Powrót

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 16 stycznia 2013 r. (data wpływu 17 stycznia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczeń wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych w części dotyczącej:

• poniesionych na zainstalowanie brodzika z kabiną prysznicową, przymocowaniem do ścian w kabinie uchwytów oraz położeniem antypoślizgowej terakoty na podłodze – jest prawidłowe,

• poniesionych na pozostałe prace wymienione we wniosku – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 17 stycznia 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczeń wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym ze względu na uszkodzenia narządu ruchu. Pracuje na pełnym etacie, a Jej niepełnosprawność jest datowana od 9 marca 2007 r. z aktualną datą ważności do 8 sierpnia 2015 r. Zdiagnozowano u Niej reumatoidalne zapalenie stawów i osteoporozę. Jednym z następstw powyższych chorób są tzw. złamania samoistne kości, które powstają przy wykonywaniu zwykłych codziennych czynności. Lekarz prowadzący (specjalista reumatolog) po tym, jak stwierdził powstawanie samoistnych złamań kości tzw. marszowych (przy chodzeniu), zalecił Wnioskodawczyni przystosowanie łazienki do Jej potrzeb poprzez wyeliminowanie wszelkich niebezpieczeństw, które w konsekwencji mogą przyczynić się do powstawania następnych urazów. Stosowna opinia na ten temat była przedstawiona na komisji ds. orzekania o niepełnosprawności i potwierdzona w przeprowadzonym tam wywiadzie socjalnym. W tym roku Wnioskodawczyni przeprowadziła adaptację łazienki polegającą na wymianie wanny o długości 1,4 m i zastąpieniu jej brodzikiem wraz z kabiną natryskową 0,8 x 0,8 m i umywalką 0,6 m, zamocowaniu w kabinie uchwytów mocowanych do ściany oraz ułożeniu posadzki z terakoty antypoślizgowej. Brodzik został zainstalowany na najniższej możliwej wysokości. Dotychczas w łazience o wymiarach 2,0 x 1,4 m nie było możliwości zainstalowania umywalki. Tego typu przeróbka, w tak małym pomieszczeniu wymagała całkowitej wymiany instalacji wodociągowej (rozdzielenie dopływu ciepłej i zimnej wody do dwóch przyborów) i kanalizacyjnej (zapewnienie odpowiedniego odpływu z dwóch przyborów), a to z kolei spowodowało konieczność wymiany okładzin ściennych z płytek glazury. Wnioskodawczyni posiada faktury VAT stwierdzające kwoty poniesionych wydatków. Wydatki te nie były sfinansowane ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, Narodowego Funduszu Zdrowia, Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych ani nie zostały zwrócone w jakiejkolwiek innej formie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowym będzie odliczenie przez Wnioskodawczynię wydatków związanych z następującymi pracami:

• demontażem wanny i zainstalowaniem brodzika z kabina prysznicową oraz umywalki,

• przymocowaniem do ścian w kabinie uchwytów dla wsparcia podczas zabiegów higienicznych,

• położenie nowej antypoślizgowej terakoty na podłodze,

• zmianą położenia rur odpływowych instalacji kanalizacyjnej,

• doprowadzeniem wody ciepłej i zimnej do kabiny i umywalki,

• wymianą okładzin ściennych z glazury.
  
  

Zdaniem Wnioskodawczyni, przedmiotem Jej zapytania jest interpretacja zapisu art. 26 pkt 6 i 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) w celu potwierdzenia możliwości dokonania stosownych odliczeń w związku z opisanym remontem mieszkania. „ Art. 26. 1. Podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot: pkt 6 - wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne, pkt 7a – za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności”.

W ocenie Wnioskodawczyni opisane przez Nią fakty w pełni są zgodne z przytoczonym zapisem ustawy.

