INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 12.10.2011 r. (data wpływu 12.10.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie zniesienia współwłasności nieruchomości - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12.10.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie zniesienia współwłasności nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest współwłaścicielem stanowiącego odrębną nieruchomość samodzielnego lokalu mieszkalnego, zakupionego dnia 28.01.2008 r., na rynku wtórnym od Pana G. F. w formie aktu notarialnego za kwotę 305.000,00 zł (część ceny w kwocie 300.000,00 zł została zapłacona z udzielonego kredytu hipotecznego). Kredyt został zaciągnięty w walucie obcej na sumę 146.060,69 CHF (frank szwajcarski). Lokal położony jest we wsi i gminie J. przy ul. S. Powierzchnia nieruchomości to 44,24 m². Drugim współwłaścicielem w części równej (1/2) jest osoba fizyczna (M.P.) należąca do III grupy podatkowej (zgodnie z przepisami ustawy o podatku od spadków i darowizn).

Nieruchomość jest obciążona hipoteką kaucyjną do kwoty 634.400,00 zł na rzecz banku X zabezpieczającą spłatę wierzytelności z tytułu udzielonego kredytu. Stronami umowy kredytu na zakup powyższego lokalu są jego współwłaściciele. Współwłaściciele w najbliższym czasie zamierzają podpisać ugodę w formie aktu notarialnego (lub złożyć wniosek do sądu) zgodnie, z którą nastąpi nieodpłatne zniesienie współwłasności wspomnianej nieruchomości na rzecz jednego ze współwłaścicieli (Wnioskodawcę). Przed podpisaniem ugody zniesienia współwłasności (uprawomocnienia się wyroku sądu) jedynym kredytobiorcą pozostanie Wnioskodawca (podpisanie aneksu do umowy kredytu).

Kredyt jest denominowany we frankach szwajcarskich. Wartość zadłużenia (kwota główna i odsetki) ustalona po kursie sprzedaży franka szwajcarskiego na dzień złożenia wniosku jest zbliżona do wartości hipoteki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przy ustalaniu podstawy opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn, wartość nieruchomości może być pomniejszona o wartość hipoteki, którą obciążona jest nieruchomość, czy też o faktyczną wartość zadłużenia z tytułu kredytu ustaloną na dzień zawarcia ugody...

Zdaniem Wnioskodawcy, nieodpłatne zniesienie współwłasności, podlega opodatkowaniu po stronie osoby, na rzecz, której przechodzi własność udziału w nieruchomości, na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn. Zgodnie z art. 7 tej ustawy podstawę opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn, wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Biorąc pod uwagę fakt, że zgodnie z ugodą, wraz z nieodpłatnym zniesieniem współwłasności, na obdarowanego przejdą wszystkie obciążenia z tytułu umowy kredytu, które są zabezpieczone hipoteką, przy ustalaniu podstawy opodatkowania należy uwzględnić ciężary i długi ciążące na przedmiocie transakcji. Faktyczna wartość zadłużenia obciążająca nieruchomość odpowiada wartości kredytu, który pozostał do spłacenia wraz z odsetkami przeliczona po kursie sprzedaży franka szwajcarskiego, z dnia zawarcia ugody (tj. z dnia powstania obowiązku podatkowego). Kwota tego zadłużenia powinna pomniejszyć podstawę opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t. j. z 2009 r. Dz. U. Nr 93, poz. 768) podatkowi od spadków i darowizn, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

1. dziedziczenia, zapisu, dalszego zapisu, polecenia testamentowego;
2. darowizny, polecenia darczyńcy;
3. zasiedzenia;
4. nieodpłatnego zniesienia współwłasności;
5. zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu;
6. nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.
   
   

Zniesienie współwłasności polega na dokonaniu podziału rzeczy wspólnej. Nowe rzeczy powstałe w wyniku podziału fizycznego stanowią wyłączną własność poszczególnych współwłaścicieli. W świetle przepisów art. 211 i 212 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) zniesienie współwłasności może nastąpić przez:

• podział fizyczny rzeczy wspólnej (podział polegający na przyznaniu każdemu ze współwłaścicieli wyodrębnionej części rzeczy, np. działek, w przypadku gdy przedmiotem tej czynności cywilnoprawnej jest nieruchomość),
• przyznanie rzeczy jednemu lub niektórym ze współwłaścicieli,
• sprzedaż rzeczy wspólnej zwana podziałem cywilnym (nie mamy do czynienia z odpłatnym zniesieniem współwłasności, gdyż uzyskana wówczas cena dzielona jest odpowiednio w stosunku do udziałów we współwłasności).
  
