (tzw. „know-how”),
   

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

Jak wynika z uzasadnienia do projektu Nowelizacji, celem art. 15e ust. 1 CIT jest ograniczenie wysokości zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów kwot związanych z wymienionymi w tym przepisie usługami i wartościami o charakterze niematerialnym.

Należy jednak wskazać, że zgodnie z wolą ustawodawcy analizowane ograniczenie nie ma zastosowania do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Zgodnie bowiem z dyspozycją art. 15 ust. 11 pkt 1 CIT, ograniczenie, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

W tym miejscu wskazać należy, że ustawa o CIT nie definiuje sformułowania: „koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi”.

Zdaniem Wnioskodawcy, kluczowe w przedmiotowym zakresie są wyjaśnienia Ministerstwa Finansów opublikowane 24 kwietnia 2018 r., dotyczące sposobu interpretowania art. 15e Ustawy CIT („Koszty uzyskania przychodów związanych z nabyciem niektórych rodzajów usług i praw”).

Zgodnie z powołanymi wyjaśnieniami regulacja art. 15e ust. 11 pkt 1 CIT nie dotyczy sposobu związania kosztu z przychodami, a zatem nie odnosi się do kosztów bezpośrednich, ale do bezpośredniego związku tych kosztów z wytworzeniem lub nabyciem towaru lub świadczeniem usługi.

Wyjaśnienie te wskazują wprost:

„Przepis art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT -w przeciwieństwie do art. 15 ust. 4 i nast. – nie odnosi się do sposobu „związania kosztu z przychodami”, lecz do sposobu związania kosztu „z wytworzeniem lub nabyciem/wytworzeniem towaru lub świadczeniem usługi”. Językowa analiza tego wyrażenia prowadziłaby do wniosku, iż chodzi o związek kosztu z czynnością „wytwarzania” lub „nabywania” towaru albo „świadczenia” usługi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1036, z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

W myśl art. 15e ust. 1 updop, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

1. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
2. wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
3. przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

-poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, o których mowa w art. 11, lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 9a ust. 6, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

W katalogu wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 updop wskazano:

• autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
  

• licencje,
  

• prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej,
  

• wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how).
  
  
  

W tym miejscu wyjaśnić należy, że odesłanie w art. 15e ust. 1 pkt 2 updop do art. 16b ust. 1 pkt 4-7 tej ustawy służy do określenia rodzaju praw i wartości, od których opłaty podlegają ograniczeniu w zaliczaniu do kosztów podatkowych.

Stosownie do art. 15e ust. 11 pkt 1 updop, ograniczenie, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Wprowadzenie przepisów limitujących wysokość kosztów uzyskania przychodów podatników związanych z umowami, które generowały opłaty za korzystanie z wartości niematerialnych i prawnych na rzecz podmiotów powiązanych miało na celu uszczelnienie systemu podatku dochodowego i przeciwdziałanie unikaniu opodatkowania.

Jednocześnie jednak ustawodawca w art. 15e ust. 11 pkt 1 wyłączył z zakresu kosztów podlegających limitowaniu na podstawie art. 15e ust. 1 updop, koszty usług i praw bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru albo świadczeniem usługi. Kluczowe dla odczytania zakresu omawianego wyłączenia jest zatem precyzyjne ustalenie znaczenia pojęcia kosztów „bezpośrednio związanych” z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Przepis art. 15e ust. 11 pkt 1 updop odnosi się do sposobu związania kosztu „z wytworzeniem lub nabyciem/wytworzeniem towaru lub świadczeniem usługi”. Językowa analiza tego wyrażenia prowadzi do wniosku, że chodzi o związek kosztu z czynnością „wytwarzania” lub „nabywania” towaru albo „świadczenia” usługi. Bardziej funkcjonalna wykładnia tych pojęć sprowadza się do poszukiwania tego związku z samym przedmiotem (efektem) tego wytwarzania (nabywania) albo świadczenia usługi, tj. określonym dobrem lub określoną usługą.