Dokonany przez Wnioskodawczynię remont łazienki miał na celu ułatwienie wykonywania czynności życiowych, jakimi bezspornie są czynności związane z utrzymaniem higieny osobistej. Adaptacja łazienki polegająca na zastąpieniu wanny brodzikiem wyposażonym w uchwyty mocowane do ściany i umywalką oraz ułożenie terakoty antypoślizgowej jest stosowna do Jej stopnia niepełnosprawności i zapobiega powstawaniu urazów, na jakie była narażona przy wchodzeniu i wychodzeniu z wanny przy pokonywaniu jej wysokiej krawędzi (brodzik jest minimalnie wyniesiony nad poziom posadzki). W konsekwencji wymiana wyposażenia łazienki wymusiła konieczność dostosowania istniejących instalacji (wodnej i kanalizacyjnej) do nowego wyposażenia. To z kolei wymogło naruszenie ścian i konieczność ich naprawy łącznie z wymianą glazury, co mieści się w aktualnie obowiązujących standardach wyposażenia mieszkań.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ww. ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Wnioskodawczyni w pełni spełnia pierwszy z tych warunków.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• prawidłowe - w części dotyczącej wydatków poniesionych na zainstalowanie brodzika z kabiną prysznicową, przymocowaniem do ścian w kabinie uchwytów oraz położeniem antypoślizgowej terakoty na podłodze,

• nieprawidłowe – w części dotyczącej wydatków poniesionych na pozostałe prace wymienione we wniosku.
  
  

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 oraz 7b – 7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Na podstawie art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności,
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   
   

Stosownie do art. 26 ust. 7g ww. ustawy odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (…).

Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Przy czym przepis art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy nie określa szczegółowo, jakie wydatki podlegają odliczeniu.

Pojęcie „adaptacja” oznacza przystosowanie do innego użytku, przeróbkę dla nadania innego charakteru (Słownik Języka Polskiego tom I pod redakcją prof. dr Mieczysława Szymczaka, Warszawa 1978). Adaptacja mieszkania lub budynku oznacza zatem przeróbkę mającą nadać mu inny charakter, przystosować do innego użytku. Natomiast wyposażenie mieszkania/budynku to nadanie mu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Zatem, aby zaistniała podstawa do skorzystania z tzw. ulgi rehabilitacyjnej zakres prac adaptacyjnych bądź prac związanych z wyposażeniem lokalu/budynku musi być przeprowadzony stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności osoby niepełnosprawnej i musi być związany z rodzajem jej niepełnosprawności. Przeprowadzone prace adaptacyjne mają ułatwiać osobie niepełnosprawnej funkcjonowanie w danym budynku lub lokalu mieszkalnym, a nie ogólnie zapewniać lepszy komfort mieszkania. Przez adaptację należy rozumieć takie przystosowanie mieszkania lub budynku mieszkalnego, które umożliwi lub ułatwi życie w nim osoby niepełnosprawnej, a nie jedynie poprawi standard. Trzeba bowiem wyraźnie zaznaczyć, iż ulga przysługująca osobie niepełnosprawnej lub osobie mającej na utrzymaniu osobę niepełnosprawną nie jest ulgą remontowo – modernizacyjną, tak więc w jej ramach nie można dokonać odliczeń wydatków, które w rzeczywistości są tylko i wyłącznie wydatkami mającymi na celu przywrócenie lub poprawienie standardu mieszkania i które to wydatki są ponoszone przez każdego posiadacza (użytkownika) lokalu bez względu na to czy jest osobą niepełnosprawną czy też nią nie jest.

Jak z powyższego wynika zakres i rodzaj robót związanych z adaptacją mieszkania oraz budynku mieszkalnego powinien być uzależniony zatem od charakteru niepełnosprawności. Ma on ułatwić osobie niepełnosprawnej funkcjonowanie w danym mieszkaniu lub budynku mieszkalnym i jednocześnie ma być związany z rodzajem niepełnosprawności danego podatnika lub osoby niepełnosprawnej będącej na jego utrzymaniu. W katalogu wyliczeń ujętym w art. 26 ust. 7a ww. ustawy spotyka się przy wielu wydatkach na cele rehabilitacyjne zastrzeżenia co do możliwości ich poniesienia m.in. w następujący sposób: stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, niezbędny w rehabilitacji, ułatwiający wykonywanie czynności życiowych, mający indywidualny charakter. Wskazane przykłady świadczą o tym, że konkretny wydatek przeznaczony na cele rehabilitacyjne lub związany z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych musi z reguły wyróżniać się pewną cechą charakterystyczną, mającą powiązanie z niepełnosprawnością.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą zaliczoną do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności ze względu na uszkodzenia narządu ruchu.