  

Na podstawie art. 211 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) każdy ze współwłaścicieli może żądać, aby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że występuje sytuacja, w której podział byłby sprzeczny z przepisami społeczno – gospodarczymi, przeznaczeniem rzeczy lub skutkowałby istotną zmianą tej rzeczy, zmniejszeniem jej wartości, albo zniszczeniem.

Zgodnie z art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy przy nieodpłatnym zniesieniu współwłasności ciąży na nabywcy rzeczy i praw majątkowych. W myśl art. 6 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od spadków i darowizn w przypadku nieodpłatnego zniesienia współwłasności obowiązek podatkowy powstaje z chwilą zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności.

Zgodnie z art. 7 ust. 6 powyższej ustawy przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności podstawę opodatkowania stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy. Przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn należy mieć na względzie przepis art. 7 ust. 1 ustawy, w myśl którego podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Oznacza to, że z punktu widzenia ustalania podstawy opodatkowania długi i ciężary pomniejszają wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych. Pojęcie długów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy obejmuje wszelkie pieniężne roszczenia cywilnoprawne związane z przedmiotem nabycia. Ciężarem w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy jest inne niż dług obciążenie nabytej rzeczy lub prawa, które w chwili nabycia zmniejsza wartość rynkową tej rzeczy lub prawa.

W myśl art. 9 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn podlega nabycie przez nabywcę od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej 4.902 zł – jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do III grupy podatkowej.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca jest współwłaścicielem stanowiącego odrębną nieruchomość samodzielnego lokalu mieszkalnego, zakupionego dnia 28.01.2008 r., na rynku wtórnym od Pana G. F. w formie aktu notarialnego za kwotę 305.000,00 zł (część ceny w kwocie 300.000,00 zł została zapłacona z udzielonego kredytu hipotecznego). Kredyt został zaciągnięty w walucie obcej na sumę 146.060,69 CHF (frank szwajcarski). Lokal położony jest we wsi i gminie J. przy ul. S.. Powierzchnia nieruchomości to 44,24 m². Drugim współwłaścicielem w części równej (1/2) jest osoba fizyczna (M.P.) należąca do III grupy podatkowej (zgodnie z przepisami ustawy o podatku od spadków i darowizn). Nieruchomość jest obciążona hipoteką kaucyjną do kwoty 634.400,00 zł na rzecz banku X zabezpieczającą spłatę wierzytelności z tytułu udzielonego kredytu. Stronami umowy kredytu na zakup powyższego lokalu są jego współwłaściciele. Współwłaściciele w najbliższym czasie zamierzają podpisać ugodę w formie aktu notarialnego (lub złożyć wniosek do sądu) zgodnie, z którą nastąpi nieodpłatne zniesienie współwłasności wspomnianej nieruchomości na rzecz jednego ze współwłaścicieli (Wnioskodawcę). Przed podpisaniem ugody zniesienia współwłasności (uprawomocnienia się wyroku sądu) jedynym kredytobiorcą pozostanie Wnioskodawca (podpisanie aneksu do umowy kredytu). Kredyt jest denominowany we frankach szwajcarskich. Wartość zadłużenia (kwota główna i odsetki) ustalona po kursie sprzedaży franka szwajcarskiego na dzień złożenia wniosku jest zbliżona do wartości hipoteki.

Zgodnie z art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. z 2001 r. Nr 124, poz. 1361, z późn. zm.) w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości (hipoteka).

W świetle powołanych przepisów, w przypadku nabycia nieruchomości obciążonej hipoteką, jak w niniejszej sprawie, obciążenie to stanowi ciężar w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn. W konsekwencji, wartość nieruchomości powinna być pomniejszona o kwotę wierzytelności zabezpieczonej hipoteką.

Reasumując należy stwierdzić, iż przy ustalaniu podstawy opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn wartość nieruchomości może być pomniejszona o wartość hipoteki, którą obciążona jest nieruchomość, a nie jak wskazał Wnioskodawca faktyczną wartość zadłużenia obciążająca nieruchomość odpowiadająca wartości kredytu, który pozostał do spłacenia wraz z odsetkami przeliczona po kursie sprzedaży franka szwajcarskiego, z dnia zawarcia ugody (tj. z dnia powstania obowiązku podatkowego). W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.