Z tego względu należy stwierdzić, że koszt o którym mowa w omawianym przepisie to koszt usług lub prawa w jakimkolwiek stopniu „inkorporowanych” w produkcie, towarze lub usłudze. Jest to zatem koszt, który wpływa na finalną cenę danego towaru lub usługi, jako (zazwyczaj) jeden z wielu wydatków niezbędnych do poniesienia w procesie produkcji, dystrybucji danego dobra lub świadczenia określonej usługi. Koszt ten powinien przy tym być możliwy do zidentyfikowania, jako czynnik obiektywnie kształtujący cenę danego dobra lub usługi. Konieczność doszukiwania się związku kosztu z produktem, towarem i usługą wyklucza z zakresu omawianego wyłączenia koszty ogólnie służące działalności podatnika, ponoszone bez związku z konkretnym towarem lub usługą.

Zgodnie z opisem stanu faktycznego, głównym przedmiotem działalności Spółki jest sprzedaż hurtowa, w szczególności kaw. W ramach prowadzonej działalności dystrybucyjnej, jednym z celów Spółki jest utrzymywanie jednolitych i wysokich standardów oferowanych produktów. W związku z tym, Spółka korzysta z szeregu praw do wartości niematerialnych i prawnych, w tym m.in. do znaków towarowych, licencji, know-how itp., nabywanych od wybranych podmiotów z grupy. Jedną z kategorii powoływanych powyżej wartości niematerialnych i prawnych jest prawo do użytkowania znaków towarowych („znak”) nabywanych na mocy umowy licencyjnej z podmiotem powiązanym („Licencjodawca”).

Ww. umowa zawarta pomiędzy Licencjodawcą a Spółką obejmuje udzielenie Spółce odpłatnej licencji na prawo do korzystania ze znaków, tj. rozpoznawalnego oznaczenia graficznego lub słowno-graficznego produktów. Spółka zobowiązana jest do zapłaty na rzecz Licencjodawcy opłaty licencyjnej z ww. tytułu („Wynagrodzenie”).

Zgłoszona przez Spółkę wątpliwość dotyczy ustalenia, czy koszty poniesione na Wynagrodzenie z tytułu nabycia prawa do korzystania ze znaków towarowych podlegają ograniczeniom w zakresie zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 15e ust. 1 updop.

Jak wskazał Wnioskodawca w opisie sprawy, wypłacane przez Spółkę Wynagrodzenie zależne jest od całkowitej sprzedaży netto produktów oznaczonych znakami towarowymi i zostało określone procentowo tj. w zależności od osiągnięcia danego progu sprzedaży w danym roku. W przypadku sprzedaży na poziomie:

1. niższym od 10 milionów euro Wynagrodzenie Licencjodawcy wynosi 0,5%;
2. pomiędzy 10 a 200 milionów euro Wynagrodzenie Licencjodawcy wynosi 1%;
3. wyższym niż 200 milionów euro Wynagrodzenie Licencjodawcy wynosi 1,5%.
   
   

Jednocześnie, oznaczenie danych produktów znakami ma decydujące znaczenie dla wielkości obrotów Spółki, ponieważ stanowi czynnik determinujący wysokość Wynagrodzenia należnego Licencjonodawcy.

Na podstawie powyższego uznać należy, że opisane we wniosku koszty Wynagrodzenia z tytułu nabycia prawa do korzystania ze znaków towarowych stanowią koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi, w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 updop.

Na powyższe wskazuje sposób kalkulacji Wynagrodzenia na rzecz Licencjodawcy oraz okoliczność, że – jak wskazała Spółka – bez omawianych znaków nie miałaby możliwości uzyskiwania przychodów z działalności dystrybucyjnej produktów na danym poziomie lub w ogóle.

Odpowiadając zatem na zadane we wniosku pytanie, koszty poniesione na Wynagrodzenie z tytułu nabycia prawa do korzystania ze znaków nie podlegają ograniczeniom w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15e ust. 1 updop, w związku z zastosowaniem wyłączenia, o którym mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 updop.

W związku z powyższym, stanowisko Spółki we wnioskowanym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu złożenia wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.