Lekarz prowadzący zalecił Wnioskodawczyni przystosowanie łazienki do Jej potrzeb poprzez wyeliminowanie wszelkich niebezpieczeństw, które w konsekwencji mogą przyczynić się do powstawania następnych urazów. Stosowna opinia na ten temat była przedstawiona na komisji ds. orzekania o niepełnosprawności i potwierdzona w przeprowadzonym tam wywiadzie socjalnym. Wnioskodawczyni przeprowadziła adaptację łazienki polegającą na wymianie wanny i zastąpieniu jej brodzikiem wraz z kabiną natryskową i umywalką, zamocowaniu w kabinie uchwytów mocowanych do ściany oraz ułożeniu posadzki z terakoty antypoślizgowej. Brodzik został zainstalowany na najniższej możliwej wysokości. Dotychczas w łazience o wymiarach 2,0 x 1,4 m nie było możliwości zainstalowania umywalki. Tego typu przeróbka, w tak małym pomieszczeniu wymagała całkowitej wymiany instalacji wodociągowej (rozdzielenie dopływu ciepłej i zimnej wody do dwóch przyborów) i kanalizacyjnej (zapewnienie odpowiedniego odpływu z dwóch przyborów), a to z kolei spowodowało konieczność wymiany okładzin ściennych z płytek glazury. Wnioskodawczyni posiada faktury VAT stwierdzające kwoty poniesionych wydatków. Wydatki te nie były sfinansowane ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, Narodowego Funduszu Zdrowia, Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych ani nie zostały zwrócone w jakiejkolwiek innej formie.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię na zainstalowanie brodzika z kabiną prysznicową, przymocowanie do ścian w kabinie uchwytów oraz położenie antypoślizgowej terakoty na podłodze, spełniają przesłankę określoną w art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i mogą być odliczone od dochodu Wnioskodawczyni w zeznaniu rocznym jako wydatki poniesione w celu ułatwienia wykonywania czynności życiowych osoby niepełnosprawnej.

W tej części stanowisko Wnioskodawczyni należało zatem uznać za prawidłowe.

Natomiast pozostałych wydatków poniesionych na: demontaż wanny, zainstalowanie umywalki, zmianę położenia rur odpływowych instalacji kanalizacyjnej, doprowadzenie wody ciepłej i zimnej do kabiny i umywalki oraz wymianę okładzin ściennych z glazury w łazience nie można zaliczyć do wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne, bowiem nie wykazują one cech indywidualnego przeznaczenia i niezbędności w rehabilitacji. Z całą pewnością dostosowanie w łazience instalacji kanalizacyjnej oraz instalacji doprowadzającej wodę jest niezbędne do funkcjonowania zamontowanej kabiny prysznicowej oraz umywalki, a wymiana płytek ściennych poprawi funkcjonalność i komfort korzystania z łazienki. Trudno jednak doszukać się w tych wydatkach cech charakterystycznych dla niepełnosprawności Wnioskodawczyni, które mogłyby pozwolić na zaliczenie ich jako wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych.

Należy również wskazać, że każdy podatnik dokonujący remontu czy modernizacji mieszkania może dokonać zmiany instalacji wodno-kanalizacyjnej, położenia płytek ściennych, zamontowania umywalki – może zatem ponieść te same wydatki, które poniosła Wnioskodawczyni.

Zatem remontu czy modernizacji mieszkania w ww. zakresie nie można uznać za takie prace adaptacyjne, których przeprowadzenie związane byłoby z potrzebami wynikającymi z niepełnosprawności Wnioskodawczyni.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Podkreślić bowiem należy, że ulga, o której mowa w art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy nie jest ulgą remontowo-modernizacyjną. Brak jest zatem podstaw do uznania, iż powyżej wymienione wydatki spełniają przesłanki określone w art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy i mogą być odliczone od dochodu.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni w tym zakresie należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Powrót